سیدوحید سمنانی: خبر ترور سردار قاسم سلیمانی، خبری بود شوکه‌کننده. قاطبه مردم از روز جمعه تا امروز غم‌زده و عصبانی اخبار را دنبال می‌کنند و بی‌گمان بسیاری منتظرند تا ببینند واکنش‌های بعدی دولتمردان ایران، از شدت این داغ چگونه و چقدر خواهد کاست. 

عمق این داغ آنقدر هست که بی‌هیچ تعارف و اغراقی در ذهن تاریخ جمهوری اسلامی و مردم ایران رسوب خواهد کرد. با این همه نباید هیجانات جاری در چند روز اخیر و داغ سنگینی که بر جامعه وارد شده است، مسؤولان فرهنگی کشور را از وظایف خویش غافل کند. تجربه‌های تاریخی نشان داده است که ما در مواقع مشابه دیگر تقریباً از حفظ مستندات غافل مانده‌ایم.

مروری بر آثار بازمانده از جنگ دوم جهانی، مبین این نکته است که دیگر کشورها در زمینه حفظ تاریخچه جنگ، گاه با مخروبه گذاشتن منطقه‌ای یا ساختمانی کوشیده‌اند تصویری ملموس از جنگ برای نسل‌های بعدی به یادگار بگذارند. نمونه روشنی از این اتفاق را در فاجعه بمباران هیروشیما می‌توان دید؛ چنانچه با گذر از روزهای جنگ و بازگشت ثبات به ژاپن، مسؤولان شهر، ساختمان «تالار ترویج صنعتی استانی» را که تنها ساختمان نیمه‌مخروبه بر جای مانده از بمباران بود به همان شکل حفظ کردند و امروز این ساختمان نیمه‌مخروبه ضمن نمایش ظلم و جنایتی که بر شهر رفته است به یکی از دیدنی‌های شهر تبدیل شده است. متاسفانه این اتفاق در اغلب مواقع در تجربه جنگ ایران با رژیم بعثی نیفتاده است؛ چنانچه بعد از فتح خرمشهر، یکی از نخستین اماکنی که مورد بازسازی کامل قرار گرفت مسجد جامع این شهر بود؛ مسجدی که از آن به عنوان نماد مقاومت شهر یاد می‌شود و تصویرش در همان روزها بر اسکناس‌های 2000 ریالی نقش بست. این مسجد با تغییرات گسترده‌ای که تا امروز در آن اتفاق افتاده، نمایانگر زخم‌های بی‌شماری که در مدت اشغال بر این شهر وارد شده نیست. به عنوان نمونه دیگر می‌توان از شهر دزفول- که به آن شهر هزار موشک می‌گویند- نام برد. کمتر کسی است که با حضور در شهر دزفول در‌‌یابد در روزهای جنگ چه بر سر این شهر و مردمش رفته است. گویا هیچ‌کس به فکر نبوده تا یکی از موشک‌های غول‌پیکر و عمل‌نکرده را بعد از خنثی‌سازی حفظ کند تا این روزها با نمایش آن در یکی از میادین اصلی شهر، در یک نگاه تاریخ را به تماشا بگذارد؛ تا از این طریق نیازی به ساخت و استفاده از ماکت‌های بی‌روح و کاریکاتوری موشک‌ها نباشد.

خوشبختانه در سال‌های اخیر مسؤولان فرهنگی دست ‌به کار شده‌اند تا با احداث باغ‌موزه‌هایی، ضمن به نمایش‌گذاشتن آثار به جا مانده از دوران جنگ، آنها را چونان میراثی ارزشمند برای نسل‌های بعدتر حفظ کنند. 

با پایان گرفتن جنگ 8 ‌ساله، عملاً راه مقاومت به پایان نرسید. از همین‌رو کسانی که از باغ‌موزه دفاع‌مقدس در تهران دیدن می‌کنند در کنار ادوات جنگی دفاع‌مقدس 8 ساله، با توده‌ای از ماشین‌های نظامی و سلاح‌های مدرن مواجه می‌شوند که محصول شکست داعش است. بازدیدکنندگانی که گذرشان به این بخش افتاده باشد حتماً تصدیق خواهند کرد که مشاهده عینی ادوات به‌جا مانده از داعش، درک روشن‌تری از رفتار وحشیانه تکفیری‌ها و میزان قدرت تجهیزات نظامی آنها را به نمایش می‌گذارد و کم نیستند کسانی که بعد از دیدن آن ادوات، به خدمتی که مدافعان حرم در حفظ امنیت سرزمین‌شان به انجام رسانده‌اند پی برد‌ه‌اند. 

یکی از آخرین دستاوردهای نظامی که در باغ‌موزه دفاع‌مقدس تهران به نمایش گذاشته شد مربوط می‌شود به سقوط پهپاد آمریکایی توسط پدافند هوایی در سی‌ام خرداد سال جاری،‌ توسط سیستم پدافندی «سوم‌خرداد». این سیستم با هوشمندی مدیران باغ‌موزه، بعد از هماهنگی‌های لازم به موزه منتقل شد و مدتی در معرض دید همگان قرار گرفت. به موارد فوق می‌توان ابزار تروریست‌های اسرائیلی در ترور دانشمندان هسته‌ای ایران را افزود. 

شایسته است حالا که امکان حفظ اسناد تاریخی تا این حد فراهم شده است مسؤولان باغ‌موزه‌ همت کنند و تکه‌های متلاشی‌شده و سوخته تویوتایی که حاج قاسم سلیمانی و دیگر همراهانش در آن به شهادت رسیده‌اند را به تهران منتقل کنند؛ پیش از آنکه آهن‌های تکه‌تکه آن در فراموش‌خانه‌های تاریخ ذوب شوند. بی‌شک داغ ترور شهید سلیمانی تا همیشه تازه خواهد ماند اما مستندسازی این وجه از آن، امری است که در ثبت جفای دولتمردان آمریکایی موثر خواهد افتاد. بی‌گمان تکه‌های به جا مانده از این حادثه تروریستی تا همیشه مظلومیت حاج‌قاسم را فریاد خواهند کشید.