فدراسیون فوتبال ایران 8 ماه است با فیفا درگیری اساسی دارد. ابتدا فیفا جلوی برگزاری انتخابات فدراسیون را گرفت و پس از آن، موضوع اصلاح اساسنامه را مطرح کرد؛ مساله‌ای که از سوی ایران پذیرفته شد و البته چاره‌ای هم جز پذیرفتن ماجرا وجود نداشت، چون اگر قرار است عضو جامعه جهانی فوتبال باشیم، باید در چارچوب قوانین و مقررات فیفا قرار بگیریم، همان‌طور که فیفا هر چیزی درباره اصلاح اساسنامه مطرح کرده است را پذیرفته‌ایم. حتی با حذف وزیر ورزش و معاونش از مجمع و تغییر بند اول اساسنامه که طبق مصوبه مجلس شورای اسلامی بوده است و قانون کشور محسوب می‌شود، فراتر از قوانین داخلی کشورمان عمل کردیم. از موضوع اساسنامه که بگذریم، اخیرا در ماجرای پرونده مارک ویلموتس که فیفا، ایران را محکوم به پرداخت بیش از 6 میلیون یورو به این مربی کرد، مسائل زیادی در داخل ایران مطرح شد. از جمله برخورد با 8 عضو هیأت‌رئیسه فدراسیون فوتبال که با اهمال‌کاری چنین خسارت سنگینی را به کشور تحمیل کردند. راهکار برخورد با این مدیران، در جایی که فیفا با عدم تأیید اساسنامه عملا مجمع فدراسیون را منفعل کرده است، رسیدگی قضایی به تخلف مقصران این خسارت بود. مجلس شورای اسلامی و به دنبال آن سازمان بازرسی کل کشور و قوه‌قضائیه این موضوع را دنبال کردند که فیفا بلافاصله اخطار داد و فوتبال ایران را تهدید به تعلیق کرد. آن هم در شرایطی که فیفا همیشه دم از شفافیت مالی و برخورد با فسادهای مالی می‌زند. سوال اینجاست: آیا فیفا فرآیند بررسی پرونده مارک ویلموتس در داخل ایران را به درستی دنبال کرده است که برخورد با خاطیان آن را دخالت شخص سوم در فوتبال می‌داند؟ آیا از اتفاقات رقم‌خورده از سوی هیأت‌رئیسه خبر داشته است که با برخورد قضایی با آنها مقابله می‌کند؟ آنچه اما نمود بیشتری پیدا کرده و نشان می‌دهد فیفا پا را فراتر از اختیاراتش گذاشته، ورود به مساله حکمی بوده که قوه‌قضائیه درباره نوید افکاری صادر و اجرا کرد. فیفا همچون کمیته بین‌المللی المپیک خود را صاحب اختیار دیده تا نسبت به تصمیمی در قوه‌قضائیه ایران نظر بدهد؛ همان‌طور که جلوگیری از اجرای حکم این کشتی‌گیر سابق که طبق گفته‌های خودش مرتکب قتل شده است، در اظهارات مقامات آمریکایی و دونالد ترامپ هم دیده می‌شد. قوه‌قضائیه پس از بررسی کامل پرونده حکمی را صادر کرد اما فیفا فرسنگ‌ها آن‌طرف‌تر دادگاه غیابی تشکیل داده و برخلاف شعار خودش وارد مسائل غیرورزشی و سیاسی شده است. فدراسیون جهانی فوتبال که خود را عاری از تصمیمات سیاسی می‌داند، چگونه است که با اعمال تحریم‌های آمریکا علیه ایران، حتی راه پرداخت پول به برخی سرمربیان را از طریق حساب ایران در فیفا بست؟ چگونه است که فیفا خود را صاحب اختیار می‌داند حتی جلوی برخورد با خاطیان به وجود آوردن فاجعه ویلموتس را بگیرد؟ اگر فیفا واقعا به دنبال عدالت و حقوق بشر است، چرا یک بار در رسانه رسمی خود در شبکه‌های اجتماعی در قبال تحریم‌های آمریکا علیه ایران موضع‌گیری نکرده است؟ دقیقا همان کاری که اخیرا درباره رأی قوه‌قضائیه انجام داد. 

***