گروه سیاسی: دور چهارم مذاکرات وین بدون نتیجه پایان یافت. به اعتقاد برخی کارشناسان ضعف‌های موجود در توافق اولیه یکی از مهم‌ترین دلایل زیاده‌خواهی طرف مقابل در مذاکرات وین بوده و همین امر باعث عدم حصول نتیجه در دور چهارم شد.
در این رابطه «وطن امروز» با دکتر ابراهیم کارخانه‌ای، رئیس کمیته هسته‌ای کمیسیون انرژی مجلس گفت‌وگو کرده است.
***
  آقای کارخانه‌ای! دور چهارم مذاکرات وین به پایان رسید. موضوعی که در نگاه به رسانه‌های خارجی و اظهارات مقامات آمریکایی مشهود است این است که آنها روی نقاطی دست گذاشته‌اند که منتقدان توافق ژنو در اظهارات خود به آن اشاره کرده و متذکر شده بودند. به نظر شما موضوعاتی مثل نیازهای عملی یا قطعنامه‌های شورای امنیت که ایران متعهد شده در گام میانی به آنها بپردازد و طرف مقابل بر همین اساس موضوع موشک‌های ایرانی را مطرح می‌کند، دلیل اصلی عدم نتیجه در مذاکرات وین نبوده است؟ به عبارت دیگر آیا متن ضعیف توافق ژنو دلیل اصلی عدم نتیجه در مذاکرات وین نبوده است؟
ببینید! اینکه الان مطرح می‌شود مباحث اختلافی خیلی زیاد و بیشتر از 18 مورد است، خود گویای آن است که این مسائل در توافق اولیه کمتر مورد توجه قرار گرفته است و به صورت ریز در توافق ژنو به این مسائل پرداخته نشده است که الان این اندازه اختلاف وجود دارد. توجه به این نکته خیلی مهم است که برای ما توافق صرف مهم نیست بلکه حفظ و صیانت از دستاوردهای ملی مهم است. اینکه صرفا به یک توافق برسیم مهم نیست کمااینکه در مرحله اول هم به توافق رسیدند. نکته‌ای که باید تیم مذاکره‌کننده روی آن متمرکز شود و به نظر می‌آید در دور اول خیلی بیش از این باید مورد تاکید قرار می‌گرفت مساله شفاف‌سازی است. بهای شفاف‌سازی از سوی جمهوری اسلامی ایران مساوی با شکست حریم تحریم‌ها باید باشد. یعنی ما باید به بهای شکست همه تحریم‌ها شفاف‌سازی را در همین حد قبول می‌کردیم و الا محکمات حقوق هسته‌ای ایران مشخص است و ملت ایران هرگز قدمی از حقوق خود عقب‌نشینی نخواهد کرد. الان مذاکرات رسیده به خطوط قرمز و جمهوری اسلامی هم از خطوط قرمز خود عقب‌نشینی نمی‌کند لذا می‌بینیم مذاکرات به نتیجه نمی‌رسد. اگر در همان دور نخست مذاکرات روی خطوط قرمز تاکید خیلی بیشتری صورت می‌گرفت قطعا آن توافق هم در آن حد امضا نمی‌شد.
  یعنی شما معتقد هستید در توافق ژنو روی خطوط قرمز تاکید نشده بود؟
خطوط قرمز در دور اول باید بیشتر از این مورد توجه قرار می‌گرفت.
  لطفا چند نمونه که معتقدید باید بیشتر مورد تاکید قرار می‌گرفت را مثال بزنید.
ببینید! ما درباره غنی‌سازی چند خط قرمز داریم. ما باید غنی‌سازی را در حدی بپذیریم که نیاز کشور را در حد برنامه‌های هسته‌ای که در پیش داریم تامین کند و باید در همان دور اول حقوقی که NPT به کشورهای عضو داده است، برای خود تصریح کرده و زیر بار کمتر از آن نمی‌رفتیم. وقتی در بند ماده ۴ NPT صراحتا اشاره می‌شود که همه کشورهای عضو حق دستیابی، تحقیق، تولید و بهره‌برداری از انرژی هسته‌ای را دارند که مجموع اینها دستیابی به فناوری هسته‌ای را تشکیل می‌دهد و این حقوق هم به هیچ بهانه‌ای نمی‌تواند قابل انفکاک باشد، خب! در این رابطه حق را NPT به ما داده ولی مشاهده می‌کنیم ما غنی‌سازی را در گام نهایی حداقل با ۱۰ شرط پذیرفته‌ایم. در حالی که این شروطی که در رابطه با سطح، دامنه، ظرفیت و محل غنی‌سازی مطرح شده و دیگر شروط همه بر خلاف ماده ۴ NPT و حقوق کشورهای عضو است.
