چارلز هاسکینسون: ایران هم‌اکنون در حال گسترش نفوذ خود در خاورمیانه است بدون اینکه آمریکا برای توقف آن تلاشی کند. این خود باعث شده است بسیاری فکر کنند دولت اوباما برای حفظ جریان گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران در برابر تهران کوتاه آمده است. این قضیه بویژه در نبرد علیه داعش مشهودتر است. دولت اوباما کاری نمی‌کند که به متحدان تهران یا منافعش لطمه بزند و حتی این رویکرد را به قیمت نرسیدن به هدف تضعیف و از بین بردن این گروه تندرو اتخاذ کرده است. کارشناسان و قانونگذاران آمریکایی می‌گویند این وضع باید تغییر کند و آمریکا نباید به بهای از دست دادن منافع خود در خاورمیانه در درازمدت، توافق هسته‌ای را با ایران امضا کند.  قاسم سلیمانی دشمنی دیرینه‌ای با آمریکا دارد و فرمانده نیروی قدس است. نقش ایران در عملیات تکریت نگرانی‌هایی را درباره نفوذ تهران در عراق و تاثیر آن بر تلاش‌ها در مبارزه با داعش ایجاد کرده است. سنی‌های عرب عراق که در گذشته حاکم عراق بوده‌اند، حاضر نیستند زیر حاکمیت دین‌سالار شیعه تحت کنترل ایران باشند. بسیاری از کارشناسان و سیاستگذاران نگران هستند این مساله باعث تقویت هر چه بیشتر تندروهای سنی از جمله گروه داعش شود. اکنون بسیاری به این باور رسیده‌اند که دولت اوباما از لحاظ تاکتیکی با ایران همکاری می‌کند، اگرچه به‌صورت رسمی می‌گوید ایران در نبرد علیه داعش یک مانع و نه یک متحد است. پیش از این نیز دولت اوباما متهم شده بود حاضر نیست با بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه که متحد ایران است بجنگد بنابراین کارشناسان به این نتیجه رسیده‌اند که دولت اوباما نمی‌خواهد به بهای از دست دادن توافق هسته‌ای با ایران، تهران را برنجاند. به علاوه مقامات دولت آمریکا با تکرار این حرف که گفت‌وگوها بر مقابله با سیاست‌های توسعه‌طلبانه ایران ارجحیت دارد، عملا این باور را تقویت می‌کنند. «کنت پولاک» تحلیلگر سابق سیا تاکید کرد: «آمریکا همچنین اجازه می‌دهد ایران در عراق و دیگر کشورهای منطقه با تحریک تنش‌های فرقه‌ای، بی‌ثباتی ایجاد کند». این تحلیلگر گفت: «آنچه ما در منطقه می‌بینیم بسیار خطرناک است و نفوذ ایران در عراق از زمان امپراتوری عثمانی تاکنون به بیشترین سطح خود رسیده است». البته عراقی‌ها فکر می‌کنند این ایران است که آنها را از داعش نجات می‌دهد نه ائتلاف تحت رهبری آمریکا. پولاک می‌گوید: ما باید این تصور را از بین ببریم. «درک هاروی» سرهنگ بازنشسته ارتش از دانشگاه فلوریدای جنوبی هم گفت: «حضور ما در عراق برای مبارزه با داعش کافی نبوده است به همین علت ما را به‌عنوان بازیگری فرعی و در حاشیه در نظر می‌گیرند که قاطع نیست و ضعیف است. متاسفانه ما نمی‌دانیم درباره عراق در چه مسیری حرکت می‌کنیم». این سرهنگ سابق پیشنهاد کرد آمریکا نیروی زمینی بیشتری به عراق اعزام کند. بیشتر جمهوریخواهان تاکید دارند آمریکا باید برای حل معضل داعش و بحران سوریه از نیروی زمینی استفاده کند اما دموکرات‌ها مخالفند.
