علی آران: استراتژیست‌ها بر این باورند ایران در اقدامی هوشمندانه، با اعزام تنها 5 نفتکش بدون هیچ اسکورت یا حمایت مسلحانه‌ای، به کم‌هزینه‌ترین شکل ممکن هژمونی طولانی فرابحری ایالات متحده را هزاران کیلومتر آن سوتر از آب‌های ساحلی‌اش به چالش می‌کشد. البته این به معنای عزم کشتی‌های تجاری کلاول، فارست، فکسون، فورچون و پتونیا که تنها حافظ‌شان پرچم‌های سه‌رنگ جمهوری اسلامی است برای رویارویی جنگی با ناوگان نظامی آمریکا در اقیانوس اطلس یا دریای کارائیب نیست، بلکه از نگاه تحلیلگر تارنمای اینتلی‌نیوز ایران با برافراشتن پرچم ماموریت سوخت‌رسانی به کشور دوست و برادرش ونزوئلا که آن هم تحت تحریم‌های ظالمانه واشنگتن قرار گرفته است، دونالد ترامپ را با دردسری پیش‌بینی نشده مواجه کرده که در صورت هر گونه دخالت برای متوقف کردن این نفتکش‌ها، در حقیقت کاخ سفید را به عنوان مخل تجارت دریایی زیر فشارهای بین‌المللی قرار می‌دهد. 

برخلاف اکثر گزارش‌ها که تاکنون تنها به وجه اقتصادی و مهم این غائله یعنی تبادل مشتقات و فناوری نفتی با طلا بین دو کشور تحت تحریم آمریکا یعنی ایران و ونزوئلا پرداخته‌اند اما وجه دیگری هم هست که برای آمریکا و ترامپ بیش از شکسته شدن تابوی تحریم‌ها گران تمام خواهد شد و آن هژمونی فرابحری آمریکاست که پس از جایگزینی با ناوگان استعماری بریتانیا در جریان جنگ دوم جهانی تا امروز بدون رقیب بوده است. گفته می‌شد ترامپ ماه گذشته برای برون‌رفت از بحران پسا‌کرونایی سقوط تاریخی بهای نفت وست‌تگزاس اینترمیدیت (شاخص بورس نفت ایالات متحده) به زیر صفر (هر بشکه منهای 38 دلار) قصد راه انداختن جنگی نفتی را در گوشه‌ای از دنیا دارد اما وضعیت اسفبار آمریکای کرونا‌زده در داخل و خارج وخیم‌تر از آن بود که او بتواند جنگی واقعی را با یک کشور خاورمیانه‌ای یا حتی ونزوئلای تحت محاصره سازماندهی کند. در نهایت پس از  نافرمانی آشکار فرماندهی نیروی دریایی پنتاگون از فرمان ترامپ برای اعزام ناوگروهی به آب‌های کارائیب برای گرفتن آرایش جنگی مقابل ونزوئلا، ترامپ مجبور شد طرحش را به یک کارزار نمایشی مبارزه با مواد مخدر تقلیل دهد و با اعلان جرم تبلیغاتی و بی‌اساس قاچاق مواد مخدر علیه نیکولاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا و چندین مقام لشکری و کشوری وفادار به او، به اعزام ناوگان کوچک گشت دریایی آژانس مبارزه با مواد مخدر ایالات متحده اکتفا کرد که با تمسخر رقبای داخلی‌اش مواجه شد. عبور ناوگان نفتی ایران  به مقصد مجموعه پالایشگا‌هی پاراگوآنا در ساحل شمال غربی ونزوئلا آن هم  از مقابل سواحل جمهوری پورتوریکو که پایگاه پنتاگون درست در وسط کارائیب محسوب می‌شود، در واقع میخ آخر را بر طرح جنگ نفتی ترامپ خواهد کوبید. از سوی دیگر تارنمای ونتسوئلا آنالیسیس در گزارشی آورده است اقدام اخیر ایران بسیار بلندپروازانه است، از آن رو که در حقیقت این کشور در اوج تحریم‌های اعمال شده از سوی آمریکا، پا جای پای روسیه گذاشته است؛ روسیه‌ای که طی 2 دهه پس از انقلاب بولیواری در ونزوئلا به رهبری هوگو چاوز متحد راهبردی اصلی این کشور نفت‌خیز و مهم آمریکای لاتین بوده است.  لوکاس کوئرنر، نویسنده تارنمای مزبور اشاره می‌کند تا همین چند سال پیش ونزوئلا بزرگ‌ترین صادر‌کننده نفت به ایالات متحده بود اما با ورود ترامپ به کاخ سفید این روند قطع شد و دست آخر واشنگتن به طور کامل صدور نفت و حتی فعالیت شرکای نفتی ونزوئلا را تحریم کرد. در آخرین موج تحریم، آمریکایی‌ها 2 شخصیت مرتبط با غول نفتی روسیه یعنی شرکت «روس نفت» به عنوان بزرگ‌ترین شریک نفتی خارجی ونزوئلا را در فهرست تحریم‌ها قرار دادند. با خروج روس نفت از ونزوئلا که حمل دریایی 60 درصد نفت خام صادراتی این کشور را در قبال تامین بخش اعظم بنزین و گازوئیل مورد نیاز و همچنین سرویس فنی پالایشگاه‌های آن برعهده داشت، ناگهان ایران به عنوان یک قطب جایگزین در افق کارائیب ظهور کرد. نفتکش‌های ایرانی در حالی عرض اقیانوس اطلس را که برای چندین دهه ملک طلق ناتو بود به سمت ونزوئلا طی می‌کنند که این کشور به‌ خاطر خرابی پالایشگاه کاردون در خاموشی به سر می‌برد و مردم ونزوئلا به ایران به چشم یک نجات‌دهنده خواهند نگریست.