گروه سیاسی: 86 زن و مرد از میان 221 زندانی ایرانی در مالزی محکوم به اعدام هستند. این را مرتضی جاودان، کنسول ایران در مالزی اعلام کرده است. جاودان یکی از چالش‌های سال‌های گذشته مقامات ایرانی در مالزی را زندانیان ایرانی در این کشور دانست و گفت در حال حاضر 221 ایرانی در 12 زندان مالزی دربند هستند. وی با اعلام اینکه 31 نفر از این زندانیان زن و 190 نفر مرد هستند، گفت 6 نفر از زنان و 80 نفر از مردان زندانی ایرانی در مالزی به اعدام محکوم شده‌اند. بیشتر زندانیان ایرانی متهم به قاچاق مواد مخدر هستند. به گزارش «وطن امروز» دولت مالزی در توجیه این حکم سنگین ادعا کرده در بازرسی از این 86 نفر مواد مخدر کشف کرده است، این در حالی است که ناظران و کارشناسان اساسا چنین مسائلی را بهانه می‌دانند. به عبارتی اراده‌ای از سوی دولت مالزی برای این اعدام‌های سنگین دیده می‌شود. به عنوان نمونه آبان ماه سال گذشته خبری مبنی بر حکم اعدام 2 دختر ایرانی در مالزی به اتهام قاچاق مواد مخدر در رسانه‌ها منتشر شد. این اقدام اگرچه با واکنش وزارت امور خارجه و  هشدار تهران درباره تاثیر منفی اعدام 2 دختر ایرانی در مالزی بر روابط 2 کشور مواجه شد اما وزارت خارجه مالزی تاکید کرد حکم اعدام این 2 ایرانی باید روال قانونی خود را در سیستم قضایی مالزی طی کند. به گزارش ایسنا، وزارت خارجه مالزی در بیانیه‌ای عنوان کرد، اگرچه برای روابط با ایران ارزش قائل است اما نمی‌تواند فعالیت‌های غیرقانونی را که به چهره و امنیت مالزی آسیب وارد می‌کند، تحمل کند. بیانیه وزارت خارجه مالزی همچنین مطرح کرده بود: مالزی به ایران اطمینان می‌دهد سیستم قضایی مستقلی دارد و امیدواریم ایران متوجه باشد تصمیمات دادگاه‌های ما براساس روال قانونی صورت می‌گیرد. براساس این گزارش «شهرزاد» و «ندا» 2 دختر 32 و 27 ساله ایرانی در ماه سپتامبر 2013 به جرم قاچاق مواد مخدر به اعدام محکوم شدند. این دو در ماه دسامبر سال 2010 و به محض ورود به فرودگاه بین‌المللی کوالالامپور دستگیر شدند.
فعالیت‌های ضدشیعی در کشور مالزی طی چند سال اخیر بشدت تشدید شده و شیعیان در این کشور همانطور که بارها نیز از سوی شخصیت‌های مختلف مالزی اعلام شده، تحت کنترل شدید هستند. براساس آمار موجود بخشی از این شیعیان را ایرانیان مقیم در این کشور از جمله دانشجویان، تجار و افراد تحصیلکرده تشکیل می‌دهند. نگاهی گذرا به برخی اقدامات ضدشیعی و ضدایرانی در کشور مالزی به خوبی این گزاره را که اعدام 86 ایرانی در این کشور نیز می‌تواند بخشی از یک پروژه ضدشیعی و ضد‌ایرانی باشد، تایید می‌کند.
بازداشت 200 شیعه در مالزی
 در راستای سیاست‌های ضددینی مقامات مالزی علیه شیعیان، دی ماه سال گذشته حدود 200 تن از شیعیان در مراسم جشن میلاد حضرت زینب(س) که در شهر پراک برگزار شده بود، بازداشت شدند. به گزارش ابنا، نیروهای امنیتی مالزی همزمان با میلاد باسعادت عقیله‌ بنی‌هاشم حضرت زینب کبری(س) با یورش به مراسم جشن پیروان اهل‌بیت عصمت و طهارت در شهر پراک (PERAK) حدود 200 نفر از آنان را بازداشت کردند. «عبدالعزیز محمدکمال ظهیری» یکی از شیعیان برجسته مالزی که خود نیز بازداشت شده بود، گفته بود این اقدام هنگامی روی داد که ده‌ها نفر از پیروان اهل‌بیت(ع) در حال برگزاری مراسم جشن حضرت زینب(س) بودند. وی با محکوم کردن این اقدام ضدشیعی و وحدت‌ستیزانه دولت مالزی افزود: در میان بازداشت‌شدگان تعدادی از زنان و کودکان نیز وجود داشتند. همچنین قبل از این اقدام، شورای ملی فتوای مالزی، تعالیم تشیع را در این کشور ممنوع اعلام کرده و در خطبه‌های نماز جمعه اخیر مالزی شیعیان را تهدیدی برای مسلمانان و کشور خوانده است. برگزاری سمینار «مقابله با ویروس شیعه»، رونمایی از کتاب ضدشیعی و توزیع آن در مساجد، ممنوعیت تعالیم و آموزه‌های شیعی و طرح ضدشیعی در مجلس، تنها بخشی از اقدامات دولت مالزی برای مقابله با شیعیان بوده است که با افتراهای بسیار به شیعیان، آنان را خطرناک‌تر از یهودیان عنوان کرده‌اند!
رسانه‌های ضدایرانی در مالزی
طی چند سال اخیر نیز بعضی روزنامه‌ها و رسانه‌های مالزی بویژه روزنامه‌ «مالای‌میل» موضع‌گیری آشکاری علیه ایرانی‌های مقیم مالزی اتخاذ می‌کنند. به گزارش نشریه پارسی‌زبانان مالزی، این موضع‌گیری در یکی از گزارش‌های این روزنامه که در صفحه‌ اول و با فونت درشت چاپ شده، ایرانی‌ها را عوامل اصلی قاچاق مواد مخدر دانسته است. در متن گزارش، تعداد زیادی آمار بی‌پشتوانه، غلط و مغرضانه وجود دارد. موضع‌گیری این رسانه‌ها در تخریب چهره‌ ایرانیان زمانی آشکار می‌شد که برخورد و رویکرد آنها را با مقوله‌ موادمخدر و البته قاچاقچیان سایر ملیت‌ها تجزیه و تحلیل ‌کنیم. همچنین این روزنامه تعداد ایرانیان را ۱۷ هزار نفر اعلام کرده در حالی‌که آمارهای رسمی خود این کشور حضور ۷۰ هزار ایرانی را در این کشور اعلام عمومی کرده‌اند. این روزنامه ۸۰ درصد ایرانیان مقیم این کشور را مرتبط با قاچاق موادمخدر دانسته و در متن گزارش نیز تعداد زیادی نقل قول از افراد بی‌نام و نشان آورده و بر آنها تکیه کرده است.
پیگیری طرح ضدشیعی در پارلمان مالزی
 گروه‌های مختلف سیاسی مجلس مالزی در اقدام ضدشیعی دیگری در سال گذشته تلاش کردند تا از یکسو با اصلاح یک قانون فقط جامعه اهل سنت را به عنوان مسلمان به رسمیت بشناسند و از سوی دیگر شیعیان را خارج از دین اسلام معرفی کنند.  به گزارش ابنا، شاخه جوانان حزب «سازمان ملی متحده مالزی» (UMNO Youth) بزرگ‌ترین حزب سیاسی این کشور، از نمایندگان گروه‌های دیگر مجلس خواست از اصلاحیه قانون اساسی فدرال که طبق آن فقط پیروان اهل سنت به عنوان مسلمان به رسمیت شناخته می‌شوند، پشتیبانی و حمایت خود را اعلام کنند. نماینده این شاخه از حزب سازمان ملی متحده مالزی مدعی شده بود این اصلاحیه برای نجات اسلام از خطر نفوذ شیعیان است. «عزیز الجاسمی محمد» در سخنرانی مجمع عمومی حزبش در مرکز تجارت جهانی پوترا در کوالالامپور، شیعیان را دشمن اسلام خطاب کرد و افزود: شاخه جوانان حزب سازمان ملی متحده مالزی حمایت بی‌شائبه خود را از حکومت در دفاع از دشمنان اسلام اعلام می‌کند و از دولت درخواست می‌کند با کسانی که به پیامبر و اسلام توهین می‌کنند، بشدت برخورد کند. همچنین عزیز الجاسمی همان موقع از «محی‌الدین یاسین» معاون حزب سیاسی «UMNO» به خاطر پیشنهاد اصلاحیه قانون اساسی پشتیبانی کرد. «خیر الازوان هارون» معاون شاخه جوانان، با تایید این اظهارات از دولت خواست با شیوه‌های زندگی انحراف‌آمیز (اشاره به شیعیان) برخورد و از آن جلوگیری کند. وی مذهب تشیع را فرهنگی منحرف خواند و از دولت خواست از فرهنگ‌هایی که علیه مذهب و ارزش‌های اسلامی مالزی است بشدت جلوگیری کند. این اقدام البته تنها تلاش برای فشار و سرکوب شیعیان نیست و نخواهد بود. چندی پیش شورای ملی فتوای مالزی، آموزه‌های تشیع را در این کشور ممنوع اعلام کرده و در عین حال در خطبه‌های نماز جمعه اخیر مالزی شیعیان را تهدیدی برای مسلمانان و کشور خوانده است.
 وزیر مالزیایی: آموزه‌های شیعه تهدیدآمیز است
 به عنوان نمونه‌ای دیگر از اقدامات ضدشیعی در مالزی سال گذشته یک وزیر افراطی ضدشیعه در اظهاراتی وحدت‌شکنانه به جمعیت مسلمانان اهل سنت این کشور درباره آنچه وی آن را انواع تهدیدات در این کشور از قبیل آموزه‌های شیعی خواند، هشدار داد. جمیل خیر، وزیر امور اسلامی در دپارتمان نخست‌وزیری این کشور مدعی شده بود این فاکتورهای منفی می‌تواند اثرات نامطلوبی روی کسانی که دانش زیادی درباره مسائل مذهبی ندارند از جمله جوانان، داشته باشد. وی در جلسه بحثی با عنوان «تقویت ایمان: مواجهه با تهدیدات شیعیان و لیبرالیسم» گفته بود این وضعیت حتما کشور را به مخاطره خواهد انداخت، زیرا جوانان سرمایه‌های این کشور هستند و آینده به دست آنان است. وی اظهار امیدواری کرده بود تلاش‌ها برای مبارزه با مذاهب مختلف با کمک دیگر احزاب به نتیجه برسد. همچنین براساس اخبار رسیده از ایالت پرلیس مالزی فعالیت‌های شیعیان در این ایالت بشدت زیر نظر است. خیری حسن، رئیس کمیته امور اسلامی پرلیس گفته است پرلیس (کوچک‌ترین ایالت مالزی) فعالیت‌های شیعیان را با وجود اینکه برخی از آنان به صورت پنهانی هستند، بشدت زیر نظر دارد. وی گفته بود یکی از گروه‌های مورد نظر در این ایالت دانشجوهای بین‌المللی هستند.

