مهدی محمدی: مذاکرات هسته‌ای در روزها و بلکه ساعات پایانی خود به سر می‌برد. درون مذاکرات و از مجموعه اظهارات و مواضعی که تعداد آنها به اندازه کافی پرشمار است؛ یک نکته بیشتر بیرون نمی‌آید و آن هم این است که عزم دو طرف برای نهایی کردن متن یک توافق در این دور از مذاکرات جزم است. تکلیف آمریکایی‌ها البته روشن است؛ آنها به صراحت گفته‌اند رئوس آنچه را می‌خواسته‌اند در لوزان به دست آورده‌اند و اکنون هم راهبردی جز حفظ چارچوب لوزان ندارند. بیانیه لوزان-که اکنون تردیدی نیست یک توافق بوده- کلیدی‌ترین هدف آمریکا را که محدودسازی برنامه هسته‌ای ایران برای بلندمدت ضمن حفظ فشارها و گستراندن یک رژیم بازرسی ویژه در ایران است به خوبی برآورده می‌کند. آنچه اکنون اهمیت دارد، این است که آقای روحانی به عنوان رئیس‌جمهوری که به مردم صراحتا وعده داده در هرگونه توافق هسته‌ای حقوق ایران به طور کامل حفظ و همه تحریم‌ها برداشته خواهد شد، با این شرایط چه خواهد کرد؟ و علاوه بر این، این سوال هم مطرح است که تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای که رهبری معظم انقلاب اسلامی آنها را با صفات شجاع، غیور، متدین و امین ستوده‌اند، در روزهای آینده چه تصمیمی خواهند گرفت؟
همه این سوال‌ها، در واقع خود مقدمه یک سوال بزرگ‌تر است و آن هم اینکه متن نوشته شده برجام چه نسبتی با خطوط قرمز نظام جمهوری اسلامی یا بهتر بگویم با امنیت و معیشت ملت ایران دارد؟ آیا این توافق همان است که ادعا می‌شود یا اینکه با استفاده از تکنیک‌هایی چون پیچیده‌سازی و مبهم‌نویسی، فکت‌شیت آمریکاست که اندکی تغییر آرایش داده است؟!
اجازه بدهید پیش از بررسی جزئی‌تر مساله چند نگرانی مهم را با هم مرور کنیم:
1- ادبیات مقام‌های دولتی بویژه شخص رئیس‌جمهور در یک ماه گذشته مملو از کدهایی بوده است که هدف از آنها ایجاد نوعی توجیه ایدئولوژیک برای توافقی است که ظاهرا خود می‌دانند یارای دفاع از محتوای آن را ندارند و نخواهند داشت. به راستی اگر یک توافق خوب در کار است، چه نیازی است که ماجرای صلح امام مجتبی (ع) به میان کشیده شود؟
2- گذشته از این، گوشه و کنار در این مدت مکرر شنیده‌ایم که برخی از آنها که اکنون متولی امورند به تلویح نزدیک به تصریح گفته‌اند اگر این توافق رخ ندهد، مسؤولیت حل مشکلات مردم را نخواهند پذیرفت!
3- به متن مذاکرات که مراجعه می‌کنیم و به اظهارات مقام‌های غربی و دیپلمات‌های ایرانی، مطلقا نشانه‌ای از اینکه چارچوب لوزان به منظور انطباق با خطوط قرمزی که رهبر انقلاب اسلامی ترسیم فرمودند در حال اصلاح بنیادین باشد، دیده نمی‌شود. واضح است که اصلاح چارچوب لوزان مستلزم یک تغییر ریل اساسی در مذاکرات است که نمی‌توان آن را با عجله و در زمانی چنین کوتاه رفع و رجوع کرد. سوال اصلی اکنون این است که تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران به کدام چارچوب متعهد است؛ چارچوب لوزان که خود ادعا می‌کرد یک بیانیه مطبوعاتی غیرالزام‌آور بیش نیست یا چارچوبی که رهبر معظم انقلاب اسلامی هفته گذشته علنا جزئیات آن را اعلام فرمودند و می‌دانیم که از مدت‌ها قبل نیز به‌طور خصوصی به تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای اعلام شده بود؟
4- منشأ دیگر نگرانی، اظهارات مکرر مقام‌های آمریکایی است که طی آن جزئیاتی را درباره مسائلی مانند تحریم‌ها، تحقیق و توسعه و دسترسی و بازرسی به‌عنوان توافق با ایران اعلام کرده‌اند که حتی اگر کسری از آن درست باشد، توافق فعلی نه بد، بلکه فاجعه‌بار خواهد بود. سوال این است که آیا این اظهارات درست است؟ اگر بلی، که تکلیف روشن است و اگر خیر، چرا کسی آنها را اصلاح نمی‌کند؟
اجازه بدهید یکی، دو نمونه مهم را بررسی کنیم.
در زمینه تحریم‌ها آنچه از جمع‌بندی مجموعه اطلاعات موجود می‌توان دریافت، این است که کلیت توافق نهایی شده چنین است:
ایران و 1+ 5 در 3 مقطع زمانی درباره تحریم‌ها اقدام می‌کنند:
اول- روز اعلام توافق؛ در این روز متن توافق از سوی 2 طرف اعلام و الزامی می‌شود.
دوم- روز عملیات؛ در این روز که احتمالا با روز اعلام فاصله‌ای یک تا 2 ماهه خواهد داشت، غرب تعلیق تحریم‌ها را اعلام می‌کند و ایران نیز اجرای تعهدات هسته‌ای خود را آغاز می‌کند. بسیار مهم است که توجه شود در روز عملیات، 1+ 5 صرفا تعلیق تحریم‌ها را «اعلام» می‌کند ولی هیچ اقدام عملی در این زمینه صورت نخواهد داد.
سوم- روز اجرای توافق؛ در این روز که احتمالا اواخر امسال خواهد بود، اجرای اقدامات ایران پایان یافته و توسط آژانس راستی‌آزمایی نیز شده است. تازه در این روز است که 1+ 5 تعلیق تحریم‌ها را آغاز می‌کند.
سوال اصلی این است که اگر این فرمول درست باشد، آیا این همان فکت‌شیت آمریکا نیست؟ گنجاندن یک پارامتر جدید  به نام روز عملیات در متن توافق آیا چیزی جز پیچیده‌سازی بیهوده و باز کردن راه برای تحقق درخواست اصلی آمریکا یعنی موکول کردن تعلیق تحریم‌ها به زمان پایان اجرای تعهدات هسته‌ای ایران است؟ اصول توازن، همزمانی و بازگشت‌پذیری چگونه در این فرمول مراعات شده است؟ اگر ایران تعهدات خود را به طور کامل انجام داد و آمریکا از عمل به آنچه وعده کرده خودداری کرد، ایران چه ابزاری برای پاسخگویی دارد؟ و گذشته از اینها، آیا این فرمول مبتنی بر اعتماد به آژانس نیست آن هم با این خوش‌خیالی که آژانس مساله‌ای همچون PMD را در زمانی کوتاه خواهد بست و ایران را ساده و آسان از اتهامی یک دهه‌ای خواهد رهاند؟
درباره مساله بازرسی‌ها نیز نگرانی‌هایی مشابه وجود دارد. ظاهرا تنها چیزی که در دیدگاه آمریکا تعدیل شده این است که اولا حل و فصل کامل موضوع PMD دیگر پیش‌شرط اعلام توافق نیست و ثانیا به روش‌هایی آژانس از اصرار برای دسترسی به یک فهرست مشخص از افراد و مکان‌ها موقتا صرفنظر کرده است تا بتواند در آینده و با توافق روی یک رژیم فراپروتکلی از دسترسی‌ها و بازرسی‌ها، فهرست‌هایی بزرگ‌تر و طولانی‌تر روی میز ایران بگذارد. بدتر از همه اینکه نشانه‌ای وجود ندارد که PMD از فهرست پیش شرط‌های تعلیق تحریم‌ها برداشته شده باشد و همچنان خبرهایی که از وین می‌رسد حکایت از آن دارد که برخی دسترسی‌ها به آژانس در این باره پیش از تعلیق تحریم‌ها ارائه خواهد شد. سوال این است که آیا رژیم بازرسی‌های فراپروتکلی منتفی شده است؟ آیا آژانس برای راستی‌آزمایی اجرای برجام در ایران به حدود خاصی محدود خواهد بود؟ آیا دسترسی و بازرسی نظامی برای همیشه منتفی است؟
نگرانی‌ها درباره این مسائل و مسائل دیگری از این دست به طور فزاینده‌ای رو به رشد است. متاسفانه دولت آقای روحانی هرگز با آمریکایی‌ها به گونه‌ای مذاکره نکرده که بتواند آنها را در سطح راهبردی متقاعد کند که ایران نیازمند توافق به هر قیمت نیست و برای حل مسائل خود راه‌های جایگزین دیگری جز توافق را هم در اختیار دارد. این شکل از مذاکره آمریکایی‌ها را متقاعد کرده است که می‌توانند هر چه بیشتر امتیاز بخواهند و هر چه کمتر امتیاز بدهند و مطمئن باشند آقای روحانی بنای معکوس کردن این روند را ندارد.
بدترین سناریوی ممکن هم این است که تیم مذاکره‌کننده تصمیم بگیرد به مذاکرات خاتمه داده و یک متن مبهم و بشدت مشکوک و قابل بحث را به تهران بیاورد و به منظور تصمیم‌گیری روی میز مقامات بگذارد. اگر شجاعت، امانت، غیرت و تدین یک اقتضا داشته باشد، آن این است که یک متن بد در همان وین از سوی تیم مذاکره‌کننده رد خواهد شد و هرگز به تهران نخواهد آمد. تیم مذاکره‌کننده فقط برای بله گفتن خلق نشده است. اگر دولت آقای روحانی در پی یک توافق خوب است یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی را که باید به دست بیاورد مهارت نه گفتن است. این امر زمانی آسان‌تر خواهد شد که توجه کنیم آمریکایی‌ها به این توافق سخت نیازمندند و در صورت شنیدن یک «نه» قاطع و صریح از سوی ایران - ولو اینکه مدتی کوتاه قهر و بداخلاقی کنند- دوباره سر میز مذاکره بازخواهند گشت. اوباما بدون توافق با ایران هیچ میراث درخوری نخواهد داشت و این چیزی نیست که بنا باشد مجانی به آن هدیه شود. محدودیت‌های گزینه‌های غرب، قدرت ملی بی‌سابقه ایران و شرایط منطقه‌ای بشدت حساس به آمریکا اجازه نخواهد داد در واکنش به یک «نه» قاطع از سوی ایران، تصمیماتی بیش از حد رادیکال اتخاذ کند.
نگاه آمریکا به یک توافق هسته‌ای، نگاه به مثابه زیرساختی است که بناست ماهیت انقلاب اسلامی را در ایران دگرگون کند. از این منظر، یک توافق خوب و رسیدن به فرمولی که حقیقتا بتوان آن را برد-برد دانست بدون شک غیرممکن است. از حیث مذاکراتی نیز خطوط قرمزی که آمریکایی‌ها به طور پنهان برای خویش مقرر کرده‌اند، به هیچ‌وجه امکان جمع شدن با خطوط قرمز ایران را ندارد. خروجی راهبردی این مذاکرات قابل تحریف نیست. خروجی 2 سال مذاکره این است که راهبرد آمریکا درباره ایران بسیار خصمانه‌تر از گذشته و دشمنی آن عیان‌تر شده است. هر تلاشی برای تحریف این پیام راهبردی به شکل اعلام یک توافق، به سرعت شرایطی فوق‌العاده خطرناک خلق خواهد کرد. اجازه بدهید صریح‌تر بگویم؛ هر توافقی که از خطوط قرمز نظام فاصله قابل توجه داشته باشد هیچ شانسی برای اجرا نخواهد داشت، چرا که نظام جمهوری‌اسلامی قصد ندارد صرفا برای خوشایند آمریکایی‌ها ارزش‌ها، امنیت و معیشت مردم خویش را در معرض مخاطره قرار بدهد.
