کد خبر: 219561تاریخ: 1399/2/27 00:00
سیاه‌پوستان هنوز «رؤیایی» دارند
اسدالله رمضان‌زاده: این روزها با وجود شیوع کرونا، جنایات سازمان‌یافته علیه سیاه‌پوستان در آمریکا روندی افزایشی دارد. در ایالت جورجیا، «احمد آربری» نوجوان سیاه‌پوستی که در حال ورزش بود، پس از اصابت گلوله پدر و پسری سفید‌پوست و نژادپرست، روی زمین افتاد و جان داد. پلیس این دو نفر را که «گرگوری مک‌میشل» و «تراویس مک‌میشل» نام دارند بازداشت کرده تا در حاشیه امن‌تری قرار گیرند! در مقابل، پلیس فرد سوم (فیلمبردار جنایت این دو سفید‌پوست) را دستگیر نکرده و قصد دستگیری وی را نیز ندارد!
در موردی دیگر، 3 افسر پلیس از ایالت کنتاکی که به دنبال مظنونی در شهر «لوئی‌ویل» این ایالت بودند، به اشتباه وارد خانه‌ای شده و یک دختر سیاه‌پوست را به قتل رساندند! جرم این دختر سیاه‌پوست این بوده که در مقابل تلاش غیرقانونی افسران پلیس برای ورود به منزلش مقاومت کرده است!
سیاه‌پوستان آمریکا روزهای سختی را سپری می‌کنند! جمله دکتر «مارتین لوترکینگ» یعنی «من رؤیایی دارم» کماکان در ذهن آنها تکرار می‌شود. رؤیای برابری و عدالتی که لوترکینگ و سیاه‌پوستان آمریکا به دنبال آن بودند نه‌تنها تحقق نیافته، بلکه شاهد تبدیل آن به کابوسی دهشتناک هستیم. گویا تاریخ به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن در ایالات متحده تکرار می‌شود و صاحبان قدرت در کاخ سفید و سازمان سیا، در حال بازتولید خشن‌ترین نوع تروریسم در قبال رنگین‌پوستان آمریکا هستند.
سیکل جنایات سازمان‌یافته علیه سیاه‌پوستان متوقف نشده است؛ چه از سوی پلیس و چه از سوی نژادپرستان! بدون شک هنوز صحنه قتل فاجعه‌آمیز «اریک گارنر» دست‌فروش آمریکایی در نیویورک که به دست پلیس خفه شد، خاطر سیاه‌پوستان آمریکایی را می‌آزارد. همچنین همه به یاد دارند سال گذشته (2019) چگونه افسر پلیس آمریکایی در شهر «بی‌تاون» تگزاس در اقدامی بی‌رحمانه یک زن ۴۴ ساله را که فریاد می‌زد «باردار هستم» به ضرب گلوله از پای درآورد! عمق فاجعه آنجا بود که اکثر رسانه‌های آمریکایی، از افشای نام این افسر قاتل خودداری کردند تا مبادا در عزم و انگیزه پلیس و نیروهای امنیتی آمریکا در سرکوب و کشتار سیاه‌پوستان خللی ایجاد شود!
سال 2008 میلادی، زمانی که اوباما برنده رقابت انتخابات درون‌حزبی با هیلاری کلینتون شد، سیاه‌پوستان، اسپانیولی‌تبارها و سایر رنگین‌پوستانی که در آمریکا ساکن بودند حمایت کاملی از وی به عمل آوردند.
آنها مشتاقانه در انتخابات شرکت کردند تا بلکه به واسطه حضور یک رئیس‌جمهور سیاه‌پوست به ترور هدفمندشان توسط پلیس و نژادپرستان پایان داده شود اما این اشتیاق واقعی، در کوتاه‌مدت به یک ناامیدی دائم تبدیل شد. حاشیه امنیتی که دستگاه‌های امنیتی و قضایی آمریکا برای عاملان قتل سیاه‌پوستان ایجاد کرده بودند، به اندازه‌ای بود که هزینه قتل یک سیاه‌پوست را [حتی در صورت عامدانه بودن قتل] بسیار اندک می‌ساخت.
کار به جایی رسید که اوباما سال 2015 میلادی و در حالی که مدت زمان زیادی تا پایان حضورش در کاخ سفید باقی نمانده بود، از نژادپرستی ذاتی و سیستماتیک در آمریکا سخن گفت: «ما نژادپرستی را درمان نکرده‌ایم و موضوع فقط این نیست که دیگر در اماکن عمومی گفتن «کاکا‌سیاه» مودبانه تلقی نمی‌شود. این سنجشی برای اینکه بگوییم نژادپرستی وجود دارد یا نه، نیست. رویکردها و مواضع نسبت به نژاد در آمریکا به طور قابل ملاحظه‌ای بهبود یافته(!) اما میراث برده‌داری سایه ای طولانی افکنده و هنوز این میراث بخشی از DNA ما است».
اوباما جرات نکرد به سیاه‌پوستان آمریکایی بگوید آنها در نگاه کلان دستگاه‌های امنیتی و تصمیم‌ساز این کشور، حتی به مثابه «شهروند درجه 3» نیز شناسایی نمی‌شوند. سیاه‌پوستان آمریکا، حکم جامعه هدف نامطلوبی را دارند که باید در طول دهه‌های آتی، اثری از آنها در این کشور باقی نماند.
اگر چه «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا، «نژادپرستی سیستماتیک» در این کشور را به صورتی عریان‌تر در معرض دید جهانیان قرار داده است اما حضور یا عدم حضور وی در کاخ سفید، خللی در استمرار «آپارتاید آمریکایی» علیه سیاه‌پوستان ایجاد نمی‌کند. امروز زندان‌های فدرال در ایالات متحده مملو از سیاه‌پوستانی است که جمعیت اصلی این مراکز را تشکیل می‌دهند. حتی در دوران شیوع ویروس کرونا نیز ضریب آسیب‌پذیری سیاه‌پوستان و رنگین‌پوستان، به مراتب نسبت به سفید‌پوستان آمریکایی بیشتر بوده است. باید این حقیقت تلخ را پذیرفت که ترامپ و دیگر مقامات آمریکایی، ابایی از تصفیه نژادی در این کشور و حتی نسل‌کشی سیاه‌پوستان ندارند.
امروز دوباره «سیاه‌پوستان آمریکا» رویایی دارند! این رویای مقدس، یعنی لمس عدالت و حقوق یکسان با دیگر شهروندان، قطعا در سایه حاکمیت 2 حزب دموکرات و جمهوری‌خواه بر کاخ سفید محقق نخواهد شد! اضمحلال نظام سرمایه‌داری، استعمار فرانو و انهدام «نولیبرالیسم» به عنوان خمیرمایه فکری حاکم بر نظام سیاسی و اجرایی آمریکا، این امکان را به سیاه‌پوستان آمریکایی خواهد داد تا به رویای دیرینه خود برسند. بدون شک، این رویا در نهایت روزی تحقق خواهد یافت.