قلدر‌ترین دولت جهان که خود را مدعی حفظ امنیت چهار گوشه جهان می‌داند در مقابل گاوچران‌های ششلول‌بند تسلیم شد. مناقشه بین گاوچران‌های ایالت نوادا در آمریکا با مأموران دولت تا درگیری مسلحانه پیش رفته اما با تسلیم دولت فدرال در برابر خواسته‌های گله‌داران بدون تلفات پایان یافت. این رویداد ثابت کرد ایالات متحده که همواره کشورهای مستقل را با گزینه‌های نظامی روی میز تهدید می‌کند حتی در مقابل شهروندانی که روی مأموران فدرال اسلحه می‌کشند آسیب‌پذیر و ذلیل است چه رسد به ملت‌هایی که اراده کرده‌اند در مقابل عمو سام بایستند. به گزارش تسنیم به نقل از رویترز، دعوای میان یکی از گاوچران‌های بزرگ ایالت بیابانی نوادا و مأموران مسلح «اداره مدیریت زمین» تا آستانه درگیری مسلحانه پیش رفت.
کلایون باندی که یک ملاک سنتی و یک یانکی واقعی است با ایستادن در برابر خواست دولت حالا تبدیل به یک قهرمان محلی شده است.  ماجرا زمانی آغاز شد که مأموران «اداره مدیریت زمین»  گله بسیار بزرگ باندی را ضبط کردند. اداره مدیریت زمین مدعی بود گاوهای وی به مدت ۲۰ سال به صورت غیرقانونی در زمین‌های متعلق به دولت فدرال مشغول به چرا بوده‌اند. باندی از سال ۱۹۹۳ از پرداخت حق چرا اجتناب ورزیده و اعلام کرده بود تملک دولت بر این زمین‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد. زمانی که اداره مدیریت زمین برای ضبط گله  او به منطقه آمد تعداد زیادی از مردم که از دولت فدرال ناراضی بودند به حمایت از باندی پرداخته و در مقابل دروازه ورودی مجموعه متعلق به «اداره مدیریت زمین» تجمع کردند.  اما این یک تجمع عادی نبود چون تعداد زیادی گاوچران‌ یانکی که در جریان این رویارویی با سلاح‌های گرم بعضا تمام خودکار در این تجمع حاضر شده بودند، سلاح‌های خود را به سمت مأموران دولتی آمریکا نشانه رفته بودند تا در صورت بروز درگیری به سمت آنها شلیک کنند. متعاقب این اتفاق فوجی از مأموران پلیس هم با سلاح‌های پیشرفته به محل اعزام شدند اما دولت فدرال ترجیح داد در مقابل گاوچران‌های مسلح کوتاه بیاید و مناقشه در نهایت با بازگرداندن گله باندی پایان یافت.

صادق کرمیار*:
2a kon sa@ 4 biad.
man dg miram. mr30. cu
اگر این پیام را بیست سال پیش می‌دیدیم تصور می‌کردیم یا کدی نظامی است یا رمز جاسوسی؛ اما الان راحت می‌توانیم آن را در پیامک‌های گوشی همراه بخوانیم: «دعا کن ساعت ۴ بیاید. من دیگر می‌روم. مرسی. به امید دیدار». از این نمونه در بخش‌های دیگر ارتباطی فارسی‌زبانان نیز وجود دارد. مانند ارتباط‌های شبکه‌های اجتماعی مجازی، وبلاگ‌ها و گفت‌وگوهای میان برخی جوانان که گاه به شکل رمز میانشان رد و بدل می‌شود.
آیا این نگران‌کننده است که زبان و خط فارسی در انتقال پیام اینگونه دگرگون شده است؟ آیا این اتفاق شروعی برای مسخ و در نهایت فروپاشی خط و زبان پارسی است یا یک پدیده‌ زودگذر اجتماعی است که بعد از مدتی به فراموشی سپرده می‌شود؟
   فناوری‌های ارتباطی؛ فرصت‌ساز یا مشکل‌ساز؟
به نظر می‌رسد تحول فناوری نوین به همراه خود فرهنگ و روش ارتباطی ویژه‌ای به ارمغان می‌آورد که هم می‌تواند نگران‌کننده باشد و هم فرصت‌ساز. هم می‌تواند عاملی برای تسلط فرهنگی محسوب شود و هم زمینه‌ای برای رشد زبان ارتباطی.
نگرانی نسبت به آسیب‌دیدن زبان و خط فارسی نگرانی تازه‌ای نیست. اگرچه تازگی این نگرانی در این دوران ناشی از تازگی دگرگونی‌های ارتباطات جهانی است. در طول تاریخ ایران‌زمین، نقاط عطفی وجود دارد که هر یک می‌توانست زبان فارسی را به نابودی و فراموشی بسپارد اما اینچنین نشد؛ از حمله‌ اعراب گرفته تا یورش مغولان و سپس بازشدن پای غربیان به سرزمین‌های پارسی‌زبان که هر کدام به تنهایی این توان را داشتند تا بر زبان فارسی تأثیر ویرانگر بگذارند اما پاره‌ای دلایل باعث شد زبان فارسی از تمام این تهدیدها فرصت بسازد و همچنان به عنوان زبان اصلی ایرانیان وسیله‌ ارتباط در حوزه‌های گوناگون اجتماعی، سیاسی، علمی، هنری و ادبی باقی بماند.
بی‌گمان مهم‌ترین و اصلی‌ترین دلیلی که تاکنون موجب ماندگاری و نامیرایی زبان فارسی شده، وجود ادبیات غنی و ریشه‌دار فارسی است. اشعار رودکی، کتاب‌هایی چون شاهنامه، شعرهای حافظ، آثار سعدی و نظامی و دیگران که هر یک به تنهایی می‌توانند هویت یک ملت را بازتعریف و جاودانه کنند.
تردیدی نیست که چنین آثار ارزشمندی در خلأ پدید نیامده و یک‌شبه آفریده نشده‌اند، بلکه هر یک از آنها بر و بازده فرهنگ و تمدنی پویا و رو به رشد بوده است. از این رو است که درمی‌یابیم هرگاه تمدنی پویا و تأثیرگذار باشد، لاجرم زبان آن قوم نیز در مسیر حرکت تمدنی همان قوم بالنده خواهد شد.
فرهنگ و ادب یکی از اصلی‌ترین نمودارهای پویایی تمدن است. نشانه‌های دیگری مانند علم، سیاست، نیروی نظامی و جمعیت نیز اگر همپای فرهنگ و ادب و هنر رشد داشته باشد، می‌توان باور داشت که تمدن آن قوم نه‌تنها پویاست بلکه بر دیگر تمدن‌ها نیز تأثیر خواهد گذاشت و در گذر زمان بر خرده‌تمدن‌ها چیره خواهد شد و آنها را زیر پوشش خود قرار خواهد داد.
می‌گویند تمدن رو به زوال، زبان این تمدن را نیز در مسیر فروپاشی قرار می‌دهد و اساسا پستی و نشیب یک زبان، معلول علت‌های گوناگونی نظیر فروپاشی سیاسی، اقتصادی، علمی، فرهنگی و هنری است. از سوی دیگر، حرکت واپسگرای زبان نیز می‌تواند بر فروپاشی سیاسی، اقتصادی و علمی تأثیر داشته باشد؛ به این معنا که یک سیاستمدار برای چیرگی بر حریف نیاز به زبانی قدرتمند دارد، یک اقتصاددان برای پیروزی در عرصه‌ اقتصادی نیاز به زبانی پویا دارد تا بتواند بر زمین بازی اقتصادی سیطره یابد و یک دانشمند برای عرضه‌ دانش خویش باید زبانی سخته و استوار داشته باشد تا بتواند آنچه در ذهن دارد با خط و زبان خویش انتقال دهد.
بنابراین زبان و تمدن تأثیر متقابل بر یکدیگر دارند و البته فراموش‌نشدنی است که زبان سخته و استوار و پویا نیز در ادبیات و هنر شکل می‌گیرد و قوام می‌یابد و رشد می‌کند. از همین رو است که می‌بینیم سیاستمداران پیروز و دانشمندان برجسته و اقتصاددانان موفق بر ادبیات ملی خود نیز تسلط دارند و همواره بخش عمده‌ای از وقت خود را صرف پرداختن به ادبیات می‌کنند.
در دعواهای سیاسی هم بسیار دیده‌ایم که سیاستمداری خام‌حرفی می‌زند و جنجالی به پا می‌کند و سپس می‌گوید از حرفی که زدم منظور دیگری داشتم و شروع می‌کند به شرح منظور اصلی خود که دست آخر هم نمی‌تواند منظور اصلی خود و آنچه را در ذهن دارد بیان کند. این نشان‌دهنده‌ ضعف زبانی این سیاستمدار است که هرچه سیاست بیشتر بداند، به دلیل ضعف زبان، تخریبش بیشتر می‌شود.
به هر روی، آنان که ادبیات و هنر را طفیلی اقتصاد و سیاست می‌دانند به کژراهه‌ای می‌روند که نه‌تنها به نابودی و فروپاشی ادبیات و هنر می‌انجامد که در زمانی نه‌چندان دراز به نابودی اقتصاد و سیاست نیز خواهد انجامید. اینان اگر نپذیرند که نه‌تنها رشد فرهنگی بلکه رشد و توسعه در همه‌ ابعاد وامدار رشد زبان و در نهایت وامدار ادبیات و هنر است، در گذر زمانی نه‌چندان دور شاهد مرگ تمدنی ملت خویش خواهند بود. به همین دلیل است که می‌گوییم، صَرف بودجه برای رشد شعر و داستان و رمان و فیلم، صِرف هزینه برای سرگرم کردن تعدادی هنرمند و شاعر نیست، که ضرورت، سرمایه‌گذاری برای حفظ زبان تمدنی ملتی رو به جلو و بالنده است.
اگرنه نویسنده و شاعر و هنرمند نیازی به تشر ندارد که تنها با کمی بی‌اعتنایی می‌توان آنها را به کنج راند و گوشه‌گیر کرد و دغ‌مرگ؛ و بعد هم با تشییع جنازه‌ای باشکوه و مراسم بزرگداشتی پُر سر و صدا قال قضیه را کند.
از سوی دیگر باید توجه داشت که ادبیات و هنر فقط به کار بزرگان قوم نمی‌آید که رونق و جریان‌سازی ادبیات و هنر در متن جامعه و ارتباط آن با توده‌ مردم به ایجاد همزبانی و در نهایت همدلی میان خواص و عوام می‌انجامد. اگر جز این باشد و سیاستمداری ادیب سخنی بگوید که عوام نفهمند، بی‌تردید برداشت‌های اشتباه به گمراهی مردم می‌انجامد. وقتی مردم ندانند؛
آن یکی شیر است اندر بادیه
وان یکی شیر است اندر بادیه
آن یکی شیر است که آدم می‌خورد
وان یکی شیر است که آدم می‌خورد
با آنان نه از شیر می‌توان سخن گفت نه از بادیه. از همین رو است که گاه سیاستمدار یا دانشمندی زبان‌دان سخنی بجا و بردار می‌گوید و برداشت‌های متفاوتی از آن سخن می‌شود. این نه ضعف زبانی سیاستمدار و دانشمند که ضعف زبانی شنونده و خواننده است که گمراهی او را در پی دارد و در نهایت به جنجال‌هایی می‌انجامد که به سادگی نمی‌توان آن را مهار کرد. بنابراین رشد جامعه نیازمند رشد ادبیات و هنر در میان توده‌های مردم و رونق ادبیات در متن جامعه است و تنها از این طریق می‌توان به پرورش زبان و فرهنگ مردم کمک کرد. پس خطر دوسویه است؛ یکی عوام‌زدگی مردم و دیگر خواص عوام‌زده که ریشه‌ زبان را مانند موریانه می‌خورند و نابود می‌کنند.
