گروه اقتصادی: تورم، رکود تورمی، شیب ملایم قیمت‌ها، گرانی، افزایش نرخ کالاها و... کلمات کلیدی این روزهای مسؤولان است. جالب اینکه دولتی‌ها همواره اخبار خوشی درباره این کلمات عنوان می‌کنند؛ مانند«تورم کاهش یافته است. برای اولین بار در 9 ماه تورم 25درصد کاهش یافته است. تورم نقطه به نقطه به زیر 20‌درصد رسیده است. نرخ تورم را به 32 درصد رساندیم. شیب قیمت‌ها ملایم‌تر از حد انتظار خواهد بود. جلوی رشد تورم را گرفتیم و...» این جملات به تناوب در حال تکرار شدن است و آمارهای فراوانی در این باره منتشر می‌شود.
حال این پرسش‌هاست که ذهن مخاطب را درگیر می‌کند؛ آیا واقعا تورم کاهش پیدا کرده است؟ یعنی جلوی رشد قیمت‌ها گرفته شده است؟ آیا سیاست‌های دولت موجب شده جلوی رشد قیمت‌ها گرفته شود؟ آیا جلوی افزایش گرانی‌ها گرفته شده است؟ آیا واقعا وضعیت گرانی کالاها و خدمات نسبت به سال گذشته تغییر کرده است؟ آیا شیب قیمت‌ها ملایم بوده است؟ مسؤولان با ارائه آمارهای گوناگون ثابت کرده‌اند تورم کاهش پیدا کرده و همچنان هم این تورم در حال کاهش است. تعیین نرخ تورم فرآیند پیچیده‌ای ندارد و مسؤول تعیین آمار با بررسی تغییر قیمتی بیش از 200 کالا می‌تواند نرخ تورم را به دست آورد. مسؤولان نیز به استناد این آمارها - که رسمی هم هست -  از موفقیت دولت در مهار تورم و کاهش آن سخن‌ها می‌گویند. اما واقعیت چیست؟ آیا همه واقعیت‌ها گفته‌شده و شرح داده می‌شود؟ آیا جلوی افزایش گرانی‌ها گرفته شده است؟ واقعیت این است که احساس مردم متفاوت با این آمارهاست. گرانی‌ها با آمدن دولت جدید متوقف نشد و ادامه پیدا کرد و حتی در مقطعی برخی از سیاست‌های دولت (مانند سبد کالا) موجب التهاب در جامعه شد. مسؤولان همواره مدعی هستند دولت جدید در بازار آرامش ایجاد کرده است و شاهد این مدعا را کاهش نرخ ارز و ثبات آن عنوان می‌کنند در حالی که اولا این کاهش نرخ‌ها از زمان ثبت‌نام انتخابات ریاست‌جمهوری در بهار 92 آغاز شده بود و بحث روانی بود؛ ثانیا ثبات ادعایی دولت از بین رفته و با آغاز سال جدید بازار سکه و ارز شاهد افزایش قیمت‌هاست. در زمان اجرای ثبت‌نام برای مرحله دوم یارانه‌ها نیز قیمت‌ها روند رو به رشد داشته و با اعلام نرخ جدید سوخت گرانی‌ها شدت داشته است. آیا با این وجود باز هم می‌توان گفت نرخ تورم کاهش یافته است؟
وعده دولت در کاهش نرخ تورم به 25 درصد و مثبت شدن رشد اقتصادی کشور تا پایان سال، ذهن خیلی‌ها بویژه کارشناسان اقتصادی را با خود درگیر کرده که چگونه  در این شرایط که قیمت‌ها مسیر صعودی را می‌پیماید، اهداف پیش‌بینی شده دولت محقق خواهد شد. هرچند برنامه‌ریزی دولت یازدهم در کاهش نرخ تورم اصولی بوده و این رویکرد بنا به نیاز کشور ضرورتی اجتناب‌ناپذیر و موردپسند همه است اما آنگونه که در برنامه‌ریزی‌ها مشاهده می‌شود، نبود نظارت دقیق و
ساز و کار لازم برای ضربه‌گیری و جلوگیری از تاثیر منفی افزایش قیمت حامل‌های انرژی روی قیمت‌ها در بازار به همراه وعده‌های بی‌عمل در برخی برنامه‌های اقتصادی مهم چون تامین مسکن، ساماندهی بورس، ثبات بازار ارز و در نهایت کنترل قیمت‌ها باعث شده در صورت کم‌توجهی دولت به اجرای چنین برنامه‌های مهمی دستیابی به اهداف مشکل شود. از سویی دولت هر از چندگاهی کاهش نرخ تورم را به مردم اعلام می‌کند در حالی که مردم با لمس گرانی‌ها در بازار و کاهش قدرت خرید خود مواجهند که این موضوع باعث بی‌اعتمادی مردم به دولت و ایجاد انتظار تورمی در کشور می‌شود.
یک کارشناس ارشد مسائل اقتصادی درباره چگونگی کاهش نرخ تورم و تحقق وعده‌های دولت در به 25 درصد رساندن این شاخص تا پایان سال به «وطن امروز» گفت: از آنجایی که سطح عمومی قیمت‌ها همچنان مسیر صعودی را می‌پیماید و گرانی‌ها به‌عینه برای مردم قابل لمس است، بنابراین برای رسیدن به نرخ تورم 25 درصدی باید همه
دست به دعا شویم. مهدی تقوی، عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه برنامه‌های اقتصادی دولت یازدهم رنگ و بوی دولت دهم را دارد، افزود: نرخ تورم در دولت گذشته حدود 40 درصد بود و اکنون این رقم به گفته مسؤولان با کاهش حدود 10 درصدی به 30 درصد نزدیک شده است اما پس از اجرای فاز دوم هدفمندی و بی‌برنامگی‌های محرز در دولت کنونی نسبت به کنترل قیمت‌ها بی‌شک افزایش قیمت حامل‌های انرژی تاثیر خود را بر افزایش نرخ تورم و جریان معکوس آن به جای می‌گذارد. این اقتصاددان در پاسخ به اینکه دولت مدعی است نرخ تورم
نقطه به نقطه را پایین آورده است، اظهار داشت: به نظر من کاهش نرخ تورم نقطه به نقطه با توجه به محدودیت‌های اقتصادی که مردم با آن درگیرند و نیز نوسان قیمت‌ها در لحظه به جای ماه به ماه بی‌معنی است اما این را باید گفت که کاهش چنین شاخصی (تورم نقطه به نقطه) به سیاست‌هایی برمی‌گردد که بازار ارز برای مدتی با آرامش روبه‌رو بود اما اکنون چنین نیست. تقوی با ابراز امیدواری از اینکه دولت بتواند با سازوکارهای خاصی برنامه‌هایی را اجرا کند تا نرخ تورم به 25 درصد تا پایان سال برسد، افزود: اگر نرخ تورم به 25 درصد وعده داده شده برسد به نفع همه است اما قرائن و شواهد نشان می‌دهد رسیدن به این هدف کاری سخت به‌نظر می‌رسد. وی اضافه کرد: البته چون در دولت یازدهم مسؤولان اقتصادی اطلاع‌رسانی دقیقی از نحوه برنامه‌ریزی برای کاهش نرخ تورم و ثبات و رشد اقتصادی کشور تاکنون ارائه نداده‌اند، تجزیه و تحلیل من نوعی به عنوان کسی که 43 سال است اقتصاد تدریس می‌کنم مشکل بوده اما آنگونه که دیده می‌شود، اداره امور اقتصادی کشور با روال کنونی نگرانی را به‌دنبال دارد. تقوی اضافه کرد: البته باید گفت هدفگذاری برای کاهش نرخ تورم و رشد اقتصادی کشور که دولت در نظر گرفته است از لحاظ روحی و روانی تا حدودی انتظارات تورمی را کاهش می‌دهد اما پس از چندی، زمانی که مردم از اجرای برنامه‌های دولت چون تامین مسکن و کاهش قیمت‌ها ناامید شوند جریان معکوس رخ می‌دهد و بی‌اعتمادی به‌وجود می‌آید.
افزایش سطح عمومی قیمت‌ها  از اردیبهشت‌ماه
یک اقتصاددان درباره تحقق برنامه‌های دولت در کاهش نرخ تورم و ثبات اقتصادی کشور به «وطن‌امروز» گفت: دولت تمام تلاش خود را به کار گرفته است تا نرخ تورم 35 درصد را به 25 درصد تا پایان سال برساند اما با توجه به افزایش قیمت سوخت و تاثیر آن بر بازار، نرخ کالا و خدمات در آینده افزایش یافته و این موضوع چنانچه کنترل و برنامه‌ریزی نشود باعث رشد نرخ تورم خواهد شد. دکتر فرید ضیاء‌المالکی به اعلام نرخ تورم از سوی مراجعی چون بانک مرکزی و مرکز آمار اشاره کرد و افزود: اعلام کاهش نرخ تورم نقطه‌ به نقطه طی چند ماه اخیر صحت دارد چرا که در یکی، دو سال اخیر نرخ رشد تورم لجام‌گسیخته ارز بالا رفته بود اما با ثبات‌بخشی نرخ ارز تورم نقطه به نقطه در ماه‌های گذشته آهنگ کاهش خود را نشان داد.
وی با بیان اینکه کاهش نرخ تورم از حدود 40 درصد سال گذشته به 30 درصد کنونی نتیجه ثبات‌بخشی بازار ارز است، افزود: البته خیلی از خانوارها به موجب هزینه‌های بالا نظیر پرداخت کرایه خانه یا شهریه دانشگاه فرزندان‌شان یا بعضا پرداخت هزینه دارو و... این کاهش تورم را لمس نکرده‌اند که این موضوع باید مورد توجه قرار گیرد. این کارشناس اقتصادی اضافه کرد: اگر آهنگ رشد با سرعت بالا پیش برود، انتظار رشد تورم در کشور دور از ذهن نیست اما با توجه به رشد قیمت‌ها که اکنون در بازار دیده می‌شود که بخش اعظمی از آن مربوط به واقعی شدن قیمت حامل‌های انرژی و تاثیر آن بر سایر کالاها و خدمات است، احتمالا قیمت‌ها از اردیبهشت ماه بیشتر بالا می‌رود و تاثیر منفی خود را بر اقتصاد کشور و رشد تورم به جای می‌گذارد.
تورم بین ۲۹ تا ۳۵ درصد!
  دکتر داوود دانش جعفری گفت: عمده پیش‌بینی‌ها رشد اقتصادی ایران را حدود یک درصد اعلام کرده‌اند که کسب رشدهای بالاتر با توجه به شاخص‌های کلان اقتصادی بسیار سخت است. دکتر داوود دانش جعفری معاون اقتصادی شورایعالی امنیت ملی در گفت‌وگو با پایگاه خبری تحلیلی «پارس» اظهار داشت: اگر نرخ رشد اقتصادی تا پایان سال مثبت نشود رکود تورمی خواهیم داشت. ضمن اینکه با توجه به رشد منفی 6 درصد در سال ۱۳۹۱، به رشدی معادل 6 تا 7 درصدی نیاز داریم تا اقتصاد ایران تکانی بخورد اما با توجه به وضعیت اقتصاد کلان کشور رسیدن به چنین رشدی تا پایان سال بعید به نظر می‌رسد. وی خاطرنشان کرد: اگر قرار است دولت سیاست‌های ضد تورمی در پیش گیرد باید به این مقاومت ادامه دهد اما در عین حال باید واقعیت‌ها را نیز در نظر گرفت. اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه‌ها سیاستی گریزناپذیر است که افزایش تورم و نقدینگی را در پی دارد و ممکن است با توجه به مشکلاتی که برای تولید به وجود می‌آید تسهیلات را افزایش دهد. تمام این عوامل سبب خواهند شد رکود تورمی در اقتصاد ایران پا برجا باشد و تولید رونق به خود نبیند.  وی با اشاره به راهکارهای مختلف برای ایجاد رونق اقتصادی و رفع تورم گفت: اگر بتوان روی یک یا چند صنعت حساب کرد تا رشد اقتصادی به حدود سه درصد برسد، ایده خوبی است اما خوشبینانه به نظر می‌رسد. وی نرخ تورم را مورد توجه قرار داد و گفت: درباره تورم هم پیش‌بینی‌ها بین ۲۹ تا ۳۵ درصد متغیر است در صورتی که خیلی خوشبینانه نگاه کنیم تورم به حدود ۲۵ درصد در پایان سال خواهد رسید.   

