مرتضی اسماعیل‌دوست: دومین روز از برگزاری جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر در کاخ رسانه‌ای همراه با تغییراتی قابل توجه درباره اکران فیلم‌ها با کمترین زمان تاخیر و از بین رفتن معضلات فنی سالن سینما بود، چنانکه در سینمای برج میلاد و براساس گزارشات دریافتی از سینماهای سطح شهر، سهل‌انگاری‌های عنوان شده در روز اول برگزاری که معضلات و سختی‌های بسیاری برای اهالی رسانه و هنرمندان و مخاطبان سینما در برداشت، در روز سه‌شنبه تا حد زیادی برطرف شد، هر چند عدم مدیریت مناسب در زمان‌بندی و شیوه اتخاذ برنامه‌ها موجب اختلال و اتلاف وقت افراد حاضر در کاخ رسانه برای ورود به سالن سینما و یافتن بی‌دردسر صندلی برای استقرار بود و نیز بی‌برنامگی ستاد برگزاری برای پذیرایی از افراد، موجب ایجاد صف‌های طویلی شد که به‌راحتی می‌توان با شیوه‌ای راهگشا به حل آن پرداخت.
«یک شهروند کاملا معمولی» ساخته مجید برزگر
فیلم سوم مجید برزگر با همه حرف و حدیث‌هایی که پیرامونش وجود داشت در بخش «هنر و تجربه» جشنواره سی‌وچهارم رونمایی شد، هر چند باز هم باید اذعان داشت که این فیلم مانند بسیاری از محصولات دیگر سینمایی که در این بخش پذیرفته شدند، قابلیت فرمی و روایی متناسبی جهت عنوان تجربه‌گرایی را نداشته و حتی قابل اکران در سینماهای جریان اصلی است و به نظر می‌رسد نبود بازیگری مطرح یا ریتم کند مطابق با ساختار درام در این اثر، موجب تصور واهی انتخابگران جهت اطلاق عنوان «هنر و تجربه» بر این فیلم شده است.
فیلم «یک شهروند کاملا معمولی» اشاره به جهان فراموشی‌ها دارد و ارجاع چندباره کارگردان در تصویرنمایی فرسایش باورها و سازه‌ها در چرخه شهرنشینی با انتخاب پیرمردی دچار آلزایمر. فیلم نگاهی به دورماندگی آدمی در جهان فشرده ماشینیسم خواهد داشت؛ فرزندی که در خارج از کشور به سر می‌برد، دختری که سودای سفر به آن سو دارد، عشقی که گمشده در کوچه‌های باریک سال‌های دور بوده و ذهنی که در زمان گذشته از کار افتاده است! و اینها ره‌توشه عصر فراموشی و خاموشی است. فیلمساز با انتخاب نام پرویز برای کاراکتر اصلی خود و شیوه اتخاذ میزانسن‌ها و انتخاب لوکیشن به دنباله‌روی از فیلم گذشته‌اش با نام «پرویز» دست زده و این بار اضمحلال شخصیت را نه از بابت فشار اطرافیان بلکه در خلال تغییر سبک زیستن به تصویر درمی‌آورد و جهان فسیل شده پیرمرد که نشانه‌هایی از ریتم و باور نهفته در فیلم «احتمال باران اسیدی» را با خود حمل می‌کند، یادآور جهان فاصله‌ها است.
در سینمای جهان اگر چه آثار بسیاری درباره بیماران آلزایمری ساخته شده و برخی ارجاعاتی فرامتنی به خود یافته‌اند اما تنها چند نمونه از آثار موفق در این باره می‌توان یافت که شیوه بیان ارزنده‌ای داشتند که آخرین نمونه آن، فیلم «هنوز آلیس» ساخته ریچارد گلتزر بوده است. در این میان فیلم «یک شهروند کاملا معمولی» تنها به دنبال نمایش تصویر رخوت پیرمرد بوده و درباره ترسیم جهان درونی وی کاملا ناموفق عمل می‌کند و با وجود طنز درونی و در عین حال دردناک فیلم نمی‌توان نشانه‌هایی از روند حرکتی فیلمنامه را طی دقایق مختلف تعقیب کرد.