سخن اصلی در اینجا با نویسندگان و شاعران و هنرمندان است که بار اصلی حفظ و حراست از زبان فارسی را بر دوش دارند. لازمه‌ پویایی زبان، پویایی این قوم است. بدانیم که حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی نیز غم نان داشته‌اند اما غم فرهنگ و هنر و رشد و تربیت مردم بر غم نانشان چیره شده بود. بدانیم که زبان پویا و سخته‌ شاعران و نویسندگان روزگار سپری‌شده‌مان، ریشه در بینش و نگرش عمیق و جهان‌نگری مبتنی بر هستی‌شناسی فلسفی و عرفانی و اندیشه‌ورزی در اعتراض به هست‌ها و نشان دادن بایدها دارد که این آخری اگر برآمده از شناخت بن‌مایه‌های جامعه‌ دوران نباشد، نه به اوج که به سقوط جامعه می‌انجامد.
پس زبان پدیده‌ای تجریدی از دیگر پدیده‌های جامعه‌ تمدنی نیست و نویسنده باید بدون توجه به جریان‌های گذرای سیاسی و اجتماعی، آسیب‌های خواص و عوام جامعه‌ خویش را بشناسد و با زبانی ماندگار در قالبی هنری و در زمانی تأثیرگذار عرضه کند.
همچون هوا برای نفس‌کشیدن
نویسنده نباید در دام زبان شلخته‌ برخی از سیاستمداران و مدیران فرهنگی عوام‌زده‌ جامعه‌ خویش بیفتد. واژه برای نویسنده مانند هوا برای نفس‌کشیدن است. زیبایی زبان است که به اثر ادبی تشخص می‌دهد و این زیبایی در ذات زبان است. دهان زیبا با دندان سالم و پابرجا شناخته می‌شود و اساساً زیبایی دهان به دندان سالم است. از سوی دیگر زبان و محتوا باید چنان در هم آمیخته باشد که خواننده حضور زبان را حس نکند. مانند دندان سالم که اصلا حضورش احساس نمی‌شود و وقتی لب به سخن باز می‌شود، دائم خود را به رخ نمی‌کشد. پس هم باید زیبا نوشت و هم کارکرد ارجاعی زبان را فراموش نکرد.
نویسنده می‌تواند به زایایی زبان کمک کند. همان‌طور که دانش وارداتی می‌تواند زبان بومی را به چالش بکشد، زبان پویا و زایشگر نیز می‌تواند به رشد علمی کمک کند. زبان پویا زبان واژه‌آفرین و ترکیب‌ساز است و نویسنده و شاعر می‌توانند واژه‌آفرینی کنند و ظرفیت زبان را برای به‌کارگیری در مفاهیم علمی و انتزاعی و فلسفی افزایش دهند.
دست آخر اینکه نویسندگان و شاعران می‌توانند خط فارسی را پاس دارند و آن را متناسب با رشد زبان ارتقا دهند. به‌تازگی بخش‌های فرهنگی پاره‌ای از رسانه‌های ایران تلاش می‌کنند خط فارسی را خوار کنند و زبون شمارند. آنان می‌گویند خط ما خط عربی است و این خط برای زبان‌های صرفی به‌کار می‌آید، در حالی که خط امروزی ما با اندک تفاوت‌هایی از گذشته با نام خط پارسی شناخته می‌شود و ریشه و پایه‌اش خط ایرانی است که ابتدا از ایران به هاماوران و سپس از آنجا به عربستان راه یافت و در سده‌ یکم هجری در عربستان به خط کوفی مشهور شد.
اساسا یکی از دلایل ماندگاری این خط پیوستگی فارسی‌زبانان برای حفظ خط پارسی است. چنانکه اکنون در تاجیکستان پس از 50 سال تغییر خط پارسی به سیریلیک، نویسندگان و شاعران و دانشگاهیان تاجیکستان در تلاشند بار دیگر خط پارسی را در این کشور به‌کار گیرند و رواج دهند. در سفری که با دوست ادیب و اندیشمندم هادی سعیدی کیاسری به تاجیکستان رفتیم، رئیس کرسی زبان و ادبیات فارسی به اصرار از ما می‌خواست که استادانی به آنجا بفرستیم تا خط فارسی را که می‌گفتند «خط نیاکان» به دانشجویان آموزش دهند.
به هر روی هرگونه دخل و تصرف در خط پارسی تبعاتی جبران‌ناپذیر دارد که می‌تواند بر دیگر بخش‌های فرهنگی، سیاسی و علمی کشور تأثیر بگذارد و نگهداری و پاسداری از زبان و ادبیات پارسی باینده‌ یکایک پارسی‌زبانان، بویژه نویسندگان و شاعران پارسی‌زبان است که همگی پور فردوسی پاکزادند که گفت:
جهان کرده‌ام از سخن چون بهشت
از این بیش تخم سخن کس نکشت
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
چنان نامداران و گردن‌کشان
که دادم یکایک از ایشان نشان
همه مرده از روزگار دراز
شد از گفت من نامشان زنده باز
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
بدین نامه بر عمرها بگذرد
بخواند هر آن کس که دارد خرد
نمیرم از این پس که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام
هر آن کس که دارد هش و رأی و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین
*نویسنده‌ کتاب «نامیرا»
منبع: Khamenei . ir

مهدی محمدی: پس از اتفاقات پنجشنبه دو هفته پیش در بند 350 زندان اوین، مهم‌ترین اولویت جریان ضدانقلاب این بوده که به هر قیمت ممکن پای دولت را به این معرکه باز کند و سخن خود را در دهان دولتیان بگذارد.
درباره آنچه آن روز در اوین اتفاق افتاد ابهام چندانی وجود ندارد. همه آنچه در روزهای گذشته درباره خشونت و ضرب و شتم در این زندان گفته شده در واقع بزرگنمایی‌ها و جوسازی‌هایی است که هدف از آن پوشاندن صورت‌مساله اصلی است. صورت‌مساله اصلی هم چیزی جز این نیست که پس از مدت‌ها یک شبکه بزرگ انتقال اطلاعات جعلی و خبرسازی علیه نظام کشف شده و ضربه‌ای جدی دریافت کرده است، بنابراین طبیعی است دریافت‌کنندگان این اطلاعات که در واقع صاحبان اصلی این شبکه هستند، هر چه از دستشان برمی‌آید برای انتقام‌گیری از نظام انجام دهند. بویژه بی‌بی‌سی فارسی که مدت‌هاست معلوم شده یک رسانه نیست بلکه ترمینالی برای ایجاد هماهنگی میان طیف‌های مختلف ضدانقلاب و متصل نگه‌ داشتن روابط آنها با داخل کشور است، بیش از همه عصبانی شده و تلاش می‌کند بحرانی را که در واقع دامن خودش را گرفته به بحرانی برای کل نظام تبدیل کند.
تا اینجای کار چندان عجیب نیست. ضدانقلاب ضربه‌ای خورده و در حال واکنش نشان دادن است، آنچه عجیب است این است که به‌تدریج نشانه‌هایی آشکار شده از اینکه یک سر مهم ماجرا در داخل کشور است و آنها هم که در بیرون
سر و صدا راه‌انداخته‌اند، در اصل در پی فعال‌کردن شرکای داخلی خویشند با این هدف که یک حمله گاز انبری از داخل و خارج به دستگاه‌های قضایی و امنیتی و در نهایت به کل نظام سامان داده شود.
ماجرا به‌طور ساده این است؛ هنوز ساعتی از درز خبر اتفاقات بند 350 نگذشته بود که منابع ضدانقلاب و مشخصا بی‌بی‌سی گفتند این حادثه آزمونی برای دولت روحانی است و پس از دوره‌ای تذبذب و یکی به نعل و یکی به میخ زدن،حالا زمان آن رسیده که دولت همراهی واقعی خود را با شعارهای جبهه اصلاحات نشان دهد. مشخصا تاکید می‌شد این سخن دو مخاطب اصلی دارد؛ یکی شخص رئیس‌جمهور و دیگری وزارت اطلاعات. فضایی در حال ایجاد‌شدن بود که اگر رئیس‌جمهور در آنچه تاکنون گفته صادق است پس هم خود او باید به این موضوع ورود کند و علیه آن موضع بگیرد و هم دستگاه امنیتی‌‌اش.
به بیانی اندکی فنی‌تر، در زمان کوتاهی معلوم شد تاکتیک ضدانقلاب و سرویس‌های اطلاعاتی اداره‌کننده آن، برای تبدیل‌کردن این فرصت به تهدیدی برای کلیت نظام، این است که این موضوع را بدل به بهانه‌ای برای ایجاد یک رویارویی ساختاری میان دولت و قوه‌قضائیه کنند و دولت را به این جمع‌بندی برسانند که با وجود اینکه می‌داند پس‌صحنه چه بوده و آن روز در اوین چه گذشته، به صحنه بیاید و از در دفاع از این باند ضربه‌خورده رویاروی دستگاه قضا ـ که کاری جز عمل به وظیفه‌‌اش نکرده ـ بایستد.
 

اینجا بود که عامل داخلی وارد بازی شد و نشان داد پازل قرار است چگونه پر شود. وزارت اطلاعات که خود به گفته رئیس سازمان زندان‌ها یکی از اصلی‌ترین تامین‌کنندگان اطلاعاتی بوده که منجر به این پاکسازی شده، سکوت اختیار کرد و به رغم وعده وزیرش که خبر از صدور بیانیه‌ای در این باره داده بود، وارد بازی نشد؛ سکوتی که عموما ـ و به‌درستی ـ حمل بر رضایت آن از این برخورد شده است.
شخص رئیس‌جمهور هم از خود انگیزه‌ای برای فدیه ساختن آبرویش پیش پای ضدانقلاب نشان نداد. در واقع به قول ورزشی‌نویس‌ها پروژه می‌رفت که شکست بخورد؛ هم شبکه تامین اطلاعات جعلی ضدانقلاب در داخل برچیده شده بود و هم دولت ـ که برخی جریان‌های اپوزیسیون به هدف‌گذاری‌های سیاست داخلی آن طمع کرده‌اند ـ نشان داده بود در حوزه مسائل مرتبط با امنیت داخلی کشور اهل مساهله‌کاری نیست و بنا ندارد در این حوزه دکان و دستگاهی موازی قوه‌قضائیه راه بیندازد.    
