|
نگاهی به کتاب «الف لام خمینی» اثر «هدایتالله بهبودی»
پرتره امام
سیفالله نجاریان: مطالعه تاریخ همواره برای طیف وسیعی از جامعه، یکی از رشتههای مورد علاقه محسوب میشود ولی در این بین، هستند طیفی که به خاطر خشک بودن تاریخ، مطالعه آن را نمیپسندند و اقبالی به آن نشان نمیدهند. در کنار این باید به روایت تاریخ از بزرگان و افراد تاثیرگذار بر روند تاریخ نیز نام برد که در صورت جامع نبودن روایت، میتواند موجب دلسردی خواننده از خواندن یک روایت خشک تاریخی شود. از این رو باید در نظر داشت جذابیتهای روایی در مطالعه تاریخ میتواند میزان خوانندگان آن را افزایش دهد. ارسال به دوستان
نگاهی به فیلم سینمایی«جشن دلتنگی» تازهترین اثر پوریا آذربایجانی
بازگشت
حسین ساعیمنش: داریم به دوران تعریف بدیهیات بازمیگردیم. انگار تمام تصوراتی که در این سالها منجر به این شده بود که پیشفرض ویرانگر «فیلم خوب فیلمی است که پیام خوبی داشته باشد» بشکند، دارد دود میشود و به هوا میرود. نه، مسأله این نیست که همه فیلمهای سینمای یک کشور باید مطابق یک پیشفرض ثابت ساخته شود. کسی انتظار ندارد عواملی که منجر به ساخت فیلمهای نامطلوب میشوند، یکمرتبه بیاثر شوند یا تمام سینماگران یک مملکت ناگهان نسبت به همه آنها بیاعتنا شوند اما ساخته شدن فیلمی مثل «جشن دلتنگی» که کاملا در دل سینمای حرفهای ایران و با عواملی که براحتی میتوان صفت «سینماگر» را درباره اغلبشان به کار برد، تولید شده، قدرت تحلیل شرایط و اظهار نظر را از مخاطبش میگیرد. آدم با دیدن چنین فیلمی حس میکند کاملا از مناسبات و تغییرات سینما در این سالها دور افتاده و هر چیزی که به عنوان پیشرفت کلی در قصهگویی و فیلمسازی قلمداد میکرده توهمی بیش نبوده. آن هم وقتی کارگردان کار، فیلم قبلیاش «اروند» باشد که لااقل اگر فیلم درخشانی هم نبوده حاکی از این بوده که فیلمساز میداند که پرداختن به شخصیت، اولویت دارد و اگر در چنین آثاری شخصیت یا شخصیتهای اصلی گنگ و غیرقابل درک باشند، اساس فیلم به هم میریزد. حالا همین فیلمساز که حداقل از این جهت امیدوارکننده بود (دقیقا مثل نگار آذربایجانی که بعد از «آینههای روبهرو» سراغ ساخت «فصل نرگس» رفت) «جشن دلتنگی» را میسازد که دقیقا از عدم رعایت همان نقطه قوت امیدوارکننده منهدم شده. «جشن دلتنگی» تمام تصوراتمان از مفاهیمی مثل «تجربه» و «قدم رو به جلو» و «پیشرفت فیلمساز» را به هم میریزد. نیمی از فیلم بدون کوچکترین جذابیتی میگذرد و تازه آنجاست که متوجه میشویم در حال تماشای «فیلم» نیستیم و داریم چیزی درباره شبکههای اجتماعی تماشا میکنیم. چیزی درباره اینکه تاثیر شبکههای اجتماعی بر خانوادههای مختلف چیست و استفاده از آنها چه نتایجی را در پی خواهد داشت. و بعد از تماشای فیلم خودمان را آماده میکنیم تا شروع به تکرار حرفهای هزار بار گفته شده کنیم. دوباره بگوییم که تا وقتی فیلم جذابی ساخته نشود، تا وقتی مخاطب فیلم کوچکترین علاقهای به دنبال کردن آن نداشته باشد، تا وقتی هیچ شخصیتی در فیلم نباشد که مخاطب ذرهای درکش کند و درگیرش شود، تا زمانی