مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» دعوتی است به جهانی دیگر از تماشا، سفری سرخوشانه به عالم خیال که همه‌چیز طعم رهایی دارد و شوق پرواز. بازگشت «گُلی» بعد از 20 سال به زادگاهش در رشت بهانه‌ای می‌شود برای خاطره بازی در احوال دیروز و تامل به تنفس امروزی که در چهارراهی از غبار و تشویش و فناوری و سرگیجه‌های چرخش‌وار در روزگاری مادی از پا درآمده تا دیگر کمتر نشانی از یاد و یادگاری بر پنجره گشوده از آرزو بر جای بماند و صفی یزدانیان، منتقد آشنا به واژه در اولین قرار فیلمسازی‌اش با مخاطب، نشانی گمشده از راهی می‌دهد که سال‌هاست در عصر پیوندهای سایبری به فراموشی رفته است و البته این فضای شکل یافته از حس غریب نوستالژیک، با ظرافت و دقت در جزئیات فیلمنامه و اجرا، ساختار مناسب سینمایی یافته و برخلاف بسیاری از آثار که به بهانه رجوع به دورانی تاریخی به غارتگری احساس و اندیشه دست زده و فضایی فغان‌زده یا مضحک را در بستر شمایلی دوگانه از زیست قرار می‌دهند، در دنیای یزدانیان بدون هیچ‌گونه تصنع در بیان روایت، همراه با فرآیند دلدادگی مردی عاشق‌پیشه چون فرهاد می‌شویم که گویی از یک پیش‌آگاهی ماورای زمینی برخوردار است و برای دور ماندن از نگاه دنباله‌دار برخی در این زمانه پرسش‌مدار، خود را به دیوانگی زده تا با این پوشش فریبنده، دنیای بازیگوشانه خود را در قاب عشقی یادگاری از جانِ نگاهی دلداده حفظ کند. فرهادی که وجودش در رشت آویزان بوده و روحش، پاریسی خیالی می‌سازد و قرار بی‌قراری‌هایش را از انتظار پیوند ابرها دارد و هنوز هم طعم همدلی را از پوست پرتقالی نشسته در کلاس دلدادگی حس می‌کند.
اما راوی این شرح دلدادگی، گیل گلِ ابتهاجی است که با ورودش چراغ‌های شهر را به بیداری می‌خواند و جنب‌وجوشی دوباره از یادآوری را برای مردمانی بارانی به همراه دارد تا مهربانِ دچار فراموشی به دنبال عنایت‌الله‌خان برای رفتن به باغ محتشم باشد و آقای نجدی همراه با عکس جوانی‌اش به مرور خاطراتی گمشده در خیابان یادآوری گام بر دارد. در این عاشقانه آرام، همچون رهگذران بازار رشت و گربه‌های نشسته بر بام آرزو، چشم در چشم دوربینی خواهیم داشت که به دنبال ردپای کودکی‌ها می‌شود و به بهانه خاطرات گلی، تلفیقی شیرین از رویایی خاموش و شوقی پدیدار از کافه‌‌های پاریس تا بازار پرهیاهوی ماهی‌فروشان رشت را دوره می‌کنیم و از طرفی با صدای غمزده ویولن سل و پیانو که یادآور موسیقی‌های ارزنده‌ از فیلم‌های «سرنوشت شگفت‌انگیز املی ‌پولن» و «بابل» بوده و همراه با سیم‌های آتشین گیتار و سرخوشی‌های آکاردئون، پژواک آوایی از دیروز تمنا تا افسونی عاشقانه خواهیم داشت. فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» سرشار از قاب‌بندی‌های زیبا، ترکیب‌یابی رنگ‌ها، فیلمنامه‌ای جزئی‌نگر و حس روایتی طنازانه بوده که همه عناصر دیداری و شنیداری را در سفره اجرای اثر چنان ماهرانه می‌چیند تا ضمن میزانسن پیچیده و کمپوزیسیون تصویری، بتوان به سادگی با فیلم ارتباط برقرار کرد که در این میان نقش‌آفرینی‌های ارزنده در درونی کردن روایت نزد مخاطب نقشی بسزا دارد. از طرفی ترکیب عناصر صوتی و تصویری میان فضای قدیمی محله ساغریسازان رشت با تابلوهای نقاشی ‌امپرسیونیستی اِدگار دِگا و ترانه‌های فولکلور گیلکی با ملودی‌های فرانسوی و روسی و آمریکای لاتین به زیبایی در دل هم نشسته است. همچنین باید از استفاده مناسب صدای محیط در همگرایی با ارکستر خوش‌ریتم فیلم یاد کرد.