 

حسین قدیانی:  همین اول بسم‌اللهی، صلواتی نثار روحش ‌کنیم که چهارشنبه‌ هفته پیش، شاید بی‌آنکه یادمان باشد، سالروز شهادتش بود؛ «مختار ثقفی». ابن‌ابی‌عبیده، چهاردهم رمضان سال 67 قمری، لابد با زبان روزه به شهادت رسید. تا شمای خواننده و یحتمل تشنه‌لب، بگویی «السلام علیک یا اباعبدالله»، اشاره کنم به رخداد مهم دیگری در پانزدهم رمضان سال 60 یعنی آن روز که حضرت سیدالشهدا، سفیر خود را روانه کوفه کرد. برای اهل معنی، «مسلمیه» از همین نیمه ماه مبارک آغاز می‌شود، از همان روز که مسلم‌بن‌عقیل رهسپار کوفه شد بلکه در دیار بی‌وفایی، سفیر باوفایی برای امام خود باشد. نیک اگر بنگری «شهرالله»، «ماه ثارالله» هم هست. از «مسلم سفیر» تا «مختار شهید» آنچه باید فراگرفت، هم «درس» است و هم «عبرت». اگر جناب مسلم، به شهادت قریبانه تاریخ، نیز به شهادت غریبانه خودش، شأن بلندبالای سومین امام مسلمین را به احسن وجه حفظ کرد، این مردمان مذاکره‌کننده ما هم باید مراقب باشند مبادا به برند انقلاب اسلامی آسیب برسد. چه بسیار خون ریخته شد و خون دل‌ها خورده شد بلکه ما در مذاکرات هسته‌ای، با دست پر وارد میدان شویم. از آن «مصطفی» که عصر خمینی در دهلاویه به شهادت رسید، تا این «مصطفی» که در عصر خامنه‌ای، شهید راه علم و خودکفایی شد، زجرها کشیدند «مادران فرزند از دست داده». فلذا این «سرمایه» مفت به دست نیامده که راحت به تاراج رود. به یک عبارت، می‌توان مدعی شد کار مسلم در کوفه هم چیزی از جنس «مذاکره» بود. از قضا، ظاهر امر، حکایت از شکست مذاکرات کوفه داشت، لیکن مهم این است که توی مسلم، توی بچه مسلمان، بالای دارالاماره روزگار خودت، «سرافکنده» باشی یا «سربلند»؟! همین جا بگویم که اساسا موافق هر نوع قیاسی میان امروز و صدر اسلام نیستم. حتی میان امروز و صدر انقلاب هم، اگر قرار است مقایسه‌ای انجام شود، این قیاس باید صحیح باشد و اصولی. فی‌المثل، گاهی عنوان می‌شود که اوضاع امروز ما، حکایت اوضاع پایان 8 سال جنگ است که به قطعنامه منتهی شد. جالب اینجاست؛ این خبط بزرگ را هم بعضا هواداران دولت مرتکب می‌شوند، هم بعضا منتقدان دولت. یکی می‌گوید؛ «شرایط از بس بد است، لاجرم هر چه دشمن گفت باید بپذیریم»! آن یکی اما به جای جواب متین، حرف را شاید «صریح» بزند اما «صحیح» نمی‌زند! باورم هست دور از جار و جنجال بی‌خود، ابتدا باید قطعنامه 598 را شناخت، بعد نشست و دید که آیا اساسا آن روز، قابل قیاس با امروز هست یا نه؟ و اگر هست، این قیاس چگونه باید صورت گیرد که «درست» باشد، نه «درشت»؟ درباره 598 چند نکته واضح وجود دارد که مع‌الاسف زد و خوردهای سیاسی، وضوح آن را کم می‌کند. فهرست‌وار به بعضی از این نکات لازم است اشاره کنم.
1 - خمینی، بت‌شکن‌تر و انقلابی‌تر از آن بود که احدی یا حتی جماعتی بتوانند به دست او «جام زهر» بدهند. آنی در تصاویر حضرت روح‌الله دقت مجدد کنید! دست آن ابرمرد خدایی، انصافا جام زهر می‌شد داد؟ لطفا برندارید جواب دهید؛ «تاریخ حتی شاهد بسته شدن دست معصوم هم بوده، خمینی که جای خود دارد»! قیاس غلط، همین است اتفاقا! کوچه‌های چند شهیدداده، هیهات که اجازه دهد ماجرای تلخ کوچه بنی‌هاشم باز هم تکرار شود. همه نقدهای درست، سر جای خود محفوظ، من اما راستش با این تعابیر «مثلث جام زهر» و «مربع قبول قطعنامه» و چه و چه مخالفم، چرا که حتی حرف احساسی و برآمده از دل را هم باید دقیق گفت و عمیق. واقعیت آن است که آن «جام زهر» حکایت «یا دهر اف لک من خلیل» شکایت از روزگار بود که گاه حتی با معصوم و جانشین معصوم هم سر به ناسازگاری می‌گذارد. عاقبت، برای امامی که بیمی از 20 ساله شدن جنگ تحمیلی هم نداشت، چون جام زهر بود قبول قطعنامه. فلذا شکایت از روزگار را بد نباید حکایت کرد. به متن قطعنامه 598 شاید نقدهای فنی و کارشناسانه وارد باشد، لیکن این همه بهانه نمی‌شود که حرف را فقط از سر احساس بزنیم!
صدالبته راقم این سطور، منکر غلط بودن بعضی ناله‌ها و ناجور بودن بعضی نامه‌های آن مقطع نیست اما گلایه از روزگار را نباید دلیل بر آن گرفت که این و آن به دست امام، جام زهر دادند. چنین ادعایی:
1/1- براساس اسناد، شواهد و قرائن، تحلیلی درشت و کاملا نادرست است.
2/1- ناخودآگاه دلالت بر آن می‌کند که ما در جنگ 8 ساله شکست خوردیم! امام خمینی که فرمود: «ما در جنگ، برای ذره‌ای هم نادم و پشیمان نیستیم» تنها رجزی برای دشمن نبود! واقعیت آن است ملت ما به خوبی توانست تهدید جنگ را مبدل کند به فرصت اکتشاف گنج! چه بود آن گنج؟ اولا شهدا. ثانیا یک تجربه گرانبهای نظامی. ثالثا جواب مثبت دادن مقاومت و ایستادگی. رابعا نشاط معنوی. خامسا هنوز هم به برکت 8 سال جنگ است که گزینه نظامی، از روی میز یا زیر میز آقای اوباما تکان نمی‌خورد و هرگز عملی نمی‌شود. این مساله البته دلیل دیگری هم دارد؛ حکمت و تدبیر زعیم عالیقدر ملت، امام خامنه‌ای.
3/1- منافات دارد با فریضه «و لا یجرمنکم شنئان قوم علی الا تعدلوا. اعدلوا. هو اقرب للتقوی».
4/1-مجال دادن بی‌مبنا و بی‌وجه به دعوا میان سیاسیون و نظامیان است. این یکی، هم منافی بصیرت است، هم نافی تدبیر.
2- «مصلحت» به هزار و یک دلیل، در پایان دادن به جنگ 8 ساله بود و این مصلحت را، خود امام، تشخیص دادند. امام راحل عظیم‌الشأن ما، خود بهترین مصداق بود برای جمع «تکلیف و نتیجه» نیز تجمیع «آرمان‌گرایی و واقع‌گرایی». اساس مساله اینجاست؛ کشور، هم به لحاظ اقتصادی، هم به حیث توان نظامی، دیگر قادر به ادامه دادن جنگ نبود. ملت البته در صحنه حاضر بود اما همین ملت هم، «آرمان‌گرای صرف» و «تکلیف‌گرای متعصب» نبود. درست از همین زاویه بود که می‌دیدی فلان جوان بسیجی، بعد از شنیدن خبر قبول قطعنامه، سر بر در و دیوار حسینیه حاج همت پادگان دوکوهه گذاشته و زار زار دارد اشک می‌ریزد. اما علت آن گریه، «بسته شدن موقت باب شهادت» بود، نه گلایه از تصمیمی که کلیت نظام بدان رسیده بود.
3- البته شهیدپرور بودن ملت غیور ما، باز هم می‌توانست مجال «اداره جنگ» را فراهم کند اما باز هم، بنا به دلایل مطروحه، حکم بر عدم «ادامه جنگ» داده شد. ملت اگر به عشق ولایت وارد جنگ شد، زخم پایان جنگ را هم عدل با همین عشق، تسکین داد. برای ملت ما، آنچه موضوعیت داشت، رضایت خدا بود و اوامر ولی امر، نه جنگ، نه حتی صلح! الان هم همین‌گونه است. خامنه‌ای اگر حکم جهاد دهد، عشق است جهاد؛ اگر حکم به بصیرت دهد، عشق است بصیرت؛ اگر حکم به سکوت دهد، عشق است سکوت؛ اگر حکم به فریاد دهد، عشق است فریاد. ما فرهادیم و عاشق شیرین. این وسط، بیستون، وسیله است! قدر مسلم، ما برای جهاد با آمریکا و اسرائیل و عمال متحجرشان، آماده‌ایم؛ اینکه حالا حکم بزرگان چه باشد، بسته به حکمت ایشان است، نه دل ما!
4- اینکه شاید ‌می‌شد مفاد 598 را بدل به قطعنامه بهتری کرد، هرگز دلیل نمی‌شود اصل آن تصمیم نظام را تخطئه کنیم. حزب‌اللهی و غیرحزب‌اللهی ندارد؛ این مهم را، همه باید توجه کنند! آن تصمیم، به امام تحمیل نشد، بلکه بسته به شرایط روزگار، امام و کلیت مجموعه نظام، مصلحت را در گرفتن آن تصمیم دیدند که البته بعله! برای ابرمردی در مایه‌های خمینی، تصمیم سختی بود، آنقدر سخت که حضرت روح‌الله از آن تعبیر به «جام زهر» کرد.
البته این را هم بگویم که این مهم، نافی برخی کم‌کاری‌های رخ داده در پشتیبانی از جبهه نیست، لیکن اشاره آن جام زهر، به سخت بودن این تصمیم بود و یکی هم گلایه از نامرادی‌های روزگار و الا، به خمینی با آن همه خشم عاشورایی و غرور مقدس، جام زهر می‌شد تعارف کرد؟! اصلا خمینی، مردی بود که اجازه دهد احدی چنین جرأتی به خود دهد؟! دقت شود! داریم درباره روح‌اللهی سخن می‌گوییم که خود باری گفته بود؛ «من اصلا جز خدا، بلد نیستم یعنی نمی‌توانم از کس دیگری بترسم! شما از غیرخدا گاهی که می‌ترسید به من هم بگویید بدانم چه جوری می‌شوید؟» زمان امام، روزگاری معین شد که فلانی جانشین ایشان باشد. جانشین البته ناحق! امام حتی با او تعارف نکرد و روزی از آخرین روزهای سالیان حیات، کاسه و کوزه طرف را بهم ریخت! غیر از این است؟! حال آیا قابل پذیرش است که فلان عالیجناب خاطره‌گوی این روزها یا بهمان مهندس مفلوک یا آن یکی یا این یکی، دست امام، جام زهر بدهند؟! امامی که ما می‌شناسیم، در آن صورت، پرت‌شان می‌کرد بیرون از کشتی انقلاب! تعارف داشت مگر خمینی با کسی؟! همچین می‌زد در گوش طرف که مردک نفهمد از خدا خورده است یا روحش! یک چنین مردی بود خمینی! دقت کنید سخن درباره چه مردی و با چه خصوصیاتی می‌گویید!
***
اذن مذاکرات اخیر را «حضرت آقا» خودشان به این مردمان مذاکره‌کننده دادند، آن هم در حالی که برخلاف مقطع قطعنامه، چیزی را نه دشمن می‌تواند به ما تحمیل کند، نه حتی روزگار. چند سال پیش بود که آمریکا حتی روز حمله نظامی خود به سوریه را هم معین کرد اما یک جمله، فقط یک جمله رهبر انقلاب، نقشه دشمن را نقش بر آب کرد! چه بود آن کلام مختصر و مفید و در عین حال غیرمستقیم و در لفافه؟ هیچ، الا آنکه: «حمله به سوریه، ابعاد و پیامدهای نامشخص خواهد داشت».