  غیر‌ از غنی‌سازی چه مواردی بوده که در توافق اولیه مورد تاکید قرار نگرفته است؟
مورد دیگر در رابطه با مساله غنی‌سازی ۲۰ درصد است. غنی‌سازی ۲۰ درصد در حقیقت گلوگاه اصلی توافقنامه و کانون اصلی تمام مسائلی است که 1+ 5 به آنها فکر می‌کند. غنی‌سازی 5/3 و ۵ درصد اگر در هر حجمی صورت بگیرد هیچ نگرانی برای طرف غربی ندارد، تاکید می‌کنم هر حجمی.
بنابراین هیچ‌گونه محدودیتی برای غنی‌سازی زیر ۵ درصد نباید وجود داشته باشد اما وقتی غنی‌سازی ۲۰ درصد و بالای آن می‌شود اینجاست که غربی‌ها بشدت روی آن حساس هستند. لذا وقتی ما توقف غنی‌سازی ۲۰ درصد را پذیرفتیم این مساله آنقدر برای آنها مهم بود که بهای آن باید شکست همه تحریم‌ها می‌بود.
 این موضوع در توافق ژنو در نظر گرفته نشد.
بله! همینطور است. فقط تحریم‌های هسته‌ای مطرح شد و بازهم تاکید می‌کنم توقف تولید اورانیوم ۲۰ درصد آنقدر برای طرف غربی مهم بود که باید در قبال آن همه تحریم‌ها برداشته می‌شد.
  به عبارت دیگر معتقد هستید توافق ژنو به صورت نامتوازن بسته شد؟
بله! همین را می‌خواهم عرض کنم و اینها مسائلی است که در گام نخست به آنها توجه نشده است.
  درباره گام میانی چطور؟ در این گام ایران متعهد شده است به قطعنامه‌های شورای امنیت بپردازد طوری که برای طرف مقابل رضایت‌بخش باشد و
بر اساس همین بند غربی‌ها موضوع موشک‌ها را مطرح می‌کنند.
ما در گام میانی عملا خودمان را هم در مقابل 1+۵ قرار دادیم، هم اتحادیه اروپایی و هم با توجه به بازرسی و اختیارات آژانس به عنوان ابزار نظارتی خود را در مقابل شورای امنیت قرار دادیم. البته ما از تیم مذاکره‌کننده حمایت می‌کنیم و خواسته‌های خود را باید از طریق این تیم به طرف مقابل عرضه کنیم و تیم مذاکره‌کننده نیز باید حرف ملت را مطرح کند.
  پس به اعتقاد شما توافق ژنو ضعیف بسته شد و الان همان ضعف یکی از عواملی است که باعث شد مذاکرات در وین متوقف شود.
بله! یکی از عواملی که باعث شد این اختلافات به وجود بیاید ضعیف بسته شدن توافق ژنو است.
  توصیه شما به دولت و تیم دیپلماسی چیست؟
آنچه مسلم است مردم باید کاملا نسبت به مسائل هسته‌ای توجیه شوند و مسائل مورد نقد و بررسی قرار گیرد، چرا که در نقد و بررسی نقاط ضعف و قوت بهتر مشخص می‌شود. نقد منصفانه باعث پیشرفت کارها خواهد شد. نقدها باید منصفانه باشد و البته بنده معتقدم دولت باید نسبت به نقدهایی که صورت گرفت خویشتنداری بیشتری از خود نشان داده و تیم مذاکره‌کننده نیز پاسخ این نقدها را می‌داد.
  ببینید! شما مطرح کردید در توافق ژنو بر بعضی خطوط قرمز تاکید نشد اکنون اگر  تیم مذاکره‌کننده به طرف غربی پیشنهاد کند، به‌مدت ۵ سال با ۸۰۰۰ سانتریفیوژ غنی‌سازی شود، آیا این خلافNPT، مصوبه مجلس و منافع ملی نیست؟
غنی‌سازی حق مسلم ملت ما است و ما به هیچ عنوان از مساله غنی‌سازی کوتاه نخواهیم آمد و چرخش سانتریفیوژ‌ها باید در حدی باشد که نیاز کشور ما را در حال و آینده تامین کند.
  بنابراین اعتقاد دارید اگر هر پیشنهادی از سوی تیم ایرانی خلاف ماده4  NPT  مطرح شود برخلاف مصالح است.
هر حقوقی که در معاهدات بین‌المللی به ما و همه کشورهای عضو داده شده است باید در توافق تصریح شده و نباید کمتر از آن پذیرفته شود و مرز شفاف‌سازی، مسائل ملی جمهوری اسلامی ایران است.