پایگاه اینترنتی اگزمینر

اسکات کلمنت و پیتون ام کریگ هیل: نتایج یک نظرسنجی نشان می‌دهد مردم آمریکا از امضای توافق با ایران که فعالیت‌های هسته‌ای این کشور را در ازای کاهش تحریم‌های آن محدود کند، حمایت می‌کنند.  اما نتایج این نظرسنجی که کار مشترک روزنامه واشنگتن‌پست و ‌ای‌بی‌سی‌نیوز است، همچنین نشان می‌دهد تعداد زیادی از مردم آمریکا به کارآمدی چنین توافقنامه‌ای امیدوار نیستند.  حدود 6 نفر از هر 10 نفر می‌گویند اطمینان ندارند توافق بتواند مانع دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای شود. این رقم نسبت به 15 ماه پیش یعنی زمانی که آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان، چین و روسیه توافقنامه موقت با ایران امضا کردند، تغییری نکرده است.  این نظرسنجی در کل نشان می‌دهد 59 درصد با امضای توافقی که براساس آن آمریکا و شرکای مذاکره‌کننده‌اش تحریم‌های اقتصادی اصلی برضد ایران را در ازای اعمال محدودیت برای برنامه هسته‌ای این کشور لغو می‌کنند، موافقند. 31 درصد اعلام کرده‌اند با امضای چنین توافقی مخالفند. جمهوریخواهان هم درباره این توافق اتفاق نظر ندارند به گونه‌ای که 47 درصد از آن حمایت و 43 درصد با آن مخالفت می‌کنند. نظرسنجی مشترک واشنگتن پست و‌ ای‌بی‌سی از 26 تا 29 مارس به صورت تلفنی انجام شده است و 1003 آمریکایی بزرگسال در آن شرکت کردند.
واشنگتن پست

وسام کروز: عربستان ‌سعودی با مداخله در یمن در رأس یک ائتلاف، می‌خواهد از نقش رهبری منطقه‌ای خود که با قدرت گرفتن ایران شیعه با تهدید مواجه شده است، دفاع کند اما این مداخله بدون خطر نیست. «خالد باطرفی» کارشناس سعودی اعلام کرد عملیات «عاصفه.. الحزم» (توفان قاطعیت) نخستین چالش بزرگ بین‌المللی برای ملک سلمان 2 ماه پس از به تخت نشستن اوست. وی افزود: «این نخستین‌بار است که او مجبور به استفاده از نیروی نظامی شده است».  این کارشناس با این حال خاطرنشان کرد: «تصمیم این عملیات به سرعت و با عجله گرفته نشد. قبل از آن هماهنگی با کشورهای عربی صورت گرفته بود». گواه آن هم این است که اتحادیه عرب «حمایت کامل» خود را از مداخله در یمن اعلام کرد.  عربستان سعودی، تأمین‌کننده مالی اصلی این کشور فقیر (یمن)، هیچ ابتکاری برای جلوگیری از افتادن کنترل صنعا به دست حوثی‌ها در ماه سپتامبر اتخاذ نکرد اما تصمیم گرفت پیش از سقوط عدن، برای دفاع از «عبد ربه منصور هادی» رئیس‌جمهور که پس از فرار از صنعا در ماه فوریه به آنجا پناه برده بود، وارد عمل شود.  او در عدن بیش از پیش در معرض تهدید شبه‌نظامیان حوثی قرار داشت که حلقه محاصره اطراف این شهر بزرگ جنوب یمن را تنگ‌تر کرده بودند.  «عبدالوهاب بدراخان» کارشناس اعلام کرد:‌ «عربستان چاره‌ دیگری جز مداخله نداشت. به عبارت دیگر، تحول اوضاع به ضررش بود».  این کارشناس افزود: «موقعیت راهبردی عربستان بشدت تحت تأثیر قرار گرفت و ابتکار اخیر این کشور که با همبستگی بین 5 کشور عربی منطقه خلیج‌فارس (که عضو ائتلاف ضدحوثی‌ها در یمن هستند) صورت گرفت، به مثابه یک بیداری است». ریاض نمی‌تواند بپذیرد حوثی‌ها- که نفوذ فزاینده ایران در عراق، سوریه و لبنان همینطور در جنبش اعتراضی شیعیان در بحرین، آنها را ترغیب کرده است به طور کامل در یمن مستقر شوند - به هدف خود برسند.  عربستان همچنین باید برای جلوگیری از افتادن کنترل تنگه راهبردی باب‌المندب، بین دریای سرخ و خلیج عدن، به دست حوثی‌ها وارد عمل می‌شد.  قدرت گرفتن حوثی‌ها با افزایش انتشار اخباری درباره توافق احتمالی بین قدرت‌های بزرگ و تهران درباره برنامه هسته‌ای ایران توأم شده است.
