نیلوفر بختیاری: پیش از آنکه مجموعه «لیلی آذر» را ورق بزنم و قصد خواندن داشته باشم، با پیش‌فرض‌هایی مواجه بودم. می‌دانستم شاعر این مجموعه پیش از این نیز مجموعه‌‌ اشعاری منتشر کرده و از بانوی شاعری که در آستانه 40 سالگی‌ است اشعار پخته‌ای انتظار داشتم. ۴۱ غزل پیش رویم بود و البته طرح جلدی زنانه و عنوانی زنانه‌تر: «لیلی  آذر». عنوان کتاب خیلی جذبم کرد. کتاب را گشودم و غزل نخست اینگونه آغاز شد:
«کنار بوته اسفند و بادهای بهار
چه قدر بوی خوشی داشت شنبه‌های قرار
چه قدر در نظرم بی‌دلیل زیبا بود
حضور شاپرکی لابه‌لای بوته خار»
و حالا که همه غزل‌ها را خوانده‌ام می‌توانم اعتراف کنم اشعار این مجموعه به همان اندازه لطافت دارند که در آغاز کتاب و غزل اول مشاهده می‌کنیم. از همان اول چیزی شبیه به هوایی تازه و خنک از میان ابیات شروع به وزیدن کرد و تا پایان کم و بیش با من بود. در روزگاری که خواندن برخی اشعار سطحی و تقلیدی، نه‌تنها مخاطب را در التذاذ ادبی یاری نمی‌کند، بلکه باری نیز به دوش او می‌گذارد، باید اعتراف کنم شعرهای این مجموعه نه‌تنها بار سنگینی بر دوش ذهنم نبود، دریچه‌های روشنی نیز به رویم گشود.  اینجا دنیای شعر اعظم سعادتمند است و بنایش بر تجربیات شاعران دیگر استوار نیست. ما در اینجا با لحن، دایره واژگان، تعبیرات و هنجارشکنی‌های خاص خود او مواجهیم اما ویژگی‌های برجسته‌ای را که پس از خواندن این مجموعه در ذهنم باقی ماند برمی‌شمارم تا بتوانم به‌زعم خود تصویر روشن‌تری از این اشعار ترسیم کنم. اول آنکه طبیعتا در این مجموعه با عواطفی زنانه مواجهیم؛ زنی که گاه یک مادر است و آنجا که کودک درون شاعر پا به شعرها گذاشته، یک دختربچه. هر چند حضور این سه نقش در اشعار «لیلی آذر» قابل مرزبندی نیست، چرا که آن زن و آن مادر نیز در همان دختربچه جمعند. نمونه‌هایی از این ابیات را با هم می‌خوانیم:
- «ای روح ده ساله من، در شعرهای دبستان
امشب بخوان با دلم باز باران و باران و باران
با من بیا عاشقانه از کوچه‌ها سوی خانه
یک دست در دست بابا، یک دست در دست مامان»
- «تا شبیه کودکی‌هایم بفهمی حرف گل‌ها را
بسته‌ام روبان موهای تو را هم مثل پروانه»
- «دختر دیوانه‌وضع زودرنج کوچکم
در نبرد عشق و عقل و درد و درمان مرد شد»
- «یک دختر خجالتی هفت‌ ساله است
این زن که می‌رود به سوی انتهای روز»
نگاه زنانه شاعر سبب شده به زیبایی به بیان جزئیات بپردازد. لطافت خیال و ارائه تصاویر برجسته و بکر از دیگر تاثیرات این نگاه زنانه است؛ چیزی که به شعرهای مجموعه «لیلی آذر» حس‌ و حالی ویژه و آب‌ورنگی خاص بخشیده است. بی‌شک صدای تمیز شدن فنجان‌ها در حوض را یک زن شاعر پایبند به سنت‌ها می‌تواند بسراید. شنیدن این صدا در غزل او برای من مخاطب لذتبخش بود. منی که وقتی کلمه فنجان را در غزلی می‌شنوم بی‌گمان منتظر واژه قهوه و یکسری مضامین تکراری هستم اما او سروده است:
«به عشق مژده یک فال خوب را می‌داد
میان حوض، صدای تمیز فنجان‌ها»
و مثلا وقتی می‌بینم شاعر تخلص خود را به این ظرافت در بیتی بیان کرده است به ذوق می‌آیم:
«اگر به کشور خود باز آمدی،‌ ای شاه!
