باربد بهراد: بازی پرسپولیس - سپاهان در هفته بیست‌وسوم لیگ برتر ایران یکی از چند دیدار مهم و پراهمیت در مسیر قهرمانی بود و ۲ تیم صدرنشین برای زنده نگه داشتن امید یا افزایش شانس قهرمانی خود وارد زمین شدند که این بار مورایس دست برتر را نسبت به یحیی گل‌محمدی داشت و توانست شکست و حذف تیمش در جام حذفی را با برتری یک بر صفر مقابل پرسپولیس جبران کند. پرسپولیس طبق روال بازی‌های گذشته با آرایش ۲-۴-۴ وارد بازی شد. در طرف مقابل تیم سپاهان با آرایش اولیه ۲-۲-۲-۴ بازی کرد که فکر می‌کنم برای نخستین‌بار در فصل جاری بود. با توجه به بازی ۲ تیم در جام حذفی، فکر می‌کنم تدبیر خوبی بود که در ادامه به این مطلب می‌پردازم. با توجه به بازی جام حذفی که ریگی تک‌محور بازیسازی سپاهان بود، تصمیم گرفته شد سپاهان با ۲ هافبک دفاعی، بازیسازی از عقب را انجام دهد که محمدی و ریگی وظایف خود را به نحو احسن انجام دادند. جلوی این ۲، نورافکن و کریمی ۲ هافبکی بودند که وظیفه داشتند در نیم‌فضا و فضاهای بین خطوط جاگیری کنند و موج حمله سپاهان را به شکل متفاوتی پیش ببرند. وقتی بازیسازی از عقب با ۲ هافبک دفاعی شکل ‌گرفت، کنترل و نبض بازی در اختیار سپاهان قرار گرفت. در مواقعی از بازی دیدیم که علی‌محمدی بین ۲ مدافع وسط جاگیری می‌کرد و بازیسازی را به نحو دیگری انجام می‌داد. هدف‌ اصفهانی‌ها رساندن توپ به نورافکن و کریمی بود که یک خط بالاتر در فضاهای مناسب جاگیری کرده بودند. در نیمه اول شاهد بودیم زکی‌پور اجازه نفوذ زیادی داشت و کاملا بالا جاگیری می‌کرد و از طرف دیگر رضاییان اجازه نفوذ نداشت، چون ترابی و امیری سمت چپ پرسپولیس بودند و برخلاف بازی جام حذفی که پشت سر رامین فضای نفوذ پرسپولیس بود، این بار رضاییان وظیفه نفوذ کمتری داشت اما بنا بر شرایط بازی رضاییان باز هم نفوذهای زیادی انجام ‌داد. سپاهان با توجه به حفظ برتری عددی در کانال مرکزی با ۴ بازیکن، کار را برای پرسپولیس سخت کرده بود و هافبک‌های چپ و راست پرسپولیس برای گرفتن راه نفوذ سپاهان از میانه میدان، جمع‌تر بازی می‌کردند و در این مواقع بازیکنان سپاهان با پاس‌های قطری، موقعیت ارسال را برای زکی‌پور ایجاد می‌کردند که موقعیت‌های خوبی از این طریق خلق کردند. همچنین نورافکن یکی دو بار بین خطوط و نیم‌فضا صاحب توپ شد که منجر به خلق خطر برای تیم سپاهان شد. زمانی که پرسپولیس قصد داشت با بیرانوند بازیسازی کند، ۲ مهاجم سپاهان روی دست مدافعان وسط پرسپولیس می‌آمدند که توپ دریافت نکنند. وظیفه نورافکن و کریمی در این دیدار، بازی یک به یک با کمال کامیابی‌نیا و میلاد سرلک بود. در این صورت بیرانوند پاس بلند می‌داد یا توپ را برای مدافعان کناری ارسال می‌کرد یا پاس‌های طولی به مرکز می‌داد که تحت فشار و پرس شدید هافبک‌های سپاهان، توپ دفع می‌شد یا سپاهان توپ را تبدیل به یک حمله سریع می‌کرد. در مواقعی هم که پرسپولیسی‌ها پاس بلند می‌دادند، دانشگر و جونیور وظایف خود را به نحو احسن انجام دادند. سپاهان در نیمه اول کنترل بازی را بخوبی در اختیار گرفته بود. پرسپولیس روی ارسال از کناره‌ها می‌توانست توسط جونیور گل بخورد و وی روی چند مورد در کناره‌های زمین ضعیف ظاهر شد. پاشنه آشیل پرسپولیس در چند بازی گذشته دریافت گل از روی ارسال از جناحین بوده است. در بازی فولاد، سپاهان(جام حذفی)، تراکتور و در بازی اخیر با سپاهان، این تیم روی سانتر از کناره‌ها انوع و اقسام گل‌ها را ‌خورد. این گل‌ها روی تیر یک، نقطه کور یا مثل بازی تراکتور روی ارسال زودهنگام و ضربه سر به ثمر رسید. علت این گل خوردن‌ها مربوط به این است که بازیکنان پرسپولیس روی بازیکن ارسال‌کننده فشار شدید وارد نکرده و زاویه ارسال را مختل نمی‌کنند. درست است بازیکنان پرسپولیس معمولا دریبل نمی‌خورند اما به خاطر فاصله‌ای که با بازیکن ارسال‌کننده دارند، این ارسال‌ها منجر به خطر روی دروازه پرسپولیس می‌شود. از طرفی پرسپولیس روی ۱۸ قدم استقرار و سازماندهی خوبی ندارد، کما اینکه در این بازی هم روی این اتفاق گل خورد. زمانی که سانتر انجام شد، برتری عددی ۷ بر ۳ به سود پرسپولیس بود اما به خاطر سازماندهی بد و دفع توپ ناقص در پشت محوطه جریمه، سپاهان به گل رسید. جالب اینکه مشابه همین اتفاق دقایق ۲۵ و ۶۷ هم رخ داد. دقیقا ارسال و دفع اشتباه و عدم جمع کردن توپ دوم و ضربه هافبک‌های سپاهان را شاهد بودیم که پشت محوطه جریمه جاگیری کرده بودند.