«گلی» گمشده در  پاریس حالا در تولدی دوباره، منحنی سال‌ها غیبت را در راز چشم‌های فرهاد و کوچه پس کوچه‌های شهری قدیمی می‌یابد و بوی نم باران را از دل فرسنگ‌ها فراموشی حس می‌کند و فرهاد به مانند قافیه‌یابی در رسیدن به شعر کودکی‌ها برای او بوده تا روح سفرکرده‌اش را در باغ پدری بازجوید، همان پیکری که با عزیمت به فرنگ سال‌ها همچون مجسمه‌ای بی‌تکاپو باقی مانده و حال از طریق قاب هویداساز فرهاد دوباره جان می‌یابد و فیلمساز با تامل به مخاطب این امکان را می‌دهد تا با کشفی لذتبخش از این لایه‌های پنهان مانده از عشق پرده بردارد، تعاملی که در فیلم توسط مردمان شهر هم صورت گرفته تا همچون سرایندگان سودای عشق، در پیمایش مسیرِ به خود رسیدن نقشی همنوا داشته باشند. زیبایی این رازهای گشوده شده در فیلم به همه‌جانبه بودن آن بوده که هر بازیگرِ این بازی سرخوشانه در عوالمی رها شده به کشف نشانه‌های گمشده خود می‌رسد؛ نجدی به قاب عکسی که از حوا در پنجره افتاد، راننده ماشین یا همان آمبولانس حوا به شعر باران خورده از سال‌ها پیش، فرهاد به صدای گلی که از کودکی در گوش‌اش مانده و گلی به تلاقی نگاهی که در حیاط خاطره یابی و شوق کودکی همراه با به تن کردن لباس پدر صورت می‌دهد و در این میان قاب‌های فیلم به زیبایی حکایت افسانه‌هایی دور را در تابش باور مخاطب راه می‌دهد تا همراه با ترکیب زیبایی از شعر، موسیقی، نور و حرکت به شوق این سفر تماشایی درآید. از طرفی استفاده مناسب از لوکیشن شمال و طبیعت معصومانه و اشیایی جاندار همچون عناصری شخصیت‌مدار، فضایی شاعرانه به اثر بخشیده و دیالوگ‌ها به خوبی تداعی‌گر موقعیت تصوری کاراکترها، تِم و درون‌مایه اثر است. فیلمی برگرفته از جمله‌ای حک شده در کتاب «پاییز پدر سالار» مارکز که در یکی از صفحاتش اشاره به دنیایی از خیالی گم شده دارد: «گل سرخت کجاست؟ عشقت کجاست؟ در دنیای تو ساعت چند است؟» و فرهاد، برای یادآوری خاطرات محو دیروز با خود صندوقچه‌ای را به خانه قدیمی گلی آورده و از داخل آن، شعبده جنون را با قابی شکسته از دلدادگی عیان می‌کند تا همه چیز به ساعتی نشسته در نزدیک‌ترین فاصله همدلی قرار گیرد که به عقربه‌های بی‌‌قراری، رخصت قرار می‌‌دهد. فرهادی که دنیایی وارونه از احوال مردمانی دوچرخه‌سوار در زمان دارد و برای هم‌کیشی، خود را به شکلی دیگر آویزان می‌کند تا مجوز حضور در خانه آرزوها را به دست آورد و اینجاست که بازی او با دنیا و آدم‌هایش برملا می‌شود، چرا که دیگر طاقت بی‌قراری‌اش سر رفته و می‌خواهد سال‌ها جاماندگی از اسب تاختن را حالا در کنار آرامش رسیدن جبران کند و تشنگی هوایی خشکیده از گمنامی را با جرعه‌ای شیر نوشیده از دست یار برطرف کند.  فیلم «در دنیای تو ساعت چند است» جهان روایی خود را دارد و به جای کشمکش‌های بیرونی از خلق موقعیت‌هایی تنش‌زا، کشمکشی درونی بین کاراکترهایی است که می‌خواهند از گمنامی به هویدا شدن درآیند، همانطور که سال‌ها فرهاد رازی سرپوش بر عشق خود گذاشته و گلی در بدو ورود به رشت، فاصله‌ای محسوس و خودخواسته با شهر و مردمانش ایجاد کرده و آقای نجدی که گویی تابلویی از آینده فرهاد است، خود را در پستوی فراموشی گم کرده بود و به مرور هر کدام در این سفر از انزوایی درونی بیرون آمده و هویتی بیرونی می‌یابند.