همان کسی که منم، صدراعظم است هنوز»
گاه شاعر ساده‌ترین موضوعات را به زیباترین شکل بیان می‌کند، مثلا وقتی می‌خواهد بگوید صدایش زدم و پاسخ نداد چون شاید او عشق حقیقی من نبود، می‌گوید:
«در به در عمری صدایش کردم و پاسخ نداد
دارد آیا عشق غیر از عشق نام دیگری؟»
عشقی که در این مجموعه از آن سخن به میان می‌آید عشقی‌ است دارای اصالت. برای همین است که در عاشقانه‌های این مجموعه با اصل عشق مواجهیم و احساسات زودگذر جایگاهی در این اشعار ندارند:
«دیوانه آن تابلوام، آن که نوشتی
بر کاغذ بی‌حاشیه‌ای عشق، پیاپی»
بیش از نیمی از غزل‌های «لیلی آذر» بدون ردیف هستند و تنها با تکیه بر قافیه‌ها سروده شده‌اند. اصولا سرودن چنین غزل‌هایی به دلیل آنکه از موسیقی ردیف بی‌بهره‌اند نیاز به چیره‌دستی خاصی دارد که خوشبختانه شاعر بخوبی از پس این دسته اشعار برآمده است. قافیه‌های اشعار نیز با آنکه گاه تازه و غیرمعمولند در هر بیت خوش نشسته‌اند. مثلا در غزلی با قافیه‌های معمول بهار، قرار و یار، کمتر انتظار می‌رود قافیه‌هایی چون دوچرخه‌سوار، رب انار و آب‌انبار اینقدر با هماهنگی کنار سایر قافیه‌ها قرار بگیرند و برجسته و غیرطبیعی جلوه نکنند.
«کجاست روشنی آن چراغ بغدادی؟
که می‌رساندم از آن شام بی‌ستاره به یار
چه مانده است از آن روزهای دار و درخت؟
به غیر سفره پاییز و طعم رب انار»
در غزل‌های این مجموعه حس‌ و حال زندگی دهه 60 و دوران کودکی شاعر جاری‌ است. حسی که فضایی دلنشین به اشعار داده و تداعی‌گر دلبستگی‌های معنوی وی است:
«باید که عطرش بماند در خاطرت تا همیشه
بنویس امشب شکسته صد بار از روی گلدان
حتی چهل سال دیگر حس کن که ده ساله هستی
نم نم بخوان تا که هستی، باران و باران و باران»
«با من قدم بزن دهه شصت شهر را
چل‌تکه‌های کودکی‌ام را به هم بدوز
یک دختر خجالتی هفت‌ساله است
این زن که می‌رود به سوی انتهای روز»
طرح سوال و ایجاد حالت گفت‌وگو از دیگر تکنیک‌هایی‌ است که شاعر این مجموعه به آن توجه نشان داده است. غزل‌هایی که تنها بهانه‌ای برای بروز احساسات شخصی نیستند، بلکه پیداست شاعر با مخاطب خود میل گفت‌وگو دارد و سوالات خود را با او مطرح می‌کند تا باب این گفت‌وگو باز شود:
«دوست داری چند خط از سرنوشتم را بخوانی؟
صبر کن اندازه نوشیدن یک قهوه با هم»
«چار فصل جالباسی‌ها زمستان است، می‌فهمی؟
باز هم تا می‌کنی پیراهن مهمانی خود را؟»
به هنگام خواندن این اشعار تاثیر 2 شاعر را احساس کردم. اول فروغ فرخزاد که پیداست شاعر تعلق خاطری به او دارد و گاه نیز با اشارات تلمیحی کمرنگ از این علاقه خود به مضامین شعر فروغ، یاد می‌کند و تلمیحات هنرمندانه می‌آفریند:
«باد می‌آید، می‌برد با خود صدایم را
برف می‌بارد تا نبینی رد پایم را
خشک خواهد شد شاخه شاخه دست‌های من
می‌برد آذر آخرین سبزه قبایم را»
یا این بیت‌ها که یادآور برخی عناصر شعرهای «تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» است. عناصری چون پری، اقیانوس، شقایق و...:
-«دوست دارم حس کنم در عمق اقیانوس‌هام
لاجوردی کن سکوت سقف‌های خانه را»
من پری‌دریایی‌ام اما که باور می‌کند؟
