ساناز سلیمان‌آبادی: معرفی گزینه نیمکت تیم‌ ملی برای حضور در المپیک توکیو تصمیم مهمی است که این روزها توجه خانواده والیبال را به سمت محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال برده است. سال آینده برای والیبال ایران سال مهم و سرنوشت‌سازی است. هواداران والیبال در انتظار درخشش ستاره‌های نسل طلایی در آوردگاه المپیک هستند. ستاره‌هایی مانند سید سعید معروف، سید‌محمد موسوی، امیر غفور، میلاد عبادی‌پور، علی شفیعی و جوانان جویای نامی مانند علی‌اصغر مجرد، پوریا یلی، جواد کریمی و... بازیکنان احتمالی در پیراهن تیم‌ ملی برای جنگ با رقبای نامدار خود هستند تا برای تحقق هدف فدراسیون یعنی قرار‌گیری در بین 4 تیم برتر المپیک از مسیر سختی عبور کنند. تیم ملی والیبال ایران در گروه اول بازی‌ها با تیم‌های ژاپن، لهستان، ایتالیا، کانادا و ونزوئلا رقابت می‌کند و در گروه دوم نیز تیم‌های برزیل، آمریکا، روسیه، آرژانتین، فرانسه و تونس با یکدیگر جدال خواهند داشت. در ابتدا از هر گروه 4 تیم به مرحله یک‌چهارم نهایی صعود می‌کنند. با توجه به گروه‌بندی ایران، انتظارات از صعود تیم ‌ملی در مرحله نخست بسیار بالاست. جدال و جنگ اصلی در مرحله پلی‌آف است؛ جایی که قدرت‌های والیبال در گروه دوم بالا خواهند آمد و پیش‌بینی می‌شود برزیل، آمریکا، فرانسه و روسیه 4 تیم صعود‌کننده در گروه دوم باشند. ایران سابقه شکست هر 4 تیم را در کارنامه دارد اما میدان المپیک کاملا متفاوت است و رقبا با تمام داشته‌ها و کوله‌باری از تجربه به میدان می‌آیند، چرا که المپیک جای آزمون و خطا نیست و حریفان برای دریافت مزد تلاش‌های 4 ساله و قدرت‌نمایی در جهان به آوردگاه المپیک ‌گام خواهند گذاشت. بنابراین اگر هدف قرار‌گیری بین 4 تیم برتر المپیک است، باید فردی سکان هدایت تیم ‌ملی را در دست گیرد که در لحظات حساس با تصمیم‌های هوشمندانه و واکنش‌های بموقع به یاری توانمندهایی ملی‌پوشان بیاید؛ کاری که سعید معروف، کاپیتان تیم‌ ملی در بازی سرنوشت‌ساز مقابل کره‌جنوبی در انتخابی المپیک انجام داد و جور دستپاچگی سرمربی را کشید تا ورق به سود ایران برگردد، در غیر این صورت بلیت المپیک سوخت شده بود. تجربه معروف به داد والیبال ایران رسید تا دومین حضور در المپیک رقم بخورد و اینک برای تحقق هدف علاوه بر تمرینات بموقع و آماده‌سازی جسمانی بازیکنان، نباید از نقش تفکر، تصمیمات هوشمندانه و کوچینگ عالی سرمربی غافل شویم و البته نقش روانشناسی سرمربی را نیز پر‌رنگ ببینیم. میدان المپیک بزرگ‌ترین میدان ورزشی جهان است که بار و فشار روانی بالایی نیز دارد، بنابراین باید در انتخاب سرمربی دقت شود. البته ناگفته نماند تعداد مربیان مطرح جهان والیبال به عدد ۱۰ نمی‌رسد و اکثر این مربیان نیز در تیم‌های خود مشغول فعالیتند و همین کار را برای والیبال ایران سخت می‌کند تا مربی با تراز بالای جهانی به خدمت گیریم. اگر واقع‌بینانه به موضوع نگاه کنیم، زمان از دست رفته 4 ساله کمی تیم ‌ملی را از رقبا عقب انداخته و به اعتقاد برخی کارشناسان تیم‌ ملی با هدایت گزینه خارجی و ایرانی شانس برابری در کسب نتیجه یعنی پنجمی خواهد داشت و اگر قرار بر کسب این نتیجه است، چه بهتر که فرصت را به مربی داخلی دهیم و همه‌جانبه نیز از او حمایت کنیم تا هم حضور در المپیک را تجربه کند و هم خود را برای المپیک آینده و کسب سکو مهیا کند. نوسانات نرخ ارز، شناخت روحی و روانی مربی ایرانی از بازیکنان، زمان باقیمانده و شانس برابر مربی داخلی و خارجی برای کسب نتیجه پنجمی، بهترین فرصت را به مربی داخلی می‌دهد تا مردم به صبر بیشتر

فرا خوانده شوند تا 4 ساله بعد، شاهد روی سکو رفتن والیبال ایران با مربی وطنی در المپیک باشند. البته نباید نقش شانس را نیز کمرنگ ببینیم و شاید تعویق یک ساله المپیک فرصتی دوباره به تیم‌ملی باشد تا نسل طلایی والیبال با خاطره‌ای خوش، پاداش سال‌ها تلاش، زحمت، غیرت و پشتکار خود را دریافت کنند، البته به شرطی که فدراسیون قدر تک‌تک لحظات باقیمانده را بداند. انتخاب گزینه مناسب برای نیمکت تیم ‌ملی مهم‌ترین و تاثیر‌گذارترین تصمیم فدراسیون در المپیک خواهد بود، فقط باید ابتدا هدف بدرستی و با سنجش شرایط تعریف شود تا نه پولی از بیت‌المال به تاراج برود و نه مردم ناامید شوند.