گروه سیاسی: به‌رغم تاکید صریح مسؤولان عالی نظام، مطالبه جمعی نمایندگان مجلس و فشار افکار عمومی، اما همچنان وزارت امور خارجه اقدام به انتشار فکت‌شیت ایرانی نکرده است؛ اقدامی که ظاهرا قرار است تا نهایی شدن مذاکرات هسته‌ای نیز انجام نشود. محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان در مصاحبه با شبکه یورو نیوز با اشاره به انتشار فکت‌شیت آمریکایی از بیانیه لوزان گفت: «بهترین راه برای همه ما، متوقف کردن جنگ بر سر این موضوع و ادامه مذاکره است، تا زمانی که توافق نهایی به دست آمد، آن توافق نهایی را در معرض دید عموم قرار دهیم». به گزارش
«وطن امروز»، عدم انتشار فکت‌شیت ایرانی مذاکرات به‌رغم اذعان علی‌اکبر صالحی مبنی بر تاکید رهبر انقلاب بر انتشار آن، تاکنون هزینه‌های زیادی را متوجه کشور کرده است. پنهانکاری وزارت امور خارجه و وجود تنها فکت‌شیت آمریکایی مذاکرات، باعث شده است خواسته یا ناخواسته تفسیر آمریکایی مذاکرات در افکار عمومی جهانی به‌عنوان تفسیر غالب و صحیح معرفی شود؛ اقدامی که پیش از این مسؤولان مختلف کشور، امکان وقوع آن را در صورت عدم ارائه فکت‌شیت ایرانی هشدار داده بودند اما عدم انتشار فکت‌شیت ایرانی مذاکرات که عملا به یک نافرمانی از سیاست اعلام شده تبدیل شده است، روز گذشته با زبان صریح‌تری از سوی محمدجواد ظریف بیان شد. وزیر امور خارجه صراحتا از بیان محتوای توافق بعد از انجام آن سخن گفت. یعنی زمانی که دیگر همه‌چیز تمام شده است! با این اظهارنظر وزیر امور خارجه کشورمان اکنون این شبهه ایجاد شده که مشخص نیست پای میز مذاکره چه توافقی صورت گرفته است که تیم هسته‌ای کشورمان از انتشار جزئیات آن سر باز می‌زند. این اقدام البته در حالی است که رئیس سازمان انرژی اتمی پیش از این، از آماده شدن فکت‌شیت ایرانی خبر داده و گفته بود در اختیار ظریف است. به نظر می‌رسد اگر در نتیجه پنهانکاری تیم هسته‌ای کشورمان، هر تحلیلگری فکت‌شیت آمریکایی را مبنای تحلیل بیانیه لوزان قرار دهد، نمی‌توان او را سرزنش کرد. متاسفانه این ماجرا در توافق ژنو نیز مشاهده شد و فکت‌شیت آمریکایی عملا اجرا شد. به گزارش فارس، محمدجواد ظریف در بخشی از مصاحبه خود با یورونیوز، گفت: «ایالات متحده، به دلایل داخلی خود که البته حق و اختیار آنها هم هست، یک فکت‌شیت تهیه کردند که دقیقا آنچه مورد توافق قرار گرفت، نیست. بنابراین، بهترین راه برای همه ما، متوقف کردن جنگ بر سر این موضوع و ادامه مذاکره است، تا زمانی که توافق نهایی به دست آمد، آن توافق نهایی را در معرض دید عموم قرار دهیم.» وزیر امور خارجه سپس در پاسخ به این گفته مجری که نمایندگان مجلس ایران خواستار انتشار فکت‌شیت ایرانی هستند، گفت: «خب! ما واقعا چنین چیزی داشتیم. من مصاحبه‌ای 2 ساعت و نیمه با تلویزیون ایران داشتم و همه‌چیز را توضیح دادم. همکار من دکتر (علی‌اکبر) صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی هم به تلویزیون ایران رفته و تمام روند را توضیح داد، بنابراین ما چیزی برای مخفی کردن نداریم. ما به دنبال تفسیر به رأی آنچه مورد توافق قرار گرفت، نیستیم. بنابراین، معتقد به زمانی هستم که توافق به دست آمد... چراکه در حال حاضر لازم است متنی را نوشته، نگارش کرده و بر سر آن به توافق برسیم». ظریف همچنین گفت: فکر می‌کنم مردم ایران اکنون اطلاعات بیشتری از حقایق دارند. ظریف در بخش دیگری از این مصاحبه در پاسخ به این سوال که طرفین چطور می‌خواهند مساله تحریم‌ها را حل کنند، گفت: «ما از حذف مرحله‌ای تحریم‌ها صحبت نمی‌کنیم. متأسفانه ایالات متحده شروع به صحبت از این و استفاده از عبارت «تحریم‌های مرحله‌ای» کرده، اما اگر به بیانیه مشترک مراجعه کنید، شما حتی یک کلمه «تعلیق» یا کلمه «مرحله» نمی‌بینید. روشن است که همه تحریم‌ها، همه تحریم‌های اقتصادی و مالی حذف می‌شوند.  اما این اظهارات قابل تامل ظریف مبنی بر عدم انتشار فکت‌شیت ایرانی از توافق لوزان در حالی است که وی در گفت‌وگو با روزنامه قدس نیز اظهارنظر قابل تامل دیگری مطرح کرد و گفت: «توافقی نشده که فکت‌شیت آن را منتشر کنیم» این اظهارنظر عجیب ظریف در حالی است که او در عین حال پیش‌تر گفته بود فکت‌شیت همان ذکر شفاهی جزئیات توافق از سوی او و عراقچی و صالحی است. به عبارتی اگر توافقی نشده، پس آن جزئیات بر چه اساسی گفته شد؟!
بروجردی: باید فکت‌شیت ایرانی منتشر شود
اما سخنان ظریف درباره فکت‌شیت ایرانی مذاکرات با واکنش رئیس کمیسیون امنیت ملی کشورمان مواجه شد. بروجردی گفت ارائه «فکت‌شیت ایرانی» تصمیمی است که باید اتخاذ شود. علاء‌الدین بروجردی، رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در گفت‌وگو با «نسیم» در واکنش به اظهارات ظریف مبنی بر اینکه توافقی نشده که بخواهیم فکت‌شیت ارائه دهیم، اظهار داشت: باتوجه به درخواستی که تعداد زیادی از نمایندگان در این باره ارائه کرده بودند، فکر می‌کنم ارائه این درخواست تصویر روشنی از انتظارات جمهوری اسلامی ایران برای مذاکرات آتی ایجاد خواهد کرد. وی همچنین ضمن ضروری دانستن ارائه فکت‌شیت ایرانی از سوی تیم مذاکره‌کننده کشورمان، افزود: در هر صورت تصمیمی است که باید اتخاد کنند و فکر می‌کنم ارائه این تصویر روشن به ادامه مسیر کمک می‌کند‬.
لغو فوری تحریم‌ها یعنی عدم توافق!
اما در شرایطی که تیم ایرانی از انتشار یک فکت‌شیت عاجز است، طرف مقابل در سایه همین پنهانکاری اظهارات خود را به صورت ممتد و با تفسیر از همان فکت‌شیت ارائه شده آمریکایی مطرح کرده و در افکار عمومی نهادینه می‌کند.  در این رابطه معاون رئیس‌جمهور آمریکا روز جمعه گفت در صورتی که تهران به دنبال برداشته شدن تمام یا بخش زیادی از تحریم‌ها در ابتدای اجرای توافق هسته‌ای باشد، توافقی صورت نمی‌گیرد. به گزارش فارس، جو بایدن در بخشی از سخنرانی خود درخصوص توافق هسته‌ای با ایران و مصوبه اخیر کمیته روابط خارجی سنا برای نظارت بر توافق، گفت: جای نگرانی چندانی وجود ندارد، چراکه اولا دولت باراک اوباما «توافقی را که شامل سرزده‌ترین بازرسی‌های تاریخ هر توافقی نباشد، امضا نمی‌کند» و ثانیا برخلاف آنچه تهران می‌گوید، تنها بخش کوچکی از تحریم‌ها در ابتدا برداشته می‌شوند. وی افزود: «اگر آنها انتظار داشته باشند در همان ابتدای کار تمام یا بخش اعظم تحریم‌ها کاسته شود، توافقی در کار نخواهد بود. بلکه (توافق) باید این طور باشد که، شما باید (با اقدامات خود) به این (کاهش تحریم‌ها) دست پیدا کنید».
اوباما: طرح کنگره را امضا می‌کنم
باراک اوباما، رئیس‌جمهورآمریکا نیز که پیش از این از وتوی طرح نظارت هسته‌ای سنا سخن گفته بود این‌بار در کنفرانس خبری مشترک با «ماتئو رنزی» نخست‌وزیر ایتالیا، به طرح اخیر سناتور کورکر برای نظارت بر نتیجه احتمالی مذاکرات هسته‌ای اشاره کرد و گفت با نظارت کنگره بر نتیجه مذاکرات مشکلی نداشته و ندارد ولی کنگره باید صبوری به خرج دهد تا ابتدا یک توافق حاصل شود. «جاش ارنست» سخنگوی کاخ‌سفید هم در صفحه توئیتر خود نوشت: ایران به خاطر بازرسی‌های کارشناسان بین‌المللی تاکنون نتوانسته بمب اتم بسازد و رسیدن به توافق هسته‌ای با این کشور به اعمال بی‌سابقه‌ترین و شدیدترین بازرسی‌ها از این کشور منوط خواهد بود.
 

حسین قدیانی: انگار نه انگار که همین 6 - 25 روز پیش جنون غربی باز هم کار دست جان آدمیزاد داد و طیاره‌ای را با آن همه آدم، آن همه جان، آن همه قلب، آن همه چشم، آن همه امید و عشق و آرزو، آن همه پدر و مادر و زن و بچه کوبید به کوه! هیچ هم صدایش را درنمی‌آورند. نامردها، آنجا که به نفع‌شان باشد، یک جنازه را صدبار هم حاضرند نبش قبر کنند تا بلکه 2کلمه به شخص خدا ناسزا بگویند: «خدا مرده است»، «تمدن غرب، مچ خدا را خوابانده»، «آنقدر که آدمیزاد، آفریننده بوده، خود خدا نبوده»، «خدا در این هماورد کم آورده» و هزاری دیگر از این خزعبلات، لیکن آنجا که به ضررشان باشد، همچین قشنگ روی حقیقت خاک می‌پاشند که بیا و ببین! در همین
6 - 25 روز اخیر کله‌گنده‌های آلمانی بارها و بارها درباره عدد سانتریفیوژهای ایران، چرت و پرت سرهم کردند یک کلام اما عذرخواهی درست و حسابی از ایران نکردند که در آن غول آهنی، 2 نماینده جوان و جویای نام داشت، یک کلام اما از درد و مرض کمک خلبان دیوانه چیزی دقیق و مشخص بروز ندادند که دست‌آخر بفهمیم مردک غربی چه مرگش بود؟ براستی این همان غرب است که در تمدن کذایی‌اش، آدمی ایستاده در قله کمال، از هر غم و رنجی مبراست؟! پس ژرمن‌ها هم با آن همه باد و بروت و غرور و تکبر، آدم افسرده دارند، حتی در میان قشر کلاس بالای خلبان! حقا که باید به بشریت غربزده شب‌بخیر گفت! آن از بهار سال  گذشته که در روز روشن طیاره گم می‌کنند، این هم از بهار امسال که طیاره را صاف می‌زنند به سینه کوه! نه آن طیاره پارسالی معلوم شد چی شد و چی بود و کار کی بود، نه این طیاره امسالی. فقط بسنده به این کردند که کمک‌خلبان مشکل روحی داشت! مشکل روحی! کمک‌خلبان! آلمان! طیاره آلمانی! خدای تکنولوژی! خدای همه چی! به ژرمن‌ها وه که چقدر برمی‌خورد اگر ادعا کنی پایتخت تمدن غرب، آمریکاست! بدتر از ژرمن‌ها، غربزده‌های سوپردولوکس‌اند که اگر آمریکا را کدخدا می‌دانند، لاجرم آلمان را بی‌هیچ تعارفی خود خدا فرض می‌کنند! «آلمان، خدای ماشین است» استعاره از آن است که آلمان، خدای آدمیزاد هم تشریف دارد! «لات» نام هر بتی است و این مهم دیروز و امروز ندارد. چه می‌نویسم که امروز، بت‌ها، «لات»تر هم شده‌اند! طیاره به آن بزرگی گم می‌کنند اما ادعا دارند همه جهان در تسخیرشان است! این هم از کمک‌خلبانی که خدای تکنولوژی روی دست آدمیزاد نگه داشته! باز گلی به جمال مشرق‌نشینان که اگر هم افسرده می‌شوند و مشکل روحی حاد پیدا می‌کنند، برای خود نسخه خودکشی تجویز می‌کنند، نه دیگرکشی! حیف که حضرت کمک‌خلبان، خودش هم از این دنیا رخت بربست و الا غرب، دقیقا و عینا همان بت لاتی است که اگر هواپیمای مسافری را هدف بگیری، ابایی از اعطای جایزه و درجه به تو ندارد! این بدبخت که خودش هم قربانی شد، لابد نزد «لات»های غربی مقرب‌تر باید باشد! فقط حیف که نیست تا دمش را گرم کنند! صدراعظم آلمان آیا زیبنده‌تر نیست که به جای فضولی درباره سانتریفیوژهای ایرانی به امراض روحی خلبان‌های آلمانی بپردازد؟ آنی تصور کنید این حادثه در همین ایران خودمان حادث می‌شد. واکنش صدراعظم اجنبی قابل پیش‌بینی نمی‌بود، لیکن به راحتی می‌شد تیتر یک غربزده‌های داخلی را تصور کرد! ویژه‌نامه درمی‌آوردند n صفحه، پر از لگد به خودباوری! اکبر ترکان آبگوشت بزباش را به رخ خلبان‌های بومی می‌کشید، صادق زیباکلام ضمن توجه دادن آقای رفسنجانی به وظیفه تاریخی‌اش در این باره، اینقدر استعدادش را لابد می‌داشت که 2 جمله هم در مدح کمک‌خلبان‌های کاربلد اسرائیلی قلمی کند، احمد شیرزاد موضوع را به هسته‌ای ربط می‌داد و مدعی می‌شد فلان و بهمان، بعد هم جناب عالیجناب پا وسط می‌گذاشت و بنا می‌کرد خاطره‌گویی، پیرپاتالی هم بالاخره در آن بلبشوی فرضی پیدا می‌شد که حضرت را دعوت کند برای سفر به فلان قبرستان، ترجیحا عربستان تا مثلا کار را به کاردان سپرده باشد. حتم دارم رنگ لوگوی این ویژه‌نامه را اگر نه این‌بار با رنگ طیاره‌های داعش که با قر و فر برند «لوفت‌هانزا» و زیرمجموعه‌اش «ژرمن وینگز» ست می‌کردند! آری! همچین غرب‌زده‌هایی داریم ما! کجایی جلال آل قلم؟ که «غرب‌زدگی» جلدهای قطور‌تری می‌خواهد! اما خب! چون حادثه در فرانسه اتفاق افتاده، طیاره غربی بوده، کمک‌خلبان هم آلمانی، پس مصلحت غرب‌زده‌ها در سکوت است! حالا خدا نکند، از میان این همه اتوبوس راهیان نور، برای یکی‌اش اتفاقی رخ دهد؛ خواهان تعطیلی راهیان نور می‌شوند به کنار، رسماً فرهنگ شهادت را می‌زنند! این همه منافقند این جماعت! شما فکر می‌کنید همین شبه‌سنت مسخره چهارشنبه‌سوری، در این 50 سال اخیر چقدر قربانی گرفته؟! چند روز پیش خبرگزاری‌ها از درگذشت آخرین قربانی چهارشنبه‌سوری 93، در بهار 94 خبری مخابره کردند. آیا یک یادداشت، یک خط، یک جمله، حتی یک کلمه حاضرند علیه این رسم بی‌رسم بنویسند؟! بی‌خود ادعا می‌کنند که ما پاسدار حریم خبریم و نگهبان حرمت خبرنگار! جالب است؛ آن 2 عزیز ایرانی که میهمان طیاره آلمانی بودند، از همین صنف قلم بودند و خبر و روزنامه. آیا حاضر شدند به پاس این 2 جان گرامی، فقط و فقط این سؤال را از ژرمن‌های گنده‌دماغ بپرسند که؛ «اگر کمک‌خلبان، مشکل روحی داشت، پس او در طیاره چه کار می‌کرد؟!» به جد بر این باورم «مشکل روحی» از غرب به غرب‌زده‌ها سرایت کرده! برای خبرنگاری که «مرض» دارد و مرضش فقط خلاصه در مشکل روحی نمی‌شود، الحق که «تیمارستان» جای بهتری است تا «روزنامه». روزنامه حرمت دارد. روزنامه تحریریه دارد. در اتاق تحریریه ورزشی ما حدود یک ماهی است جای حسین جوادی خالی است. هر چه هم شمع بگذاری، زود آب می‌شود! کجایی حسین؟! یادش بخیر! اول‌بار که در همین «وطن امروز»، «سیاست» را پیچاندم و از دیگو مارادونا نوشتم، سلام و علیک‌مان با هم گرم‌تر شد! البته واضح است که هم برای حسین و هم برای من، چپ پای آرژانتینی، نماد بلکه بهانه‌ای بود برای آمریکاستیزی... و درست از همین زاویه بود که وقتی حسین جوادی، خبرنگار اعزامی «وطن امروز» به برزیل شد، غالباً «فوتبال» را – آن هم در جام‌جهانی! – می‌پیچاند تا از «عدالت» برای‌مان خبر مخابره کند! نگاه کنید به روزنامه «وطن امروز» زمان جام‌جهانی! حسین آنقدر که برای ما از حلقوم زخمی پایین‌شهری‌های برزیل نوشت، از دریبل‌های نیمار و مسی ننوشت! و آنقدر که در خیابان‌های ریودوژانیرو بود، در «ماراکانا» نبود! راضی هست، راضی نیست، نمی‌دانم! مادر حسین دیروز به روزنامه زنگ زده بود: «همه‌اش گریه می‌کرد!» بچه‌ها از قول مادر حسین می‌گفتند: «روزی چند بار زنگ می‌زنم به موبایلش! یک دفعه زد به سرم روزنامه را بگیرم! کاش می‌شد گوشی را می‌دادی به پسرم، مثل قبل!» و باز هم یادش بخیر! بعد از اولین مراسمی که برای حسین گرفته بودند، با سردبیر روزنامه آمدیم دفتر روزنامه. ایام عید بود و سوت و کور. وارد اتاق محل کارش شدیم. اولین عکس که مثل همیشه به چشم‌مان خورد، تصویر پسران پابرهنه بود که نمی‌دانم در کدام زمین خاکی عالم، داشتند دنبال توپ می‌دویدند اما تصویر دوم، عکسی بود از حاج‌قاسم سلیمانی! بی‌اختیار یاد آن جمله معروفش در صفحه اجتماعی‌اش افتادیم که در وصف ژنرال ضدآمریکایی نوشته بود؛ «این مرد، ما را با صدر اسلام پیوند داده است». در میان روزنامه‌هایی از جنس «وطن‌امروز» حسین هم که بود، بارها به خودش گفته بودم که هیچ روزنامه‌ای مثل ما صفحه ورزشی‌اش را این همه قشنگ و حرفه‌ای نمی‌بندد و این البته محصول نهایت عشق و علاقه حسین به کارش بود. گاهی 2 ساعت فکر می‌کرد که این عکس را چگونه و از کجا برش دهد، کجای صفحه بگذارد. آهای حسین جوادی! کار سختی داشتیم در فراق تو، آن روز که داشتیم فکر می‌کردیم عکس تو را چگونه برش دهیم، کجای صفحه بگذاریم. بد تا کردی با دل ما! شمع که جای تو را نمی‌گیرد! تو برعکس پرستوها، بهار را پیچاندی! و درست در موسم دید و بازدید عید، رفتی صله‌رحم با خدا! به ما که بد گذشت، هر دو چشم مادرت بارانی است اما می‌دانم جای خوبی باید باشی! کدخدای تو آمریکا نبود! خدای تو آلمان نبود! تو اهل مسجد بودی! اهل هیأت! اهل «حسین(ع)». نام خدایی که تو او را پرستش می‌کردی، «الله» بود. خدا مثل خدایگان لات و دیگر بت‌ها نیست که طیاره بسازد، نداند کجا رفته! خدا هوای تو را دارد! خدای تو، خدای ما، بالاتر از خدای غرب‌زده‌هاست! تمدن غرب در این گمان است که تو را مثل یک توپ چهل‌تکه، پرت کرده در شکاف رشته‌کوه‌های آلپ اما نشان به نشان اشک‌های بچه‌های وطن، در همه این روزها جایت در قلب ماست برادر! خوب دنیا را پیچاندی! گریه‌های‌مان در فاطمیه، قاطی اشک‌های‌مان برای تو شد! تا «او» نیاید، بهار، بهترین فصل برای پیچاندن دنیاست. ال‌کلاسیکو را نشان‌مان دادی اما سر از آسمان درآوردی! و رفتی در آغوش خدای اصل‌کاری! پرستوها را نشان‌مان دادی اما توپ را انداختی این طرف بهار! اشک ما را درآوردی ولی اعتراف می‌کنیم دریبل قشنگی بود.

مهدی محمدی: آقای دکتر ظریف اعلام کرده است دستور کار مذاکراتی که از سه‌شنبه آینده میان ایران و 1+5 آغاز می‌شود، نگارش متن توافق نهایی است. در خوش‌بینانه‌ترین حالت، این اعلام به معنای پرش از روی همه آن مباحثی است که از 13 فروردین تا به حال در محیط رسمی و کارشناسی کشور در باب خروجی مذاکرات لوزان انجام شده است. اگر همه آن بحث و گفت‌وگوها – که اوج آن فرمایشات رهبر معظم انقلاب اسلامی در روز 20 فروردین بود- یک نتیجه داشته باشد، آن نتیجه این بوده است که چارچوب تفاهم شده در لوزان - لااقل در برخی موارد - به طور جدی نیازمند مذاکره مجدد است و این چارچوب یک نقطه شروع مناسب برای نگارش متن توافق نهایی نیست.
تیم محترم مذاکره‌کننده هسته‌ای، پس از مذاکرات لوزان، به صراحت گفته است هنوز توافقی امضا نشده و بیانیه لوزان یک متن الزام‌آور نیست. بالاتر از آن، رهبر معظم انقلاب اسلامی تاکید فرمودند اساسا امر قابل اعتنایی در لوزان تولید نشده و بنابراین حتی درباره خوب یا بد بودن آن هم فعلا داوری نمی‌توان کرد. منتها تفاوتی که وجود دارد این است که تیم مذاکره‌کننده، بیانیه لوزان را نقطه شروعی برای نگارش متن توافق نهایی می‌داند در حالی که آنچه از فرمایش رهبر معظم انقلاب اسلامی بر می‌آید این است که حداقل درباره 4 موضوع غنی‌سازی، تحقیق و توسعه، تحریم‌ها و دسترسی‌ها و بازرسی‌های آژانس، تفاهم لوزان فاصله‌ای معنادار از اصول پایه‌ای دارد که تیم مذاکره‌کننده موظف به رعایت آنها در هرگونه تفاهم احتمالی شده بود. در حالی که این فاصله پر نشده، ورود به فاز نگارش متن توافق نهایی، معنایی جز بنا نهادن ساختمان توافق نهایی بر یک شالوده سست ندارد و اگر کار به این شکل پیش برود فردای روز نهم تیر ماه، وضعیت بسیار بدتر از فردای مذاکرات لوزان خواهد بود. اگر فرض کنیم آنچه در لوزان تفاهم شده در واقع اصول و پارامترهای بنیادین یک توافق نهایی بلندمدت میان ایران و 1+5 بوده، این اصول عمیقا نیازمند بازاندیشی است. عجله تیم‌های مذاکره‌کننده در نهایی کردن یک تفاهم سیاسی، در حالی که هنوز 3 ماه دیگر برای تداوم مذاکرات فرصت داشتند، یکی از اصلی‌ترین دلایل مساله‌دار از آب درآمدن تفاهم لوزان است. نه دولت آقای روحانی و تیم مذاکره‌کننده‌اش و نه دولت دموکرات باراک اوباما در واشنگتن نتوانسته‌اند یک تفکیک معنادار میان مذاکرات هسته‌ای و الزامات سیاست داخلی خویش به عمل آورند و از جمله، هر دو، این مذاکرات را به مثابه بخشی از یک کمپین انتخاباتی در نظر گرفته‌اند. در نتیجه، منطق هسته‌ای و امنیت ملی مذاکرات روز به روز کاهش پیدا کرده و نوعی الزام سیاسی به توافق به هر قیمت به جای آن نشسته است. به همین دلیل است که وقتی از منظر هسته‌ای به پارامترهای توافق شده در لوزان نگاه می‌کنیم، نوعی شتابزدگی در تمام ابعاد و زوایای آن دیده می‌شود؛ گویی چندان مهم نبوده که چه چیز داده و چه چیز گرفته می‌شود بلکه اصل بر این بوده که حتما بده‌بستانی انجام شود و 2طرف از مرحله‌ای که هنوز معلوم نیست توافق می‌شود یا نه، عبور کرده و وارد مرحله‌ای شوند که در آن اصل توافق قطعی است و چانه‌زنی هم اگر لازم است صرفا بر سر جزئیات است.
این نوشته درباره آمریکا بحث نمی‌کند (که من قویا عقیده دارم میان دولت و منتقدان آن در واشنگتن بر سر پارامترهای یک توافق نهایی اتفاق نظر قابل‌توجهی وجود دارد و نوع رفتار اوباما با مصوبه اخیر سنا هم همین را به ما می‌گوید) اما درباره ایران، تیم مذاکره‌کننده از منظر اصول پایه‌ای که هرگونه توافق نهایی باید بر آنها استوار بوده و نسبت بدان‌ها پاسخگو باشد، هنوز در موقعیتی نیست که بتواند ادعا کند حتی به نزدیکی‌های یک توافق نهایی هم رسیده است چه رسد به اینکه توافق قطعی دانسته شود و از حالا برای ترجمه آن در محیط سیاست داخلی نقشه بکشند.
