گروه بین الملل: دیروز کی‌یف طی کودتایی خیابانی رسما به دست مخالفان دولت اوکراین افتاد. حتی رئیس‌جمهور یانوکوویچ مقر حکومتی خود را ترک کرد و عمده نیروهای امنیتی، انتظامی و نظامی که هنوز به او وفادار مانده‌اند از پایتخت عقب نشستند؛ همچنین با استعفای اغلب نمایندگان طیف اکثریت (حامی دولت)، پارلمان که به دست مخالفان افتاده بدون برخورداری از موضع قانونی رأی به عزل رئیس‌جمهور داد اگرچه یانوکوویچ در نطقی تلویزیونی اقدام مخالفان را یک کودتا خواند. بدین ترتیب شورش طرفداران غرب در اوکراین تبدیل به کودتایی علیه دولت و پارلمان منتخب این کشور شد و این احتمالا به منزله عقب‌گرد به وضعیت نارنجی سال ۲۰۰۴ و روی کار آمدن یک حکومت غربگرا در کی‌یف خواهد بود. تنها یک روز پس از امضای توافقنامه دولت و مخالفان، نمایندگان اپوزیسیون پارلمان اوکراین با تحریک کلیچکوی بوکسور و یکی از رهبران شورشی به تکاپو افتادند تا اکثریت را به ضرورت کناره‌گیری ویکتور یانوکوویچ از قدرت متقاعد سازند. آخرین گزارش‌ها حاکی است اپوزیسیون خواستار برگزاری انتخابات زودهنگام سراسری در ماه مه 2014 است. شخص ویتالی کلیچکو در پارلمان خواستار برگزاری انتخابات حداکثر تا ۲۵ ماه مه شده است. پارلمان کشور اوکراین روز گذشته در پی تداوم ناآرامی‌ها رأی به اخراج وزیر کشور داد. نمایندگان پارلمان اوکراین «زاخارشنکو» را به اعمال خشونت علیه معترضان متهم کردند. همچنین وزارت کشور به دست یکی از نمایندگان نزدیک به تیموشنکو افتاده است. وی طی اطلاعیه‌ای مردم پایتخت را به همکاری با دولت ترغیب کرده است در حالی که هیچ نشانی از دولت قبلی نمانده است. در واقع غیبت ویکتور یانوکوویچ ابهامات زیادی درباره آینده دولت به وجود آورده است بویژه که متحد او در راس مجلس نیز استعفا کرد و ریاست پارلمان به دست ورچینوف، دست راست یولیا تیموشنکو، نخست‌وزیر سابق اوکراین افتاد. در عین حال تیموشنکو نیز که به جرم اختلاس در زندان به سر می‌برد با قانونی که روز جمعه به تصویب پارلمان رسیده بود از زندان آزاد و شامگاه شنبه با آمبولانس به میان معترضان آورده شد. این درحالی است که طبق توافقنامه روز جمعه رئیس‌جمهور و مخالفان، قانون اساسی نیز به شکل سال ۲۰۰۴ یعنی وقوع شورش طرفداران غرب یا انقلاب نارنجی باز‌می‌گردد. شبکه المیادین دیروز صبح پس از ناپدید شدن یانوکوویچ به نقل از منابع خبری اعلام کرد: «هواپیمای حامل رئیس‌جمهوری اوکراین دقایقی قبل در فرودگاهی در امارت «الفجیره» در امارات عربی متحده دیده شده است.» اما گزارش‌های بعدی به نقل ازمشاور رئیس‌جمهور از سفر یانوکوویچ به خارکیف خبر داد. به گزارش آسوشیتدپرس یکی از معاونان رئیس‌جمهور اوکراین دیروز گفت: او در شهر خارکیف است و قصد ترک کشور را ندارد. یک مقام امنیتی اوکراین نیز اعلام کرده بود، رئیس‌جمهوری هنوز در اوکراین حضور دارد اما نتوانست تایید کند وی در کی‌یف است یا نه. خبرنگاران اوکراینی نیز معتقد بودند یانوکوویچ پایتخت را به منظور بازدید از خارکیف در شمال شرقی اوکراین ترک کرده است. آنها از فرار رئیس‌جمهور، رئیس نهاد ریاست‌جمهوری و رئیس پارلمان اوکراین به «خارکیف» پایتخت اقتصادی شرق اوکراین سخن می‌گویند منطقه‌ای که به‌طور سنتی مردمش طرفدار رابطه با روسیه و طبیعتا طیف یانوکوویچ است. عصر دیروز خبر رسید که مردم این شهر تظاهراتی در حمایت از رئیس‌جمهور قانونی برپا کرده‌اند. این در حالی است که برخی مخالفان رئیس‌جمهوری اوکراین نیز مدعی شده‌اند وی بعد از ترک کی‌یف عازم مسکو، پایتخت روسیه شده است. مخالفان در گردهمایی جمعه‌شب در میدان استقلال که به مراسم عزاداری برای کشته‌شدگان ناآرامی‌های چند روز اخیر تبدیل شد رسما رئیس‌جمهور را تهدید کرده بودند اگر تا ۱۰ صبح شنبه استعفا ندهد کاخ ریاست‌جمهوری را به آتش می‌کشند. بخش مهمی از نیروهای شبه‌نظامی شورشی که تحت کنترل پنهان ناتو بوده‌اند و دست‌راستی‌های افراطی و گروه‌های نازی را شامل می‌شوند، منکر توافقنامه روز ۲۱ فوریه می‌شوند که روسیه و بسیاری از کشورهای اتحادیه اروپا اجرای آن را تضمین کرده بودند. آنها مدعی هستند «ما هیچ توافقی با ویکتور یانوکوویچ نکرده‌ایم» و به نظر می‌رسد قصد دارند با حمایت کاخ‌سفید درگیری‌های سیاسی را به یک جنگ داخلی بکشانند. حال محل اقامت رئیس‌جمهوری اوکراین در ۱۵ کیلومتری کی‌یف، خالی و بدون گارد نگهبانی به دست شورشیان میدان استقلال افتاده است، میدانی که حالا به «یورو» تغییر نام می‌دهد. طبق گزارش‌ها از صبح شنبه نیروهای پلیس و ارتش از نقاط مرکزی و حیاتی شهر کی‌یف عقب‌نشینی کردند. به گزارش شبکه العربیه معترضان و مخالفان دولت اوکراین در غیاب ارتش و پلیس با ادامه پیشروی‌های خود توانستند بر همه نقاط شهر کی‌یف مسلط شوند. همچنین گزارش شده است مخالفان توانستند پاویون تشریفات فرودگاه بوریس‌پول کی‌یف را به تصرف خود درآورند. با آنکه شنیده می‌شد پارلمان بدون اتکا به رأی اکثریت حقیقی، رئیس‌جمهور اوکراین را خلع کرده است اما سرانجام عصر شنبه «ویکتور یانوکوویچ»، رئیس‌جمهور اوکراین طی نطقی تلویزیونی تاکید کرد: «همچنان در کشور باقی خواهم ماند و هرگز از سمت خود استعفا نخواهم داد.» که این بر حضور او در خارکیف به عنوان اردوگاه طرفداران دولت صحه می‌گذاشت. به گزارش نسیم، یانوکوویچ همچنین ضمن تبهکار خواندن مخالفان دولت فاش کرد در زمان انتقال وی از مقر ریاست جمهوری در کی یف به فرودگاه، جانش تهدید شده و اتومبیلش از سوی گروه‌های مخالف مورد حمله مسلحانه قرار گرفته است. او همچنین گفت: «امروز دنیا و اوکراین شاهد یک کودتا بود، درست مانند روی کار آمدن نازی‌ها در آلمان دهه 1930».  در نتیجه این کودتای آشکار می‌توان گفت دموکراسی اوکراین تبدیل به دموقراضه‌ای در دست مزدوران غرب شده است.

