بهروز غریب‌پور، کارگردان تئاتر گفت: منابع موجود برای اهل تحقیق درباره تعزیه وجود دارد اما این منابع که شامل متون مربوط به تعزیه می‌شود، آنگونه که شایسته است به اجرا در‌نمی‌آید. 

به گزارش «وطن امروز»، بهروز غریب‌پور، نویسنده و کارگردان اپرای عروسکی «عاشورا» با اشاره به پیشینه اجرای تعزیه در کشور گفت: هنر تعزیه به عنوان یک آیین ملی مطرح است و حمایت حکومت‌های مختلف بویژه صفویه از این آیین موجب شد تعزیه به شکل فراگیر و غنی اجرا شود و گزارش جهانگردان غربی از اجرای تعزیه نیز مبین همین مطلب است. 

وی ادامه داد: ژان شاردن یکی از جهانگردان اروپایی بوده که به ایران سفر کرده است. او در گزارشی که در سفرنامه خود آورده است از یک صحنه جنگی یاد می‌کند و می‌گوید که ۲ هزار نفر با شمشیر در حال جنگ نمایشی (تعزیه) بودند که پس از اتمام این نمایش آیینی کوچک‌ترین آسیبی متوجه هیچ یک از دست‌اندرکاران و بازیگران این اجرا نشد. 

این کارگردان تئاتر تاکید کرد: این گزارش بیان می‌کند در آن زمان افرادی که تعزیه اجرا می‌کردند آموزش‌های لازم را دیده و به طور کلی جنگ نمایشی را آموخته بودند اما پس از صفویه شاهد افت و روند نزولی اجرای تعزیه در کشور بودیم. هنر نمایش تعزیه‌خوانی در دوره قاجار بار دیگر قوت گرفت و کسانی بودند که با تکیه بر اعتقادات و باور خود در تلاش بودند تعزیه را به شکل باشکوه، غنی و به دور از خرافه اجرا کنند. 

غریب‌پور با تاکید بر ضرورت جهت‌دهی، هدایت و تربیت نیروهای جوان برای زنده نگه داشتن این آیین، گفت: برای پیشرفت و جان تازه گرفتن این هنر نمایشی باید همه جوانب آن مورد توجه قرار گیرد. 

این کارگردان تئاتر که برای اجرای اپرای عروسکی «عاشورا» در آیین ملی «چله عشق» در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران تجلیل شده بود، بر ضرورت حمایت از تعزیه تاکید کرد و گفت: کتابخانه ملی ایران نقش مهمی در حفظ میراث گذشتگان و انتقال آن به آیندگان دارد و بی‌شک هنر نمایش تعزیه به عنوان آیینی ملی یکی از این میراث ارزشمند است و نفس حضور و حرکت سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برای میراث‌داری از این آثار آیینی و انتقال سینه به سینه آن به نسل‌های آینده مهم و ارزشمند است. 

وی با بیان این مطلب که حفاظت از منابع، اسناد و مدارک بخشی مهمی از این میراث‌داری است، اظهار کرد: مطالب و منابع مورد نیاز در این عرصه وجود دارد اما نیاز است این داشته‌ها جمع آوری شود و سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران می‌تواند توجه خود را بر این رسالت معطوف کند. 

غریب‌پور با انتقاد از فراهم نبودن امکانات لازم برای اجرای تعزیه در کشور گفت: منابع موجود برای اهل تحقیق در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران وجود دارد اما این منابع که شامل متون مربوط به تعزیه می‌شود آنگونه که شایسته است به اجرا در نمی‌آید. 

وی یادآور شد: تعزیه یک اثر ترکیبی از هنر موسیقی، ادبیات دراماتیک و اجرای نمایشی است و بدون حفظ و توسعه 2 بعد دیگر این هنر دیرینه، صرف جمع‌آوری و تنقیح و تصحیح نسخ تعزیه برای ادامه حیات آن کافی نیست و باید نهادهای فرهنگی دیگر با تأسی از عملکرد سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برای ادامه حیات این هنر آستین همت بالا بزنند.