 

حامد نجفی‌مهر: این روزها بحث اعتیاد در بین دانشجویان و در محیط‌های دانشگاهی به یکی از دغدغه‌های خانواده‌ها تبدیل شده است و ارائه آمار‌های گوناگون درباره گرایش برخی دانشجویان به یک نوع مواد مخدر به این نگرانی‌ها دامن می‌زند. این در حالی است که به تازگی مدیران وزارت بهداشت و علوم تصمیم گرفته‌اند از ورود افراد معتاد به محیط‌های دانشگاهی جلوگیری کنند و در ابتدای ورود از دانشجویان تازه‌وارد تست روان بگیرند، تستی که در آن دانشجویان مستعد اعتیاد شناسایی می‌شوند.
آمار 5/2 درصدی دانشجویان معتاد
یکی از موضوعاتی که تا به حال با سکوت خبری مواجه بوده و مدیران سازمان‌های گوناگون با حالتی محافظه‌کارانه سعی در عبور از کنار آن را داشته‌اند، معضل اعتیاد در میان دانشجویان است، چرا که
تا به حال آنطور که باید به این موضوع پرداخته نشده و همواره تلاش شده از بیان آمار دقیق این آسیب اجتماعی سخنی به میان نیاید اما به دنبال پیگیری صورت گرفته گروه اجتماعی روزنامه «وطن‌امروز» سرانجام معاون فرهنگی وزیر علوم عدد 5/2 درصد را برای این قشر از جامعه به عنوان میزان ابتلای دانشجویان به آسیب اعتیاد عنوان کرد. به‌دنبال پیگیری این موضوع و همچنین طرح پرسشی درباره راهکارها و تدابیری که وزارت علوم برای جلوگیری از شیوع سوء‌مصرف مواد در خوابگاه‌های دانشجویی در نظر گرفته است به سراغ رئیس سازمان امور دانشجویی وزارت علوم و معاونت دانشجویی و فرهنگی وزارت بهداشت رفتیم تا از آخرین تدابیر این دو وزارتخانه درباره جلوگیری از افزایش آمار اعتیاد در خوابگاه‌های دانشجویی باخبر شویم.
تست GHQ اجباری شد
 محمدحسین آیتی، معاون دانشجویی و فرهنگی وزارت بهداشت و درمان در حاشیه نشست خبری هفته خوابگاه‌های دانشجویی در گفت‌وگو با «وطن‌امروز»
می گوید: سال گذشته با دستور ستاد مبارزه با مواد مخدر و با همکاری وزارت بهداشت از میان 58 دانشگاه وابسته به این وزارتخانه 35 واحد دانشگاهی مورد بررسی از نظر سوءمصرف مواد قرار گرفت. به گفته آیتی، در این پژوهش دو سطح مصرف یعنی گروه سبک با مصرف سیگار و قلیان و الکل و گروه سنگین با مصرف مواد افیونی دیگر در نظر گرفته شد که سوء‌مصرف مواد در بین دانشجویان در گروه سبک شیوع بیشتری داشت و از نظر کلی هم میزان اعتیاد در دانشجویان با میانگین این معضل در جامعه برابر برآورد شد. بنابر اظهارات معاون دانشجویی وزارت بهداشت، وجود هر تعداد معتاد در بین دانشجویان زیاد تلقی شده و برای پیشگیری از این آسیب اجتماعی باید آستین‌ها را بالا زد. وی ضمن تاکید بر لزوم پیشگیری از این معضل در خوابگاه‌های دانشجویی خاطرنشان کرد: این وزارتخانه ابلاغیه‌ای را به تمام دانشگاه‌ها ارسال کرد و انجام تست GHQ را برای تمام دانشجویان و در بدو ورود به دانشگاه اجباری اعلام کرد که بر این اساس همه دانشجویان باید از نظر سلامت روان مورد مطالعه قرار گرفته و افرادی که مستعد انجام رفتارهای پرخطر مانند استعمال دخانیات و موادمخدر هستند شناسایی شوند.
اداره سلامت روان دست به کار شد
بنا براظهارات آیتی، تفاهمنامه‌ای با اداره کل سلامت روان معاونت بهداشت انجام گرفته تا این اداره خدمات ویژه و مخصوصی را برای دانشجویان و همچنین ساکنان خوابگاه‌های دانشجویی درنظر بگیرد تا با پایش سلامت روان دانشجویان و بویژه خوابگاهیان راه کنترل اعتیاد و کاهش آمار آن در قشر فرهنگی هموار شود.
ایجاد اتاق‌های مشاوره تا پایان سال
این در حالی است که مجتبی صدیقی رئیس سازمان امور دانشجویی وزارت علوم نیز در این باره به «وطن‌امروز» می افزاید: ایجاد اتاق‌های مشاوره در خوابگاه‌های دانشجویی یکی از اقدامات پیشگیرانه‌ای است که این سازمان در ارتباط با کاهش آمار اعتیاد  و مصرف قرص‌های ریتالین در میان دانشجویان قصد انجام آن را دارد. به گفته وی، ایجاد اتاق‌های مشاوره به تمام خوابگاه‌های دانشجویی ابلاغ شده است و لازم است این بخشنامه تا پایان سال در تمام خوابگاه‌هایی که بالای 200نفر دانشجو دارند، اجرایی شود. رئیس سازمان امور دانشجویان وزارت علوم انجام هدفمند فعالیت‌های تربیت بدنی و مشارکت معاونت فرهنگی وزارت علوم در غنی‌سازی اوقات فراغت دانشجویان را از دیگر راهکارهای در نظر گرفته شده برای کاهش آمار اعتیاد در دانشجویان اعلام کرد.
 

گروه سیاسی: همایش منتقدان توافق ژنو با عنوان «دلواپسیم» که توسط تعدادی از جوانان و دانشجویان منتقد توافق ژنو تدارک دیده شده بود دیروز با حضور برخی چهره‌های سیاسی و دانشگاهی در سالن بصیرت مجتمع فرهنگی 13 آبان برگزار شد. به گزارش «وطن‌امروز» جمع کثیری از دانشجویان دانشگاه‌های تهران در این همایش حضور یافته و با توجه به جابه‌جایی محل برگزاری همایش، از سالن سید‌الشهدا به مجتمع فرهنگی 13آبان، سیل جمعیت در اطراف سالن روی زمین نشستند که در این میان نمایندگان مجلس نیز در کنار حاضران اطراف سالن روی زمین نشسته بودند. شرکت‌کنندگان در این همایش با در دست داشتن بنرهایی با مضامین «حقوق ملت فروختنی نیست اما اگر خواستید بفروشید به مزایده بگذارید و نه مناقصه»، «انرژی هسته‌ای حق معلق ماست»، «دلواپسیم از استراتژی غلط دولت در سیاست خارجی»، و «امروز نه سانتریفیوژها می‌چرخند و نه زندگی مردم»؛ نسبت به توافق ژنو اعتراض خود را اعلام کردند. همچنین برخی حاضران در این جلسه با بستن روبان‌های بنفش رنگی بر روی دهان خود، اعتراض خود را نسبت به بی‌سواد خواندن منتقدان توافق ژنو از سوی دولت اعلام کردند.
حاضران در این همایش تصریح کردند حرف آنها انتقاد از یک فرد و یا حمایت از فرد دیگر نیست. آنها نه مخالف ظریف هستند و نه طرفدار مذاکره‌کنندگان سابق بلکه انتقاد آنها به مفاد توافقی است که حقوق هسته‌ای ملت را نادیده می‌گیرد.
در ابتدای برگزاری همایش، کلیپی درباره توافق هسته‌ای پخش شد که حاضران در این جلسه شعار «هیهات منا الذله» سر دادند. در این مراسم به مناسبت چهلمین روز شهادت علی خلیلی، شهید امر به معروف و نهی از منکر سروده‌ای در وصف این شهید پخش شد. در ادامه برنامه مجری بخشی از نامه 12هزار دانشجو خطاب به ضرغامی را قرائت کرد. در بخشی از این نامه آمده است: «از این همه اساتیدی که برخاسته از ملت هستند دعوت کنید تا در صدا سیما حضور پیدا کنند. اما این نامه به دارابی ارجاع شده و در شبکه قرآن سیما بایگانی شده است».
  توافقنامه تنها
ناصرنوبری، سفیر اسبق ایران در شوروی طی سخنانی در این همایش اظهار داشت:  من سمت‌های مختلف دیپلماتیک در دوره‌های مختلف هاشمی، موسوی و خاتمی داشته‌ام و در دوره احمدی‌نژاد از همه سمت‌هایم برکنار شدم. این را گفتم تا در جواب کسانی که ادعا کرده‌اند یک جریان سیاسی در اینجا جمع شده است بگویم بنده تنها به عنوان یک کارشناس در اینجا حاضر شده‌ام.  وی افزود: در نزدیک به 20 دانشگاه مناظره و صحبت داشته‌ام. هیچ یک از طرفین مقابل حاضر نشدند که بندهای توافق ژنو را با بنده به مشورت بگذارند و خطاب به آقای رئیس‌جمهور می‌گویم، شما که خواسته‌اید توافق ژنو را کارشناسان بررسی و دفاع کنند، کسی حاضر نشده است به تمام نقدهایی که به بندهای توافق داشته‌ام و به صورت مکتوب برای آنها ارسال کرده‌ام، پاسخ دهد. نوبری تاکید کرد:  از وی می‌خواهم از هر کجای کشور در هر جا که می‌گویند یک نفر را مشخص کنند. من در نامه سرگشاده‌ای نوشتم هدف توافقنامه ژنو خشک کردن فعالیت هسته‌ای ایران است.  این کارشناس مسائل بین‌الملل تصریح کرد:  آمریکایی‌ها نمی‌توانستند درخت هسته‌ای ایران را مانند لیبی از جا بکنند و ببرند به همین دلیل به دنبال خشک کردن آن هستند. نوبری در ادامه با بیان رویکرد مدافعان توافق ژنو بیان داشت: صحبت ما با آقای روحانی این است که کسانی که در دفاع از توافقنامه ژنو و شما صحبت می‌کنند، شناسنامه‌شان مشخص نیست. وی افزود: آنهایی که در اثبات سیاست‌های شما می‌گویند ما هسته‌ای نمی‌خواهیم، آیا نمایندگان شما هستند و دیدگاه سیاسی شما را بیان می‌کنند؟ اگر نه جلوی‌شان را بگیرید. سفیر سابق ایران در شوروی ادامه داد:  ما همه دلواپسیم. ما نمی‌توانیم منتظر بمانیم توافقنامه‌ای را که قرار است 50 سال آینده ما را رقم بزند، چه می‌شود. ما نمی‌توانیم صبر کنیم ببینیم از «لپ لپ» چه درخواهد آمد. وی گفت: تیم مذاکره باید تیم ملی باشد نه تیم باندی. من پیشنهاد می‌کنم که آقای رئیس‌جمهور تیم مذاکره را ترمیم کند و این افراد را که همه از طرفداران هستند به تیم مذاکره‌تان اضافه کنید. نوبری تصریح کرد: موافقتنامه‌ای که امروز در وزارت خارجه حتی معاونان آن حاضر به دفاع از آن نیستند، چگونه می‌خواهد آینده این کشور را تامین کند.
  نگرانی از تکرار تجربه‌های گذشته
فواد ایزدی، کارشناس مسائل سیاسی نیز با طرح این سؤال که «آیا با دادن امتیازهایی که ما داده‌ایم طرف مقابل نیز قرار است امتیازهایی مابه‌ازای آن به ما بدهد؟» سخنان خود را آغاز کرد. ایزدی گفت: امکان توافق وجود دارد، ممکن است سه ماه دیگر یک توافق دیگری هم داشته باشیم. سؤال این است که آیا توافق نهایی مانند این توافق امتیاز نخواهد داد؟ وی تصریح کرد: مشکلی که ما با دوستان مذاکره‌کننده در داخل کشور داریم، این است که نگاه آنها طوری است که طرف مقابل را تشویق می‌کند امتیاز بگیرد و امتیاز ندهد. این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه در آمریکا قانونی تصویب شده است که آمریکا وظیفه دارد اجازه ندهد در خاورمیانه هیچ کشوری از اسرائیل قدرتمند‌تر شود، گفت: وظیفه آمریکا این است که جلوی رشد ایران را بگیرد و اقدامات آمریکا ربطی به برنامه هسته‌ای ما ندارد بلکه به سبب این قانون است که در برابر ملت ایران ایستاده است. وی تصریح کرد: غربی‌ها خود اذعان دارند ما نمی‌دانیم که ایران آیا تصمیم دارد بمب هسته‌ای داشته باشد یا نه. این موارد نشان می‌دهد علت این تحریم‌ها و برخورد‌ها بحث بمب اتم نیست.  