میکائیل دیانی: حرکت جریان انقلابی در فضای سینمای این روزهای کشور نویدبخش روزهای خوشی برای سینمای ایران است چرا که پس از گذشت سال‌ها دوباره سینمای متعهد و سینماگران متعهد در حال بیدار شدن هستند. دولت یازدهم بدون پایگاه اجتماعی ثابتی وارد عرصه سیاسی کشور شد و همین نکته باعث شد از هر دستاویزی برای جمع‌آوری پایگاه اجتماعی استفاده کند. حسن روحانی پیش از جشنواره فیلم فجر به جمع هنرمندان رفت و در این نشست با نفی کردن تفاوت هنرمند ارزشی و غیرارزشی اعلام کرد: «تقسیم هنرمندان به هنرمندان ارزشی و غیرارزشی بی‌معناست؛ هنر یعنی ارزش و هنرمند ارزشمندی است که با کار خلاقانه به تعالی می‌رسد». روحانی اضافه کرد: «خلقت بزرگ‌ترین مظهر قدرت خدای لایزال است که فقط در این زمینه است که فتبارک‌الله احسن‌الخالقین». رئیس‌جمهوری تصریح کرد: «هنرمند، جهان را بازآفرینی می‌کند و کار او در مسیر ارزش‌های الهی است؛ هنرمند البته در مسیر هنر باید با مردم، ذوق مردم و خواست مردم خود را نزدیک کند». در این زمینه امام خمینی(ره) در پیام معروف خود به هنرمندان در شهریور 1367 به تفاوت‌های دو مدل هنر اشاره کرده و می‌نویسند: «تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل‌دهنده اسلام ناب محمدی(ص)، اسلام ائمه هدی(ع)، اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه‌خوردگان تاریخ تلخ و شرم‌آور محرومیت‌ها باشد. هنری زیبا و پاک است که کوبنده سرمایه‌داری مدرن و کمونیسم خون‌آشام و نابودکننده اسلام رفاه و تجمل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومایگی، اسلام مرفهین بی‌درد و در یک کلمه اسلام آمریکایی باشد». ایشان در بخش دیگری از این پیام می‌فرمایند: «هنرمندان ما تنها زمانی می‌توانند بی‌دغدغه کوله‌بار مسؤولیت و امانتشان را زمین بگذارند که مطمئن باشند مردمشان بدون اتکا به غیر، تنها و تنها در چارچوب مکتبشان، به حیات جاویدان رسیده‌اند. و هنرمندان ما در جبهه‌های دفاع‌مقدسمان اینگونه بودند، تا به ملأ اعلا شتافتند. برای خدا و عزت و سعادت مردمشان جنگیدند و در راه پیروزی اسلام عزیز تمام مدعیان هنر بی‌درد را رسوا نمودند. خدایشان در جوار رحمت خویش محشورشان گرداند.» (جلد 21، صص 145) جملات روحانی باعث شد حسن رحیم‌پور‌ازغدی که از جمله تئوریسین‌های حال حاضر انقلاب اسلامی است در جشنواره فیلم عمار بگوید: «من معنی این جمله را نمی‌فهمم که هنر ارزشی و ضدارزشی وجود ندارد! یعنی سینمایی که مروج شرک و خرافه است با سینمایی که مروج توحید و عبادت است، مساوی است؟
بعضی‌ها اصلا به این چیزها فکر نمی‌کنند، به دنبال چیزی هستند که برایش کف بزنند، اینها دغدغه حقیقت ندارند، دغدغه ریاست دارند اما انبیا دغدغه حق و باطل داشتند. می‌گویند هنر به ارزشی و ضدارزشی تقسیم نمی‌شود و هنرمند ارزشی و غیرارزشی هم نداریم. یا این حرف بی‌معناست یا شرک و توحید با هم مساوی هستند. یکی کردن اینها کاسبی است». نوع نگاه روحانی و هم‌طیفانش در حوزه فرهنگی در جشنواره فیلم فجر نیز با حالتی افراطی ظهور و بروز داشت و فیلم‌هایی که چه به لحاظ محتوایی و چه ساخت در حوزه فیلم‌های ارزشی انقلاب اسلامی بودند کنار گذاشته شدند تا آنجا که ابراهیم حاتمی‌کیا به دفاع از فیلم «شیار 143» که ماجرای یک مادر شهید را روایت می‌کند برخاست. جریان روشنفکری در این موقعیت با توهین به حاتمی‌کیا او را قیم سینمای ایران خواندند و حاتمی‌کیا که می‌دانست جریان روشنفکری دغدغه‌ای برای تقدیر از فیلم‌های ارزشی ندارد و «چ» قرار نیست مورد توجه قرار گیرد در مراسم اختتامیه فیلم فجر حضور پیدا نکرد. ابراهیم حاتمی‌کیا اما در دانشگاه تهران در بین هزاران نفر از دانشجویان که به‌طور ممتد او را برای ساخت فیلم «چ» تشویق می‌کردند؛ از پشت پرده سینمای ایران زبان به واقع‌گویی گشود و  گفت: «من به اختتامیه نرفتم چون احساس کردم که آرایشی چیده شده است، چه آگاهانه و چه ناآگاهانه که به نظر برسد من مقبول جریان سینما نیستم، به تعبیر کسانی که قبلا در جشنواره هم گفته بودند». حاتمی‌کیا درباره نوع نگرش به هنر ارزشی و غیر‌ارزشی نیز نظرات خود را اینگونه بیان کرد: «وقتی می‌بینم از طرف جریان خود جشنواره به این اعتنا نمی‌شود، چیزی که برمی‌گردد به شیوه مدیریت جشنواره فجر، ترجیح می‌دهم گوشه‌ای بایستم. وقتی این دوستان الگوهایشان را از آن‌ور آب می‌گیرند، الگوی‌شان را از زمین می‌گیرند و از ردکارپت، دیگر چکار می‌شود کرد. من فکر می‌کنم به جای اینکه به زیر کفش‌ها و رنگی که زیر کفش‌ها قرار می‌گیرد، دقت شود باید به افکار و تفکر دنیای شرق توجه کنند». حاتمی‌کیا درباره قیم‌مآب خوانده شدنش توسط جریان روشنفکری سینما، می‌گوید: «پس از اظهارنظر من درباره «شیار 143» آقای معلم در نامه‌ای اشاره می‌کند که من به گونه‌ای قیم‌مآب هستم. من فقط یک حرف درباره این فیلم زدم. این عزیزی که هر دولتی می‌آید سرجای خود هست و کارش را انجام می‌دهد، در دوره‌ آقای احمدی‌نژاد حضور دارد و در دوره آقای روحانی هم حضور دارد و به هر شکلی در همه محافل با پاپیون و با کراوات حضور دارد،  من از ایشان می‌پرسم که من قیم‌مآب هستم یا ایشان که مرا متهم به قیم‌مـآبی می‌کند. من فقط یک اعتراض کردم که ایهاالناس به داد این جریان فرهنگی برسید که در کشور می‌گذرد». در پایان حاتمی‌کیا روحانی را نیز مورد خطاب قرار داد و گفت: «جناب آقای روحانی جریان فرهنگی مردان بزرگ می‌طلبد نه کسانی که نمی‌توانند 24 ساعت پای حرف‌های خود بایستند». کمتر از 24 ساعت بعد از سخنرانی حاتمی‌کیا در دانشگاه تهران، هجمه‌های جریان روشنفکری سینما به وی آغاز شد و کافه‌سینما، رسانه علی معلم که محمل سینماگران جریان روشنفکری است با حمله به حاتمی‌کیا می‌گوید: «آقای حاتمی‌کیا! آن 8 سال کجا بودید؟» این سایت با کوچک خواندن مسؤولان فرهنگی دولت نهم و دهم، حاتمی‌کیا را فرصت‌طلب می‌داند که برای دیده شدن شروع به حرف زدن کرده است. این رسانه در چند مطلب به حاتمی‌کیا حمله کرده است و رسانه‌های اصلاح‌طلب دیگر نیز شروع به حمله کرده‌اند. اگر چه در چند سال گذشته جریان سینمای دینی با تک‌فیلم‌ها ظهور و بروز داشت اما آنچه در این چند روز اتفاق افتاده است نوید شکل‌گیری یک جبهه از سینماگران ارزشی در مقابل جریان روشنفکر‌نمای موجود در سینما را دارد. کنار هم قرار گرفتن ابوالقاسم طالبی، ابراهیم حاتمی‌کیا، پرویز شیخ‌طادی، جمشید مشایخی، بهروز شیعبی، احسان عبدی‌پور، مریلا زارعی و... در مقابل جریانی که سینما را متعلق به خود می‌داند و قیم‌مآبانه در مقابل سینماگران ارزشی می‌ایستد، می‌تواند اولین جرقه‌های حضور مجدد و فعالانه سینماگران ارزشی در صحنه سینمای ایران باشد.

رئوف پیشدار*: وقایع تروریستی متعدد از جمله به گروگان گرفته‌شدن 5 مرزبان ایرانی توسط تروریست‌هایی که از خاک پاکستان می‌آیند، بار دیگر مسائل امنیتی آن منطقه و نوع و سطح برخورد و تعامل با پاکستان درباره مسائل امنیتی را به جد مورد توجه قرار می‌دهد. این اولین بار نیست که تروریست‌ها با استفاده از خاک پاکستان اقدام به فعالیت‌های تروریستی در خاک ایران می‌کنند‌ و باز این اولین‌بار نیست که طرف پاکستانی بهانه می‌آورد که قادر به کنترل مرزهایش نیست! پاسداری از مرزها اولین وظیفه حاکمیتی هر دولتی است که در حقوق بین‌الملل به صراحت به آن اشاره شده و از وجوه وجاهتی حاکمیتی شناخته می‌شود. این موضوع تا به آنجا در حقوق بین‌الملل مورد تاکید است که اجازه داده شده تا هر واحد سیاسی که منافعش از سوی همسایه تضییع شود، بعد از طی مراحل مقرر، برای احقاق حقوق خود از مرز عبور کند و حتی جامعه جهانی را برای دفع تهدید به کمک بخواهد.  میان ایران و پاکستان در طول سالیان بسیار روابط دو کشور، توافقنامه‌ها و قراردادهای بسیاری برای همکاری در حوزه‌های امنیتی منعقد شده است ‌ولی واقعیت قضیه و آنچه در عمل رخ داده، نشان می‌دهد درطرف پاکستانی اراده لازم برای تحقق بخشیدن به توافق‌هایش وجود ندارد. ازجمله توافق‌های دوجانبه میان اسلام‌آباد و تهران، توافقنامه استرداد مجرمین است. توافقنامه‌ای که اگرچه به امضای دو کشور رسیده اما گویا ضمانت اجرایی چندانی ندارد.  در جنوب شرق ایران و در سال‌های اخیر حوادث تروریستی متعددی به‌وقوع پیوسته است که عامل یا عاملان آنها از آن سوی مرز آمده بودند و بعد از عملیات دهشت‌افکنانه خود، دوباره به آن سوی مرز گریخته‌اند. ایران ابزارهای زیادی برای تعقیب جانیان در آن سوی مرز و درخواست استردادشان از پاکستان دارد که از آن جمله توافقنامه‌های مشترک و توافقنامه‌های جمعی مانند عضویت در اینترپل است. پاکستان درهمه حوادث تروریستی جانیان را به ایران تحویل نداده است و این در حالی است که جانیانی که آدرس آنها در پاکستان مشخص است، در اغلب موارد و از جمله درمورد اخیر و پیش از آن در حوادث تروریستی مشابه در منطقه «پیشین» که به شهادت شماری از سربازان انقلاب اسلامی ازجمله سردار شوشتری انجامید یا بمبگذاری‌های انتحاری در چابهار و گروگانگیری منجر به شهادت شماری از ایرانی‌ها در نزدیک به پنج سال پیش در چابهار به ایران مسترد نشده‌اند. یکی از بهانه‌های پاکستان در عدم برخورد مناسب با اشرار و تروریست‌هایی که از خاک آن کشور به ایران برای عملیات دهشت‌افکنانه نفوذ می‌کنند، «‌نداشتن حاکمیت بر مرزها»یش است که بهانه‌ای کاملا غیرقابل قبول است زیرا این امر از وظایف اولیه هر حاکمیت سیاسی با هر تعریف از نوع حکومت است، مگر بپذیریم که حاکمیتی وجود ندارد‌ که در آن صورت از جمله براساس کنوانسیون‌های وین و ژنو و منشور ملل متحد در بخش وظایف شورای امنیت، طرف ضرردیده می‌تواند اقدام کند.  وظیفه اول هر حاکمیتی حفظ امنیت همه ساکنان در قلمرو حکومتی آن است که در علم سیاست آن را حتی معادل «استقلال» یک واحد سیاسی دانسته‌اند و این وظیفه حاکمیت است که هر مولفه تاثیرگذار بر امنیت عمومی و مخل آن را شناسایی و به هر شکل ممکن برای شهروندان تامین امنیت کند. بازبودن مرزها و سهولت تردد، قرار گرفتن منطقه در مسیر ترانزیت مواد مخدر، زیاد بودن اتباع خارجی و دستیابی افراد خارجی به هویت ایرانی در مطالعات سیاسی، اجتماعی و امنیتی در جنوب شرق ایران، چهار مولفه اساسی ناامنی در منطقه از بعد داخلی دانسته می‌شود که هرچه سریع‌تر باید برای رفع آنها برنامه‌ریزی و اقدام کرد.
*روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه

حسین  قدیانی:  نه فقط صداقت، بلکه صراحت و شفافیت هم سیادت دارد بر سیاست. اگر بعضی‌ها نقد را برنمی‌تابند، همان به که منتقدان را بی‌سواد خطاب کنند تا اینکه بخواهند پای یک نهاد فوق‌العاده مهم، حساس و امنیتی را با هزار و یک کار کرده و نکرده به گلیمی باز کنند که علی‌القاعده اقلیم کار او نیست. ارگانی که کارش حفظ، بلکه بسط امنیت ملی این مرز و بوم است. بعضی‌ها اگر خوب دقت کنند، خواهند فهمید که در دم و دستگاه‌شان، یک «معاونت حقوقی» هم دارند که درست شده برای همین شکایت‌ها! کدام شکایت‌ها؟ همین که شکایت کنند از 4 متن «دهان ما پلمب نمی‌شود»، «هسته‌ای ملت و دیپلماسی دولت»، «آقایان! سر بولدوزر را بچرخانید طرف دشمن» و «غرور ملی شکست، نه ساختمان تحریم» به قلم راقم این سطور که در همین «وطن امروز» کار شده. اشاره به نکاتی در این باره لازم است اما قبلش باید پرسید؛ آیا این بود اعتدال؟!
یکم: از بعد آمدن احضاریه، بارها و بارها این 4 متن را، هم از اول به آخر، هم از آخر به اول، هم از وسط به بالا، هم از وسط به پایین، و هم به شکل رندم(!) دوباره‌خوانی کردم، مع‌الاسف دقیقا متوجه نشدم کدام جمله، احیانا کدام کلمه از نوشته‌هایم امنیت ملی را به خطر انداخته است؟! واقعا این بود اعتدال؟!
دوم: من درباره نقد توافق ژنو، پای نقطه به نقطه نوشته‌هایم بویژه این 4 متن ایستاده‌ام و حتما با کمال میل، با کمال احترام به قانون و با کمال شجاعت در دادسرا حاضر خواهم شد اما خیلی خوب بود شاکی اصل‌کاری هم، خود بار شکایت را بر دوش می‌کشید و از کیسه این نهاد و آن شورا خرج نمی‌کرد! در ادوار قبل نیز دست‌اندرکاران همواره از جیب معاونت حقوقی خود هزینه می‌کردند و شأن فلان دستگاه و منزلت بهمان ارگان را وجه‌المصالحه نقدناپذیری خود نمی‌کردند. این بود اعتدال؟!  
سوم: این شکایت در حالی مطرح می‌شود که ما در «وطن امروز» صرفنظر از نقدهای مستدل خود، مکرر تاکید کرده‌ایم توافق ژنو به هیچ‌وجه قابل قیاس با عهدنامه ترکمانچای نیست. واقعا این حد از تحمل منتقد در دولت اعتدال نوبر است! یعنی این بود اعتدال؟!
چهارم: هم من در راهپیمایی 22 بهمن بوده‌ام، هم دولتمردان محترم و هم من شعارهای جمهور را شنیده‌ام، هم رئیس‌جمهور. این 4 متن، چیزی جز تکرار البته نرم‌تر، روادارانه‌تر و محتاط‌تر همان پیام ملت در راهپیمایی 22 بهمن نبوده و نیست. قطعا اگر «دهان ما پلمب نمی‌شود» مخل امنیت ملی این دیار است، به طریق اولی، راهپیمایی 22 بهمن سی و پنجم همه آحاد ملت نیز باید مخل امنیت ملی کشور تشخیص داده شود. آیا بعضی‌ها شاکی 22 بهمن ملت هم هستند؟! آیا ملی‌ترین روز این وطن را، علیه امنیت ملی تفسیر می‌کنند؟! اینکه خیلی بد و به عبارتی طنزآمیز است! اگر پیام ملت در یوم‌الله 22 بهمن «وحدت و استقامت» بود، آیا ما قبل از این پیام و صدالبته ملایم‌تر از ملت، ننوشتیم تقسیم بر 2 کردن ملت و درشتگویی علیه منتقد، مخل وحدت است؟! و آیا ما ننوشتیم توافق ژنو با استقامت این ملت، به هیچوجه هماهنگ نیست؟! اینک بعد از راهپیمایی باشکوه 22 بهمن، ما از آنجا که برخلاف بعضی‌ها به‌خوبی پیام ملت را گرفته‌ایم، محکم‌تر از قبل، درِ قلم‌مان بر همان پاشنه وحدت و استقامت خواهد چرخید. بعضی‌ها اگر باز هم گلایه دارند، خوب است شکایت از مردم وطن کنند، نه اینکه فقط زورشان را به «وطن امروز» نشان دهند. با این همه، زور ما بیش از آنکه در بازوی‌مان نهفته باشد، در جوهر قلم و گوهر تحلیل‌مان جاری است. می‌ماند این سوال که به‌راستی این بود اعتدال؟!
پنجم: بعضی‌ها 4 جمله نقد را نمی‌توانند تحمل کنند، حتی هنگام شکایت نیز خود را پشت ترکیب مقدس «امنیت ملی» قرار می دهند، چطور از نظام می‌خواهند آشتی کند با فتنه‌گرانی که سال 88 آن همه جنایت در حق امنیت ملی این مرز و بوم مرتکب شدند؟! بعضی‌ها تاب یک تیتر چند کلمه‌ای «هسته‌ای ملت و دیپلماسی دولت» را ندارند، چطور از قوه محترم و مظلوم ‌قضائیه توقع دارند سران مجرم فتنه را ببخشد؟! بعضی‌ها تحمل 2 تا نقد آرام‌تر از شعارهای ملت را ندارند، چطور از نظام می‌خواهند با محاربانی که همین چند وقت پیش محاربه‌شان به شهادت یکی از جانبازان فتنه 88 منجر شد، صلح برقرار کند؟! من واقعا عذر می‌خواهم اما در سیاست، افه‌هایی هست که به منادیان اعتدال هرگز نیامده! از سران فتنه، جز 2 تن که در قصر محصورند– بخوانید مقصورند!- الباقی چون گربه بی‌حیا از در دیگِ باز و سرشار از لطف و کرامت دستگاه محترم قضا، مشغول سوءاستفاده‌اند.
 از فتنه‌گران میانی هم جز معدودی انگشت‌شمار، الباقی آزاد و رها به‌سر می‌برند، شماری‌شان حتی به کرسی مدیریت هم رسیده‌اند! آنکه باید به آن دیگری، اخلاق و آشتی ملی و رواداری و تحمل و بردباری یاد دهد، آیت‌الله آملی لاریجانی است. جز این است؟! شگفتا! بعضی‌ها نه فقط برای قوه‌قضائیه، بلکه برای کل نظام، درس «آشتی ملی» می‌گذارند! آنکه باید دم از مرحمت و مهربانی بزند، آقای محسنی‌اژه‌ای است که با وجود آن همه فتنه‌گری خاتمی، کاری به کار این مجرم بی‌‌آبرو ندارد، آنوقت افه سعه‌صدرش را بعضی‌های دیگر می‌دهند! و خب، شاید همین باشد مراد از اعتدال!  