غنی‌سازی
قبل از هر چیز چارچوب تفاهم شده در لوزان باید از حیث نوع تعیین تکلیفی که برای مساله غنی‌سازی کرده لااقل در یک مورد ویژه صراحتا اصلاح شود. تفاهم لوزان وضعیت برنامه غنی‌سازی ایران پس از طی دوره اعتمادسازی را کاملا مسکوت گذاشته است. فکت شیت آمریکا به ما می‌گوید پس از طی دوره 10ساله، برنامه غنی‌سازی ایران نیازمند مذاکره و تفاهم مجدد با آمریکا خواهد بود و فکت‌شیت فرانسوی‌ها هم تاکید می‌کند ایران از سال سیزدهم به بعد، براساس یک جدول زمانی توافق شده، اجازه نصب ماشین‌های جدید و افزایش ظرفیت غنی‌سازی خود را خواهد داشت. اظهارات شفاهی جان کری و ارنست مونیز در این باره نگران‌کننده‌تر بوده است. کری و مونیز هر دو گفته‌اند این توافق یک توافق بی‌زمان است و مونیز با صراحت بیشتری به این مساله اشاره کرده است که غروب هسته‌ای ایران طلوعی نخواهد داشت و حداکثر مقدار ظرفیت غنی‌سازی مجاز برای ایران از دید آمریکا تا ابد همین است که در تفاهم لوزان پذیرفته شده است. اگر فرض کنیم آمریکایی‌ها و فرانسوی‌ها هر دو خلاف گفته‌اند، حداقل تکلیف تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران این است که در دور آتی مذاکرات این موضوع را صراحتا در متن توافق نهایی بگنجاند که ایران بلافاصله پس از طی دوره اعتمادسازی (اگر نگوییم پس از طی دوره پایبندی) اجازه خواهد داشت هر مقدار که نیاز داشت – آن هم نیازی که خود آن را تشخیص خواهد داد- بر ظرفیت غنی‌سازی‌اش بیفزاید. اگر چنین بندی، به همین صراحت در توافق نهایی گنجانده نشود، این توافق به معنای محروم‌سازی دائم ایران از حق غنی‌سازی صنعتی و در نتیجه یک فاجعه ملی خواهد بود.
تحریم‌ها
پس از غنی‌سازی، نوبت به تحریم‌ها می‌رسد. در این زمینه نیز چارچوب تفاهم شده در لوزان قبل از ورود به جزئیات نیازمند اصلاحات جدی و اساسی است.  یک مساله اصلی درباره تحریم‌ها این است که تفاهم لوزان نوعی ناهمزمانی ذاتی را در عمل ایران و 1+5 به تعهداتشان مفروض می‌گیرد. عمل 1+5 به تعهداتش در زمینه کاهش تحریم‌ها، در این تفاهم، مستقیما به انجام کامل تعهدات ایران و راستی‌آزمایی آن از سوی آژانس مشروط شده است. آنگونه که آمریکایی‌ها گفته‌اند این امر یک تاخیر فاز 4 الی 12  ماهه در اجرایی شدن تعهدات 1+5 نسبت به آنچه ایران موظف به اجرای آن می‌شود به‌وجود خواهد آورد. حتی اروپایی‌ها هم این موضع آمریکا را تایید کرده‌اند که کاهش تحریم‌های ایران تنها زمانی آغاز خواهد شد که زمان Break out از طریق عمل ایران به همه تعهدات کلیدی‌اش (کاهش اساسی ذخیره مواد و ظرفیت غنی‌سازی در فردو و نطنز، انهدام قلب رآکتور اراک، محدود کردن برنامه تحقیق و توسعه ـ که در تفاهم لوزان به عنوان یکی از پارامترهای اساسی تعیین زمان گریز در نظر گرفته شده ـ حل و فصل PMD و پذیرش بازرسی‌های فراپروتکلی) به حداقل یک سال رسیده باشد. متاسفانه حتی ادبیات مقام‌های ایرانی هم همین ناهمزمانی را تایید می‌کند. متن فکت‌شیت غیررسمی طرف ایرانی که روز 13 فروردین میان خبرنگاران در لوزان توزیع شده می‌گوید یک زمان آماده‌سازی میان روز امضا و روز اجرای توافق وجود خواهد داشت. آقای رئیس‌جمهور هم در نطق استقبال خود از تفاهم لوزان میان زمان امضا و اجرای توافق تفکیک قائل شد و گفت تحریم‌ها روز آغاز اجرای توافق (نه امضای آن) برچیده خواهد شد. ظاهرا همین فاصله میان امضا تا اجراست که تیم ایرانی آن را دوره آماده‌سازی می‌خواند. هنوز هیچ کس در ایران به روشنی توضیح نداده در این دوره آماده‌سازی دقیقا چه اتفاقی قرار است رخ دهد. اظهارات مقام‌های آمریکایی و
یکی ـ دو کشور اروپایی دیگر می‌گوید این همان زمانی است که ایران در آن همه تعهدات کلیدی خود را طبق بیانیه لوزان انجام می‌دهد و سپس همزمان با راستی‌آزمایی آژانس، کاهش تحریم‌های ایران آغاز می‌شود. تفکیک میان روز امضا و اجرای توافق نیز تلویحا موید همین است که ایران پذیرفته نسبت به 1+5 حداقل یک گام در اجرای تعهداتش جلوتر باشد. بدون شک این امر برای ایران دارای ریسک بسیار بالایی است که هیچ دلیل منطقی برای پذیرفتن آن وجود ندارد.
مهم‌ترین اشکال این است که این نوع توافق اساسا بر پایه اعتماد بنا شده است نه راستی‌آزمایی. به این معنا که ایران همه تعهدات کلیدی خود را انجام می‌دهد آن هم با این پیش فرض آشکارا مخدوش که آژانس از حیث راستی‌آزمایی و 1+5 از حیث عمل به وعده کاهش تحریم‌ها قابل اعتماد است. این در حالی است که بدون تردید هیچ مبنای درستی برای چنین اعتمادی وجود ندارد. ایران به جای اعتماد به طرفی مانند آمریکا – که صراحتا گفته می‌خواهد تحریم را به عنوان ابزاری برای اثرگذاری بر دیگر محاسبات امنیت ملی ایران حفظ کرده و به کار بگیرد- باید توافق خود را بر ضمانت‌هایی محکم استوار کند که ریسک عدم عمل طرف مقابل به تعهداتش را حتی‌المقدور کاهش دهد. مراجعه به مباحث انجام شده در این باره نشان می‌دهد تنها 2 تضمین وجود دارد که می‌توان آنها را در این زمینه تا حدودی معتبر فرض کرد. تضمین نخست همزمانی کامل اجرای تعهدات است. ایران اجرای تعهدات خود را – ولو در حد باز کردن یک پیچ از تاسیساتش - باید دقیقا همان روزی آغاز کند که 1+5 کاهش تحریم‌ها را آغاز می‌کند. این همزمانی می‌تواند نوعی شرایط اجباری برای طرف مقابل از حیث عمل به تعهداتش ایجاد کند. بر خلاف آنچه آقای عراقچی هفته گذشته گفته، همزمانی اجرای تعهدات، دارای پیچیدگی اجرایی چندانی هم نیست و اگر 2 طرف بازه‌های زمانی بسیار کوتاه را برای انجام تعهدات هم‌وزن و متقابل تعریف کنند، به سادگی می‌توانند به یک مدالیته برای این کار دست یابند. مگر اینکه تیم ایرانی پذیرفته باشد در جایگاه متهم قرار دارد و ابتدا باید پایبندی خود به تعهداتش را نشان دهد و بعد منتظر اقدام طرف مقابل باشد که در این صورت مساله از بیخ و بن متفاوت خواهد شد. تضمین دوم هم چیزی است که من آن را افزایش ریسک بازگشت‌پذیری تعهدات می‌خوانم. اصل کلیدی در اینجا این است که به هر میزان که ریسک بازگشت ایران به وضعیت ماقبل توافق بیشتر باشد، ریسک عدم عمل طرف مقابل به تعهداتش پایین‌تر خواهد بود. ریسک بازگشت‌پذیری یکی از مهم‌ترین پارامترهایی است که چفت و بست یک توافق نهایی را مستحکم خواهد کرد. تعهدی که 1+5 بویژه آمریکا در زمینه کاهش تحریم‌ها می‌سپارد آشکارا و به سادگی بازگشت‌پذیر است. بویژه از این جهت که مذاکرات هسته‌ای در آمریکا به رقابت‌های سیاست داخلی گره خورده، احتمال بازگشت ناگهانی تحریم‌ها از سوی کنگره یا یک دولت جدید در آمریکا بسیار بالاست. از سوی دیگر واضح است که آمریکا حداقل در طول زمانی که دوره پایبندی خوانده شده، هیچ دستکاری در زیرساخت قانونی تحریم‌های کنگره ایجاد نخواهد کرد و تنها چیزی که رخ می‌دهد –تازه اگر رخ بدهد - این است که اجرای برخی – و نه همه- این قوانین موقتا متوقف خواهد شد. از نگاه تضمین عمل 1+5 به تعهداتش، با تکیه بر اصل افزایش ریسک بازگشت‌پذیری، مهم‌ترین کاری که تیم ایرانی می‌تواند و باید انجام بدهد (و عجیب است که از آن غفلت کرده) این است که در ازای تعلیق اجرای تحریم‌ها از سوی آمریکا، بخش مورد توافق از فعالیت‌های هسته‌ای خود را تعلیق کند نه اینکه با برچیدن زیرساخت غنی‌سازی در اراک و نطنز، خود را در یک موقعیت عملا بازگشت‌ناپذیر قرار دهد. اگر استراتژی تعلیق در برابر تعلیق در دستور کار مذاکره‌کنندگان ایرانی قرار گیرد، آنگاه اصل بازگشت‌پذیری تا حدودی تامین خواهد شد. معنی این استراتژی این است که دیگر در نطنز نیازی به برچیدن زیرساخت غنی‌سازی نخواهد بود و تنها اتفاقی که باید بیفتد این است که از تزریق گاز به حدود 12000 ماشینی که بناست کار نکند، در یک زمان مورد توافق، خودداری شود. یا در مورد اراک، دیگر نیازی به صادر کردن یا از بین بردن قلب رآکتور نخواهد بود. بیانیه لوزان متاسفانه مسیری کاملا معکوس و بشدت نامتوازن را پیموده است. در این بیانیه ایران زیرساخت‌های خود را برمی‌چیند (و در نتیجه ریسک بازگشت‌پذیری تعهدات خود را به نحو حیرت‌آوری کاهش می‌دهد) اما در مقابل فقط یک تعلیق مبهم، مشروط و بازگشت‌پذیر تحریم دریافت می‌کند. اگر طرف مقابل بر تعلیق تحریم‌ها اصرار دارد، مشکلی نیست اما از این سو نیز چیزی جز تعلیق با ضریب بازگشت‌پذیری بالا نباید دریافت کند. تنها در این صورت است که می‌توان گفت یک تضمین معتبر برای کاهش تحریم‌ها پس از توافق وجود دارد و به دلیل ریسک بالای بازگشت‌پذیری تعهدات 2 طرف، اجرای توافق تا حدودی تضمین خواهد شد.
اجازه بدهید این بخش را یک بار خلاصه کنیم: چارچوب تفاهم شده در لوزان باید ناهمزمانی اجرای تعهدات ایران و 1+5 را با یک جدول اقدامات همزمان جایگزین کند. علاوه بر این، اگر تیم ایرانی واقعا خواهان کاهش تحریم‌هاست، ریسک بازگشت‌پذیری عمل ایران به تعهداتش باید بشدت اینکه در تفاهم لوزان هست بالاتر برود و این امر تنها زمانی قابل تحقق است که اصل تعلیق در برابر تعلیق، جانشین اصل افزایش زمان Break out و راستی‌آزمایی آن از سوی آژانس شود.
تحقیق و توسعه
یک اصلاح ضروری دیگر در چارچوب تفاهم شده در لوزان مربوط به مساله تحقیق و توسعه است. آقایان دکتر صالحی و دکتر ظریف در اظهارات شفاهی خود پس از مذاکرات لوزان گفته‌اند از نخستین روز اجرای توافق تزریق گاز به ماشین‌های پیشرفته ایران (از جمله  IR-6 و  IR-8 که هر دو در آینده برنامه غنی‌سازی ایران نقش کلیدی ایفا خواهند کرد) آغاز می‌شود. هردو نفر مایل بوده‌اند از این جمله آنها این نتیجه گرفته شود که تحقیق و توسعه ایران در توافق نهایی محدود نشده است. صرف نظر از اینکه عبارت صریح بیانیه لوزان می‌گوید تعداد و زمانبندی این برنامه باید مورد توافق قرار گیرد و حتی فکت‌شیت غیررسمی طرف ایرانی هم می‌پذیرد که «آغاز و تکمیل» این برنامه در طول دوره زمانی 10 ساله خواهد بود، یک مساله مهم‌تر در اینجا وجود دارد که بی‌شک کسی مانند آقای دکتر صالحی به آن واقف است ولی به دلایلی نامعلوم درباره آن بحث نمی‌شود. آن مساله این است که اساسا حتی اگر فرض کنیم از همان روز نخست هیچ مانعی برای تزریق گاز به مثلا ماشین  IR-8 وجود نخواهد داشت، این آن تحقیق و توسعه واقعی نیست که ایران برای پیشرفت برنامه غنی‌سازی و افزایش ظرفیت آن در آینده بدان نیاز دارد. اگر ایران مثلا به مدت 10 سال صرفا بتواند به 2 ماشین  IR-8 دائما گاز تزریق کند، در واقع هیچ تحقیق و توسعه‌ای رخ نداده است. تحقیق و توسعه واقعی زمانی رخ می‌دهد که ایران بتواند در زمان مناسب 2 ماشین را به 4، سپس به 8 و همینطور تا
164‌ماشین افزایش دهد تا در نهایت یک cascade 164‌تایی از ماشین‌های فی‌المثل IR-8 که به طور کاملا کارآمد با هم سری شده‌اند، در اختیار داشته باشد. هر گونه محدودیت در scope برنامه تحقیق و توسعه ایران دقیقا به این معناست که چنین چیزی – لااقل در زمان مناسب - رخ نخواهد داد و برنامه تحقیق و توسعه سانتریفیوژ ایران در طول سال‌های اولیه پس از توافق یک برنامه واقعی تحقیق و توسعه نخواهد بود. این دقیقا نکته‌ای است که باید در چارچوب تفاهم شده در لوزان اصلاح شود. یک برنامه واقعی تحقیق و توسعه باید تحقیق و توسعه را در کنار هم داشته باشد والا اگر صرفا ایران اجازه تحقیق درباره برخی ماشین‌های پیشرفته را داشته باشد ولی نتواند براساس نتیجه این تحقیقات برنامه خود را توسعه دهد، در واقع هیچ تحقیق و توسعه‌ای رخ نداده است.
