گروه سیاسی: بامداد 26 فروردین تنها برای ایرانی‌ها یک وهله تاریخی نبود، مردم سراسر منطقه غرب آسیا لحظاتی را به نظاره نشستند که حتی از خیال کمتر کسی گذشته بود. حالا آن شب تاریخ‌ساز برای بسیاری از مردم ایران و جهان مجسم شده است. فردای همان روز «لؤی بن کعب» یک کاربر عرب‌زبان در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشت: «مهم‌ترین واقعه درباره واکنش ایران به خوک‌های اسرائیلی این است که برادران ما در غزه برای نخستین‌بار طی ۱۹۰ روز گذشته یک شب امن را پشت سر می‌گذارند». به نظر نگارنده این واقعه تاریخی و عملیات پیچیده را می‌توان اینطور توصیف کرد: «شبی که فلسطینی‌ها روی پشت‌بام‌ها بودند و غاصبان سرزمین‌های اشغالی در پناهگاه‌ها».

آن شب برخی صدای پهپادها را شنیدند، برخی به نظاره رد موشک‌ها نشستند و برخی دیگر بر پشت‌بام‌ها، چشم به آسمانی دوختند که روزگاری با همه متعلقاتش از آن آنها بوده و حالا غصب شده است؛ آسمانی که روزگاری ستاره‌ها در آن می‌درخشید و پدر‌ها هرکدام از آنها را به نام دختران‌شان می‌زدند. مدت‌ها بود آسمان سرزمین‌های اشغالی برای فلسطینی‌ها رعب‌آور شده بود و کمتر پدری به پسرش توصیه می‌کرد چشم به آسمان بدوزد. همه چیز از آن روز نکبت شروع شد و کار تا به اینجا کشیده شد.

سال 1978 را خاطرتان هست؟ همان روزهایی که فلسطینی‌ها با سنگ از خجالت غاصبان در آمدند، حالا از آن روزها 46 سال می‌گذرد. روزهایی که کارگران فلسطینی توسط کامیون صهیونیست زیر گرفته می‌شدند و کسی تصور نمی‌کرد جرقه‌های یک خودباوری در فلسطین زده شده و بذر مقاومت در زمین‌های فلسطین کاشته شده است. «انتفاضه» در فارسی به معنی خیزش است و در مفهوم به «حرکت جمعی برای تغییر یک وضعیت تحمیل شده» خیزش گفته می‌شود. «انتفاضه سنگ» به عنوان نخستین قیام مردم فلسطین برای بازپس‌گیری کشورشان شاید مهم‌ترین نقطه عطف تاریخ فلسطین باشد. روزهایی که فلسطینی‌ها با سنگ در برابر اسلحه‌ها و تجهیزات صهیونیست‌ها دست به قیام زدند و به لحاظ معادلات مرسوم غربی نوعی خودکشی برای هیچ تلقی می‌شد، همه می‌گفتند «سنگ» در برابر «تانک» هیچ برتری لجستیکی نخواهد داشت اما آیا آن 1300 فلسطینی که در انتفاضه نخست به شهادت رسیدند، مساله نابرابر را نمی‌دانستند؟ یقین دارم می‌دانستند چه چیزی در برابر آنها قرار دارد اما آنها آن روز در رویای پیروزی پا به میدان گذاشتند.

همه افرادی که در انتفاضه نخست شرکت کردند شاید بارها و بارها آرزوی داشتن یک موشک یا یک سلاح تاکتیکی را در ذهن خود پرورانده بودند. آن روزها گذشت تا اینکه «محمد الدره» ترسیده از اسلحه صهیونیست‌ها و مضطرب از شلیک‌های بی‌امان، در خیابان صلاح‌الدین در جنوب شهر غزه در کنار پدرش پشت یک مانع بتنی پناه گرفت. شاید در آن ثانیه‌ها او به این فکر می‌کرد که اگر این سلاح در دست آنها بود، دیگر نمی‌خواستند فرار کنند و دیگران باید سنگر می‌گرفتند. آن ثانیه‌های تلخ توسط شبکه تلویزیونی فرانسه در تاریخ 30 سپتامبر 2000 ضبط و کودک 11 ساله قربانی گلوله‌های مستقیم غاصبان شد؛ کودک شهید شد تا نام و تصویرش یادآور انتفاضه دوم برای ما باشد.