ششم: هر دولتی، به ملت، بی‌اعتماد و به پیام ملت، بی‌اعتقاد باشد، ما در آن صورت یک «امنیت ملی» خواهیم داشت، یک «امنیت دولتی». ما هرگز مندرجات خود را که نمونه‌ای کوچک‌تر از پیام روز 22 بهمن ملت است، مخل «امنیت ملی» نمی‌دانیم. بعضی‌ها بهتر است با تقویت اعتماد خود به ملت، زلف امنیت خود را گره به 4 تا جمله و 4 تا تیتر نزنند. من در خیابان امنیت ملی با قلم خود، مشغول رفتگری‌ام؛ وصله اخلال در امنیت ملی به آشوبگران عاشورا می‌چسبد، به کسانی که خیمه عزای ارباب را در حال سوختن دیدند و ذره‌ای غیرت نجنباندند. بعضی دست‌اندرکاران بهتر است اصلا این همه نگاه امنیتی نداشته باشند و منتقد را از خود و خیرخواه خود بدانند که ما خود را نه فقط پاسدار امنیت ملی بلکه حافظ امنیت جزء جزء اجزای این نظام مقدس می‌دانیم. ما اساسا با این نگاه، زاویه داریم که امنیت ملی یک امنیت باشد و امنیت دولت یک امنیت دیگر. فرض است بر دولت که با تدبیر درست، این 2 امنیت را همچنان که قبلا هم با هم یکی بوده‌اند، دوباره به هم سنجاق کند اما به‌راستی این بود اعتدال؟!
هفتم: چیست اما اخلال در امنیت ملی؟! اخلال در امنیت ملی، آنجاست که در خلال یک توافق نامتقارن، زبان دشمن به بی‌ادبی و بددهانی علیه ملت باز شود تا حدی که ملت مجبور شود با پیام خود مبنی بر وحدت و استقامت، جور قصور بعضی‌ها را بکشد. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که نابکاران 88 در مصادر امور به کار گرفته شوند. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که متاثر از یک توافق سست، گزینه نظامی دشمن، پررنگ‌تر از قبل، ولو در حد حرف مشاهده شود. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که با لطایف‌الحیل، اقوام و اقلیت‌ها علیه زبان ملی، خط ملی، دین ملی، وحدت ملی و اقتدار ملی به کار گرفته شوند، اقوام و اقلیت‌هایی که خود محافظ «وحدت و استقامت»‌اند. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که فلانی، نماینده در امور اقوام و اقلیت‌ها باشد. اخلال در امنیت ملی، در متن، حاشیه و مفاد توافق نامتوازن ژنو است، نه در نقد آن. اخلال در امنیت ملی، آنجاست که مردم تقسیم بر 2 شوند، آنجاست که منتقد، بی‌سواد خوانده شود، آنجاست که پاسخ دوست را با درشتی می‌دهند اما به جای جواب دندان‌شکن به دشمن، او را «مودب و باهوش» خطاب می‌کنند و در بهترین حالت، گیر به عینک وندی شرمن می‌دهند، و آنجاست که علیه مقدسات در جراید زنجیره‌ای مطالب متعدد نوشته می‌شود اما «غرور ملی شکست، نه ساختمان تحریم» مخل امنیت ملی تشخیص داده می‌شود! به‌راستی این بود اعتدال؟!
***
من با کمال میل و با کمال افتخار به دادسرا خواهم رفت و شکایت دولت اعتدال از خود را به عنوان برگی بسیار زرین در پرونده قلمم ثبت خواهم کرد. من یوم‌الله 22 بهمن، به چشم خود، بسیار مردمی را دیدم که بسی انقلابی‌تر از نوشته‌هایم، داشتند شعار علیه دشمن و دشمن دوستان می‌دادند. وقتی تایید ملت هست؛ تا باشد از این شکایت‌ها، تا باشد از این شاکی‌ها. دولت محترم بداند؛ من نقض قرار با «وحدت و استقامت» نخواهم کرد و حتی اگر از من شکایت کند، من در عوض، هیچ شکایتی از دولت ندارم. تنها خواسته‌ام این است که دولت محترم، فی‌الواقع برای مردم کار کند. دولت برود کار کند، خدمت کند که شکایت از حسین قدیانی و گرفتن وقت شریف دستگاه قضا، برای این مردم نازنین، آب و نان نمی‌شود. من به‌زعم خود، نه فقط دولت را دعا می‌کنم، بلکه با قلمم، دست همکاری به سویش دراز می‌کنم، منتها آنجا که واقعا بحث خدمت به ملت درمیان است، نه جایی مثل توافق ژنو. اصلش را بخواهی، این «وحدت و استقامت» است که شکایت از توافق ژنو دارد. گمانم جای شاکی و متشاکی عوض شده! اصلا نکند دقیقا همین بود که بهش می‌گفتند اعتدال؟! حتما به دادسرا خواهم رفت... با افتخار!
 

شروین طاهری: وقتی بحران از راه می‌رسد، طبیعی است توده‌های مردم در تکاپوی راه‌حل باشند اما آیا در دنیایی از اطلاعات دروغین و مخدوش، می‌توان به راه‌حل دست یافت؟ در نتیجه بسیار محتمل است توده‌هایی که برای حل بحران در خانه‌شان اجتماع کرده‌اند، با هدایت مغرضانه رهبران وابسته، «در و دیوار به‌هم ریخته‌شان» را بر سر خویش خراب کنند. این حکایت امروز «میدان استقلال» کی‌یف، پایتخت اوکراین است، در حالی که بعید نیست این یکی از آخرین اشاره‌های نویسنده به کشوری واحد به نام اوکراین باشد. آیا مردم اوکراین یا دست‌کم بخشی از آنها در حال شورش علیه مردمسالاری هستند، یعنی همان چیزی که در سال 1991 به بهایی سنگین با استقلال از اتحادجماهیرشوروی به‌دست آوردند؟ بعید نیست! همانطور که از آسمان همیشه‌ سیاه و دودگرفته کی‌یف در این چند هفته برمی‌آید اعتراضات ضددولتی هم در اوکراین به قدری ابهام‌آمیز است که حتی بسیاری از کسانی که ناآرامی‌های کی یف و لفیف را دنبال کرده‌اند، هنوز نمی‌دانند آن معترضان صلح‌طلب یونیفورم و کلاه‌خود‌پوش در حقیقت شبه‌نظامیان آموزش‌دیده‌ای هستند که به دو گروه کلی «جدایی‌طلبان غربی و تاتاری» و «نازی»ها؛ (بله! درست شنیدید، نازی‌های فاشیست، نژادپرست و آدم‌سوز و ضدبشر و یهودی‌ستیز اوکراین که البته هزینه تشکیلات‌شان را بانکداران یهودی آمریکا و اروپا می‌پردازند) تقسیم می‌شوند و فرماندهان هردو طیف به گواهی اسناد معتبر در پایگاه‌های ناتو در استونی، لهستان، کوزوو و ترکیه دوره‌های خرابکاری و جنگ‌شهری گذرانده‌اند. شورشیان در چند مرحله علیه دولت مستقر و رئیس‌جمهور قانونی، ویکتور یانوکوویچ تظاهرات و جنگ خیابانی به راه می‌اندازند و در این فضای غبارآلود، شورشیان مزبور توسط رسانه‌های غربی قهرمان طیفی از جامعه اوکراین بازنمایی می‌شوند که به‌خاطر پیوستگی‌های جغرافیایی‌شان، خواهان ارتباط نزدیک‌تری با اتحادیه اروپایی هستند، حال آنکه اکثریت قاطع مردم کشور در آخرین انتخابات دموکراتیک به دولتی رأی داده‌اند که ارتباطات سنتی با روسیه و متحدانش را به دلایل منطقی در درجه اول اهمیت قرار می‌دهد. سرانجام در فازنهایی، شورشیان نه‌تنها علیه دولت و حکومت مرکزی منتخب بلکه حتی علیه خود اوکراین هم کودتا می‌کنند و نام میدان «استقلال» را به «یورو» تغییر می‌دهند.