بازرسی‌ها و دسترسی‌ها
چارچوب تفاهم شده در لوزان از یک جنبه بسیار کلیدی دیگر هم نیازمند اصلاحات جدی است. این چارچوب دسترسی‌های فراپروتکلی را برای آژانس به گونه‌ای به رسمیت می‌شناسد که ایران برای مدت زمانی بیش از 20 سال گرفتار یک رژیم بازرسی ویژه و منحصربه‌فرد خواهد شد. این امر حداقل 2 اشکال اساسی دارد:
نخست، ایران را برای زمانی غیر قابل محاسبه بدل به استثنا از NPT می‌کند.
دوم، منجر به خروج اطلاعاتی از ایران خواهد شد که می‌توان حدس زد بلافاصله پس از آن، دوران بی‌سابقه‌ای از بحران‌های اطلاعاتی و حفاظتی برای ایران آغاز می‌شود. به طور کاملا خلاصه، اصلاحات زیر در این چارچوب قبل از ورود به فاز بحث درباره جزئیات و نگارش متن ضروری است:
1- پروتکل الحاقی به اندازه کافی خطرناک هست. هرگونه دسترسی فراپروتکلی باید به طور کامل از توافق نهایی حذف شود والا تیم ایرانی آشکارا بازرسی از تاسیسات نظامی را پذیرفته است.
2- هرگونه دسترسی اضافی به زنجیره تامین مواد، قطعات و تجهیزات هسته‌ای ایران باید از متن توافق نهایی حذف شود. باقی ماندن چنین دسترسی‌هایی به معنای قرار دادن ارزشمندترین دارایی هسته‌ای ایران در معرض عملیات اطلاعاتی بی‌سابقه سرویس‌های غربی است.
3- توافق نهایی باید طی یک تفاهم سیاسی موضوع PMD را به طور کامل ببندد. باز ماندن موضوع PMD بویژه مشروط شدن کاهش تحریم‌ها به پیگیری این موضوع از سوی ایران، یعنی از یک طرف هیچ تحریمی کاهش نخواهد یافت و از سوی دیگر به بهانه PMD، آژانس به دنبال تحقق ماموریت‌هایی خواهد بود که سرویس‌های غربی بویژه درباره کسب اطلاعات از برنامه موشکی و ساختار بروکراتیک بخش دفاعی ایران به آن واگذار کرده‌اند. به عبارت دقیق‌تر، PMD – که اکنون ساختگی بودن آن محرز است - باید از فهرست تعهدات کلیدی که ایران موظف به پایبندی به آنهاست برداشته شود.
آنچه اینجا درباره آن سخن گفتیم عمدتا جنبه تکنیکال داشته است. فردا، در نوشته‌ای دیگر، به ارزیابی تفاهم لوزان از منظری استراتژیک خواهیم پرداخت.

 

گروه سیاسی: کاملا قابل پیش‌بینی بود. هاشمی و اطرافیانش در مناسبات پیدا و پنهان خود با آل‌سعود به خاطر انفجار رایزنی فرهنگی ایران در بیروت یا تشدید حمایت از تروریست‌های وهابی شرق ایران یا به خاطر توطئه نفتی و کاهش 50 درصدی قیمت نفت و حتی تجاوز به 2 نوجوان عمره‌گزار ایرانی در فرودگاه جده، تجدید نظر نخواهند کرد! به گزارش «وطن امروز»، درست در روزهایی که همه ایران خشمگین و منزجر از آل‌سعود بوده و هست و مردم حتی با پیروزی یک تیم فوتبال ایرانی بر یک تیم عربستانی تلاش می‌کنند از شدت خشم خود بکاهند و درست در روزهایی که رهبر انقلاب وعده می‌دهند «بینی سعودی‌ها به خاک مالیده خواهد شد» تا از این طریق ملت خود را نوید دهند که آل‌سعود مجازات خواهد شد؛ اطرافیان هاشمی که در ایران به روابط خوب با آل‌سعود شهره‌اند چشم در چشم مردم ایران به دنبال تخفیف جرم آنها در میان مردم ایران هستند. از سوی دیگر وزارت امور خارجه نیز نه‌تنها با اقدامات خود روی زخم ملت مرهمی نمی‌گذارد بلکه در مقابل تجمعات مردمی و دانشجویی که تنها راه بیان اعتراض  مردم ایران است، می‌ایستد و با تجمع در مقابل سفارت دوستان سعودی مخالفت می‌کند! این قبیل رفتارها درست در روزهایی که عربستان در حال تبدیل جنگ نیابتی به جنگ رسمی علیه ایران است، چه معنایی دارد؟ روز گذشته غلامعلی رجایی، مشاور هاشمی رفسنجانی گفت که تعرض 2 مامور سعودی به 2 نوجوان ایرانی هیچ ربطی به آل‌سعود ندارد! او به فارس گفت: اتفاقی که در جده صورت گرفت ربطی به دولت‌ها ندارد؛ متجاوزان فقط 2 عنصر خاطی بوده‌اند. مشاور هاشمی تصریح کرد: قضیه جده ربطی به دولت‌ها ندارد یعنی قضیه دولتی نیست فقط 2 عنصر خاطی در عربستان بودند. اما همزمان با این اظهارنظر غیرمسؤولانه، استانداری تهران نیز اعلام کرد وزارت امور خارجه با تجمع دانشجویان در مقابل سفارت عربستان مخالف است! درحالی که دانشجویان خود را آماده می‌کردند در مقابل سفارت سعودی‌ها تجمع کنند، رئیس اول اداره سیاسی استانداری تهران گفت: هرگونه راهپیمایی، تجمع و اعتراض مقابل سفارت عربستان سعودی با توجه به مخالفت وزارت امورخارجه ممنوع بوده و نباید برگزار شود! مخالفت وزارت امور خارجه با تجمع در مقابل سفارت عربستان البته موضوع جدیدی نیست چراکه در اواسط فروردین‌ماه نیز وزارت خارجه مانع یک تجمع اعتراض‌آمیز دیگر دانشجویی در مقابل سفارت آل‌سعود شده بود. این اقدام عجیب وزارت امور خارجه البته یک نکته دیگر هم دارد و آن این است که جواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران است اما او تاکنون حاضر نشده است درباره جنایت جده موضعگیری کند! ظریف شاید تنها وزیر خارجه‌ای در دنیا باشد که نسبت به تعرض 2 مامور یک کشور متخاصم به 2 نوجوان هموطن خود سکوت کرده است! اما مخالفت عجیب وزارت امور خارجه با تجمع دانشجویی در مقابل سفارت عربستان سعودی، موجب اعتراض اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی شده است. منصور حقیقت‌پور در این‌باره گفت: وزارت امور خارجه مسؤول امور خارجی کشور است نه تجمعات داخلی. وی با تأکید بر اینکه وزارت امور خارجه باید اشتباهات خود را در قبال عربستان سعودی پذیرفته و جبران کند، تصریح کرد: ما در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی مخالف سفر معاون وزیر خارجه به عربستان بودیم اما متاسفانه وی به عربستان سفر کرد. حقیقت‌پور با طرح این سوال که ما اکنون چه حسن رابطه‌ای باید با سعودی‌ها داشته باشیم؟ گفت: هنوز تکلیف خون‌بهای دیپلمات‌هایمان در کشورهای منطقه که قربانی حمایت‌های عربستان سعودی از گروه‌های تکفیری شدند مشخص نشده است. عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست‌خارجی مجلس شورای اسلامی در پایان تأکید کرد: بنده کاملاً موافق برگزاری تجمعات اعتراض‌آمیز مقابل سفارت عربستان سعودی بوده و در صورت برپایی حتماً خود در آن شرکت کرده و سخنرانی نیز خواهم کرد.
 

گروه بین‌الملل: زبان‌شناس بزرگ آمریکایی زبان سرخش را همچنان علیه حاکمان کشور خودش به کار می‌بندد. «نوآم چامسکی» که اخیرا حملات ضدسلطه‌اش را در توری از رسانه‌های مستقل یا نیمه‌مستقل اروپایی شدت بخشیده است، در آخرین مصاحبه به مخالفت با سیاست‌های مداخله‌جویانه آمریکا در برنامه هسته‌ای ایران می‌پردازد و  از نظام حاکم بر جامعه بین‌الملل انتقاد می‌کند.  زبان‌شناس، نظریه‌پرداز و تحلیلگر سیاسی یهودی اما ضدصهیونیست  به راشا تودی می‌گوید: «آنچه به عنوان جامعه بین‌الملل شناخته می‌شود عبارت است از آمریکا و هر کسی که بر حسب تصادف با این کشور موافق است. به عنوان مثال، مساله حق ایران برای پیشبرد سیاست‌های هسته‌ای‌اش را در نظر بگیرید. دیدگاه مرسوم این است که جامعه بین‌الملل با آن مخالفت می‌کند. جامعه بین‌الملل کیست؟ کسانی که آمریکا آنها را تعیین می‌کند».   در این گفت‌وگو که نسیم آن را منتشر کرده،  این دانشمند اجتماعی و استاد دانشگاه ام‌آی‌تی، سیاست‌های رسانه‌های آمریکا برای ارائه تصاویر غیرواقعی از ایران را هم به باد انتقاد می‌گیرد  و با اشاره به مقاله‌ روزنامه نیویورک‌تایمز با موضوع «دلایل عدم اعتماد به ایران» ادعاهای مربوط به اقدامات بی‌ثبات‌کننده ایران در یمن را واهی می‌داند.   مقامات کشورهای غربی و از جمله آمریکا، ایران را به پیگیری سیاست‌های توسعه‌طلبانه در خاورمیانه و بی‌ثبات کردن کشورهای منطقه از جمله یمن متهم می‌کنند. این در حالی است که این مقامات حمایت اطلاعاتی و لجستیکی خود را از تجاوز نظامی عربستان به یمن اعلام کرده‌اند.  منابع اطلاعاتی آمریکا و اروپا چند روز پیش به شرط عدم افشای نام به خبرگزاری بلومبرگ گفتند اظهارات رسمی مقامات غربی و عربستان سعودی درباره نقش اقدامات بی‌ثبات‌کننده ایران در یمن با واقعیت فاصله دارد.   چامسکی هم در این باره تاکید دارد: «جالب‌ترین آنها این اتهام است که ایران در حال بی‌ثبات کردن خاورمیانه است چرا که دارد از شبه‌نظامیانی حمایت می‌کند که سربازان آمریکایی در عراق را کشته‌اند».  بعد مقایسه‌ای بی‌سابقه میان رسانه‌های آلمان نازی و رسانه‌های امروز آمریکا انجام می‌دهد: « مثل این است که رسانه‌های آلمان نازی در سال ۱۹۴۳ انگلستان را به خاطر حمایت از پارتیزان‌هایی که سربازان آلمان را می‌کشتند به بی‌ثبات کردن اروپا متهم می‌کردند. به عبارت دیگر، فرض بر این است که وقتی آمریکا حمله می‌کند، 200 هزار نفر را می‌کشد، یک کشور را تخریب می‌کند، درگیری‌های قومی‌ای ایجاد می‌کند که اکنون در حال تجزیه عراق و منطقه هستند، اسمش ایجاد ثبات است. اگر کسی در برابر آن مقاومت کند، اسمش می‌شود، بی‌ثبات‌سازی».

گروه بین‌الملل: در حالی‌که یمن در پی حملات هوایی ائتلاف عربی به رهبری عربستان با مشکلات زیادی از جمله کمبود مواد غذایی مواجه است، ریاض در تلاش برای سرپوش گذاشتن ادامه جنایاتش علیه ملت یمن از اختصاص ۲۷۴ میلیون دلار به این کشور فقیر و جنگ‌زده خبر داد. در بیانیه دفتر پادشاهی عربستان آمده است: با توجه به درخواست سازمان ملل برای کمک به یمن و نیازهای انسانی شهروندان یمنی، سلمان بن عبدالعزیز پادشاه عربستان دستور اختصاص 274 میلیون دلار برای امدادرسانی و کمک انسانی به مردم یمن را صادر کرده است. همزمان سعودی‌ها در گامی دیگر، با پرداخت پول به یمنی‌های فراری به ریاض، به آنها دستور داده‌اند یمن را وارد فاز درگیری‌های داخلی کنند. آل‌سعود مبالغ هنگفت مالی به آل‌احمر و تعداد دیگری از رهبران حزب تکفیری «الاصلاح» و برخی نیروهای دخیل در کشتار ملت یمن پرداخت کرده‌ است تا آنها نیز با این پول‌ها طرفدار جمع کنند و اوضاع را به سمت جنگی داخلی سوق دهند. تلویزیون المسیره با اعلام این خبر، گزارش داد آل‌سعود به علی محسن احمر و هاشم احمر مأموریت داده‌ است فرماندهان نظامی را تطمیع کنند تا حمایت و وفاداری خود را به سعودی اعلام کنند. این افراد قرار است تا 10 روز آینده به یمن بازگردند و دستورات دیکته شده سعودی را اجرا کنند. این اطلاعات یک روز پس از آن اعلام می‌شود که خالد بحاح از تشکیل شورای موسوم به شورای ملی امدادرسانی خبر داد. سازمان جهانی بهداشت در ژنو اعلام کرده است آمار قربانیان در یمن از 19 مارس یعنی از زمان آغاز حملات جنگنده‌های متجاوز ائتلاف سعودی به این کشور، به 767 کشته و 2906 زخمی افزایش یافته است. مراکز حقوقی نیز اعلام کردند بیش از 350 مجتمع مسکونی و 2000 خانه از آغاز این تجاوز هدف قرار گرفته است.