از سویی مساله ساده‌انگارانه‌ای در انتقال موقعیت کاراکترها از طریق نشانه‌هایی دم‌دستی در سینمای ایران وجود دارد که به وفور در فیلم برزگر هم رخ می‌دهد و این مساله باید به پندار فیلمسازان برسد که دیگر نشانه‌هایی چون صدای رعد و برق و عبور هواپیماها و مواردی اینچنینی برای باورافکنی نزد مخاطب از کارآیی خود خارج شده و نیاز به نمایه‌های تفکری عمیق‌تر و درونی‌تری است.
«جشن تولد» به کارگردانی عباس لاجوردی
اولین ساخته سینمایی عباس لاجوردی در بخش «نگاه نو» جشنواره سی‌وچهارم، نوید حضور کارگردانی قابل برای سینمای ایران دارد و با وجود برخی اشتباهات موجود در انتخاب زاویه‌های دوربین و کادر صحنه که نمونه‌ای از آن در سکانس فرار مرد تکفیری رویت شد، لاجوردی جوان که سابقه ساخت مستندهای ارزنده‌ای هم دارد نشان داد از پس صحنه‌های خارجی با پروداکشن گسترده برمی‌آید و فضای بازسازی شده از حوادث خونین رخ داده توسط گروه‌های شیطان‌صفت تکفیری در سوریه به‌خوبی منعکس شده است و از این حیث و در میان ساخته‌های دورمانده از کارگردانی مناسب، فیلم «جشن تولد» را باید اثری پیشرو در زمینه سینمای اکشن و فاجعه‌ای خواند.
داستان فیلم در روز جشن تولد دختربچه سوری با نام رقیه رخ می‌دهد که آتش زهر تکفیری‌ها کشتاری عظیم را ایجاد می‌کند و در ادامه حضور مردانی ایثارگر از سرزمین ایران، یاری‌دهنده مسلمانان مظلوم سوریه می‌شود که در نهایت سفری به سمت حرم حضرت زینب(س) را به شوق بوی یاس طی می‌کنند.
سکانس انتهایی فیلم که با پخش سرودی همراه است، شکلی تلویزیونی و دور از فرم ساختاری اثر به فیلم داده و طراحی لباس و بازی‌ها قابل قبول نیست، البته در این بخش باید یادی کرد از حضور پسربچه‌ای حدودا 4 ساله در یک سکانس که می‌تواند درس‌آموز بازیگری برای بسیاری از بازیگران حرفه‌ای ما باشد!
«دلبری» ساخته سیدجلال اشکذری
فیلم «دلبری» مانند بسیاری از محصولات ایرانی دارای معضلات بسیاری در فیلمنگاری است اما نشان‌دهنده پیشرفت سازنده‌اش نسبت به فیلم «خانه‌ای کنار ابرها» است و برخلاف آن فیلم از قاب‌های اندازه‌ای برای سینما استفاده می‌کند. از سویی سیدجلال اشکذری در فیلم «دلبری» با وجود لوکیشنی محدود با انتخاب تنوع در زاویه دوربین و اجرای خلاقانه در شیوه روایتگری، معضل رخوت نزد بیننده که قابلیت نفوذ بالایی در ساختار روایی اثر داشته را از بین می‌برد و با وجود تقلید فیلمساز در شیوه بیان از آلخاندرو آمنابار اسپانیایی در فیلم ارزنده و قابل تامل «دریای درون» که از طریق پلک زدن و عدم نمایش کاراکتر اصلی رخ داد، باید از تلاش‌های صورت‌یافته‌اش برای همراهی فیلم نزد مخاطب یاد کرد.