اوباما هم پیام را گرفت و گزینه نظامی درباره حمله به شام را برگرداند روی میزش! من‌باب مذاکره، البته حضرت آقا مکرر تاکید فرموده‌اند که خوشبین نیستند اما فقط و فقط با نیت لغو تحریم‌ها، اجازه دادند بلکه این مردمان بروند و در خلال یک توافق خوب، مسبب لغو همه تحریم‌ها در همان روز امضای توافق باشند. این مقطع، آیا قابل قیاس با مقطع قبول قطعنامه است؟! در مقطع قبول قطعنامه، اگر کسی به آمریکا می‌گفت «کدخدا» خیلی‌ مسخره نمی‌شد، چرا که آن روزها آمریکا اگر اراده می‌کرد مثلا بشار اسدی در سوریه‌ای نباشد، کار طرف، ظرف 2 هفته یا یک ماه تمام بود! الان چنین قدرتی دارد کاخ سفید؟! یک جا آمد با جمهوری اسلامی دوئل کند؛ او پترائوس را فرستاد، ما سردار سلیمانی را. فی‌الحال سردار فاتح ما را حتی خود اوباما و جان کری هم به بزرگ بودنش اعتراف و اذعان دارند اما یکی به من خبر دهد از حال و روز این روزهای ژنرال نگون‌بخت یانکی‌ها که اصلا کجا هست؟ فلذا امروز انقلاب اسلامی، چه بنا بر قیاس با صدر اسلام باشد، چه بنا بر قیاس با صدر انقلاب، چه حتی بنا بر قیاس با مقطع قطعنامه این مقایسه باید منطقی باشد و مبنایی. ایام پایان جنگ، ما صنعت هسته‌ای نداشتیم که هیچ، یکی اگر حرف از «غنی‌سازی» می‌زد، جمله آحاد ملت به یاد «اوقات فراغت بچه‌های‌شان در تعطیلات تابستان» می‌افتادند که عاقبت، یک جور باید غنی‌سازی می‌شد! آن روزها ما اصلا نمی‌دانستیم این «غنی‌سازی 20 درصد» با «غین» نوشته می‌شود یا «قاف»! آن روزها «شهریاری شهید» جوانی بود که در سر، سوداهای دور و دراز بلکه دست‌نیافتنی می‌پروراند اما به لطف خدا و توجه امام خامنه‌ای به عزم و اراده راسخ نسل جوان، آمال و آرزوها یکی پس از دیگری محقق شد. ما زمان جنگ، در اغلب زمینه‌ها خودکفا نبودیم، الان اما با وجود همه این تحریم‌ها، از پزشکی گرفته تا بسیاری علوم دیگر، هم به خودکفایی رسیده‌ایم، هم به خودباوری، بلکه نداشته‌ها را هم خیلی زود، خودمان بسازیم.
حق داریم ما اگر از مردمان مذاکرات، فقط و فقط یک «توافق خوب» بخواهیم مشتمل بر لغو همه تحریم‌ها، در عین حال، حفظ امهات و کلیات صنعت هسته‌ای. اولا از آنجا که خواهان این مذاکرات، خود دشمن بوده، ثانیا از آنجا که به نسبت 20 یا 30 سال قبل، هر چه پیشروی ما محسوس بوده، پسروی دشمن ملموس است، ثالثا از آنجا که ما قادریم به دعوت دشمن مبنی بر مذاکره در مواردی غیر از مساله هسته‌ای، عین آب خوردن، «نه» بگوییم، رابعا از آنجا که دست مردمان دستگاه دیپلماسی کاملا باز است و پر از سرمایه غیر قابل قیمت‌گذاری شهدای هسته‌ای، باورمان هست شکست در مذاکرات، فقط و فقط یعنی آوردن هر توافقی جز یک توافق خوب! بدین سیاق، برای ملت ما، عدم توافق، صد شرف دارد به توافق بد! حال بفرمایید کجای این مقطع، دقیقا قابل قیاس با کجای مقطع قبول قطعنامه است؟!
***
سفرای انقلاب روح ‌خدا، درسی باید بگیرند از سفیر انقلاب خون‌ خدا. این درس، آن است که اگر «مسلم» در آن شرایط بسیار سخت، توانست «نه» به دشمن بگوید، این مردمان مذاکرات هم قادر باشند در این شرایط که هرگز سختی شرایط صدر اسلام، ایضا صدر انقلاب خودمان را ندارد، به دشمن، یک کلام بگویند «نه»، بلکه «برند انقلاب» را حفظ کنند! این «نه» دست بر قضا، فقط ضامن آخرت نیست، بلکه دنیا را هم تضمین می‌کند، بدان شرط که اندکی نگاه از خارج، برگردد سمت داخل، سمت همین نسل جوان برومند و خودباور خودمان. آن کسانی که از موضع هواداری برای دولت، مذاکره امروز را با قطعنامه دیروز قیاس می‌کنند، البته این مهم را مد نظر داشته باشند؛ اگر روزگاری مصلحت ایجاب کرد که امر دائر بر «پایان جنگ» قرار گیرد، همان مصلحت امروز ایجاب می‌کند زیر بار توافقی نرویم که زمینه‌ساز جنگ علیه ایران شود!  واقعا آیا رواست تن دادن به توافق بدی که زمینه‌ساز جنگ شود علیه وطن؟! تو وقتی قبول کنی اندرونی خود را برای دشمن آشکار کنی، وقتی قبول کنی آمار تاسیسات نظامی خود را بدهی دست دشمن، وقتی قبول کنی هسته‌ای تعطیل شود اما تحریمی لغو نشود، وقتی قبول کنی اندیشمند و نخبه میهن را بنشانی جلوی سؤال اجنبی، وقتی قبول کنی جاسوس دشمن، گرای مغز متفکر و دانشمند کشور را داشته باشد، این همه یعنی مجال دادن به دشمن برای جنگ آینده! 598 اگر جنگ را مختومه کرد، مع‌الاسف «توافق بد» دشمن را قلقلک می‌دهد و تحریک می‌کند گزینه نظامی را از روی میزش بردارد، بلکه باز هم معرکه درست کند! پس باید مراقب باشند اصحاب قیاس که حرف را از روی عقل بزنند، نه شکم! نیز باید مراقب باشند اصحاب دیپلماسی که مبادا با یک توافق بد، باز هم در این دیار، آژیر جنگ کشیده شود! شواهد و قرائن نشان می‌دهد این «توافق بد» است که دشمن را گستاخ می‌کند، نه «عدم توافق». چیست شاهد؟ چیست قرینه؟ شاهد و قرینه از این واضح‌تر که اساسا و اصولا دشمن، خود، خواهان مذاکره با ما بود؟! فلذا اگر «عدم توافق» ما را به شرایط قبل از مذاکرات برمی‌گرداند، «توافق بد» ما را برمی‌گرداند به آن شرایطی که صدام و صدامک‌ها دنبالش هستند! حال، حکم عقل، ولو عقل دنیااندیش چیست؟ آیا برگردیم به همان شرایطی که شهریاری شهید توانست با غنی‌سازی 20 درصد روی مخ دشمن، تحرکات ایذایی کند، بهتر است یا باز هم «علامتی که هم‌اکنون می‌شنوید...»؟!

 مجتبی اصغری: سوزان مالونی، عضو شورای روابط خارجی آمریکا در یک کنفرانس ویژه با موضوع ایران، می‌گوید: «در شورا 2 نظر مختلف درباره ایران وجود دارد. برخی معتقدند آمریکا باید تلاش کند نامزد دلخواه خود را در انتخابات ایران به قدرت برساند و برخی دیگر اعتقاد دارند اینکه چه کسی در ایران به قدرت می‌رسد، چندان فرقی نمی‌کند؛ ما در هر حال مسیری برای تاثیرگذاری بر وی خواهیم یافت. من با دسته دوم هم‌نظرم.»
چند ساعت پیش از نگارش این یادداشت، صفحه منتسب به وزیر امور خارجه کشورمان در شبکه اجتماعی اینستاگرام عکسی از وی در وضعیت غیررسمی در محل اقامت خصوصی دیپلمات‌های ایرانی با درجه حفاظت ویژه، منتشر کرد که در ذیل آن به نام «هومن مجد»(!) به‌عنوان عکاس اشاره شده است. جالب اینجاست که این اقدام گردانندگان صفحه جواد ظریف زمانی صورت گرفت که عکاس پیش از آن، عکس مذکور را در صفحه شخصی خود با هشتگ «iran_talks_vienna» منتشر کرده بود! اما او کیست که اجازه یافته است در خصوصی‌ترین منطقه حفاظت شده اقامتی وزیر امور خارجه ایران حاضر شود و در کمال آرامش از وی عکاسی کند؟
«هومن مجد» بدون کوچک‌ترین شک و شبهه‌ای یک نفوذی تمام‌عیار است. او یکی از رابطان تشکیلات امنیتی نایاک است که این روزها در محل مذاکرات نقشی سه‌جانبه میان ایران و آمریکا و لابی جی استریت، متعلق به صهیونیست‌های لیبرال بازی می‌کند. پیش از این انتشار تصاویر تریتا پارسی، مدیر نایاک در راهروی مذاکرات کنار جان کری و ظریف و فریدون و شرمن، تعجب برخی را برانگیخته بود هر چند این موضوع، برای پیگیری‌کنندگان افشاگری‌های 2 سال گذشته «وطن امروز»، چندان عجیب نبوده است. جیسون رضاییان دیگر عضو این لابی است که امروز به اتهام جاسوسی و جمع‌آوری اطلاعات محرمانه برنامه هسته‌ای ایران محاکمه می‌شود.
 مجد اردکانی از اقوام نزدیک محمد خاتمی است که اتفاقا در سفر سال 85 وی به آمریکا در نقش مشاور و مترجم وی در دیدار‌های مشترک با جورج سوروس صهیونیست و ریچارد بلوم، نماینده جیمی کارتر حضور داشته است؛ سفری که هماهنگ‌کننده آن صادق خرازی بود.
اما روابط هومن مجد به عنوان کسی که براساس گزارش منتشرشده در نشریه انگلیسی آبزرور معتقد است «انتخابات ایران در سال 88 توسط نظام به سرقت رفت» تنها در تعامل نزدیک با اصلاح‌طلبان ایران خلاصه نمی‌شود! مجد در چندین سفر احمدی نژاد به نیویورک نیز عضوی از تیم وی بود و در نقش مشاور و مترجم نایاکی وی در صحنه حاضر شد! در همان دوران زمانی که حاشیه‌های دیدارها و ارتباطات ضدامنیتی اسفندیار رحیم مشایی با مدیران گروه «رهپویان صلح» و «کاسمی» به عنوان خواهرهای چندقلوی نایاک از مادری به نام «بنیاد برادران راکفلر» به خط خبری اول رسانه‌های اصولگرا تبدیل شده بود، هومن مجد به همراه لیلی زند، مدیر رهپویان، در نهاد ریاست‌جمهوری جولان می‌داد. جالب اینجاست که لیلی زند 2 سال پس از این ماجرا برای گذراندن دوران پیشرفته جاسوسی و ارتباط‌گیری با سوژه، با همسرش محمود کریمی حکاک، راهی سرزمین‌های اشغالی و میهمان اسرائیلی‌ها شد.
اکنون نایاکی‌ها همزمان با کمک‌رسانی فکری مشترک به دیپلمات‌های ایران و آمریکا و اسرائیل، جلساتی درباره اهمیت پیگیری همزمان «پرونده حقوق بشر» ادعایی غرب ضد ایران را در وین دنبال می‌کنند و میتینگ‌هایی با حضور برادر جیسون رضاییان، جاسوس لو رفته‌شان با مدیریت و همراهی آلن ایر که او هم در وین به سر می‌برد، روی پرده می‌برند! اینها همه حلقه‌هایی از پروژه بزرگ وزارت خارجه و کنگره آمریکا در پوشش «دیپلماسی نمایشی» است که به قول تریتا پارسی بناست از مسیر «دموکراسی» به ایجاد تغییرات نرم در ایران منجر شود نه «زور»! مسیری که وی معتقد است می‌تواند با «آیت‌الله‌ها» آغاز شود و در انتهای آن «نظام ولایت فقیه» سرنگون شده باشد و به اصلاحات در داخل ایران منجر شود.