فواد ایزدی در ادامه این همایش افزود: بحث تحریم به دلیل حقوق بشر را نیز مطرح کرده‌اند. اتفاقی که در عمل خواهد افتاد این است که طرف مقابل همه امتیازاتی که می‌خواهد از تیم مذاکره‌کننده ایرانی می‌گیرد اما تحریم‌های اصلی باقی خواهد ماند. دلواپسی ما این است که تجربه‌های گذشته ما از مذاکرات هسته‌ای تکرار شود. کارشناس مسائل سیاسی گفت: ارائه نقد منتقدان به تیم مذاکره‌کننده کمک خواهد کرد که آنها در پای میز مذاکره خواهند گفت ما جوان‌هایی داریم که اگر این امتیازات را به شما بدهیم نخواهند گذاشت ما بازگردیم.   
  خدشه به منافع ملی
اسماعیل کوثری، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس نیز در سخنانی در این همایش از لزوم برداشتن تمام تحریم‌ها در قبال محدود شدن سانتریفیوژها سخن گفت و عنوان کرد: با توجه به اینکه ریالی از پول‌های آزاد شده هنوز برداشت نشده است اما ما نیمی از اورانیوم غنی شده را اکسید کرده‌ایم پس خدشه به منافع ملی وارد شده است. اسماعیل کوثری تاکید کرد: ما به غرب می‌گوییم همان طور که می‌گویید قانون اما دروغ می‌گویید ما می‌گوییم قانون را در همان چارچوبی که نوشته‌اید قبول می‌کنیم و کرده‌ایم و بر اساس آن هم عمل کرده و می‌کنیم.  عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس اظهار داشت: ما در سال 1994 و سال 2010 غنی‌سازی 20 درصد را خواستیم، چرا به ما ندادید؟ وقتی به ما ندادند ما اقدام به تولید کردیم. ما به تیم مذاکره‌کننده و آقای ظریف در جلسات گفته‌ایم که وقتی ما قرار است سانتریفیوژها را نداشته باشیم باید در ازای آن همه تحریم‌ها را برمی‌داشتیم. اسماعیل کوثری گفت: ما وقتی 20درصد را قبول کردیم حداقل باید بانک مرکزی و نفت از تحریم در می‌آمد. همین که به توافق اولیه رسیدیم هم هفته گذشته با مسؤولان بانک مرکزی جلسه گذاشتیم. تا 15 روز قبل از 2/4میلیون دلار هیچ نتوانسته‌ایم برداریم. حالا که ما نصف مواد غنی شده را اکسید کرده‌ایم چرا آنها هنوز اقدامی انجام نداده‌اند. بنابراین به منافع ملی ما خدشه وارد شده است.
  برخی استاندارد آمریکا را پذیرفته‌اند
مهدی محمدی، کارشناس مسائل هسته‌ای نیز در این همایش طی سخنانی با بیان اینکه نگرانی ما از دوستانی است که چرخ زندگی مردم را به حیوان چموشی به نام آمریکا گره زده‌اند که اگر حرکت کند فقط می‌خواهد ایران را به دره ببرد، گفت: توافق ژنو کاری که می‌کند این است که تا اطلاع ثانوی ما در دنیا استثنا هستیم و بسیاری از حقوق ما را استثنا می‌کند. وی اظهار داشت: وقتی پذیرفتید یک عضو استثنا هستید یعنی می‌خواهید یک عضو استاندارد در دنیا بشوید. مهدی محمدی تاکید کرد: ما استانداردهای آمریکا را قبول نداریم. مشکل ما این است که دوستانی که سر کار هستند استانداردهای آمریکایی‌ها را پذیرفته‌اند.
  نقد لازم است
حجت‌الاسلام پناهیان نیز در همایش دلواپسیم، در سخنانی با اشاره به لزوم نقد در موضوع مذاکرات بیان داشت: اگر چنین انتقاداتی صورت نگیرد نه تنها چرخ هسته‌ای که چرخ کارخانه‌ها نیز نخواهد چرخید. حجت‌الاسلام پناهیان تصریح کرد: اگر مذاکرات موجب شود ما عزت خود را افزایش دهیم آن‌وقت مثل جبهه و جنگ در خدمت اسلام و ایران است اما اگر بخواهد تهاجمات دشمن را بیشتر کند مذاکره بی‌ارزش است. وی تصریح کرد: اگر چنین انتقاداتی صورت نگیرد نه تنها چرخ هسته‌ای که چرخ کارخانه‌ها نیز نخواهد چرخید. پناهیان خاطرنشان کرد: اگر مذاکره باعث رونق اقتصادی و عزت بیشتر ما در جهان شود خوب است ولی اگر مذاکره بخواهد دشمنان ما را پررو‌تر و تهاجمات آنها را بیشتر بکند، مذاکرات ضد تامین منافع ما است.
  رآکتور، ایمنی کشور را بالا می‌برد
فریدون عباسی، رئیس سابق سازمان انرژی اتمی در گردهمایی بزرگ منتقدان توافق ژنو طی سخنانی با اشاره به خاصیت انرژی هسته‌ای به عنوان یک پیشرفت علمی جامع برای هر کشوری گفت: شرایط جنگ جهانی باعث شد این تکنولوژی در ابتدا به عنوان تجربه‌ای مهار نشده ایجاد و پس از آن به صورت علمی در قالب رآکتور مورد توجه کشورها قرار گیرد. وی ادامه داد: رآکتور هسته‌ای، دستاورد کوچک شده تمام تکنولوژی‌هاست و سطح ایمنی کشور را بالا می‌برد. رئیس سابق سازمان انرژی اتمی با طرح این سؤال که چرا پرونده ما به شورای امنیت سازمان ملل رفت، گفت: غرب دید که کشور ما در حال پیشرفت است و در واقع ما داشتیم کارآمدی نظام را نشان می‌دادیم و راه صدور انقلاب نیز همین بود. عباسی بهانه‌تراشی‌های آژانس مبنی بر انحراف ایران از ان‌پی‌تی را دستمایه ساختن پرونده برای ایران خواند و افزود: آمانو تمام این موارد را در گزارش شماره 65 خود در سال 2014 به‌عنوان انحراف ایران از ان‌پی‌تی‌ ارائه داده است. وی تصریح کرد: ما زمانی که آژانس مدعی انحراف ایران از ان‌پی‌تی‌ شد گفتیم مدارک این مساله را ارائه کنید ولی آنها گفتند مدرک ارائه نمی‌کنیم و شما باید این مساله را قبول کرده و مدارک را به ما بدهید.
 

حسین بابازاده مقدم: اظهار نظرهای علی یونسی در جمع یهودیان شیراز تا حدود بسیار قابل‌ملاحظه‌ای واجد صفات سخنان فرقه‌ای و معنویت‌های منفک از دین است.
وقتی می‌گوییم فلان اظهارنظر فرقه‌ای است، یعنی اینکه آن جملات واجد و دربرگیرنده گذاره‌های فرقه‌ای و برداشت‌های انحرافی و آلوده از معنویت بوده و سرشتی یگانه در برداشت‌های ناروا از عرفان و شناخت دارد. به این اعتبار وقتی اظهار نظرهای دستیار رئیس‌جمهور در امور قومیت‌ها را که در جمع یهودیان شیراز بیان شده مرور می‌کنیم، نشانه‌های فرقه‌ای موج می‌زند.
علی یونسی در جریان سخنرانی برای یهودیان شیراز که پس از مراسم عبادی ایشان برگزار شده است، ضمن طرح نقطه‌نظرات شخصی‌اش درباره تاریخ ایران و ادیان با روایتی «یهودی و عبرانی» برخی نکات را بر زبان رانده است که دقیقا معادل فرقه‌ای دارد. او صرف نظر از اینکه در این مراسم که متعلق به یک اقلیت مذهبی بوده، نباید به‌عنوان یک روحانی به نقاط‌ضعف جامعه ایمانی مسلمان و شیعه وارد می‌شد به طرح بحث سینه‌زنی در جمعی پرداخته است که خود آنان از منتقدان آیین و اندیشه‌های شیعه تلقی می‌شوند که خود حاوی همذات‌پنداری سخنران با جمعی است که اظهاراتش را در آن بیان کرده است. خود شما هم شاید این تجربه را داشته باشید که وقتی در یک جمع غریبه از موضوعاتی درباره یک عضو از خانواده‌تان سخن می‌گویید در واقع این اقدام بخش قابل ملاحظه‌ای از بعد روانی‌اش ناشی از حس نزدیکی به مخاطب است و ناشی از حس یک ناراحتی مشترک که در واقع یک خطای بسیار قابل ملاحظه از سوی فردی است که عنوان مشاور و دستیار رئیس‌جمهور کشوری به بزرگی ایران را یدک می‌کشد. همانطور که ملاحظه می‌کنیم در این عبارت عملا هم سینه‌زنی و هم فرهنگ شیعه مورد نقد و تهمت قرار گرفته است: «فرهنگ ایران عرفان‌طلب است و بیشتر روح دین و مذهب را طلب می‌کند تا ظواهر مناسک را اما می‌بینیم که گاه سینه‌زنی را تا پاسی از شب انجام می‌دهد اما زمان اندکی برای نماز اختصاص می‌دهد». اما باید از علی یونسی سؤال شود این عرفان و عرفان‌طلبی مورد اشاره در فرهنگ ایرانی ناظر بر چیست؟ اگر ناظر بر دین نیست پس چگونه می‌توان آن را به‌عنوان عرفان تلقی کرد. خود وی در بخش دیگری از سخنانش کار را برای جویندگان پاسخ ساده‌تر کرده و گفته است: «عبادت، ارتباط فرد با خداست؛ با هر زبان و بیان که باشد مهم نیست، شاید شما هم قصه حضرت موسی(ع) با شبان را در مثنوی مطالعه کرده باشید. البته در مقام صحت آن نیستیم اما یک حقیقت را مولوی می‌خواسته عنوان کند و آن ارتباط انسان با خداست که ارتباطی عبادی است و این ارتباط در هر دینی دیده می‌شود».
اگر این اظهارنظر علی یونسی صحیح باشد، بنابر این کسانی که با ادبیات آیین‌های بودیسم و هندوئیسم و بت‌پرستی و نظایر آن نیز عبادتی را انجام می‌دهند چون ناظر بر عبادت است یک احساس خوب و معنوی را تداعی می‌کند.
اگر زبان و بیان عبادت مهم نباشد، اساسا شریعت و فقه را چگونه می‌توان در جامعه تجویز کرد و چگونه فردی که عنوان روحانی را یدک می‌کشد، می‌تواند اینگونه تفسیر نادرستی از معنویت را اشاعه دهد. برای گرایش‌های معنوی و فرقه‌ای که در دولت اینچنین عیان است باید بسیار نگران بود، چرا که تاکنون و در دوره‌های مختلف هیچ یک از بخش‌های نظام در هیچ یک از دولت‌ها توافق نظر برای مقابله با اندیشه‌های فرقه‌ای را کنار نگذاشته و همواره با آن حساس و ظریف برخورد کرده‌اند و این گرایش یونسی، نقطه مقابل سیاست‌های کلان نظام در بحث‌های مرتبط با مباحث معنوی است.
  نزدیکی حکومت بنی‌اسرائیل در نسل جدید و اصلاح‌طلبان!
این جمله یکی از عبارت‌های بسیار جالب سخنرانی یونسی در جمع یهودیان شیراز به شمار می‌آید: «حتی امروز حکومت بنی‌اسرائیل هم در نسل جدید به آنچه نسل جوان ایران درباره همزیستی و اصلاح‌طلبی می‌گوید، نزدیک شده است». در واقع علی یونسی با یک تیر چند نشان زده است. از یکسو گرایش اصلاح‌طلبان به برقراری ارتباط با یهودیان در سرزمین‌های اشغالی را افشا کرده و از سوی دیگر نشان داده است در اصلاح‌طلبی ایرانی و اصلاح‌طلبی یهودی وجه اشتراکاتی وجود دارد و عملا این ادعای دیرینه ما درباره ارتباط اصلاح‌طلبان با صهیونیست‌ها را به‌نوعی تایید کرده است.