داستان فیلم اشاره به زندگی عاشقانه خانواده‌ای سنتی و معتقد داشته که زن خانه سال‌ها با تمام وجود از میثم، همسر جانبازش که قطع نخاع شده مراقبت می‌کند و در میانه با شهادت مرد در تنهایی خود ساعت‌ها به درددل با میثم دست می‌زند.
در این راستا شاهد سکانس‌های تکان‌دهنده‌ای از ایثار و عشق و دلدادگی هستیم و فیلم به‌خوبی می‌تواند صبوری و رنج زنان عفیف ایرانی را نشان دهد. تلاقی دردهای بی‌هیاهوی رزمنده با جشن ازدواج امیرحسین، برادرزاده‌اش به‌خوبی در خدمت اثر بوده اما فیلم در میانه از تاب می‌افتد و خط سیر هدفمندی را در فیلمنامه طی نمی‌کند. مشکل دیگر «دلبری» مانند بسیاری از آثار دیگر سینمای ایران، وجود دیالوگ‌هایی نامتناسب و بی‌کارکرد بوده که به‌راحتی قابل حذف شدن هستند!
 «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» به کارگردانی فرزاد موتمن
ایده اولیه «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» در کاغذ بسیار جالب و دراماتیزه بوده و قابلیت تبدیل به یکی از بهترین ساخته‌های تریلر سینمای ایران را داشته و شروع بسیار کوبنده و مناسب فیلم هم نوید اثری متفاوت در سینمای ایران می‌داد اما این فیلم هم مانند فیلم «دلبری» در میانه راه جا مانده و توان بسط و توسعه موقعیت‌ها را ندارد و تا انتها درجا می‌زند. از این رو شاهد سکانس‌هایی بیهوده و حتی مضحکانه از شیوه روایی اثر و بیان دیالوگ‌ها بوده و تعلیق ابتدایی اثر مبنی بر چرایی و چگونگی گم شدن سحر در نیمه‌شب از نفس می‌افتد، هر چند ایده جذاب اولیه شرایط زنده بودن تا پایان را نزد بیننده داشته و تعلیق مرگ یا زنده بودن سحر همچنان تا انتها وجود دارد.
وجود کاراکترهایی بیهوده مانند کتی، کسری و سهراب و سیما، برادر و خواهر سحر در روایت که اتفاقا قابلیت جذب مناسبی در خط روایت داستانی داشتند و نیز گرایش اثر به سمت لحنی شعارگونه از بیان مشکلات جامعه شهری، هسته اصلی فیلم را به مسیری نامناسب برده و سکانس انتهایی فیلم که ارجاعی به سکانس ابتدایی دارد، تنها در ادامه شعارهای فیلمساز مبنی بر عدم وجود امنیت در جامعه بوده و کارکردی خارج از روایت در خود می‌یابد و این افسوس را با توجه به نبود آثاری قابل توجه در سینمای جنایی- پلیسی ایران
به جا می‌گذارد که باز هم ایده‌ای جذاب در پرداخت به ثمر نرسید و این سوال را هم از فرزاد موتمن پس از ساخت فیلم ارزنده «شب‌های روشن» جاری می‌کند که «آخرین بار کی فیلمساز را دیدی؟»