به این می‌گویند یک نمونه کامل از شورش علیه دموکراسی که همانطور که از 5،4 سال پیش به یاد داریم، یکی از روش‌های مرسوم جنگ‌های نسل چهارم است که غرب به رهبری آمریکا در حال برافروختن آتشش در خرمن ملت‌های مستقل دنیاست. در حالی که غرب جهان را در وحشت سومین جنگ جهانی نگاه داشته، اما مدل آمریکایی نسل چهارم جنگ، به جای حمله نظامی، بر فضاسازی در محیط اجتماعی و سیاسی کشور هدف و هجمه‌ خبری و تبلیغاتی تکیه دارد. انقلاب‌های مخملین اروپای شرقی و آسیای‌مرکزی نخستین نمونه‌ها از نسل چهارم جنگ بودند که پیاده‌نظام آن مخالفان مزدور داخلی بودند. سپس در عراق، سوریه و لیبی این نوع جنگ به شکل ترکیبی از جنگ‌های شهری و تروریستی و با اضافه‌شدن پیاده‌نظام مزدور غیربومی آموزش‌دیده در پایگاه‌های وابسته به غرب پی‌گرفته شد. با این وجود شکل خیابانی شورش علیه دموکراسی از ایران 2009 گرفته تا اوکراین، ونزوئلا و بوسنی و هرزگوین 2014، برای آمران کاخ سفید سهل‌الوصول‌تر و به لحاظ عملیاتی کاربردی‌تر است چرا که همان‌گونه که بشاراسد اخیرا در مصاحبه با «صدای روسیه» اعتراف کرد، آمریکایی‌ها و در کل غرب، در جنگ رسانه‌ای دست بالاتر را دارند. رسانه اهرمی است تا با پدید‌آوردن فضایی تیره و تار، غرب بسیار سریع‌تر از پروسه جغرافیایی اشغال نظامی، با پروسه اجتماعی عملیات روانی، اذهان عمومی توده‌های ساکن در مناطق جغرافیایی را وارد بازی‌های بحرانی سازد و از فقدان رهبری شایسته در جوامع مختلف برای قالب کردن رهبران قلابی مزدور خویش به مردم بهره‌ ببرد. بدین‌ترتیب رسانه‌های سلطه، حتی جنبش‌های مردمی حقیقی را به شکل دلخواه خویش بازتولید می‌کنند و با هدف بی‌ثبات‌کردن جوامع به جان دولت‌های مستقل منتخب می‌اندازند. بازتولید جنایتکاران القاعده از قیام اسلامی مردم افغانستان علیه اشغال روس‌ها، بازتولید تندروهای چچن، تاتار، سلفی، وهابی، اخوانی، بودایی و انواع و اقسام گروه‌های افراطی‌مذهب یا ملی‌گرا در گوشه و کنار جهان و بازتولید گروه‌های ناسیونالیست افراطی مانند نازی‌ها در اروپای شرقی، همگی با نیت بی‌ثبات‌کردن جوامع هدف در راستای نسل چهارم جنگ جهانی سلطه علیه حاکمیت مردم و مردمسالاری واقعی صورت می‌گیرد. شورش اوکراین، قطعا آخرین نمونه از این دست نخواهد بود. وقتی ویکتوریا نولاند، معاون اروپایی وزارت خارجه آمریکا در سخنرانی کوتاهش در نشست مطبوعاتی گروه لابی اوکراین در واشنگتن
به ابتکار یک شرکت چندملیتی نفتی، از هزینه 5 میلیارد دلاری آمریکا برای سوق‌دادن اوکراین به‌سمت اتحادیه اروپا و غرب پرده برمی‌داشت، به‌هیچ‌وجه سعی نکرد برنامه کلی‌تر آمریکا در راستای بی‌ثبات کردن سایر دولت‌های فاز مخالف دستگاه سلطه، تحت سرمایه‌گذاری صندوق بین‌المللی پول را پنهان سازد. او عملا گفت: هر جا توده‌های بحران‌زده و نگران اوضاع معیشتی و اجتماعی وجود داشته باشند، میدان نسل چهارم جنگ جهانی، همانجا خواهد بود.
 

گروه سیاسی: پس از آنکه حسن روحانی، رئیس‌جمهور در جمع تعدادی از اساتید دانشگاه منتقدان توافق ژنو را به بی‌سوادی متهم کرد؛ تعدادی از نمایندگان مجلس طی نامه‌ای به سید عزت‌الله ضرغامی، رئیس سازمان صدا و سیما خواستار اختصاص وقت به آنها برای پاسخ به اظهارات رئیس‌جمهور شدند. با این حال
ضرغامی که این روزها فشار شدیدی را از ناحیه حامیان دولت احساس می‌کند؛ طی نامه‌ای به این نمایندگان اعلام کرد مشی صداوسیما در موضوع مذاکرات هسته‌ای، حمایت از دولت است و  در شرایط فعلی به چالش کشیدن این موضوع به صلاح نیست. متن کامل نامه ضرغامی که یک نسخه از آن در اختیار «وطن امروز» قرار گرفته، به این شرح است:
«با تشکر از نامه مهم و مستدل شما قاعدتا در کنار پخش آن اظهارنظر حقی برای پاسخگویی و طرح نظرات متفاوت با قرائت رسمی دولت باید وجود داشته باشد مضاف بر اینکه رئیس‌جمهور محترم نیز اخیرا درباره ضرورت نقد حقوقی توافقنامه ژنو توسط کارشناسان و صاحبنظران تاکید کردند.با این حال لازم است به استحضار برسانم در این مقطع زمانی سیاست رسانه ملی در موضوع مذاکرات هسته‌ای کاملا تبیینی و حمایتی است و تضعیف دولت و دستگاه دیپلماسی کشور یا به چالش کشیدن سیاست‌ها و اقدامات در حال انجام به صلاح کشور نمی‌باشد. با عذرخواهی فراوان امیدوارم با گذشت زمان و مهیا شدن شرایط زمینه انجام بحث‌های کارشناسی و تضارب آرا درباره جوانب حقوقی این توافقنامه با حضور اندیشمندان و صاحبنظران این عرصه فراهم شود.»
 براساس این گزارش در نامه نمایندگان به رئیس سازمان صدا و سیما آمده بود:  «نظر به اینکه رئیس‌جمهور محترم در جمع اساتید دانشگاه نه تنها اساتید محترم دانشگاه را به جهت دفاع از توافقنامه ژنو به ترسو بودن متهم نموده است بلکه منتقدان این توافقنامه را نیز با ادبیات نامناسبی کم‌سواد خطاب کرده است و این سخنان از سیمای جمهوری اسلامی منتشر شده است، مقتضی است فرصتی فراهم آورید تا منتقدان این توافقنامه که قطعاً حقوق مسلم مردم را مخدوش کرده است، با حضور موافقان به بحث و بررسی آن بپردازند.»
مخالفت ضرغامی با اختصاص وقت برای نمایندگان منتقد توافق ژنو درحالی است که طی روزهای گذشته فشار زیادی از سوی رسانه‌های حامی دولت علیه سازمان صدا و سیما ایجاد شده بود. به هر حال مخالفت ضرغامی با درخواست منتقدان توافق ژنو می‌تواند به مثابه دادن فرصت به دولت آقای روحانی تلقی شود.
نقوی: دنبال تضعیف دولت نیستیم
سیدحسین نقوی‌حسینی، یکی از امضاکنندگان نامه به ضرغامی در گفت و گو با «وطن امروز» درباره درخواست نمایندگان از ضرغامی برای اختصاص وقت برای پاسخ به اظهارات رئیس‌جمهور گفت: ما به توصیه رهبری از دولت حمایت می‌کنیم. سوابق بنده در حمایت از تیم مذاکره‌کننده هست ولی انتظار شنیدن چنین جمله‌ای از رئیس‌جمهور نداشتم. ما سرمایه بزرگ و مهمی به نام فناوری هسته‌ای داریم که به اعتقاد من از لحاظ ارزش با همه تحریم‌ها برابری می‌کند. ما معتقدیم می‌توانیم در مذاکرات بهتر عمل کنیم. بنده دکترای علوم سیاسی دارم و استاد دانشگاه و سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی هستم. من کم سوادم؟ صحبت آقای روحانی حتی اگر خطاب به بنده هم نبود من انتقاد داشته و دارم. نقوی حسینی خاطرنشان کرد: ما اگر خواهان اختصاص وقت تلویزیونی هستیم نمی‌خواهیم دولت را تضعیف کنیم بلکه می‌خواهیم نقد کنیم. رهبری همه ملت را دعوت به نظارت بر مذاکرات هسته‌ای کردند.
 

یکی از کارکنان صنعت نفت که همزمان با بازدید رئیس‌جمهور از وزارت نفت اقدام به خودسوزی در مقابل این وزارتخانه کرده بود بر اثر شدت جراحات وارده درگذشت. به گزارش فارس، دوشنبه هفته گذشته و همزمان با بازدید رئیس‌جمهور از وزارت نفت، یکی از کارکنان صنعت نفت اقدام به خودسوزی در مقابل این وزارتخانه کرد که بلافاصله به بیمارستان نفت منتقل شد.  مرحوم حاتمیان 57 ساله، جانباز جنگ تحمیلی و برادر شهید است که چندی قبل درخواست بازنشستگی پیش از موعد را به شرکت نفت گچساران ارائه کرده بود.  وی دارای 55درصد سوختگی بود و در بیمارستان شهید چمران برای مداوا بستری شده بود ولی تلاش‌ها برای نجات جان وی به‌جایی نرسید و وی به دیار باقی شتافت.
اطلاعیه وزارت نفت
2 روز بعد از این حادثه روابط عمومی وزارت نفت اطلاعیه‌ای منتشر و در آن تاکید کرد که انگیزه خودسوزی کارمند این وزارتخانه سیاسی نیست.  در این اطلاعیه آمده بود: یکی از کارکنان وزارت نفت در محوطه وزارت نفت اقدام به خودسوزی کرد. کارکنان حراست وزارت نفت بلافاصله ضمن خاموش کردن آتش، وی را برای درمان به یکی از بیمارستان‌ها اعزام کردند که روند درمان همچنان ادامه دارد. با بررسی‌های انجام شده مشخص شد این اقدام فاقد هرگونه انگیزه سیاسی و با انگیزه غیرمشخص انجام شده است. به این ترتیب و با تحقیقات به عمل آمده روشن شد این فرد از حضور رئیس‌جمهوری در وزارت نفت اطلاعی نداشته است و این موضوع و همزمانی آن با دیدار رئیس‌جمهور اتفاقی بوده است.