اگر خود وی بتواند از این عبارت چندپهلو  و مبهمی که بیان کرده است، معادل دیگری بتراشد نگارنده نیز ادعای او را می‌پذیرد اما واقعیت امر چیز دیگری است و در واقع همان نکته اصلی است که خود وی رسما بدان اشاره کرده است. وی در بخش دیگری از سخنانش به تحریف اهداف پیامبران الهی پرداخته و در اظهار نظری بدون مبنا گفته است: «پیام مشترک همه پیامبران این است که ما همه به زبان خود عبادت می‌کنیم، نه من به فکر مسلمان کردن شما باشم نه شما به دنبال آن باشید که تفکر دینی خود را غالب کنید، در کنار هم زندگی کنیم، کلاه سر هم نگذاریم، همدیگر را آنگونه که هستیم بپذیریم و رسالت دین را رسالت اخلاقی آن بدانیم. دین نیامده ما را از هم جدا کند و به جان هم بیندازد، دین آمده تا ما را با هم مهربان کند، رابطه ما را با خدا خوب کند».
 باید از یونسی سؤال کرد آیا به این سادگی می‌شود اهداف پیامبران را تحریف کرد و این حقیقت را کتمان کرد که همه پیامبران الهی از آدم(ع) تا خاتم(ص) برای دعوت به اسلام به زمین آمده‌اند؟! یونسی در بخش‌های دیگری از این سخنان برخی ادعاهای صهیونیست‌ها درباره کورش و کشفیات تازه تاریخی را مورد تایید قرار داده است که از جمله جعلیات تازه صهیونیسم در زمینه‌های تاریخی به شمار می‌آید که خود جای نقد بسیار دارد. چنانچه دستیار رئیس‌جمهور در امور اقلیت‌های مذهبی و قومیت‌ها تفاوت قرائت‌های صهیونیستی از یهودیت را نمی‌شناسد باید از آن به چه کسی شکایت برد و چه فردی را مسؤول شناخت و این بی‌اطلاعی عمیق یا تجاهل عامدانه چه اثرات زیانباری را برای کشور به همراه دارد؟ جولان فرقه‌های انحرافی زیر پرچم حمایت‌های دولتی از جمله تهدید‌های بسیار جدی است که با وجود عناصری همچون علی یونسی که نقش بسزایی هم در دولت سایه دارد، باید انتظار داشت. با مرور اظهارنظرهای وی درباره یهودیان، تاریخ و ایران، همان سخنان جنجال برانگیز رحیم مشایی در دولت قبل تداعی می‌شود که نتیجتا سبب شد دولت، مشروعیت خود را در میان بسیاری از حامیان سنتی خود از دست بدهد.  اگرچه اینگونه اظهارنظرها بنابر دلایل متعددی من‌جمله برخوردهای شدید با رسانه‌های منتقد کمتر رسانه‌ای می‌شود اما به‌نظر می‌رسد علی یونسی دوست دارد مشایی دولت روحانی باشد.

گروه بین‌الملل: عصر جمعه 2 رانش متوالی زمین در پی باران‌های سیل‌آسا در ولایت بدخشان در شمال افغانستان، چندین روستا را مدفون کرد که تا این لحظه بنا بر اعلام مقامات رسمی این کشور، 2500 تن جان خود را از دست داده و 2000 تن دیگر زیر گل و لای مفقود شده‌اند. خبرگزاری آلمان به نقل از مقامات محلی گزارش داد 250 تن از قربانیان رانش زمین میهمانان یک عروسی بوده‌اند. آسوشیتدپرس نیز به نقل از عبدالواحد طیبی، رئیس شورای استانی بدخشان نوشت: تخمین زدن تلفات بسیار سخت است، زیرا تاکنون بیش از 300 خانه و 3 مسجد زیر آوار مدفون شده و به گفته امدادگران، برای یافتن بازماندگان احتمالی این فاجعه امید کمی وجود دارد. ارتش افغانستان از طریق هوایی کمک‌های خود را به این منطقه کوهستانی که جاده‌های آن در وضعیت بسیار بدی است، ارسال کرده است. دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل اعلام کرد این نهاد از این پس کمک‌های خود را وقف حدود 4 هزار آواره این فاجعه طبیعی خواهد کرد. نیروهای بین‌المللی تحت فرماندهی ناتو برای کمک‌رسانی اعلام آمادگی کردند اما عنوان کردند مقامات افغانستان کمکی از آنها درخواست نکرده‌اند. طالبان که در این منطقه فعالیت کمی دارد، اطمینان داده است امنیت کمک‌رسانی‌ها را تهدید نخواهد کرد. این در حالی است که نگرانی‌هایی درباره سقوط بخش دیگری از کوه مشرف به این روستا وجود دارد. بازماندگان این حادثه، شب سرد شنبه را در چادرهایی اسکان داده شدند و مواد غذایی و آب بین آنها توزیع شد. حدود 100 نفر در مرکز درمانی برپا شده در ساختمانی که در این رانش زمین خسارتی به آن وارد نشده، تحت مداوا قرارگرفته‌اند.
ولایت بدخشان در میان رشته‌کوه‌های پامیر و هندوکش و در نزدیکی مرز چین قرار دارد. این منطقه یکی از دور‌افتاده‌ترین مناطق افغانستان است. بدخشان بلایای طبیعی چون وقوع بهمن را بارها تجربه کرده است. هفته گذشته بر اثر بارش شدید و طولانی‌مدت، سیل در 4 ولایت شمالی افغانستان جاری شد. در این حادثه دست کم یکصد تن کشته و بیش از 7 هزار نفر بی‌خانمان شدند. همچنین در سال 2010 وقوع بهمن در این منطقه منجر به مرگ 170 تن شد. به دنبال رانش روز جمعه زمین در بدخشان حامد کرزی، رئیس‌جمهور این کشور نسبت به این حادثه شدیدا ابراز تاسف کرد. بر اساس اعلام دفتر ریاست‌‌جمهوری افغانستان، قرار است بزودی یک هیات ارشد از کابل به بدخشان برود.

گروه اقتصادی: مدیرعامل گروه صنعتی ایران‌خودرو با تاکید بر اینکه تثبیت قیمت خودرو به صورت دستوری صورت نگرفته است، گفت: تثبیت قیمت خودرو از سوی دولت، دستوری نبوده است و به عنوان تولیدکننده، با افزایش قیمت مخالفیم چراکه هرچقدر قیمت افزایش یابد، تقاضا کمتر می‌شود. هاشم یکه‌زارع، درباره وضعیت بازار خودرو در هفته‌های آینده با توجه به تخصیص ارز مبادلاتی به خودروسازان گفت: با تولیدی که امسال برای دستیابی به ۶۰۰ هزار دستگاه برنامه‌ریزی شده است، عرضه خودرو برای مردم بیشتر خواهد بود و راحت‌تر می‌توانند خریدهای خود را انجام دهند. وی افزود: با توجه به ارز مبادلاتی اختصاص یافته به خودروسازان، امسال سالی خواهد بود که می‌توانیم نسبت به مشتریان خوش‌قول باشیم. وی درباره تاثیر ارز مبادلاتی بر قیمت خودرو تاکید کرد: تا پیش از این، قیمت تمام‌شده خودرو زیر قیمت شورای رقابت بود در حالی که ارز مبادلاتی نیز تخصیص نمی‌یافت، بنابراین حال که ارز مبادلاتی تخصیص داده شده، کمک زیادی به تثبیت قیمت خودرو خواهد شد؛ بویژه اینکه تیراژ تولید امسال نسبت به سال گذشته، ۶۷ درصد رشد داشته است؛ بنابراین امسال تثبیت قیمت را خواهیم داشت. یکه زارع ادامه داد: تثبیت قیمت خودرو دستوری نبوده است و ما به عنوان تولیدکننده خودرو، اصولا با افزایش قیمت مخالفیم؛  بنابراین اگر شرایطی فراهم شود که قیمت تمام شده پایین آید، خودروسازان صددرصد موافق تثبیت قیمت هستند.
 خودروسازان کاهش عرضه ندادند
از طرفی معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت موضوع کاهش عرضه خودرو توسط خودروسازان را رد می‌کند و می‌گوید: هم‌اکنون تولید خودرو با نرخ رشد خوبی در حال افزایش است و تولید یک گروه خودروسازی به 1800 دستگاه در روز رسیده است.  غلامرضا شافعی می‌افزاید: عدم عرضه از سوی خودروسازان هیچگاه صحت نداشته است و تلاطمات قیمتی ربطی به عدم عرضه ندارد و قرار است تا خردادماه، همه تعهدات از سوی خودروسازان پاسخ داده شود و تمام افرادی که ثبت‌نام خودرو و پیش خرید کرده‌اند، خودروی خود را تحویل بگیرند.  به گفته وی، تولید خودروی این خودروساز به 2500 دستگاه در روز خواهد رسید .

گروه سیاسی: مادر شهید علی خلیلی با انتشار نامه‌ای از مردم ایران به خاطر اعلام همدردی‌شان قدردانی کرد. متن این نامه که در اختیار «وطن امروز» قرار گرفته به این شرح است:
به نام خدای شهیدان
هر آنچه خداوند بزرگ مقدر فرموده و حکمتش بر آن تعلق گرفته بنده‌ای را توان تغییر آن نیست. بر آنچه او مقدر فرموده شاکریم و بر آنچه نداده و گرفته صابر. اینجانب به بهانه اربعین عروج فرزندم بر خود فرض می‌دانم از همه بزرگواران و عزیزانی که در این ایام متحمل زحمات فراوان شدند صمیمانه قدردانی و سپاسگزاری نمایم. در راس همه اینها لازم می‌دانم از رهبر بزرگوار و عظیم‌الشأن انقلاب که با فرستادن نماینده محترمشان به مراسم سوم شهید از خانواده سرباز شهیدشان تفقد و دلجویی کردند صمیمانه شکرگزاری و قدردانی کرده و عرض کنم که «سر خم می ‌سلامت، شکند اگر سبویی» و بر خود لازم می‌دانم متواضعانه از مراجع عظام تقلید و توجه و حضورشان در مراسمات فرزند شهیدم تقدیر و تشکر کنم. همچنین از مقامات محترم کشوری و لشکری، نیروی مقاومت بسیج، روحانیت محترم بویژه مدیران، اساتید و همسنگران علی که در ایام بیماری او صبورانه به پرستاری از وی پرداخته و پس از شهادت او زحمات فراوانی را برای تشییع، خاکسپاری و مراسمات متحمل شدند و شبانه‌روز در تکاپو بودند، صمیمانه سپاس و تشکر دارم. و در آخر از کلیه افراد اعم از اقوام، همسایگان و هموطنان قدرشناس میهن‌مان، خالصانه و صمیمانه قدرشناسی و سپاسگزاری می‌نمایم. امید است همگان مورد عنایت خاصه حضرت احدیت و اولیائش قرار بگیریم.
عزیز دلم علی جان!
تو مرد به دنیا آمدی، مرد بزرگ شدی و مردانه به شهادت رسیدی. شهادتت مبارک عزیز دلم.
مشتاق‌فر
مادر شهید علی خلیلی
 

شروین طاهری:روز شنبه نخستین بخش گفت‌وگوی «وطن‌امروز» با ناصر نوبری، آخرین سفیر ایران در اتحاد جماهیر شوروی با عنوان «بحران  اوکراین موهبت الهی است» منتشر شد. امروز ادامه این گفت‌وگوی تفصیلی را می‌خوانید.
***
  فکر می‌کنم حالا وقت آن است که آن پرسش زود‌هنگام را تکرارر کنیم. آیا بحران اوکراین به یک نظم جهانی جدید منجر خواهد شد یا یک جنگ جهانی؟
یکجا جان کری اشاره کرد برای اولین بار بعد از جنگ دوم جهانی، یک کشور «نرم»‌های نظام جهانی و سازمان ملل را نادیده می‌گیرد. روسیه مثل پادشاهی 300 سال پیش لشکرکشی کرد و یک منطقه از یک کشور دیگر را جدا کرد و به خودش ملحق کرد. آخرین بار که عراق با کویت چنین کاری کرد همه ریختند
بر سرش اما آمریکا و غرب در قبال الحاق کریمه به روسیه خط و نشان نظامی نمی‌کشند.