چند سالی است سازمان هنری- رسانه‌ای اوج با اتخاذ برنامه‌ریزی مشخص در راستای نقش‌آفرینی در سینمایی انقلابی و مردمی گام برمی‌دارد و امسال در آوردگاه سی‌وچهارم فیلم فجر، شاهد بلوغ این موسسه با رونمایی از آثاری ارزنده و قابل تامل هستیم که «بادیگارد»، «ایستاده در غبار» و «فهرست مقدس» از آن جمله بوده و افسوس که ساخته ارزنده جوانان فیلمساز ایرانی در فیلم «هیهـات» از قافله رقابت طبق رای هیات انتخاب جشنواره بازماند. یادداشت نگاشته‌شده توسط احسـان محـمدحسنی، رئیس جوان این موسسه درباره جشنواره فیلم فجر و محصولات «اوج» حاوی نکات تازه‌ای است که در ادامه می‌آید:
«جام می‌ و خون دل، هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت، اوضــاع چنــین باشد
الان دیگر 4 سالی می‌شود که خیمه ساده و بی‌آلایش «سازمان هنری- رسانه‌ای اوج» به همت جوانمردان گمنام و بی‌نشان وادی فرهنگ این سامان، برافراشته و برپاشده است. 4 سال سخت، آکنده از خون جگر و پرمخاطره و پرماجرا!... بگذریم؛ چه نیازی به مقدمه است؟! آنچه روشن است اینکه، این مجموعه در سرمای استخوانسوز غفلت برخی دستگاه‌های متولی امر «مظلوم واقع شده» فرهنگ این دیار، آنچه از دستش برمی‌آمده برای تولید آثار ناب، در همه حوزه‌های مختلف عرصه هنر و رسانه، در طبق اخلاص قرار داده و مضایقه و کم‌فروشی نکرده است. یکی از نمونه‌هایش همین 4 اثر در نوع خود متفاوت و پرزحمتی که امسال روانه سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر انقلاب اسلامی کرده است و این مسیر صعب را به لطف الهی، با همه وجود و داشته‌های قلیل خود، پرانرژی و باطراوت ادامه خواهد داد... و اما نکاتی در باب این 4 اثر و پدیدآورندگان شریف آن. استاد کارآزموده و برادر مو سپید کرده‌ام، «ابراهیم حاتمی‌کیا»ی عزیز با تولید جدیدترین ساخته خود یعنی «بادیگارد» قاطعانه و با قدرتی وصف‌ناپذیر، روز و شب‌های تب‌آلود امتحانی سخت را پشت سر گذاشته است. او در سکوت کامل و با تمرکز و هوشیاری مخصوص خودش و با اشراف فنی و تکنیکی منحصر به فردش، آرمانخواهی را به شکلی زنده و قدرتمند و بی‌مداهنه و مصلحت‌اندیشی کذایی، این بار در قامت خسته «حاج حیدر» به تصویر می‌کشد. اما این تمام حکایت «بادیگارد» نبوده و نیست! قهرمان بادیگارد، نه یک سیاه‌اندیش واخورده است، از تراز روشنفکران جنگ‌ندیده و مأیوسی که این روزها تعدادشان چندان هم کم نیست و نه «حاجی» عروسی خوبان‌ها! که نامرادی و نامردمی‌ها را ببیند و از فرط گیجی و پخمگی و پهلوان پنبه بودن، دو پا هم قرض کند و فلنگ را ببندد ولو به قول نویسنده یک مجله سینمایی: «به سوی آرمانشهر ویران شده‌اش!» هیهات! «حیدر» پهلوان بسیجی سیرت نسل خاکریز و دریا دل سفت و سوری است که هجی «تکلیف» را بهتر از هر واژه دیگری فوت آب است و عمل به آن را هم عامل. اما ماجرای تکان‌دهنده سرگذشت خونخواه شهیدان خونین‌شهر، سردار فاتح نبرد الی