بمباران بی‌امان صنعا و دیگر شهرهای یمن
حملات جنگنده‌های عربستان به مواضع انصارالله در شهرهای صنعا، تعز، صعده و شبوه از سر گرفته شد. دست‌کم ۷۶ نفر روز جمعه در حملات هوایی ائتلاف موسوم به ائتلاف عربستان کشته شدند. خشونت‌ها روز جمعه بیشتر به تعز، سومین شهر یمن در جنوب غرب این کشور متمرکز بود. این در حالی است که نیروهای مسلح و امنیتی یمن به پیشروی خود به سمت منطقه محفد در استان أبین پس از برقراری امنیت در جاده احور ادامه می‌دهند. همچنین نیروهای ارتش و امنیتی و کمیته‌های مردمی وابسته به الحوثی‌ها توانسته‌اند خطوط تدارکاتی اعضای شبکه القاعده را در مأرب قطع کنند و آخرین پایگاه‌های القاعده زیر آتشبارهای آنها قرار گرفته است. هزاران یمنی نیز برای مقابله با شبکه القاعده به نیروهای مسلح و امنیتی و کمیته‌های مردمی در استان ابین پیوسته‌اند.
ناوهای آمریکایی صنعا را بمباران کردند
در برهه حساسی که عربستان مسیر محموله‌های دریایی که عازم یمن هستند را مسدود کرده، ارتش آمریکا اعلام کرد 7 کشتی جنگی خود را در اطراف یمن مستقر کرده است. مقامات ارتش آمریکا روز جمعه گذشته اعلام کردند چندین کشتی جنگی این کشور در آب‌های اطراف یمن مستقر شده‌اند، ولی در محاصره دریایی یمن که توسط عربستان سعودی صورت گرفته، مشارکت ندارند. طبق این گزارش، کشتی‌های آمریکایی شامل ناوشکن «یواس‌اس فارست شرمن» و «یواس‌اس وینستون چرچیل»، مین روب‌های «یواس‌اس سنتری» و «یواس‌اس دکستروس» و 3 کشتی آبی - خاکی است که حدود 2 هزار و 200 تفنگدار دریایی آمریکایی را حمل می‌کند و «یواس‌اس یووا جیما»، «یواس‌اس نیویورک» و «یواس‌اس فورت مک هنری» نام دارند. یکی از مقامات نیروی دریایی آمریکا به واشنگتن‌پست اعلام کرد یک کشتی مخصوص بارهای خشک به نام «یواس‌ان اس چارلز درو» نیز در منطقه مستقر شده است. از سوی دیگر، یک پایگاه خبری یمنی از شلیک دست‌کم 2 موشک از نوع «کروز» در شب گذشته به سوی صنعا خبر داد. براساس گزارش پایگاه خبری «إب پرس»، منابع نظامی آگاه اعلام کردند یک ناو جنگی آمریکایی، دست‌کم 2 موشک کروز به سوی جنوب پایتخت یمن شلیک کرده است و به احتمال زیاد این موشک‌ها منطقه «فج عطان» و پایگاه نظامی الحفا را هدف قرار داده‌اند. در همین راستا، یک مقام مسؤول ارشد یمنی با اعلام اینکه سامانه پدافند هوایی صنعا بویژه سامانه موشک‌های ضدهواپیما از کار افتاده است، تأکید کرد عبدربه منصور هادی، رئیس‌جمهور مستعفی که به عربستان گریخته است، مدت‌ها قبل در چارچوب عملیاتی تحت عنوان بازسازی ساختار نیروهای مسلح، موشک‌های ضدهوایی اطراف شهر را از کار انداخت و برخی را نیز نابود کرد. این منبع افزود، کارشناسان اردنی به بهانه اینکه این سامانه خطری برای زندگی منصور هادی محسوب می‌شود در این عملیات به وی کمک کرده‌اند.
انصارالله: ایستادگی مردم تا پیروزی نهایی
شورای سیاسی انصارالله یمن با صدور بیانیه‌ای تاکید کرد ارتش و نیروهای مردمی باید افراد مسلح وابسته به تروریست‌های داعش را در استان‌های مختلف تحت تعقیب قرار دهند. این بیانیه در ادامه یادآور شده است که ملت یمن هرگز از تحقق آرمان‌هایشان در ایجاد دولتی عادل و مستقل کوتاه نخواهند آمد. شورای سیاسی انصارالله یمن از همه کشورهای دوست درخواست کرده است به اراده ملت یمن احترام بگذارند و از گزینه‌های آن حمایت کنند.
کشورهای عربی آتش‌بس را رد می‌کنند
منابع آگاه دیپلماتیک سازمان ملل متحد اعلام کردند چندین کشور عربی حاشیه خلیج‌فارس از درخواست بان کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل متحد درباره برقراری فوری آتش‌بس میان طرفین درگیر در یمن ناخرسند هستند و این موضوع را در نشست هفته آینده با وی مطرح خواهند کرد. موضوع اصلی برگزاری این نشست، تعیین جانشین برای «جمال بن عمر» فرستاده سازمان ملل در یمن است که روز چهارشنبه گذشته کناره‌گیری خود را اعلام کرد. بان‌کی‌مون روز پنجشنبه خواستار توقف هر چه سریع‌تر درگیری‌ها در یمن شد. این نخستین باری است که دبیرکل سازمان ملل از زمان آغاز حملات هوایی ائتلاف عربستان در یمن، چنین درخواستی را مطرح می‌کند.
هشدار به مصر و پاکستان
عضو دفتر سیاسی جنبش انصارالله یمن به پاکستان و مصر درباره پیامدهای اعزام نیروی زمینی به یمن هشدار داد. محمد البخیتی تاکید کرد مداخله زمینی ارتش‌های پاکستان و مصر در یمن، تاثیر منفی بر اوضاع داخلی این ۲ کشور خواهد داشت.
 

تهدید حزب ناصری یمن علیه ریاض
عبدالقادر سلام، دبیرکل حزب وحدت‌گرای ناصری در یمن، جمعه شب در مصاحبه‌ای با شبکه المنار لبنان تصریح کرد: در صورتی که تجاوز عربستان به یمن ادامه داشته باشد ما با عملیات در ریاض و همه شهرهای عربستان، این کشور را تهدید می‌کنیم تا نجد و حجاز از این خاندان پاکسازی شده و به صاحبانش بازگردد.

گروه اجتماعی: براساس ماده ۳۸ قانون برنامه پنجم توسعه دولت باید همه صندوق‌های بیمه درمانی که مشمول قانون مدیریت خدمات کشوری و دولتی هستند را تجمیع کند و تحت پوشش یک سازمان واحد به نام سازمان بیمه سلامت ایران درآورد اما این قانون همچنان روی کاغذ مانده و اجرایی نشده است.
در نخستین روزهای کاری امسال نیز در جلسه مشترک اعضای کمیسیون بهداشت و درمان مجلس با وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی بر تجمیع بیمه‌ها تاکید شد و وزیر رفاه هم از یکسان شدن خدمات و ضوابط بیمه‌های پایه درمانی خبرداد و گفت که در اردیبهشت‌ماه چگونگی انجام موضوع بسته خدمات درمانی یکسان را اعلام و بخشنامه می‌کند. به گفته علی ربیعی، در دستگاه‌ها و وزارتخانه‌های گوناگون بیمه‌های متفاوتی وجود دارد که با استانداردها و اندازه‌های گوناگون دریافت می‌شود و هدف قانونگذار در این باره این بوده که بیمه‌ها رفتاری یکسان داشته باشند. وزیر رفاه تجمیع بیمه‌ها را قانونی می‌داند که باید از آن تبعیت شود و در عین حال تاکید می‌کند: هر کسی که تصور کند تجمیع بیمه‌ها اقدامی یک‌شبه و عجولانه است، می‌خواهد بیمه‌ها از هم پاشیده شوند در حالی که تجمیع بیمه‌ها باید با کارهای کارشناسی، با دقت و به صورت پایدار و بدون تنش
اجتماعی انجام شود.
17ساز مخالف در سمفونی بیمه‌ها
به گزارش فارس، صندوق‌های بیمه درمانی که در قانون برای تجمیع به آنها اشاره شده، شامل 17 صندوق بیمه است که هر کدام ساز و کار خود را دارند و به بیمه‌شدگان خدمات متفاوتی ارائه می‌کنند. علی جعفریان، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران در این باره می‌گوید: تجمیع بیمه‌ها قانون است و برای اجرای سیاست‌های ابلاغی در حوزه سلامت باید در سال 94 تکلیف بیمه‌ها و تجمیع آنها روشن شود. وی می‌افزاید: برای اجرای کامل طرح تحول سلامت اگر می‌خواهیم به نقطه ثبات برسیم، باید از هدررفت منابع جلوگیری شود و منابع مدیریت شده و رضایت بیمه‌شدگان را به همراه داشته باشد، به همین منظور راهی جز اجرای قانون تجمیع صندوق‌های بیمه‌ای وجود ندارد.
تجمیع بیمه‌ها، وظیفه حاکمیتی
انوشیروان محسنی‌بندپی، مدیرعامل سازمان بیمه سلامت ایران نیز می‌گوید: تجربه کشورهای موفق دنیا نشان می‌دهد که فقط یک نهاد یا سازمان تولیت کار درمان بیمه‌شدگان را باید به عهده داشته باشد. وی تاکید می‌کند: به همان اندازه که در حوزه بیمه‌های تجاری باید تنوع و تکثر باشد تا رقابت موجب توسعه شود، در بیمه‌های درمانی باید متولی واحدی مسؤول ارائه خدمات بهینه باشد و این را قانون برنامه پنجم هم تاکید و صریح دارد. در واقع بیمه پایه یکسان یک وظیفه حاکمیتی است. محسنی‌بندپی می‌افزاید: همه کشورهای موفق دنیا و بویژه کشورهای منطقه هم در حوزه نظام بیمه‌ای همین کار را کرده‌اند. در ترکیه این کار انجام شده، در کره‌جنوبی 400 صندوق بیمه‌ای در هم تجمیع شده است و ما هم ناچاریم به این سمت برویم.
ارائه بسته پایه یکسان بیمه‌ای
وی با تاکید بر اینکه کارگروه‌های سازمان بیمه سلامت ایران در حال تدوین ساز و کارهای اجرایی این قانون هستند، خاطرنشان کرد: در گام نخست بسته خدماتی پایه تعریف و مشخص شده و همه صندوق‌های بیمه‌ای باید در ارائه این بسته پایه یکسان عمل کنند. به عنوان مثال انجام جراحی سزارین یا آپاندیسیت در همه بیمه‌های دولتی یکی خواهد شد و نحوه رسیدگی به اسناد پزشکی هم یکسان خواهد شد. بنابراین الزامات و شرایط برای تجمیع بیمه‌ها آماده شده و به تصویب وزیر رفاه هم رسیده و بزودی اعلام خواهد شد.
کاهش هزینه بیمار در گرو تجمیع بیمه‌ها
تجمیع بیمه‌ها از مطالبات بیشتر کارشناسان و متولیان حوزه درمان کشور است، مطالبه‌ای که اگر محقق شود، به نظرمی‌رسد بیمه‌شدگان هزینه کمتری متقبل می‌شوند. ابراهیم گلمکانی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در این باره می‌گوید: اگر بیمه‌ها تجمیع و پرداختی‌ها براساس تعرفه کتاب جدید انجام شود، اختلاف سلیقه و هدررفت انرژی نخواهیم داشت و بیمه‌شده هم می‌داند هنگام بیماری به چه میزان مورد حمایت بیمه‌ای است و بی‌تردید خدمات مطلوب‌تری دریافت می‌کند.