همین که نشانه‌های شکست طراحی ضدانقلاب آشکار شد و آنها به‌تدریج از اینکه بتوانند دولت را به ورطه یک تقابل تمام‌عیار ساختاری با دستگاه‌های قضایی و امنیتی بکشانند، ناامید شدند، «عامل داخلی» دست به کار شد. بالاخره پروژه نباید با دستاورد صفر به پایان می‌رسید و آنها که سال‌های طولانی است با کلونی‌هایی مانند بی‌بی‌سی سر و سری دارند، باید نشان می‌دادند جایی به درد خواهند خورد.
بلافاصله دیدیم دو اتفاق افتاد؛ نخست، معصومه ابتکار در فیس‌بوک شخصی‌‌اش خبر داد آقای رئیس‌جمهور در جلسه دولت درباره ماجرای زندان اوین چیزهایی گفته‌اند که «نمی‌شود گفت» و پس از آن هم خبر رسید خانواده یکی از زندانیان بند 350 با هاشمی‌رفسنجانی ملاقات کرده است و وی در آنجا گفته عده‌ای با این کارها می‌خواهند برای دولت بحران درست کنند.
در واقع دم‌خروس بی‌آنکه زحمت چندانی کشیده شده باشد، پدیدار شد. در حالی که ضد‌انقلاب برای خارج‌شدن از مخمصه‌ای که در آن گرفتار شده بود، راهی نمی‌یافت، دو تن گام پیش نهادند و با مهرتاییدزدن بر دروغ‌هایی که کینه‌توز‌ترین دشمنان این ملت سر هم کرده‌اند، نشان دادند کوتاه نمی‌آیند حتی اگر بی‌بی‌سی هم کوتاه آمده باشد!
مسلما هاشمی رفسنجانی می‌دانسته آن روز در اوین کسی حتی یک سیلی هم نخورده است چه رسد که «بحرانی» ایجاد شده باشد. ابتکار هم اگر نمی‌دانست می‌توانست بپرسد، و به او می‌گفتند اصل ماجرا چه بوده است. دروغ بستن به نظام، تکمیل پازل دشمن، بحران‌نمایی یک پدیده نه‌چندان مهم و مرثیه‌سرایی برای کسانی که در واقع خود طراحان و پیش‌برندگان توطئه بوده‌اند و دفاع از کسانی که کمترین جرم آنها ارتباط مستمر و دائمی با ماشین صهیونیستی دروغ‌سازی علیه ایران است را چه می‌توان نامید جز انجام وظیفه در قبال کسی یا جایی که یارای تخطی از فرمان او نیست. ابتکار چندان مهم نیست ولی هاشمی‌‌رفسنجانی در ماجرای ادعای تقلب در انتخابات 88 هم همین کار را کرد. آنجا هم در حالی که می‌دانست حق چیست به نظام دروغ بست، جامعه را برآشفت و بعد هم می‌خواست خود به عنوان فرشته نجات و فیصله‌دهنده دعوا وارد گود شود و بازی را یکسره از آن خود کند. چرا هاشمی چنین می‌کند؟ چرا وب‌سایت هاشمی در نقل خاطرات 30 و 40 سال پیش او دقیقا با جرس و رادیوفردا هماهنگ می‌شود و همان خاطره‌ای را از انبان ـ ظاهرا بی‌پایان- خود بیرون می‌کشد که آنها برای پیشبرد پروژه‌شان به آن نیاز دارند؟ چرا هاشمی، دقیقا سر وقت، با کسانی ملاقات می‌کند و حرف‌هایی می‌زند که ضدانقلاب سخت بدان نیازمند است؟ چرا مدت‌هاست حتی یک جمله که به دل بنشیند از هاشمی نه درباره امام، نه انقلاب و نه رهبری نشنیده‌ایم؟ چرا هاشمی در بی‌بی‌سی متصل تیتریک است اما روزنامه انقلابی چاپ داخل هر چه خبر اظهارات او را به آب ویرایش می‌شوید و کنار اسمش لقب و عنوان اضافه می‌کند، باز یک پاراگراف قابل چاپ از آن بیرون نمی‌آید؟
بیایید نتیجه نگیریم ولو اینکه آنها که باید نتیجه می‌گرفته‌اند، لابد گرفته‌اند. ضدانقلاب امروز همکارانی داخلی دارد که بی‌محابا در تقسیم کار با آن شرکت می‌کنند و وهم برشان داشته محبوب قلوب مردمند پس کسی را یارای ایستادن مقابل آنها نیست. همان بلایی که در آخر به جان محمود احمدی‌نژاد هم افتاده بود. اینها همان کسانی هستند که نه پیام 24 خرداد را شنیدند و نه پیام 2 اردیبهشت را (روز پایان ثبت‌نام یارانه‌ها). این همکاران داخلی دیگر همکاری خود را پنهان نمی‌کنند، برعکس اصرار دارند بگویند کدام طرف خط ایستاده‌اند. اگر کسی مکان خود را با صدای بلند فریاد زد، دیگر نمی‌تواند ادعا کند فلانی و بهمانی به مردم آدرس غلط می‌دهند. بر سر مناره جای پنهان‌کاری باقی نخواهد ماند.

گروه ورزشی: سرانجام پس از چند روز گمانه‌زنی روز گذشته وزارت ورزش اعضای جدید هیات مدیره پرسپولیس را معرفی کرد. بر این اساس حمید استیلی و دکتر زادمهر از پیشکسوتان این باشگاه، حمیدرضا سیاسی، مصطفی سلیمی، علی‌اصغر مونسان، مدیرعامل منطقه آزاد کیش، حسین کاظم‌پور و مهدی خواجه‌وند به عنوان اعضای جدید هیات‌مدیره انتخاب شدند. مهم‌ترین نکته این انتخاب حذف علی پروین بود. عضو سابق هیات‌مدیره قرمزها که پس از خروج رویانیان موقتا به‌عنوان مدیرعامل این تیم انتخاب شده بود پس از انتقاد از وزیر ورزش ناگهان مورد غضب دولت قرار گرفت تا اینچنین یکی از مهم‌ترین افراد تاریخ باشگاه پرسپولیس جایی در هیات مدیره این تیم نداشته باشد.از سوی دیگر امیررضا خادم به‌عنوان معاون حقوقی وزیر ورزش افرادی را برای حضور در پرسپولیس انتخاب کرده که هیچ پیشینه روشنی در ورزش از آنها دیده نمی‌شود. تنها دکتر زادمهر و حمید استیلی مردان شناخته شده این حوزه هستند. به‌نظر می‌رسد حل مشکلات اقتصادی مهمترین دغدغه خادم و دوستانش بوده است از این رو آنها پای افراد ناشناخته و سیاسی را به پرسپولیس باز کردند تا شاید با این راهکار و حضور چهره‌های سیاسی قسمتی از بدهی‌ها این تیم کاسته شود. البته پیشینه این انتخاب‌ها نشان داده که در اکثر موارد این افراد نتوانستند گره‌گشای مشکل باشند. به نظر می‌رسد تسویه حساب با پروین مهم‌ترین هدف وزارت ورزش بود که به خوبی از انجام این ماموریت برآمدند. شاید بهتر بود سلطان قرمزها انتقادی نمی‌کرد تا همانند هم‌سلفانش صندلی‌‌اش محفوظ باقی می‌ماند.
دستگاه شنود در وزارت ورزش!
درگیری علی دایی و امیررضا خادم گویا تمامی ندارد. سرمربی قرمزها که احتمالا با انتقادهای تند و تیزش به سرنوشتی مشابه علی پروین دچار خواهد شد، در مصاحبه‌ای انتقادی خادم و مازیار ناظمی را به چالش کشید. او در این مصاحبه به فارس گفت: من تعجب می‌کنم چرا آقای خادم بدون تحقیق و بررسی و بدون اینکه بداند من چه گفته‌ام اظهارنظر می‌کند. فایل صوتی مصاحبه من موجود است. هیچ جا نگفته‌ام خادم به رسانه‌ها پول داده بلکه این پولی است که در وزارت، دیگران به رسانه‌ها داده‌اند و مدارک آن هم وجود دارد. یا مثلا می‌گویند من گفته‌ام به 51 نفر پول داده‌اند در حالی که من اعلام کرده‌ام پول 51 هیات طبق محاسبات خودتان را به این افراد داده‌اند. خودتان هم می‌دانید کدام لیست مدنظر من است و می‌دانید وجود دارد و اگر فردی را که خودتان صلاحیتش را تایید می‌کنید معرفی کنید لیست را به او می‌دهم. جالب است حالا می‌گویند آن لیست هدایای نوروزی بوده که البته گویا به برخی افراد خاص داده شده و عید نوروز شامل همه نشده و بقیه احتمالا کریسمس هدیه می‌گیرند! او افزود: من اگر از امیر خادم به عنوان یک مدیر ورزشی توقع نداشته باشم پس باید از چه کسی توقع داشته باشم فضای ورزش را از وجود افراد مخرب پاک کند؟ اینکه فایل اظهارات و گفت‌وگوها نشستی که در دفتر معاون وزیر برگزار شده به دست رسانه‌ها می‌رسد اتفاق کوچکی نیست اما آقای خادم جوری اظهارنظر می‌کند که به نظر می‌رسد این کار یا با دستور خود او بوده یا عزمی برای مبارزه با این رفتارهای غیر‌اخلاقی و خاله‌زنکی وجود ندارد. دایی تصریح کرد: در دفتر معاون وزیر هزار سند و مدرک و نامه محرمانه هم وجود دارد. با انتشار این فایل صوتی، آیا آقای خادم نگران امنیت محیط کارش نیست؟ افراد حاضر در جلسه مشخص هستند. غیر از من، علی پروین، گرشاسبی، هدایتی، امیر خادم، عبدالحمید احمدی، ناظمی و یکی دیگر از معاونان بودند و همه می‌دانند در آن نشست چه کسی می‌توانسته فایل صوتی تهیه و منتشر کند. توپ را به زمین دیگران نیندازید. یک نفر در تلویزیون نشان می‌دادند معروف بود به آقای دوربینی که در همه مراسم‌ها خود را مقابل دوربین‌ها قرار می‌داد و به آقای دوربینی معروف بود. حالا اینجا هم یک نفر به نام  آقای
«ضبط  صوت» داریم که هویتش برای همه مشخص است بعد آقای خادم می‌گوید من و علی پروین برویم از آن رسانه شکایت کنیم و وزارت هم حمایت می‌کند. رسانه‌ای که فایل صوتی دفتر معاون وزیر را کارمند وزارتخانه به او داده چرا نباید منتشر کند؟ او دنبال تیراژ است و کار خودش را انجام می‌دهد اما سوال اینجاست که این فایل چگونه بین آن تعداد افراد محدود حاضر در جلسه تهیه و منتشر شده است؟ مردم را که نباید فریب بدهیم و قرار نیست با فرافکنی، صورت مساله را پاک کنیم. درباره آن لیست دروغین قراردادها و زمان انتشار آن گفتید کار زشت و غیر‌اخلاقی بوده بعد خودتان حمایت کردید، حالا هم درباره فایل صوتی همین را می‌گویید. مگر با حرف و شعار و اینکه بگوییم کار زشت و غیر‌اخلاقی رخ داده فضا سالم می‌شود؟سرمربی پرسپولیس توضیح داد:به نظرم در این باره، به هر دلیلی وزارت ورزش نمی‌خواهد ورود کند و اتفاق رخ داده را مهم نمی‌داند. من خطاب به رئیس‌جمهور می‌گویم جناب آقای روحانی؛ رئیس‌جمهور منتخب مردم و حقوقدان برجسته کشور؛ در دولت شما و در وزارتخانه‌ای که مخاطبان بسیار دارد انگار دستگاه شنود کار گذاشته‌اند.من نگران خودم نیستم چون مردم و آنهایی که باید حقایق را بدانند، می‌دانند. نگرانی من برای آن است که مردم به شما رای دادند تا بساط بگم بگم‌ها، بلوتوث بازی‌ها و این قبیل کارهای غیر‌اخلاقی برچیده شود ولی گویا با وجود برملا شدن این اتفاقات در وزارت ورزش بازهم دوستان تلاش دارند از کاری اشتباه دفاع کنند. دفاع از اشتباه، خودش بزرگ‌ترین اشتباه است. نمی‌دانم چرا نمی‌خواهند این واقعیت را بپذیرند و با مسبب آن برخورد کنند. دایی در ادامه تاکید کرد: آقای رئیس‌جمهور؛ مساله اینجاست که نباید تصور کرد فایل صوتی بحث دایی و پروین منتشر شده، بلکه به این موضوع بیندیشید که از درون وزارتخانه دولت شما فایل صوتی منتشر شده. آیا این اتفاق کوچکی است؟ مثلا دیروز یک نفر به من می‌گفت آقای ضبط صوت این فایل‌ها و لیست‌ها و اخبار و اسناد را به رسانه‌ها می‌فروشد! من اصلا این موضوع را تایید نمی‌کنم اما حق دارم شک کنم که اگر این کارها برایش نفعی ندارد پس چرا چنین کاری می‌کند؟ یعنی دستور مافوق است؟دایی ادامه داد: آقای خادم! شما مدیری ورزشی هستید. در این ورزش عرق ریخته‌اید. چکیده ورزش هستید نه چسبیده آن. شکست تو در مدیریت شکست من است، شکست  ورزشی است که سال‌های سال با مدیریت‌های غیر‌ورزشی ضربه خورده است. فکر نکن علی دایی با تو دشمنی دارد. ما ورزشی‌ها گوشت همدیگر را هم بخوریم استخوان همدیگر را دور نمی‌اندازیم. من نگران اتفاقاتی هستم که دارد در آن وزارتخانه رخ می‌دهد و در جامعه به نام شما ثبت می‌شود. من و همه اهالی ورزش از شما توقع داریم، ولی وقتی اظهاراتی مثل اینکه پروین و دایی بروند از روزنامه شکایت کنند را می‌شنوم حق دارم به همه چیز شک کنم.