اما «جی استریت» در این میان چه می‌گوید؟ نایاک از منظر سیاست داخلی آمریکا به لابی دوم یهودیان صهیونیست در آمریکا یعنی جی استریت نزدیک است. جی استریت در مقابل آیپک با 60 هزار عضو و میلیون‌ها دلار سرمایه تنها با 6 هزار عضو و چند صد هزار دلار حق عضویت از حامیان راهکار «2 دولت» برای دوام یافتن حیات در معرض خطر اسرائیل در خاورمیانه به شمار می‌رود. در حقیقت میزان واقع‌بینی جی استریتی‌ها در برابر مخاطرات ایران و آینده خاورمیانه بیشتر است و از این منظر از همراهان سیاست‌های اوباما ملقب به «آخرین منجی یهود» به حساب می‌آیند. آیپکی‌ها ذاتا روی «زور و توانایی مالی» خود بیشتر حساب باز می‌کنند، چرا که طبیعتا هم از چنین جایگاهی در سیاست خارجی آمریکا برآمده‌اند. جالب اینجاست که هر دو لابی آیپک و جی استریت زیرمجموعه تشکیلات راکفلرها به حساب می‌آیند و راهکارهای سیاسی آنها به نوبت با توجه به اقتضائات زمانی توسط صاحبان اصلی قدرت در پشت پرده رد یا تایید می‌شود.  اما اهمیت مذاکراتی ماجرا در این است که جی استریت و بلومبرگ و سایر اعضای لابی سیاسی حامی توافق آمریکا و ایران از 10 روز پیش تاکنون به کارشکنی عملی ضد توافق روی آورده‌اند! جی استریت که پیش از این با برگزاری یک نظرسنجی از موافقت 59 درصد یهودیان آمریکا با توافق 2 کشور ایران و آمریکا خبر داده بود 7 روز پیش اعلام کرد: «کاخ سفید دیگر روی حمایت ما از توافق حساب نکند.» حتی رقیب سیاسی نتانیاهو، اسحاق هرتزوگ نیز در تغییر رویه‌ای آشکار، توافق با ایران را منفی ارزیابی کرده است. وندی شرمن، ویلیام برنز و سولیوان از مذاکره‌کنندگان ارشد آمریکایی هستند که پیش از این مورد حمایت لابی جی‌استریت قرار داشتند. خبرگزاری بلومبرگ نیز که از اعضای لابی رسانه‌ای لیبرال- یهودی‌های جی استریتی محسوب می‌شود اخیرا با تهیه مجموعه‌ای از گزارشات یک طرفه، شکست مذاکرات را جدی توصیف کرده و مقصر این ماجرا را نیز ایران دانسته است. بلومبرگ به جان کری توصیه کرده به دنبال راهکار جایگزین توافق باشد.
نشانه‌ها حاکی از آن است که پازل تغییر مواضع آمریکایی‌ها از «دیپلماسی نمایشی» به پروژه «مقصرنمایی ایران» در حال تکمیل است و در این میان نقش‌آفرینی عوامل نفوذی نایاک و جی استریت جدی‌تر از هر دوره دیگری است. راهروهای وین آلوده به انواع حیله‌هاست و فضای مذاکرات از غبار فتنه‌های جدید سنگین شده است. هدف اصلی از بازیسازی‌های عناصر و لابی‌های چندجانبه صهیونیستی- آمریکایی تحمیل یک «توافق بسیار بد» به ایران و راهی ساختن تیم مذاکره‌کننده کشورمان زیر فشار به تهران است تا هم مسیر برای ادامه دیپلماسی اوباما و تیمش در موفق جلوه دادن دیپلماسی نمایشی و دروغین آمریکای زورگو و عهدشکن هموار شود و هم ایران کشوری فاقد ثبات و شخصیت دیپلماتیک معرفی شود.
معتقدیم دولت و تیم مذاکره‌کننده کشورمان با همین دست فرمان در حمایت و صیانت از منافع ملی، موفق خواهند شد و در این میان نفوذی‌ها امیدوارند با اتصال به ورودی اطلاعاتی دیپلمات‌های کشورمان روزنه‌ای برای یارگیری به نفع دیپلماسی آمریکایی بیابند و ایران را مقصر شکست ورژن تمامیت‌خواهانه مذاکره به شیوه تحمیلی آمریکایی- اسرائیلی معرفی کنند.

عبدالله امامی: دیدن «مرآتی» حوالی بیت رهبری یعنی اینکه امشب اینجا خبرهایی هست. البته خبر که همیشه هست اما امشب خبری شاعرانه هست مثل خود این متن که سعی کردم شاعرانه و ادبیاتی شروعش کنم اما نمی‌شود. نمی‌شود چون فکرم جای دیگری‌ است. روی کارت اسمم را اشتباه نوشته‌اند. یک حرف از نام‌خانوادگی اشتباه شده و حاصل اسمی‌ است که بعید می‌دانم اصلا تا حالا در ثبت‌احوال چنین اسمی ثبت شده باشد! خلاصه اینکه ته دلم نگرانم که همین اشتباه یک حرفی گیر و گرفت درست کند. نگران راه ندادن نیستم که می‌دانم راه می‌دهند، نگران تاخیر احتمالی و از دست دادن صحبت‌های قبل از افطارم. نگرانی‌ام وقتی رفع می‌شود که درون حیاط کلی از شاعران را می‌بینم که نشسته‌اند و منتظر ورود آقا هستند. زیلوهایی که در حیاط انداخته‌اند پر شده است. مومنی و قزوه -انگار ناظم باشند- راه می‌روند و کارها را راست و ریس می‌کنند. بعضی از کتاب‌هایی که شاعرها با خود برای اهدا به رهبری آورده‌ بودند هنوز دمِ در است و داخل نیامده. مومنی پیگیر می‌شود تا بقیه را می‌آورند و می‌دهند به صاحبانشان.
برای اطمینان دوباره دست می‌کنم توی جیب و تسبیح را لمس می‌کنم، سر جایش هست.
انتهای جمعیت کنار دکتر اسماعیل امینی جاگیر می‌شوم. گپ می‌زنیم. خاطره‌هایی تعریف می‌کند از دیدارهای قبلی. می‌گوید یکبار آقا که آمدند به یوسفعلی میرشکاک گفتند حالتان خوب است؟ او هم خیلی جدی گفت نه! آقا گفتند چرا؟ گفت خلع سلاحمان کردند فرستادند داخل! می‌گفت آقا سریع فهمیدند که منظور میرشکاک چیست و گفتند سیگارش را تحویلش بدهند! ظاهراً بعد از آن اتفاق شاعرها تنها گروهی هستند که می‌توانند در بیت سیگار بکشند!
جمعیت مرتب در صف‌هایی رو به قبله نشسته‌اند. روحانی سیدی می‌آید و تذکر می‌دهد که وقتی آقا تشریف آوردند، شاعرها ازدحام نکنند و یکی یکی بیایند برای تقدیم کتاب و احوالپرسی. تهِ دلم به این صف‌های منظم و امیدواری آن سید روحانی لبخند می‌زنم!
تجربه نشان داده با ورود آقا دیگر خبری از این حرف‌ها نیست. مثل سفرهای استانی آقا که قبل از آمدن ایشان همه منظم و مرتب پشت داربست‌ها ایستاده‌اند اما وقتی آقا را می‌بینند... بعضی‌چیزها شاعر و غیرشاعر بر نمی‌دارد.
آقا تشریف آوردند. 20 دقیقه‌ای به اذان مانده. آقا دست تکان می‌دهند و با افرادی که نزدیک‌تر هستند احوالپرسی می‌کنند. حالا شاعرها هر کدام می‌روند، چند لحظه‌ای حرف می‌زنند، کتاب می‌دهند و می‌آیند. حدسم درست بود. دیگر خبری از آن صف‌ها نیست. بیشتر جمعیت ازدحام کرده‌اند برای رفتن پیش آقا. استاد حمید سبزواری می‌آید. آقا او را از دور می‌بینند. با صدای بلند صدا می‌زنند آقای حمید.... راه باز می‌شود و این شاعر پیشکسوت که حال و روز جسمی خوبی هم ندارد با کمک بقیه آرام آرام نزدیک می‌شود.
«بیایید ببوسمتون...» آقا این جمله را می‌گویند و حمید را در آغوش می‌کشند. مثل همیشه چند شاعر جوان شعرشان را می‌دهند و از آقا می‌خواهند که فرصت شعرخوانی پیدا کنند و آقا هم مثل همیشه می‌گویند که در مدیریت جلسه دخالت نمی‌کنند.
آقا به دکتر اسماعیل آذر می‌گویند: «آقا من گاهی که برنامه مشاعره شما رو می‌بینم، از تسلط شما بر شعر خیلی لذت می‌برم».
مجتبی رحماندوست می‌آید و کتاب داستان و شعری قدیمی را می‌دهد و می‌گوید از وقتی رفتیم مجلس از خلاقیت افتادیم. عباس حسین‌نژاد کتاب‌های خودش را می‌دهد و سلام استاد زرویی‌نصرآباد را می‌رساند. آقا حال زرویی را می‌پرسند و مومنی جواب می‌دهد.
 اذان می‌شود. نماز می‌خوانیم. کنارم پیرمردی ایستاده که از لباسش مشخص است ایرانی نیست. باید هندی باشد یا پاکستانی. مهر نگذاشته است که اول فکر می‌کنم از شعرای اهل سنت است. بعدتر می‌بینم تقریباً نماز هم نمی‌خواند و فقط بگی نگی با جمعیت همراهی می‌کند. یکی دو تا میهمان خارجی دیگر هم اطرافم هستند که برخی از آنها هم مهر نگذاشته‌اند ولی نماز را اقتدا می‌کنند.
 بعد از نماز هم باز عده‌ای دور آقا جمع می‌شوند. باتجربه‌ترها زودتر راه می‌افتند سمت سفره افطار تا بتوانند نزدیک به آقا بنشینند. بی‌تجربه‌ها که حتما مانده بودند تا با آقا بیایند و نزدیک ایشان بنشینند بنده‌های خدا حتی در آن طبقه هم جا پیدا نمی‌کنند. من  7، 6 متری آقا می‌نشینم. فاضل نظری در هیبت محافظ حاضر شده است و دارد شاعرها را مدیریت می‌کند که هجوم نبرند سمت آقا. پیرمردی که نمی‌تواند بنشیند نیم‌خیز تکیه داده به شوفاژ و دارد افطار می‌کند. همان روحانی سید که از بچه‌های بیت است به چند نفر می‌سپارد بروند برایش صندلی بیاورند. آنها آنقدر سرگرم رساندن آب و چایی هستند که فراموش می‌کنند. آخر خودش می‌رود و صندلی و یک میز کوچک که افطاری رویش است می‌آورد.
دوباره باتجربه‌ها زودتر بلند می‌شوند تا جای بهتری در سالن گیر بیاورند. یکی، دو ردیف اول شماره دارد و شماره‌هایش دست پیشکسوت‌ها و کسانی است که قرار است شعر بخوانند. من اما مانده‌ام هنوز. خودم را با چای سرگرم می‌کنم. تسبیح را در می‌آورم و می‌خواهم بروم جلو که یکی می‌گوید «آقایون افطار رو خوردن تشریف ببرن تو سالن»! تسبیح را می‌گذارم توی جیب و می‌روم.
روبه‌روی آقا در ردیف سوم می‌نشینم. تقریباً جایی پشت دو تا فیلمبردار و یک عکاس! در پمپ بنزین هم غالباً حساب و کتاب‌هایم برای ایستادن در صف سکویی که زودتر راه بیفتد اشتباه درآمده است، اینجا هم که می‌خواهم چهارچشمی آقا را ببینم و به روحم بنزین بزنم، اینطور می‌شود. یکی از فیلمبردارها کاغذ سفیدی می‌دهد دست سعید حدادیان و از او می‌خواهد بگیرد جلوی دوربینش؛ می‌گیرد. بقیه هم کم‌کم می‌رسند و دنبال جاهای خوب می‌گردند اما زهی خیال باطل، پر شده است. یکهو یک نفر از ردیف جلویی بلند می‌شود و می‌رود جای دیگر می‌نشیند. می‌جهم و جایش را می‌گیرم.
آقا می‌آیند. برخی آخرین تلاش‌ها را برای پیدا کردن جایی که بتوانند آقا را راحت ببینند انجام می‌دهند. قرآن خوانده می‌شود و علیرضا قزوه شروع می‌کند. شعری از مرحوم حسین منزوی می‌خواند در مدح امام حسن(ع). می‌گوید اگرچه بیشتر چهره ایشان به‌عنوان یک شاعر عاشقانه‌گو معرفی شده است اما ایشان دفاتر مفصلی هم در مدح اهل بیت(ع) داشته‌اند.
قزوه نام چندین شاعر مرحوم را می‌خواند و برای شادی روحشان صلوات می‌گیرد. اسم‌ها و صلوات که تمام می‌شود آقا می‌گویند: «و مرحوم بهجتی...» و قزوه این شاعر مرحوم را که از قلم انداخته بود نام می‌برد. سمت چپ آقا به ترتیب قزوه، مومنی و نظری نشسته‌اند و سمت راست هم طبق معمول حجت‌الاسلام گلپایگانی و حداد‌عادل. بین این دو یک صندلی خالی مانده که بعد با آمدن وزیر ارشاد پر می‌شود. علی جنتی دیر رسید.
