با اعلام استقلال آمریکا، حال این کشور از انگلستان جدا شده و قرار است روی پای خود بایستد. یعنی در شروع داستان آمریکا برای تبدیل شدن به قدرتمندترین کشور دنیا در زمینه اقتصاد. باید این داستان را از ابتدای شروع آن تا به امروز مطالعه کرد؛ نه اینکه تنها به برش‌هایی از آن، بویژه در سال‌های اخیر اکتفا کرد. 

الکساندر همیلتون، از انقلابیون و بنیان‌گذاران ایالات‌متحده، در نقش نخستین وزیر خزانه‌داری آمریکا، نقش پررنگی در رسیدن ایالات‌متحده به جایگاه کنونی خود ایفا کرد. وی نخستین فردی بود که گفتمان حمایت از صنایع نوپا را تئوریزه کرد؛ کسی که اتفاقا اقتصاد هم نخوانده بود! وی در «گزارشی درباره تولید صنعتی» 11 اصل در شکوفایی تولید صنعتی را نگاشت و به‌صورت آشکارا خلاف نظرات بزرگ‌ترین اقتصاددان، یعنی آدام اسمیت، آرای خود را بیان کرد؛ اصولی از قبیل اعطای یارانه‌های تولید، گذاشتن تعرفه بر کالاهای وارداتی، ممنوعیت خام‌فروشی و... . اصولی که اقتصاددانان کلاسیک آنها را نفی می‌کردند، حالا تبدیل شده‌اند به سیاست‌های ایالات‌متحده برای رشد اقتصادی. شاید اقتصادخوانده‌های امروزی هم مبنا قرار دادن این اصول را به عنوان سیاست اقتصادی یک کشور، دیوانگی قلمداد کنند اما آمریکا تا 55 سال (از 1791 تا 1846) به دیوانگی کردن ادامه داد. سال 1846 آزادسازی‌های اقتصادی آغاز شد. حالا آمریکا می‌خواست به سیاست‌های اقتصادی پذیرفته‌شده روی بیاورد اما هنوز زود بود. در نتیجه این آزادسازی‌ها و کاهش تعرفه کالاهای وارداتی، برخی صنایع نوپا و آسیب‌پذیر که توانایی رقابت با کالاهای باکیفیت‌تر و ارزان‌تر خارجی را نداشتند، زیان سنگینی را متحمل شدند. آمریکا داشت به سیاست‌هایی عمل می‌کرد که در حال‌ حاضر هم دارد به همان سیاست‌ها عمل می‌کند اما چرا آن زمان ابرقدرت نام نداشت؟ چون زود بود. 

این منوال تقریبا تا 15سال ادامه داشت، تا زمانی که پدر حزب جمهوری‌خواه، یعنی آبراهام لینکلن در سال 1860 رئیس‌جمهور آمریکا شد. او به‌سرعت فرمان اقتصادی کشور را به همان مسیر سابق برگرداند. نرخ تعرفه کالاهای وارداتی افزایش دوباره‌ای را تجربه کرد و باز هم به بیشترین میزان در کل دنیا رسید. از ابتدای دولت لینکلن تا آغاز جنگ اول جهانی، یعنی در 53 سال، نرخ تعرفه کالاهای وارداتی بین 45 تا 35 درصد باقی ماند. 

آمریکا رو به یاغیگری آورده بود؛ خلاف نظر پدر اقتصاد کلاسیک عمل می‌کرد و با رفت‌و‌آمد رؤسای‌جمهور مختلف، این سیاست‌ها تغییری نکرد. خلاف نظر اقتصاددانان معتبر عمل کردن همانا، رشد اقتصادی ۲ برابر کشورهای توسعه‌یافته اروپایی همانا! تا اینکه زمان آزادسازی فرا رسید. 

این بار دیگر آزادسازی اقتصادی نه‌تنها به ضرر ایالات‌متحده آمریکا تمام نشد، بلکه حالا گام بلندی جهت رسیدن به قله اقتصاد در دنیا برداشته بود. حالا که صنایع کلیدی آمریکا توانسته ‌بودند خود را به اندازه کافی توسعه بدهند، وقت آن رسیده بود که میوه دهند. حالا می‌توانستند با کالاهای خارجی رقابت کنند و حتی آنها را از بازار حذف کنند. 

حالا که آمریکا توانسته به جایگاه اول در قدرت‌های اقتصادی برسد، وقت آن است که علاوه بر اعمال سیاست‌های بازار آزاد، به تبلیغ این سیاست‌ها بپردازد تا بتواند جایگاه خود را حفظ کند؛ پرورش «میلتون فریدمن»هایی که با رسالت حفظ وضع موجود به نفع آمریکا و ضرر سایر کشورها، سیاست‌های بازار آزاد را به دنیا آموزش می‌دهند. بازار آزادی که برای کشورهای توسعه‌نیافته، برداشتن تعرفه‌های کالاهای وارداتی، عدم دخالت دولت در فرآیند تولید و خام‌فروشی را تجویز می‌کند. سیاست‌هایی که خود آمریکا برای رسیدن به جایگاه فعلی، علیه آنها قیام کرده بود! حالا در تمام دنیا، آمریکا را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مبلغین سیاست‌های بازار آزاد می‌شناسند. همچنین بسیاری از اقتصادخوان‌های کشور، آرزو دارند مدرک تحصیلی خود را از دانشگاه‌های مطرح ایالات‌متحده، مانند دانشگاه شیکاگو دریافت کنند. آیا بین تجویز سیاست‌های اقتصاد بازار آزاد و خوی استعماری آمریکا رابطه‌ای وجود ندارد؟