ابتکار پر مخاطره
آنتوآن باسبو، مدیر دیده‌بان کشورهای عربی مستقر در پاریس اعلام کرد: «عربستان‌سعودی که در محاصره ایران و داعش قرار دارد،‌ در نهایت وارد عمل شد تا یمن به مستعمره ایران تبدیل نشود».  وی توضیح داد: «به همین منظور، ریاض ائتلافی متشکل از 8 کشور دیگر عربی و پاکستان بویژه با استفاده از ثروت نفتی خود تشکیل داد».  وی گفت: «عربستان روی کشورهایی حساب کرد که بسیار به عربستان مدیون هستند».  وی خاطرنشان کرد: «هزینه برنامه هسته‌ای پاکستان را ریاض تأمین کرد، مصر را عربستان بارها از ورشکستگی نجات داد، مراکش نیز همواره از کمک‌های سخاوتمندانه عربستان بهره‌مند شده است».  بدراخان تصریح کرد: «با این حال این ائتلاف احتمالا دستاوردهایی خواهد داشت زیرا اگر این مداخله اوضاع را در محل تغییر ندهد، یمن به سمت تجزیه پیش خواهد رفت».  کارشناسان به علاوه پیش‌بینی می‌کنند ایران که بشدت این عملیات را محکوم کرد، احتمالا ساکت نخواهد نشست اگر چه اقدامی نظامی از جانب این کشور در حال حاضر بعید است.  بدراخان افزود: «این عملیات چالشی برای افزایش قدرت ایران است که این کشور از مدت‌ها پیش در یمن و منطقه روی آن سرمایه‌گذاری کرده بود. ایران می‌تواند گروه‌هایی را که در استان‌های شرقی [شرق عربستان] آموزش داده فعال کند یا مخالفان بحرینی را به دامن زدن به ناآرامی‌ها ترغیب کند».  مرضیه افخم، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران اعلام کرده: «عملیات در یمن اوضاع را پیچیده‌تر خواهد کرد و بحران را گسترش خواهد داد».  به اعتقاد کارشناسان، ریاض احتمالا مراقب خواهد بود تندروهای سنی القاعده و داعش از هرج و مرج کنونی در یمن برای گسترش فعالیت‌های خود در این کشور بهره نبرند.
خبرگزاری فرانسه

سیمون کِر: مداخله نظامی عربستان‌سعودی در جنگ داخلی یمن به آتش زیر خاکستر جنگ سرد منطقه‌ای که دولت‌های عرب سنی را در برابر ایران به عنوان رقیب شیعه‌شان قرار داده، دامن زده است. جت‌های سعودی تجهیزات دفاع هوایی یمن، دفاتر سیاسی شورشیان شیعه حوثی که کنترل بخش‌هایی از این کشور را به‌دست گرفته‌اند و پایگاه نیروهای ویژه وفادار به علی عبدالله صالح رئیس‌جمهور سابق و متحد حوثی‌ها را هدف قرار دادند.
نیروهای شبه‌نظامی حوثی گفتند این حملات هوایی را با شلیک راکت از پایگاه قدرتشان در شمال یمن به داخل عربستان پاسخ خواهند داد.  با تشدید جنگ این نگرانی رو به افزایش است که مداخله سعودی که با حمایت ائتلافی از 10 کشور سنی صورت گرفت، می‌تواند آتش جنگ را به سراسر منطقه گسترش دهد.  ساعاتی پس از حملات هوایی به یمن، وزارت خارجه ایران با صدور بیانیه‌ای ضمن محکوم کردن آن اقدام نظامی خواستار توقف خصومت‌ها شد. حزب‌الله نیز آنچه را «تجاوز ناعادلانه» به یمن خواند، محکوم کرد.  سِر «جان جنکینز» مدیر اجرایی موسسه بین‌الملل برای مطالعات راهبردی خاورمیانه و سفیر سابق انگلیس در عربستان گفت: «با توجه به مسیر سیاسی نامعلوم این مداخله می‌توان تشدید تنش‌ها را پیش‌بینی کرد و معلوم نیست به کجا ختم خواهد شد».
عربستان و ایران سال‌ها با هم در رقابت بوده‌اند و نیروهای نیابتی‌شان در عرصه‌هایی مانند عراق و سوریه با هم در جنگند. نیروهای سعودی اکنون مستقیما شبه‌نظامیان حوثی که آنها را عوامل ایران می‌دانند، هدف قرار می‌دهند و این امر نگرانی‌هایی را مبنی بر درگیر شدن دیگر کشورها در این جنگ مطرح می‌سازد.
دولت‌های خلیج‌فارس تقویت تدابیر امنیتی‌شان را آغاز کرده‌اند. مثلا کویت تجهیزات امنیتی در اطراف تاسیسات نفتی‌اش را تقویت کرده است. عمان نیز نگران است آشوب در یمن در همسایگی آن فرصتی برای گروه‌های جهادی جهت بهره‌برداری از وضعیت جسمانی نامطلوب سلطان بیمار این کشور فراهم سازد. این تنش‌ها موجب پیچیدگی هرچه بیشتر جنگ ضدداعش در عراق خواهد شد. ایران از شبه‌نظامیان شیعه ضد این گروه جهادی حمایت می‌کند در حالی که عربستان بخشی از ائتلاف تحت رهبری آمریکا برای حملات هوایی ضد شبه‌نظامیان داعش است. البته ریاض درباره نفوذ ایران در بغداد ابراز نگرانی کرده است.