خرید خدمات براساس کیفیت
این در حالی است که سازمان بیمه سلامت ایرانیان که براساس قانون متولی پوشش بیمه‌ای همه ایرانیان است، در سال جاری طرحی را به نام« خرید راهبردی» در دست انجام دارد و بر این اساس مقرر شده خدمات را بر مبنای کیفیت خریداری کرده و به بیمه‌شده برساند. پهبد پورشبانان، معاون توسعه مدیریت سازمان بیمه سلامت ایرانیان خاطرنشان کرد: خرید راهبردی یعنی اینکه در طرح تجمیع بیمه‌ها ما بر مبنای کیفیت، خرید خدمت می‌کنیم، یعنی برای خرید خدمت و پوشش بیمه‌ای مراکز درمانی، بیمارستان‌ها، آزمایشگاه‌ها و دیگر خدمات، برای فروشنده خدمت شرایطی تعریف می‌کنیم و چنانچه آن شرایط را نداشته باشد از وی خدمتی نمی‌خریم. این کار باعث افزایش کیفیت خدمات در مراکز درمانی شده و به نفع بیمه‌شدگان است. وی یادآور شد: بنابراین در صورت اجرای تجمیع بیمه‌ها دیگر ما هر خدمتی را پوشش نمی‌دهیم و گمان می‌کنیم این برنامه موجب رقابت سالم بین ارائه‌دهندگان خدمت (بیمارستان‌ها، مراکز درمانی و پاراکلینیکی و حتی پزشکان) می‌شود و کاهش قیمت را در پی دارد که در نهایت به نفع بیمه‌شدگان و رضایت آنها از خدمات است. به هر حال باید منتظر ماند و دید طرح مهم و تأثیرگذار تجمیع بیمه‌ها که قرار است در سالگرد بیمه همگانی همه ایرانیان (اردیبهشت) نخستین مرحله آن اعلام شود، امسال اجرایی می‌شود یا خیر؟

مهدی طاهرخانی: با توجه به تساوی استقلال مقابل ملوان و فاصله زیاد این تیم با صدر جدول در فاصله 4 هفته تا پایان لیگ چهاردهم باید این تیم را از کورس قهرمانی خارج کرد اما چه شد که امیر قلعه‌نویی در دومین سال حضورش در این تیم نتوانست به قهرمانی برسد؟ او در مدت این دو سال با احتساب لیگ قهرمانان آسیا در مجموع 5 جام را پیش‌رو داشت که تا این لحظه 4 تای آنها قطعا از دست رفته‌اند و تنها یکی باقی مانده که صید این یکی هم به مثابه معجزه می‌ماند.  امیر قلعه‌نویی که با کسوت پرافتخارترین مربی تاریخ لیگ برتر پا به استقلال گذاشت در آغاز لیگ چهاردهم بود که برای نخستین بار قانون خودش را نادیده گرفت؛ او برای اولین بار قول قهرمانی داد. اگر به آرشیو مراجعه کنید پس از هر شکست استقلال با این جمله روبه‌رو می‌شوید:  من مطمئن هستم استقلال در انتهای فصل جام را از آن خود می‌کند. پس از داربی حتی مدعی شد در فاصله 4 هفته به پایان لیگ به این مهم دست پیدا می‌کند. یعنی طبق پیش‌بینی قلعه‌نویی، استقلال می‌بایست در تختی انزلی جشن جام را می‌گرفت اما وقتی داور سوت مسابقه را زد و بازی با ستاوی به پایان رسید تقریبا همه هواداران آبی از کسب جام ناامید شدند و تنها دل‌خوشی‌شان اتفاق یک معجزه در 4 هفته باقی‌مانده است. شاید بزرگ‌ترین اشتباه قلعه‌نویی این اعتماد به نفس کاذبی بود که عامدانه به پیکر تیمش تزریق کرد و نتیجه‌اش دومین سال بی‌جامی مربی‌ای بود که در طول مدت مربیگری‌اش چنین روزهای سختی را تا به حال تجربه نکرده بود.
نگاهی به خرید‌های استقلال
همواره از امیر قلعه‌نویی به‌عنوان مردی یاد می‌شود که بهترین عملکرد را در فصل نقل‌وانتقالات دارد. از این رو او همواره هدایت تیم‌هایی را به عهده می‌گیرد که از وضعیت مالی خوبی برخوردار باشند. در طول 2 فصل گذشته هم تقریبا آبی‌ها در بازار نقل‌وانتقالات خوب عمل کردند. مخصوصا در لیگ سیزدهم که علی فتح‌الله‌زاده توانست همه ملی‌پوشان این تیم را راضی به تمدید قرارداد کند البته بعدها پژمان منتظری روانه لیگ قطر شد، مجیدی به یکباره خداحافظی کرد، نکونام هم به‌خاطر مشکلات متعدد با سرمربی تیم ترجیح داد به لیگ کویت برود. با این وجود آبی‌ها از حیث مهره تیم خوبی را داشتند اما از کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا هم عاجر ماندند. پس از این شکست بزرگ بود که سرمربی استقلال گفت اگر تیم را قهرمان می‌کردم حتما می‌رفتم اما حالا باید دینم را به هواداران استقلال ادا کنم از این رو می‌مانم تا در لیگ چهاردهم، آنها را قهرمان کنم. اول از همه جام حذفی رفت، در داربی رفت هم شکست خوردند و در فاصله 4 هفته به پایان لیگ تقریبا باید استقلال را از جام دور دید. از لحاظ مهره، در آغاز فصل این تیم بازیکنان خوبی را جذب کرد اما شاید از دست دادن رحمتی بزرگ‌ترین ضربه به پیکره آنها بود. فروزان در طول فصل عملکرد قابل اعتمادی نداشت و کمتر پیش آمد لباس منجی را بر تن کند. از سوی دیگر درخشش کاوه رضایی در ترکیب ذوب‌آهن، یکی از دلایل اصلی پیشرفت این تیم در نیم فصل دوم لیگ است. ذوب‌آهن از وقتی کاوه رضایی را از سایپا خریده، 24 امتیاز کسب کرده، 24 گل زده و یک خط حمله فوق‌العاده را شکل داده است.
کاوه رضایی در حالی به ذوب‌آهن رفت که از استقلال هم پیشنهاد داشت. امیر قلعه‌نویی او را می‌خواست اما مشکلات‌ استقلال اجازه نداد این مهاجم 23 ساله پیراهن آبی به تن کند. سایپا برای صدور رضایتنامه این بازیکن500 میلیون می‌خواست و این ذوب‌آهن بود که توانست این پول هنگفت را پرداخت کند. ذوب‌آهن با آینده‌نگری سیاستمدارانه، 500 میلیون پرداخت کرد، آن هم با این نگاه که بتواند از رضایی در این فصل استفاده کند و سپس او را به تیمی اروپایی بفرستد و درآمدی از صدور رضایتنامه نصیبش شود. استقلال هم می‌توانست این آینده‌نگری را انجام دهد. مدیران استقلال تلاشی انجام ندادند و امیر قلعه‌نویی هم فشاری نیاورد تا کاوه پیراهن آبی به تن نکند. استقلال کاوه رضایی را جذب نکرد و سراغ میلاد سلیمان‌فلاح رفت تا این مهاجم نه‌چندان آماده با استقلال قرارداد امضا کند. ماحصل حضور سلیمان‌فلاح در استقلال، چند دقیقه بازی و بدون گل زده است. در نقطه مقابل کاوه رضایی در ذوب‌آهن فوق‌العاده کار کرده و در آخرین بازی موفق شده هت‌تریک کند و 3 بار دروازه علیرضا بیرانوند را باز کند. اگر کاوه پیراهن استقلال را می‌پوشید قطعا می‌توانست مهره موثری برای خط حمله این تیم باشد. او را با سابقه آقای گلی در رده‌های پایه ملی و درخشش در فولاد و سایپا جذب نکردند و سراغ بازیکنی رفتند که در نفت مسجدسلیمان فقط یک گل به ثمر رسانده بود. از خرید ذوب‌آهن و یحیی تا خرید استقلال و امیر فاصله بسیار است؛ فاصله‌ای که باعث پیشرفت ذوب و درجا زدن استقلال شده است! آیا قلعه‌نویی تا به حال در مورد خریدهای نیم‌فصلش با خودش خلوت کرده است؟ اگر کمی خوش‌سلیقگی در آن مقطع وجود داشت شاید حالا وضعیت آبی‌ها کاملا متفاوت بود.
سال سومی در کار است؟
اینک باید دید آیا مدیریت استقلال و
هیات‌مدیره این تیم برای سومین سال متوالی به قلعه‌نویی اعتماد می‌کند یا نه. شاید این 4 هفته تاثیر بسزایی در آینده امیر و استقلال داشته باشد.  اگر آنها دست‌کم سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را کسب کنند و مهم‌تر از آن در هفته آخر شکست داربی رفت را تلافی کنند آنوقت شاید امیر مجال خودنمایی سه‌باره را پیدا کند اما در غیر این صورت بعید است این تیم دچار تغییرات بنیادین نشود. البته گفته می‌شود شاید خریداران استقلال از دوستان نزدیک قلعه‌نویی باشند که در آن صورت اگر استقلال هر 4 بازی را هم ببازد، جایگاه آقای سرمربی
دست نخورده باقی می‌ماند! باید منتظر ماند و دید تاس شانس چگونه در 2 جبهه مختلف می‌نشیند.
منصوریان یا  اسکوچیچ؟
اما اگر به هر ترتیبی قلعه‌نویی برود چه کسی جانشینش می‌شود؟ این قطعا پرسش مهمی است که مدیران استقلال باید همین امروز آن را روی میز خود بگذارند. در طول چند هفته گذشته لیگ برتر بارها پلاکاردهایی در ورزشگاه‌های مختلف دیده شده است که در آن برای بازگشت منصوریان به این تیم روزشمار گذاشته‌اند. اما از یک سو مدیران نفت می‌گویند به این سادگی‌ها قید منصوریان را نمی‌زنند از سوی دیگر افرادی مثل یحیی گل‌محمدی به این مربی جوان توصیه کردند در این مقطع به استقلال نروی بهتر است. بدون شک پس از رفتن قلعه‌نویی خیلی از مشکلات حاشیه‌ای این تیم نمایان می‌شود. معضلاتی که امیر با مدیریت خود آنها را مهار کرده و معلوم نیست آیا مربی بعدی توان این کار را دارد یا نه. از سوی دیگر عملکرد اسکوچیچ با فولاد که تقریبا همه بازیکنان اصلی‌اش را به خاطر محرومیت و مصدومیت در طول فصل در اختیار نداشت موجب شد این مربی کروات هم از حالا یکی از گزینه‌های اصلی هدایت آبی‌پوشان باشد. در صورت وقوع این اتفاق برای نخستین بار در طول تاریخ لیگ برتر، هدایت سرخابی‌های پایتخت را 2 مربی کروات به طور همزمان به عهده خواهند داشت که یک اتفاق تاریخی در نوع خودش می‌تواند باشد.

محمد علی بیگی*: اگر خواستی ایشان را چیزی دهی، صدقه‌ای بیش مده و بگذار آن‌را نیز دریوزه کنند. نیچه
آگاهی ما از وضع تاریخی‌مان، از جنگ و صلح‌مان، بدون توجه به متفکران و وضعی که در آن قرار گرفته‌ایم، چندان مقرون به صحت نیست. ما در منازعه‌ای صوری با چند کشور دیگر نیستیم، بلکه منازعه ما با طرفین مقابل، اساسی‌تر از جدالی سیاسی‌ است. فلسفه و فیلسوفان می‌توانند ماهیت این نزاع را برای ما روشن‌تر سازند و اگر از بنیاد به این منازعه نظر کنیم، تصمیم سیاسی بهتری اتخاذ توانیم کرد. گفتیم که برای شناخت این منازعه، از فیلسوفان کمک می‌توان گرفت اما مگر فیلسوف چه‌کاره عالم است؟ و چه می‌گوید؟ نیچه در این باره، نظری این‌چنین دارد:
«فلاسفه در مقام انسان‌هایی که ناگزیرند به فردا و پس‌فردا بیندیشند، همواره با امروز خویش در ستیز بوده‌اند. دشمن آنها آرمان امروز است. این پیش‌برندگان غیرعادی بشر، خود را دوستدار خردمندی نمی‌دانند بلکه دیوانگانی ناخوشایند و پرسش‌کنندگانی خطرناکند. آنها وظیفه خویش را در این یافته‌اند که وجدان بیدار زمانه خود باشند. [...] در چنین زمانه‌ای، چیزی بر‌جاتر از سستی اراده نیست. بنابراین آرمان بزرگی و عظمت در نظر فیلسوف، عبارت است از قوت اراده، استواری و توانایی و جامه عمل پوشاندن به عزم مزبور». (1)
پس، از نظر نیچه، فیلسوفان، تاییدکنندگان وضع موجود نیستند و به‌همین سبب «دیوانه» یا «خطرناک» توصیف می‌شوند. دیگر فیلسوفان نیز هرکدام به‌نحوی، فیلسوف را توصیفگر می‌دانند. البته این توصیف زبان خاص خود را دارد. نیز باید گفت همواره بین فلسفه و وضع تاریخی، ارتباطی هست. فیلسوف در خلأ فکر نمی‌کند و با مسائل و وضع تاریخی دورانش روبه‌رو است. پس سخن فیلسوف را باید جدی گرفت بویژه سخن نیچه را که نه تنها خودش ادعای نقد وضع موجود زمانه‌اش را دارد بلکه از آنجا که فیلسوفان و متفکران پس از او، نقد وی را جدی گرفته‌اند و ذیل عناوین «شناخت مدرنیته» و «نقد مدرنیته» به آن پرداخته‌اند، پس می‌توان نیچه را منتقد جدی وضع انسان مدرن دانست و از نقد او برای شرح وضع کنونی، مدد جست.
«اقبال لاهوری» نیز به اهمیت نیچه در نقد و رد مغرب پی برده و درباره‌ وی سروده است: گر نوا خواهی ز پیش او گریز/ در نی کلکش غریو تندر است// نیشتر اندر دل مغرب فشرد/ دستش از خون چلیپا احمر است// آنکه بر طرح حرم بت‌خانه ساخت/ قلب او مؤمن، دماغش کافر است// خویش را در نار آن نمرود سوز/ زانکه بستان خلیل از آزر است.(2)
درکی که اقبال از نیچه پیدا کرده است در بسیاری از معاصران هموطن او به چشم نمی‌خورد. وی به چند نکته در باب نیچه اشاره کرده است که بسیار پراهمیتند. یکی آنکه نیچه بر قلب تفکر مغرب‌زمین نیشتر زده است و دستش از خون مسیحیت محرف و ممسوخ، خونین شده است، دیگر آنکه با قلب مؤمن و مغز کافر، بر طرح حرم، بتخانه ساخته است و اگرچه به دنبال حرم ساختن بوده ولی توفیق آن را نیافته؛ به سخن دیگر، نیچه علاوه بر فهم وضع تاریخی غرب، نیشتری کاری بر قلب این وضع تاریخی، یعنی تفکر غربی زده است.