ساده‌انگاری محض است که فیلم را پرتوافکن زیستنی بیگانه بدانیم، چرا که به عکس در این مرورگر رجعت شمار، لحن یادمندی همچون صدای جا مانده در کاست فرهاد بارها به اصل خود اشاره‌ای شیرین یافته و تمایل به روشنی‌های مانده در دیاری می‌کند که حس باران و غم عشقی توامان دارد. صفی یزدانیان با تصاویری لذتبخش از گذشته‌ای شیرین و تبلوری شاعرانه از آثار علی حاتمی و سوز خفته در دیوانگی‌های مجید سوته‌دلان به یک گذار غمگسارانه از هویت بومی دست می‌زند و به تصور نادرست نگاه مردمانِ این سو به آن سوی هوایی رویایی در پاریس طعنه می‌زند؛ تفسیری بهشت انگاره از کافه‌هایی روشنفکرانه با سقف‌هایی سفالی! و هنرمندانی که پژواک موسیقی در سر داشته و دغدغه خلق و ترسیم بر بوم روز نگاه‌شان جولان می‌دهد!
در این دیار عاشقانه‌ها نباید چندان پایبند زبان گفتاری بود و اگر گویشی ادغام شده از گیلکی و فارسی و فرانسوی وجود دارد، به دلیل بی‌قاعدگی مردمانی است که دنیایی ممزوج شده با هم دارند و البته صدای سخن عشق در پرواز خیال به هر زبان خوش است. از طرفی انتخاب درست حرفه قاب‌سازی برای فرهاد که عمری قابِ خیال در دل داشته و سیمای ثبت آرزوها را از ترسیم خوشی‌ها بر دیوار تماشا دارد، بسیار ارزنده است. فرهاد در زمانه‌ای که از تبلور یادآوری بر سنگفرش زمان سایه‌ای بیش نمانده است، به دنبال حفظ و مرمت دلسپاری‌هاست و ردپای عشقی ناب را از فناوری پنیر! تا واژگان فرانسوی شکل داده است و هر لحظه از این سال‌ها به دنبال ردیابی این پرسش بوده که از خیال من تا نگاه تو چقدر باقی است؟ و هنگامی که در سکانس پایانی برای نخستین بار مورد پذیرش گلی قرار می‌گیرد و آن دیالوگ نازنین «ارزش‌اش را داشت» را روان می‌سازد، به آرامشی می‌رسد که حاصل سال‌ها ریاضت و صبر و دردمندی است.
 

فیلم از امید حرف می‌‌زند، چون هنر تنها جایی است که می‌‌توان در آن از امر واقعی خلاص شد و نفسی کشید. اینها که می‌‌نویسم را همچنان به حساب تبلیغ برای تماشای این فیلم بگذارید. فیلمی که می‌خواهد دیده شود و بی‌‌تعارف نیاز دارد که این فضای مطلوبی که دور و برش ساخته شده بیشتر گسترده شود. فرهاد همه کاری می‌‌کند نشان دهد اینکه عمری بر سر خودش و حسش مانده دلیل نمی‌شود که «مظلوم» باشد. فیلمی که از او ساخته شده هم نیازی به نمایش ستمدیدگی ندارد. فیلم را در این چند ماه با کلمات «شاعرانه» یا «عاشقانه» شرح داده‌اند. اما دست‌‌کم برای نویسنده و کارگردانش فیلمی است در ستایش از یاد نبردن و اگر نگویند این حرفی «احساساتی» است (و کجای حرف احساساتی بد است؟) این یادآوری است که ما فقط همدیگر را داریم.