این دروغ شاخدار، این قصه، این افسانه را»
و انس و الفت شاعر با شعر حسین منزوی در برخی غزل‌های مستحکم این مجموعه پیداست. در ابیات پیش رو نیز شاعر با اشارات تلمیحی خلاقانه، این تعلق خاطر را نشان داده است:
«صیاد پیر! آخر این داستان چه شد؟
تقدیر پنجه‌های پلنگ جوان چه شد؟
پیچیده در سراسر شب بوی سوختن
تکلیف ماه و مزرعه‌های کتان چه شد؟»
در پایان باید بگویم ابیاتی در این مجموعه هستند که در عین سادگی حتی سختگیرترین مخاطبان شعر را نیز از آن خود می‌کنند. ابیاتی از جنس بیت
پیش رو:
«آیا به استدلال خشک چتر می‌خندی؟
و دوست داری راه رفتن زیر باران را»
و مگر یک مخاطب، حتی از نوع خاصش، از شعر امروز چه می‌خواهد جز خواندن و از بر کردن چنین ابیاتی که عصاره زندگی هستند؟  خواندن مجموعه شعر «لیلی آذر» را به کسانی که نسبت به شعر زنان و پویایی و زایایی مضامین آن ناامیدند، توصیه می‌کنم.
گفتنی است «لیلی آذر» سروده اعظم سعادتمند از مجموعه شعرهای موفق سال‌های اخیر در حوزه شعر زنان است که توانسته برگزیده جایزه‌ «پروین» و نامزد جایزه‌های دیگری چون «قلم زرین» شود.
 

حسین ساعی‌منش: شاید عجیب به نظر برسد اگر بخواهیم به فیلمی مثل «به وقت خماری» که اثر معمولی و میان‌مایه‌ای است صفات تفضیلی نسبت بدهیم اما حقیقت این است که فیلم آخر محمدحسین لطیفی یکی از غافلگیرکننده‌ترین فیلم‌هایی است که شاید در یک سال اخیر روی پرده سینماهای ایران رفته است، البته این مساله لزوما به معنای کیفیت بالای فیلم نیست و حتی به قصه فیلم هم ربطی ندارد. منظور از غافلگیری این است که فیلم، مدام انتظاری را که خودش از قبل از تماشا تا لحظات آخر ایجاد کرده، به چالش می‌کشد و در طول 85 دقیقه، چند بار تصور شکل‌گرفته مخاطب را تغییر می‌دهد. قبل از تماشای «به وقت خماری» شاید آن را چیزی شبیه به سریال «دودکش» و زیر سایه آن فرض می‌کردیم، یعنی فیلمی که مهم‌ترین امتیازاتش لوکیشن شلوغ آن و اتکا به بازی هومن برق‌نورد و کل‌کل‌های بامزه‌اش با اطرافیان باشد. خب! این نخستین‌چیزی است که فیلم به شکل ناامیدکننده‌ای تغییرش می‌دهد، البته که باز هم ماجرا در یک خانه بزرگ می‌گذرد و آدم‌های زیادی در طول فیلم در رفت‌وآمدند و در مجموع تیپ‌های متناقض و متضادی جمع‌آوری شده که می‌تواند بستر مناسبی برای یک فیلم کمدی شلوغ باشد ولی اولا این شلوغی باعث اختصاص مدت زمان بسیار زیادی به معرفی فضا و آدم‌ها (تقریبا تا ورود خواستگار) و در عمل شروع بسیار دیرهنگام ماجرای اصلی فیلم می‌شود و ثانیا توانایی‌های بالقوه برق‌نورد هم در کنار چهره‌هایی مثل مهدی فخیم‌زاده و ابوالفضل پورعرب و اختصاص بخش قابل توجهی از فیلم به آنها (با توجه به اینکه شخصیت‌های نسبتا مهم‌تری هستند) و همچنین به خاطر شوخی‌های نسبتا خنکی که برای شروع فیلم نوشته شده (دستشویی‌ رفتن پی‌درپی فخیم‌زاده، رفتارهای تیپیک برادرش به عنوان معتاد با تکه‌کلام «یا بهروز وثوقی»، اشاره به آن گلخانه نامتعارف با «الا یا ایها الساقی» و...) تقریبا از دست رفته و مهم‌تر اینکه با بازیگران دیگر هم جبران نشده و عملا آنها هم در همان موقعیت برق‌نوردند. اما با ورود