  این به ضعف بنیه دولت اوباما مربوط است یا اینکه دموکرات‌ها اصولا اهل جنگ نیستند؟
به شما قول می‌دهم اگر یک دولت جنگ‌طلب جمهوریخواه هم بیاید نمی‌تواند واکنش نظامی نشان دهد. آمریکا اصلا فکرش را هم نمی‌کرد روسیه در اروپا رو به معادله سخت‌افزاری بیاورد. پوتین بازی نرم را به موقع به هم زد. درست زمانی که معادله نرم به ضرر روسیه پیش ‌می‌رفت. وقتی آمریکا معادله نرم بازی انتخابات سیاسی در اوکراین را با کودتا علیه دولت یانوکوویچ رعایت نکرد، پوتین هم معادله سخت‌افزاری را جایگزین کرد؛ آن هم در اوکراینی که بخشی از اروپاست و هیچ‌کس پیش‌بینی اقدام سخت‌افزاری روسیه را نمی‌کرد. از طرف دیگر پوتین می‌دانست در حال حاضر دولت آمریکا آمادگی مدیریت یک مواجهه نظامی را ندارد. بدین ترتیب پوتین شکست نرم‌افزاری در اوکراین را با پیروزی سخت‌افزاری معاوضه کرد و این کار را به قیمت نادیده انگاشتن هژمونی غرب انجام داد. الحاق کریمه به روسیه، نقطه عطف سقوط منحنی هژمونی غرب است. همه‌پرسی استقلال کریمه به معنای فعال شدن بازی تجزیه در اوکراین است اما از آن مهم‌تر پیام پیوستن کریمه به روسیه است که از دولت کی‌یف فراتر می‌رود: «پس غرب کجاست؟ چرا حمایت‌تان نمی‌کند؟»  این پیام، نظم نوین جهانی را به چالش می‌کشد. مردم جهان می‌پرسند پس نتیجه همراهی مقامات اوکراینی با غربی‌ها چه بود؟ نتیجه آن همه جلسات نخست‌وزیر اوکراین با اوباما و اتحادیه اروپایی، آخرش شد تجزیه کریمه که مرغوب‌ترین بخش کشور بود؟! مسکو حتی حاضر است اوکراین از نظر اقتصادی با اتحادیه اروپایی پیمان ببندد اما از نظر امنیتی و سیاسی زیر چتر خودش باشد.
  در این صورت اوکراین از اتحادیه اوراسیا که روسیه خوابش را دیده، خارج نمی‌شود؟
روسیه ایرادی نمی‌بیند که اوکراین هم در اتحادیه اروپایی باشد، هم در اوراسیا. ضمن اینکه این اتحادیه اوراسیا هم یکی از آن سازوکارهایی است که مسکو حلقه‌های امنیتی اطرافش را حفظ کند.
  یعنی اتحادیه اوراسیا نشانه عزم پوتین برای بازگشت به اتحاد شوروی نیست؟
نه نیست. ایده پوتین همان ایده محوریت روسیه در زمان فروپاشی شوروی است؛ اینکه روسیه مستقل باشد ولی یکسری حلقه‌هایی بین مسکو و جمهوری‌های اطرافش باشد تا وابستگی‌شان حفظ شود.
  یعنی هنوز ذهنیت حاکم بر کرملین، دنباله ایده «بوریس یلتسین» است؟
بله! فقط آنها نمی‌خواهند جمهوری‌های اطراف برای مسکو تهدید امنیتی ایجاد کنند. کرملین بازی اقتصادی می‌کند اما خود اقتصاد اصل قضیه نیست، حتی در عین رقابت اقتصادی اتحادیه فرضی اوراسیا با اتحادیه اروپایی بازی اقتصادی در سطح است ولی عمق قضیه «امنیتی» است.
  فکر می‌کنید بازی بعدی آمریکا در اوکراین چه باشد؟
آمریکا با تغییر قاعده و سخت‌افزاری شدن بازی اوکراین آچمز شده چون اگر روسیه این مدل قرون‌وسطایی ـ به‌زعم جان کری ـ را در دل قرن بیست و یکم نهادینه کند و در سطح بین‌المللی جا بیندازد، آن وقت شورای امنیت را بی‌اعتبار کرده است. آن وقت ویروس جدایی کریمه سرایت می‌کند به جاهای دیگر. نه فقط اوکراین بلکه سراسر جهان، چین و شرق دور، آمریکای جنوبی، آفریقا و.... اگر روس‌ها بتوانند مدل الحاق کریمه را در شرق اوکراین هم جا بیندازند، آمریکایی‌ها قطعا آچمز می‌شوند.
 آیا غرب هم، واکنش سخت نشان نمی‌دهد؟
غرب توانایی‌اش را ندارد. در زمان دعوای خلیج خوک‌ها که زیر دماغ آمریکا بود و هر دو بلوک شرق و غرب در اوج قدرت و خصومت باهم بودند، آمریکا جرات نکرد با شوروی مواجهه نظامی کند. در قمار امروز هم پوتین حکم همان قمار‌باز زرنگی را دارد که دست حریفش را خوانده و به‌خوبی می‌داند دولت اوباما به هیچ‌وجه آمادگی وارد شدن به فاز نظامی را ندارد. نه فقط به خاطر بحران اقتصادی بلکه افکار عمومی آمریکا هم از 2 جنگ خسته‌کننده فرسایشی در افغانستان و عراق که هنوز هم پای‌شان گیر است، دلزده شده‌اند. تنها چیزی که آمریکایی‌ها حتی حاضر نیستند به آن فکر کنند، یک درگیری نظامی دیگر است.
  این یعنی درونگرایی مطلق آمریکا.
به هر حال اوباما که شانسی در ایالات متحده سمبل نشده. او در واقع سمبل افکار عمومی ملت آمریکاست. این اوباما نیست که اراده‌اش را به آمریکایی‌ها تحمیل کرده بلکه ملت آمریکاست که مدل اوبامایی را به نظامش تحمیل کرده. لذا حتی اگر جمهوریخواهان روی کار بیایند - که بعید است - باز هم آمریکا از بازی سخت‌افزاری‌ای که روسیه در اوکراین به راه انداخته عقب‌نشینی خواهد کرد. این عقب‌نشینی در داخل هم برای اوباما شکست تلقی نخواهد شد و از اعتبار ملی او نخواهد کاست چون آمریکایی‌ها به این مرحله از درونگرایی رسیده‌اند که چرا باید خودمان را درگیر دنیا کنیم. یعنی اوباما حتی اگر بتواند در اوکراین صلح را حفظ کند تفکر دموکرات‌ها در انتخابات بعدی آمریکا هم پیروز خواهد شد.  برای مردم آمریکا باختن در اوکراین مهم نیست و حاضر نیستند برای بردن هزینه بدهند. ته ذهنشان این است که دنیا را ول کنیم، زندگی خودمان عالی است. آمریکایی‌ها دیگر کله‌شقی و ماجراجویی‌ جهانی دهه‌های پیشین را ندارند.
  آیا بازی‌های غرب در اوکراین محدود نمی‌شود؟
چرا! در واقع تنها بازی غرب در اوکراین اقتصادی خواهد بود؛ تحریم اقتصادی مقامات سیاسی روسیه و تلاش برای حذف ‌کردن روسیه از صحنه‌های جهانی.
  امروز پوتین و لاوروف برای غربی‌ها هنوز از لفظ «شرکای ما» استفاده می‌کنند که در صورت ادامه تحریم‌های‌شان دیگر شراکتی وجود نخواهد داشت.
خلاصه! از موضع آمریکا که به صحنه نگاه کنیم اصلا چشم‌انداز خوبی نمی‌بینیم. در واقع اگر اوباما می‌توانست پیش‌بینی کند کودتای کی‌یف به وضعیت امروز ختم می‌شود هیچ‌وقت بازی را شروع نمی‌کرد.
  یکی از پیامدهای جدایی کریمه از اوکراین، تسلط کامل روسیه بر دریای سیاه خواهد بود و این می‌تواند به اتفاقاتی در ترکیه، گرجستان، بلغارستان و رومانی، چهار شریک آمریکا در ساحل دریای سیاه منجر شود.
ترکیه همین الان هم در معرض اتفاقات خاص است و کاملا بی‌ثبات شده. اوباما در ابتدای غائله اوکراین حکم قماربازی را داشت که در 4-3 بازی برده بود و حالا با غرور هرچه را برده بود، روی این میز گذاشت و با وجود همه پیش‌بینی‌ها که می‌گفتند برنده می‌شود ناگهان دید میز بازی عوض شده و ورق به نفع طرف مقابل برگشت. آمریکا به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند در بازی سخت‌افزاری پابه‌پای روسیه بیاید چون در این‌صورت در همه جبهه‌ها تضعیف می‌شود. در همه مناطقی که آمریکایی‌ها داشتند فکر می‌کردند بعد از اوکراین در آنجا برنامه پیاده کنند معادلات برعکس می‌شود. تا حالا در این کشورها برنامه این بود که به سمت غرب بروند اما از این به‌بعد احتمال دارد جدا بشوند و برگردند سمت روسیه. طوری شده که در شرق اروپا تظاهرات می‌شود که ما می‌خواهیم به روسیه بپیوندیم.
  تازه! این مساله در جمهوری‌های آسیای صغیر مثل قزاقستان، قرقیزستان، ترکمنستان و تاجیکستان جدی‌تر است.
قطعا فضای اوکراین منتقل می‌شود به این مناطق؛ در همین مناطقی که کرملین نگرانی داشت ورق به نفع آمریکا برمی‌گردد. بویژه که متوسل ‌شدن روسیه به بازی سخت‌افزاری، باعث می‌شود مخالفان این جمهوری‌ها از ترس الحاق به روسیه آرام شوند چون با خودشان فکر می‌کنند در اروپا، غرب نتوانست جلوی تجزیه اوکراین را بگیرد چه رسد به گرجستان و آسیای صغیر که قلمروی خاص روسیه است. من مطمئنم امروز در اتاق اوباما در کاخ سفید دارند به‌هم می‌گویند کاش قضیه اوکراین را تا بدین‌جا پیش نمی‌بردیم و در همان چارچوب توافقنامه با دولت یانوکوویچ می‌ماندیم چون بازی قشنگی بود و نارنجی‌ها می‌توانستند در صندوق رای برنده شوند و روسیه دیگر نمی‌توانست در مورد کریمه ادعایی داشته باشد. آمریکا در کودتای زورکی در کی‌یف طمع کرد و از این به‌بعد معادله به‌سمت باخت غرب در اوکراین می‌رود مگر اینکه در مذاکرات آتی، آمریکایی‌ها در مقابل روس‌ها کوتاه بیایند.
  اکونومیست که می‌دانیم موسسه‌ای است متعلق به خاندان روتشیلد، روی جلد ویژه‌نامه سال 2014 خود، پوتین را یک پاتیناژباز قهرمان اما تک‌رو تصویر کرده بود که زوج حرفه‌ای‌اش یا همان روسیه را روی یخ به حال خود رها کرده. با این وجود به نظر می‌رسد غربی‌ها قهرمان‌ بودن پوتین را پیش از این پذیرفته بودند، کمااینکه با سیلی از نخبگان و هنرمندان غربی مواجه هستیم که به‌سمت او می‌آیند. اما آیا غرب، یک پوتین قهرمان در عرصه بین‌المللی را هم خواهد پذیرفت؟
همین‌قدر بگویم که پوتین کشوری را تحویل گرفت که از جایگاه ابرقدرت به خارج از هفت کشور برتر جهان، سقوط کرده بود و شده بود عضو هشتم گروه هشت. او با زیرکی در حال بازگرداندن هیمنه روسیه است و نقطه شروع آن هم حسابگری او در ماجرای سوریه بود. زیرکی پوتین بود که در معرکه سوریه جلوی آمریکا بایستد تا در مذاکرات یک طرف کری بنشیند و یک طرف لاوروف و نقش قطب روسیه دوباره در جهان برجسته شود.

موضوع اصلی بحث من، صحبت از خط قرمزهایی است که رئیس محترم جمهور چند ماه قبل در جمع رؤسای دانشگاه‌ها آنها را مانع تحول و پیشرفت علوم انسانی در کشور معرفی کردند. به نظر می‌رسد، جناب آقای دکتر روحانی دست روی موضوع بسیار مهمی گذاشتند و جا دارد در این جلسه، قدری راجع به آن صحبت کنیم. برای ورود به این بحث، لازم می‌دانم دو مقدمه خدمتتان عرض کنم.