همچنین این نگرانی مطرح است که «القاعده در شبه‌جزیره عربستان» که یک نیروی قدرتمند در مرکز و جنوب شرقی یمن است و به انجام حملاتی ضد غرب تهدید کرده است، از این آشوب و هرج و مرج بهره‌برداری کند.  «ناتاشا آندرهیل» کارشناس تروریسم در دانشگاه «ترنت» ناتینگهام در انگلیس می‌گوید: «در این مرحله، هر جنگی که بتواند پای قدرت‌های منطقه‌ای را به میان بکشد، می‌تواند یک جنگ ویرانگر در یک منطقه بی‌ثبات باشد».  در میان این بی‌ثباتی‌ها به نظر می‌رسد ریاض روی این مساله شرط می‌بندد که ایرانیان مداخله نخواهند کرد و حوثی‌ها مجبور به مذاکره می‌شوند.  سعودی‌ها در صدد از بین بردن توان موشکی تهاجمی و تجهیزات دفاعی حوثی‌ها و مقهور کردن یمن در برابر برتری هوایی ائتلاف‌شان هستند. آنها همچنین به کشتی‌ها در مورد لنگر انداختن در یمن هشدار داده‌اند و بدین ترتیب تلاش‌های تهران برای کمک تسلیحاتی به حوثی‌ها را محدود کرده‌اند.  «عبدالخالق عبدالله» تحلیلگر سیاسی مستقر در امارات گفت: «کشورهای خلیج‌فارس فشار مالی و سیاسی را آزمودند، اکنون حملات هوایی و امکان تهاجم زمینی نیز وجود دارد».  وی ادامه داد: «خطر جنگ با ایران نیز وجود دارد اما فکر نمی‌کنم ایرانیان نفع زیادی از آن نصیب‌شان بشود. یمن از ایران فاصله زیادی دارد و برای ایران در اولویت نیست. آنها نمی‌خواهند از عرصه‌های واقعی کارزار در عراق منحرف شوند». ایران امیدوار است به یک توافق هسته‌ای با آمریکا و دیگر قدرت‌های هسته‌ای در ازای لغو تحریم‌های اقتصادی فلج‌کننده دست یابد اما به گفته تحلیلگران، عرصه تهاجم زمینی با خطر تحریک ایرانیان همراه است. هر تهاجمی احتمالا از طریق استان‌های شمالی که مقر قبایل سنی ضد حوثی است، صورت خواهد گرفت اما تلاش برای حمله به شبه‌نظامیان حوثی و نیروهای مسلح وفادار به صالح با خطرات زیادی همراه است. «فراس ابی علی» رئیس بخش تجزیه و تحلیل اوضاع خاورمیانه در مرکز ارزیابی خطرات «‌ای‌اچ‌اس» می‌گوید: ائتلاف بعید است در جنگ در سرزمین‌های کوهستانی که آشنایی با منطقه یک مزیت عمده خواهد بود، بتواند حریف حوثی‌ها شود و چنین تلاشی ممکن است ایران را به حمایت بیشتر (از حوثی‌ها) ترغیب کند و تلاش‌ها برای مقابله به مثل را تشدید کند.
فایننشال تایمز

ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی آمریکا: خاورمیانه امروز مانند اروپای قرن هفدهم گرفتار نزاع‌های سیاسی و مذهبی خشونت‌بار و پرهزینه‌ای در داخل و فراسوی مرزهاست که ممکن است 3 دهه دیگر به طول انجامد. اوضاع یمن که از دیرباز گرفتار فقر و اختلافات داخلی در راستای خطوط قبیله‌ای، مذهبی، سیاسی و جغرافیایی بوده، جدیدترین مورد نزاع‌هاست. اکنون در این کشور یک جنگ داخلی در جریان است که حداقل 3 بازیگر اصلی دارد که عبارتند از: بقایای دولت سابق عبد ربه منصور هادی تحت رهبری سنی‌ها، گروه تروریستی القاعده در شبه‌جزیره عربستان و حوثی‌ها تحت حمایت بخشی از جمعیت یمن که نماینده شاخه‌ای از اسلام شیعه‌اند. اما در اینجا عوامل خارجی نیز دخیل است. مثلا سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا یک رابطه کاری با دولت این کشور ضد القاعده و دیگر گروه‌هایی که تهدید منطقه‌ای و حتی جهانی قلمداد می‌شوند، برقرار کرده بودند. حملات هواپیماهای بدون سرنشین امری معمول بود. اما آن سیاست با سقوط دولت و وخامت اوضاع امنیتی از هم گسست.