 

اشپیگل، معتبر‌ترین هفته‌نامه آلمان با استناد به اظهارات محافل کارشناسی و دفاعی در ناتو و دولت آلمان نوشت سازمان پیمان آتلانتیک شمالی توانایی و قابلیت دفاع از کشورهای حوزه بالکان در برابر تهدیدات نظامی احتمالی روسیه را ندارد. به گزارش تسنیم، اشپیگل در گزارشی نوشت: «چه اتفاقی می‌افتد اگر روسیه به کشورهای حوزه بالکان حمله کند؟» به گزارش این هفته‌نامه، ناتو و دولت آلمان درباره این سناریو باهم بحث می‌کنند و این نتیجه به دست آمده است که این ائتلاف نظامی تنها تا حدودی توانایی دفاع از کشورهای این حوزه را دارد. بر اساس اطلاعات «اشپیگل» و به نقل از محافل ناتو و دولت آلمان، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی در حال حاضر قادر نیست کشورهای حوزه بالکان را با ابزار نظامی متعارف همانگونه که بند ۵ پیمان ناتو پیش‌بینی کرده است، مورد حمایت قرار دهد. این درحالی است که تنش روزافزون میان روسیه با اتحادیه‌اروپا و ایالات‌متحده  بر سر بحران اوکراین، منطقه شرق اروپا بویژه کشورهای همجوار روسیه و بالکان را که مسکو نفوذی سنتی در برخی کشورهای آن از جمله صربستان و کرواسی دارد  و همین طور بلغارستان و  رومانی که پس از الحاق کریمه در حریم آبی روسیه در دریای سیاه  قرار گرفته‌اند، تهدید می‌کند.
بر اساس یک طرح پیش‌نویس کمیسیون دفاعی ناتو، شایستگی و توان روسیه در به راه‌انداختن اقدامات نظامی بدون دادن هشدار، یک تهدید گسترده را برای امنیت و پایداری منطقه اروپا و اقیانوس اطلس به نمایش می‌گذارد. مقامات ناتو عمیقا نگران هستند روسیه این توانایی را داشته باشد در کوتاه‌مدت و در هر مکانی یک تهدید نظامی در ابعاد منطقه‌ای و محلی ایجاد کند. در مقابل شرکای اروپایی ناتو از پایان جنگ سرد، قابلیت مبارزه در درگیری‌ها و جنگ‌های متعارف را از دست داده‌اند.
حتی در سال گذشته آلمان و فرانسه، 2 عضو کلیدی ناتو بر آن شدند تا برای جبران ضعف فزاینده ناتو در عملیات جنگی یک نیروی مشترک واکنش سریع را تشکیل دهند که تاکنون این طرح به نتیجه نرسیده است.  «المار بروک» از سیاستمداران بلندپایه در عرصه سیاست خارجی اتحادیه اروپا و از اعضای حزب دموکرات مسیحی در این راستا اظهار داشته است زمانی که کشورهای حوزه بالکان به ناتو وارد شدند هیچ تهدید نظامی از طرف روسیه وجود نداشت. ناتو نیز به قرارداد بسته شده با روسیه پایبند مانده و هیچ نیرویی را در این مناطق مستقر نکرد. البته از آنجایی که حالا به نظر می‌رسد سیاست پوتین تغییر کرده است باید ناتو نیز پاسخی برای این وضعیت بیابد. وزیر خارجه لهستان نیز خواستار حمایت نظامی بیشتر و گسترده‌تر از طرف ناتو شد و تصریح کرد ناتو باید در لهستان کاری را انجام دهد که در همه کشورهای دیگر عضو خود انجام داده است. پایگاه‌های نظامی در انگلیس، اسپانیا، آلمان، ایتالیا و ترکیه وجود دارد البته اینها کشورهای امنی هستند. اما در مناطقی که استقرار پایگاه‌ها ضرورت دارد این پایگاه‌های نظامی وجود ندارد.

عبدالله شهبازی: به بحثی که این روزها آقای علی یونسی، دستیار ویژه رئیس‫جمهور در امور اقوام و اقلیت‌های دینی و مذهبی در باب نقش شیر و خورشید مطرح کرده‌اند، کاری ندارم. فقط ارجاع می‌دهم به مقاله مرحوم مجتبی مینوی و توصیه می‌کنم آقای یونسی آن را بخوانند و سپس کمی در حوزه‌های اسطوره‌شناسی و مردم‌شناسی مطالعه کنند، آنگاه درمی‌یابند که بحث درباره این‌گونه نمادها بیش از آن تخصصی و جدال‫برانگیز است که به موضوع دعوای روز بدل شود.(1) با آقای مصطفی فقیهی هم‌نظرم که رفتارها و گفتارهای آقای یونسی در جایگاه اخیر ایشان بشدت «بحران‫‌آفرین» شده. آقای یونسی در حوزه تاریخ و مردم‌شناسی اقوام و فرهنگ‌های ایرانی که لازمه مسؤولیت کنونی ایشان است، تخصصی ندارند و آنچه می‌گویند معلوم نیست چه پیامدهایی برای جامعه ایران خواهد داشت؛ آن هم در فضای بین‌المللی بسیار خاص و بحرانی و تاریخ‫ساز کنونی که خونین‫ترین جلوه‌های دامن زدن به خصومت‫های دیرین قومی و فرهنگی در اوکراین فراروی ما است. مقاله فوق در اصل گزارشی است که مینوی به درخواست سفارت ایران در لندن در سال 1308ش تهیه کرد و به ضمیمه نامه 878 آن سفارت مورخ 25 بهمن 1308 به وزارت معارف ارسال کرد. این گزارش بعداً در «یادنامه دینشاه ایرانی» منتشر شد. به‌نوشته مینوی، تردیدی نیست که علامت شیروخورشید فقط در زمان پادشاهان قاجار رسمیت یافت و در سال 1252 محمدشاه در این باره دستورالعملی صادر کرد که در سالنامه سال 1332 وزارت امور خارجه چاپ شده است و بعضی می‌گویند این نقش را فتحعلی شاه رسمیت داد.
