باز هم یک پروژه دیگر شکست‌خورده برای تراکتور تبریز که انتظار می‌رفت این فصل سرانجام طلسم ناکامی‌هایش را بشکند. در حالی که دنیزلی شروع بسیار امیدوارکننده‌ای با پرشورها داشت اما ناگهان روزهای بد از راه رسید و برخلاف انتظار، مدیریت باشگاه نتوانست هیچ کمکی به قرمزهای آذری کند. دنیزلی در حالی روز گذشته از کار برکنار شد که خودش مدعی بود درخواست فسخ داده  و حتی ساده‌لوحانه، بحث زلزله‌ها را به میان آورد و گفت؛ از ترس زمین‌لرزه روزها در ماشین می‌نشست! ادعایی که باورش ساده نیست اما باید پرسید چرا مدیریت تراکتور سراغ مرد امتحان پس‌داده‌ای رفت که نشان داده در این سن و سال دیگر شور و شوق گذشته را ندارد. از سوی دیگر محمدرضا زنوزی، مالک باشگاه تراکتور در یک فصل و نیمی که مالکیت این باشگاه را برعهده گرفته، نشان داده «دست به اخراج» خوبی دارد و به نوعی ثبات برایش تعریف نشده است. دنیزلی چهارمین مربی تراکتور در ۱۸ ماه گذشته بود و آمار و ارقام نشان می‌دهد تصمیم اخراج او منطقی نبود، البته این نخستین‌بار نیست که مالک متمول تراکتور تصمیمی غیرمنطقی می‌گیرد؛ درست یک سال پیش و زمانی که توشاک را اخراج کرد، کار را به تقوی سپرد اما به‌رغم نتایج خوب این مربی ایرانی، با او به توافق نرسید تا کار را به ژرژ لیکنز بسپارد. تمام این تصمیم‌ها برای تیمی که می‌خواهد راه قهرمانی را برای اولین بار در تاریخ خود طی کند، اشتباه است و کافی است مالک تیم تبریزی از 2 رقیب سرخابی خود یاد بگیرد. پرسپولیسی‌ها، به‌رغم نتایج بد برانکو در فصل اول او و نتایج نه‌چندان مطلوبش در ابتدای فصل دوم و حتی سقوط تا رده پانزدهم، به مربی کروات خود اعتماد کردند و نتیجه‌‌اش را با 7 قهرمانی و یک نایب‌قهرمانی دیدند. استقلالی‌ها هم بخوبی صبر و ثبات را به رقیب تبریزی خود نشان دادند؛ جایی که استراماچونی بدون برد تا هفته پنجم در رده‌های آخر جدول دست و پا می‌زد اما ناگهان همه‌چیز متحول شد تا آبی‌ها اکنون صدرنشین جدول رده‌بندی باشند. زنوزی‌ بارها در صحبت‌های اخیر خود با صداوسیما از مدیران دولتی استقلال و پرسپولیس خواسته تا نحوه مدیریت را از او یاد بگیرند اما بهتر است در آموزشی متقابل، او هم ثبات و صبر را از همتایان سرخابی خود فرا بگیرد. دیگر مشکل 2 فصل اخیر نیمکت تراکتور، عدم اعتماد به جوانان است. 3 مربی ۷۰ ساله یعنی جان توشاک، ژرژ لیکنز و مصطفی دنیزلی در ماه‌های اخیر روی نیمکت تراکتور نشستند و تفکرات قدیمی و البته از مد افتاده هر 3 سرمربی باعث شد یکی از تیم‌های پرطرفدار ایران به‌رغم هزینه‌های گزافی که در این سال‌ها کرده بود، نتواند نتیجه بگیرد و تراکتوری‌ها کماکان حسرت به دل باقی بمانند. البته نباید از حاشیه‌آفرینی‌های گاه و بیگاه سکوها هم بی‌تفاوت گذشت. تیمی که هرگاه قصد داشت جان بگیرد ناگهان عده‌ای غیرفوتبالی برخلاف نظر اکثریت مردم ایران‌دوست آذربایجان، افکار وارداتی و پوچ را به سکوهای تبریز تزریق کردند و نتیجه‌اش حواشی متعددی بود که به جان این تیم دوست‌داشتنی افتاد.