گزارش صفحه اجتماعی وزیر
در همان روز پایگاه اطلاع‌رسانی وزارت نفت گزارش داد بیژن زنگنه، وزیر نفت در صفحه اختصاصی خود گزارشی درباره حادثه تاسف‌بار خودسوزی یکی از کارکنان وزارت نفت، منعکس کرده است: دیروز (دوشنبه هفته گذشته)  قبل از ظهر در دفتر مطلع شدیم که فردی در ورودی وزارتخانه، خود را به آتش کشیده، فوری مدیرکل دفتر وزارتی و یکی دیگر از مدیران ارشد برای بررسی موضوع به محل حادثه رفتند و تاکید این بود که سریعا به فرد آسیب دیده، رسیدگی پزشکی شود. این فرد با فاصله چند دقیقه به بیمارستان نفت و بعد از ظهر همچنان که اطلاع حاصل شد برای بهره‌گیری از بهترین امکانات تخصصی پزشکی به بیمارستان دیگری منتقل شد. با توجه به اینکه تمامی ورودی‌های به وزارت نفت با دوربین کنترل و ضبط می‌شود، از این فیلم ضبط شده چنین بر‌می‌آمد که فردی حدود پنجاه و چند ساله وارد ساختمان می‌شود و به اولین باجه رجوع می‌کند، حدود یک دقیقه با فرد متصدی صحبت می‌کند و سپس حدود نیم متر از باجه فاصله می‌گیرد، بدون سر و صدا و پرخاش به دیگران یک بطری از جیبش درمی‌آورد که بعدا معلوم می‌شود محتوی بنزین است، در آن را باز می‌کند و بر روی شانه‌های خود می‌ریزد و به سرعت با روشن کردن کبریت،
در عملی کاملا غیرمنتظره برای متصدی باجه و بقیه حاضران خود را به آتش می‌کشد. در فاصله کمتر از نیم دقیقه بعضی از همکاران که در آنجا حاضرند با در آوردن کت‌های خود و کپسول آتش نشانی، آتش را خاموش می‌کنند و این مرحله از ماجرای تاسف‌انگیز تمام می‌شود. این حادثه بسیار تاثرآور بود. واقعا چرا چنین شد؟ چون شکی نیست که آنچه از ظاهر فیلم و صحبت‌های بعدی با فرد مصدوم برمی‌آید، این است که این فرد کاملا با قصد آتش‌زدن خود به وزارتخانه می‌آید. آن طور که از قول خود مصدوم نقل می‌کنند، او به باجه مراجعه کرده، ملاقات فوری با مدیران ارشد وزارت نفت را داشته است و بعد از آنکه از وی خواسته می‌شود که درخواست مکتوب خود را ارائه کند، اقدام به خودسوزی می‌کند.
موضوع چه بود؟
منوچهر حاتمیان، کارمند وزارت نفت در پالایشگاه آبادان مشغول به کار بوده که با آغاز جنگ تحمیلی به گچساران منتقل می‌شود. 5 تن از اعضای خانواده او از جمله برادر و خواهرش در جنگ تحمیلی به شهادت رسیده‌اند و خود حاتمیان جانباز شده بود. او در سن 57 سالگی به علت مشکلات فراوان مالی درخواست بازنشستگی پیش از موعد می‌دهد تا با مبلغی که از بازخرید خود دریافت می‌کند بتواند بخشی از مشکلات مالی‌اش را رفع کند. این مشکلات آنقدر بر او فشار وارد می‌کند که عازم تهران می‌شود تا بتواند با مقامات بلندپایه درباره مشکلش سخن بگوید اما موفق به این کار نمی‌شود و اقدام به خودسوزی می‌کند. جالب اینکه خودسوزی این فرد با ورود روحانی به وزارت نفت همزمان می‌شود اما وزارت نفت 48 ساعت بعد اولین و آخرین اطلاعیه خود را می‌دهد!
 

کبری جعفری: اگر اهل جست‌‌وجو در سایت‌های اینترنتی و بویژه شبکه‌های اجتماعی باشید، بدون شک با تصاویر خانوادگی برخی افراد و کاربران اینترنتی مواجه شده‌اید که به‌راحتی در دسترس میلیون‌ها کاربر اینترنتی قرار گرفته است. در ماه‌های گذشته تعداد زیادی از کاربران شبکه اینترنتی فیس‌بوک تصاویر مجالس خصوصی، محافل خانوادگی و جشن‌های عروسی خود را با ژست‌های گوناگون در این سایت به اشتراک گذاشته‌اند، این درحالی است که این تصاویر به‌راحتی قابل دریافت و انتشار از طریق اینترنت است!
این روزها کاربران شبکه اجتماعی فیس‌بوک در لینک‌های مرتبط در صفحه شخصی خود با تصاویر عجیبی مواجه می‌شوند. تصاویر شخصی و خانوادگی افراد که به یک‌باره از درون آلبوم‏های سنتی و پوشه‌های رایانه‌های خانگی واردعرصه بی‏حد و مرز شبکه‌های اجتماعی شده است اما این بار، این خود افراد هستند که تصاویر خصوصی خود را منتشر می‌کنند! علاوه بر این تصاویر، فیلم‌هایی هم در صفحات شخصی برخی کاربران قرار گرفته که نه‌تنها با کارکرد اصلی یک شبکه اجتماعی سنخیتی ندارد بلکه به نظر می‌رسد برخی کاربران صفحه فیس‌بوک را با رایانه شخصی اشتباه گرفته و همه تصاویر و فیلم‌های شخصی خود را دراختیار میلیون‌ها کاربر اینترنتی قرار داده‌اند. جالب اینجاست که برخی کاربران هم برای جلب توجه و وارد‌شدن کاربران دیگر به صفحه شخصی خود از کیفیت و کمیت عکس‌ اصلی و پروفایل صفحه فیس‌بوک استفاده می‌کنند و از این طریق تصاویر خصوصی خود را در فضای مجازی به اشتراک می‌گذارند. این درحالی است که روند اشتراک گذاشتن تصاویر شخصی و خانوادگی در شبکه اجتماعی فیس‌بوک، روندی رو به رشد داشته است و روز به روز شاهد تصاویر خصوصی بیشتری در این شبکه اجتماعی هستیم.
خودشیفته‌ها پرچم «حیا»را پایین کشیدند!
در اصل و ضرورت وجود شبکه‌های اجتماعی  آن هم در عصر ارتباطات و اطلاعات هیچ تردیدی نیست اما زمانی که یک شبکه اجتماعی خود عامل از بین رفتن حیا و عفت عمومی در جامعه شود، اینجاست که باید با تامل بیشتری نسبت به برخی سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی نگاه کرد.  نکته قابل توجه در این حرکت، خودشیفتگی برخی کاربران در قرار دادن تصاویر است. تبلیغات شخصی کاربران از طریق تصاویر، گاهی تا جایی پیش می‌رود که خودشیفتگی افراطی آنان را به نمایش می‌گذارد. برای مثال می‌توان به تغییر دادن تصاویر شخصی کاربران در فواصل زمانی کوتاه اشاره کرد. این دسته از کاربران خودشیفته برای جلب توجه دیگران هر از گاهی تمام تصاویر شخصی خود را تغییر می‌دهند و عکس‌هایی با ژست‌های متفاوت در سایت قرار می‌دهند.
گرگ‌ها در کمین کاربران خودشیفته
 اما این تمام ماجرا نیست و خودشیفتگی برخی کاربران و رواج اشتراک‌گذاری تصاویر خصوصی و خانوادگی در برخی موارد مشکلاتی را هم برای تعدادی از کاربران به وجود آورده است. در یکی از همین موارد، چندی پیش انتشار تصاویر خصوصی یکی از بازیگران زن در فیس‌بوک و به تبع آن انتشار گسترده این تصاویر در سایت‌ها و پورتال‌های اینترنتی باعث شد تا این بازیگر زن از افرادی که این سوءاستفاده را انجام داده‌اند، شکایت کند. البته این ماجرا شاید برای همه کاربرانی که به‌راحتی تصاویر خصوصی میهمانی‌ها، عروسی‌ها، پارتی‌ها و هر آنچه که مربوط به حریم شخصی یک خانواده است را به اشتراک میلیون‌ها نفر قرار می‌دهند هم اتفاق بیفتد.
شارلاتان‌های اینترنتی در کمین فیس‌بوک!
 براستی چرا و به چه دلیل برخی کاربران اینترنتی تصاویر و فیلم‌های شخصی خود را در فیس‌بوک و در دسترس همگان قرار می‌دهند، آیا این افراد عفت عمومی را فراموش کرده‌اند یا دچار مرض بی‌غیرتی و خودشیفتگی بیش ازاندازه شده‌اند؟ آیا این اقدام تعارض‌عرفی و قانونی آشکاری میان فرهنگ جامعه مجازی و زندگی واقعی نیست؟! بعضی کاربران با این توجیه که مشاهده صفحه فیس‌بوک آنها برای غریبه‌ها محدود شده و تنها اعضای لیست دوستان آنها می‌توانند تصاویر را ببینند، از توجه به این هشدار طفره می‌روند اما این در حالی است که هکرها توان هک‌کردن پسورد و نام کاربری و سرقت تصاویر را دارند.
سوء‌استفاده با خیال راحت
 درهمین باره، محمد محبی، استاد دانشگاه و کارشناس اجتماعی با بیان اینکه یکی ازشگردهای سود‌جویان برای اخاذی، استفاده از همین تصاویر شخصی  است، به «وطن امروز» می‌گوید: در چند سال گذشته بویژه از زمان روی کار آمدن شبکه‌های اجتماعی، پرونده‌های مربوط به کلاهبرداری و اخاذی با موضوع تصاویرخصوصی هم افزایش یافته است. این کارشناس اجتماعی می‌افزاید: قبل از فعالیت سایت‌هایی اجتماعی همچون فیس‌بوک، بیشتر اخاذی‌ها ازطریق تصاویرخصوصی و شخصی افراد در تلفن‌های همراه و رایانه‌های شخصی بود که سودجویان با دسترسی به این تصاویر از افراد و صاحبان تلفن همراه اخاذی می‌کردند یا تصاویر و فیلم‌های شخصی را درسایت‌های اینترنتی منتشر می‌کردند. به باورمحبی، در حال حاضرکارشارلاتان‌های فضای مجازی بسیار راحت شده است چرا که دیگر نیازی به برداشتن تصاویر از روی حافظه تلفن‌های همراه یا رایانه‌های شخصی ندارند و برای این کار خودشان را به زحمت نمی‌اندازند بلکه به‌راحتی با جست‌وجو درسایت‌های اجتماعی بویژه فیس‌بوک، تصاویر پروفایل زنان و دختران جوان و عکس‌های خانوادگی را دریافت می‌کنند.