مینوی می‌نویسد: «در باب اصل منشأ شیروخورشید آنچه بر اینجانب معلوم شده این است که نمی‌توان آن را به عهد ماقبل اسلام منسوب کرد، سهل است در اوایل عهد اسلامی نیز متداول نبوده و از زمانی هم که باب شده استعمال آن عام نبوده است و در زمان واحد از شکل و رنگ پارچه بیرق و نقش آن و رنگ علامت منقوش به اختلاف وصف کرده‌اند. ولی تنها قول صریحی که در باب ابتدای استعمال شیروخورشید با یکدیگر قبل از زمان صفویه به‌دست آورده‎ام روایت ابن‎العبری [ابن‌عبری] صاحب تاریخ مختصرالدول است که می‌گوید چون سلطان غیاث‌الدین کیخسرو از سلاجقه روم (قونیه) دختر پادشاه گرجیان را به زنی گرفت (بین 635 و 641 هجری) و مردی عیاش و هوسران بود، می‌خواست صورت زن خویش را که بسیار دوست داشت بر روی دراهم نقش کند.
به او این‎طور راهنمایی کردند که صورت شیر را که بر بالای آن نقش خورشید باشد بر دراهم بسازد تا مقصود حاصل شده باشد ولی هر کس آن صورت را بیند گمان کند که این نقش طالع ولادت شاه بوده است. او نیز، چنان کرد. اگر داستان سابق‎الذکر با تمام جزئیاتش حقیقی باشد، شکل خورشید معرف صورت یک دختر گرجی و این ترکیب نقش بیرق از بقایای آل‎سلجوق می‌شود...».
مینوی می‌نویسد بر درفش کاویانی نقش هیچ حیوانی، از جمله شیر منقوش نبود. مینوی نقش شیر روی پرچم را نیز بازمانده از سنت پرستش حیوانات در میان قبایل دیگر می‌داند.
برای تکمیل و تصحیح نظر مرحوم مینوی باید اضافه کنم که خاستگاه نقوش شیر و خورشید به نجوم باستان می‌رسد که به 7 کوکب سیار و 12 صور فلکی باور داشتند. هر کوکب در یک یا 2 صورت فلکی جای می‌گرفت و خانه خورشید در صور فلکی اسد بود. هر یک از این کواکب آسمانی مقولاتی کلان بودند که ذیل آن مقولات کوچک‌تر جای می‌گرفتند.
خورشید نماد کمال و سروری بود و شیر «حیوان خورشیدی» یا «پادشاه حیوانات» شناخته می‌شد همان‌گونه که طلا «خورشید فلزات» بود. در تمدن‌های کهن خاورمیانه، نقش شیر و خورشید با الهه انانه (سومر) یا ایشتر (بابل) یا آناهیتا (ایران) دیده می‌شود مانند مهر هخامنشی که الهه آناهیتا را سوار بر شیر نشان می‌دهد و خورشید بر فراز اوست. بلاد و اقوام و اشخاص نیز ذیل این صور فلکی تقسیم‌بندی می‌شدند. یهودیان سبط خود (یهودا) را و مسیحیان، عیسی(ع) را «شیر» می‫خواندند و شیعیان همین تعبیر را برای علی(ع) به کار بردند. در کتب نجوم ایرانی، طالع ایرانشهر «اسد» (شیر) بود. ترکان و مغولان به نجوم بسیار علاقه‌مند بودند و در ایران رصدخانه‌ها به‌پا کردند و استفاده از نقوش شیر و خورشید را در پرچم‌های خود گسترش دادند.(2)
پی‌نوشت:
1- مجتبی مینوی، «منشأ نقش شیروخورشید علامت رسمی ایران»، تاریخ و فرهنگ، تهران: خوارزمی، چاپ اول، 1352، صص 352-379.
