کد خبر: 221526تاریخ: 1399/4/18 00:00
چرا دیگر خبری از «فیتیله‌ای‌ها» در تلویزیون نیست؟
از مدیران رسانه ملی بپرسید!
با غیبت طولانی‌مدت عموهای فیتیله‌ای به عنوان یکی از محبوب‌ترین گروه‌های برنامه‌ساز در حوزه کودک، برای بسیاری از مخاطبان این برنامه‌ها سوال شده که چرا دیگر خبری از آنها نیست. به گزارش «وطن امروز»، آخرین بار که عموهای فیتیله‌ای روی آنتن بودند به سریال «دوقلوها» بازمی‌گشت که 5 بار حین ساخت به دلیل مشکلات مالی متوقف شد. حالا مدتی است در فقدان برنامه‌های کودک جای خالی آنها بیشتر احساس می‌شود. محمد مسلمی به عنوان یکی از اعضای اصلی این گروه در گفت‌وگو با «تسنیم» درباره غیبت و کم‌فروغ بودن گروه «فیتیله‌ای‌ها» روی آنتن تلویزیون با ابراز اینکه «از مدیران بپرسید چرا امثال ما نیستیم و مثل گذشته به برنامه‌های کودک توجه نمی‌شود»، اظهار کرد: «باید از مدیران‌مان بپرسید چه کار می‌کنند و به چه چیزها و کسانی فکر می‌کنند. چه چیز بهتر از اینکه حال مردم بویژه بچه‌های این سرزمین خوب باشد. وقت‌شان بدرستی پر شود، دست از این گوشی و شبکه‌های ماهواره‌ای با محتوای پوچ بردارند. این سوال را از مدیران داشته باشید که «چرا بچه‌ها را از تماشای برنامه‌های کودک محروم کرده‌اند؟» در این موقعیت ویژه که باید در خدمت بچه‌ها و خانواده‌ها باشیم، بستری برای کار وجود ندارد. انگار برای تلویزیون مهم نیست که برنامه کودک داشته باشد! ما آمادگی اجرا و ساخت هر نوع برنامه‌ای را داریم؛ همین چندی پیش «دوقلوها» را روی آنتن داشتیم و جالب است بدانید که بعد از گذشت 6 ماه از پخش، هنوز با ما تسویه‌حساب نکرده‌اند». هنرمند حوزه کودک تأکید کرد: «چه کار کنیم که همه چیز سلیقه‌ای شده؟ این برای ما درد است. به نظر من همه برای فرهنگ‌سازی کودکان ایران وظیفه داریم، باید به فکر بچه‌ها باشیم چون فضای مجازی و ماهواره‌ای، به دنبال نابودی این فرهنگ غنی ایرانی- اسلامی کودکان است».
برنامه‌ساز و هنرمند حوزه کودک خاطرنشان کرد: «چرا باید برنامه‌ساز کودک ما دنبال اسپانسر باشد؟ من فکر می‌کنم در حق بچه‌ها ظلم می‌شود. واقعاً می‌توانستیم در دوران کرونا برنامه‌های درستی برای کودکان بسازیم که بیشتر نسبت به خطرات کرونا آگاه شوند در کنار اینکه حال‌شان را خوب کنیم، چون بچه‌های ما آنقدر خبرهای تلخ می‌شنوند استرس گرفته‌اند و از طرفی چون شرایط رفتن به بیرون و بازی کردن نیز فراهم نیست، در خانه مانده و افسرده شده‌اند. چه برنامه‌ای را ساختیم که بچه‌ها هم نسبت به مخاطرات آگاه شوند و هم برای‌شان مایه شادی و سرگرمی باشد؟!» او در پایان خاطرنشان کرد: «من تلویزیون را دوست دارم چون مخاطب من در زابل، زاهدان، مناطق دورافتاده و محروم کشور است. به بچه‌هایی فکر می‌کنم که تنها داشته ارتباطی‌شان تلویزیون است؛ نه امکانات پارک و فضای باز و سینما دارند و نه فضای اقتصادی‌شان اجازه می‌دهد به فضای تفریحی و رسانه‌ای دیگری بیندیشند».