مقدمه اول شامل سه نکته مهم است:
دروازه ورود اسلام به جان آدمی آزاداندیشی است
نکته نخست اینکه، مسیری به جز تفکر آزاد و مبتنی بر عقل فطری برای ورود اسلام به عُمق جان انسان وجود ندارد. به تعبیر امیرالمؤمنین علی(ع)، رسالت اصلی پیامبران الهی و در رأس آنها، پیامبر اعظم‌(ص)، «لیثیروا لهم دفائن العقول» است. یعنی آنها آمده‌اند تا در وجود انسان، یک شورش و انقلاب عظیم فکری به راه بیندازند و از این طریق، امکان دسترسی آدمی به دفینه‌ها و گنجینه‌های عقلی خودش را فراهم سازند. حقیقت این است که اسلام با آزاداندیشی پیوند خورده و کسی که آزاداندیش نباشد و اندیشه و فکر او به اسارت درآمده باشد، مسلمان واقعی نیست بنابراین یکی از برنامه‌های مهم اسلام، نجات انسان از بردگی فکری است.
در اسلام هیچ منطقه ممنوعه فکری
وجود ندارد
نکته دوم این است که ما در اسلام، هیچ عرصه‌ای را سراغ نداریم که ورود به آن برای تفکر و خردورزی نهی شده باشد. حتی منعی که برای تفکر در کنه ذات مقدس خدا– جل و اعلا- در بعضی احادیث است، ناظر بر ناتوانی انسان، حتی انسان کامل، در دسترسی به کنه ذات خداست که براهین عقلی نیز آن را کاملاً تایید می‌کند نه اینکه اسلام از ورود تفکر به این حوزه احساس خطر بکند. لذا شما ملاحظه می‌فرمایید یکی از توصیه‌های موکد اسلام، تأمل و اندیشه‌ورزی در آیات و افعال الهی است به‌طوری که یک ساعت تفکر در این زمینه، مساوی با هفتاد سال عبادت مداوم معرفی شده است. مطلب مهم در اینجا، نسبت حقیقی رشد و تعالی انسان به میزان و عُمق علم و معرفت او از عالم و من‌جمله خودش که اشرف مخلوقات عالم و البته تعلق گرفتن عمل انسان به آن علم و معرفت است. پس می‌توان گفت، شاخص اصلی رشد و ترقی انسان در این عالم، میزان دست‌یابی انسان به علم و معرفت و کاربست این علم در زندگی فردی و جمعی او است.
 اندیشمندان مسلمان، هیچ هراسی از طرح شبهات و مسائل فکری- دینی ندارند
نکته سوم این است که علمای مسلمان که شاگردان حقیقی مکتب اهل بیت(ع) هستند، نه تنها هیچگاه از طرح شبهات، ابهامات و مسائل فکری- دینی هراسی به خود راه نمی‌دهند، بلکه طرح شدن این شبهات و مسائل را فرصتی بزرگ برای پیشرفت جهشی علوم اسلامی تلقی می‌کنند. بر همین اساس، بخش مهمی از مباحث اساتید بزرگ حوزه‌های علمیه چه در کلام و الهیات و چه در فقه و سایر علوم، پاسخگویی مستدل به همین شبهات و مسائل است و این خود یکی از جاذبه‌های کرسی‌های علمی در حوزه‌هاست.
 در طول تاریخ اسلام، نمی‌توان مستندی یافت که اثبات کند یک دانشمند حوزه مکتب اهل بیت(ع) از حضور در جلسه نقد و مناظره واقعی طفره رفته باشد. بلکه برعکس، علمای مسلمان همواره و صرف‌نظر از نتیجه نقد و مناظره از برگزاری مناظره‌های علمی میان خود و منتقدانشان استقبال کرده‌اند. بر همین اساس است که بخش مهمی از متون علمی قوی ما در حوزه‌های علمیه شیعه، متن همین مناظره‌ها اعم از حضوری و غیابی است.  البته باید میان فتنه‌گری در جامعه اسلامی، آن هم با تابلوی علمی و کار علمی حقیقی، تفاوت بنیادین قائل شد. عده‌ای عالم‌نما در سده‌های گذشته، همواره سعی کرده‌اند با ترویج سازماندهی شده شبهات دینی یا وارد ساختن اتهامات فکری بی‌اساس به اندیشه اسلامی به مبارزه با عقاید عامه مردم برخیزند. در این موارد طبیعی است که آنها به دنبال پاسخ علما نیستند و حتی به عمد، گوش‌هایشان را برای نشنیدن این پاسخ‌ها مسدود می‌کنند. آنها به دنبال تخریب هستند و لذا هرقدر هم که به مدعیات باطلشان پاسخ داده شود، باز از تکرار آن صرف‌نظر نمی‌کنند. در این موارد، باید ماهیت فتنه‌گران را به درستی افشا کرد و اغراض غیرعلمی و شیطانی او را برای مردم روشن ساخت.        
مقدمه دوم من، حاوی چهار نکته مهم است:
علت اصلی گریز از علوم انسانی عقب‌مانده و اشتیاق به علوم انسانی پیشرفته
اول آنکه، علوم انسانی و اجتماعی علومی به شمار می‌روند که ضمن شفاف‌سازی و تشریح اهداف و مقاصد زندگی فردی و اجتماعی، انسان و جامعه را به سمت این اهداف و مقاصد هدایت کنند. طبیعی است آدمی برای رسیدن به مقصد، صدها نیاز فکری خُرد و کلان دارد و علوم انسانی پیشرفته به علومی اطلاق می‌شود که اولاً قادر باشد به خوبی این نیازها را تشخیص داده و به آنها پاسخ دهد و ثانیاً انسان و جامعه انسانی، این پاسخ‌ها را در زندگی خود کاملاً موثر ببینند. در غیراین‌صورت، باید علوم انسانی را موجود عقب‌مانده‌ای دانست که نه‌تنها خاصیتی ندارد بلکه سد راه پیشرفت جامعه نیز می‌شود.
علوم انسانی غربی، ایدئولوژی برآمده از جهان‌بینی الحادی است
این یک واقعیت عقلی است که علوم انسانی نمی‌تواند فارغ از جهان‌بینی و عقاید مبنایی انسان‌ها شکل بگیرد و نقش‌آفرینی کند، بنابراین این ادعا که علوم انسانی سکولار می‌تواند صرف نظر از جهان‌بینی‌های موجود شکل بگیرد، یک ادعای غیرمنطقی است. خود سکولاریزاسیون علم، زاییده یک جهان‌بینی است و در واقع، علم سکولار، ایدئولوژی همان جهان‌بینی است که ما از آن به جهان‌بینی الحادی یا غیرالهی تعبیر می‌کنیم.
 علوم انسانی سکولار حق ندارد برای جامعه اسلامی باید و نباید تعیین کند
 باید توجه داشت، علوم انسانی سکولار نمی‌تواند برای جامعه‌ای مثل ایران که اکثریت مطلق اعضای آن را مسلمانان تشکیل داده‌اند و به سکولاریسم نیز باور ندارند، باید و نباید تعیین کند. اساساً یکی از مهم‌ترین اهداف مردم ما در جریان شکل‌گیری و پیروزی انقلاب اسلامی، حاکم کردن اسلام بر مقدرات کشور بوده است و لذا ادامه حیات علوم انسانی سکولار بعد از پیروزی انقلاب و استقرار نظام اسلامی را باید جزو پارادوکس‌های عجیب به حساب آورد.
علوم انسانی فعلی، یک علوم انسانی
درمانده است
ما معتقدیم علوم انسانی غربی که امروز در ایران جولان می‌دهد، هم در شناخت واقعیت‌های جامعه و نیازها و مشکلات آن و هم در انجام وظایف اصلی خود درمانده است. این سوال در اینجا به جد مطرح است که این علوم انسانی، طی 35 سالی که از پیروزی انقلاب اسلامی سپری شده، چه خدمت برجسته‌ای به کشور ما کرده است؟ آیا جز ایجاد سرگردانی، جز به بیراهه کشاندن دستگاه‌های نظام و دور کردن مردم ایران از مقصد، کار دیگری هم کرده است؟ مثلاً خوب است پاسخ داده شود، محصول علوم انسانی در اقتصاد و مدیریت کشور چه بوده است؟ در سیاست چه بوده است؟ در فرهنگ عمومی چطور؟ آیا توانسته برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی نسخه کارآمدی به کشور ارائه کند؟ و ده‌ها سوال مشابه دیگر که قابل طرح است.
بعد از بیان این دو مقدمه، می‌خواهم بحث اصلی را طرح کنم و آن اینکه خطوط قرمزی که رئیس محترم جمهور در ملاقات اخیر با رؤسای دانشگاه‌ها به آن اشاره کردند و از آنها به عنوان موانع پیشرفت علوم انسانی سخن به میان آوردند، کدامند؟ به بیان دیگر، باید در کجا به دنبال این خط‌قرمزها گشت؟ در علوم انسانی سکولار یا علوم انسانی اسلامی؟ در متن جریان آزاداندیشی اسلامی یا در متن جریان روشنفکری غربگرا؟
اصلی‌ترین خط‌قرمز، انحصارگرایی علوم انسانی غربی در منابع و روش‌شناسی شناخت است
به نظر ما، ضخیم‌ترین و پررنگ‌ترین خط‌قرمز در علوم انسانی، انحصارگرایی علوم انسانی سکولار در منابع و روش‌شناسی شناخت است. چرا باید براساس یک فهم ناقص و وهم‌آلود از دستگاه معرفتی انسان، تنها منبع تجربه و روش‌شناسی تجربی را معتبر بدانیم و سایر منابع و روش‌شناسی‌ها را از علوم انسانی طرد کنیم؟ مشکل از زمانی آغاز شد که نظریه‌پردازان غربی با رویکرد صددرصد مادی، پای تجربه را از علوم طبیعی به علوم انسانی باز کردند و سپس سایر منابع و روش‌شناسی‌ها را از میدان علوم انسانی خارج ساختند. این در حالی است که منبع تجربه و روش‌شناسی تجربی بر گمان و ظن استوار است و نمی‌تواند انسان را در هیچ عرصه‌ای از عرصه‌های حیاتی زندگی فردی و اجتماعی از دایره احتمالات خارج کند. به بیان دیگر تجربه فقط می‌تواند براساس دریافت‌های خود که مبتنی بر استقراء ناقص است، محتمل‌ترین گزینه‌ها را به انسان توصیه کند نه اینکه تکلیف انسان را در نقاط گلوگاهی زندگی روشن کند. جالب است بدانیم در قواعد دانش تجربی، یک گزارش علمی بنا دارد بگوید فلان چیز را اینگونه فهمیدم نه اینکه ایضاً متوجه شدم که هرآنچه با فهم من منطبق نیست، لزوماً نادرست است یا وجود ندارد. به‌رغم این قاعده روشن، ما در علوم انسان سکولار شاهد نفی صددرصد هر آن چیزی هستیم که دانشمندان علوم انسانی با ترازوهای ضعیف خود قادر به سنجش آن نبوده‌اند! بر همین اساس است که علوم عقلی برهانی یعنی فلسفه یا علوم وحیانی در منظر یک دانشمند علوم انسانی سکولار از هیچیک از شئونات علم برخوردار نیست و در خوش‌بینانه‌ترین صورت، می‌تواند در طبقه علوم غریبه برای خود جا پیدا کند.
ما اعتقاد داریم باید در علوم انسانی متناسب با جهان‌بینی فرامادی از همه منابع و روش‌های معرفتی من‌جمله تجربه، متناسب با جایگاه و کارکرد هر یک استفاده مناسب صورت گیرد و دست از این انحصارگرایی طولانی که سوغات جریان روشنفکری غربگرا به ایران است، کشیده شود.
تابوسازی از نظریه‌های مشهور غربی و تقدس بخشی به آنها، عادت جریان روشنفکری سکولار است    
مساله تابوسازی در علوم انسانی سکولار، حقیقتاً در تضاد با آزاداندیشی است. امروز کمترین بهای تعرض علمی به این تابوها از سوی اساتید و دانشجویان آزاداندیش و شجاع، زده شدن برچست بی‌سوادی به آنهاست. به نظر ما تا زمانی که این تابوها در دانشگاه‌های ایران وجود داشته باشد و تقدس جعلی آنها شکسته نشود، علوم انسانی حتی یک قدم هم پیشرفت نخواهد کرد.