 قزوه از حمید سبزواری با عبارت «بزرگ جماعت شعر انقلاب» نام می‌برد و می‌خواهد او شعرخوانی را شروع کند. اولین آفرین آقا را اولین بند از شعر او دشت می‌کند:
خوش‌نشینان ساحل بدانند
موج این بحر را رامشی نیست
دل به امید رامش نبندند
بحر را ذوق آسایشی نیست
آقا آفرین می‌گویند. آخرین بیت هم علاوه بر آفرین آقا، آفرین و احسنت جمعیت را هم می‌گیرد:
خوش‌نشینان ساحل بدانند
تا که دریاست این شور و حال است
چشم سازش ز دریا ندارند
سازش موج و ساحل محال است...
آقا می‌گویند: «شعر جوانانه‌ای بود، معلوم می‌شود که در 90 سالگی هم می‌توان شعر جوانانه گفت.» و بعد برای سلامتی سبزواری دعا می‌کنند.
قزوه استاد محمد اکرام از پاکستان را معرفی می‌کند و می‌گوید از اقبال‌شناسان کارکشته است. آقا می‌فرمایند دکتر اکرام را می‌شناسند و کتاب ایشان درباره اقبال را قریب 30 سال قبل دیده‌اند. اکرام شعرش را می‌خواند. متن کامل شعر را بخوانید:
رندان بلانوش که سرمست الستند
از هر دو جهان رَسته، به میخانه نشستند
مستان قلندرمنش حلقه همت
هر بند گسستند و ز هر سلسله رَستند
در معرکه بیم و بلا، شیر و دلیرند
در میکده عشق و وفا سرخوش و مستند
پروانه‌صفت از شرر شمع نترسند؟
این سوختگان مشعل خورشید به دستند
هرچند که‌ آید به خدایی بت باطل
جر حق نشناسند و به جز حق نپرستند
فرعون ز اهرام به گردن‌کشی آمد
هم گردن فرعون و هم اهرام شکستند
از آب  پُر آشوب چه بی‌خوف گذشتند
در آتش جانسوز چه بی‌باک نشستند
لب جز به ثناگویی دلبر نگشودند
دل جز به رضا‌جویی دلدار نبستند
دلباختگان حرم عاشقی «اکرام»
با یار نشستند و ز اغیار گسستند
آقا تشکر می‌کنند و بعد به دکتر حدادعادل می‌گویند دکتر اکرام به بنده گفته است به شما سفارش کنم با ایشان بیشتر همکاری کنید! حدادعادل می‌گوید با ایشان رفیق قدیمی هستیم. آقا می‌گویند معلوم است کافی نبوده که به بنده گفتند سفارش کنم!
آقای دهر مندرات از هندوستان نفر بعدی است. قزوه برای معرفی او چند دقیقه‌ای صحبت می‌کند. اینکه پدرش از مبارزان استقلال‌طلبی در هند و وزیر دولت جواهر لعل نهرو بوده و خانوادگی عاشق اهل‌بیت هستند. خود دهر مندرات هم چندین کتاب درباره اهل بیت دارد که در یکی از آنها اشعار 400 شاعر هندو در مدح پیامبر اسلام(ص) جمع‌آوری شده است و او حتی حاضر نشده برای این زحمت 10 ساله حق‌التالیفی بگیرد. توضیحات قزوه جالب اما زیاد است. این آقای مندرات هم‌اوست که موقع نماز کنارم بود و نماز نمی‌خواند. پس هندوست و اصلاً مسلمان نیست! او پاسخ 5 دقیقه شرح حال قزوه را با دو بیتِ 50 ثانیه‌ای! می‌دهد و به خواندن یک رباعی از پدرش در مدح امام حسین(ع) بسنده می‌کند:
دین است حسین، فخر دین است حسین
دین است امانت و امین است حسین
چون خاتم‌الانبیا محمد بوده
بر خاتم‌الانبیا نگین است حسین
 قطره‌ای از دریای ارادت هندوهای هندوستان به اباعبدالله را که تا حالا فقط شنیده بودم و از شما چه پنهان خیلی هم باور نکرده بودم، به چشم می‌بینم. آقا بعد از شنیدن این رباعی این شعر از مولوی را می‌خوانند:
ای بسا هندو و ترک همزبان
ای بسا دو ترک چون بیگانگان
پس زبان محرمی خود دیگرست
همدلی از همزبانی بهترست
نفر بعدی آقای شاه‌منصور شاه‌میرزا از تاجیکستان است. قزوه از مرتضی امیری‌اسفندقه می‌خواهد که جایش را در ردیف اول به این شاعر تاجیک بدهد تا بیاید و شعر بخواند. او در ابتدا می‌گوید که حتی وقتی در تاجیکستان بوده است این جلسات شعرخوانی را دنبال می‌کرده است. با خودم می‌گویم پس این فقط مردم ایران نیستند که برای دیدن فیلم کامل این جلسه دوست‌داشتنی لحظه‌شماری می‌کنند و آخر سر هم بعد از چند ماه در یک شبکه کم‌مخاطب و در یک زمان بد و آن هم به صورت خلاصه شده این برنامه را می‌ببیند. پس قربانیان این بدسلیقگی جهانی هستند! [هنگامی که این یادداشت منتشر می‌شود بنابر اعلام رسانه‌ملی، شعرخوانی شاعران، جمعه (دیشب) و شنبه(امشب) از شبکه 2 سیما پخش خواهد شد.]
شاه‌میرزا می‌خواند:
سپاهم به جنگ ددان نور عشق است
سیاهی لشکر نباشد نباشد
خوشا گم شدن در معاد نگاهت
اگر صبح محشر نباشد نباشد
آقا با خنده می‌گویند: «هست دیگه، چاره‌ای نیست!»
دل اندوه‌پرور نباشد نباشد
هما سایه‌گستر نباشد نباشد
به شیرینی ذکر حق دلخوشم من
سر سفره شکر نباشد نباشد
سپاهم به جنگ دوان نور عشق است
سیاهی لشکر نباشد نباشد
خوشا گم شدن در معاد نگاهت
اگر صبح محشر نباشد نباشد
مبادا جدا گردد از من غم عشق
اگر کام دلبر نباشد نباشد
مرا ثروتی نیست جز خاک کویش
گدا گر توانگر نباشد نباشد
مرا باده‌ای ده ز خمّ ولایت
نگو می ‌ز کوثر نباشد نباشد
الهی! سرت سبز بادا، همیشه
به تن گر مرا سر نباشد نباشد
 ای وای! دوباره قزوه شروع می‌کند سخنرانی. این بار خاطره‌ای تعریف می‌کند درباره تاثیر شعرخوانی غیرایرانی‌ها در این جلسات. اینکه بعد از شعرخوانی یک استاد هندی در سال قبل، 120 دانشجوی سانسکریت آن استاد رفته‌اند و در کلاس زبان فارسی ثبت‌نام کرده‌اند. آقا یکباره بدون اینکه به قزوه نگاه کنند، با دست به او اشاره می‌کنند و با لحن خاصی می‌گویند: «کارِتون درسته»!
سالن منفجر می‌شود! قزوه می‌خواهد یکجوری جمعش کند اما نمی‌شود. آقای زامیق محمود اف از آذربایجان نفر بعدی است که شعری به زبان آذری می‌خواند. قبلش چند جمله‌ای با آقا حرف می‌زند. سلام مومنین کشور آذربایجان را می‌رساند، التماس دعا می‌گوید و در آخر هم تبرکی می‌خواهد. جمله‌ای هم می‌گوید که با کمک آشنایی ناقصم به زبان آذری فقط معنی بخش دومش را می‌فهمم «ما چون.... حسرتمون هم زیاده»! دلم می‌سوزد.
شعرش درباره یمن و فلسطین و افغانستان و بحرین است. خودش حسابی رفته است توی حس. بغض کرده و اشک در چشم‌هایش جمع شده. حاضران هم به میزانی که معنی ابیاتش را می‌فهمند تحت تاثیر قرار گرفته‌اند. شاعری آذربایجانی در ایران دارد به زبان آذری از یمن و فلسطین و... می‌خواند: از من می‌پرسی کجایی هستم؟ می‌گویم اهل یمنم...
آقا بعد از شعرخوانی او به آقای کلامی که سال‌های قبل در همین مجلس شعر آذری خوانده است به زبان آذری می‌گویند که برخی از قسمت‌های شعر برایشان «چتین» (دشوار، نامفهوم) بوده است و ایشان زحمت ترجمه‌اش را بکشد و بعدا برساند به آقا.
ظاهرا میهمانان خارجی همه شعر خوانده‌اند. آقای علی حکمت که سن و سالی دارد اما برای اولین‌بار است به این جلسه می‌آید شعر بعدی را می‌خواند. شعر او در قالب مثنوی با مضمونی اخلاقی است. آقا از شعرش تعریف می‌کنند و از اینکه هیچ حشوی نداشته است تشکر می‌کنند. آقای حکمت اول شعرش گفت «گنه کرد در بلخ آهنگری» که آقا سریع گفتند: «عجب، جدیداً؟!» آقا و حکمت و حضار می‌خندند.  
نفر بعدی آقای سیدسکندر حسینی از افغانستان است که ظاهرا جامانده بود. غزل مثنوی شورانگیزی را می‌خواند. چند جایش از آقا آفرین می‌گیرد.
ما وارثان مرده غزنین و کابلیم
ما لاشه‌ای شدیم و غذای درندگان
بودای زخم‌خورده عصر تفنگ و مرگ
چشم تو هست راوی تاریخ باستان
وقتی کتاب کهنه تاریخ زنده شد
سرگیجه می‌رود همه شهر ناگهان
فصل مذاکرات سیاسی شروع شد
گویا علاج واقعه قبل از وقوع شد
از درد ما تمام جهان گریه می‌کند
بلخ غریب با هیجان گریه می‌کند
در رقص مرگ و گریه چل‌دختران بلخ
خوابیده صد روایت و صد داستان تلخ
آقا می‌گویند: «از افغانستان خاطرات شعری خوبی داریم اما الان این خیز دوباره شعری خیلی جالب است». آقا می‌پرسند آقای کاظمی هم هستند در جمع؟ که پاسخ منفی است.
امجد ویسی از کردستان شعر می‌خواند. ابتدا شعر کوتاهی به کردی می‌خواند و ترجمه می‌کند و بعد شعری به فارسی. آقا از کردستان و مردمش تعریف می‌کنند.
آقای رضا نیکوکار شاعر بعدی است که شعرش متفاوت‌ترین تعریف و تمجید امشب را از زبان آقا می‌گیرد.
گفتند از شراب تو میخانه‌ها به هم
خُم‌ها به وقت خوردن پیمانه‌ها به هم
تو آن حقیقتی که تو را مژده می‌دهند
اسطوره‌های خفته در افسانه‌ها به هم
هر خانه‌ای مناره الله‌اکبر است
اینگونه می‌رسند همه خانه‌ها به هم
 آقا از او می‌پرسند کتابی هم چاپ کرده یا نه و نیکوکار می‌گوید که بله! دم افطار تقدیم کرده است. آقا می‌گویند: «این غزل شما بنده رو وادار می‌کنه برم اون کتاب رو از اول تا آخر بخونم!» (متن کامل شعر رضا نیکوکار)
عباس احمدی که این روزها کتاب طنز دانشگاه‌نامه‌اش روی بورس است، شعر بعدی را می‌خواند، شعری به طنز که در واقع نقیضه‌ای است بر یکی از اشعار فاضل نظری. آقا می‌پرسند که اجازه گرفته و نقیضه گفته یا نه؟ که احمدی می‌گوید گرفته. خود نظری هم در جلسه است و تایید می‌کند.
احمدی اول بیتی از شعر نظری را می‌خواند:
مرگ در قاموس ما از بی‌وفایی بهتر است
در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است
آقا آفرین می‌گویند! احمدی رندی می‌کند و می‌گوید: «اتفاقا بهترین بیتش هم همین بود». آقا می‌خندند. احمدی حالا نقیضه خودش را می‌خواند و بعد از همان بیت اول، آقا کنایه‌ای می‌زنند:
مرگ نزد شاعران از بی‌نوایی بهتر است
وضع ما از مردم اتیوپیایی بهتر است
آقا می‌گویند: «معلوم هم نیست»! احمدی ادامه می‌دهد:
واژه‌ها امروز ابعاد جدیدی یافتند
گر به جای رشوه گفتی پول چایی بهتر است
وقت جنگیدن به درگاه مدیرانِ نترس!
از میان جمله واجب‌ها، کفایی بهتر است
آقا بلند می‌خندند. شعر هم که تمام می‌شود آقا آفرین می‌گویند و می‌گویند شعر نکات حکمت‌آمیزی داشت. 2 شاعر جوان و نسبتاً گمنام جلوی من نشسته‌اند و به صورت زنده و مستقیم شعرها را نقد می‌کنند! حسابی روی مخم هستند!