* آرامش سپاهان و اجرای دستورهای مورایس

سپاهان آرامش خوبی در این بازی داشت. با اینکه سپاهان در نیمه دوم یک بازیکن بیشتر داشت، خیلی با حوصله بازی می‌کرد. براساس دستورات تاکتیکی‌ای که از طرف سرمربی تعیین شده بود بازی کردند و فکر می‌کنم این آرامش از طرف سرمربی به تیم انتقال داده می‌شود. روی صحنه‌ای هم که به گل رسیدند، آرامش ۲ بازیکن قابل تحسین بود. توپ اولیه را کریمی نزد و به مغانلو داد و او به عنوان یک مهاجم که ضربه نهایی را باید بزند، یک پاس به عقب داد و ضربه نهایی کریمی وارد دروازه شد. از طرفی در این بازی تدابیر تاکتیکی مورایس خیلی خوب بود اما به نظرم پرسپولیسی‌ها از لحاظ انفرادی بازی خوبی انجام ندادند.

* مشکلات پرسپولیس در بازی با سپاهان

چون پرسپولیس در خانه مقابل تماشاگرانی بازی می‌کرد که بعد از مدت‌ها طبقه اول ورزشگاه را پر کرده بودند، به نظر تحت استرس بود و بازی خوبی انجام نداد. نیمه اول یحیی نخستین تغییر را انجام داد و جای عمری و عالیشاه را عوض کرد تا عمری جلوی زکی‌پور را بگیرد. عمری در کار دفاعی بهتر است و از طرفی عالیشاه پشت مهاجم بود و یک خط عقب‌تر از پریرا بازی کرد تا برتری عددی حریف را به بالانس برساند. اگرچه باز هم ناموفق بودند.

* اخراج پریرا در نتیجه تاثیر گذاشت

در کل در یک بازی که حکم فینال را داشت و می‌توانست سرنوشت قهرمانی را تعیین کند، اخراج پریرا در نیمه اول پرسپولیس را تحت تاثیر قرار داد. در نیمه دوم از دقایق ۶۵ تا ۸۰ کانال سمت راست سپاهان و چپ پرسپولیس با ورود آریا یوسفی دوباره فعال‌تر شد و سپاهانی‌ها فضای خوبی را در سمت راست خود ایجاد می‌کردند و حملات متعددی را از کانال راست انجام دادند و از فضاهای به وجود آمده نهایت استفاده را بردند.