گروه بین الملل: باراک اوباما در حساس‌ترین روزهای بحران اوکراین  به تور آسیایی رفت و پس از دامن زدن به آتش اختلافات ژاپن و کره‌جنوبی با همسایگانشان، چین و کره‌شمالی که بی‌شک هدف اصلی رئیس‌جمهور آمریکا از سفر او به توکیو و سئول بود، ناگهان تغییر مسیر داد و به آسیای جنوب شرقی رفت. اگر هدف از تحریک متحدان آمریکا در شرقی‌ترین سرحدات آسیا ایجاد موازنه و مهار قدرت چین و شریک کوچکش در پیونگ یانگ باشد اما سفر نسبتا بلند اوباما به مالزی (سفری 3 روزه در مقایسه با سفرهای یک‌روزه‌‌اش به ژاپن و کره‌جنوبی) را آن هم در روزهای بازگشت دوباره جنگ سرد براساس چه معیاری می‌توان تحلیل کرد؟ بویژه که این نخستین سفر یک رئیس‌جمهور ایالات متحده به کشور مسلمان مالزی طی نیم قرن اخیر محسوب می‌شود.  در ظاهر امر واشنگتن در تلاش برای بهبود چهره مخدوش خود در جهان اسلام، سعی دارد مناسبات دوجانبه با مالزی به عنوان کشوری که بیشترین جمعیت مسلمان را در خود جای داده است، گسترش دهد. دولت لیبرال اما سلفی‌گرای نجیب رزاق، نخست‌وزیر مالزی که بی‌شک فاسد‌ترین و ناکارآمد‌ترین دولت دهه‌های معاصر در این کشور است، قصد دارد در چرخشی عجیب از چین به سمت غرب بچرخد. مالزی از شرکای تجاری اصلی چین به شمار می‌رود اما اوباما به کوالالامپور رفته تا پادشاه، نخست‌وزیر و سرمایه‌داران این کشور را مجاب کند مفاد اصلی پیمان اقیانوسیه را بدون قید وشرط بپذیرند؛ پیمانی که حتی ژاپن و کره جنوبی، دو شریک نظامی و تجاری اصلی واشنگتن در شرق دور امضای آن را معادل بردگی آمریکا می‌دانند. اما بخش مهمی از پاسخ سوال بالا را هم باید در کف اقیانوس هند یا فلات پامیر جست‌وجو کرد؛ یعنی مکان احتمالی هواپیمای غیب‌شده مالزیایی که یک بوئینگ 777 مجهز به پیشرفته‌ترین سامانه ناوبری‌دستی، خودکار و از سقوط راه دور بود. غیب‌شدن این پرنده غول‌آسای آمریکایی متعلق به خطوط هوایی مالزی خواه ناشی از سقوط آن به اقیانوس هند بوده باشد یا براساس نظریه عقلایی‌تر و محتمل‌تر به‌خاطر ربوده‌شدن آن با سرنشینان و فرود آوردن آن در منطقه هوایی تحت پوشش ناتو در افغانستان، در هر صورت شرکت بزرگ بوئینگ را که بزرگ‌ترین شریک اطلاعاتی و صنعتی دولت آمریکاست به دردسر خواهد انداخت.  پس از غیب‌شدن پرواز MH370 بود که وکلای خطوط هوایی مالزی پرونده غرامتی دست کم نیم میلیارد دلاری را به‌خاطر از دست رفتن یک بوئینگ 777 فوق‌پیشرفته با همه مسافرانش گشودند. بلافاصله گروه‌های عریض و طویل از وکلای بوئینگ و لابی‌گرهای سیاسی آمریکایی با چمدان‌های سیاه راهی مالزی شدند تا جلوی ضرر بزرگ و بی‌اعتباری بوئینگ را بگیرند. اما با طولانی‌شدن جست‌وجوی ناکام برای هواپیمای غیب شده و بی‌مسؤولیتی بوئینگ و دولت آمریکا، یک تیم کارشناسی بین‌المللی اما مستقل از آمریکا برای یافتن بوئینگ 777 تشکیل شد که هفته پیش در همان بدو ماموریتش اعلام کرد این هواپیما و مسافرانش به احتمال زیاد سالم هستند و ربوده شده‌اند. این به معنای برهم خوردن نقشه آمریکایی‌هاست. آنها هر هدفی را از بازگذاشتن مسیر ربودن پرواز MH370 دنبال می‌کنند، خواه تحت فشارگذاشتن مالزی باشد یا هشداری به چین، در هر صورت با روند فعلی تحقیقات به هدفشان نخواهند رسید؛ مگر آنکه اوباما در جلسات پشتی ضیافت‌های سه‌روزه پادشاه عبدالحلیم و دولتمردان و تجار مالزی معجزه‌ای دیپلماتیک برای بیرون کشیدن پای کاخ سفید و شریک حیاتی‌‌اش، بوئینگ انجام دهد.

چونگ هونگ وون، نخست‌وزیر کره‌جنوبی روز یکشنبه در ارتباط با حادثه غرق شدن کشتی مسافری از سمت خود استعفا داد. به گزارش خبرگزاری فرانسه، دولت کره‌جنوبی در این سانحه که بیش از ۳30 کشته برجای گذاشت، در معرض انتقادات زیادی مبنی بر عدم واکنش بموقع برای نجات سرنشینان کشتی قرار گرفته است. بنابر گزارش‌ها، کشتی سوول خیلی سریع غرق شد.
 

مونا امیرمحمدی: استاد زبان و ادبیات فارسی و معاون پیشین مؤسسه لغت‌نامه دهخدا می‌گوید عقب‌ماندگی‌های تمدنی امروز جامعه، با توجه و تقویت زبان پارسی از بین می‌رود، گویش‌ها و لهجه‌های محلی بااهمیت هستند اما آنچه دغدغه است، زبان پارسی با صبغه و جغرافیای فرامرزی است.
بحث آموزش زبان‌های قومی و محلی در مدارس طرحی است که از دوران اصلاحات و ریاست‌جمهوری محمد خاتمی در کشور مطرح شد؛ منتها در آن دوره به سرانجامی جز دو واحد درسی زبان و ادبیات قومی به عنوان درس اختیاری در مدارس مقطع دبیرستان نرسید و البته این دو واحد هم از سوی شورایعالی انقلاب فرهنگی متوقف شد. این طرح مبنی بر این بود که علاوه بر زبان پارسی، آموزش زبان‌های قومی نیز در کنار زبان ملی در سیستم آموزشی کشور گنجانده شود. در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، حسن روحانی در تبلیغات خود، از آموزش زبان‌های قومی و محلی خبر داد. وی در جمع مردم کردستان، این وعده را تکرار کرد.
بحث زبان قومیت‌ها و تألیف کتاب مستقل برای نظام آموزشی استان‌ها، از چند سال پیش در دست وزرای آموزش و پرورش قرار داشت و بحث‌های بسیاری را برانگیخت که البته هیچ زمان به نتیجه واحدی نرسید و حتی مورد مخالفت اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز قرار گرفت. اخیراَ «علی‌اصغر فانی» وزیر آموزش و پرورش، تدریس زبان قومیت‌ها در مدارس را از اولویت‌های اصلی خود برشمرده و «علی یونسی» دستیار رئیس‌جمهور نیز بارها آن را تکرار کرده است. این موضوع، در حالی است که عده‌ای حتی از بین نمایندگان مجلس شورای اسلامی به مخالفت با خط‌کشی قومی و از بین بردن وحدت ملی پرداختند و این طرح را ناپخته و بی‌منطق دانستند.
«وطن امروز» درباره اهمیت حفظ زبان فارسی به عنوان زبان وحدت‌بخش فرهنگ ایرانی- اسلامی و طرح تدریس زبان قومیت‌ها در مدارس با پروفسور غلامرضا ستوده، استاد زبان و ادبیات فارسی و معاون پیشین لغتنامه دهخدا، مؤلف فرهنگ فارسی به چینی و چینی به فارسی، متخصص آموزش زبان فارسی به خارجیان و آثاری از جمله «سیمای رستم در شاهنامه»، کتاب دانشگاهی «مرجع‌شناسی و روش تحقیق در ادبیات فارسی و... به گفت‌وگو نشست.