2- مرحوم مینوی فقط به پیشینه استفاده از نقوش شیر و خورشید در پرچم ایران اشاره کرده بودند، ولی من به سابقه پیدایش نقوش شیر و خورشید در نجوم باستان و کاربرد آن در نمادهای مربوط به اساطیر انانه و ایشتر و آناهیتا (الهه‌های باروری در تمدن‌های سومر و بابل و ایران باستان) پرداختم تا خاستگاه آن را بیان کنم و روشن کنم که این نقوش فقط «ایرانی» نیست و در همه جا کاربردهای گوناگون داشته است. به همین اکتفا کردم و وارد خود مسأله، یعنی همان «دام شیر و خورشید»، نشدم.

قوانین راهنمایی و رانندگی در ایران: اول نیسان می‌ره، بعد من، بعد هر کی تونست.
 

  شاه با آن همه خدمتی که به غرب و بویژه آمریکا کرد، دیدیم اولین جایی که مرز خود را به روی او بست و تمام خوش‌خدمتی‌های غلام حلقه به گوشش را نادیده گرفت، همان آمریکا بود. خوب است کسانی که در دولت حضور دارند و متاسفانه به غرب اعتقاد و اعتماد دارند و حسن‌ظن‌شان به آنها بیشتر از مردم خودشان است، بیدار شوند و اگر خودشان را می‌خواهند همچنان به خواب بزنند، خدا بیدارشان کند.
یحیی‌پور
  با تشکر از روشنگری‌های شما و سایر دلسوزان نظام اسلامی درباره توافق ژنو، ما ملت مشاهده کردیم و مذاکره‌کنندگان، هم مشاهده کردند و هم لمس کردند که پیش‌بینی‌ها درباره رفتار غربی‌ها با آن سوتیِ ‌دادن امتیازات بسیار به غرب در توافق ژنو درست از آب درآمد و کشورهای مستکبر دنیا، زیاده‌خواهانه چیزهای بیشتری می‌خواهند. خب! البته امیدواریم مذاکره‌کنندگان محترم با پذیرش اشتباه خود و اعتراف به آن، در ادامه دیگر به کسانی که به خودشان هم رحم نمی‌کنند اعتماد و اطمینان بیهوده نداشته باشند.
سیاری
  خیابان‌های تهران، دودگرفته و هوا نسبتاً آلوده است اما هر روز گفته می‌شود هوای تهران در حالت سالم قرار دارد!! آیا این اعلام سلامتی هوا سیاسی است یا واقعاً هوا سالم است؟!
جامی

مهدی محمدی: یکم- مسلما این تعبیر که مذاکرات وین 4 شکست خورده، اشتباه است. یک مذاکره دیپلماتیک، زمانی شکست‌خورده محسوب‌می‌شود که بر تداوم آن توافق‌نشود یا طرفین به این جمع‌بندی برسند که حتی در صورت تداوم هم قادر به توافق‌نخواهند بود. اکنون هیچ‌کدام از این دو اصل برقرار نیست. هم بر سر زمان مذاکرات بعدی در انتهای خرداد تفاهم شده- و من اعتقاد دارم مذاکره دوجانبه، محرمانه و اضطراری بیشتری هم در این میان انجام خواهد شد- و هم اینکه هر دو طرف گفته‌اند به‌رغم دشواری کار هنوز تصور می‌کنند احتمال رسیدن به توافق‌تا پایان تیرماه آینده وجود دارد. آنچه اتفاق افتاده این است که مذاکرات وین 4 به محقق شدن انتظاری که از آن وجود داشت یعنی آغاز نگارش متن توافق‌جامع منجر نشده است. سوال این است که اولا چرا این اتفاق رخ نداده و ثانیا حال که دو طرف دریافته‌اند نوشتن یک متن مورد توافق‌آنقدرها هم ساده نیست، در آینده باید منتظر چه چیزی بود؟
دوم- مذاکره‌کنندگان ایرانی برای نخستین بار درباره چرایی عدم‌پیشرفت در مذاکرات اندکی صریح بوده‌اند. محمدجواد ظریف در توئیتر خود نوشته مذاکرات پیشرفت نکرد چون طرف مقابل براساس توهماتش مذاکره می‌کند. عباس عراقچی هم در تلویزیون گفت: علت عدم‌پیشرفت مذاکرات زیاده‌خواهی آمریکا بوده است. همین که تیم ایرانی از رویه کلیشه‌ای ابراز اعتماد به طرف آمریکایی یا تلاش برای توجیه اقدامات خصمانه آن علیه ملت ایران دست‌برداشته، خود پیشرفت بزرگی است. اجازه بدهید به یاد بیاوریم از ابتدا هم هدفگذاری کلان مذاکرات از دید سیاستگذاران اصلی کشور همین بود که یا به یک توافق‌خوب برسیم یا اگر نشد، اصول تفکر مقاومتی و روحیه و رویه بی‌اعتمادی به آمریکا در جامعه ایرانی احیا شود و قدرت بگیرد. در واقع اگر به سمت هر کدام از این دو هدف حرکت کنیم، ایران برنده بازی خواهد بود. اکنون تیم مذاکره‌کننده ایرانی خود می‌گوید آمریکا متوهم و زیاده‌خواه است و تا وقتی که شیوه مذاکره خود را اصلاح نکند، پیشرفتی رخ نخواهد داد. ارسال این پیام به جامعه که آمریکا قابل اعتماد نیست از سوی ظریف و عراقچی (اگرچه آقای روحانی هنوز ساکت است) به عقیده من دارای ارزش راهبردی است و اگر به اندازه کافی صادقانه باشد– که ان‌شاءالله هست- خود به خود مسیر مذاکرات را اصلاح خواهد کرد.