این کمابیش یکی از دیالوگ‌های استاکر است:
به گذشته فکر کنید، فکر کردن به گذشته همه ما را مهربان‌تر می‌‌کند.

حوا خانم: بهت می‌گم تکون نخور... تو نمی‌تونی وول نخوری؟
فرهاد: چشم، تکون نخوردم که... حالا برای شما چه فرقی می‌کنه. شما که به‌کل یه چیز دیگه می‌کشین... [حوا خانم شکلکی درمی‌آورد.]
حوا خانم: حالا خیلی دلت بخواد. بگذار یه جوری بهتر از خودت بکشمت، بَده؟
فرهاد: یه روز به گلی نشونش می‌دیم...
[حوا خانم، همچنان که می‌کشد، فقط با شماتت و مهربانی نگاهش می‌کند.]
فرهاد: یه پسره... علی رو می‌شناختین شما... یه بار یه کت منو از سرما قرض کرده بود، گلی عین الان شما داشت ازش طرح می‌کشید. وسط کار گفت: «چه کت قشنگی، مبارکه، کی خریدی؟» اون‌قدر لجم گرفت... هی تو دلم می‌گفتم: «نمی‌شناسیش؟ این همه منو با این کت دیدی، حالا به این می‌گی مبارکه؟ به این؟» چقدر لجم گرفت.
[نمای نزدیک از چهره حوا خانم که با لبخند به کارش ادامه می‌دهد.]

بودند آثار بسیاری که به بهانه فرازی عاشقانه، فرودی مضحکانه یافته‌اند و به دلیل درک نادرست سازنده خود از مفهوم اثری سینمایی، معنای روایت را در چنگ‌اندازی به سیم‌های گیتار و فضایی ساده انگارانه از جوانی و تقلید فیلم‌های سطحی دستمالی شده دانستند که خیلی زود هم از حافظه ردیابی سینمامداران خارج شدند اما در این سینما هستند فیلم‌هایی که از گذر سال‌ها همچنان زنده و ماندگار مانده و هنوز هم می‌توان رجوعی دوباره به تماشایشان داشت که حال به بهانه فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» که خود نمونه‌ای از این احوال شیرین است، مروری اجمالی به فیلم‌های عاشقانه و ماندگار سینمای ایران می‌کنیم.
چیزهایی هست که نمی‌دانی
فیلم «چیزهایی هست که نمی‌دانی» داستان تنهایی راننده آژانسی با نام علی است که روزی می‌خواسته دنیا را با تفکری انسانی تغییر دهد اما در سایه جهانی مغایر با انگاره عشق رو به انزوایی ناخواسته می‌دارد. این فیلم درباره بسیاری از چیزهایی است که ما می‌دانیم و فراموش کرده‌ایم. برای علی اما کم‌ کم نسیم معجزه با حضور رویا از راه می‌رسد و این معجزه عشق، او را از غار تنهایی‌اش بیرون کشیده و حس نظاره به آینده‌ای متفاوت از همگرایی را برایش می‌گشاید.
شب‌های روشن
فیلمی برداشت شده از داستان «شب‌های سپید» داستایوفسکی که به شکل ماهرانه‌ای توسط سعید عقیقی ایرانیزه شده و تبدیل به روایتی شاعرانه از زیستن مردی شده که استاد ادبیات بوده و اما با عشق میانه‌ای ندارد تا اینکه پرسه‌هایی عاشقانه، نفسی دوباره برایش به ارمغان می‌آورد که نوعی خویشتن‌یابی محسوب می‌شود تا با این احوال جدید، جرأت رسیدن یافته و در پیمایشی دلنشین، داشته‌های معرفتی به شمایلی کارکردی در زندگی درآید. فیلمی که به خوبی به ترکیب شعر و تصویر درآمده و از حافظ و سعدی و عطار در جهت خلق رویایی بیدار برای مخاطب استفاده می‌کند.
تنها دوبار زندگی می‌کنیم
نام فیلم تامل‌برانگیز است، چرا که از سویی نشان از روایتی پیچیده از جهان مرگ و زندگی راننده‌ای با نام سیامک می‌دهد که تصمیم گرفته به بهانه گمگشتگی به زندگی‌اش پایان دهد و از طرفی به دنیایی دوباره از نو شدن اشاره می‌کند، همان آفتابی روشنی یافته از عشق که فرصتی دوباره برای زندگی به سیمای وجودش داده و راهی دوباره از جاده آرامش را برایش می‌گشاید.