خودشیفته‌ها ابراز وجود می‌کنند!
 اما احمد برجعلی، روانشناس و عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی درباره کاربرانی که تصاویرخصوصی خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند، به «وطن امروز» می‌گوید: برخی کاربران با این کار می‌خواهند بین افراد دیگر و اعضای شبکه‌های اجتماعی نوعی ابراز وجود داشته باشند. برجعلی می‌افزاید: کاربران شبکه‌های اجتماعی مجازی، درعکس‌های خود بویژه عکس پروفایل‌ها با تامل آگاهانه تکه‌های خاصی از شخصیت خودشان را برجسته می‌کنند تا تصویری بر‌تر و جذاب‌تر ارائه بدهند و از این طریق ابراز وجود کنند. به باور این روانشناس، یکی ازدلایل گرایش افراد به شبکه اجتماعی مانند فیس‌بوک کیفیت بالای عکس‌های فیس‌بوک است که باعث می‌شود کاربر بویژه دختران جوان اشتیاق خاصی به اشتراک‌گذاری تصاویر خود داشته باشند. وی درادامه می‌افزاید: زمانی که فرصت‌های لازم برای ابراز وجود اقشار گوناگون در جامعه وجود نداشته باشد، شبکه اجتماعی به نام فیس‌بوک بهترین فرصت برای ابراز وجود برخی کاربران است. به باور عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی، یکی دیگر از دلایل مبتلا‌شدن کاربران به اشتیاق کاذب برای اشتراک‌گذاری تصاویر خود در فضای مجازی، آگاه نبودن کاربران ازعواقب چنین اقداماتی است. نبود کنترل بر نحوه انتشارتصاویر شخصی درشبکه‌های اجتماعی و تابوشکنی چنین موضوعاتی، به‌تدریج بحران‌ و تنش‌های خانوادگی را درپی خواهد داشت. برجعلی در پایان تاکید می‌کند که ارائه فرصت‌های لازم به اقشار گوناگون جامعه برای ابراز وجود می‌تواند تا حد زیادی آسیب‌های ناشی از فعالیت‌های مضر شبکه‌های اجتماعی را کاهش دهد.

گروه فرهنگ و هنر: فیلم سینمایی «چ» اکرانش را از روز 14 بهمن‌ماه از کاخ جشنواره آغاز کرد. فیلم  نگاهی ناب و خالص دارد و به زیبایی یک واقعه تاریخی از انقلاب اسلامی را به تصویر کشیده است.  حقیقتا حاتمی‌کیا بخوبی از عهده انعکاس زیبا و تاثیرگذار اتفاقات دوران انقلاب و مقطعی که آن را برای روایت انتخاب کرده - 48 ساعت از زندگی شهید چمران- برآمده است. درباره چمران بسیاری از ما شنیده‌ایم که مصطفی چمران دکترای رشته پلاسمای فیزیک دانشگاه برکلی و گل سرسبد دانش‌آموختگان دوره‌های چریکی و پارتیزانی مصر و دلداده مبارزات انقلابی بود، چنانکه وقتی خبر پیروزی نهضت را شنید، سر از پا نشناخت و راهی ایران شد تا در کنار دیگر مبارزان همفکرش کشتی انقلاب را از میان تلاطم دریای توفانی سیاست در اواخر دهه پنجاه عبور دهد. جنگ که شد او وزیر دفاع بود و حالا رسالتی دیگر برای خود تعریف کرده بود، پس راهی جبهه‌های نبرد با حزب بعث عراق شد و آنقدر به مناطق عملیاتی رفت و آمد که سرانجام به رفتنی بی‌بازگشت رسید. این روایتی آشناست از شهید دکتر مصطفی چمران که سال‌هاست تکرار و تکرار می‌شود اما این نیز همه ماجرا نیست. جز این «چمران»، چمران‌های دیگری هم هستند که پس از شهادتش یک به یک معرفی و تبیین شدند. چمرانی که شاید حتی برخی در تهران هم بدشان نمی‌آمد او را اعدام کنند! حالا پس از سال‌ها کشمکش میان گروه‌ها برای اثبات تصویر مورد نظر از فرمانده محبوب جبهه‌های غرب، تصویر چمرانی بر پرده سینماها نشست که ابراهیم حاتمی‌کیا آن را روایت کرده است. ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردان فیلم «چ» معتقد است چمرانی که ساخته می‌توانست به هر شکل دیگری باشد، اگر کارگردان شخص دیگری بود. او در نشست پرسش و پاسخ فیلمش گفت: «این فیلم چمرانی است که من خلق کردم و هرکس دیگری این فیلم را می‌ساخت چیزی دیگری می‌شد. چمران روزی برای من چمران شد که دیدم او مرد صلح است اما نه به هر قیمت. این تحلیلی است که با وضعیت موجود با گوشت و پوستمان آن را احساس می‌کنیم». تکیه حاتمی‌کیا بر صلح‌طلبی چمران در دیدگاه‌های بازیگرانش هم  بازتاب داشت و در همان نشست مهدی سلطانی، بازیگر نقش دکتر عنایت در فیلم «چ» گفت: «فیلم «چ» نفی رادیکالیسم است». حاتمی‌کیا قبل از آنکه فیلمش در جشنواره فیلم فجر حاضر شود، این اثر را در جمع فرزندان شهدا به نمایش درآورد، در جمع خانواده‌های شهدا سکوتش را شکست و  خاطرات دوران جنگ را یکبار دیگر مرور کرد و تاثیری خاص بر علاقه‌مندانش قبل از نمایش فیلم در جشنواره گذاشت. او پس از نمایش فیلم «شیار 143» در نشست پرسش و پاسخ این فیلم حاضر شد و در جمع خبرنگاران، به انتقاد از هیات انتخاب که فیلم «شیار 143» را در جشنواره نپذیرفته بودند پرداخت و آن را یک هشدار برای سینمای ایران خواند. پس از حمایت حاتمی‌کیا از فیلمی که حتی هیات انتخاب در مرحله اول آن را نپذیرفت، علی معلم در جشنواره به صحبت‌های حاتمی‌کیا واکنش تندی نشان داد. با صحبت‌های حاتمی‌کیا پیش‌بینی می‌شد فیلم «چ» در داوری مورد بی‌مهری قرار گیرد که این اتفاق هم رخ داد؛ فیلمی که درباره زمان پرفراز و نشیب اوایل انقلاب به نگارش درآمده بود جزو کاندیداهای فیلمنامه جشنواره سی و دوم فیلم فجر قرار نگرفت که بهت و حیرت بسیاری را موجب شد. اگر نگاهی به کاندیداهای بهترین فیلمنامه‌ جشنواره سی و دوم فیلم فجر بیندازیم بار دیگر متوجه بی‌مهری جشنواره خواهیم شد. بهروز افخمی برای فیلم «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران»، سامان سالور برای فیلم «تمشک»، پیمان قاسمخانی برای فیلم «طبقه حساس»، مصطفی‌کیایی برای فیلم «خط ویژه» و حسین مهکام برای فیلم «برف» کاندیدای سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه شدند که در نهایت جایزه سیمرغ بلورین این رشته به فیلمنامه اقتباسی «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» اهدا شد که افخمی در مراسم اختتامیه تاکید کرد در فیلمنامه اقتباسی کار نویسنده فیلمنامه به مراتب راحت‌تر است و کار خاصی توسط نویسنده صورت نمی‌گیرد زیرا تمام شخصیت‌ها پیش از این خلق شده‌اند. حال اگر یک بار دیگر مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر را مرور کنیم، بیشتر به بی‌مهری‌های جشنواره با رویکرد اعتدال و تدبیر پی خواهیم برد. محمد نهاوندیان، رئیس دفتر رئیس‌جمهور از ابتدای جلسه حاضر شد. حضور رئیس دفتر رئیس‌جمهور با آن‌ همه مشغله و گرفتاری در اختتامیه مراسم چه معنایی می‌تواند داشته باشد جز اینکه ایشان برای ارائه جایزه ویژه ریاست‌جمهوری در مراسم حاضر شده اما به ناگاه و قبل از اینکه نهاوندیان به سخنرانی بپردازد، علیرضا رضاداد، دبیر جشنواره روی سن اختتامیه حاضر شد و مراسم را مدیریت کرد. او تاکید کرد: با وجود شاخصه‌های خوب در فیلمسازی این دوره جشنواره فیلمی حائز جایزه ویژه ریاست‌جمهوری شناخته نشد و این جایزه به فیلمی تعلق نگرفت. اما کدام عقل سلیمی قبول می‌کند که رئیس دفتر رئیس‌جمهور تنها برای ایراد سخن به مراسم جشنواره فیلم فجر دعوت شده باشد؟! جالب است که بی‌مهری درباره «چ» زمانی شکل می‌گیرد که وزیر ارشاد در روزهای آخر جشنواره از فیلم «چ» ابراز رضایت دارد و دیدن فیلم «چ» را توفیق دانسته و می‌گوید: «خوشبختانه امسال در جشنواره فجر، فیلم‌های ارزشمند و فاخری در زمینه‌ها و عرصه‌های مختلف ارائه شده است. توفیق داشتم فیلم «چ» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا را ببینم، این اثر به نظر من کاری است که از نظر فنی