خواستگار، یعنی بعد از زمانی که دیگر پذیرفتیم که باید حدود یک ساعت دیگر یک کمدی بی‌مزه را تحمل کنیم، فیلم دوباره تغییر جهت می‌دهد. با ورود خواستگار که پلیس است و پدربزرگش که روحانی است، «به وقت خماری» بخوبی از فرصت استفاده می‌کند و با جسارتی که کمتر در فیلم‌های ایرانی دیده می‌شود به این دو نفر می‌پردازد و به هیچ‌وجه سراغ آن وجه از شخصیت‌های «پلیس» و «روحانی» که در اغلب مواقع دیده‌ایم و حالا هم انتظار داریم، نمی‌رود؛ پلیس و روحانی در این موقعیت، نه جایگاه اصلاح‌کننده شرایط و برقرارکننده نظم، بلکه جایگاه تهدیدگرانی را دارند که آرامش این خانواده را که با چاشنی خلافکاری همراه شده، به هم می‌زنند و بیشترشان را به تکاپو می‌اندازند که از دست‌شان خلاص شوند و هر طور شده ماجرای خواستگاری را تمام کنند. همین مساله و تداوم آن به خاطر ماجرای گم‌شدن اسلحه، باعث می‌شود که «به وقت خماری» از یک اثر
نه چندان دلچسب و تکراری به کمدی مفرحی تبدیل شود که هم متفاوت است و هم توهین‌آمیز نیست. مورد سوم اما دقیقا در همین جایی اتفاق می‌افتد که فیلم، فاصله‌اش را از آثار متداول سینمای ایران مشخص می‌کند. در همین لحظات است که انگار آن وجه نامطلوب مشترک فیلم‌های ایرانی که کارگردان بخوبی در کنترلش موفق بوده، به شکل افسارگسیخته‌ای بیرون می‌زند: ساقی ماجرا از اینکه کسی درکش نکرده می‌گوید، دیگری از اینکه با دیدن دخترش متحول شده حرف می‌زند و در مجموع، اعضای خانواده از رفتاری که در قبال مادرشان در پیش گرفته‌اند، پشیمان می‌شوند و تازه فیلم به همین مقدار هم رضایت نمی‌دهد و برای اینکه مبادا چیزی از قلم افتاده باشد، از صوتی که خواستگار پلیس برای دختر خانواده فرستاده رونمایی می‌کند که تمام نتیجه‌گیری‌های فیلم را روی تیتراژ پایانی برای مخاطب بازگو کند و هیچ نکته ناگفته‌ای را باقی نگذارد. با این فرض که هیچ سوالی در هیچ زمینه‌ای برای مخاطبش باقی نماند، در حالی ‌که همین روشی که فیلم در مجموع در پیش گرفته، سوال‌هایی ایجاد می‌کند که واقعا جوابی ندارند و براحتی می‌توانستند اصلا مطرح نشوند: چرا فیلمی که در بعضی از لحظات از جسارتی تحسین‌برانگیز بهره برده در بعضی ابعاد دیگر تا این حد به دام تیپ‌سازی‌های کهنه افتاده؟ و چرا با جمع‌بندی کپسولی تمام آنچه در طول فیلم فهمیده بودیم، سطح اثر را چندین پله تنزل داده؟ و در حالی ‌که از تمام فرصت‌هایش برای معمولی ‌نبودن استفاده کرده، چرا تمام آنها را در جای دیگری به باد داده است؟
 

۴ بانوی ایرانی به همراه بانوانی از نیجریه، تایلند، تانزانیا و انگلستان به عنوان برگزیدگان سومین دوره جایزه جهانی «گوهرشاد» معرفی و تقدیر شدند. به گزارش «وطن‌امروز»، آیین اختتامیه سومین دوره جایزه جهانی گوهرشاد با حضور حجت‌الاسلام رئیسی، تولیت آستان قدس رضوی در تالار قدس کتابخانه حرم امام رضا(ع) برگزار شد. در این همایش از 4 بانوی فرهیخته ایرانی و 4 بانوی خارجی به عنوان برگزیدگان سومین دوره این جایزه تجلیل شد. افسانه سعیدتهرانی (خیری که بیش از 50 مدرسه ساخته است)، کبری سیل‌سه‌پور (همسر شهید اندرزگو، زنی که سال‌ها در