انسان موجودی تاریخی‌ است. به این معنا که در هر دوره، وضعی جدید در مواجهه با عالم اختیار کرده است، زمانی دین‌دار و آگاه به حقایق، روزگاری قائل به خدایان اساطیری و تأثیر آنها در عالم شده و روزگاری دیگر، خود را مرکز عالم می‌دانسته و با غره بودن به علم، در پی تغییر جهان و مطابق ساختن آن با مطلوب خویش بوده است. تاریخ، نسبتی‌ است که انسان با حق، با خویشتن و دیگران دارد. نسبتی که انسان با عالم و آدم دارد تاریخ خوانده می‌شود. از این‌ رو کشف باطن وضع تاریخی امری کم‌اهمیت یا تفننی نیست و فیلسوف باید آن را به جان خود بیازماید، چنانکه «در احوال نیچه این نکته تامل‌آور هم وجود دارد که: خود می‌داند کشفی خارق‌العاده و سنگین برایش حاصل شده است، نیچه از محتوای کشف خود شاد نیست. می‌داند اعلام آن، دیگران را نیز رنجیده‌خاطر می‌سازد، ولی گویی خود را دارای رسالتی برای بیان آن احساس می‌کند».(3)
فی‌المثل گزارش شده پس از ملاقات با ستاره‌شناسی خوش‌قلب در فلورانس، به دوست خود می‌گوید: «آرزو می‌کردم این مرد هرگز کتاب‌های مرا مطالعه نکرده بود. او مردی بسیار خردمند و سخت خوش‌قلب است و من او را خواهم رنجاند».(4) او حتی به مادرش توصیه کرده بود آثارش را نخواند و وقتی می‌شنود مادرش چنین کرده بشدت ناراحت می‌شود. و آیا علت این کتمان‌ها چیزی به‌جز گزنده بودن نقدهای او بر وضع تاریخی دورانش بود؟
وی اساساً فیلسوفان را سخنگویان اوضاع تاریخی می‌داند و فلسفه را ذکر تاریخی می‌خواند. بیان روشن‌تر نیچه در کتابش با نام «فراسوی نیک و بد» چنین است: «رفته‌رفته بر من روشن شده است هر فلسفه بزرگ تاکنون چه بوده است، چیزی نبوده است جز اعترافات شخصی مؤلفش و نوعی خاطره‌نویسی ناخواسته و نادانسته».(5) و نیز می‌نویسد: «فیلسوفان جماعتی «تحت تاثیر جذبه‌ای نامریی» هستند و «امری نامشخص» آنان را هدایت می‌کند».(6)
پس فیلسوف توصیفگر مقصدی است که انسان، دانسته یا نادانسته به‌سوی آن می‌رود.
نیچه بر آن است که در تاریخ فلسفه غرب، با اصالت یافتن «انسان» به عنوان موجود شناسنده، از ابتدا به نحوی به «قدرت» اصالت داده شد. یعنی آنکه فرض شد انسان، فاعل شناسایی است و این فاعل لاجرم باید قدرت بر «شناخت» می‌داشت و اراده بر شناخت نیز می‌کرد. لذا در کژیتوی دکارت[= می‌اندیشم، پس هستم] و حتی در «می‌اندیشم» او، نحوی قدرت و اراده اظهار می‌شود. این نکته در «فرانسیس بیکن» با بیان «دانایی توانایی‌ است» آشکار شده است.(7)
نیچه نیز قدرت و اراده معطوف به آن را اساس وضع غربی می‌شمارد. از منظر وی فرد و جهان مجموعاً از نیروهای فعال و ناپایداری که همواره برای ایجاد سلطه و چیرگی بر یکدیگر در چالشند، تشکیل شده است(8) و هر موجود زنده بالاتر از همه، می‌خواهد نیروی خویش را نشان داده و اظهار کند.(9)
پس بر خلاف نظر داروین، زندگی صرفاً تنازع برای باقی ماندن نیست. حتی می‌توان گفت از نظر او تمایل به بقا نشانه‌ای است از «وضعیتی ناامیدکننده» و «سرکوب غریزه حیات واقعی»؛ چون غریزه حیات واقعی، به‌دنبال بسط و توسعه «قدرت» است و نه فقط باقی ماندن. هدف همه چالش‌ها و مبارزات، چه کوچک و چه بزرگ، برتری، رشد و قدرت است و این همان میل و خواست زندگی است.(10)
انسان ذاتاً نیازمند هدف است؛ یا نباید [انسان] باشد یا اگر بود، باید هدفی داشته باشد. به عبارت دیگر نیستی را خواستن برای انسان، خوش‌تر است از نه‌خواستن/ نخواستن.(11) و از این جهت است که انسان بدون «ارزش‌ها» قادر به زندگی نیست.
گفتیم که «اراده به‌سوی قدرت» انسان را به سمت ارزشگذاری سوق می‌دهد و نیروی محرک همه ارزشگذاری‌های ماست. نیرویی است که تعبیرهای ما را از جهان به «چشم‌اندازمان» وابسته می‌کند.(12) وابسته شدن تعبیر ما از جهان به «چشم‌انداز»، یعنی تفسیرگری. «تفسیرگر بودن انسان» اراده معطوف به قدرت را در برابر دیدگان آدمی قرار می‌دهد.(13) دیگر مهم نیست که «حقیقت» چیست، بلکه تفسیری که «انسان» از آن می‌کند مورد اهمیت است. واضح است که منظور از ارزش «شرایط حفظ و افزایش اراده معطوف به قدرت» است. این اراده منشأ همه ارزشگذاری‌ها و آخرین حقیقت مسلمی است که بشر غربی به آن روی می‌آورد.(14)
نیچه صریحاً اعلام می‌کند در این جهان به‌جز خواهش‌ها و شور و شهوت‌های بشر غربی، چیز واقعی وجود ندارد و بشر غربی به‌سوی هیچ واقعیت دیگری فرا و فرو نتواند رفت؛ مگر واقعیت انگیزه‌ها، رانه‌ها، سوائق[کشش‌ها] و انگیختارهای درونی؛ در این‌صورت، اندیشه غربی عبارت است از رابطه این سوائق با یکدیگر. به نظر نیچه، جهان مکانیکی نیز صورت ابتدایی‌تری از همین جهان سوداها و انفعالات درونی است.(15)
نیچه اراده معطوف به قدرت را مبنایی برای تحلیل نظام ارزش‌ها قرار داده است، او این آموزه را برای سنجش افراد، نظام‌های اخلاقی، پدیده‌های فرهنگی و به طور کلی خود فرهنگ، به کار می‌گیرد. در مواردی که نیچه خشونت و ویرانی را مورد تایید قرار می‌دهد، می‌توان گفت او تنها به زندگی نخبگان و برگزیدگان نظر دارد. در این لحظات نیچه ما را با بحران آشیلی[پهلوان یونانی رویین‌تن که پاشنه آسیب‌پذیرش معروف است] روبه‌رو می‌سازد. یعنی یا باید زندگانی پرشکوه و حماسه‌آمیز اما پرخطر و کوتاه را سپری کرد یا چون انسان‌های میان‌مایه، طولانی زیست و در گمنامی در بستر آرام مرد. تنها انسان‌های میان‌مایه‌اند که از ورطه کشمکش جان سالم به در می‌برند.(16)
نیچه به طور کلی به عنوان کاشف نیست‌انگاری شناخته می‌شود. نیست‌انگاری برای نیچه یعنی: «آنکه والاترین ارزش‌ها بی‌ارزش می‌شوند. نیست‌انگاری یعنی «بدون هدف ماندن» و «از دست رفتن معانی»(17) وی می‌نویسد: نیست‌انگاری، سهمگین‌ترین میهمان اروپاست که دم در ایستاده است!(18)
نیست‌انگاری، انحلال برترین ارزش‌ها یا غروب خدایان است. مرگ خدا نیز همین معنا را دارد. نیچه بهترین عبارات در بیان «مرگ خدا» را در کتاب «دانش طربناک» و از زبان دیوانه‌ای که روز روشن، با چراغ و در ملأعام به دنبال خدا در کوی و برزن سرگردان است، بیان می‌کند: «خدا را جویم! خدا را جویم» فریاد او خنده مردم را به دنبال دارد اما وقتی همه جمع می‌شوند دیوانه می‌گوید: «اینک به شما می‌گویم خدا کجا رفته است، من و شما یعنی ما او را کشتیم. ما قاتل خدا هستیم [...] دشنه ما خون مقدس‌ترین و مقتدرترین چیزی را که در دنیا تا به امروز وجود داشته، ریخته.[...] عظمت این قتل بیش از حد تصور ماست. [...] آیا ما خود نباید خدا شویم تا شایسته این کار [=قتل خدا] گردیم؟»(19)
اگر قبول کنیم «خدای ارزش‌های غربی» مرده است یعنی دیگر از جهان فراحسی ایده‌ها[= مثل] خبری نیست و به طور کلی این گستره تاثیر خود را از دست داده است، دیگر چیزی درکار نیست که بشر غربی بتواند به آن چنگ اندازد و به وجود خویش جهت بخشد. حال این پرسش مطرح می‌شود که آیا در چنین حالتی وی در ورطه عدم، سرگردان نمی‌شود؟ اعلام مرگ خدا حاکی از تصدیق این واقعیت است که عدم بر همه جا سایه گسترده است، عدم در اینجا عبارت است از غیاب جهان فراحسی و تکلیف‌آور.(20)
پس بشر غربی بر چه مداری زندگی می‌کند؟ و مگر نیچه نگفته بود زندگی ناگزیر باید هدف و ارزش داشته باشد؟ نیچه پاسخ این پرسش را در همان تکه فوق‌الذکر آورده است: بشر اروپایی خود را به‌جای خدا نشانده است و از این رو واضع ارزش‌ها، دیگر خود اوست و زندگی او عبارت است از بهره‌برداری از بیگانگان و فرودستان و ناتوانان، آسیب رساندن به آنان و شکست و سرکوبشان.(21)
این است وصف نیچه از بشر غربی! او بر آن است که اخلاق بردگان بر غرب حاکم است. اما اخلاق بردگان چیست؟
نیچه میان دو دسته و به تبع آن میان دو نحو اخلاق تمایز می‌گذارد. دسته اول اشراف رزم‌آور و دسته دوم، اشراف کشیش هستند. اشراف رزم‌آور، تندرستی، نیرومندی، زیبایی، قدرت، عشق به زندگانی و زندگی مخاطره‌آمیز را ارج می‌نهند و در مقابل کشیشان، ناتوانی، مسکنت، دردمندی، خاکساری، عشق به دشمن و... را.
دانش اخلاقی بنیادشده بر پایه ارزش‌های اشراف کشیش، اخلاق بشر والاتبار نیست، زیرا از انگیزه‌هایی که با ناتوانی همراه است، از کینه و بغض بالیده است و بدین‌سان اثباتی و فعال نیست بلکه بر انفعال و پذیرش منفعلانه تاکید دارد. این اخلاق متحمل و بردبار است و بر خضوع تاکید می‌کند، نه بر شرافت.(22) اشراف رزم‌آور نیک‌بختی را در فعالیت می‌یابند ولی اشراف کشیش آن را در کاهلی بردبارانه پیدا می‌کنند.‌(23)
نیچه البته انسان غربی را نکوهش می‌کند و وی را دچار اخلاق رمگان[گله‌ها] یا همان اخلاق کشیش‌های مسیحیت تحریف‌شده می‌داند و بر آن است که انسان دیگری باید ظهور کند تا اخلاق بشر والاتبار ظهور نماید: اَبَرانسان.