سوم- اینکه مذاکرات در زمینه نگارش متن توافق‌جامع پیشرفت نکرده به عقیده من دارای دو دسته علت است: علت‌های راهبردی و علت‌های تکنیکی .
همه آنچه را که می‌توان «علت راهبردی عدم‌پیشرفت در مذاکرات وین 4» خواند، در چند جمله قابل خلاصه‌سازی است. مهم‌ترین علت این است که رفتار دولت آقای روحانی و شیوه مذاکره‌ تیم فعلی بویژه در توافق‌ژنو و مجموعه آدرس‌های آشکار و پنهانی که در این مدت به غرب ارسال شده، جملگی حاوی این پیام بوده است که اصلی‌ترین و راهبردی‌ترین هدف برای دولت روحانی لغو تحریم‌هاست و از آنجا که روحانی و دولتش از این حیث خود را در اضطرار می‌بینند و آشکارا گفته‌اند که در صورت تداوم تحریم‌ها توان اداره اقتصاد کشور را ندارند، بنابراین طرف غربی تصور می‌کند اگر به اندازه کافی سرسخت باشد، می‌تواند هر امتیازی را از تیم ایرانی دریافت کند. در یک جمله آمریکایی‌ها تصور می‌کنند دولت روحانی آنچنان نیازمند توافق‌است که در نهایت هیچ توافقی را با این استدلال که یک توافق بد است، رد نخواهد کرد. به همین دلیل تصور می‌کنم منطقی است اگر انتظار داشته باشیم دورانی از عدم‌پیشرفت پی در پی در مذاکرات ایران و 1+5 آغاز شود. آمریکایی‌ها تلاش خواهند کرد با نشان دادن دورنمای تشدید تحریم‌ها در صورت عدم‌توافق ‌با ایران، مقاومت دولت روحانی را در مقابل زیاده‌خواهی‌های خود درهم بشکنند. پیش از این بارها گفته‌ایم (و هر بار هم البته در پاسخ ناسزایی جدید از آقای روحانی شنیده‌ایم) که یک توافق‌خوب با دشمنی همچون آمریکا، شکل نخواهد گرفتمگر اینکه این دشمن عمیقا درک کند محاسبات راهبردی ایران تابعی از شدت فشارها نیست و ایران سناریوهایی حاضر و آماده برای شرایط تشدید تحریم‌ها و عدم‌توافق‌دارد. هرگونه گره‌خوردگی بیش از حد مسائل اقتصادی به تحریم‌ها و تحریم‌ها به مذاکرات، تنها نتیجه‌ای که به بار می‌آورد این است که طرف مقابل را سرسخت تر، مطالبات آن را بیشتر و مابه‌ازاهای پیشنهادی‌اش را کمتر می‌کند. در واقع و به طور خلاصه، آقای رئیس‌جمهور باید بداند وضعیت فعلی مذاکرات محصول برآوردی است که آمریکا از محاسبات راهبردی دولت ایران دارد. به محض اینکه این برآورد تغییر کند– که قبل از انتخابات در حال تغییر بود- شیوه مذاکره آمریکا هم متحول خواهد شد. کافی است روحانی ثابت کند لغو یا عدم‌لغو تحریم‌ها برایش مهم نیست و عملا نشان بدهد توان اداره کشور حتی در صورت تشدید تحریم‌ها را هم دارد؛ آن وقت خواهد دید گشایش‌های فوری در مذاکرات رخ خواهد داد.
اما علت‌های تکنیکی هم کم‌اهمیت نیست. نخستین علت تکنیکی عدم‌پیشرفت در مذاکرات وین 4 این است که هر دوطرف فعلا موضع حداکثری خود را بیان کرده‌اند. این منطق مذاکراتی از این دست است که مذاکره با بیان مواضع حداکثری شروع می‌شود ولی هر دو طرف می‌داند جا برای چانه‌زدن وجود دارد و تازه پس از آن است که چانه‌زنی میلیمتری درباره جزء‌به‌جزء موارد آغاز می‌شود. بنابراین کاملا طبیعی است دور اول کمی تلخ و تند باشد ولی می‌توان انتظار داشت لااقل درباره آن دسته از مسائلی که دو طرف درباره نحوه حل آن اجمالا تفاهم دارند، نگارش متن توافق‌نهایی بزودی شروع شود اما دسته‌ای از مسائل وجود دارد که ظاهرا درباره آنها راه‌حلی که هم تهران آن را بپذیرد و هم واشنگتن هنوز به دست نیامده است. منطقی این است که تصور کنیم  درباره این دسته از مسائل چانه‌زنی تا دقیقه آخر مذاکرات وین 6 ادامه خواهد داشت و اگر بنا باشد تفاهمی انجام شود این تفاهم در لحظه آخر اتفاق خواهد افتاد.
