مهدی طاهرخانی*: اگر چه پنجشنبه‌شب استقلال نتیجه را به‌صورت کاملا ناباورانه و شوک‌آور به ماشین‌سازی واگذار کرد اما واقع‌بینانه‌تر آن است که عنوان شود آبی‌ها بازی را 2 روز قبلش باختند، آن هم با گل به خودی. همان شبی که اعضای هیأت‌مدیره دور هم جمع شدند تا یک تصمیم اساسی بگیرند اما با دستوری که جناب وزیر ورزش از بالا صادر کرد، آنها تنها موزهای‌شان را میل کردند و همه چیز را به اتفاقات آینده موکول. استقلال شب جمعه به ماشین‌سازی باخت اما این نتیجه قبل از آنکه درون زمین خلق شود از انفعال گروه مدیریتی‌شان به پیکره تیم تحمیل شد. همان مردانی که صبح روز سه‌شنبه با اقتدار گفته بودند اگر استراماچونی تا پایان همان روز جواب ما را ندهد، به گزینه بعدی فکر می‌کنیم تا بیشتر از این تیم بدون مربی و بزرگ‌تر نماند، همان شب تسلیم دستور وزیر شدند و حتی جرأت فکر کردن هم نداشتند. آنها به اولتیماتوم خود بی‌اعتنایی کردند تا فوتبال آنها را تنبیه کند. بدون سرمربی می‌شود تمرین کرد اما اگر هیچ یک از دستیارانش نباشند چه؟ از راه دور می‌شود به مترجم دستورات تمرینی را داد و از کاپیتان خواست آنها را پیاده کند اما وقتی خود سرمربی و دستیاران معتمدش نیستند، کیست که ببیند چه کسی در تمرین آماده است و چه کسی نیست؟ در بهترین حالت شاید یک مجموعه بدون حضور کادر فنی‌اش بتواند یک ماه همان آمادگی سابق را حفظ کند اما وقتی کار به زمین بازی می‌کشد و در نیمه دوم حریفی مثل رسول خطیبی پیش رویش است آن وقت نبود مربی چنان به ذوق می‌زند که هیچ کس باور نمی‌کند تیم بازنده همان مجموعه‌ای است که در 30 دقیقه اول، حریف را به توپ بسته بود. استقلال عالی و چشم‌نواز شروع کرد، پیش افتاد اما هر چه گذشت تحلیل رفت؛ هم بدنی، هم ذهنی و هم از همه مهم‌تر در تله‌هایی افتاد که ماشین‌سازی برایش کار گذاشته بود.