بیت‌المقدس، «حاج احمد متوسلیان» و آن سفر بی‌بازگشتش به همراه سه هم‌زنجیر مظلوم او را پس از 34 سال اسارت در سیاه‌چال‌های زندان سری ارتش صهیونیستی سامری و تغافل از سر عمد رسانه‌های داخلی و خارجی، برای نخستین بار در «ایستاده در غبار» شاهدیم. اثری که به کارگردانـی جوان خوش‌آتیه، جسور و تازه‌نفس سینمای کشورمان، «محمدحسین مهدویان» و با مساعدت یار همیشگی و سنگ صبور نازنینش «حبیب‌الله والی‌نژاد» تهیه شده است. اجر این جوانمردان در تولید سخت و طاقت‌فرسای این اثر به یادماندنی و ساختـارشکـن، با خـدای باب‌الحوائـج، حضـرت موسی بن جعفر (علیهم‌السلام) و سعی ایشان مشکور باد. «فهرست مقدس» هم براساس ایده اولیه‌ای از «فرج‌الله سلحشور» شکل گرفت. آقا فرج که این روزها تحت مراقبت‌های ویژه پزشکی و در بستر بیماری صعب‌العلاج قرار گرفته و چشم به دعای خیر مؤمنین برای پوشیدن رخت عافیت دوخته است، قصه قرآنی اصحاب اخدود را برای ساخت در اختیار صاحب این قلم قرار داد، لیکن فراز و فرودهای اجرایی و تنگناها و مضایق مالی و تدارکاتی موجود، گروه را برآن داشت قبل از دست فرو بردن به ساخت واقعی این قصه شنیدنی و دردناک، نسخه انیمیشنی آن را در اولویت قرار داده و با تغییراتی جدی در فیلمنامه اولیه، نسخه سینمایی آن را برای اکران آماده کنند.  قدم راهبردی و مهمی که این بار توسط «محمد همدانی» مدیر جوان و کارگردان خوش‌سلیقه خانه پویانمایی انقلاب اسلامی از موسسات سازمان اوج و تیم کارکشته‌اش، به زیبایی و مهارت برداشته شد. حالا قصه پررمز و راز اولین هولوکاست و قتل‌عام حقیقی بشریت توسط اولاد یهودا، در قامت این اثر، پیش روی شماست. قصه‌ای که تلاش شده با تکنولوژی حداقلی موجود در داخل کشور و با تکیه بر حداکثر توان و استعداد جوانان متدین و متخصص خودمان، به تصویر درآید... تا چه در نظر‌ آید.
و بالاخره؛ هیهات!
فیلم سینمایی «هیهـات» را شایـد بتـوان اولیـن فیلم سینمــایـی 4 اپیـزودی توسط 4 کارگـردان در سینمـای ایران مطـرح کـرد. موضوع فیلم که قصه‌هایی با درونمایه عاشورایی است، جدی‌ترین عامل وحدت و هم‌افزایی صمیمانه این 4 هنرمرد کاربلد بود. «دانش اقباشاوی»، «هادی نائیجی»، «هادی مقدم‌دوست» و «سیدروح‌الله حجازی» در تلاشی مشترک و با همفکری و دقت مثال‌زدنی‌شان در فرصتی محدود و مجالی کوتاه، هر کدام قصه‌ای مجزا برای مخاطب روایت می‌کنند. قصه‌هایی که یک سر آن در کربلا جاری است و سر دیگر آن در زندگی امروز ما. به نوبه خودم به این 4 عزیز دست‌مریزاد و خدا قوت می‌گویم، هرچند بنا به دلایلی، تقدیر اینگونه بود که حاصل تلاش ارزشمندشان، بموقع به ستاد جشنواره نرسید و متأسفانه آنچنان که باید، دیده نشد!