نفر بعدی مهدی مردانی است که شعر می‌خواند. نفر بعد مهدی جهاندار که مخمسی زیبا ولی سخت را به این جلسه آورده است. نفر بعد سیدمحمدصادق آتشی است که با ذوق خوبش خودش را اینگونه معرفی می‌کند:
از حسینیه ایرانم یزد
آنکه مشهور قنوت است و قنات
شادی روح شهید محراب
آیت‌الله صدوقی صلوات!
 آقا آفرین می‌گویند. شعر اصلی او، شعری آتشین درباره وحدت امت اسلام است:
مسجد یکی، مناره یکی و اذان یکی است
قبله یکی، کتاب یکی، آرمان یکی است
یکی از شاعرهای منتقد جلویی گیر داده است اینکه گفت مناره یکی، تایید اهل سنت بود! تعجب کرده‌ام عجیب از این همه اعتماد به نفس این منتقدها!
آتشی می‌خواند:
مسجد یکی، مناره یکی و اذان یکی است
قبله یکی، کتاب یکی، آرمان یکی است
ما را به گرد کعبه قراری است مشترک
یعنی قرار و مقصد این کاروان یکی است
فرموده است: «واعتصموا، لا تفرقوا»
راه نجات خواهی اگر ریسمان یکی است
توحید حرف اول دین محمد است
اسلام ناب در همه جای جهان یکی است
مکر یهود عامل جنگ و جدایی است
پس دشمن مقابلمان بی‌گمان یکی است
سنی و شیعه فرق ندارد برای‌شان
وقت بریدن سرمان تیغشان یکی است
سادات، پیش اهل تسنن گرامی‌اند
اکرام و احترام به این خاندان یکی است
دشمن! دسیسه تو به جایی نمی‌رسد
تا آن زمان که رهبر بیدارمان یکی است
شعرش که تمام می‌شود آقا تحویلش می‌گیرند: «یکی از موضوعاتی که امروز خیلی نیاز داریم همین است».
گوشه ذهنم هنوز به سفارش عیال فکر می‌کنم. تسبیحش را داد تا بدهم آقا تبرک کنند. نگاهم را می‌چرخانم. شاعر آذربایجانی هنوز حال و هوایی خاص دارد. هنوز بغضش نشکسته است. نفر بعدی محمد غفاری است که می‌گوید در شعرش به استقبال شعری از صائب رفته است. شعرش خوب است و آقا هم از او به‌خاطر اینکه به یاد و احترام صائب شعر گفته است تشکر می‌کنند.
حالا میکروفن می‌رسد به قسمت خانم‌ها. خانم فاطمه بیرامی اولین خانمی است که شعر می‌خواند و اینگونه شروع می‌کند: «سلامی از دختری دلتنگ به پدر مهربان». آقا می‌گویند «زنده باشید».
 شعرش قشنگ است.
وقتی که شاعری دلت آینه خداست
یعنی محل آمد و رفت فرشته‌هاست
وقتی که شاعری نم باران شنیدنی‌ست
گیسوی بید در نفس بادها رهاست
با هر بهانه در دل شب گریه می‌کنی
وقتی که شعر با دل تنگ تو هم‌صداست
دریای بیکرانه رحمت! عنایتی!
موجی بزن که ساحل دل غرق ردّپاست
عمرش هدر شد آن که به یاد غمت نبود
پس خوش به حال شعر اگر وقف کربلاست
نفر بعدی خانم اسما سوری است. شعرش خوب است اما عجیب می‌خواند. سرعت خواندنش خیلی کم است و فهمیدن شعر را سخت می‌کند. شاعر منتقد جلویی این‌بار حرف از راهکاری می‌زند که سال قبل پیشنهاد داده بود برای رفع این مشکل اما کسی گوش نداده: «گفتم شب قبلش شاعرا رو بیارید شعر خوندن یادشون بدید...» لااله الا الله...
  بیت اول شعر خانم سوری، آفرین آقا را می‌گیرد:
منم گنجشکِ مفتِ سنگ‌هایِ بر زمین مانده
هراسی کهنه از صیادهای در کمین مانده
دعایی بی‌اجابت کنج سقف خانه کز کرده
که بین شک و ایمان جماعت، با یقین مانده
من آن انگور... نه من غوره‌ای مستی‌ نفهمیده
که با او حسرت دستان گرم خوشه‌چین مانده
رکاب نقره انگشتری که گوشه دکّان
دهانش پر شده از پرسشی که بی‌نگین مانده
منم آن چادر قاجاری اصلی که از ترسِ
رضاخانی تمام عمر را خانه‌نشین مانده!
تو اما وعده باران بعد از یأس‌ها هستی
که داغش بر دل خشکیده این سرزمین مانده
خانم معصومه فراهانی شاعر بعدی است. دانش‌آموز است. شعری می‌خواند که با لبخند خاص آقا همراهی می‌شود:
قصه به سر نمی‌رسد و طِی نمی‌شود
هِی خواستم که دل بکنم، هِی نمی‌شود
پرسیده‌ای که کی دل من تنگ می‌شود
خندیده‌ام، عزیز! بگو کی نمی‌شود؟
تقویمِ مهرِ تو صفحاتش بهاری است
پاییز نیست در دلِ من، دِی نمی‌شود
دستِ مرا بگیر و بگو یا علی مدد!
تا کی نشستن و غم و، تا کی «نمی‌شود»؟
راهی‌ست راه عشق که باید به سر دوید
با سرسری دویدن و لِی‌لِی نمی‌شود
در داستانِ عشق نباید کلاغ بود
با قیل و قال‌های پیاپی نمی‌شود
حالا خلافِ قصه تلخِ کلاغ‌ها
ما می‌رسیم، قصه ولی طی نمی‌شود
 شعرش که تمام می‌شود آقا تعریف می‌کنند و آفرین می‌گویند و تذکر می‌دهند که آینده خوبی در انتظار آنهاست اگر کار کنند و فکر نکنند اینجا پله آخر است.
خانم پروانه نجاتی نفر بعدی است و شعری را می‌خواند که این چند وقت کلیپش زیاد دست به دست شده است و به دل‌ها نشسته:
چکی* مامان بیا صمیمی باشیم
مثل دو تا دوست قدیمی باشیم
 بیا با هم حرف بزنیم بخندیم  
در رو به ‌روی غصه‌ها ببندیم
 درسته دختر خوبه دلبر باشه
تو خوشگلی از همه کس سر باشه
 جلوه تو ذات دختره می‌دونم
 کار خداست مقدره می‌دونم
 همه می‌گن دخترا برگ گلن  
داداش میگه البته یه کم خلن
 چسب روی دماغ یعنی که زشتن  
به فکر خط خطی سرنوشتن
 پشت این رنگ و روغنا دروغه  
پشت اینا یه طرح بی‌فروغه
 مردا می‌گن که خوشگلا نجیبن  
راستشو بخوای دخترا مثل سیبن
 سیب زمین افتاده بو نداره  
رهگذر هم پا رو دلش می‌ذاره
 سیب‌های روی شاخه چیدن دارن  
از دست باغبون خریدن دارن
 بهارخانوم دل‌نگرون توام  
دلواپس روز خزون توام
 حالا که می‌خوای بری تو خیابون  
خودتو بگیر چراغ نده تو میدون
 وقتی که حوا پا گذاشت تو عالم  
به دو می‌خواست بره به سمت آدم
 زد تو سرش فرشته گفت: حاج خانوم  
چه می‌کنی فردا با حرف مردم
 روتو بگیر با این لپای داغت  
بشین بذار آدم بیاد سراغت
 آقا می‌گویند: «اگر آدم باشه میاد»! صدای خنده دوباره پر می‌شود توی سالن.
آره مامان اینم حرف کمی نیست  
حجب و حیا قصه مبهمی نیست
 این روسری یعنی که تو نجیبی  
شکوفه معطر یه سیبی
 این روسری پرچم اعتقاده  
نباشه  گلبرگ‌ها اسیر باده
 زلفاتو از روسری بیرون نذار  
چشمای هیزو سمت زلفات نیار
 مردای خوب پرده دری نمی‌خوان  
عشقای لوس سرسری نمی‌خوان
 باید بدونی زندگی بازی نیست  
توهم قرص‌های اکستازی نیست
 اونهایی که پلاس کافی‌شاپن  
احساسات دخترارو می‌قاپن
 اونی که می‌ره پارتی‌های شبونه  
تو کار و بار انگل دیگرونه
 مردای خوب کاری و اهل دلن  
مردای بد توی خیابون ولن
 مردای خوب فقط نجابت می‌خوان  
از زنشون غرور و غیرت می‌خوان
 علاف مو فشن که مرد نمیشه  
تا لنگ ظهر به رختخواب سیریشه
 مردی که قیچی میزنه به ابرو  
از اون نگیر سراغ زور بازو
 مردی که بند انداخته مرده؟ نه نیست   
برا کسی شریک درده؟ نه نیست
 جوهر مردی نداره، زغاله  
نه مرده و نه زن؛ تو حس و حاله
 برق لب و کرم که اومد تو کار  
مردونگی برو خدا نگه دار
 ابرو کمون خیابونا شلوغن  
پر از فریب حرفای دروغن
 دوست دارم دیوونتم، اسیرم  
یه روز اگه نبینمت میمیرم
 یکی، دو روز بعد تو همین خیابون  
یه لیلی دیگه‌ست کنار مجنون
 برا کسی بمیر که راستی مرده  
جر نزنه، نپیچه، برنگرده
 بله به کسی بگو که عاشق باشه  
تو حرف عاشقونه صادق باشه
 یعنی باید شیفته روحت باشه  
تشنه چشمه شکوهت باشه
 آره گلم سرت رو درد نیارم  
این لوده‌بازی‌ها رو دوست ندارم
 گیس طلایی به چشماشون زل نزن  
با فوکلات به دستاشون پل نزن
 همپای دخترای بد راه نرو  
با چشم باز مامان توی چاه نرو
 شعر که تمام می‌شود آقا تشکر می‌کنند و تمجید می‌کنند از شعر پندآموز.  
خانم عطیه حجتی شعر بعدی را می‌خواند. شعرش خوش‌مضمون است و او هم حماسی می‌خواند:
بگذار و بگذر این همه گفت و شنود را
کی می‌کنیم ریشه آل‌‌سعود را
یارب به حق ناقه صالح عذاب کن
نسل به جای مانده قوم ثمود را
افتاده دست ابرهه‌ها خانه خدا
سجیل کو که سر شکند این جنود را
چیزی به غیر وهن ندارد نمازشان
باید شکست بر سر آنها عمود را
ای واجب‌الوجود ز لوث وجودشان
کی پاک می‌کنی همه مُلک وجود را
انکار می‌کنند هرآنچه که بود را
اصرار می‌کنند هرآنچه نبود را
جده، یمن، مدینه،‌ غدیر از قدیم‌ها
این قوم می‌خرند تمام شهود را
کو وارث کسی که در قلعه کنده است
تا بشکند دوباره غرور یهود را
اسپند روز آمدنش کور می‌کند
یک صبح جمعه چشم بخیل و حسود را...
حاج‌علی انسانی که در جمع است با شنیدن این بیت کیف می‌کند، سر تکان می‌دهد و می‌زند روی پایش! آقا و جمع آفرین می‌گویند، مخصوصا به بیت آخر.
قزوه می‌گوید که تا حالا 19 نفر شعر خوانده‌اند که غیر از دو نفر، بقیه دفعه اولشان بوده است در این مجلس شعر می‌خوانند. آقا با لبخند می‌گویند: «شعر اولی‌ها»!
قزوه می‌خواهد دو نفر دیگر شعر بخوانند. یکی سعید بیابانکی که شعری قشنگ اما قدیمی را می‌خواند و دیگری محمدرضا طهماسبی که شعری قشنگ و طولانی را می‌خواند. قزوه به آقا می‌گوید از اینجا به بعد دیگر وقت شماست. مدیریتش با شماست. آقا می‌گویند برای ما همیشه استماع ارجح بوده است. قزوه به بلند کردن امیری اسفندقه از جایش در ابتدای مجلس اشاره می‌کند و می‌گوید جای او همان ردیف اول بود اما چون رفیق صمیمی من است گفتم جایش را بدهد به کسی که می‌خواست شعر بخواند. آقا می‌گویند خب! حالا هم بگویید یک شعر بخوانند. بار دیگر میزان علاقه آقا به امیری‌اسفندقه مشخص می‌شود. او بلند می‌شود و می‌آید در ردیف اول می‌نشیند. می‌گوید دیشب 7، 8، 10 شعر را برای همسرم خواندم و او این را برای اینکه پیش شما بخوانم، انتخاب کرد.