علت تکنیکی دوم این است که این مذاکرات اساسا بر پایه توافق‌ژنو انجام می‌شود که آشکارا یک توافق‌بد بوده است. توافق‌ژنو ایران را به مثابه یک استثنا در نظر می‌گیرد، حق غنی‌سازی برای ایران قائل نیست مگر آن مقدار که غربی‌ها بپذیرند و می‌گوید درباره هیچ‌چیز توافق‌نخواهد شد مگر اینکه درباره همه‌چیز توافق‌شده باشد. به عقیده من، تیم ایرانی باید صادقانه این موضوع را بپذیرد که اگر امروز مذاکرات درباره توافق‌جامع به مشکل برخورد کرده از جمله به این علت است که توافق‌ژنو پایه‌ای نیست که بتوان یک توافق‌خوب را بر آن استوار کرد. دوستان مذاکره‌کننده که امروز می‌گویند آمریکا متوهم و زیاده‌خواه است باید به یاد داشته باشند این همان آمریکایی است که توافق‌ژنو از دل مذاکرات محرمانه با آن بیرون آمد. من پیش از این گفته‌ام و تصور می‌کنم تیم مذاکره‌کننده دیر یا زود چاره‌ای جز پذیرش این امر نخواهد داشت که تنها راه و بهترین راه رسیدن به یک توافق‌خوب با 1+5 خلاص شدن از شر الزامات و محدودیت‌هایی است که توافق‌ژنو مقرر کرده است. اگر بناست با ایران به عنوان یک استثنا برخورد نشود، حقوق ایران به رسمیت شناخته شود و تکالیفش هم زیاده‌خواهانه و متوهمانه معین نشود، باید توافق‌نهایی را بر شالوده‌ای جدید جز توافق‌ژنو استوار کرد.
اکنون می‌توان درباره سومین علت تکنیکی عدم‌پیشرفت در مذاکرات بحث کرد. اگرچه منابع غربی در این دو روز سعی کرده‌اند بگویند اختلاف اصلی میان دو طرف درباره مساله «ظرفیت غنی‌سازی» است که ایران می‌تواند در طول گام‌نهایی حفظ کند ولی شواهد نشان می‌دهد موضوع عمیق‌تر از این است.
رسانه‌ها گزارش داده‌اند تیم ایرانی در مذاکرات وین 4 براساس 5 خط‌قرمز زیر مذاکره کرده است:
یکم- تحقیق و توسعه قابل مذاکره نیست.
دوم- همه تحریم‌ها باید در توافق‌نهایی به یکباره (و نه تدریجی) لغو شود.
سوم- درباره ظرفیت غنی‌سازی که ایران می‌تواند در گام نهایی حفظ کند، تنها نیاز ایران ملاک است نه چیز دیگر.
چهارم- ماهیت آب‌سنگین رآکتور اراک باید حفظ شود.
پنجم- در این مذاکرات مطلقا به مباحث دفاعی ایران ورود نخواهد شد.
درباره منطق این خطوط‌قرمز بزودی و در یادداشتی جداگانه بحث خواهیم کرد ولی اگر این گزارش‌ها درست باشد– که ظاهرا هست- می‌توان گفت تیم ایرانی اصول راهنمای یک توافق‌خوب را یافته است. به شرط اینکه الگوی مذاکراتی تیم ایرانی به نسبت توافق‌ژنو تغییر کند و به‌گونه‌ای باشد که غرب دریابد این اصول واقعی است نه تاکتیک چانه‌زنی و همچنین به شرط اینکه دولت و تیم مذاکره‌کننده از عواقب یک یا چند بار شکست مذاکرات هراسان نباشند، یک توافق‌خوب با آمریکایی که اساسا چاره‌ای جز توافق‌کردن ندارد، دور از دسترس نیست.
 

دستگیری گسترده اعضای خانواده «آیت‏‌الله حکیم» توسط رژیم بعث عراق (1362 ش)
در راستای سرکوب هرگونه مقاومت علیه نظام دیکتاتوری بغداد، رژیم بعث عراق 90 تن از اعضای خاندان آیت‏الله سیدمحسن حکیم را دستگیر و چند روز بعد 6 تن از آنها را اعدام کرد. مدتی پس از آن نیز 10 تن دیگر از اعضای این خانواده، اعدام شدند. آیت‏الله‌العظمی حکیم از مراجع بزرگ تقلید در عراق بود که در سال 1348 ش وفات یافت. فرزندان و بسیاری دیگر از اعضای خانواده وی اهل علم و دانش هستند. به همین دلیل، رژیم عراق که از نفوذ خاندان حکیم در میان مردم این کشور بیمناک بود، در راه مبارزه با دین، روحانیت و حوزه‏های علمی دینی، تعداد زیادی از اعضای این خانواده را از بین برد یا زندانی کرد.