و اما ختم کلام
مدت‌هاست این سوال در ذهنم بی‌جواب مانده و جلوی چشمم رژه می‌رود و آن اینکه چگونه می‌شود، اگر سینمایی به جزمیات عهد بوقی و نخ‌نمای ماتریالیزم دیالکتیک بابا مارکس وفادار باشد، سینمایی با ارزش‌های هنری بسیار، ماندنی، سرشار از اندیشه و ابداع و خلاقیت و در قواره‌های عرضه به جشنواره‌های ینگه دنیا و... تلقی می‌شود اما اگر همین سینما در عرصه انقلاب آخرالزمانی ملت رنج کشیده ایران، بخواهد کمترین دلمشغولی و پایبندی به آرمان‌ها و ارزش‌های نورانی این مردم داشته باشد، باید آن  را با چماق «سینمای حکومتی» و «تحمیل چارچوب محتوایی بر خلاقیت هنری» یا «مغایرت چنین تحمیلی با ذات هنر» چماق‌پیچش کرد؟! احسنت بر این انصاف جماعت تاواریش‌ها! که در قاموسشان «سینمای سفارتی» که با پمپاژ دلارهای سفارتخانه‌ها ارتزاق می‌کند، ترجیح دارد بر سینمای نجیب آرمانی و میهنی که ولو با پشتیبانی نهادهای حکومتی این آب و خاک به تولید برسند. الغرض؛ به این حضرات که خود صاحب رسانه‌های دولتی نفتی‌اند چه باید گفت الا: نیک دعایی از بر کرده‌اید/ لیک سوراخ دعا گم کرده‌اید! چه بجا گفت سیدمرتضی آوینی، سید شهیدان اهل قلم که این روزها جای خالی‌اش بیش از هر زمان احساس می‌شود: «اما چه غم؟ این راهی است که نه‌تنها اگر همه ما نیز جان فدای آن کنیم می‌ارزد، بلکه سر شکر داریم و بر دیده منت که خداوند ما را کرامتی ارزانی داشته که به هیچ‌یک از امت‌های دیگر نبخشیده. باب جهاد، باب اولیای خالص خداست و دری نیست که بر هر کس که دم از مسلمانی می‌زند، گشوده شود!»

جمال شورجه، کارگردان سینما:
 جشنواره فیلم فجر تخصصی‌تر باشد
جمال شورجه، کارگردان سینما گفت: هرقدر جشنواره فیلم فجر تخصصی‌تر و گسترده‌تر برگزار شود، حال سینمای ایران بهتر می‌شود.  به گزارش سینماپرس، جمال شورجه اظهار داشت: تفاوت این دوره از جشنواره فیلم فجر در نوع اکران فیلم‌ها و برگزاری نشست‌های مطبوعاتی آنها در کاخ جشنواره است که از نظر من عاقلانه‌تر و منطقی‌تر از دوره‌های قبل است.  وی افزود: قطعا منتقدان بهتر و بیشتر روی فیلم‌ها تعمق می‌کنند و احساساتی با فیلم برخورد نمی‌کنند و با حضور آنها سوالات و پاسخ‌ها نیز عمیق‌تر مطرح می‌شود و فیلم‌ها مورد ارزیابی دقیق قرار می‌گیرد.  این کارگردان در پایان گفت: منتظرم در جشنواره سی‌وچهارم فیلم‌های ابراهیم حاتمی‌کیا، کمال تبریزی و کیومرث پوراحمد را ببینم. امیدوارم جشنواره خوب و متفاوتی در کنار سینماگران داشته باشیم.

اعلام آرای مردمی روز دوم جشنواره سی و چهارم فجر
آرای مردمی روز دوم جشنواره فیلم فجر، به شکل و شمایل جدید این دوره از جشنواره منتشر شد.  طبق داوری انجام‌گرفته در روز سه‌شنبه 13 بهمن‌ماه فیلم‌های «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی، «اژدها وارد می‌شود» به کارگردانی مانی حقیقی، «ایستاده در غبار» به کارگردانی محمدحسین مهدویان، «بارکد» به کارگردانی مصطفی کیایی و «لانتوری» به کارگردانی رضا درمیشیان بدون ترتیب و طبق حروف الفبا در ردیف بهترین فیلم‌ها از نگاه تماشاگران قرار گرفته‌اند. گفتنی است، در دوره سی‌وچهارم جشنواره فیلم فجر، جدول انتخاب بهترین فیلم از نگاه تماشاگران به صورت روزانه از سوی خانه سینما منتشر می‌شود.