گفته می‌شود ایران، به نوبه خود از حوثی‌های صاحب قدرت، حمایت تسلیحاتی، آموزشی و مالی به‌عمل می‌آورد. اکنون عربستان‌سعودی وکشورهایی ظاهرا شامل امارات، ‌بحرین، مراکش و اردن به کمک آن چیزی می‌آیند که قبلا دولت یمن بود. گفته می‌شود دیگر دولت‌های سنی از جمله پاکستان در صدد پیوستن به آن عملیات هستند. قبلا پایگاه‌های نظامی و امکانات تحت کنترل حوثی‌ها هدف حملات هوایی قرار گرفته است.  این مداخله تحت رهبری سعودی به‌طور قطع بسیار ناچیز و بسیار دیر است، چون حملات هوایی به‌تنهایی نمی‌تواند سرزمین‌های تحت کنترل حوثی‌ها یا القاعده را از کنترل آنها خارج کند. اما این اقدام منعکس‌کننده این درک کلی در ریاض و فراسوی آن است که یک یمن شکست‌خورده یا تحت سلطه یک گروه متحد با ایران تهدیدی بزرگ برای منافع عربستان‌سعودی و دیگر دولت‌های سنی خواهد بود.  این بدان معنی است که یمن به جدیدترین کانون نزاع ایران و عربستان،‌ شیعه و سنی، تبدیل شده است. عرصه دیگر(در این نزاع) بحرین است. 4 سال قبل سعودی‌ها و امارات چند هزار نیرو به منظور تقویت دولت سنی و در اقلیت بحرین در برابر اعتراضات جمعی شیعه‌های آن که اکثریت دارند، به آنجا اعزام کردند. اما جمعیت بحرین شاید یک بیستم جمعیت یمن و سرزمین آن کمتر از یک درصد سرزمین یمن است. دولت بحرین هرگز کنترل اوضاع را از دست نداد و اعتراضات به منزله جنگ داخلی نبود. تعداد نسبتا کمی از نیروهای پلیس و سربازان می‌توانند نظم را مجددا برقرار کنند.
دلایل دیگری نیز برای پیش‌بینی محدودیت اقدام سعودی‌ها وجود دارد. آنها با کمبودهای زیادی به لحاظ یک نیروی زمینی توانمند مواجهند و باید نگران جبهه داخلی نیز باشند. دیر یا زود عربستان با چالشی مستقیم از جانب گرو‌ه‌هایی از قبیل داعش مواجه خواهد بود که براندازی حکومتی که مقدس‌ترین شهرهای اسلامی را تحت کنترل دارد، برای جاه‌طلبی‌های آنها ضروری است.  در همین اثنا جنگ داخلی و منطقه‌ای سوریه ادامه دارد. در آنجا دولت بشار اسد از حمایت ایران و روسیه برخوردار است و گروه‌های سنی افراطی شامل داعش، کردها و دیگر گروه‌های سنی فعالیت دارند. دولت‌های سنی در حملات هوایی در این جنگ نقش داشته‌اند اما نیروی زمینی اعزام نکرده‌اند. صدها هزار سوری جان باخته‌اند و بیش از 10 میلیون نفر خانه‌هایشان را از دست داده‌اند. پایانی برای آن جنگ قابل تصور نیست.  عراق پویایی‌شناسی خاص خود را دارد. نیروهای دولتی با کمک ایران و شبه‌نظامیان شیعه سعی دارند کنترل تکریت را که یک شهر عمدتا سنی‌نشین و موطن صدام است، از داعش باز پس گیرند. آمریکا تا این اواخر از دخالت در این تهاجم خودداری کرد تا اینکه هواپیماهای آن به آن عملیات پیوستند. معلوم نیست در پی بیرون راندن داعش چه اتفاقی خواهد افتاد. سنی‌ها و کردها هرگز نخواهند پذیرفت این کشور تحت سلطه ایران و شبه‌نظامیان شیعه باشد.  همه اینها ما را به جنگ 30 ساله اروپا بازمی‌گرداند. جنگ‌های داخلی که خارجی‌ها با دستور کار مذهبی و سیاسی به آن دامن زدند، معمولا به یک دلیل از چند دلیل خاتمه می‌یابد. نظم توسط یک طرف یا طرف سوم برقرار می‌شود یا طرفین معمولا از فرط خستگی با هم کنار می‌آیند.  متاسفانه در خاورمیانه چنین سناریویی قریب‌الوقوع به‌نظر نمی‌رسد.