تقویم ورق خورد... گاهی باید بی‌پرده نوشت؛ صهیونیست‌ها یک راهبرد ثابت داشته‌اند که در آن موفق هم بوده‌اند، یعنی همه سال‌های اشغال فلسطین و همه روزهای کشتار کودکان و زنان بخشی از راهبرد رژیم صهیونیستی بوده است اما قربانی بودن که راهبرد مردم فلسطین نبوده است! لذا شما امروز تغییر راهبرد فلسطینی‌ها را شاهد هستید. بذر دیروز مقاومت حالا نهال رو به رشدی است که فلسطینی‌ها با آن انس گرفته‌اند. از این رو باید از نو نوشت؛ باید لحظه‌های نو را وارد صفحات تاریخ کرد؛ باید تاریخ را بار دیگر ورق زد و تماشا کرد که شرایط فلسطینی‌ها چطور تغییر کرده است. راستش روبنای تاریخی ماجرای فلسطین برای افکار عمومی جهان اینطور نوشته شده است: «صهیونیست‌ها در دفاع از خود چند تروریست را کشتند». در بهترین حالت اگر نویسنده انصاف به خرج داده باشد اینطور نوشته است: «فلسطینی‌ها چند دهه است در حال کشته شدن به وسیله سلاح‌های اسرائیلی هستند». اما این واقع ماجرا نیست، حتی بخشی از ماجرا هم نیست. امروز باید از نو نوشت: «فلسطینی‌هایی که زمین آنها توسط صهیونیست‌ها غصب شده بود، برای بازپس‌گیری سرزمین‌شان با سنگ قیام کردند. آنها با «رویای پیروزی» در برابر گلوله‌های صهیونیست‌ها مقاومت کردند و امروز می‌توانند در خیابان‌های غزه با راکت‌های «یاسین 105»  مقابل تانک‌های رژیم صهیونیستی بجنگند». این واقعیت تاریخ سرزمین‌های اشغالی است که کمتر اشغالگری دوست دارد درباره آن بشنود. 

24 آوریل 2024 مکمل تاریخ فلسطینی‌ها شد. مبارزان مقاومت و مردم سرزمین‌های اشغالی تاکنون با تفاسیر و تصاویری مواجه بودند که «رویای پیروزی» را برای‌شان دست‌نیافتنی القا می‌کرد. آن دسته از فلسطینی‌هایی که هنوز کلید به گردن می‌اندازند و هر روز به این می‌اندیشند که روزگاری به خانه‌های از دست‌رفته‌شان بازمی‌گردند، با جلوه‌های کاذب «گنبد آهنین» و آزادی عمل «نیش آهنین» سرکوب می‌شدند. اینکه فلسطینی‌ها در پشت‌بام‌های خانه‌های‌شان فرار صهیونیست‌ها را به نظاره بنشینند، تا قبل از عملیات «وعده صادق» تخیل بود. حتی برخی از آنها فرار صهیونیست‌ها را تا پیش از عملیات 7 اکتبر یک خیال واهی می‌دانستند. اینکه فلسطینی‌ها در صحن مسجد الاقصی بتوانند عبور موشک‌ها  به سمت دشمن را ثبت کنند و اینکه خیال‌شان راحت باشد که هیچ‌کدام از جنگنده‌های صهیونیست توان گشت زدن در آسمان غزه را ندارند، یک رویای دست‌نیافتنی تلقی می‌شد. اینکه زنان ساکن فلسطین، صدای ضعف و استیصال کسانی را بشنوند که سال‌ها جنایت کرده‌اند؛ اینکه مبدا جنایت‌ها در پایگاه‌های نظامی در هم شکسته شود؛ اینکه هیجان زن فلسطینی در واژه‌های «یا حسین» متبلور شود و اینکه پدری دست خود را به سمت آسمان بگیرد و به کودک بگوید، نگران نباش اینها با ما هستند؛ تا همین اواخر همه رویا بود، نه امید. 

اما همه این لحظات در یک شب خلق شد، در لحظه‌ای تاریخی و حالا تصویر فردای مبارزه برای فلسطینی‌ها یک خیال نیست، بلکه امیدی برای آینده است. مردم فلسطین حالا می‌دانند می‌توانند از «گنبد آهنین» عبور کنند و خانه‌های خود را پس بگیرند. «نیش آهنین» در آن لحظه تاریخی صرفا یک ابزار بلااستفاده خواهد بود. در همین رابطه «بدر الولایه» با انتشار کلیپ فرود موشک‌های ایرانی بر سر صهیونیست‌ها نوشت: «دیگر نیازی به دیدن فیلم‌های اکشن ندارید. موشک‌های ایرانی رسیدند». این امید نه تنها در بین مردم فلسطین بلکه بین همه مردم منطقه شکل گرفته است. مردم کشورهای عربی که دولت‌های‌شان، روزگاری در کمتر از یک هفته از رژیم صهیونیستی شکست خورده بودند و قدرت رژیم صهیونیستی را افسانه‌ای می‌دانستند، حالا اینطور می‌نویسند: «افسانه اسرائیل و ارتش شکست‌ناپذیرش به پایان رسید».

در همان روزهایی که گمانه‌های عادی‌سازی، مردم فلسطین را تحت فشار قرار داده بود و کشورهای منطقه چشم به قدرت نظامی رژیم صهیونیستی دوخته بودند، عملیات 7 اکتبر روی داد. این لحظه‌ای بود که فلسطینی‌ها توانستند چنان معادلات منطقه را ظرف چند ساعت به هم بریزند و هیمنه امنیتی رژیم صهیونیستی را در هم بشکنند که سال‌های متمادی جبران نخواهد شد. حالا که موشک‌های سپاه بر سر رژیم صهیونیستی فرود آمده، تصویر «عادی‌سازی فروریخته» را در ذهن یکی از کاربران عرب‌زبان کاشته است. یک کاربر با نام عبدالله در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشت: «برخی عرب‌ها منتظر بودند رژیم صهیونیستی از آنها در برابر ایران دفاع کند اما پاسخ ایران به اسرائیل ممکن است بسیاری از مفاهیم را عوض کند. اسرائیل اول از همه به محافظت از خود نیاز دارد. این حمله ایران بیشتر از اینکه جنبه مادی داشته باشد، جنبه معنوی دارد».