***
 استاد! مقدمتاَ طرح تدریس زبان قومیت‌ها در نظام آموزشی کشور را چطور ارزیابی می‌کنید؟
به نام خداوند جان و خرد/ کزین برتر اندیشه برنگذرد.
به همه مشتاقان و علاقه‌مندان به زبان فارسی و مخاطبان این بحث درود می‌فرستم. در ابتدا بگویم هر مطلبی که من اینجا مطرح می‌کنم به دلیل این نیست که حرفه من زبان فارسی است و می‌خواهم از این زبان دفاع کنم بلکه در طی تحقیقات و تلاش‌های مختلفی از گذشته تاکنون به این نتیجه رسیده‌ام که بی‌خود نگفتند رسیدن به مفاهیم قرآنی با زبان عربی و ساختن صحیح آن با زبان فارسی بهترین روش است؛ بنابراین بنده احساس می‌کنم این طرح یک مقداری بار سیاسی دارد تا اینکه رنگ و بوی زبانی و ادبی داشته باشد. گام نخست برای درک این امر این است که زبان فارسی را بشناسیم؛ سپس متوجه شویم کجا باید از آن استفاده کنیم. البته در کنار این زبان، زبان‌های دیگر هم باید شناخته شوند و مورد استفاده قرار گیرند.
 خب! از نظر شما اولویت زبان فارسی نسبت به سایر زبان‌ها در ایران‌زمین به چه دلیل است؟چرا نمی‌توان از زبان قومیت‌ها و گویش‌های محلی برای هر مرز  و بوم به تنهایی استفاده کرد؟
برای پاسخ به این سوال به دوران پذیرش اسلام توسط ایرانیان بازمی‌گردم؛ چرا که در آن دوره چندین زبان در سرزمین ایران برقرار بود از جمله «فارسی دری» که امروز ما بدان صحبت می‌کنیم و زبان پهلوی که زبان رأس و زبان موبدان و اشراف و شاهان بود با این حال زبان فارسی میانه و دیگر زبان‌ها کمرنگ شد و از بین رفت. امروز هم وضعیت کشور همینطور است در کنار زبان فارسی، زبان‌های دیگری چون کردی، لری، ترکی، عربی و بلوچی و... در جریان است حتی من چندی پیش که مشهد بودم به عده‌ای برخوردم که زبانشان نه مشهدی بود نه نیشابوری و سبزواری، بعد مشخص شد گویشی در یک منطقه 5 هزار نفری مشخص دارند بنابراین، این تعداد نباید انتظار داشته باشند به خاطر این گویش، کتاب و فرهنگ و مدرسه مستقل داشته باشند. این زبان‌ها به جای خود محترم است چرا که با هم صحبت می‌کنند حتی می‌توانند رمزی از آن استفاده کنند اما کو این زبان‌ها و زبان فارسی با این قابلیت تعلیم و شعر و نقد و بحث؟ بنابراین به کسانی که این طرح‌ها را ارائه می‌دهند ابتدا باید گفت نخست زبان‌های مختلف در پهنه ایران‌زمین را بشناسیم و سپس تصمیم بگیریم چه کار کنیم. البته من شخصاً معتقد به این نیستم که زبان‌های محلی باید از بین برود؛ خیر! اتفاقاً این زبان‌ها باید تقویت شود اما نه به قصد تبلیغ، اغراض سیاسی و... نمونه این اغراض را ما در ترجمه «حیدربابا»ی شهریار به فارسی می‌بینیم که چطور ترجمه متفاوتی از آن صورت گرفته که بسیار با اصل آن متفاوت است، باید این جنبه‌های سیاسی کنار گذاشته شود تا حقیقت زبانی به دست بیاید.
بزرگان ادب‌شناس و زبانشناس در دنیا علنا اعلام کردند اگر جهان در فکر این است که یک زبان واحد برای ما و تمام مردم ابداع کند، این باید از بین زبان‌های موجود، زبان فارسی یا چیزی شبیه زبان فارسی باشد. زبان فارسی زبان زنده، پویا، ساده و با سابقه ادبی قوی برای هر حنجره‌ای است، این را یک زبانشناس بزرگ گفته و این حرف را براساس مطالعه زبان‌های مختلف دنیا زده است.  ما هنوز محتاج خارجی‌ها در زبان هستیم. این را دهخدا یکی از اهدافی می‌داند که به همین دلیل به جمع‌آوری لغت برای لغتنامه اقدام کرد، چرا که به اعتقاد او، ما از قافله تمدن عقب هستیم و باید به دانش‌های زبان دست پیدا کنیم و این با شناخت زبان‌های انگلیسی، فارسی، عربی، روسی و... میسر می‌شود البته ما نمی‌توانیم به همه زبان‌ها دانشجو آموزش دهیم منتها برای دسترسی به زبان‌ها باید مترجم داشته باشیم؛ مترجمی که به زبان مبدأ و مقصد مسلط باشد، دانش‌ها را ترجمه کند و در اختیار مردم قرار دهد و این همان کوشش دهخدا از بین متون نظم و نثر فارسی، گفتار مردم و تحقیق و تفحص در این رابطه است. امروز هم باید لغت‌های دیگری از این کتاب بیرون کشیده شود. اکنون لغتنامه فارسی به فارسی هم در مؤسسه لغتنامه دهخدا در دست تألیف است.
پس در گام نخست باید به شناخت زبان برسیم و به مقایسه بین خصوصیات زبان فارسی با دیگر زبان‌ها بپردازیم. این زبان توانسته شاعران، متفکران، مولوی‌ها، فردوسی‌ها، سعدی‌ها و... را تربیت کند. اینها هر کدام با یک اندیشه و سبک تازه روبه‌رو هستند. یک بار یادم می‌آید در دانشگاه کلمبیا یا بریستون آمریکا دانشمندی مطرح کرد که در چند سال اخیر دوران انقلاب اسلامی ایران تیراژ آثار مولوی که به زبان‌های مختلف ترجمه شده در رتبه دوم پس از آثار شکسپیر قرار گرفته است:
ای برادر تو همه اندیشه‌ای/ مابقی خود استخوان و ریشه‌ای.
کوچک‌ترین حرکات اجتماعی تا بالاترین اندیشه علمی در آثار مولوی موجود است. همه گلستان و بوستان سعدی از مور تا سگ و همینطور انسان‌ها را پرداخته است.
البته ادبیات جهان هم بسیار دل‌انگیز است. من خود ادبیات فرانسه را بسیار دوست دارم چرا که سیکل اولم را در دبیرستان فرانسه خواندم و برخی اشعارش را هم به یاد می‌آورم. داستان پرنده و انسان دیگر حداکثر ادبیات فرانسه است. ادبیات انگلستان هم شکسپیر را دارد ولی از این نوع مطالب در ادبیات فارسی در آن نمی‌بینیم. حال کدام زبان به این غناست؟
«مایکل هیلمن» استاد مطالعات ایران و ایرانشناسی گروه زبان‌ها و فرهنگ‌های خاورمیانه در دانشگاه تگزاس، دانشمندی است که سال‌ها به زبان فارسی مسلط بود. وی در مقدمه کتاب خود که به فارسی برای انگلیسی‌زبان‌ها تألیف شده می‌گوید اگر از مردم دنیا یک سوال شود که افتخارشان به چه چیزی است، یک فرانسوی آزادی، آلمانی کوشش علمی، ایتالیایی مجسمه‌سازی، اتریشی موسیقی و ژاپنی کوشش خستگی‌ناپذیرش را افتخار می‌داند اما یک ایرانی به ادبیات خود افتخار می‌کند. اینجا متوجه می‌شویم ادبیات ایران در سطح جهان از نظر دیگران در حد تلاش‌های صنعتی جهان قرار می‌گیرد و سپس باز هیلمن می‌گوید این میراث نه خریدنی است نه آموختنی و نه به دست‌آوردنی.
 استاد! چند نمونه در سطح جهان داشتیم که زبان فارسی دستخوش اوضاع سیاسی شده است؛ به طور مثال در هند. آیا این نگرانی در ایران هم می‌تواند باشد؟
بله! همینطور است. البته مسیر ناصرخسرو قبادیانی را توجه کنیم که از بلخ راه می‌افتد و به حجاز و دیگر مناطق می‌رود و زبان فارسی را در این مناطق گسترش می‌دهد بنابراین همین زبان فارسی را تا 150 سال پیش «فرانسه مشرق‌زمین» می‌گفتند یعنی در اروپا با فرانسه می‌توانستی صحبت کنی و در مشرق‌زمین با زبان فارسی، حتی آثار لغت فارسی در اروپا هم دیده می‌شود به طور مثال در آتن که رفته بودم سنگ قبری در خرابه‌های آکروپولیس پیدا کردم که نام یک شهید مسلمان ایرانی بود. این نشان می‌دهد سپاه اسلام تا آنجا هم رفته است.
در هندوستان پس از آنکه همایون هندی  به
شاه طهماسب پناهنده شد و شاه ایرانی به او کمک کرد و نیرویی در اختیارش قرار داد تا دوباره پادشاهی را بگیرد، می‌گویند حدود 400 کارگر، آشپز و خدم و حشم فقط همراه او به هند رفته و عده‌ای از آنها هم شاعر و دانشمند بودند. این فارسی‌زبانان در هند در دربار رسمی حضور یافتند و شعرایی که آنجا پدید آمد یا شاعرانی که آنجا رفتند سبک هندی را پدید آوردند، البته متأسفانه این زبان در هندوستان به دلیل سلطه استعمار بسیار کمرنگ شد. حال باید گفت کدام ادبیاتی است که تاکنون 5 دوره سبک مقتدر از خراسانی و عراقی تا هندی و بازگشت را پدید آورده است؟ آیا کسانی که این پیشنهادات را برای تدریس زبان قومی می‌دهند، نسبت به زبان اصلی  و گنجینه آن به عنوان میراث بشر شناخت کافی دارند؟ آیا ممکن نیست صبغه سیاسی  و روحیه خاص استقلال‌طلبی به همراه تدریس زبان قومی عامل از بین رفتن یا کمرنگ شدن زبان فارسی در ایران شود؟
 پس شما اعتقاد به این امر دارید که تصویب چنین طرحی ممکن است برآیند منفی بیش از مثبت در سطح ملی داشته باشد؟
ضرب‌المثلی داریم که می‌گوید به در می‌گویم؛ دیوار تو بشنو! متوجه حرف شما هستم ولی چیزهای دیگری هم هست. احیانا در پشت این مساله نکند مساله دیگری باشد؟ چند سال است ما در مدرسه عربی و انگلیسی تدریس می‌کنیم؟ چقدر هزینه کرده‌ایم چرا این هزینه را به شمالی، جنوبی و غربی و شرقی تحمیل کنیم؟ اگر یک ابزار کاملی در دست ماست چرا به یک ابزار فرسوده و ناکارآمدتر متوسل شویم؟ باز هم تأکید می‌کنم هیچ اشکالی ندارد که زبان‌ها، لهجه‌ها و گویش‌ها حفظ شود منتها اول در نظام آموزشی آموزش دهیم که اگر می‌خواهیم به علم و دانش و تمدن جهانی برسیم، زبان فارسی برای‌مان لازم است.