فایننشال تایمز

ران بن یشایی: آمریکایی‌ها آنقدر بر جنگ با گروه القاعده در یمن متمرکز شده بودند که نتوانستند خطر بزرگ‌تر را که در این کشور در حال شکل‌گیری بود ببینند. از این رو، آمریکایی‌ها در رابطه با یمن عقب‌نشینی کرده و زمام عملیات علیه حوثی‌های یمن [جنبش انصار‌الله] را به عربستان‌سعودی سپرده‌اند، زیرا دولت آمریکا هیچ تمایلی ندارد که ایران را ناراحت کند.
آمریکا بار دیگر حسابی خراب کرد اما این ‌بار در یمن، زیرا اقتدار نظامی و قدرت حوثی‌ها را در این کشور دست‌کم گرفت. حوثی‌ها تحت حمایت ایران و قبایل سنی در یمن قرار دارند. شایان ذکر است اطلاعات جمع‌آوری‌شده توسط آمریکا در یمن حتی از اطلاعات ایران، بیشتر و دقیق‌تر است. آمریکا می‌داند تسخیر تنگه باب‌المندب توسط گروهی شیعه که به ایران وفادار است تا چه حد خطرناک و حائز اهمیت است. اکنون حوثی‌ها کنترل محل ورود به دریای سرخ از اقیانوس هند را در دست گرفته‌اند. با این حال،‌ شورای امنیت ملی آمریکا و باراک اوباما، رئیس‌جمهور این کشور آن قدر مصمم به شکست شاخه گروه القاعده در یمن بودند که نتوانستند خطر بزرگ‌تر در یمن را که دقیقاً زیرِ  بینیِ آنان در حال شکل‌گیری بود، ببینند. تنها شانسی که اوباما آورد این بود که پنتاگون، قبل از پیشرفت اخیر حوثی‌ها به سوی عدن، دستور تخلیه پرسنل اطلاعات نظامی آمریکا از پایگاه هوایی العند یمن و همچنین تخلیه نیروهای ویژه آمریکایی را که از همین پایگاه هوایی علیه القاعده می‌جنگیدند، صادر کرده بود. از این رو، نیروهای حوثی در این پایگاه هوایی با نیروهای آمریکایی درگیر نشدند که ممکن بود منجر به تلفات نیروهای آمریکایی شود که اگر چنین می‌شد، بازتابی بسیار منفی در آمریکا در پی می‌داشت.
دلیل اصلی کوری آمریکا در رابطه با حوثی‌ها، شاید کمبود اطلاعات میدانی نبوده باشد بلکه آمریکا در مرحله‌ای از گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران قرار داشت که آن را بسیار حساس تلقی می‌کرد و به هیچ‌وجه تمایل نداشت ایران را آزرده‌خاطر کند. حتی اکنون که عربستان‌سعودی مستقیماً وارد عمل شده است، آمریکا باز هم تمایل دارد «از پشت» رهبری کند. این همان روشی است که آمریکا در عملیات لیبی علیه معمر قذافی اتخاذ کرده بود.
از سوی دیگر، ایران از هرج و مرج به‌وجود آمده در یمن کمال بهره‌‌برداری را کرد و نیروهای حوثی را که به نیابت از ایران می‌جنگند، در یمن مورد حمایت قرار داد و آنان را تقویت کرد. مانورهای ایران در یمن دقیقاً براساس الگوی سیاست‌های سابق این کشور در کشورهای لبنان، سوریه و عراق انجام شده است. ایران در این کشورها لزوماً از نیروهای خود استفاده نمی‌کند، بلکه افرادی را در این کشورها (که اکثراً از شیعیان هستند) پیدا می‌کند که آماده جنگیدن از طرف ایران باشند.
عربستان‌سعودی به‌خوبی می‌داند حملات هوایی- به‌تنهایی- برای شکست حوثی‌ها کافی نخواهد بود، حتی اگر آمریکا اطلاعات دقیق در رابطه با اهدافی را که باید مورد اصابت قرار گیرد، در اختیار عربستان‌سعودی قرار دهد. از همین رو، عربستان‌سعودی قوای بزرگی از نیروهای زمینی خود را نزدیک مرز یمن مستقر کرده است و احتمال می‌رود بخواهد از این نیروهای زمینی نیز برای حمله به حوثی‌ها در خاک یمن استفاده کند.
البته حوثی‌ها تنها دشمنی نخواهند بود که عربستان‌سعودی و آمریکا در خاک یمن با آنان مواجه خواهند شد،‌ بلکه قدرتمندترین شاخه القاعده در کشور یمن مستقر است. پیروزی عربستان‌سعودی در یمن علیه حوثی‌ها حائز کمال اهمیت در ضربه زدن به محور شیعی در منطقه به رهبری ایران خواهد بود. شکست ایران در یمن قطعاً در راستای منافع اسرائیل نیز خواهد بود، زیرا ایران از تنگه باب‌المندب برای قاچاق اقلام مختلف به غزه همواره استفاده می‌کرده است. اگر حوثی‌ها بر باب‌المندب مسلط شوند، یکی از شاهراه‌های تجارت آبی اسرائیل به مخاطره می‌افتد که زیان‌های قابل توجهی را برای اقتصاد اسرائیل به دنبال خواهد داشت.