مبارزات کنار همسرش فعال بود)، نجمه کربلایی نوروز (کارآفرین برگزیده و خیر و امدادرسان به محرومان) و لیلا لندی‌اصفهانی (مدیر مرکز بانوان آفتاب و فعال در رسیدگی به بیماران و امور فرهنگی) بانوان ایرانی و جومای احمد کاروفی از نیجریه (مادر ۵ شهید فاجعه زاریا)، دارا کات تیا از تایلند (خیر در رسیدگی به کودکان و مدرسه‌ساز)، خیرن آلبهای ماماکیکه از تانزانیا(آموزش به کودکان و مراقبت از آنها) و‌ ام‌فروه نقوی از انگلستان (حامی خانواده‌های بی‌بضاعت و ایتام و بنیانگذار موسسه «لبیک یا زهرا» در لندن) بانوان بین‌المللی تقدیر شده در این مراسم بودند.
 

کتاب «اسم تو مصطفاست» روایت زندگی شهید «مصطفی صدرزاده» به زبان همسرش است که از تازه‌های انتشارات روایت فتح است، در دبیرستان دخترانه کوثر رونمایی شد. به گزارش «وطن‌امروز»، راضیه تجار نویسنده کتاب در این مراسم گفت: «اسم من مصطفاست» نخستین اثر من درباره شهدای مدافع حرم است، هر چند از سال 64 داستان نوشتن را شروع کردم. من داستان‌های بسیاری دارم اما نوشتن درباره شهدا و با محوریت شهدا را دوست دارم. من خودم به انتشارات روایت فتح رفتم و گفتم می‌خواهم درباره شهدا بنویسم. در واقع به خواستگاری کار رفتم، مصاحبه‌ها را گرفتم اما با توجه به اینکه شهید صدرزاده تازه به شهادت رسیده بود، گاهی کار با مکث همراه می‌شد، رنج می‌بردم، گریه می‌کردم، پیش خودم می‌گفتم این کار را باید تمام کنم، فکر می‌کردم بتوانم 2 ماهه کتاب را بنویسم اما نشد، من با تمام لحظه‌های شهید همراه می‌شدم، زمان را گم می‌کردم، گاهی اذیت هم می‌شدم اما خدا را شاکرم کار به پایان رسید، زیرا با قلبم نوشتم. شهید صدرزاده شناخت داشت، ولایی بود، با وجود عشق به خانواده و فرزندش، عشق والاتر را پذیرفت، ولایی بود و سریع به خواسته‌اش رسید.
 

آغاز فصل ششم سینما روایت با فیلشاه
فصل ششم برنامه سینما روایت با نمایش و نقد و بررسی فیلم سینمایی «فیلشاه» آغاز می‌شود. به گزارش «وطن‌امروز»، فصل ششم برنامه «سینما روایت» با نمایش و نقد و بررسی فیلم سینمایی «فیلشاه»  از یکشنبه (31 تیرماه) آغاز می‌شود. این جلسه که صدوبیستمین برنامه از سلسله‌ نشست‌های نقد و بررسی آثار تولید شده در سینمای ایران در قالب برنامه «سینما روایت» است، این بار پذیرای سازندگان انیمیشن سینمایی «فیلشاه» خواهد بود. «فیلشاه» پرفروش‌ترین انیمیشن تاریخ سینمای ایران است که تازه‌ترین محصول گروه هنر پویا بعد از انیمیشن پرفروش «شاهزاده روم» به شمار می‌رود و هادی محمدیان کارگردانی و حامد جعفری تهیه‌کنندگی آن را برعهده دارند. اکران این فیلم از نوروز امسال آغاز شده و به دلیل استقبال گسترده مخاطبان همچنان در سینماها ادامه دارد. جلسه نمایش و نقد و بررسی این انیمیشن سینمایی روز یکشنبه 31 تیرماه ساعت 17:30 با حضور دکتر سیدبشیر حسینی، استاد دانشگاه صداوسیما به عنوان منتقد و کارشناس و هادی محمدیان کارگردان و حامد جعفری تهیه‌کننده فیلشاه، در مجموعه فرهنگی- هنری اسوه واقع در خیابان انقلاب، نبش خیابان بهار جنوبی برگزار می‌شود که ورود و حضور برای عموم علاقه‌مندان آزاد و رایگان است.