آقا می‌گویند: پس شعرت، زن‌پسنده!
همه می‌خندند. اسفندقه سلام همسایه‌هایش را هم که غالبا از خانواده‌های شهدا هستند، می‌رساند. اسفندقه می‌خواند و چقدر خوب می‌خواند:
عمر از چهل گذشت و دلم ناامید نیست
عاشق شدن هنوز از این دل بعید نیست
با تو توان گفت، مرا دست داده است
اما تو را دریغ، مجال شنید نیست
با عشق خوش گذشت به من، صبح و ظهر و شب
بخت سیاه دارم و مویم سپید نیست
بی‌سوز و ساز عشق چه کهنه چه موج نو
فرقی میان شعر قدیم و جدید نیست
کم‌کم بدل به قلعه متروکه می‌شود
شهری که کوچه‌هاش به نام شهید نیست
پنجاه سالگی سرکوچه نشسته است
چیزی به جز غبار جوانی پدید نیست
آقا می‌گویند: معلوم شد غیر از قصیده که خیلی خوب می‌سرایید غزل هم خیلی خوب می‌سرایید.
به اسفندقه نگاه می‌کنم. مجسمه حیا، ادب و حجب است. آقا که اینطور ازش تعریف می‌کنند، سرش را می‌اندازد پایین و انگار شرمنده باشد لب می‌گزد! چقدر دوست داشتنی است این مرد.
آقا سر می‌چرخانند و جمعیت را می‌بینند و می‌گویند: آقای دکتر حداد شعری، چیزی...
هنوز حرف آقا تمام نشده دکتر حداد دست می‌کند توی جیب کت و کاغذی درمی‌آورد و شعری می‌خواند.. جمعیت می‌خندند.
آقا با بیان اینکه دوست داشته‌اند باز هم شعر بشنوند اما دیروقت است، شروع می‌کنند به سخن. شاعران را به استفاده از برکات ماه رمضان می‌خوانند. می‌گویند چه کسی از شما با این دل‌های حساس بهتر برای استفاده از این ماه. از شعر انقلاب حرف می‌زنند. شعری که در دعوای حق و باطل بی‌طرف نیست. از شعرهایی که انگیزه‌های جنسی را تهییج می‌کند انتقاد می‌کنند.
از مسؤولانی می‌گویند که وظیفه‌شان ترویج شعر در جامعه است اما انگار برخی از آنها قدر و منزلت شعر را نمی‌دانند. از موسسه شهرستان ادب نام می‌برند و تلویحا از فعالیت‌هایشان تقدیر می‌کنند. از واکنش‌هایی که شاعران جوان سریعاً به حوادث نشان می‌دهند ابراز رضایت می‌کنند و می‌گویند شعرهایی را که درباره یمن و... سروده شده است شنیده‌اند و از محمدمهدی سیار به‌عنوان سراینده یکی از این شعرهای خوب نام می‌برند.
ساعت نزدیک 12 است که فرمایشات آقا تمام می‌شود. آقا والسلام را که می‌گویند، چند نفر از خانم‌ها که ردیف اول نشسته بودند می‌دوند سمت ایشان. محافظ‌ها هم می‌دوند! خانم‌ها حق داشتند. قبل از افطار هم فقط آقایان توانسته بودند کتاب بدهند و حال و احوال کنند. حالا نوبت خانم‌ها بود. دست در جیب می‌کنم. هنوز تسبیح سر جایش است. دور آقا شلوغ شده و امیدی ندارم به رسیدن به ایشان. یکی از رفقا امیدواری می‌دهد. می‌روم جلوتر. آقا که می‌خواهند رد بشوند صدا می‌زنم: آقا این رو تبرک می‌کنید؟
آقا تقریبا رد شده‌اند. قدمی برمی‌گردند. تسبیح را می‌گیرند. دستشان را می‌گیرم. در تسبیح ذکری می‌گویند و پس می‌دهند. دستشان را ناگزیر رها می‌کنم. این هم سفارش عیال. اما از همه زرنگ‌تر شاعر آذربایجانی بود. انگشتر عقیق آقا را گرفت. حق داشت... حسرتش بیشتر از ما بود!
منبع: خبرگزاری فارس
...........................................................................
* شاعر دختری به‌نام چکاوک را خطاب قرار داده است

در شب ولادت کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی (ع)، جمعی از اهالی فرهنگ، اساتید شعر و ادب فارسی، شاعران جوان و پیشکسوت کشور و تعدادی از شاعران از کشورهای هند، پاکستان، افغانستان، تاجیکستان و آذربایجان، با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند. متن کامل بیانات رهبر انقلاب در این دیدار را در ادامه می‌خوانید.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
میلاد امام مجتبی، امام حسن (علیه الصلاه‌00 و السلام)؛ حُسن مجسم بر زبان پیغمبر خاتم (صلی‌الله علیه وآله) که این نام را ایشان بر روی این مولود گذاشتند - و این خیلی با عظمت است، خیلی مهم است که پیغمبر این بزرگوار را، این کودک مبارک را «حسن» بنامند- ان‌شاءالله بر همه‌تان مبارک باشد. یادآوری می‌‌کنم برکات رمضان را برای دل‌های حساس شما، روح‌های رقیق شما، احساسات سیال شما؛ واقعاً اگر از این خرمن انبوه برکات، کسانی بنا باشد استفاده کنند، از جمله کسانی که بیشترین استفاده را باید بکنند و می‌‌کنند، کسانی هستند که دارای ذوقند، دارای روحند، دارای دلند، دارای احساس لطیفند؛ یعنی شماها. چه کسی از شما بهتر برای بهره‌مندی از دقایق و لحظات و ساعات و روزها و شب‌های این ماه -که ماه تقرب به خدا است، ماه رقت دل، ماه انس با خدای متعال، ماه ذکر، ماه خشوع- و چه کسی مناسب‌تر از کسانی که صاحب این دل‌های پاک و رقیق و احساسات لطیف هستند.  برای ورود در بهشت ذکر و انس و شوق، بهترین وسیله دعاهایی است که در این ماه وارد شده؛ چه دعاهایی که ویژه این ماه است، چه دعاهایی که در همه اوقات حساس می‌‌شود آنها را خواند، مثل مناجات شعبانیه، مثل دعا‌های صحیفه سجادیه؛ استفاده از اینها خیلی با ارزش است. وَ اسمَع دُعائی اِذا دَعَوتُک، وَ اسمَع نِدائی اِذا نادَیتُک، وَ اقبِل عَلَی اِذا ناجَیتُک؛ اینها را دل‌های لطیف شما با حضور بیشتری، با توجه بیشتری می‌‌تواند بیان کند. فَقَد هَرَبتُ اِلَیکَ وَ وَقَفتُ بَینَ یدَیک؛ اینها تعبیراتی است، کلماتی است که از لطیف‌ترین دل‌ها و فصیح‌ترین زبان‌ها صادر شده. چه کسی باید اینها را تلقی کند، درک کند، استفاده کند، بهتر از شماها، بهتر از این دل‌های پاک و لطیف. از دعا در این ماه غفلت نکنید. در دعای مناجات شعبانیه، هَب لی قَلباً یدنیهِ مِنکَ شَوقُهُ وَ لِساناً یرفَعُ اِلَیکَ صِدقُهُ وَ نَظَراً یقَربُهُ مِنکَ حَقه؛ این دلی که شوق او، او را ارتفاع ببخشد، بالا ببرد، نزدیک به ذات ربوبی بکند، این را از خدا انسان طلب می‌‌کند. خب، کدام دل آماده‌تر است از آن دل حساس و لطیف؟ که خب بحمدالله در شماها این هست. در دعای ابی‌حمزه ثمالی: بِکَ عَرَفتُکَ وَ اَنتَ دَلَلتَنی عَلَیکَ وَ دَعَوتَنی اِلَیکَ وَ لَولا اَنتَ لَم اَدر ما اَنت؛ این ارتباط لطیف معنوی با حضرت حق، با مبدأ محبت و عزت؛ اینها خیلی با ارزش است، اینها خیلی مهم است؛ اینها دل‌هایی را که دارای حساسیتند حقیقتاً گرم می‌‌کند، نگه می‌‌دارد، امید می‌‌بخشد، برای آنها پناه و تکیه‌گاه می‌‌شود. من کاری ندارم مرحوم اخوان این شعر را برای چه‌کسی گفته و برای چه گفته؛ من این شعر را خطاب به صحیفه سجادیه می‌‌خوانم؛ من این شعر را خطاب به دعای ابی‌حمزه ثمالی می‌‌خوانم؛ «ای تکیه‌گاه و پناه زیباترین لحظه‌‌های پرعصمت و پرشکوه تنهایی و خلوت من ای شط شیرین پرشوکت من». دعا این است. از این دست بر ندارید، از دعا رو برنگردانید؛ دعا خیلی با ارزش است. دعا همان اکسیری است که می‌‌تواند دل‌هایی را که آلوده ناامیدی، آمیخته به بدبینی، یا آلوده به احساسات غلط هستند، منقلب کند، به راه راست هدایت کند؛ دعا یک چنین چیزی است. از این شب‌ها استفاده کنید، شماها شایسته‌ترین کسانی هستید که می‌‌توانید دعا بخوانید و از دعا بهره واقعی ببرید، استفاده کنید البته الفاظ دعا را خواندن، یک مرحله نازلی از دعا خواندن است -که همین الفاظ را انسان بخواند و معنایش را هم درست نفهمد، یا ظاهری از معنا را بفهمد- اما با دعا آمیخته شدن، با آن مضامین آمیخته شدن و در آنها فرو رفتن، خیلی با ارزش است. خب، شعر یک عنصر اثرگذار است، اثرگذاری آن هم در مجموعه عوامل کلامی یک اثرگذاری مضاعفی است؛ یعنی هیچ سخنی، هرچه فصیح، هرچه زیبا، هرچه پرمغز، اگر شعر نباشد این اثر را ندارد؛ شعر یک‌چنین دستگاهی است، یک‌چنین عنصری است. شعر نقش برانگیزاننده دارد، در جایی که جای برانگیختن است؛ نقش راهنما دارد، نقش خط دهنده دارد، نقش جهت‌دهنده دارد به مستمع و به کسی که شعر را برای خودش می‌‌خواند؛ خب این می‌‌شود مسؤولیت‌آور. وقتی شما یک ثروتی، یک امکانی در اختیار دارید که از آن می‌‌توان برای کار‌های بزرگ استفاده کرد، اگر استفاده نکردید، خلاف مسؤولیت عمل کردید، خلاف تعهد رفتار کردید. این مسؤولیت‌آور است. حالا خدای متعال این نعمت را به شما داده اما مثل همه نعمت‌ها از نعمت سوال خواهد شد، از عطای الهی سوال خواهد شد. از شما سوال خواهد شد که با این نعمت چه کردید؟ می‌‌توان با ابزار شعر مخاطب را به راه راست و صراط مستقیم هدایت کرد؛ می‌‌توان هم او را به کج‌راهه برد، او را ساقط کرد. شعر می‌‌تواند انسان‌ها را به حضیض ببرد؛ داریم از این‌جور شعر، بویژه امروز که متأسفانه فرهنگ لجام‌گسیخته دور از هنجار‌های اخلاقی و انسانی به‌وسیله این ابزار‌های جدید - ابزار‌های رسانه‌ای جدید- انتشار فراوانی پیدا می‌‌کند، گاهی شعر می‌‌شود یک ابزاری برای لغزیدن، غلتیدن و منحرف شدن؛ این هم آن‌طرف قضیه است. بنابراین هر دو کار از شعر برمی‌آید. شاعر با احساس لطیف خود، هم ادراک می‌‌کند، هم بر سر شوق می‌‌‌آید، هم دل‌تنگ می‌‌شود، و می‌‌سراید؛ این سراییدن شاعر ناشی از شوق است، ناشی از دلتنگی است، ناشی از احساس و ادراک و مشاهده یک چیزی است که دیگران آن را مشاهده نمی‌کنند. خب، این دو طرف دارد: می‌‌تواند جهت‌دهنده به سمت نیکی‌ها باشد، می‌‌تواند عکس‌ [آن] باشد. اگر شعر به‌صورت افراطی تحت‌تأثیر غریزه جنسی قرار گرفت -که متأسفانه بعضی از دست‌ها امروز در کشور ما دارند [شعر را] به این سمت می‌‌کشانند، به زور می‌‌برند، بعد از آنکه جوان‌های ما در فضا‌های باصفا و لطیف و بسیار زیبای معنوی و حماسی و انقلابی حرکت کردند، الان دست‌هایی شروع کردند، در جا‌های مختلف؛ از جمله بیشتر از همه در فضای مجازی - حالا طرق دیگر به جای خود - از طریق شعر هم [جوان‌ها را] به سمت غریزه‌گرایی جنسی افراطی بکشانند و ببرند- این بسیار چیز بدی است، این زنگ خطری است. گاهی این است، گاهی نفع‌طلبی شخصی است و گاهی ستم‌ستایی است که متأسفانه در تاریخ ما این معنا سابقه زیاد دارد، ستایش ستم و ستمگر.  امروز نقطه مقابلش را ما در مقابل داریم، الحمدلله، خوشبختانه دیدم چند نفر از این شعرای جوان عزیز ما در مقابل [آن‌] ایستاده‌اند؛ قبلاً هم شعرهایی درباره یمن - شعر آقای سیار- و شعر‌های دیگر را شنیده‌ام، خوانده‌ام، بسیار خوب است، اینهایی که گفته‌اید، اینهایی که امشب هم دوستان خواندند، خیلی خوب بود؛ اینها درست است، این درست است، این، آن کار صحیح است، این، آن تعهدی است که خدای متعال سوال خواهد کرد. یکی از فِقرات دعای مکارم‌الاخلاق این است: وَ اسْتَعْمِلْنِی بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْهُ،به فکر این باید بود؛ فردا یک چیزهایی را از ما سوال می‌‌کنند؛ می‌‌گوید خدایا آن چیزی را که فردا بنا است از من سوال کنی، امروز وسیله پرداختن به آن را و عمل به آن را در اختیار من قرار بده. خب حالا شماها وسیله‌اش را دارید، ممکن است کسانی دلشان پر باشد نتوانند بگویند، شما الحمدلله می‌‌توانید بگویید؛ بگویید، اثر هم دارد. این شعری که شما برای بحرین می‌‌گویید، یا برای یمن می‌‌گویید، یا برای لبنان می‌‌گویید، یا برای غزه می‌‌گویید، برای فلسطین می‌‌گویید، برای سوریه می‌‌گویید، هر شعری که شما برای اهداف امت اسلامی می‌‌گویید، در هر نقطه‌ای این شعر کاربرد دارد و از آن استفاده می‌‌شود. این شعر اگر چنانچه در این جهت‌ها به راه بیفتد، آنوقت «ان مِنَ الشعرِ لَحِکمَه» درباره شعر شما صدق می‌‌کند، که حتماً شعر حکمت است.