نیچه می‌نویسد حتی رفتارهای نیک نیز کافی نیست و نشانه نیکی انسان به شمار نمی‌آید، چرا که انسان غربی بر مبنای اخلاق رمگان، انگیزه نیکویی از این رفتارها ندارد بلکه با حس ترحم یا کین اینچنین می‌کند: اگر ارزش‌هایی از این دست می‌باید والا باشند، باید محرک‌شان انگیزه‌ای والاتبارانه باشد و نباید بر پایه سرکوب کمبودها بنا شوند.(24)
نیچه، ابرانسان را برای توضیح معنای گذار از وضع انسان‌محور موجود به مرحله‌ای که امکان چیرگی بر وضعیت مزبور فراهم آید، به کار می‌گیرد. ارمغان زرتشت -که نیچه در یکی از آثارش از زبان او سخن می‌گوید- برای مردمانش این است که انسانیت، غایت و فرجام هستی نیست، بلکه پلی‌ است که باید از آن گذشت و به مرحله دیگری دست یافت. او این مرحله را شأن ابرانسان تلقی می‌کند و می‌گوید انسان‌های معاصر باید معنای زندگی را در این پایگاه جست‌وجو کنند.(25)
این ابرمرد باید ابتدا بر خویشتن چیره شده باشد و سپس واضع ارزش‌هایی نو شود: چیر‌گی بر خود عبارت است از فرمان راندن بر خود که بزرگ‌ترین نوع فرمان دادن است و باعث می‌شود فرد از فرمان غیر، آزاد شود.(26) این نوع فرمانروایی بر خود برای فرمانروایی بر غیر خود ضروری است: آنکس که نمی‌تواند بر خود فرمان براند، همواره مستعد آن است که بر وی فرمان برانند.(27)
تقابل 2 انسان غربی و مسلمان
«یان آلموند» در کتاب «تاریخ اسلام در تفکر آلمانی» بر آن است که ستایش نیچه از اسلام، در برابر جریان اصلی تفکر آلمانی قرار دارد که بیش از 200 سال سعی کرد چهره اهریمنی از اسلام نشان دهد. رویکرد مثبت نیچه به اسلام همواره مورد انتقاد شدید برخی متفکران غربی بویژه متفکران مسیحی نظیر «کاپلستون» قرار گرفته است، نیچه بن‌مایه اصلی تفکر غربی را تحت تأثیر مسیحیتی تحریف‌شده می‌داند که علم مبارزه با هر جریان فکری و فرهنگی زندگی‌افزا را بلند کرده است، این جریان فکری حتی توانست سلحشوران آلمانی را به خدمت خود درآورده و آنان را به کاسه‌لیسان و مزدوران خود تبدیل کند و ایشان را واداشت با مسلمانان که در شمار عناصر شریف این کره خاکی بودند، بجنگند. این در حالی است که به زعم نیچه جنگ نیک و درستی که باید برپا می‌شد و نشد، جنگیدن اروپاییان در کنار مسلمانان و در برابر شکل انحرافی و کینه‌توزانه یهودی-مسیحی‌ بود. (28) نیچه در کتاب خود به‌نام «دجال» می‌نویسد:
«مسیحیت بعدها میوه فرهنگ اسلامی را نیز از دست ما ربود. جهان شگفت‌انگیز مسلمانان اسپانیا که از بنیاد با ما قرابت بیشتری داشت، با ذوق و ادراک‌های ما صریح‌تر از یونان و روم سخن می‌گفت، لگدکوب شد. چرا؟ زیرا این فرهنگ شریف بود و خاستگاه خود را به غریزه‌های مردانه مدیون بود، زیرا در آن گنجینه نادر و عالی زندگی مسلمانان اسپانیا، به زندگی «آری» می‌گفت... جنگجویان صلیبی بر ضد چیزی جنگیدند که بهتر بود در برابرش به خاک می‌افتادند».(29)
پس دو اخلاق «رمگی/ گله‌وار» و «اخلاق شریف/ والاتبار» در این جنگ روبه‌روی یکدیگر ایستاده‌اند. یکی انسان را به زندگی دعوت می‌کند و دیگری او را به کاسه‌لیسی، نهان‌روشی و مزدوری. یکی انسان را به سلحشوری و ایثار و دیگری به کینه‌توزی و حیله‌گری.
بنابراین آنچه مسلم است بشر غربی نمی‌تواند ایثارگر باشد و ارزش‌های نو و چشم‌اندازی تازه به دیگران ببخشد:
«فضیلت ایثارگری شکلی است از خودخواهی که به ارزانی داشتن نیکی به دیگران می‌انجامد. خودخواهی انسانی که از راه «بر خود چیره شدن»، تسلطی بر غرایز پست‌تر خود نیافته، شکل ناپسند خودخواهی است، زیرا چیزی نیست جز روحیه دریوزگی و هرگز به دیگری چیزی ایثار نمی‌کند. فقط انسان والاتبار که غرایز خود را والایی بخشیده و فرماندهی بر خویشتن را به دست آورده است، می‌تواند غناهای معنوی‌اش را آنچنان گرد آورد که آنها خودبه‌خود جاری و به دیگران بخشیده شوند. خودخواهی فضیلتی است در ابربشر و رذیلتی است در گله‌ها. از آنجا که انسان بر خود چیره شده، آفریننده ارزش‌هاست، فضیلت ایثارگری عبارت است از: بخشیدن ارزش‌های نو و چشم‌اندازهای تازه به دیگرانی که شاید به آفریدن ارزش‌ها بهر خود توانا نباشند».(30)
خلاصه کلام آنکه خصم غربی، گرفتار در نیست‌انگاری اروپایی، کینه‌توز و حیله‌گر است. اخلاقش اخلاق اشراف رزم‌آور و جنگجو نیست. اعتماد به کین‌توز حیله‌گر نباید کرد. او را دست‌کم و متعهد نباید شمرد که هرگاه بتواند، خنجر از قفا می‌زند. او را موجه یا ملوس نیز نباید جلوه داد. او خصم ماست؛ نه فقط از آن جهت که منافعش در ضرر رساندن به ماست، این هم هست اما تمام مطلب نیست. این خصم ذاتا با خلق‌گرانمایگان دشمن است. حتی سعی دارد مردمانش را نیز به کاسه‌لیسان خود بدل کند و اخلاق‌شان را پست دارد. جنگ برد - برد با او نیز خیال خامی است. او در پی کین آمده است نه برای پیروزی شرافتمندانه. شمایان را چیزی نمی‌دهد و در نهایت اگر بخواهید صدقه‌تان دهد، باید از وی دریوزه کنید(31). این سخنی است از متفکر بزرگ غرب، «فریدریش ویلهلم نیچه».
................................................................................................
ارجاعات
نکته‌ای لازم به ذکر: آنچه نیچه از مسیحیت مراد می‌کند و بر آن می‌تازد، چنانکه خود او نیز گفته، به‌واسطه پذیرفته شدن فلسفه افلاطونی در برخی گرایش‌های مسیحی‌ است. بی‌شک تمام گفته‌های نیچه، نه مورد تایید نویسنده است و نه هیچ عاقلی.
1- ضیمران، محمد. (1390)، نیچه پس از هیدگر، دریدا و دولوز/ تهران: هرمس، ص182
2- مصلح، علی‌اصغر. (1384) تقریری از فلسفه‌های اگزیستانس،  تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، ص 69
3- همان، ص73
4- همان، ص71
5- نیچه، فریدریش ویلهلم. (1391)، فراسوی نیک و بد، ترجمه: سعید فیروزآبادی، تهران: جامی، ص17
6- همان، ص33
7- مصلح، علی‌اصغر. همان، ص95
8- ضیمران، محمد. همان، ص177
9- همان، ص178
10- همان
11- نیچه، فریدریش ویلهلم. (1393)، تبارشناسی اخلاق، ترجمه: داریوش آشوری، تهران: آگه، صص 126 و 209
12- مصلح، علی‌اصغر. همان، ص92
13- ضیمران، محمد. همان، ص179
14- نیچه، فریدریش ویلهلم. (1382)، نیست‌انگاری اروپایی با 3 شرح از هیدگر، کترینگ، فارل‌کرل، ترجمه: محمدباقر هوشیار، اصغر تفنگسازی، آبادان: پرسش، ص191
15- ضیمران، محمد. همان، ص178
16- ن.ک: ضیمران، محمد. همان، صص 181 و 182
17- نیچه، فریدریش ویلهلم: 1382، ص184
18- همان، ص59
19- ضیمران، محمد. همان، ص14
20- ضیمران، محمد. همان، ص277
21- ضیمران، محمد. همان، ص178
22- مک‌دانیل، استنلی. (1379)، فلسفه نیچه، ترجمه: عبدالعلی دستغیب، آبادان: پرسش، ص200
23- همان
24- همان، ص203
25- ضیمران، محمد. همان، ص24
26- پیروز، عبدالحسن. (1394)، فلسفه جنگ نیچه، تهران: علم، ص70
27- همان، ص68
28- همان، ص67
29- همان، ص65
30- مک‌دانیل، استنلی. همان، صص 247 و 248
31- نـ.ک: نیچه، فریدریش ویلهلم. (1386)، چنین گفت زرتشت، ترجمه: داریوش آشوری، تهران: آگه، ص20
* کارشناس و پژوهشگر فلسفه

محسن جندقی: وزیر نفت در اولین نشست خبری خود در سال جدید ادعاهای قبلی درباره ضربه‌ای که یارانه‌ها به وزارت نفت می‌زند را تکرار کرد و گفت: سال گذشته روزانه 125 میلیارد تومان برای یارانه پرداخت کردیم و این در حالی است که به خاطر مشکلات حقوق در بعضی موارد با اعتصاب کارگران مواجه بودیم. بیژن نامدارزنگنه از همان روزهای اول که بر صندلی وزارت نفت دولت یازدهم نشست درباره یارانه و بودجه نفت همین‌طور سخن گفته و موضعی تند علیه حق قانونی مردم داشته است. ذکر چند نکته درباره لحن طلبکارانه‌ زنگنه و آمار عجیب و غریب وی درباره درآمد نفتی و یارانه ضروری است:
1ـ آقای وزیر نفت با لحنی غیرطبیعی می‌گوید روزانه 125 میلیارد تومان برای یارانه پرداخت کردیم... این گفته با این ترتیب کلمات گویی به معنای این است که شخص وزیر یا وزارتخانه از جیب خود چنین پولی را پرداخت می‌کند و منت سر یارانه‌بگیران و مردم می‌گذارد. طبق قانون اساسی و قانون بودجه سنوات قبل درآمد وزارت نفت از محل فروش نفت و مشتقات آن برای خزانه و دولت و به عبارت بهتر برای ملت است. وزیر محترم 20 ماه است با لحن طلبکارانه سخن می‌گوید و به خاطر یارانه منت بر سر ملت می‌گذارد در حالی که همین وظایف را قبل از وی نیز وزارت نفت انجام می‌داد.
2ـ زنگنه از همان بدو ورود مجدد به وزارت نفت فقط از مشکلات گفت و تهمت‌های رنگارنگ به دیگران زد و تازیانه گفته‌های وی همواره صورت یارانه‌ها را نوازش داد. زنگنه به این خاطر آمده بود که نفت را نجات دهد و پروژه‌های بزرگ نفتی را به سرانجام برساند و راه‌های دورزدن تحریم را به بهترین نحو اجرایی کند اما او به جای ساماندهی گردان نفتی خود فقط از این و آن ایراد گرفته و می‌گیرد. زنگنه مانند ژنرالی می‌ماند که فقط کمبودها را فریاد می‌زند و به جای روحیه دادن به نیروهای خود و کشور، سیاست تضعیف روحیه را در پیش گرفته و تازه منت هم سر دیگران می‌گذارد!
کمبودهای وزارت نفت قبل از هر چیز عملکرد 20 ماهه زنگنه را زیر سوال می‌برد، اگرنه روحانی گزینه‌های بسیاری برای وزارت نفت داشت که کار خاصی نکنند و همواره از شرایط موجود نالان باشند و سلف خود را مقصر ایجاد چنین شرایطی جلوه دهند و طلبکار شوند.
3ـ زنگنه درباره پرداخت‌ها سخن می‌گوید اما حرفی از دریافت‌ها نمی‌زند! طبق قانون بودجه، دولت از محل اصلاح قیمت حامل‌های انرژی از جمله بنزین و گازوئیل مبلغ قابل توجهی به دست می‌آورد که از محل آن، یارانه را پرداخت می‌کند و حتی در محل‌های دیگر مانند سلامت و صنعت برق نیز هزینه می‌کند. به عبارت بهتر زنگنه درباره پرداخت مبلغی تحت عنوان یارانه سخن می‌گوید اما اصلا اشاره‌ای به پولی که از مردم گرفته می‌شود - آن هم حدود 2برابر مبلغی که وزارت نفت می‌دهد - نمی‌کند. جهت اطلاع آقای وزیر باید بگوییم یارانه نقدی - آن هم با مبلغی که بیش از  4 سال است تغییر نکرده و افزایش نیافته -  در ازای اصلاح قیمت‌ها پرداخت می‌شود و ابتدایی‌ترین تحلیل آن این است که از مردم بابت افزایش قیمت‌ حامل‌های انرژی مبلغ قابل توجهی دریافت و کمتر از آن به صورت یارانه نقدی به مردم پرداخت می‌شود. جالب اینکه در بهار 1393 دولت یازدهم باز هم قیمت‌ها را اصلاح کرد اما مبلغ یارانه نقدی را افزایش نداد و حالا یکی از وزرا با حالتی طلبکارانه از پرداخت پولی که برای خود مردم است اظهار ناراحتی می‌کند و بر سر ملت منت می‌گذارد. مردم حدود 2 برابر مبلغی که وزارت نفت بابت یارانه می‌دهد، از محل اصلاح حامل‌ها پرداخت می‌کنند و علاوه بر آن باید اظهارات وزیر را هم بشنوند و برای آن دلسوزی هم کنند.
4- اصلا آمار وزیر را درست هم بدانیم باید از ایشان بپرسیم چه راهکارهایی برای برداشته شدن مشکلات ناشی از پرداخت مبلغ یارانه اندیشیده‌اید؟ دولت هم‌اکنون 4 برابر مبلغ مورد اشاره وزیر را به طرق مختلف به ثروتمندان یارانه می‌دهد، چرا این رویه غلط را اصلاح نمی‌کند؟ وزیر دولت از یک طرف از پرداخت مبلغ یارانه از سوی وزارت متبوع خود نالان است و از سوی دیگر دولت چند برابر آن را به خاطر سیستم معیوب اقتصادی به ثروتمندان می‌دهد به‌طوری که یک چهارم منابع یارانه‌ای را 10 درصد مردم استفاده می‌کنند. این وضعیت یک معادله چند مجهولی را ایجاد کرده که دولتی‌ها نشان داده‌اند از حل آن عاجز هستند اما این موجب نمی‌شود وزیر دولت طلبکار باشد و بابت وظیفه‌ای که انجام می‌دهد سر دیگران منت بگذارد.