خوشحالم که سهم کوچکی در این 50 مجلد لغتنامه دهخدا برعهده دارم و می‌توانم به نسل‌های آتی بگویم شما که دارید زبان خارجی فرامی‌گیرید، چنین گنجینه‌ای هم در زبان فارسی موجود است هیج ایرادی نیست که بیاییم برنامه‌ریزی کنیم که هنرها و زبان و گویش قومیت‌ها حفظ شود و نباید از قومیت‌ها تنها رقص و موسیقی محلی بماند. هیچ اشکالی ندارد که در یک جنگ، به زبان محلی رجز خوانده شود اما اگر مدرسه ای زبان اولش غیرفارسی شود، به بچه‌ها ظلم شده است و ممکن است بهره‌های سیاسی از آن برده شود. کودکانی که اسیر این برنامه شوند از موهبت و امتیاز زبان فارسی بی‌بهره می‌شوند اما اگر یاد بگیرند در کنار زبان فارسی‌، زبان خود را هم حفظ کنند این نکته مثبتی است. ما دانشجویانی داریم که چندین زبان بلد هستند. این خیلی خوب است.
یک مشکل دیگر ما این است که ما با دانش‌های زبان‌ها پیش نرفتیم یعنی تعداد کسانی که در دانش زبان ابزاری را اختراع یا ابداع کردند کمتر است. ما کار با رایانه را بدون لغات آن بلدیم و این به دلیل این است که ما خودمان رایانه را ابداع نکردیم مردم ما هم برای زبان خودشان کاری نکردند نمی‌خواهم وارد بحث امتیازات زبان فارسی شوم ولی این نکات را بگویم که زبان فارسی امتیاز لغت‌سازی و زایایی دارد. بسیاری لغات را مردم خودشان ساختند و هیچ فرهنگستانی آنها را ابداع نکرده است و هیچ نویسنده‌ای مدعی آنها نیست به طور مثال لغت بلندگو، گلگیر، خودنویس و... سپس زبانشناس آنها را مطالعه می‌کند این طبیعت زبان ماست که ساخته می‌شود و ما در زمان با آن آشنا می‌شویم.
  اتفاقا چون اشاره کردید بگویم که فرهنگستان زبان و ادب فارسی هم با تدریس زبان قومیت‌ها مخالفت کرده است.
رد کردن این امر توسط فرهنگستان زمینه استدلالی دارد؛ چرا که چندین زبانشناس با خصوصیات بزرگان زبان و ادب ایرانی می‌شناسم در این فرهنگستان که حرفشان قابل اعتناست پس در نهایت بگویم مبادا عرق محلی بخواهد بر روحیه ملی ما غلبه کند و این متأسفانه باید پشت قضیه دیده شود ابتدا هم گفتم یک مقدار این امر رنگ و بوی سیاسی دارد. بسیاری از اساتید بزرگ مثل رسول شایسته، انوری، استاد دبیری سیاق و برخی از دست‌رفتگان چون علامه سیدجعفر شهیدی و حسن رحمتی‌نیلی لغت‌شناسان بزرگ بودند.
 از مرحوم دکتر شهیدی گفتید. تلاش‌های ایشان در لغتنامه دهخدا بر کسی پوشیده نیست منتها آیا مبحث خاصی از ایشان به یاد می‌آورید که عرق ایشان به زبان فارسی را نشان دهد؟
خدا ایشان را رحمت کند. حق بزرگ و غیرقابل تردیدی در زبان فارسی و فرهنگ ایرانی داشتند. من یک جا شعری گفتم که غم هر جا خانه می‌گیرد، زمان برای نابود کردنش کنارش می‌نشیند، یعنی به دنبال این که زمان غم را از بین می‌برد یک غمی است که از یاد نمی‌رود و آن غم دکتر شهیدی برای من است. هر روز که می‌گذرد بیشتر به اثر وجودی او پی می‌برم فرهنگ‌هایی که اکنون رفع نیاز جامعه را می‌کنند مرهون کوشش و دانش دکتر شهیدی است.
اما به سوال شما که برگردم، زمانی که دکتر معین سکته کردند، یک جلد و نیم از آن باقی بود. استاد شهیدی با همکاری چند نفر دیگر آن را به اتمام رساند. لغتنامه دهخدا در 26 هزار صفحه به همت دکتر شهیدی و جمعی از ادبا و فضلا به پایان رسید. زمانی که دکتر شهیدی به من پیشنهاد معاونت مؤسسه لغتنامه را دادند من استادیار زبان و ادب فارسی گروه ادبیات دانشگاه تهران بودم و مدیریت مجله دانشکده ادبیات را هم داشتم. خب! بنده شاگرد ایشان در دوره دکتری بودم بنابراین ایشان به من پیشنهاد دادند به مؤسسه لغتنامه بروم. آن زمان سمت مدیریت مجله برای من از معاونت مؤسسه لغتنامه بالاتر بود ولی به دلیل ارادتم به دکتر شهیدی قبول کردم بنابراین مشغول جمع‌آوری لغتنامه دهخدا شدیم و یک گوشه کار را هم من گرفتم و امروز هم لغتنامه فارسی در جریان کار این مؤسسه است.
راجع به دکتر شهیدی باید بگویم ایشان حق بزرگی گردن ما دارند. در پیامی که از سوی رهبر معظم انقلاب برای بزرگداشت ایشان ارسال شد، رهبر انقلاب لقب علامه را به ایشان دادند و من بسیار خوشحال هستم که این لقب به ایشان داده شد البته این را بگویم که کار کردن با دکتر شهیدی یک مقدار گذشت هم لازم داشت در دوره کار با ایشان به من پیشنهادات زیادی برای پست‌های بالاتر داده می‌شد از معاونت دانشکده ادبیات تا پست ریاست دانشگاه و مدیرکلی وزارتخانه و... همه جا من اختیار را به دکتر شهیدی دادم ایشان به دلیل اهتمامی که در کار لغتنامه داشتند اجازه رفتن از اینجا را به من نمی‌دادند بنابراین هیچ جا نرفتم و همین‌جا ماندم چرا که اینجا خدمتم بسیار مفید بود حال که بازنشسته شدم هم هنوز دستم در کار علمی است.
  جز دکتر شهیدی، با خود دهخدا ارتباطی داشتید یا خاطره خاصی از او به یاد دارید؟
مجاورت که خیر! زمان فوتشان من هنوز معاون موسسه لغتنامه نشده بودم ولی جسته و گریخته از اوضاعشان اطلاع داشتم. زمانی که به لغتنامه آمدم این لغتنامه را دو بار خواندم. یادداشت‌های ایشان برایم جالب بود که شخصیت‌شان را عیان می‌کرد. دکتر محمد دبیر سیاقی این یادداشت‌ها را جمع  کردند. در مقدمه لغتنامه آوردند که ایشان خیلی کار مهمی در این لغتنامه انجام دادند که بسیار هم سخت بود و نزدیک به 30 سال شب و روز در این کار بودند چه شب‌ها که نیمه‌شبی چیزی به خاطر می‌آوردند از خواب بیدار شده و فتیله چراغ را بالا می‌دادند و مطالب را می‌نوشتند بنابراین تمام ایام سال را به کار مشغول بودند مگر دو، سه روزی مثل روزهای عاشورا و... حتی تفریحشان این بود که در سکوی جلوی منزلشان بنشینند و به صحبت‌های عابران برای یادآوری لغات جدید توجه کنند بنابراین ایشان تمام ثروت خود را بدون هیچ دیناری از کسی برای پایه‌گذاری این لغتنامه خرج کرد بعد هم خودشان علت این کار را تحت ستم قرار گرفتن ملل شرق توسط اروپاییان دانستند؛ ایشان معتقد بود باید به سلاح زمان مسلط شویم سلاح زمان هم دانش امروز ماست و نمی‌توان آن را بدون مترجمان قوی و تسلط به زبان مبدأ و مأخذ به‌دست آورد. مترجم خوب هم لغات کامل می‌خواهد و من تلاش کردم لغات خوب پدید بیاورم.
  رهبر حکیم انقلاب از چند سال پیش درباره اهمیت زبان فارسی و در خطر قرار نگرفتن آن تذکر دادند کمااینکه در برخی کشورها این اتفاق افتاده. این اهتمام معظم‌له چه چیز را نشان می‌دهد؟ آیا نکته خاصی از ایشان درباره اهمیت زبان فارسی دیده یا شنیده اید؟
بله! ایشان به زبان فارسی و توسعه آن بسیار توجه دارند. حتی زمانی که رئیس‌جمهور بودند. آن وقت من شخصا در کار تشکیل این مجامع زبان فارسی بین‌المللی در کشورهای خارجی بودم کوشش‌هایی کردیم که به عرضشان می‌رساندیم ایشان من و دکتر شهیدی و چند نفر دیگر را به نهاد ریاست جمهوری دعوت کردند و دستور تأسیس کمیسیونی در وزارتخانه برای تدریس و ایجاد کرسی زبان فارسی که تقریبا تعطیل شده بود را دادند. همچنین اعزام دانشجو به خارج، از برنامه‌های ایشان بود. اخیراً هم اطلاع یافتم این کمیسیون دوباره فعال شده و به من هم حکمی برای فعالیت در آنجا دادند.
من در یک سخنرانی بیان کردم این لغتنامه فارسی که می‌بینید منتشر شده، در حقیقت احیا شده مقام معظم رهبری است؛ چرا که 10 میلیون تومان- که پول خیلی زیادی بود- در دوره ریاست‌جمهوری ایشان برای لغتنامه پرداختند تا آثاری که در حقیقت از بین رفته بود در دانشگاه تهران و جاهای دیگر دوباره احیا و منتشر شود. در یک دوره دیگر زمانی در پله‌های لغتنامه بودم که جناب دکتر عارفی با ناراحتی به دفتر دکتر شهیدی آمدند و از روند کار گله کردند و گفتند که این 40 میلیون تومان بودجه موسسه لغتنامه کجا خرج می‌شود؟ دکتر شهیدی گفتند بودجه مؤسسه 40 میلیون ریال است نه 40 میلیون تومان! بعد هم ما یک گزارش آماده کردیم که از بدو تأسیس تا آن زمان کجاها هزینه شده است و این بودجه نه تنها به خزانه بازگشته بلکه سود هم داشته است.
در نهایت این نکته را به شما بگویم که این زبان فارسی ماندنی است اگر بنا بود نماند در همان چند قرن اولیه باید از بین رفته باشد زمانی که خلفای عباسی تصمیم گرفتند همه چیز را از فارسی به عربی بازگردانند این زبان که پشتوانه غنی فرهنگی دارد، تاکنون باقی ماند.