پله آخر
فیلم «پله آخر» تناقض بی‌شمار احوال است. نقض شوم زمانه غمگساری که دشنه زمانه، کمر به نابودی آرزوهایش می‌نهد تا هرچه هم محاسبه‌گر جزئی‌ترین اندازه‌ها باشی، پاشنه سقوطت را به لحظه‌ای مهیا کند. فیلمی که شیطنت نهفته در ترنم رهانیدگی‌اش، کنتراستی عجیب با پدیده‌های زمینی و روابط رنگ به رنگ آن دارد. داستانی از مردی که می‌خواهد در دنیایی دوباره از عاشقانه‌ها به سراغ خاطراتی دورافتاده باشد.

نمایش «شیار ۱۴۳» در شام تشییع شهدای غواص
«شیار۱۴۳» دومین اثر سینمایی نرگس آبیار قرار است دوشنبه شب ۲۵ خردادماه و در شام تشییع شهدای غواص از شبکه افق پخش شود. به گزارش تسنیم، سه‌شنبه این هفته ساعت 4 بعدازظهر میدان بهارستان تهران محل اجتماع تشییع‌کنندگان 270 شهید تازه تفحص خواهد بود. 270 شهید دفاع مقدس از عملیات کربلای4 که طی عملیات اخیر تفحص کشف شده‌ و از طریق مرز شلمچه وارد کشور شدند و پخش فیلم «شیار ۱۴۳» رجوعی دوباره به دلدادگی‌های شهادت و عشق و ایثار است. اثری که 2 سال پیش در جشنواره فیلم فجر همه را شگفت‌زده کرد و روایت زندگی مادر شهیدی است که سال‌ها در انتظار دیدار فرزندش منتظر مانده بود. این فیلم سال گذشته به سینماهای کشور رفت و شهر به شهر میزبان مادران و خانواده‌های شهید بود. پیش از این محمدحسین قاسمی، تهیه‌کننده فیلم «شیار 143» گفته بود که این فیلم در هفته دفاع‌مقدس از رسانه ملی پخش خواهد شد. ظاهرا شباهت روایت شهید فیلم «شیار 143»، به 270 شهیدی که سه‌شنبه در شهر تهران تشییع می‌شوند، تصمیم فیلمسازان برای پخش در رسانه ملی را عوض کرده است. سه‌شنبه ساعت 16 از میدان بهارستان تا معراج‌الشهدای تهران غوغایی است که نقش اول آن را شهیدان ایفا می‌کنند و این آخرین تشییع با این تعداد شهید دوران 8 سال دفاع مقدس است.

نقاشی کودکان ایرانی برای علیرضا و آرمیتا
در جدیدترین طرح جشنواره عمار، کودکان ایرانی با نوشتن نامه و کشیدن نقاشی برای آرمیتا رضایی‌نژاد و علیرضا احمدی‌روشن به این دو فرزند شهدای هسته‌ای ایران ادای احترام می‌کنند. به گزارش تسنیم، رضا کبودبند، دبیر اکران‌های مردمی جشنواره عمار گفت: در مدرسه‌ای به نام  «شهدای هسته‌ای» در کرج، فیلم‌های جشنواره عمار را برای دانش‌آموزان اکران می‌کردند و گزارش اکران‌هایشان به ما می‌رسید. 4 کلاس این مدرسه به نام 4 شهید هسته‌ای کشورمان نامگذاری شده است. مسؤول اکران‌های مردمی جشنواره فیلم عمار با اشاره به اینکه، هم نام این مدرسه «شهدای هسته‌ای» است و هم دانش‌آموزانش همسن و سال آرمیتا و علیرضا، فرزندان شهدای هسته‌ای هستند، افزود: دانش‌‌آموزان این مدرسه خطاب به علیرضا احمدی‌روشن و آرمیتا رضایی‌نژاد نامه‌هایی نوشتند و تعدادی هم نقاشی کشیده‌اند تا به دست علیرضا و آرمیتا برسد. وی در پایان گفت: بعد از جمع‌آوری نامه‌ها به دیدار علیرضا و آرمیتا می‌رویم و نقاشی‌ها و نامه‌ها را به دست آنها می‌رسانیم.