در علوم انسانی فعلی، اسلام سیاسی یکی از بزرگ‌ترین خط‌قرمزهاست
در حال حاضر اجازه داده نمی‌شود اسلام ناب به عمق علوم انسانی راه پیدا کند و بشدت با هر اندیشه مستحکمی که به دنبال واردکردن روشمند تعالیم خالص و اجتماعی اسلام به متن علوم انسانی است، برخورد می‌کنند. البته متقابلاً جلوی پای کسانی که می‌خواهند به علوم انسانی غربی لعاب اسلامی بزنند، فرش قرمز پهن می‌شود چراکه این افراد یا احمق هستند و یا کبریت بی‌خطر به حساب می‌آیند. در همین چند ماهی که از دولت یازدهم سپری شده، شنیده‌ایم در معدودی از دانشگاه‌ها، اساتید طرفدار علوم انسانی اسلامی به انزوا کشیده شده‌اند یا حمایت این دانشگاه‌ها از کرسی‌های علوم انسانی اسلامی به یکباره قطع شده که امیدواریم این شنیده‌ها صحت نداشته باشد. از نظر ما، معنای ممانعت از ورود تعالیم اسلامی به عمق علوم انسانی یا با انگیزه نادیده گرفتن عقاید اسلامی مردم ایران در علوم انسانی است که همانطور که عرض شد، این کار مفهومی جز اصرار علوم انسانی غربی بر ناکارآمدی خود ندارد یا اینکه از طریق این ممنوعیت، می‌خواهند جلوی جاری و ساری شدن تعالیم مترقی اسلام را در رگ‌های جامعه بگیرند.
 عبور از الگوهای غربی، یکی دیگر از خط‌قرمزها در علوم انسانی فعلی است
اصرار دارند جمهوری اسلامی در موضوع پیشرفت از الگوهای غربی تقلید کند. چرا؟ آیا الگوهای غربی در رساندن بشر به امنیت، آزادی، رفاه و عدالت موفق بوده‌اند که ما امروز برای تقلید از الگوهای توسعه غربی، نفعی قائل باشیم؟ البته خلاف آزاداندیشی است که بخواهیم تجارب مفید غرب در زمینه توسعه را بالکل نادیده بگیریم اما روشن است که در موضوع الگوی پیشرفت، محتاج یک جامع‌نگری نسبت به تجارب غرب هستیم.  چند سال است که درباره لزوم دست‌یابی  الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت صحبت می‌شود و کمتر ایرانی‌ای است که به ضرورت برخورداری کشور از این الگو واقف نباشد. در نظرسنجی‌هایی که انجام شده است، اکثریت مردم خواستار تدوین این الگو بوده‌اند با این حال چقدر دانشگاه‌های ما به این الگو باور دارند و در جهت دست‌یابی به آن تلاش کرده‌اند؟ چگونه می‌توانیم با این حد از تحجر در مغز علوم انسانی غربی، امیدی به پیشرفت علوم انسانی در ایران داشته باشیم؟
حضور در مناظره‌ای که نتیجه آن به نفعشان نباشد، یک خط‌قرمز به حساب می‌آید
یکی دیگر از خطوط‌قرمز، پاگذاشتن به میدان نقد و مناظره‌ای است که نتیجه آن به نفع جریان روشنفکری سکولار نباشد. البته در این سال‌ها، روشنفکران پرمدعا به جای بحث جدی و شجاعانه علمی، کاری جز مخفی شدن در کشورهای غربی و تمسخر باورهای دینی و انقلابی مردم از طریق بیانیه صادر کردن، نداشته‌اند. طبیعی است نان چرب دولت‌های غربی و حقوق‌های چندده‌هزار دلاری می‌تواند صدور بیانیه‌های چرب روشنفکرانه را هم در پی داشته باشد! جالب است که در 35 سال اخیر، عموم روشنفکران غربگرا، اولاً عادت داشته‌اند از هرگونه شرکت در جلسه نقد و مناظره صریح و عالمانه که رقیب توانایی در آن حضور داشته فرار کنند، آن هم به بهانه‌های واهی نظیر زدن برچسب بی‌سوادی به رقیب و... ثانیا هر جا که حضور پیدا کرده‌اند و نتیجه مناظره به ضررشان تمام شده است، میز مناظره را چپه کرده‌اند و اصل حرف‌های خودشان را در آن جلسه تکذیب کرده‌اند.
به هرحال تا زمانی که این خط‌قرمزها که در رأس همه، برنتابیدن آزاداندیشی است از بین نرود، علوم انسانی در ایران به پیشرفت نخواهد رسید. امیدواریم دوستانی که در دولت یا بیرون دولت، مثلا در شورایعالی انقلاب فرهنگی، نگران پیشرفت علوم انسانی هستند، حتما به این خط‌قرمزها توجه لازم را داشته باشند.
والسلام علیکم و رحمه..‌الله و برکاته   
* این سخنرانی در تاریخ 10/2/93 در سرای اهل قلم نمایشگاه کتاب تهران صورت گرفته است.

گروه سیاسی: علی یونسی که با عنوان دستیار رئیس‌جمهور در امور اقوام و اقلیت‌های دینی و مذهبی طی ماه‌های اخیر تحرکات گسترده‌ای را آغاز کرده، این بار به شیراز و به میان یهودی‌های این شهر رفت و اظهارنظرهای جنجالی مطرح کرد. یونسی که برخی منابع، عملیات رسانه‌ای برای طرح نام عبدالحمید را نتیجه فعالیت‌های او در شرق کشور و میان اهل سنت می‌دانند؛ جمعه شب به کنیسه یهودیان شیراز رفت و در آیین دینی یهودیان شرکت کرد. علی یونسی در جمع یهودیان حرف‌های عجیبی زد. از اظهاراتی که در آن مشکلات عقیدتی بویژه موضوع پلورالیسم در آن مشهود بود تا اظهارنظری که درباره نزدیکی «حکومت بنی اسرائیل» و جریان اصلاح طلبی گفته شد. در ادامه به نقل از ایسنا بخش‌هایی از این اظهارات عجیب می‌آید. یونسی گفت: «فرهنگ ایران عرفان‌طلب است و بیشتر روح دین و مذهب را طلب می‌کند تا ظواهر مناسک را اما می‌بینیم که گاه سینه‌زنی را تا پاسی از شب انجام می‌دهد اما زمان اندکی برای نماز اختصاص می‌دهد. البته من در این مقام نیستم که مناسک را رد کنم؛ من روحانی هستم و مناسک‌گرا، اما روح ایرانیان اینگونه است.» وی با ابراز خرسندی از حضور خود در یک کنیسه یهودیان، خطاب به آنها گفت: شخصاً هنگام عبادت شما حس خوبی داشتم، کنیسه شما را هم خیلی ساده و بدون پیرایه دیدم، این خیلی مهم است که یک معبد، ظواهرش مردم را جلب نکند که از خداوند بازبمانند، عبادتگاه هرچه ساده‌تر باشد، بهتر است. یونسی ادامه داد: عبادت، ارتباط فرد با خدا است؛ با هر زبان و بیان که باشد مهم نیست، شاید شما هم قصه حضرت موسی(ع) با شبان را در مثنوی مطالعه کرده باشید. البته در مقام صحت آن نیستیم، اما یک حقیقت را مولوی می‌خواسته عنوان کند و آن ارتباط انسان با خداست که ارتباطی عبادی است و این ارتباط در هر دینی دیده می‌شود. وی 3 ویژگی مهم ادیان الهی را عبادت، اخلاق و دعوت به یک زندگی خوب در دنیای فانی و دنیای باقی برشمرد و گفت: ایرانیان قبل از اینکه مسلمان باشند، ایرانی بوده‌اند و اخلاق ایرانی و بردباری فرهنگی و بردباری دینی، از جمله ویژگی‌های ایرانیان است که سبب شده ایران گهواره ادیان آسمانی باشد. امروز در ایران ادیان الهی و پیروان آن، سابقه بسیار بیشتری دارند و حتی مسیحیان، مداحیان که شاخه‌ای از دین ابراهیم(ع) است و تحت آموزه‌های حضرت یحیی(ع) عبادت می‌کنند و سایر ادیان.دستیار ارشد رئیس‌جمهور در امور اقوام و اقلیت‌ها خاطرنشان کرد: وقتی کورش بزرگ به حکومت رسید و بابل را فتح کرد، بسیاری از بزرگان بنی‌اسرائیل را که در میانشان پیامبران بزرگی هم بودند از زندان بخت‌النصر آزاد کرد. این داستان در تورات هم آمده و در حالی که در تاریخ مکتوب متأخر ایران اسمش نبود، در تورات و اسناد مصر و یونان به آن اشاره شده است. یونسی با بیان اینکه «بررسی سنگ‌نوشته‌ها و تحقیقات 150 سال اخیر ثابت کرد که آنچه در تورات درباره کورش آمده صحیح است، گفت: کورش شخصیتی بزرگ و اولین مؤسس امپراتوری جهانی است. آن زمان حکومت‌ها محلی بودند و هیچ‌یک جهانی نبودند. این نوع از حکومت اولین بار توسط کورش تأسیس شد، آن زمان در اروپا تنها اقوام وحشی بودند و مصر و فلسطین و قفقاز و جنوب اروپا در حکومت کورش بود.» وی با بیان اینکه «در زمان کورش همه ادیان آزاد بودند»، گفت: آن زمان قوم بنی‌اسرائیل را که در بابل آزاد کرد، پیشنهاد داد یا به ایران بیایند یا به فلسطین بروند یا در بابل بمانند. آنان که بیشتر روح معنویت را دنبال می‌کردند، پیام حضرت موسی(ع) را دنبال می‌کردند و روح شریعت را، به ایران آمدند، تجار در بابل ماندند، زیرا بازار بابل اقتصادی بود و درآمد داشت و شریعتمداران و فقه‌مداران به بیت‌المقدس بازگشتند زیرا آنجا زمینه فقهی بیشتر فراهم بود.
اصلاح‌طلبان و حکومت بنی‌اسرائیل!