پرستویی با مردم به تماشای «بادیگارد» نشست
پرویز پرستویی فیلم سینمایی «بادیگارد» را در سینما استقلال برای اولین بار با مردم به تماشا نشست.  پرویز پرستویی، بازیگر باسابقه سینمای ایران که در آخرین ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا در نقش «حیدر» ظاهر شد به دیدن فیلم «بادیگارد» به همراه مردم در سینما استقلال نشست.  این بازیگر مطرح در مواجهه با سوالات مردم پیش از نمایش فیلم گفت: نمی‌دانم چگونه شده است من اولین بار است که فیلم را می‌بینم. «بادیگارد» در سینما استقلال با اقبال مخاطبان مواجه شد و این فیلم بعد از سانس نمایش 22:30 به دلیل ازدحام مردم به سانس فوق‌العاده رسید.  همچنین حضور پرویز پرستویی در سینما و هنگام خروج از سالن همراه با استقبال قابل توجه مردم بود.

سیدجلال اشکذری، کارگردان فیلم «دلبری»:
فیلم درباره قهرمانان فراموش‌شده است
سیدجلال اشکذری، کارگردان جوانی است که با فیلم نجیب «دلبری» در جشنواره سی‌وچهارم فجر حضور دارد. فیلمی که در یک شب می‌گذرد و در یک لوکیشن. اشکذری فرمی سخت برای روایت فیلمش انتخاب کرده است. فیلمی که عاشقانه‌های میثم و طوبا است و به قول خودش تلاش دارد وجه حماسی زنان سرزمینش را تصویر کند.  به گزارش تسنیم، این کارگردان جوان یزدی درباره دومین ساخته سینمایی‌اش گفت: ورود به مقوله‌ای چون این فیلم آن هم به این شکل، برای یک کارگردان فیلم دومی خیلی پراسترس بود. فیلمنامه خیلی سخت پیش می‌رفت، وقتی وارد این قصه شدم همیشه این ترس را داشتم که آیا واقعا تاثیر خودش را دارد. دغدغه اصلی من این بود که فیلمی که ساخته شده است به ضدخودش تبدیل نشود. این استرس همیشه همراه من بود و سعی‌ام بر این بود کم‌کاری نکنم.  سیدجلال اشکذری افزود: فیلم وام گرفته از آرمان‌های زمان جنگ است. من فیلم و شخصیت طوبا را یک شخصیت به تمام معنا حماسی می‌دانم. شرایط خانه‌ میثم را ببینید، شاداب است و سرزنده. حماسه آدم‌هایش را می‌بینید. وقتی وارد این خانه می‌شوید، صلابت و اقتدار زن و مرد آن خانه را می‌بینید. «دلبری» فیلم دفاع‌مقدسی است که وجه حماسی زن‌های کشورمان را نشان می‌دهد. قصه «دلبری»، قصه قهرمانانی است که داریم فراموششان می‌کنیم.

محمدحسین نیرومند، مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع‌مقدس:
عوامل فیلم «جشن تولد» خطر کردند
محمدحسین نیرومند، مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع‌مقدس گفت: فیلمی که با موضوع جنگ سوریه و موضوع مدافعان حرم ساخته شده چیزی است که به لحاظ موضوعی قطعا قابل اعتناست. آقای لاجوردی به‌عنوان کارگردان و آقای فیوضی به‌عنوان تهیه‌کننده این فیلم همت کردند و به سوریه رفتند تا این فیلم را بسازند. فیلم در منطقه ناامنی  اطراف حرم حضرت زینب(سلام‌الله علیها) فیلمبرداری شده است. عوامل این فیلم بالاتر از همت، خطر کردند و به سوریه رفتند تا جشن تولد را نمایش دهند.  وی افزود: به لحاظ امنیتی زاویه خوبی برای روایت فیلم و حضور ایرانی‌ها در سوریه انتخاب شده و سعی شده ارتباطی با دفاع 8 ساله ملت ایران برقرار شود. این فیلم یکی از خواسته‌های جریان فرهنگی مومن را پاسخ داد و از این جهت ستودنی است.  نیرومند در پایان گفت: ممکن است برخی مخالفت‌ها با این فیلم به خاطر اعمال سلایق شخصی روی موضوع مدافعان حرم شکل بگیرد! و در چنین مواقعی کمتر شاهد آن بوده‌ایم که با فیلم به‌عنوان سینما برخورد شود. این خیلی بد است که عده‌ای عادت کرده‌اند با موضع از پیش تعیین شده فیلم ببینند.

