علی آران: ماهنامه آتلانتیک، قدیمی‌ترین مجله تحلیلی- سیاسی جریان اصلی در ایالات متحده، واکنشی تاریخی به نامزدی رئیس‌جمهور آمریکا برای جایزه صلح نوبل نشان داد و خواستار برچیده شدن این جایزه شد. وقتی «وطن امروز» روی جلد شماره شنبه گذشته خود، نوبل صلح را به همین خاطر به «نوبل جنایت» تشبیه کرد با انتقاد مریدان داخلی و خارجی آمریکا مواجه شد اما نشریه آتلانتیک هم در مقاله‌ای با عنوان «پایان جایزه صلح نوبل» با این توضیح کلی که «نامزدی ترامپ نشان می‌دهد صلح بختش را آتش‌ زده است»، نه فقط ذهنیت و صلاحیت معرفی‌کننده نروژی ترامپ به کمیته سلطنتی نوبل (در سال‌های 2018 و 2020) را به چالش می‌کشد، بلکه به طور کلی ماهیت انتخاب تمام برندگان پیشین اسرائیلی یا صهیونیست صلح نوبل (3 نخست‌وزیر اسرائیل به علاوه یکی از وزرای خارجه آمریکا) را هم زیر سوال می‌برد. جالب اینکه گرایم وود، نویسنده آمریکایی که ید طولایی در حوزه تروریسم و گروه‌های تکفیری دارد، مقاله مزبور را روز 11 سپتامبر منتشر می‌کند، یعنی درست همان روزی که در 19 سال اخیر عادت داشته درباره ابعاد مختلف واقعه اصابت ۲ هواپیمای مسافری به برج‌های دوقلوی نیویورک بنویسد. این بار اما وود تصمیم می‌گیرد درباره فاجعه‌ای به مراتب به‌روز‌تر و مهم‌‌تر قلم بزند. او از همان ابتدا با وام گرفتن از اساطیر کهن اسکاندیناویایی سر وقت «کریستین تایبرینگ-گیه ده»، نماینده دست راستی پارلمان نروژ می‌رود که امسال برای دومین بار پس از سال 2018، رئیس‌جمهور آمریکا را که به زعم نویسنده به اندازه خودش حال به هم زن است به کمیته صلح نوبل معرفی کرده است. 

«ترول‌ها (هیولاها و عجوزه‌های زشت) اختراعی اسکاندیناویایی هستند که مستقیما از دل حماسه‌های منجمد اسطوره‌های شمالی (وایکینگی) آمده‌اند. با اینکه «کریستین تایبرینگ-گیه‌ده»، نماینده نروژی قسم می‌خورد یکی از آن هیولاها نیست اما این هفته مخاطبان یاوه‌های او اگر جز این فکر کنند، تقصیری ندارند».

اشاره نویسنده فقط به مصاحبه متحد نروژی ترامپ با شبکه اختصاصی ترامپ (فاکس‌نیوز) نیست که در مجیزگویی رئیس‌جمهور آمریکا گوی سبقت را از کایلیف مک اوانی، دبیر مطبوعاتی کاخ سفید هم ربود بلکه اظهار‌نظری از تایبرینگ را فاش می‌کند که می‌تواند اسکاندیناویایی‌ها را عصبانی کند: «در یک کافه در اسلو شخصا به گفت: آیا باید جایزه را به گرتا تاننبرگ (دختر نوجوان سوئدی حامی حفظ محیط‌زیست) بدهیم که برای محیط‌زیست جیغ می‌کشد؟»

او همچنین در این دیدار خصوصی ادعا کرده میانجیگری ترامپ میان امارات و رژیم صهیونیستی از آن جهت اهمیت دارد که به منزله سازش کل جهان عرب با اسرائیلی‌هاست که حتی به اندازه سقوط دیوار برلین اهمیت ‌دارد!

اینجاست که نویسنده آتلانتیک در نهایت ظرافت، این بار نه فقط نماینده حال به هم زن نروژی و همتای آمریکایی‌اش را که نامزد صلح نوبل شده بلکه 4 چهره صهیونیست را که سابقا این جایزه را برده‌اند به همان مخلوقات زشت اسکاندیناویایی یعنی ترول‌ها تشبیه می‌کند. گویی رسالت جایزه صلح نوبل که اختصاصا توسط کمیته‌ای از سیاسیون نروژی اداره می‌شود، برگزیدن کریه‌ترین هیولاهاست. 

«گرایم وود» می‌نویسد:«اگر ترامپ (روز 9 اکتبر 2020) جایزه را ببرد، چهارمین باری است که نوبل در ارتباط با روند صلح اسرائیل و همسایگانش خرج شده است. این موضوع واسطه‌های سازش اعراب و اسرائیل را در فریفتن کمیته نوبل حتی موفق‌تر از صلیب سرخ جهانی می‌کند که نامزدهایش در 120 سال تاریخ اعطای جایزه فقط ۳ بار برنده شده‌اند... کمیته 19 بار هم از جایزه دادن امتناع کرده که آخرین بارش 1972 بود (البته سال بعد در تصمیمی کاملا هیولاوار برای رفع تکلیف آنها جایزه را به هنری کیسینجر دادند) با این حال عدم اعطای جایزه به هیچ کس همان سنتی است که کمیته نوبل باید احیا کند؛ شاید به طور ثابت. سوابق دستاوردهای دریافت‌کنندگان جایزه صلح نوبل به حدی لکه‌دار و منطق اعطای جایزه‌ به آنها به حدی گزینشی بوده است که کمیته نوبل باید برای مدتی طولانی کارش را متوقف کرده و بررسی کند آیا «صلح» ارزش به رسمیت شناخته شدن به عنوان یک دسته‌بندی منسجم را دارد یا خیر».

این مقاله چنین پایان می‌یابد: «اگر قرار است با ادامه اعطای این جایزه به شکل فعلی، دادگاه شرم برپا شود و خودتان را گروگان نامزدهای خرف گدای توجهی مثل ترامپ کنید؛ همان بهتر که درش را گل بگیرید، پیش از آنکه صدای هیولاها دربیاید».