ارزنده بوده و از بازیگران خوبی در آن استفاده شده است و احتمال می‌دهم این فیلم جایزه هم بگیرد.» اما در اختتامیه فجر آنگونه که شایسته بود از فیلم تقدیر به عمل نیامد. بعد از آنکه حاتمی‌کیا سکوت خود را در جمع دانشجویان دانشگاه تهران (30 بهمن) شکست، پرده‌ها کنار رفت. او از مدیریت جشنواره فجر و سازمان سینمایی بشدت انتقاد کرد. برپایی مراسم فرش قرمز برای عوامل فیلم‌ها را زیر سوال برد و برای اولین‌بار  فاش کرد که قرار بوده با چینشی خاص در اختتامیه جشنواره فجر جایزه ویژه رئیس‌جمهور را به او بدهند. حاتمی‌کیا گفت: «احساس کردم مدیران این جشنواره آگاهانه یا ناآگاهانه مراسم و آرا را با آرایش خاصی چیده‌اند». حاتمی‌کیا خود و فیلم «چ» را مقبول جریان سینمایی جشنواره فیلم فجر ندانست و گفت: «متاسفانه جشنواره فیلم فجر و بخصوص مدیریت آن ساختار خود را و نیز الگوهای‌شان را از آن طرف آب می‌گیرند و  ردکارپت می‌اندازند ولی من به آنها می‌گویم به جای اینکه به این توجه کنید که چه رنگی زیر کفش‌هایمان پهن شود به افکارمان نگاه کنیم». حاتمی‌کیا در ادامه با اشاره به اینکه از این سیمرغ‌های شیشه‌ای در خانه‌اش زیاد دارد، اظهار کرد: «وقتی می‌بینم یک نوع اراده‌ای هست که از من به عنوان یک فیلمساز وابسته تعبیر کرده و مرا وابسته تعریف کنند و علاقه‌مندند که من از دست رئیس‌جمهور جایزه بگیرم، نه از دست همکارانم، هوشمندی به من می‌گوید که به نام نامی بچه‌های جنگ، کنار بایستم». او ضمن تاکید بر اینکه بحث‌اش اصلا سیمرغ نیست، اضافه کرد: «وقتی می‌بینیم جشنواره‌ای مثل برلین که قرار است با جهان غرب و آمریکا آشتی کند، رئیس هیات داوران را اسپیلبرگ قرار می‌دهد و وقتی می‌خواهد با خاورمیانه آشتی کند رئیس دیگری را انتخاب می‌کند تا آنچه آنها می‌خواهند انجام بشود، نمی‌توانم ساکت بنشینم. ساده‌لوحی دوستان جشنواره را می‌بینیم که اشاره می‌کنند اینگونه نیست و اینها همه نگاه سلیقه‌ای است اما نه عزیزان! این نگاه سلیقه‌ای نیست». حاتمی‌کیا در بخش دیگری از سخنان خود به انتقاد از پاسخ علی معلم (عضو هیات انتخاب) نسبت به گفته‌های خودش در جشنواره فجر پرداخت و گفت: «من قیم‌مآبانه رفتار می‌کنم یا شمایی که در هر حکومتی هستید؟ یک روز با پاپیون هستید، یک روز با کراوات و یک روز با پیراهن سفید. شمایی که در دولت احمدی‌نژاد هستید و در دولت روحانی و خاتمی هم هستید. من قیم هستم یا شما؟» حاتمی‌کیا صحبت‌هایش را با حمله مستقیم به علی معلم، یکی از اعضای هیات انتخاب به اتمام رساند: «جناب آقای روحانی! جریان فرهنگی مردان بزرگ می‌طلبد نه کسانی که نمی‌توانند 24 ساعت پای حرف‌های خود بایستند». حاتمی‌کیا پیش‌بینی کرده بود باز هم بابت حرف‌هایش هزینه خواهد داد، اتفاقی که زودتر از چیزی که احتمالا حاتمی‌کیا می‌توانست پیش‌بینی کند، افتاد. به فاصله چند ساعت، تعدادی از سایت‌های دولتی و مایل به دولت و برخی روزنامه‌ها، حملات تندی را علیه حاتمی‌کیا آغاز کردند؛ حملاتی که با دستپاچگی و سراسیمه آغاز شد و متاسفانه بیشتر آنها روی جوایز فجر و سیمرغ تاکید داشتند در حالی که اگر نگاهی عمیق به حرف‌های حاتمی‌کیا داشته باشند متوجه می‌شوند حاتمی‌کیا بحث‌اش سیمرغ و جایزه نیست. او پیش از اینها در 8 بهمن 1378 سیمرغ‌هایش را به موزه سینما سپرد، این استدلال‌ها مبتذل و دستمالی شده است. از سوی دیگر برخی حاتمی‌کیا را به روزگار فیلمسازی کیمیایی و حواریونش هشدار دادند، غافل از اینکه حاتمی‌کیا فیلم‌هایش روایت بخشی از گنجینه‌هایی چون دفاع مقدس و انقلاب اسلامی  است. او هیچگاه به سرنوشت کیمیایی و قصه آدم‌هایی که غم‌شان پایانی ندارد، مبتلا نمی‌شود. او با ساخت «چ»، حمایت از «شیار143» در میانه جشنواره و صراحت لهجه‌اش در دانشگاه نشان داد با «ابراهیم حاتمی‌کیا»یی صریح‌تر و انقلابی‌تر مواجه هستیم.  او اگر در جشنواره انقلاب اسلامی به همت مدیران  غریب ماند اما امروز حمایت خانواده‌های شهدا و مردم را دارد. همانگونه که همسر شهید اصغر وصالی در آیین اختتامیه جشنواره قم گفت: «ایشان با تعهد و عشق در این عرصه قدم گذاشته و قطعا دعای خانواده شهدا بدرقه راه ایشان است». حاتمی‌کیا امروز که سینمای دفاع مقدس و انقلاب توسط دیگر همقطارانش در حال فراموشی است، جهادگرانه قیام کرد و به احیای  اینگونه از سینما که اتفاقا مورد توجه مخاطب است و جزو سینمای ملی و بومی ما به شمار می‌آید، دست زد.
حاتمی‌کیا خادم افتخاری حرم حضرت معصومه(س) شد
آیین اختتامیه جشنواره قم جمعه شب (2 اسفند) با حضور تعدادی از هنرمندان و کارگردانان از جمله ابراهیم حاتمی‌کیا، نرگس آبیار، مریلا زارعی، سعید راد، هومن سیدی، بابک حمیدیان و... در تالار شهید آوینی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان قم برگزار شد. در این مراسم حجت‌الاسلام ایزدپناه مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی، حجت‌الاسلام صالحی‌منش استاندار قم و برخی مسؤولان و مدیران جشنواره فیلم فجر در سطح ملی و استانی به ایراد سخن پرداختند. حجت‌الاسلام ایزدپناه در بخش پایانی سخنان خود از حضور حاتمی‌کیا در این مراسم تقدیر کرد و کسب نشان خادمی حرم کریمه اهل بیت(س) را به وی تبریک گفت.
ابراهیم حاتمی‌کیا: سیاه‌لشکر‌های قلمی
به راه انداخته‌اند
مراسم پاسداشت «چ»، فیلم برگزیده سال سینمای ایران در مجتمع ۱۳ آبان بسیج دانشجویی برگزار شد. حاتمی‌کیا در این مراسم با اشاره به محافل مختلفی که ظرف ۵ روز گذشته برای قدردانی و اکران فیلم «چ» برگزار شده است، گفت:‌ خدا را شکر می‌کنم تا قدردان این لحظات باشم.  دوران دورانی است که همکاران بنده به قدری کم کار می‌کنند که فیلم فرد خسته‌ای مثل من هم برای شما عزیزان قابل‌توجه است. نسبت به جنگ بسیار بسیار کم صحبت می‌کنیم. من به اندازه‌ای که توانستم فیلم ساختم ولی هنوز هم کم کار شده است. قوی‌ترین فلاشی که در جوانی به چشم ما خورد جنگ بود. جنگی که آدم‌ها را ساخت. به گزارش تسنیم  این کارگردان سینما  افزود: من دوست دارم حرف‌هایی بزنم ولی برایم دردسرساز می‌شود. سینما خیلی من را اشباع و جذب نمی‌کند مگر در موضوعاتی که به دفاع مقدس مربوط می‌شود. وی در ادامه با اشاره به حرف‌هایی که در چند روز اخیر در حمله به وی زده شده است، گفت: من حرف‌هایی زدم که سیاه‌لشکری‌های قلمی به راه انداخته‌اند که وانمود کنند چون من سیمرغ نگرفته‌ام این حرف‌ها را می‌زنم. این حرف‌ها به نفاق نگاه آنها بازمی‌گردد. فکر کنم آبی به سمت لانه کسانی پاشیده‌ام که امروز احساس خطر کرده‌اند و از لانه‌های خود بیرون آمده‌اند و اینگونه بی‌ادبانه رفتار می‌کنند.  کارگردان فیلم «چ» در ادامه گفت: من چیزی را در جنگ دیدم و مستی‌ای کشیدم که با هیچ چیز نمی‌توان جای خالی‌اش را پر کرد. من اهل سیاست نیستم و سیاست را پایین‌تر از فرهنگ می‌دانم. حرف‌های من فارغ از بحث‌های سیاسی است و برای هنرمند آنقدر ارزش قائلم که می‌گویم نباید رنگ آنها را بگیرد. این حرف را به آنهایی می‌گویم که می‌گویند چرا من ۸‌سال سکوت کردم. حرف آنها را نمی‌فهمم. من حرف نمی‌زنم چون فیلمم باید مجوز اکران بگیرد. امیدوارم پس از اکران این فیلم در ۲۱ اسفند مخاطبان به سینما بیایند تا حضور آنها پاسخی باشد به کسانی که علیه من شمشیر می‌کشند و روسپید بیرون بیایم.