مریلا زارعی در نشست خبری فیلم «گیتا»:
هر فیلمی که حس زنانه داشته باشد مرا ترغیب می‌کند
نشست خبری سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر که طبق برنامه‌ریزی ارزنده در این دوره فردای اکران فیلم‌ها در کاخ رسانه‌ای برج میلاد برگزار می‌شود، در روز دوم برگزاری جشنواره میزبان عوامل فیلم سینمایی «گیتا» بود.  در این جلسه مریلا زارعی، بازیگر نقش گیتا درباره 3 نقشی که امسال در سینما بازی کرده است، گفت: به عنوان بازیگر قصه‌های متفاوتی را می‌خوانم و بنا به سیاست‌های کاری خودم، نقش را انتخاب می‌کنم و «گیتا» را به خاطر احترامی که به فیلمسازان اول دارم انتخاب کردم. البته کار با یک فیلم‌اولی یک دلواپسی‌هایی دارد اما این سختی برای کارگردان است و در وجوه دیگری برای ما خواهد بود چون تجربه حضور بازیگر جلوی دوربین بیش از کارگردانی است که برای اولین بار فیلم می‌سازد. کارگردان «گیتا» آقای مددی، اگرچه فیلمساز اول هستند ولی مدرس سینما هستند و همین کار را برای من جذاب کرد.  بازیگر نقش «گیتا» افزود: «گیتا» نقش متفاوتی بود که یک مادر را تصویر می‌کرد که حس دیگری را با خودش داشت. در هر کاری که هستم تلاش می‌کنم برایم کسب تجربه باشد. قلم زنانه این فیلمنامه برای من جذاب بود و هر فیلمی که حس زنانه داشته باشد مرا ترغیب می‌کند در آن حضور داشته باشم.  وی افزود: در فیلم «گیتا» وجه مادرانه غالب است و در «بادیگارد» وجه همسری غالب است و در فیلم «دختر» میرکریمی نقش یک خواهر را بازی کردم و این نقش‌ها را دوست داشتم و امیدوارم منتقدان این نقش‌ها را ببینند.

نمایش «ایستاده در غبار» در فرانسه
در ایام دهه فجر انقلاب اسلامی و در ادامه سلسله برنامه‌های «هفته فرهنگ ایران در پاریس»، سینما بالزاک شانزه‌لیزه در پاریس میزبان جشنواره فیلم‌های ایرانی با حضور ایرانیان و فرانسویان علاقه‌مند به سینمای ایران بود و «ایستاده در غبار» به همراه فیلم‌های«ماهی و گربه»، «خانه‌ای در خیابان چهل و یکم»، «رخ دیوانه» و «در دنیای تو ساعت چند است» از جمله آثاری است که در این جشنواره نمایش داده خواهد شد.  طبق جدول زمانی نمایش فیلم‌های ایرانی در پاریس، شب نخست اختصاص به اکران فیلم «من» به نویسندگی و کارگردانی سهیل بیرقی داشت که از جمله آثار حضور یافته در سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر است.

نادر طالب‌زاده دبیر همایش تحجر و اسلام آمریکایی شد
نادر طالب‌زاده از صاحبنظران شناخته‌شده در عرصه فرهنگ، اندیشه، هنر و سینما دبیر سومین همایش بین‌المللی تحجر و اسلام آمریکایی شد. این همایش، با هدف تبیین منشور روحانیت و بررسی ابعاد و مصادیق مختلف این منشور و شناخت مولفه‌های اسلام آمریکایی بویژه موضوع جریان‌های تفرقه‌افکن مذهبی و البته مولفه مهم نفوذ در بدنه مذهبی با حضور علما، اندیشمندان و صاحبنظران، دهم و یازدهم اسفندماه سال جاری در شهر مقدس مشهد برگزار می‌شود.