یک زمان به خاطر می‌آورم برای چاپ لغتنامه کامپیوتری دهخدا به اتفاق دکتر شهیدی خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم و موضوع مشکل کاغذ را برای چاپ کامپیوتری به ایشان گفتیم. ایشان اعتبار لازم را به صورت ارز در اختیار ما قرار دادند این هم یک توجه دیگر رهبری به اهمیت زبان فارسی. پذیرش شعرا به مجالس و شنیدن اشعار آنها و قضاوت و اظهارنظر درباره آنها از اهتمام‌های مقام معظم رهبری است. ایشان خود هم دستی در شعر و شاعری دارند.
در طول تاریخ از سوی ائمه‌اطهار (علیهم‌السلام) هم در کتاب‌ها و تذکره‌ها توجه به شعر فارسی مشهود است مثال آن بابافغانی شیرازی و انتخاب مصرعی از شعر او به عنوان سجع مهر بارگاه حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) و صله فراوان حضرت علی(ع) به آن شمع‌ساز و اشعار عرفی شیرازی و سایر شاعران که سرگذشتشان نشان می‌دهد مورد توجه ائمه بوده‌اند. شعر مرحوم شهریار درباره حضرت علی با مطلع «علی ای همای رحمت» و تماس از دفتر مرحوم آیت‌الله العظمی مرعشی‌نجفی با  ایشان درباره این شعر نشان از اهمیت شعر فارسی دارد بنابراین مجموعه ادب فارسی بویژه عرفانی مورد حمایت مراجع، علما و روحانیون بزرگ بوده و هست.
  با همه این تفاسیر آیا صیانت از زبان فارسی را آن اندازه که باید می‌بینید؟
خیر! متأسفانه افراد بیشتر توجهشان به پول است. ما می‌گوییم این زبان هم پول و هم فرهنگ می‌آورد اما گوش کسی بدهکار نیست الان ساختمان انتشارات دانشکده ادبیات درآمدهایی دارد اما به چشم نمی‌آید آن جایی که باید سرمایه‌گذاری کنیم، نمی‌کنیم. الان خیلی افراد هستند که لیاقت حضور در فرهنگستان زبان و ادب فارسی را دارند ولی به دلیل مسائل معیشتی حضور نمی‌یابند بهرحال اینها باید تأمین شوند. حتی درباره موسسه لغتنامه گاهی می‌گویند اینها در مؤسسه چه‌کار می‌کنند. من از کسانی این حرف را می‌زنند می‌خواهم یکبار در جلسات شرکت کنند، ببینند برای یک کلمه افراد صبح تا عصرشان درگیر هستند. این کار وقتگیر است. من در این زمینه به پهنای فلک حرف دارم. سی و پنج - شش سال کار مداوم بدون اشتغال در کار دیگر به بنده اجازه این حرف‌ها را می‌دهد.
در نهایت مطرح کنم که نخستین گام ما امروز شناخت و معرفی همین زبان فارسی در میان تمام اقوام و قومیت‌هاست تا همه عرق خود را ابتدا ملی و سپس گویش و لهجه محلی بدانند برای طرح‌ها و برنامه‌ها در این زمینه زمینه استدلالی قوی ایجاد کنیم و سپس درصدد اجرایی کردن چنین طرح‌هایی بربیاییم و سخن پایانی نگرانی من برای زبان فارسی است که باید آن را پاس بداریم.
 

گروه چندرسانه‌ای شفق: «پسرم درست است که من به اندازه پیشینیان عمر نکرده‌‏ام اما در کردار آنها نظر افکندم و در اخبارشان اندیشیدم و در آثارشان سیر کردم تا آنجا که گویا یکى از آنان شده‌‌‏ام بلکه با مطالعه تاریخ آنان، گویا از اول تا پایان عمرشان با آنان بوده‌‏ام، پس قسمت‌‌‏هاى روشن و شیرین زندگى آنان را از دوران تیرگى شناختم و زندگانى سودمند آنان را با دوران زیانبارش شناسایى کردم.»
این قسمتی از نامه امام علی علیه‌اسلام به فرزندشان امام حسن مجتبی علیه‌السلام است.
خرداد 92 که تمام شد حجت‌‌الاسلام حسن روحانی رئیس‌جمهور منتخب شده بود. برای افرادی که سیاسی بودند روحانی فرد جدیدی نبود. او را می‌شناختند و با خط‌مشی‌هایش آشنا بودند. روحانی یک روحانی مبارز انقلابی بود که بعد از انقلاب هم همواره در کنار انقلاب بوده اما انگار عده‌ای که رئیس‌جمهور را نمی‌شناختند دچار سوءتفاهم شده بودند.
در فیلم‌های تبلیغاتی آقای رئیس‌جمهور هم این قضیه کامل نمایان بود اما احساس می‌شد انگار افرادی نمی‌خواهند واقعیت دیده شود. همانجا بود که به ذهنمان جرقه ساخت مستندی با موضوع زندگی روحانی رسید. با توجه به تاکید رئیس‌جمهور بر آزادی بیان و قلم، بسم‌الله گفتیم و مطالعه را که شروع کردیم، دیدیم اینقدر مطالب زیاد است که نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم!
اهم و مهم کردیم و وقایعی را انتخاب کردیم. ملاک انتخابمان روشن شدن منش سیاسی رئیس‌جمهور در هر زمان بود. دسترسی به اطلاعات هم به راحتی نبود. به بعضی از اسناد بنابر نظر برخی مسؤولان جدید از بعد از انتخابات دسترسی نداشتیم. بعضی اطلاعات هم کلا گم شده بود و همه دنبالش بودند!
با خیلی‌ها تلاش کردیم مصاحبه کنیم اما تا موضوع را می‌فهمیدند یا رد می‌کردند یا وقت نمی‌دادند. خودمان هم اصرار بر اسناد و مدارک معتبر داشتیم تا مبادا مطلب کذبی را نسبت بدهیم و الحمدلله همه مطالب را بر پایه مستندات قوی پیدا کردیم. ملاک انتخاب منابع را نزدیکان و وابستگان آقای روحانی گذاشتیم که می‌دانستیم رئیس‌جمهور با بیان مساله از جانب ایشان مشکلی ندارند.
با هر سختی بود مستند ساخته شد. روز تولد رئیس‌جمهور یعنی 9 دی را برای رونمایی انتخاب کردیم. رونمایی هم اینترنتی بود. آن موقع که رونمایی می‌کردیم فکرش را هم نمی‌کردیم این مستند اینقدر مورد استقبال دانشجویان قرار بگیرد. اولین استقبال دانشگاه تهران بود، دانشکده حقوق و علوم سیاسی یعنی دانشکده خود آقای رئیس‌جمهور. روز بیستم بهمن. سالن جابر انصاری پر شد. اکثریت قریب به اتفاق راضی سالن را ترک کردند و از زمان ساخت فصل دو می‌پرسیدند. تقریبا از اکثر دانشگاه‌های کشور درخواست اکران داشتیم و خیلی‌ها هم‌ نتوانستند رضایت مسؤولان دانشگاهشان را برای مجوز بگیرند و مسؤولان دانشگاه به آنها مجوز ندادند. خیلی‌ها هم توانستند و مستند در سطح دانشگاهی کشور اکران شد. ذهنیت‌های مختلفی از فیلم ایجاد می‌شد. عده‌ای آن را یک فیلم حمایتی از رئیس‌جمهور و عده‌ای یک فیلم انتقادی می‌دانستند. به هر حال هر مخاطبی یک برداشتی دارد. جالب این بود که هر چه جلوتر می‌رفتیم فضای اکران‌ها پرشورتر می‌شد. همین اواخر در دانشگاه شریف اکران شد که از همه اکران‌ها شلوغ‌تر و پر شورتر بود. ما هم راضی بودیم. پیام ما به مخاطب رسیده بود و الحمدلله این پیام صادقانه و منصفانه بود.
تا اینکه به یک‌باره و بعد از روز زن و در کشاکش مذاکرات هسته‌ای هجمه علیه مستند شروع شد. انگار یک جبهه توپخانه‌ای رسانه‌ای شروع به آتش کرد. توپخانه‌هایی که 4 ماه بعد از رونمایی مستند یادشان افتاده بود باید بمباران کنند. شاید چاشنی‌هایشان آماده نبود و شاید هنوز زمان حمله نرسیده بود. جبهه‌ای که در روزهای آخر هفته تصمیم گرفته بود تا از روز شنبه مستندمان را بمباران کند. آنها مستند ما را مثل یک تله انفجاری می‌دانستند. یعنی یک اثر فرهنگی را در فضای جنگ رسانه‌ای و حتی امنیتی و حقوقی بردند. این فیلم که یک مستند متقن بود، برده شد در فضای اختلافات فیلم مجلس زنانه خانم رئیس‌جمهور و انگار تلافی بود.


نه فقط این. انگار تلافی بود که چرا نشان دادیم روحانی به میرحسین موسوی رای نداده است. چرا نشان دادیم روحانی غائله 18 تیر را جمع کرده است. چرا نشان دادیم روحانی در زمان حصر منتظری دبیر شورایعالی امنیت ملی بوده و چرا نشان دادیم روحانی انقلابی بوده است.
متاسفانه یک بار هم مستند را ندیده بودند. از گزارشاتشان پیدا بود. نه این مستند را انگار کلا مستند ندیده بودند. حتی مستند معروف «ایران و غرب» را! هر راست و دروغی بود در یک گزارش گذاشته و اسمش را هم گذاشتند پشت پرده «من روحانی هستم». کسانی که از صداقت «شرق»ی‌ها بویی نبرده‌اند و «اعتماد» به آنها عین ساده‌لوحی است. می‌گفتند ما رفتیم از ظریف فیلم محرمانه گرفته‌ایم آن هم با البرادعی! می‌گفتند سی‌دی پخش کرده‌اند که اولا فیلم از حجم یک سی‌دی بیشتر است ثانیا سی‌دی پخش نشده! فعلا در مرحله اکران هستیم.
به ظاهر می‌گفتند اطلاعاتمان صحیح نیست ولی خودشان را به خواب زده بودند یا تلاش می‌کردند بگویند خوابیم، چرا که اطلاعات مستند ما از کتاب خاطرات آقای هاشمی‌رفسنجانی بود. اگر این اطلاعات دروغ است چرا همان روزهای انتشار کتاب تکذیب نکردند و الان یادشان افتاده است؟!
اصلا بیایند بگویند کجای مستند اطلاعاتش ناصحیح است. مستند 56 دقیقه‌ای را می‌گویند اطلاعاتش ناصحیح است و همین و بس!
ولی اینها برای ما اهمیت ندارد. چیزی که مهم است رسیدن پیام به مخاطب و راضی بودن مخاطب و رعایت انصاف و تقواست که الحمدلله میسر شد و این را از توفیقات الهی می‌دانیم.
آقای رئیس‌جمهور بارها تاکید بر آزادی بیان و آزادی قلم کرده‌اند ولی مشاورانشان تهدید کرده‌اند به برخورد حقوقی و قضایی آن هم برای یک کار رسانه‌ای دانشجویی! آیا در این فضا اصلا امیدی باقی می‌ماند برای ما نسل سومی‌ها؟!
والعاقبه‌للمتقین