درگذشت «شاه اسماعیل صفوی» و جلوس «شاه طهماسب» (930 ق)
شاه اسماعیل صفوی در رجب سال 930 ق هنگامی که عازم قفقاز بود بیمار شد و در نوزدهم این ماه در نزدیکی سراب جان سپرد. در آن زمان او 38 ساله بود و 24 سال از پادشاهی وی می‏گذشت. جسد اسماعیل اول را به اردبیل آورده و در آرامگاه شیخ صفی‌الدین اردبیلی به خاک سپردند. او محبوب مردم ایران بود. شاه اسماعیل به محض آنکه بر تخت سلطنت نشست، مذهب تشیع را در کشور، کیشِ رسمی قرار داد و دولتی نیرومند به وجود آورد. پس از مرگ شاه اسماعیل، پسرش طهماسب اول که یازده سال داشت بر اریکه‏ قدرت تکیه زد.
تولد «مالکوم ایکس» رهبر نهضت سیاهان آمریکا (1925م)
مالک شباز معروف به مالکوم ایکس، رهبر نهضت سیاهان آمریکا در 19 مه 1925م در خانواده‌ای فقیر در آمریکا به دنیا آمد. هنگامی که مالکوم 4 ساله بود، خانه و کاشانه والدینش توسط فرقه نژادپرست کوکلوکس کلان به آتش کشیده شد و دو سال بعد پدرش را نیز از دست داد. وی پس از آن در یک مدرسه شبانه‏روزی به تحصیل پرداخت ولی در 15 سالگی به دلیل فقر، مدرسه را نیمه‌تمام رها کرد. مالکوم پس از آن به کار در یک هتل روی آورد و تحت تاثیر محیط به اعتیاد و دزدی کشیده شد تا اینکه در 21سالگی به جرم سرقت به 5 سال زندان محکوم گردید. وی در زندان با بسیاری از زندانیان که غالباً سیاهپوست و از خانواده‏های مسلمان بودند آشنا شد و با عالیجاه محمد، رهبر جنبش مخفی سیاهان آمریکا نیز ارتباط برقرار کرد. این ارتباط، پس از زندان نیز ادامه یافت. سال‏های عضویت و همکاری مالکوم ایکس با این جنبش اسلامی همچون سال‏های زندان تاثیر بسزایى در تغییر شخصیت وی نهاد و او را به کلی متحول نمود. مالکوم ایکس از آن پس فراگیری علوم دینی و مطالعه کتاب‏های اسلامی را آغاز کرد و با کمک‏های مردم توانست دو مسجد در دیترویت و فیلادلفیای آمریکا برای مسلمانان بنا نماید. او در مارس 1964م با هدف تشکیل سازمان وحدت سیاهان آفریقایى و آمریکایى، از جنبش عالیجاه محمد جدا شد. مالکوم با تشکیل این سازمان و انجام سخنرانی‏های متعدد در مساجد و اماکن عمومی سیاهان توانست تشکیلات نسبتاً منسجمی از سیاهپوستان مقیم آمریکا به وجود آورد. مالکوم ایکس در برابر حرکت مسالمت‏آمیز مارتین لوترکینگ، کشیش سیاهپوست آمریکایى برای کسب حقوقِ برابر اجتماعی برای سیاهان، اعتقاد به مبارزه گسترده سیاسی و لزوماً قهرآمیز داشت تا به وسیله آن بتوان نظام سرمایه‏داری آمریکایى را که در تاریخ آن فقط قتل و غارت سرخپوستان و سیاهان و مردمان آمریکای لاتین، آسیا و آفریقا وجود داشت، مجبور به پذیرش حقوق سیاهان نمود. مالکوم درسال 1964م به قاره آفریقا و آسیا سفر کرد و با جهان اسلام از نزدیک آشنا شد، اما سه ماه پس از بازگشت به آمریکا در 21 فوریه 1965م در شهر نیویورک مورد سوء‌قصد قرار گرفت و در 40 سالگی به شهادت رسید. ماجرای شهادت او مانند تمام ترورهای سیاسی آمریکا، همچنان در پرده‏ای از ابهام فرو رفت اما شواهد بسیاری حکایت از دخالت سازمان امنیت داخلی آمریکا یعنی اف‌بی‌آی و سازمان ضدجاسوسی آن کشور موسوم به سی‌آی‌ای در این امر دارد.