ساخت مستند «اسلام در برابر اسلام»
مستند «اسلام در برابر اسلام» با تکیه بر دیدگاه‌های حضرت امام خمینی(ره) در تفاوت‌های اسلام ناب و اسلام آمریکایی ساخته و منتشر شد. به گزارش تسنیم، مستند «اسلام در برابر اسلام» برای تبیین دغدغه مغفول حضرت امام «ره» در این باره توسط مجله الکترونیکی اخوت تولید شده است. دغدغه‌ای که رهبر معظم انقلاب نیز در بخشی از بیانات خود در مراسم بزرگداشت ارتحال حضرت امام رحمت‌الله بدان اشاره کردند. در مستند «اسلام در برابر اسلام» به چند نمونه از نمادهای اسلام آمریکایی اشاره شده است. در این مستند با تکیه بر دیدگاه‌های امام خمینی(ره) تفاوت‌های اسلام ناب و اسلام آمریکایی مورد بررسی موردی قرار گرفته و به تبیین رویکرد ایشان در جایگزینی دوگانه «اسلام ناب – اسلام آمریکایی» به جای دوگانه
«شیعه – سنی» پرداخته می‌شود.

پردیس‌های سینمایی میزبان طرح «افطار تا سحر» می‌شوند
پردیس‌های سینمایی در روزهای ماه مبارک رمضان میزبان طرح افطار تا سحر خواهند بود. به گزارش تسنیم، در روزهای ماه مبارک رمضان پردیس‌های ملت، تماشا، راگا و رازی میزبان طرح اذان تا اذان خواهند بود. بر اساس این طرح پردیس‌های سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران در ماه مبارک رمضان از اذان مغرب تا اذان صبح با نمایش فیلم‌های سینمایی روی پرده میزبان شهروندان خواهند بود. همچنین در این ماه پردیس‌های سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران در همه ساعت‌های نمایش بلیت‌ را با تخفیف 25 درصدی به مخاطبان ارائه خواهند داد.

رئیس رسانه ملی:
رسالت رسانه ملی ترویج فرهنگ کار، تولید و اعتمادبه‌نفس در کشور است
رئیس رسانه ملی گفت: رسالت صدا و سیما در حوزه صنعت، معدن و تجارت، تبلیغ و ترویج و حمایت از فرهنگ تولید و اعتماد به نفس و تقویت فرهنگ مصرف تولید داخلی است. به گزارش تسنیم، محمد سرافراز در نشست مشترک با وزیر صنعت، معدن و تجارت و معاونان وی که در سازمان صدا و سیما برگزار شد، افزود: حمایت و ترویج فرهنگ سرمایه‌گذاری در تولید و نوآوری در عرصه‌های مختلف صنعتی و تولیدی از اولویت‌های رسانه ملی است. رئیس سازمان صدا و سیما، معرفی تولیدکنندگان برتر و کارآفرینانی را که موفق می‌شوند با سرمایه کم، کالای مورد نیاز جامعه را تولید کنند از برنامه‌های رسانه ملی بیان کرد و گفت: این قشر برای جامعه الگو و امیدآفرین هستند و لذا معرفی آنها همواره در دستور کار رسانه ملی قرار دارد. سرافراز افزود: رسانه ملی در معرفی محصولات داخلی که ویژگی خوب دارند می‌تواند در قالب‌های مختلف  برنامه‌سازی، همکاری کند. رئیس سازمان صدا و سیما با اشاره به اهمیت تبلیغ در فرهنگ‌سازی و تغییر نگرش مردم به سمت مصرف تولیدات داخلی، تبلیغ اینگونه محصولات را در بهترین ساعات با هدف فرهنگ‌سازی از ظرفیت‌های رسانه ملی عنوان کرد و گفت: ساخت و تولید برنامه‌های مشارکتی و  سریال با محتوای تقویت تولیدات داخلی و بهینه‌سازی مصرف و معرفی موانع و مشکلات راه‌اندازی خط تولید از دیگر ظرفیت‌های رسانه است. رئیس رسانه ملی ابراز امیدواری کرد کارگروه مشترک روابط عمومی‌های صدا و سیما و وزارت صنعت، معدن و تجارت پیشنهادها را بررسی کند تا زمینه برای همکاری‌ها گسترش یابد.