یدیعوت آحارونوت

دکتر ابراهیم رزاقی*:  متاسفانه مسؤولان دولت به جای تکیه بر توان داخلی و بهره‌گیری از مزایا و منابع خدادادی، در تلاشند در قالب مذاکرات بتوانند منفذ ورود به جهانی شدن اقتصاد را پیدا کرده و با این رویکرد عملا دایره وابستگی خود را به دنیا گسترده کنند، در حالی که برنامه‌ها باید به گونه‌ای طراحی شود که اقتصاد ایران مسیر پویایی را در پیش گیرد و با فاصله‌گیری از خام‌فروشی منابع، همچنین تحرک‌بخشی به تولید و نیز حرکت در راستای ساخت کالاهای نهایی با ارزش افزوده لازم، نه‌تنها اقتصاد کشور از هر جهت مصون بماند بلکه بستر لازم برای اشتغالزایی و توسعه نیز در جای‌جای ایران اسلامی فراهم شود. با این روند رسیدن به این هدف سخت به نظر می‌رسد. در اینکه برداشته شدن سد تحریم‌ها و ارتباط با دنیا می‌تواند تاثیراتی  را بر اقتصاد کشور به جا گذارد شکی نیست اما به چه قیمتی؟ در حقیقت تلاش دولت و تیم مذاکره‌کننده آن طی یک سال و نیم اخیر این بوده است که توافقاتی حاصل شود تا ایران با مجاب کردن آمریکا و غرب درباره رفع تحریم‌ها، پیروز میدان شود اما چنین نخواهد شد، چرا که تجربه ثابت کرده هرگاه آمریکا و همپیمانانش می‌خواهند با هدف سرمایه‌گذاری مشترک یا روابط اقتصادی با کشورهای دنیا همکاری کنند، جز منافع خود به چیز دیگری فکر نمی‌کنند. از آنجا که ایران به خودی خود دارای مزیت و منابع غنی فراوان، مواد خام متنوع و متفاوت است، دنیا اکنون بشدت نیازمند کالا و محصولات ایرانی است. پس توجه به تولید داخل و اشتغالزایی می‌تواند نسبت به روابط دیپلماسی بهتر نتیجه دهد. پیشرفت‌ها بی‌شک بدون بسترسازی مناسب برای تحرک تولید و توسعه صادرات امکان‌پذیر نیست که این موضوع با توجه به پتانسیل‌های موجود چون نیروی فراوان کار، وجود تکنیسین‌های مجرب فنی متخصص و مواد اولیه فوق‌العاده زیاد و کم‌نظیر که به‌راحتی در کشور قابل دسترسی است، می‌تواند مرتفع‌کننده مشکلات شود، کما اینکه خود شرکت‌های تولیدی و صادرکننده خارج از کشور نیز به اشکال مختلف حتی در شرایط تحریم، اقدام به داد و ستد با ایران می‌کنند.

ناگفته نماند نباید تمام کمبودها، کاستی‌ها و عقب‌ماندگی‌ها را به گردن تحریم‌ها بیندازیم و با این تفکر غلط همه توانمان را برای رفع تحریم‌ها به کار گیریم. خیلی‌ها تمام مشکلات اقتصادی را زاییده تحریم‌ها می‌دانند که البته قطعا چنین نیست. برای اینکه اقتصاد ما وابسته نباشد راهکارهای فراوانی وجود دارد؛ مثلا دولت باید سیاستگذاری را به سمتی ببرد که فروش فرآورده‌های نفتی‌مان بیشتر از فروش نفت خام باشد. دولت باید بخش خصوصی واقعی بویژه بنگاه‌های تولیدی را دریابد و به جد مورد حمایت ویژه قرار دهد.  اکنون بیشتر کارشناسان بر این باورند تحریم‌های بین‌المللی فقط ۲۰ درصد تاثیر منفی بر اقتصاد کشور گذاشته است و ۸۰ درصد مشکلات اقتصادی ربطی به تحریم‌ها ندارد. دولت یازدهم اکنون در بخش اقتصاد به دنبال پیاده کردن مدل سیاست تعدیل اقتصادی و تا حدودی پیروی از نظام سرمایه‌داری است و متاسفانه اصل موضوع که همانا اجرای نظام اقتصادی مطابق قانون اساسی کشور است، فراموش شده است.