جشنواره هنر مقاومت، دبیران 3 بخش دیگر خود را شناخت
مسعود نجابتی، دبیرکل پنجمین جشنواره هنر مقاومت دبیران بخش‌های «تایپوگرافی»، «گرافیک متحرک» و «پرچم و کتیبه»  این جشنواره را منصوب کرد. به گزارش روابط عمومی ستاد برگزاری پنجمین جشنواره هنر مقاومت، مسعود نجابتی، دبیرکل جشنواره هنر مقاومت طی احکامی جداگانه «سیدمهدی حسینی»، «عباس صانعی» و «علی حیاتی» را به ترتیب به عنوان دبیران بخش‌های  «تایپوگرافی»، «گرافیک متحرک» و «پرچم و کتیبه»  این جشنواره منصوب کرد. گفتنی است هفته گذشته نیز انتصاب سیدمسعود شجاعی‌طباطبایی به عنوان دبیر اجرایی، حسن روح‌الامین به عنوان دبیر بخش نقاشی دیجیتال، محمدرضا دوست‌محمدی به عنوان دبیر بخش تصویر‌سازی و سیدمحمدرضا میری به عنوان دبیر بخش پوستر و تبلیغات شهری این جشنواره صورت گرفته بود. پنجمین جشنواره هنر مقاومت، توسط گروه هنرهای تجسمی بنیاد فرهنگی روایت فتح و در 10 بخش «پوستر و تبلیغات شهری»، «کارتون و کاریکاتور»، «تصویر‌سازی»، «طراحی صنعتی»، «پرچم و کتیبه» ،«تایپوگرافی»، «گرافیک متحرک»، «نقاشی دیجیتال»، «عکس» و بخش ویژه «علمی ـ پژوهشی»  دی‌ماه سال جاری در تهران برگزار خواهد شد.


علیرضا فغانی ممنوع‌التصویر نیست
مدیر شبکه ورزش سیما درباره اینکه چرا دوربین‌های‌شان بازگشت علیرضا فغانی، داور بین‌المللی فوتبال را ثبت و زنده پخش نکرده‌است، بیان کرد: ما دوشنبه‌شب ۲۵ تیرماه در برنامه «فصل داغ فوتبال» به طور مفصل حدود ۱۰ تا ۱۵ دقیقه کلیپ و گزارشی از فغانی پخش کردیم. به گزارش مهر، احسان شیعه در ادامه اظهار داشت: همچنین گفت‌وگویی با وی انجام شده که ان‌شاءالله پخش می‌شود و بزودی به صورت حضوری هم او را دعوت می‌کنیم. مدیر شبکه ورزش سیما بیان کرد: فکر می ‌کنم در طول روزهایی که فغانی در روسیه حضور داشت، شبکه ورزش بیشترین پوشش خبری را از این حضور داشت و بیشترین گفت‌وگو را با وی انجام دادیم. شیعه در پایان عنوان کرد: شائبه‌ای وجود ندارد و او ممنوع‌التصویر نیست. فغانی افتخار کشور ما است و ما هم حضور وی در جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸ را بخوبی پوشش دادیم. علیرضا فغانی داور فوتبال بامداد سه‌شنبه ۲۶ تیرماه از روسیه به ایران بازگشت.

