صبح جمعه همه آنهایی که تلاش می‌کردند در چارچوب مقدس نظامات سیاسی غربی یعنی دیدگاه لیبرال- دموکراسی، تحلیلی بر روند سیاسی بریتانیا ارائه کنند دچار شوکی بزرگ شدند، چراکه بوریس جانسون، نخست‌وزیر موقت و رهبر سفله «توری‌ها» که اوایل امسال به سبکی غیردموکراتیک مشابه آدولف هیتلر در دهه 1930 میلادی، به دنبال بن‌بست سیاسی در پارلمان و سقوط مشروعیت حاکمیت لندن، جای نخست‌وزیر منتخب و هرچند منفور هم‌حزبی خود یعنی «ترزا می» ‌را گرفته و بلافاصله رای ملکه را برای انحلال پارلمان جلب کرده بود، توانست بدون یک کارزار انتخاباتی جدی و بدون هیچ قولی برای اصلاح ساختار معیوب سیاسی، رای اکثریت را در انتخابات سراسری روز پنجشنبه کسب کند.

به عبارت دیگر، نزدیک به 14 میلیون بریتانیایی (عمدتا انگلیسی) یعنی در اغلب مناطق خارج از لندن، به چنان درجه‌ای از ناامیدی از ساختار سیاسی نظام حکومتی و روند سنتی سیاست‌ورزی به‌اصطلاح دموکراتیک در «وست‌مینیستر» رسیده‌اند که به صورت تقریبا همگن در اکثر حوزه‌های انتخابیه جزیره جز پایتخت، اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی- که احزاب منطقه‌ای و عمدتا جدایی‌طلب اقبال دارند- به حزبی رای دادند که تنها شعارش «خروج از اتحادیه اروپایی به هر قیمت ممکن، خواه قانونی یا غیرقانونی و حتی برخلاف منافع ملی بریتانیا یا ضوابط اتحادیه اروپایی» بوده و بس. نزدیک به نیمی از 5/30 میلیون نفر رای‌دهنده بریتانیایی (حدود 67 درصد از واجدان شرایط رای دادن) به جریان سیاسی‌ای «آری» گفتند که تنها راه‌حل بحران‌های وخیمی مثل بن‌بست سیاسی در مجلسین قانون‌گذاری عوام و اعیان، رکود اقتصادی بی‌سابقه طی یک دهه اخیر، سیستم تامین اجتماعی فشل با 14 میلیون مستمند محذوف، سامانه درمان عمومی نیمه ورشکسته، افزایش ناامنی بر اثر ناکارآمدی اسکاتلندیارد (پلیس)، مشکلات عدیده محیط‌زیستی بویژه در نتیجه استخراج نفت و گاز شل، افول دیپلماسی انگلیسی در عرصه بین‌المللی و در نهایت سیل مهاجرت از آسیا و آفریقا را در اجرای فوری برگزیت تا 2 ماه دیگر (پایان ماه ژانویه 2020)  آن هم بر اساس توافق بسیار ضعیف خود جانسون با اتحادیه اروپایی برمی‌شمارد، آن هم در حالی که اروپایی‌ها می‌گویند اجرای این توافق تازه آغاز بلاتکلیفی جزیره‌نشین در ارتباط با این سوی کانال مانش است.

پیروزی قاطع و غیرمنتظره محافظه‌کاران با کسب 364 کرسی در مقابل 203 کرسی حزب کارگر به دست آمده است. به عبارت دیگر، چپ‌های میانه به رهبری سیاستمداری باتجربه، معتدل، خوشنام، مشهور به سلامت اخلاقی و مالی، مخالف نژادپرستی روزافزون و معتقد به اصلاحات درون‌ساختاری به نام «جرمی کوربین» نزدیک به 60 کرسی را نسبت به انتخابات 2 سال پیش از دست دادند که 48 کرسی آنها نصیب رقبای راست‌گرای نومحافظه‌کار و چه‌بسا افراط‌گرای آنها شد و بقیه سهم جدایی‌طلبان، جبهه ملی اسکاتلند که حالا به طور کامل دولت سرزمین اسکاتلند را قبضه کرده و برای همه‌پرسی دوم استقلال از انگلیس آماده می‌شود؛ نمایه‌ای تمام‌عیار از پررنگ‌تر شدن شکاف سیاسی و اجتماعی داخل نظام بریتانیا که فروپاشی قریب‌الوقوع پادشاهی متحد پس از دست‌کم 4 قرن را اجتناب‌ناپذیر خواهد کرد.

امروز مشخص شده که جانسون موسوم به «ترامپ انگلیس» در جریان انتخابات اخیر به توصیه دوستان نزدیکش یعنی رئیس‌جمهور آمریکا و نایجل فاراژ، رهبر حزب برگزیت، حمایت مستقیم جریان‌های فاشیستی و ضددموکراتیک از جمله گروه‌های نژادپرستان آنگلوساکسون، لابی اسرائیلی لندن شامل لیگ دفاع ملی و لردهایی که مستقیما توسط دربار باکینگهام در مجلس اعیان معرفی می‌شوند را جلب کرده و طبیعتا وعده مشارکت آنها در تشکیل دولتی افراطی و مردم‌گریز را داده است که بیش از پیش به سمت واشنگتن متمایل خواهد بود. به این ترتیب نیمروز جمعه جانسون، رهبر نامتعارف حزب حاکم، بار دیگر به خانه شماره 10 خیابان داونینگ بازگشت و بلافاصله از آنجا سوار بر جگوار معروفش برای سومین‌بار در کمتر از 6 ماه به باکینگهام رفت تا حکم تشکیل دولت جدید را به عنوان رهبر حزبی که بیش از نیمی از 650 کرسی خانه عوام را به دست آورده، از مقام اول غیرانتخابی سلطنت بگیرد؛ 2 دفعه پیشین او برای دریافت حکم دولت جایگزین دولت منحله ترزا می ‌و سپس دستور انحلال مجلس از الیزابت دوم به دیدار پیرزن 94 ساله رفته بود. او پس از آخرین دیدارش با ملکه که اواخر بهار رخ داد، توسط جریان اصلی رسانه‌های اروپایی و انگلیسی‌زبان- حتی در آمریکا، کانادا، استرالیا و نیوزیلند- متهم به دشمنی با دموکراسی شده بود اما در جریان انتخابات 12 دسامبر همان رسانه‌های شرکتی شامل شبکه‌های دولتی بی‌بی‌سی (زیر نظر هیأت امنای منصوب ملکه و تحت پوشش وزارت خارجه انگلیس)، شبکه‌های خصوصی پرمخاطب ‌آی‌تی‌وی (تحت مدیریت مشترک اشراف انگلیسی مانند لرد بازالگت و سهامداران بزرگ بورس لندن) و گروه رسانه‌ای اسکای (تحت تملک روپرت مرداک، صهیونیست مشهور) و زنجیره‌ای از نشریات راست‌گرا مثل گروه تایمز، یک ائتلاف رسانه‌ای برای حمایت از رویکرد فاشیستی آشکار حزب محافظه‌کار در عین سرپوش گذاشتن بر آن تشکیل دادند.