که این اتفاقات نیفتد، اینکه نظر کارگردان درباره فلان مسأله اجتماعی چیست، کمترین اهمیتی برای کسی نخواهد داشت. چون همه برای تماشای فیلم به سینما میروند و اگر صرفا قرار باشد تحلیلهای اجتماعی بشنوند، قاعدتا به کارشناسان امور اجتماعی رجوع خواهند کرد. برگ برنده کسی که «فیلمساز» شده این است که میتواند فیلم بسازد (اینکه دیگر نیازی به توضیح ندارد!) و وقتی کسی از این موقعیت استفاده میکند و حاصل کارش فقط به آن «پیام» مورد نظر محدود میشود و ربطی به معیارهای سینمایی پیدا نمیکند، خب! عملا موقعیت ویژهای را که در اختیارش بوده ضایع کرده. بعد از تماشای «جشن دلتنگی» آماده میشویم باز شروع کنیم به گفتن همین حرفها و مشابه اینها ولی در کمال ناباوری با نقدی مواجه میشویم که فیلم را سرزنش کرده از این بابت که چرا در حالی که در نقد شبکههای اجتماعی کوشیده، هیچ تلاشی برای معرفی پیامرسانهای داخلی نکرده! اینجاست که مجددا قدرت فهم این موقعیت را از دست میدهیم. نمیفهمیم چطور میشود در دل سینمای حرفهای چنین فیلمی ساخته شود و در یکی از رسانههای رسمی چنین واکنشی به آن نشان داده شود. نمیدانیم عاقبت این نگاه که اثر هنری را ابزار پیام میداند و سینما را به «حرف» تقلیل میدهد به کجا ختم خواهد شد. تعجب و حیرت حاکی از این موقعیت، تمام تواناییمان برای اظهارنظر درباره فیلم را از بین میبرد، جز یک چیز: اینکه داریم به دوران تعریف بدیهیات بازمیگردیم. ارسال به دوستان
انتقادات تند سردار کارگر از درخواست برخی هنرمندان پیرامون بهروز وثوقی
دردهای واقعی سینما و مردم را دریابید
سردار بهمن کارگر، رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاعمقدس صبح روز گذشته در نشست خبری با اصحاب رسانه در واکنش به اظهارات برخی هنرمندان در دیدار اخیر با رئیسجمهور مبنی بر بازگشت بهروز وثوقی، اظهار داشت: من به عنوان رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاعمقدس که حافظ ارزشهای انقلاب اسلامی است وظیفه دانستم یکسری مطالب را بازگو کنم. به گزارش «وطنامروز»، سردار کارگر با بیان اینکه شاکی خصوصی بهروز وثوقی را در خارج از مرزها نگه داشته و هزینه آن به پای نظام نوشته میشود، اظهار داشت: مرحوم محمدعلی فردین هم در آن زمان راجع به بهروز وثوقی و ارتباطاتی که او با اشرف و دربار داشت مطالبی را بیان کرده بود. سوال این است که چه کسی مانع ورود او به کشور شده و چه کسی گفته از کشور خارج شود. او در اوج انقلاب از کشور خارج میشود و علیه مردم و انقلاب فیلم بازی میکند. از طرف دیگر، چه کسی مانع شده است او به کشور بازگردد. او دارای پرونده قضایی و شاکی خصوصی در کشور است. رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاعمقدس در بخش دیگری از سخنانش بیان داشت: واقعا همه دغدغه ما برگشت این بازیگر فاسد به ایران است؟ اگر امروز، وثوقی که خود ۴۰ سال پیش، مردم را رها کرده و به دنبال فساد رفته به ایران برگردد، سفره مردم ما رنگینتر میشود؟ آیا مسائل و معضلات اصلی و واقعی سینما و مردم ما اینها هستند؟ از بهروز وثوقی که بگذریم، مگر چند سال پیش، آن خواننده زن را به ایران نیاوردند؟ چه اتفاقی افتاد؟ چه کرد؟ جز اینکه مدتی ایران بود و دوباره به خارج از کشور رفت تا علیه نظام حرکت کند. برخی از مسؤولان که قبلا یا اکنون دارای منصب هستند، دارند نقش اپوزیسیون را بازی میکنند و مدام از مردم و نظام سوال میکنند. این سوال مطرح است که مگر شما نظام و مسؤولان این نظام نبودید که اکنون دارید نظام را زیر سوال میبرید؟ بسیاری از مسؤولان دنبال سیاسیکاری هستند و سنگینی کار خود را روی شانه رهبری میگذارند و بعد از نظام طلبکارند. ارسال به دوستان
هاروی واینستین سوژه فیلم سینمایی شد
روایت ترسناک «دیپالما» از تهیهکننده بدنام هالیوودی
«برایان دیپالما» اعلام کرد در حال نگارش فیلمنامهای ترسناک بر اساس زندگی «هاروی واینستین» تهیهکننده جنجالی هالیوود است. به گزارش ایسنا به نقل از هالیوود ریپورتر، «برایان دیپالما» کارگردان شناختهشده هالیوود که ساخت فیلمهایی چون «صورتزخمی» و «کری» را در دهههای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی در کارنامه سینمایی خود دارد، گفت پرونده مربوط به «هاروی واینستین» تهیهکننده بانفوذ آمریکایی را که با مجموعهای از جرائم آزار و اذیت جنسی و تجاوز روبهرو شده است با دقت دنبال میکند و درصدد است فیلمی بر این اساس بسازد که اثری ترسناک درباره یک تجاوزگر جنسی در سینماست. «واینستین» هفته گذشته و پس از شکایت بیش از ۸۰ زن به اتهام تجاوز، آزار و اذیت جنسی و سوءاستفاده، خود را به پلیس نیویورک تحویل داد و فرآیند قضایی رسیدگی به جرائم او آغاز شده است. «دیپالما» ۷۷ ساله در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه عنوان کرده بسیاری از افرادی را که در این ماجرا درگیر هستند میشناسد و داستانهای آنها را در طول این سالها شنیده است. وی همچنین گفته کارگردانان باید اعتماد بازیگران را جلب کنند و اگر اتفاقی تنها به سبب شهوت و شکمپرستی روی دهد از دید من بدترین اتفاق ممکن است. «دیپالما» متولد ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۰، کارگردانی را با فیلم «جشن عروسی» در سال ۱۹۶۳ آغاز کرد؛ جایی که «رابرت دنیرو» ۲۰ ساله نخستین نقش سینماییاش را ارائه داد. این کارگردان ۷۷ ساله تاکنون بیش از ۲۰ فیلم ساخته است که از میان آنها میتوان به «تسخیرناپذیران» با بازی «دنیرو»، «کوین کاستنر» و «شین کانری»، فیلم «ماموریت غیرممکن» با بازی «تام کروز» و همچنین فیلم معروف «صورتزخمی» و «راه کارلیتو» با نقشآفرینی «آل پاچینو» اشاره کرد. او در سال ۱۹۶۸ برای ساخت فیلم «تبریکات» موفق به کسب خرس نقرهای جشنواره برلین شد، با فیلم «Redacted» در سال ۲۰۰۷ شیر نقرهای ونیز را کسب کرد و در سال ۲۰۱۵ نیز جایزه فیلمساز سال را از جشنواره ونیز دریافت کرد. ارسال به دوستان
اخبار
ویژهبرنامههای شبکه مستند در 14 و 15 خرداد ارسال به دوستان
فریادها
فاطمه عبدالوند
جنس فریادهایم ارسال به دوستان
اخبار
خانه طراحان از پوسترهای رمضانی خود رونمایی کرد ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|