اما این اظهارات یونسی پیش‌زمینه‌ای بود تا او درباره یک فهم مشترک سخن بگوید. فهم مشترکی که به نظر می‌رسد بیشتر درون‌مایه‌ای سیاسی داشته باشد تا ایدئولوژیک. دستیار ارشد رئیس‌جمهور در امور اقوام و اقلیت‌ها تصریح کرد: ایرانیان سال‌های سال است که با بزرگواری و با فرهنگ بردباری دینی که دارند با هم خوب زندگی می‌کنند. اگر من آخوند و آن خاخام‌ بگذاریم، همه مردم خوب با هم زندگی می‌کنند. مردم بلد هستند با هم خوب زندگی کنند. وی با بیان اینکه «یهودیان ساکن در ایران از خلط مبحث یهودیت و صهیونیسم، رنج برده و می‌برند»، گفت: این دو موضوع از هم جداست. بسیاری از یهودیان ضدصهیونیسم هستند و حتی امروز حکومت بنی‌اسرائیل هم در نسل جدید به آنچه نسل جوان ایران درباره همزیستی و اصلاح‌طلبی می‌گوید، نزدیک شده است.دستیار رئیس‌جمهور در این اظهار نظر عنوان «حکومت بنی‌اسرائیل» را مطرح کرده که بسیار تعجب‌برانگیز و خطرناک است. منظور آقای یونسی از حکومت
بنی اسرائیل چیست؟ قوم یهود درحال حاضر آیا حکومتی در دنیا دارند یا خدایی ناکرده منظور اسرائیل است؟

گروه ورزشی: وزارت ورزش بعد از تمام کش و قوس‌های فراوان سرانجام اسپانسر پرسپولیسی‌ها را معرفی کرد البته این معرفی به صورت رسمی نبود و به‌رغم اینکه وزارت ورزش شعار شفاف‌سازی را در دستور کار قرار داده ولی هنوز هیچ چیز کاملی از نوع قرارداد و جزئیات  منتشر نشده و تنها نام شرکتی تحت عنوان «بهنام پیشروی کیش» روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفته است. بعد از انتشار نام شرکت مذبور، سایت‌های مختلف خبری نسبت به این نوع اطلاع‌رسانی جبهه‌گیری کردند و سؤالاتی مبنی بر اینکه شرکت مذبور چگونه پذیرفته 30 میلیارد تومان در یک سال برای اجاره پرسپولیس هزینه کند، داشتند. چندی قبل وزیر ورزش در گفت‌وگویی اعلام کرد خصوصی‌سازی پرسپولیس سبب شد تا بار مالی فراوانی از روی دوش دولت برداشته شود ولی باید پرسید آیا  پرسپولیس به مرحله خصوصی‌سازی رسیده؟ آیا  این شرکت فعال اقتصادی که  به عنوان اسپانسر اصلی تیم قرار است  فعالیت کند براساس ضابطه‌های روشن و شفاف انتخاب شده یا اینکه براساس ارتباط‌هایی که با اعضای هیات‌مدیره دارد؟! چرا تا قبل از این خبری از این شرکت‌های اقتصادی نبود تا تیم مردمی چون پرسپولیس را از زیر بدهی‌های فراوان نجات دهد،‌آن روزها هواداران این تیم چشم امیدشان به مسؤولین ورزش بود ولی وزارتخانه‌ای‌ها با بی‌تفاوتی از کنار مشکلات مالی پرسپولیس گذشتند تا این تیم در کمال شایستگی تنها به مقام دوم دست پیدا کند. حالا اگر قرار باشد از انتشار رقم قراردادها در حساس‌ترین برهه زمانی لیگ بگذریم بد نیست این نقد را  کمی هم به وزیر ورزش وارد کنیم که چرا گودرزی درباره قرارداد‌ها و اینکه اسپانسر در چه شرایطی پذیرفته تیم را یاری کند، شفاف‌سازی نمی‌کند؟ براساس گزارش‌های منتشر شده در سایت خبر آنلاین، هیات‌مدیره پرسپولیس عضوی زیر پوستی دارد؛ مردی به نام محمد پوستی که نماینده گروه اسپانسرهاست. مردی که حضور مونسان، سلیمی، کاظم‌پور و حمید استیلی در هیات‌مدیره را به او نسبت می‌دهند. پوستی 48 ساله در دهه 70 ابتدا در سیماچوب و سپس در معاونت سیما به عنوان تهیه‌کننده مشغول بوده است. نکته بعدی که در گزارش خبر آنلاین آمده اشاره به یکی دیگر از اعضای هیات مدیره به نام حمید رضا سیاسی است؛ (خادم بارها اعلام کرده بود که یکی از نکته‌های مهم این هیات مدیره سیاسی نبودن افراد است ولی حمیدرضا سیاسی از دوستان کرباسچی و دوست یکی از فرزندان حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی است) حمیدرضا سیاسی درباره شغل خود می‌گوید یک فعال اقتصادی است. او در این باره با فارس سخن گفته:« من قرار نیست عابربانک پرسپولیس باشم. ما برای این تیم کاری می‌کنیم که پرسپولیس خودش بزرگ‌ترین عابربانک خاورمیانه باشد!» دو دهه قبل و حضور در دفتر غلامحسین کرباسچی؛ این چیزی است که از گذشته سیاسی مطرح شده. اینکه او آن سال‌ها در شهرداری تهران فعالیت می‌کرده اما همیشه رابطه خوبی با شهرداری تهران داشته و در فعالیت‌های ساخت و ساز دستی بر آتش داشته است. به همین دلیل هم هست که وزارت ورزشی‌ها تایید می‌کنند گروه مالکان جدید را از قبل می‌شناخته‌اند، اگرچه او به طور مستقل راهی هیات مدیره قرمزها شده است. از سوی دیگر مصطفی سلیمی و کاظم‌پور هم که هر دو از طرف گروه مالکین یک ساله برند به تیم
هیات مدیره اضافه شدند، یکی شهردار است و از مردان باسابقه شهرداری تهران و دیگری عضو خانه معلم و فعالی اقتصادی. همه اینها پوستی را می‌شناسند. مردی که رویاهایی بزرگ در سر دارد. هفته‌نامه «تماشاگران امروز» در این باره می‌نویسد، او همین حالا طرحی در شهرداری تهران دارد که مراحل تصویبش را طی می‌کند؛ پروژه ساخت شهربازی فضایی تهران در منطقه 22. مردی که از ابتدا قرار بود تفاهمنامه اسپانسرینگ با وزارت ورزش را امضا کند اما در نهایت به جای او 2 تفر دیگر از شرکایش این تفاهمنامه را امضا کردند. دو شریکی که فعلا درباره‌شان چیز زیادی گفته نشده اما درباره یکی از آنها بحث همکاری در پروژه‌های سنگین اقتصادی با دولت مطرح شده است، افرادی که بزودی نام‌شان رسانه‌ای هم می‌شود. بزودی نام‌شان بین مطبوعاتی‌ها «گل» می‌کند و «رخسار»شان نمایان می‌شود،  آنها که گفته شده پرسپولیس را در قراردادی به صورت اجاره به شرط تملیک خریده‌اند. حرفی که البته امیررضا خادم بشدت آن را تکذیب می‌کند و می‌گوید: «اصلا حتی اگر می‌خواستیم هم توان این کار را نداشتیم. قانون چنین اجازه‌ای را به وزارت ورزش نمی‌دهد. پروسه واگذاری این تیم‌ها باید از طریق وزارت اقتصاد و سازمان خصوصی‌سازی با طی مراحل قانونی اتفاق بیفتد».
 

   شکایت شورای شهری‌ها از روزنامه شرق/4
   ده‌نمکی: آینده سینما را خطرناک می‌بینم/9
   وعده «مسکن امید» عملی نشد/5
   احتمال پیروزی صباحی بر سیسی/11
   پیشنهاد تأسیس شبکه تلویزیونی کتاب/9

محمد انتظامی: دریافتی میلیاردی عادل فردوسی‌پور از تلویزیون را اولین‌بار محمد رویانیان مطرح کرد و البته پس از آن تاوان این صحبت‌ها را به دفعات پرداخت و آخرین بار هم فردوسی‌پور در غیاب وی حسابی از خجالت مدیرعامل سابق پرسپولیس درآمد و کار به جایی رسید که رویانیان اعلام کرد فردوسی‌پور وی را برای حضور در برنامه تحت فشار قرار داده و حتی تهدید کرده است. بحث درآمد فردوسی‌پور از صدا و سیما اگر چه پس از اعلام محمد رویانیان مسکوت ماند اما آنچه مرا بر آن داشت تا دوباره به این موضوع بپردازم، ماجرای افشای قراردادهای بازیکنان فوتبال است. فردوسی‌پور در چند هفته گذشته و پس از انتشار ارقام قرارداد بازیکنان تیم‌های استقلال و پرسپولیس، مدت زمان زیادی از برنامه خود را به این موضوع اختصاص داد و در هماهنگی خودجوشی! با وزارت ورزش و البته ضمن تسویه‌حساب شخصی با رویانیان،‌ به انتقاد شدید از این ارقام پرداخت. اما آنچه موجب نوشتن این مطلب شد سوالی اساسی و مهم است: حال که فردوسی‌پور به قرارداد بازیکنان فوتبال پرداخته و خواستار شفاف‌شدن آنها شده است چرا خود به افشای قراردادهای چندگانه‌‌اش با بخش‌های مختلف صدا و سیما اقدام نمی‌کند؟‌ چرا درباره چند قرارداد و چندین دریافتی که از برنامه‌های مختلف صدا و سیما دارد افشاگری نمی‌کند؟ آیا حق مردم نیست که بدانند فردوسی‌پور برای کارهایی که انجام می‌دهد چقدر از بیت‌المال دریافت می‌کند؟ و آیا اصولا همانطور که وی درباره فوتبالیست‌ها بررسی و تحقیق می‌کند، کار فردوسی‌پور ارزش دریافت این همه پول را دارد؟ قطعا مجری برنامه نود قراردادهای خود را با صدا و سیما افشا نخواهد کرد و مثل دفعات قبل با مظلوم‌نمایی آنقدر دریافتی خود را از صدا و سیما کم عنوان می‌کند که افرادی به فکر برگزاری گلریزان برای وی خواهند افتاد اما با مروری بر اخبار صرفا رسمی اعلام شده می‌توان به بخشی از دریافتی‌های عادل فردوسی‌پور پی‌برد که در ادامه به آن خواهم پرداخت. جالب‌ترین بخش ماجرا اینجاست که درست در زمانی که فردوسی‌پور در حال محاکمه فوتبالیست‌های ملی‌پوشی بود که باید جسم و ذهن خود را آماده حضور پرافتخار در جام‌جهانی کنند، خبری اعلام شد مبنی بر اینکه عادل فردوسی‌پور تهیه‌کننده برنامه‌های جام‌جهانی در تلویزیون شده است. این یعنی قرارداد چندصد میلیونی جدیدی برای حداکثر دو ماه. کسانی که با کار تهیه در تلویزیون آشنا هستند می‌دانند تهیه‌کننده طرف قرارداد با صدا و سیماست و پول برنامه نیز به وی پرداخت می‌شود. اگر این برنامه در ایام برگزاری جام‌جهانی هر روز پخش شود در مجموع حدود 40 برنامه (با برنامه‌های قبل و بعد از بازی‌ها)‌ حدود صد و پنجاه دقیقه‌ای یعنی 6000 دقیقه (حداقل)‌ پخش خواهد شد که با کمترین رقم حدود دقیقه‌ای یکصد هزار تومان،‌ یعنی 600 میلیون تومان به فردوسی‌پور پرداخت خواهد شد. البته اگر به ازای هر مسابقه جام‌جهانی یک برنامه پخش شود، با توجه به برگزاری 64 مسابقه و نیز برنامه‌های قبل و بعد بازی‌ها حدود 80 برنامه 150 دقیقه‌ای یعنی 12000 دقیقه برنامه و حدود یک میلیارد و 200 میلیون تومان به فردوسی‌پور پرداخت خواهد شد. البته ممکن است این اعداد و ارقام صحیح نباشد اما قطعا فردوسی‌پور می‌تواند با اسناد و مدارک رسمی و نه فقط حرف، آنها را ثابت کند. پس بهترین راه در این باره انتشار قراردادهای فردوسی‌پور مثل افشای قراردادهای بازیکنان است. البته همه این پول به فردو‌سی‌پور نخواهد رسید و به عوامل برنامه هم اختصاص خواهد یافت اما به هرحال باید شفاف‌سازی صورت گیرد. در کنار این برنامه توجه کنید که برنامه‌ای به نام فوتبال 120 هم از شبکه ورزش پخش می‌شود که تهیه‌کننده آن برنامه هم به‌صورت کاملا تصادفی(!) و خودجوش(!) عادل فردوسی‌پور است. این برنامه هم هفتگی است؛ یعنی هر سال 52 قسمت و در مجموع بیش از 6200 دقیقه پخش می‌شود که در صورت برآورد دقیقه‌ای 50 هزار تومان، مبلغی بیش از 300میلیون به فردوسی‌پور پرداخت خواهد شد. در کنار این برنامه به اصلی‌ترین کار مجری عادل تلویزیون یعنی برنامه نود هم باید توجه کرد که هر سال بیش از پنجاه برنامه حدودا 3ساعته پخش می‌کند یعنی بیش از 10000 دقیقه که اگر در کمترین رقم حدود دقیقه‌ای صد هزار تومان هم دریافت کند حدود یک میلیارد تومان دریافتی برنامه نود خواهد بود. در کنار اینها، رقم‌های جزئی بابت گزارش فوتبال و نیز دریافت حقوق ثابت ماهانه از صدا و سیما را هم اضافه کنید تا متوجه شوید مجموع قراردادهای فردوسی‌پور با صدا و سیما از قرارداد چند بازیکن ملی‌پوش استقلال و پرسپولیس هم بیشتر است. اگرچه ممکن است برخی ارقام صحیح نباشد (با توجه به عدم اعلام رسمی این ارقام)‌ یا اینکه فردوسی‌پور درباره آنها توضیحاتی داشته باشد اما تنها راه اینکه مردم به واقعیت برسند این است که همانطور که وزارت ورزش به عنوان مقام بالادستی استقلال و پرسپولیس، رقم قراردادهای بازیکنان را تایید کرده، صدا و سیما هم با انتشار قراردادهای فردوسی‌پور واقعیت را اعلام کند تا هم منتقدان نتوانند فردوسی‌پور را بی‌جهت نقد کنند و هم فردوسی‌پور نتواند با فرافکنی! اذهان هواداران فوتبال را منحرف کند.
پس بهتر است آقای فردوسی‌پور در راستای شفاف‌سازی برای مردم،‌ رقم دقیق قراردادهای میلیاردی خود را افشا کند. شاید فوتبالیست‌ها هم حق داشته باشند از امروز کمپینی تشکیل دهند برای شفاف‌سازی رقم‌های دریافتی مجری‌ای که آنها را دچار چالش‌های اساسی کرده است.