عماد ابوطالب: با کودتای بولیوی یک بار دیگر جیغ و کف و سوت لیبرال‌ها در چهارگوشه دنیا به هوا رفت، بویژه جیغ بنفش سینه‌چاکان داخلی آنها که از جهت برخورداری از خوی ضدیت با هرگونه حاکمیت ملی، احتمالا نه در اطراف و اکناف، بلکه در مرکز عالم فتنه آمریکایی «هرج و مرج‌آفرینی قرن بیست‌ویکم»  قرار دارند.

روز یکشنبه 10  نوامبر (19 آبان) یک مناسبت دیگر به تقویم بین‌المللی جشن‌های فتنه‌گران مدعی اصلاحات و آزادی افزود که البته مثل همه جشن‌های مشابه، جمهوری‌خواهان و جنگ‌افروزان واشنگتن، دولت‌ها و احزاب فاشیست اروپا و آمریکا و اسرائیل نیز در آن پایکوبی می‌کنند.

در یک تراژدی پاییزی دیگر در بولیوی به دنبال حمله نهایی لفظی و فیزیکی دزدها و فاشیست‌های متحد آمریکا با عقب‌نشینی و چراغ سبز توأمان ژنرال‌های ارتش به جایگاه قانونی ریاست‌جمهوری «اوو مورالس»، نسخه یکی از درخشان‌ترین دولت‌های مردمی در تاریخ معاصر جهان در هم پیچیده شد. 52 سال و یک ماه پس از آنکه «چه‌گوآرا»، چریک انقلابی نامی که برای نجات مردم مفلوک بولیوی از زیر بار حکومت فئودالی لاپاز آمده بود، در کوهستان وایه‌گرانده به نام دموکراسی، سرمایه‌داری و مسیحیت هدف گلوله جوخه اعدام ارتش بولیوی قرار گرفت، هنوز هم این ماموران سازمان سیا هستند که در بولیوی فرمان آتش به روی حامیان مستضعفان می‌دهند و در واشنگتن و پایتخت‌های غربی، ضیافت آتش‌بازی برپا می‌کنند. فاجعه‌بار آنکه 41 سال بعد از انقلاب اسلامی ایران، موضع دولت تهران و رسانه‌ها و گعده‌های اقماری‌اش نسبت به این جنایات و توطئه‌های آمریکایی چندان تغییری نکرده است. اگر عباس هویدا در سال 1346 از ترس واکنش‌های داخلی، سروصدای  قتل «چه» را درنیاورد، دولت حسن روحانی هم سقوط دولت مشروع اوو مورالس را با واکنش حداقلی تماشا کرده و منتظر به قدرت رسیدن دولت کودتاست تا به آن تبریک بگوید در حالی که بولیوی تحت رهبری مورالس یک متحد سیاسی ثابت‌قدم و وفادار برای ما بود و بارها رای خود را در سازمان ملل و مجامع جهانی به نفع منافع ایران به کار بست.

اما این رسوایی به همین جا ختم نمی‌شود، چرا که فراتر از سکوت روحانی و اصلاحات‌چی‌ها و کارگزاران، برخی اذناب رسانه‌ای و سیاسی رئیس‌جمهور، بی‌شرمانه کودتای بولیوی را به جشن نشسته‌اند؛ اقدامی که جز معدودی از دست‌راستی‌ترین رسانه‌های غربی هم‌آوا با مرد لجن‌پراکن کاخ سفید، سایر نشریات و تارنماها و شبکه‌های خبری از انجام آن ابا داشته‌اند و اگر هم به اصل وقوع کودتای 10 نوامبر اشاره نکرده‌اند، دست‌کم خشونت‌ها، تهدیدات و احکام نظامی و پلیسی را که باعث شد مورالس برای نجات کشورش از فرورفتن در حمام خون استعفا کند، پنهان نکرده‌اند.

روزنامه سازندگی که مستقیما به اتاق فکر رئیس‌جمهور متصل است، برخلاف بیشتر نشریات و سایت‌های حامی دولت، مورالس را به تیتر یک جلد خود تبدیل کرده و با انتخاب «عاقبت پوپولیسم» ادعای مضحکی مطرح کرده است: «با قطع حمایت ژنرال‌ها از مورالس و استعفای رئیس جمهور بولیوی، یکی دیگر از سران پوپولیسم در آمریکای لاتین به پایان راه رسید». 

این در حالی بود که حتی دونالد ترامپ هم حاضر نشد در اظهارنظرش درباره سقوط دولت بولیوی، به صورت صریح از این موضوع ابراز خرسندی کرده یا به طور مستقیم به مورالس حمله کند.

اگر از خوددرگیری دن‌کیشوت‌وار این جریان با مفهوم موهوم «پوپولیسم» بگذریم- که اگر منظور از آن«عوام‌گرایی» باشد خود در آن صاحب سبک به شمار می‌آیند- و آن را یکی از علائم بارز ابتلای دولت بنفش به بیماری «پوپولیسم» در نظر آوریم، در حمایت آشکار مشاور رسانه‌ای رئیس‌جمهور ایران از کودتای بولیوی نشانه‌های نفرت از حکومت‌های مستقل و مردمی به مراتب بیشتر مشاهده می‌شود تا رئیس‌جمهور ایالات متحده که زنگ خطری است برای دستگاه‌های نظارتی.

روزنامه ستاره صبح نیز دقیقا همین گاف آمریکایی را داد و تازه حمله شامگاه یکشنبه شبه‌نظامیان افراطی تحت فرمان 2 گروه سیاسی مخالف مورالس به پالاسیو کمادو، اقامتگاه رئیس‌جمهور بولیوی را تحت عنوان جشن و شادی مردم از استعفای مورالس تعبیر و آن را تیتر یک کرد.

حتی رسانه‌های غربی هم هنوز پس از 3 هفته از آغاز شورش‌های بولیوی، توجیه مناسبی برای تغییر رویکرد جامعه این کشور نسبت به عملکرد 14 ساله حزب سوسیالیست «حاکمیت مردمی» پیدا نکرده‌اند. تیم مورالس در سیاست‌های خود الگوی توسعه بومی را جایگزین توسعه غربی کرد و با ترویج جامعه‌گرایی و ارتقای تاریخی همه شاخص‌های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی حتی از منظر سازمان‌های غربی، عنوان فقیر‌ترین کشور آمریکای جنوبی را تبدیل به نماد «عدالت لاتینی» کرد به طوری که می‌توان گفت برخلاف ونزوئلا که جنگ نیابتی غربی‌ها در آن به بهانه بحران اقتصادی بر پا شد، در بولیوی خبری از بحران اقتصادی نبود و تنها گناه دولت سقوط کرده