گروه سیاسی: «دعا کنید!». این تمام جوابی بود که اسحاق جهانگیری روز گذشته در پاسخ به سوال خبرنگاری که از او درباره احتمال کاهش قیمت‌ها پرسید، داد. 

به گزارش «وطن امروز»، راهکارهای مدیریتی دولت روحانی این روزها بیش از هر زمان دیگری با ماوراءالطبیعه، دعا و نفرین نسبت پیدا کرده است. گویا دولتی که روزگاری نه‌چندان دور شیوه حکمرانی خود را مبتنی بر روش‌های نوین مدیریتی می‌دانست و رقبای سیاسی خود را متهم به اداره کشور با استخاره می‌کرد، حالا خود در واکنش به هر ضعف و بحرانی تنها نسخه دعا و نفرین می‌پیچد. 

اردیبهشت‌ماه سال 96 در حاشیه مناظره‌های انتخابات ریاست‌جمهوری بود که اسحاق جهانگیری در پاسخ به انتقادات یکی از رقبا درباره شیوه مدیریتی دولت گفته بود: «ما در دانشگاه‌های معتبر داخلی درس خوانده‌ایم. ما که در صنعتی ‌شریف و علوم ‌تحقیقات درس خوانده‌ایم، آیا مدیریت ۶۰ سال پیش را داریم؟» وی که به عنوان کاندیدای پوششی روحانی در رقابت‌های انتخاباتی حاضر شده بود، در برنامه‌ای دیگر با حمله به کاندیداهای رقیب دولت که نسبت به رکود حاکم بر اقتصاد کشور و عدم سیاست صحیح در زمینه اشتغالزایی انتقاد کرده بودند، گفت: «برخی می‌گویند و شعار می‌دهند که می‌خواهند این میزان شغل ایجاد کنند، این برادر عزیز یا شغل ایجاد نکرده یا عدد و رقم متوجه نمی‌شود».

با این حال نتیجه نهایی انتخابات باب میل جهانگیری درآمد تا با رای آوردن مجدد حسن روحانی، او نیز به عنوان معاون اول رئیس‌جمهور در پاستور ماندگار شود. در این میان تنها 9 ماه از عمر دولت دوم روحانی گذشته بود که جهانگیری از مهم‌ترین طرح مدیریتی خود در مواجهه با نوسانات بازار ارز رونمایی کرد و خبر از تثبیت نرخ ارز روی 4200 تومان داد. دلار 4200 تومانی که در افواه عمومی از آن به عنوان «دلار جهانگیری» یاد می‌شد، نقطه آغازی بر یکی از بزرگ‌ترین میدان‌های مدیریتی جهانگیری و سیاست‌های فسادآفرین بود. ولی‌الله سیف، رئیس کل سابق بانک مرکزی، تیرماه سال جاری در گفت‌وگویی با اشاره به نحوه تصمیم‌گیری پیرامون ارز 4200 تومانی گفته بود: «من به آقای دکتر جهانگیری گفتم آقای دکتر! ۴۸۰۰ تومان اعلام کن. وقتی آقای جهانگیری بلند شد که برود، پرسید آقای رئیس‌جمهور اجازه می‌دهید ۴۵۰۰ تومان بگویم؟ البته یکی از اعضای جلسه به من گفت در آن لحظه آقای جهانگیری گفت اجازه بدهید ۴۳۰۰ تومان بگویم. آقای رئیس‌جمهور گفت نه به هیچ‌‌وجه از ۴۲۰۰ تومان بالاتر نرود. من از نظر خودم عدول کردم. نظر من همان ۳۸۰۰ تومان است اما چون دیدم اکثریت این را می‌گویید، گفتم تابع نظر شما باشم». شبکه رانتی که حول «دلار جهانگیری» شکل گرفت تا جایی اعتراضات همگان را برانگیخت که حتی اکبر ترکان نیز این طرح را زمینه‌ساز به تاراج رفتن 20 میلیارد دلار از منابع ارزی کشور خواند و روزنامه سازندگی به عنوان ارگان مطبوعاتی حزبی که جهانگیری عضو آن است هم تنها دستاورد این طرح را رانت و تورم دانست. 

اما حالا تجویز نسخه دعا برای کاهش نرخ اجناس از سوی جهانگیری در حالی است که روحانی نیز در ماه‌های اخیر تنها نسخه خود برای مواجهه با وضعیت نامطلوب فعلی را «نفرین واشنگتن‌دی‌سی» یافته و در اظهاراتی عجیب گفته بود: «مردم اگر می‌خواهند برای کمبود و مشکلات لعن و نفرین کنند، آدرس آن کاخ سفید در واشنگتن است و کسی آدرس اشتباه به آنها ندهد. برخی به ‌خاطر منافع غلط گروهی و باندی به مردم آدرس غلط ندهند؛ آدرس جنایات و فشار بر مردم ایران، واشنگتن‌دی‌سی و کاخ سفید است؛ کسانی که داخل این ساختمان هستند این ‌همه جنایت علیه ملت ایران روا داشتند».

ارجاع نقدها به قضا و قدر، دعا، نفرین و... این روزها تبدیل به یک سنت ثابت سیاسی از سوی رئیس دولت و دیگر دولتمردان شده است؛ امری که پیش از این نیز به اشکال مختلف پیگیری می‌شد و مسؤولان امر سعی داشتند با مسؤولیت‌زدایی از خود، هزینه هر گونه کمبود و نقدی را که در نتیجه عملکرد آنها به وجود آمده بود به خود شاکیان حواله دهند. 

با تمام این اوصاف ماه‌های پایانی دولت روحانی در شرایطی سپری می‌شود که از سویی تمام ادعاهای دولتمردان مبنی بر بهره‌گیری از نوین‌ترین اصول مدیریتی، خلاف از آب درآمده و از سوی دیگر خود دولتمردان نیز در توصیف وضعیتی که در زمان مدیریت‌شان شکل گرفته است به چیزی جز دعا و نفرین ارجاع نمی‌دهند. اگر روزی دولتمردان منتقدان خود را در عرصه سیاست خارجی به این متهم می‌کردند که پس از هر مذاکره‌شان تحریمی جدید تصویب می‌شد، حالا خود در موقعیتی قرار دارند که سنگین‌ترین فشار تحریمی (به ادعای رئیس‌جمهور) پس از توافق تیم مذاکره‌کننده به کشورمان تحمیل شده است. اگر روزی روحانی و جهانگیری رقبای خود را به عدم درک صحیح از مدیریت و عدد و رقم متهم می‌کردند، حالا خود به گزینه‌ای جز دعا و نفرین فکر نمی‌کنند. چنین موقعیتی شاید برای دولتی که آخرین ماه‌های مدیریت خود را تجربه می‌کند چندان واجد اهمیت سیاسی نباشد اما بخشی انکارناپذیر از تجربه جمعی ایرانیانی به حساب می‌آید که مدیریت جریان غربگرا را در 7 سال گذشته لمس کردند.