راهیابی ۳۳ نمایشنامه به مرحله بازبینی جشنواره تئاتر رضوی
از میان آثار ارسالی به دبیرخانه دهمین جشنواره سراسری تئاتر رضوی، ۳۳ متن نمایشی در مرحله بازخوانی بخش مسابقه پذیرفته و به مرحله بازبینی راه یافتند. به گزارش تسنیم، نصرالله قادری، نادر برهانی‌مرند و افشین خورشیدباختری به عنوان اعضای هیات ارزیابی و انتخاب متون این جشنواره، 33 متن نمایشی را حائز شرایط برای راهیابی به مرحله بازبینی دانستند. نمایش‌های «کربلای بی‌شمر» به نویسندگی رضا صابری و کارگردانی سعید باغبانی از استان همدان، نمایش «پشت پرچین رویا... پرواز دارند کبوتران» به نویسندگی مرتضی اسدی‌مرام و کارگردانی معصومه عموری از خوزستان، نمایش «عکس اتفاق عزیر» به نویسندگی سیدمحمد مساوات و کارگردانی سعید نوروزی از کرمانشاه، نمایش «بیداری در خواب هزارمن» به نویسندگی علی ثقفی و کارگردانی مصطفی بوعذار از اهواز، نمایش«سفر» به نویسندگی علی میرزایی‌عبادی و کارگردانی یعقوب صدیق‌جمالی و نمایش «چهار قدم» به نویسندگی پویان اصغری و کارگردانی وحید حسنوند از اردبیل از جمله نمایش‌های انتخابی بخش مسابقه هستند. همچنین نمایش‌های «آسا» به نویسندگی و کارگردانی مهدی آشوغ از خوزستان، نمایش «اوکاریتوی قهوه‌ای» به نویسندگی صحرا رمضانیان و کارگردانی علی تذهیبی از اصفهان، نمایش «تاکسی زرد» به نویسندگی عباس جانفدا و کارگردانی محمد حسن‌زاده از خراسان جنوبی، نمایش «رستگاری در شب دور» به نویسندگی طلا معتضدی و کارگردانی علی قانعی از اصفهان، نمایش «شب صیاد» به نویسندگی هوشنگ جاوید و کارگردانی داوود سعیدی از گرگان، نمایش «سوغات، سرب لال» به نویسندگی امیر زاوش و کارگردانی خلیل‌الله خسروبیگی از اراک و نمایش «مسلخ عشق» به نویسندگی و کارگردانی امیر مهاجرسلطانی از تهران از دیگر نمایش‌های انتخابی برای بازبینی در بخش مسابقه دهمین جشنواره سراسری تئاتر رضوی هستند. حضور نمایش‌های «در چشمان خیس اسماعیل» به نویسندگی پیمان دانشمند و کارگردانی شیوا خسرومهر از تهران، نمایش «آش با طعم زهر» به نویسندگی مجید کاظم‌زاده مژدهی و کارگردانی محمد رسائلی از گیلان، نمایش «چهار قدم» به نویسندگی پویان اصغری و کارگردانی میثم ملازینل از قزوین، نمایش «بیداری در خواب هزار من» به نویسندگی علی ثقفی و کارگردانی حسین کارگر از خوزستان، نمایش «آخرین ایستگاه امید» به نویسندگی و کارگردانی مائده وحید از اصفهان، نمایش «راه رفتن بروی ابرها» به نویسندگی احسان روحی و کارگردانی لیلا رفعت‌نژاد از آذربایجان غربی، نمایش «سوغات سربی» به نویسندگی امیرزاوش و کارگردانی پوریا کریمی از گیلان و نمایش «غروب یک روز ابری پاییز» به نویسندگی هومن روح‌نامی و کارگردانی هومن روح‌نامی از کرمانشاه به‌عنوان دیگر نمایش‌های انتخابی این جشنواره هستند. دهمین جشنواره سراسری تئاتر رضوی 25 الی 29 مرداد ماه سال جاری در استان خراسان شمالی (بجنورد) به دبیری حسین ثابت‌قدم‌وحید برگزار می‌شود.