زینب حاجی‌حسینی: تعویق برگزاری المپیک اگر چه برای برخی ورزشکاران به واسطه فرصتی که جهت بهبود کامل در اختیارشان گذاشت، خوشایند بود اما این تعویق سرنوشت برخی دیگر از ورزشکاران را در حد «شوم» شدن تغییر داد. در طول تاریخ یکصدساله بازی‌های المپیک، جنگ تنها عاملی بود که برگزاری منظم این بازی‌ها را از مدار همیشگی خارج کرد. در واقع در شرایط عادی و زمان برقراری صلح، هیچ عاملی منجر به لغو بازی‌های المپیک نشد تا سال گذشته که کرونا این چالش ناخواسته را درباره این بازی‌ها و برای ورزش جهان ایجاد کرد. تصمیم مشترکی که میان مسؤولان کمیته بین‌المللی المپیک‌‌(IOC)  و مقامات سیاسی و ورزشی ژاپن برای لغو برگزاری المپیک ۲۰۲۰ و تعویق یک‌ساله آن گرفته شد، نشان داد «سلامتی» شرکت‌کنندگان در المپیک در اولویت است، همان‌طور که این فاکتور در تمام اتفاقات اجتماعی باید ارجحیت داشته باشد. 

 

* مزایا و معایب تعویق المپیک برای ورزشکاران ایرانی

همین مهم یعنی «سلامتی» بهانه‌ای بود که دستیابی به آن باعث خوشنودی برخی ورزشکاران از تعویق المپیک شد. پس از قطعی شدن لغو برگزاری المپیک در زمان مقرر سهراب مرادی، حمیده عباسعلی و حسن یزدانی ورزشکارانی بودند که توانستند از تعویق المپیک به عنوان فرصتی برای بهبودی و سلامتی کامل استفاده کنند. زمانی که تعویق المپیک قطعی شد وضعیت اعزام سهراب مرادی به توکیو هنوز مشخص نشده بود -کما‌ اینکه همچنان نیز نامشخص است- چون به خاطر ۲ بار جراحی که یک سال قبل از آن در ناحیه دیسک کمر و کتف دستش داشت نتوانسته بود از حضور در رقابت‌های گزینشی به حد نصاب لازم برای کسب یکی از ۲ سهمیه مصوب وزنه‌برداری ایران برسد. حسن یزدانی به دلیل پارگی مینیسک و جراحی زانو به زمان نیاز داشت تا همان فوق‌ستاره همیشگی کشتی ایران شود و پاسخگوی قطعی امید ایرانی‌ها برای طلایی شدن یا حداقل کسب مدال در توکیو. حمیده عباسعلی هم که یک روز بعد از المپیکی‌شدنش آسیب دید، هیچ چیز به اندازه زمان و فرصت برایش لازم و ضروری نبود تا بتواند ایده‌آل‌ترین شرایط را در میزان آمادگی خود ایجاد کند. لغو برگزاری المپیک در زمان اولیه فرصت لازم را به مرادی، یزدانی، عباسعلی و امثال این ورزشکاران داد تا از وضعیت نه‌چندان مطلوب‌شان فاصله بگیرند اما در عین حال تهدیدی جدی برای المپین‌های دیگر ایجاد کرد که این شرایط امروز گریبانگیر یکی، دو نفر از آنها شده و همچنان در کمین دیگر ورزشکاران هم نشسته است. 

 

* آنهایی که از برگزار نشدن بموقع المپیک ضربه خوردند

باید روی دیگر سکه را هم در نظر گرفت که گویای وضعیت ورزشکارانی است که هنگام تعویق المپیک مشکلی از حیث اوضاع جسمانی نداشتند اما امروز در فاصله کمتر از ۵ ماه مانده به موعد جدید برگزاری بازی‌ها با معضل آسیب‌دیدگی مواجهند. آرمین هادی‌پور نمونه بارز این دسته ورزشکاران است؛ یکی از ۲ تکواندوکار المپیکی ایران که آسیب‌دیدگی قدیمی زانو داشت اما با همان شرایط به تمرینات و مسابقاتش ادامه داد. حالا که المپیک نزدیک‌تر از همیشه است اما شرایط پیچیده‌تری برایش رقم خورده، چون با پارگی رباط‌ صلیبی مواجه شده است. درمان پارگی رباط صلیبی فقط جراحی است اما در صورت تن دادن هادی‌پور به این کار قطعیتی برای بهبود وضعیت او تا زمان اعزام به توکیو وجود نخواهد داشت، چون فرصت ۴ ماهه باقیمانده تا المپیک برای این بهبودی کافی نیست. اینکه تکواندوی ایران با وجود اسم و رسم و ادعایی که دارد، به‌قدری دارای ظرفیت نیست که بتواند طبق شرایط المپیک فرد دیگری را در وزن هادی‌پور جایگزین او کند، موضوع مهمی است که پرداختن به آن جای بحث زیادی دارد. موضوع مهم در اینجا وضعیت آسیب‌دیدگی هادی‌پور است که باید روزها با آن مدارا کند، در حالی که یک سال پیش که بحث تعویق المپیک مطرح شد و حتی در بازه زمانی‌ای که قرار بود این رویداد برگزار شود، اوضاع او تا این حد حاد نبود که حکم ورزشکار «یک پا»ی ایران را در توکیو داشته باشد؛ البته در صورتی که اوضاع از این بدتر نشود و به منع هادی‌پور برای اعزام نینجامد. مجتبی عابدینی هم دیگر ورزشکاری است که طی یک سال تعویق المپیک با بحران مصدومیت دست‌وپنجه نرم کرد و حتی به خاطر آن یکی، دو مرحله اردوی تیم‌ ملی شمشیربازی اسلحه سابر را هم از دست داد. موضوع جراحی از احتمالات در نظر گرفته شده برای بهبود کتف عابدینی هم بود اما خوشبختانه بخت با او یاری کرد و مداواهای دیگر برایش آنقدر مؤثر بود که مجبور به پذیرفتن تیغ جراحی نشود.