من می‌‌خواهم عرض کنم - بارها البته این را در این جلسه و در خیلی از جلسات دیگر گفته‌ام- بی‌طرفی در دعوای حق و باطل معنی ندارد. یک وقت دعوای مشتبهی است، آن بحث دیگری است، وقتی که حقی هست و باطلی، اینجا بی‌طرفی معنا ندارد؛ باید طرف حق بود، مقابل باطل ایستاد؛ حالا یکی می‌‌تواند به شکل نظامی بِایستد، یکی به شکل سیاسی بایستد؛ به اشکال مختلف می‌‌شود ایستاد، یک نفر هم با زبان، با بیان، با اندیشه می‌‌تواند بایستد؛ باید ایستاد. شاعر نمی‌تواند در جنگ حق و باطل بی‌طرف باشد. اگر چنانچه شاعر، هنرمند بی‌طرف بود، تضییع نعمت خدا را کرده؛ اگر خدای نکرده طرف باطل را گرفت، آنوقت خیانت کرده، جنایت کرده؛ بحث اهمال دیگر نیست، بحث جنایت است. خب، شما ملت‌تان مظلومیت‌های زیادی در این سال‌های متمادی داشته، این مظلومیت‌ها گفتن دارد، این برای دنیا منعکس شدن دارد.
سردشت را در سال ۶۶ بمباران کردند - مال همین روزها است دیگر- شوخی است؟ یک شهر را بمباران شیمیایی کنند، هزاران نفر را در یک شهر - بچه، بزرگ، پیر، جوان، زن، مرد- نابود کنند و دنیا سکوت کند! دنیایی که گاهی افتادن یک گربه در چاه برایش می‌‌شود به‌عنوان یک مساله‌ای که در خبرگزاری‌ها و در روزنامه‌ها و در تلویزیون‌ها منعکس می‌‌شود که بله یک گربه‌ای یا یک مثلاً روباهی در چاه افتاده بود، فلان دستگاه، فلان دستگاه، فلان دستگاه جمع شدند که این را زنده بیاورند بیرون، یا یک حیوان آبی به ساحل افتاده دارد جان می‌‌دهد، این را یک‌جوری برگردانند به آب، برای این چیزها دنیا آن جنجال‌ها را به راه می‌‌‌اندازد، آنوقت برای کشتار شیمیایی یک شهر این دنیا ساکت می‌‌مانَد! دنیا که می‌‌گویم منظورم ملت‌ها نیستند، ملت‌ها وسیله‌ای ندارند، ابزاری ندارند، منظورم قدرت‌های مسلط بر دستگاه‌‌های تبلیغاتی دنیایند، فارسی‌اش می‌‌شود آمریکا، انگلیس، نیرو‌های غربی مسلط، نیروی صهیونیستی. اینها هستند که بر فضای تبلیغاتی دنیا مسلطند، نمی‌گذارند آب از آب [تکان بخورد]. الان دارند یمن را آن‌جور می‌‌کوبند -شب و روز- هیچ صدایی درنمی‌آید، غزه را دیروز می‌‌کوبیدند، چندی قبلش لبنان را می‌‌کوبیدند، صدایی از کسی در نمی‌آید؛ حالا فرض کنید 2 تا قاچاقچی یک جا محاکمه بشوند، اعدام بشوند، جنجال تبلیغاتی درست می‌‌شود؛ خب، دنیا این است، در مقابل این دنیا باید چه‌کار کرد؟ یک انسان باشرف در مقابل یک چنین جبهه‌گیری‌ای، در مقابل یک چنین وقاحتی، در مقابل یک چنین خباثتی چه می‌‌کند، با قطع نظر از انگیزه دینی و وظیفه ایمانی؛ شرف انسان، وجدان انسان، انسانیت انسان چه حکم می‌‌کند؟ اینها همه بارهایی است بر دوش. من البته از پیشرفت شعر در کشور در دوران بعد از انقلاب خیلی راضی‌ام و واقعاً خیلی خوب شده. این جوان‌هایی که امروز شعر می‌‌خواندند، با جوان‌هایی که حالا 10 سال قبل شعر می‌‌خواندند خیلی تفاوت‌های آشکار و بینی دارند، یعنی واقعاً پیشرفت شده، شعر خیلی خوب است؛ منتها ظرفیت شعر در کشور ما خیلی بیش از اینها است؛ خیلی بیش از اینها است. شما نگاه کنید الان ببینید این دختر خانم دانش‌آموز است  - شنیدم «شهرستان ادب» فعالیت‌های دانش‌آموزی راه انداخته، افراد را جمع می‌‌کند- دانش‌آموز‌های ما، جوان‌های ما، نوجوان‌های ما، دختر ما، پسر ما، شعر می‌گویند آن هم به این خوبی، با این مضامین خوب، با این تخیل قوی، این خیلی خوب است؛ البته بنده عرض بکنم سطح عمومی شعر امروز ما به سطح عمومی شعر متناسب با ایران هنوز نرسیده؛ یعنی ما دوره‌هایی -که از ما خیلی هم دور نیستند- داشتیم که سطح عمومی شعر، یعنی با توجه به آن اوج‌هایی که وجود داشته، از سطح فعلی ما بالاتر بوده است. خب برجستگانی داشتیم، شعرایی داشتیم، چه در قصیده، چه در غزل، در سبک‌های مختلف، آنها را باید داشته باشیم تا این سطح بالا برود؛ این کار می‌خواهد، این تلاش می‌خواهد.
ما از لحاظ گستره خیلی وسیعیم، باید سعی کنیم همین گستره وسیع را پیش ببریم و این کار لازم دارد البته حوزه هنری مسؤولیت دارد، دستگاه‌‌های مختلف دیگر هم مسؤولیت دارند، دستگاه‌‌های دولتی و دستگاه‌‌های مربوط به نظام و مانند اینها هم - صداوسیما و دیگران- همه وظیفه دارند. شعر را باید ارج نهاد، شعر خیلی پدیده بزرگی است، پدیده مهمی است. من می‌بینم که در نظام ما، در کشور ما، آن کسانی که باید این حقیقت را بفهمند، کأنه بعضی‌شان - حالا همه را نمی‌گوییم- درست به عمق اهمیت شعر پی نبردند، اصلاً شعر را قدرشناسی [نکردند]؛ ما قَدَروا الشعرِ حَق قَدرِه؛ درست نتوانستند واقعاً قدر شعر را بفهمند. شعر خیلی تأثیر عجیبی دارد، گاهی اوقات یک بیت شعر یا حالا یک غزل مثلاً یا یک قطعه شعر، از یک سخنرانی یک‌ساعته، 2 ساعته یک آدم وارد مطلع تأثیرش بیشتر است. خب این خیلی چیز مهمی است؛ یعنی به‌اصطلاح گوهر باارزشی است، دارای یک‌چنین اهمیتی [است‌]؛ این را باید بتوانند
[قدر بدانند.]
ضمناً از جمله کارهایی که خیلی خوب است در کشور ما که بحمدالله در این جلسه هم آثارش دیده شد و قبلاً هم دیده شد و من خیلی از این راضی هستم، واکنش سریعی است که شعرای جوان ما به حوادث نشان می‌دهند، این خیلی
با ارزش است، این خیلی خوب است. مبادا کسی خیال کند که این چیز منفی است؛ نه، این بسیار مثبت است. ما در طول تاریخ و در زمان معاصرِ نزدیک به خودمان هم داشتیم مواردی را که همین واکنش‌های سریع بهترین آثار را به‌وجود آورد. وقتی که آن هواپیمای اسرائیلی را آن دختر ربود، مرحوم امیری فیروزکوهی [قصید‌ه‌ای گفت‌] حالا امیری فیروزکوهی، دوستانی که ایشان را می‌‌شناسند [می‌دانند]، خب ایشان جوان و انقلابی و مانند اینها که نبود اما روی آن احساسی که پیدا کرد، یک قصیده زیبا و عالی همان‌وقت - سال چهل و چند- گفت، متناسب با موقع، متناسب با زمان؛ «آنجا غزاله‌ای...»، حالا خیلی از ابیاتش را یادم نیست، آن‌وقت‌ها خیلی از بیت‌هایش را بلد بودیم؛ من از خود ایشان شنیده بودم. علی‌ایحال، این خیلی خوب است، اینکه به حوادث واکنش سریع نشان داده بشود و تبیین بشود، این بسیار خوب است.
و امیدواریم ان‌شاءالله روزبه‌روز شعر انقلاب رتبه و رفعت بیشتری پیدا کند البته مقصود من از شعر انقلاب شعری نیست که در دوران انقلاب گفته می‌شود ولو ضد انقلاب، این مراد از شعر انقلاب نیست. بعضی‌ها خیال می‌کنند شعر جنگ آن شعری است که درباره جنگ گفته شده است ولو ضد جنگ! این شعر جنگ نیست، این شعر ضد جنگ است. شعر انقلاب یعنی آن شعری که در خدمت هدف‌های انقلاب است؛ این شعر انقلاب است، نه شعر دوران انقلاب؛ این منظورم نیست. منظورم از شعر انقلاب شعری است که در خدمت اهداف انقلاب است. در خدمت عدالت، در خدمت انسانیت، در خدمت دین، در خدمت وحدت، در خدمت رفعت ملی، در خدمت پیشرفت همه‌جانبه کشور، در خدمت انسان‌سازی به معنای واقعی کلمه در کشور؛ این می‌شود شعر انقلاب که در جهت اهداف انقلاب است.
امیدواریم ان‌شاءالله خدا همه‌تان را موفق بدارد، زنده بدارد و جوان‌های‌تان ان‌شاءالله سال‌های متمادی در این صراط مستقیم حرکت کنند و کشور را و آینده را و نسل‌ها را ان‌شاءالله بهره‌مند کنند.
والسلام علیکم و رحمه‌00‌الله