در قانون آمده اقتصاد ایران مبتنی بر 3 بخش مهم خصوصی، تعاونی و دولتی است ولی گویا دولت، تعاون و بخش خصوصی را فراموش کرده است. اگر به بخش خصوصی نگاه شود خواهیم دید این بخش نتوانسته به خوبی ظاهر شود و نقش اساسی خود را در اقتصاد کشور به‌درستی ایفا کند. بخش تعاونی نیز که عمدا در خواب عمیقی فرورفته و فعالیت‌های آن در حال حذف شدن است. با وجود این تنها بخش دولتی است که به فعالیت‌های اقتصادی می‌پردازد که متاسفانه بازدهی چندانی را نیز به بار نمی‌آورد.
با نگاهی به گذشته باید گفت آمریکا بیش از
 35 سال است با سخت‌ترین تحریم‌ها و تهدیدها سعی کرده است ایران را تسلیم خواسته‌های خود کند اما اراده ایرانیان نه تنها باعث شده این تهدیدها به فرصتی مناسب برای توسعه و خودکفایی تبدیل شود بلکه کشور اسلامی‌مان به پیشرفت‌های قابل‌توجهی نیز در بخش‌های گوناگون بویژه بخش‌های مختلف صنایع دفاعی نایل آمده و در مسیر خودکفایی گام‌های بلندی برداشته است. اگر به سیاست‌های استعماری آمریکا نگاه شود، خواهیم دید اکنون این کشور نیازمند مواد معدنی خام است و چنانچه کشوری از سیاست‌های او پیروی نکند، آن کشور را تهدید به عدم خرید مواد خام می‌کند. این شرایط را ما در اوایل انقلاب تجربه کردیم.
زمانی که قیمت نفت در ایران ۴۰ دلار بود، آمریکا قیمت نفت ایران را به حدود 8 دلار رساند اما این محدودیت‌ها هیچ‌گاه باعث نشد ایران تسلیم زور شود و از ارزش‌های انقلابی خود دست بردارد یا حتی از آنها بکاهد و قدمی عقب بگذارد. از لحاظ اقتصادی نیز ما برای واردات کالا در چند سال گذشته ۱۲ میلیارد دلار نیاز داشتیم که در سال ۹۰ این رقم به ۱۲۰ میلیارد دلار رسید در حالی که ۸۰  درصد همین کالاهای وارداتی، کالاهای مصرفی بود که می‌توانستیم بخش عمده‌ای از آن را در کشور تولید کنیم. از طرف دیگر بزرگ‌ترین بحران را بانک‌ها طی دوـ سه سال اخیر بر کشور تحمیل کردند، چرا که آنها پول مردم را جمع کرده و به آنها سود ۲۰ درصدی پرداخت کردند در حالی که نرخ تورم ۴۰ درصد بود. به هر حال اگر قانون اساسی در کشور به خوبی رعایت می‌شد و اصل۴۴ نیز طی سال‌های گذشته به صورت واقعی شکل اجرایی به خود می‌گرفت، هیچ‌گاه اقتصاد کشور با محدودیت مواجه نمی‌شد.
5 سال پیش که تحریم ایران تشدید شد و آمریکا و غرب دست به تحریم بنزین هم زدند، این محدودیت باعث شد صنایع پتروشیمی ما اقدام به ساخت بنزین در واحد‌های تولیدی کنند اما متاسفانه این اتفاق بزرگ یعنی خودکفایی در تولید بنزین با نگاه چپ دولت یازدهم مواجه شد.
دولت با «خودتحریمی» یا به نوعی گل به خودی، اقدام به واردات این کالا از سایر کشورها کرد تا رسما تولید ملی و خودکفایی را زیر سوال ببرد. حالا تصور کنید این دولت می‌خواهد برای اقتصاد مقاومتی برنامه‌ریزی کند!
دوباره تاکید می‌کنم دولت در کنار چانه‌زنی‌های بین‌المللی باید به سمت پویا کردن اقتصاد برود و با تلاش وافر و کارشناسانه، صنایع و مراکز تولید را رونق بخشیده و بخش کشاورزی را توسعه دهد و فکری اصولی به حال تولید بکند نه اینکه به امید توافق در مذاکرات دست روی دست گذاشته، بنشیند و کاری را پیش نبرد.  به نظر من آقای رئیس‌جمهور مسائل سیاسی و بویژه دیپلماسی را بیش از حد لازم در اقتصاد دخالت می‌دهد در حالی که باید اقتصاد، تفکری مستقل از سیاست داشته باشد.
* استاد دانشگاه و اقتصاددان