بدون تو    
پای تقویم دیروزهایم     
خزان کشیده‌ام    
کنار تو نباشم    
چه فرقی می‌کند    
کجا و کدام فصلم؟    
چه حالی‌ست این روزها    
روزمرگی نه    
مرگ تمدید می‌کند روزگار    
اما! سراغ تو رفتن هم    
مرا، دوا نیست    
وقتی این پاهای بی‌جان    
جایی ندارد کنارت     
باور می‌کنی دلتنگم‌؟    
گاهی برای تمام نرسیدن‌ها    
تمام عشق‌ها که خط آخرشان فراق شد     
گاهی با تمام وجودم     
دلم می‌سوزد، برای تنهایی    
که مرا دارد     
و گهگاهی زیر لب    
با ته مانده امیدم     
که شاید    
به کوچکی زرده نیمروی مانده‌ای‌ست    
که میلی به خوردنش ندارم     
دلم بدجور تشنه آمدنت می‌شود    
که اگر بیایی    
در فقر را گِل می‌گیری؟    
پاس می‌شود، چک آرزوی فقرا؟    
هوس، گورش را گم می‌کند؟
همه جا مروت، گل می‌کند؟    
در عمق این ناپاکی‌ها    
زانو می‌زنم و می‌گویم
بیا حکم مرا جاری کن    
میان تمام منتظرانت    
شاید، دیگر کوفه تکرار نشد و طلحه‌ها بار ببندند و بروند هر جایی    
غیر از شهری که ظهور کرده‌ای    
تا بوی تعفن نفاق‌شان    
آلوده نکند دل‌ها را  بدون تو    
حتی قلم هم جان ندارد    
و زندگی، از ابتدا    
پایان است...    
باور کن

نشست سوژه‌یابی مستند  در حوزه هنری
دومین دوره از نشست‌های سوژه‌یابی مستند با موضوع «بررسی اتفاقات دهه پنجاه و شصت» در سالن اوستای حوزه هنری برگزار خواهد شد. به گزارش روابط عمومی مرکز مستند سوره، در این فصل از کارگاه‌ دکتر یعقوب توکلی، مورخ و استاد دانشگاه طی 10 جلسه ساعت 17 روزهای یکشنبه و دوشنبه هر هفته به مباحث تاریخی دهه پنجاه و شصت می‌پردازد. گفتنی است، این نشست‌های سوژه‌‌یابی ذیل عنوان مجموعه‌ای به نام «روزی روزگاری» به تاریخ ایران در دوره‌های مختلف و حساس کشور خواهد پرداخت.


«ماه‌نشین» منتشر شد
با وجود اینکه بسیاری از نویسندگان ایرانی توانایی خود در قصه‌گویی را در آثار داستانی بلند و رمان طبع‌آزمایی کرده‌اند اما بسیاری از آنها نیز در کنار این طبع‌آزمایی، داستان کوتاه را مهم‌ترین مجال و فرصت برای نمایش و بازگویی ایده‌ها و ایده‌آل‌های خود برای جهان زیستی خود و نیز فرصتی برای طبع‌آزمایی تکنیکی در نوشتن می‌پندارند. مجموعه داستان «ماه‌نشین» اثر مجتبی نیک‌سرشت نیز از همین منظر قابل تأمل می‌نماید. نویسنده‌ای جوان که هم فرم را خوب می‌شناسد و هم زبانی به‌قاعده و رشدیافته دارد و هم نگاهی تیزبین و خاص برای یافتن موضوعاتی که خود بستر روایت دغدغه‌هایش باشد. «ماه‌نشین» بیش از هر چیز قصه شخصیت‌هاست، روایت درون آدم‌ها، بازکاوی آنچه در دل و جان قهرمان‌ها می‌گذرد. نیک‌سرشت با وسواسی مثال‌زدنی به عمق روان شخصیت‌هایش می‌رود و چنان اسرار خاص و یکتایی را بیرون می‌کشد که مخاطب بیش از آنکه مقهور حادثه‌ها باشد متأثر از درک روان آدم‌هاست. آدم‌هایی که بسیار به مخاطب نزدیکند و قابل رصد در جامعه پیرامون. انتشارات کتاب نیستان مجموعه داستان «ماه‌نشین» را در ۹۶ صفحه با قیمت 8 هزار تومان منتشر
کرده است.