محمدرضا شهبازی*: آشنایی داریم قمی؛ اهل فضل و علم و دانش و بسیار سختکوش در امر تحصیل. چند تا مدرک لیسانس و فوق‌لیسانس دارد و از وقتی یادم هست دارد درس می‌خواند و ول‌کن ماجرا هم نیست. یک بار خواستم جلویش خودی نشان دهم که یعنی مثلا اگر تو اهل درس هستی و آنقدر کمالات داری، عوضش من هم بانمکم. به مناسبتی شروع کردم مزه ریختن و گفتم روایتی هست که می‌گوید «خذَ المفت ولو کان الکوفت»! که یعنی هر چیز مفتی بود بگیر ولو اینکه کوفت باشد. به خیال خودم خیلی بامزه‌بازی درآورده بودم. فکر می‌کنید واکنش طرف چی بود؟ برگشت گفت: خذِ المفت درست است؛ اخذَ امر بشود، کسره می‌گیرد نه فتحه! اینکه چه بلایی سر اعتماد به نفس من آمد و چقدر طول کشید تا دوباره خودم را جمع‌و‌جور کنم و از دام مصدومیت رها شوم و برگردم به میادین طنز به کنار، خواستم بگویم جناب دکتر عباس احمدی در یک همچین شهری عَلم طنز و طنزپردازی را بلند کرده است! جدای از شوخی، اگر چه قم و علما و اهل فضل ساکن در آن همیشه اهل شوخی و مطایبه بوده‌اند و هر از گاهی که آبی پیدا می‌شده علما چنان می‌زدند به دریای طنز و تکه‌هایی رو می‌کردند که دهان همه طنزپردازها باز می‌مانده، اما بالاخره طنز همیشه شیطونی‌ها و کله‌شقی‌های خودش را داشته است. و باز کردن سر شوخی در یک برنامه رسمی ماهانه و عمومی در شهر قم که بالاخره حساسیت‌های خودش را دارد، کار بزرگی است. عباس احمدی بخوبی توانسته از پس این کار بر بیاید و جوری سر شوخی را باز کند که قمپز چند سالی برگزار شود و آتو دست کسی ندهد و البته دچار تکصدایی و سکون و بی‌بخار بودن و... نشود. هنر جناب احمدی که توانسته قمپز را به چهل‌و‌نهمین محفل رساند همین است اما همه‌اش این نیست. اگر یکی‌دو بار به محفل قمپز سر زده باشید از کیفیت و تنوع اشعار و محتواهای ارائه‌شده در آن متعجب خواهید شد. طنزپردازانی که در قمپز به ارائه اثر می‌پردازند غالبا از نظر فنی خیلی خوب هستند. نمک کارها هم که از میزان خنده حضار مشخص است. در کنار این، توجه ایشان به آموزش افراد جوان‌تر و جدیدالورود به عرصه طنز که در محافل قمپز سهمیه دارند و به ارائه اثر می‌پردازند تا به اصطلاح راه بیفتند هم نشان‌دهنده هوش و دلسوزی ایشان است. خلاصه اینکه دلسوزی، ممارست، مهربانی و توجه به اصول معلمی و آموزگاری توسط جناب احمدی باعث شده است تا امروز بتوان قمپز را یکی از بهترین محافل طنز کشور و قم را به‌جد یکی از قطب‌های طنزپردازی در کشور دانست. مقایسه این محفل با برخی محافل پرسابقه‌تر که این روزها حال و روز خوشی ندارند و روز‌به‌روز کم‌مخاطب‌تر و بی‌اثرتر می‌شوند و نه برای مخاطب جذابند و نه دیگر به رویش‌هایی در عرصه طنزپردازی می‌انجامند، اهمیت تلاش‌های دکتر عباس احمدی را بیشتر مشخص می‌کند. امید است این چراغ هر روز روشن‌تر از قبل بدرخشد.

* نویسنده و طنزپرداز