گروه سیاسی: دست هاشمی‌رفسنجانی برای همه سیاسیون رو شده است. اظهارات توهین‌آمیز و جنجالی او به بهانه عدم احراز صلاحیت سیدحسن خمینی چندان با استقبال همراهان سیاسی وی مواجه نشد.
به گزارش «وطن امروز»، در کنار اصولگرایان که از ابتدا موضوع کاندیداتوری نابهنگام و شتابزده حسن خمینی برای انتخابات مجلس خبرگان را در قالب بازی هاشمی ارزیابی می‌کردند؛ اکنون اصلاح‌طلبان نیز دست هاشمی را خوانده‌اند و  به صراحت اعلام می‌کنند هاشمی، نوه امام خمینی(ره) را قربانی اهداف سیاسی خود کرده است.  واکنش‌های اصولگرایان و اصلاح‌طلبان بیشتر حول چند محور بوده است. اولین موضوع، اذعان آنها به این است که آنچه هاشمی به بهانه دفاع از نوه امام(ره) گفته، نه‌تنها دفاع نبوده بلکه یک ضربه بزرگ به وضعیت سیاسی او بوده است. نکته دیگر، تلاش هاشمی برای سوء‌استفاده از ردصلاحیت نوه امام و سوءاستفاده از نام امام برای افزایش سبد رأی خود است. نکته دیگر نیز اشاره سیاسیون به تاکید امام(ره) بر قانون‌مداری بوده است. به اعتقاد چهره‌های سیاسی اصولگرا و اصلاح‌طلب، اظهارات صریح هاشمی علیه شورای نگهبان به بهانه دفاع از نوه امام، جفا به اندیشه سیاسی امام خمینی(ره) است چرا که نوعی تبعیض را درباره خانواده بنیانگذار انقلاب اسلامی سفارش می‌کند. البته در میان همه انتقادات بویژه انتقادات اصلاح‌طلبان، اشاره آنها به سوءاستفاده هاشمی از بیت امام بسیار قابل تامل بوده است. اصلاح‌طلبان می‌گویند هاشمی سیدحسن خمینی را قربانی منافع انتخاباتی خود کرده است. حتی برخی مانند عباس عبدی معتقدند هاشمی تمایل ندارد حسن خمینی تایید صلاحیت شود. عباس عبدی از چهره‌های مطرح اصلاح‌طلبان در واکنش به اظهارات هاشمی نوشت: «بنده معتقدم عدم احراز صلاحیت علمی حسن آقای خمینی برای انتخابات خبرگان حتی در چارچوب قانون فعلی نیز قابل دفاع نیست. ولی دفاع از این ادعا هیچ ربطی به انتساب به ریشه خانوادگی ایشان یا بدهی به امام و خانواده امام ندارد و این استدلال نه‌تنها ضعیف و بی‌ربط است؛ بلکه نادرست نیز هست و خواسته یا ناخواسته در جهت موجه جلوه دادن ردصلاحیت ایشان است و جز به تنش سیاسی کمک نمی‌کند. این منطق قبیلگی و خلاف آرمان‌های شناخته شده است. به نظر می‌رسد که آقای هاشمی در موارد دیگر هم با همین منطق انتساب خانوادگی یا بدهکار و طلبکاربودن، از افراد دفاع یا به آنها حمله می‌کند».عبدی در ادامه نوشت: اگر حسن آقا شرط حداقل اجتهاد را برای نامزدی خبرگان دارند باید تایید شوند و اگر ندارند که نباید تایید شوند و انتساب به بیت امام هیچ مزیتی برای این مورد ندارد. اینکه امام چه کرده هیچ ربطی به این حق ندارد. به‌علاوه اینکه چه کسانی این صلاحیت‌ها را تشخیص می‌دهند؛ همان‌هایی هستند که آقای هاشمی هنگام ریاست خود بر خبرگان آنان را متولی این کار قرار داد. هر کس نسبت به مرجع یا منطق این رد صلاحیت‌ها ایرادی داشته باشد قابل فهم است و حق دارد جز آقای هاشمی.  بنابراین ایشان حتما متوجه این نکات هستند، ولی چرا چنین می‌گویند؟ به نظرم عدم تایید و حضور حسن آقا در انتخابات را ترجیح می‌دهند». عبدی همچنین خطاب به همفکرانش نوشت: «روی اصلی سخن بنده آقای هاشمی نیست بلکه دوستان اصلاح‌طلب است. اصلاح‌طلبان نباید در برابر اینگونه سخنان سکوت کنند یا بدتر اینکه به استقبال آن بروند. سخنانی که هیچ ربطی به منطق اصلاح‌طلبانه ندارد و مشروع کننده منطق طرف‌های مقابل است. متاسفانه پیروی چشم بسته و شاید از روی ناچاری اصلاح‌طلبان از برنامه‌های آقای هاشمی نتیجه وضعیتی است که برای خود ایجاد کرده‌اند و برای آینده کشور و جریان اصلاحات خطرناک است». محمدعلی ابطحی نیز از دیگر چهره‌های اصلاح‌طلب است که از اظهارات هاشمی بشدت انتقاد کرده است. ابطحی معتقد است اظهارات هاشمی پوپولیستی بوده و برای جذب سبد رأی نوه امام است. ابطحی در واکنش به اظهارات هاشمی طی مطلبی نوشت: انتقاد تند آقای هاشمی رفسنجانی از شورای نگهبان را در این روزها اصلا نمی‌فهمم. می‌شد هرگونه نقدی را پس از پایان وقت رسمی اعتراضات و پاسخ شورای نگهبان انجام داد. درست در اوج رایزنی‌ها و گفت‌وگوها و نیاز به همدلی برای ساخت آینده‌ای بهتر و علاقه بسیاری به حضور حسن آقای خمینی و دیگران در خبرگان و مجلس، این هجوم تند و بی‌مقدمه تنها می‌تواند به زیان ردصلاحیت شدگان باشد. این چیزی نیست که آقای هاشمی سیاستمدار نداند البته این رفتار در چارچوب پوپولیستی جواب می‌دهد که آرای شخصیت‌های محبوبی مثل حسن آقا را به سبد رأی آقای هاشمی سوق دهد». مصطفی کواکبیان، دبیرکل حزب مردم‌سالاری نیز می‌گوید مدیون بودن به امام، نباید باعث نادیده گرفته شدن قانون شود. وی گفت: «همه کسانی که در دوران امام(ره) و بعد از آن سمت گرفتند حتماً وامدار و بدهکار امام(ره) هستند. در عین حال ما معتقد نیستیم مباحث قانونی و نظارتی که باید در کشور انجام شود، به دلیل آنکه مردم بدهکار هستند،‌ نادیده گرفته شود».
هاشمی نگذاشت نوه امام امتحان دهد!
اظهارات هاشمی علیه شورای نگهبان با واکنش اصولگرایان نیز مواجه شد. اصولگرایان که از ابتدای اعلام کاندیداتوری سیدحسن خمینی، ترجیح دادند توصیه‌های دلسوزانه مبنی بر مراقبت از حیثیت بیت امام(ره) به وی داشته باشند؛  در واکنش‌های خود، از هاشمی خواستند به نظرات حضرت امام(ره) درباره قانون‌مداری و همچنین بنیان‌های انقلاب اسلامی  توجه کند. به اعتقاد اصولگرایان اظهارات هاشمی درباره تبعیض به سود نوه امام خلاف دیدگاه‌های حضرت امام و موضوعی غیرقابل پذیرش در جامعه است. از سوی دیگر برخی اصولگرایان نیز اخبار قابل تاملی درباره وضعیت احراز صلاحیت سیدحسن خمینی ارائه کردند. حسین شریعتمداری، مدیرمسؤول کیهان در این‌باره طی مطلبی نوشت این هاشمی‌رفسنجانی بوده که مانع شده نوه امام در آزمون تعیین سطح علمی خبرگان شرکت کند! شریعتمداری در این مطلب نوشت: «اخبار موثقی در دست است و برخی از مدعیان اصلاحات نزدیک به جناب هاشمی نیز بر آن مهر تایید زده‌اند که فرزند محترم یادگار امام(ره) قصد نامزدی برای مجلس خبرگان را نداشته‌اند و ثبت‌نام ایشان با اصرار فراوان جناب رفسنجانی صورت پذیرفته بود. آقای سیدحسن خمینی برای شرکت در آزمون خبرگان نیز آماده بود ولی برخی خبرها حاکی از آن است که جناب هاشمی‌رفسنجانی مانع حضور ایشان در آزمون شده است».  این نوشته شریعتمداری وقتی در کنار اظهارات عباس عبدی و محمدعلی ابطحی قرار می‌گیرد، یک نتیجه تاسف‌برانگیز ارائه می‌دهد. عباس عبدی معتقد است هاشمی تمایلی به تایید صلاحیت نوه امام ندارد. محمدعلی ابطحی نیز گفته است هاشمی به دنبال کسب سبد رأی نوه امام است. از سوی دیگر حسین شریعتمداری نیز نوشته است هاشمی مانع حضور سیدحسن خمینی در آزمون خبرگان شده است! این موارد وقتی در کنار یکدیگر قرار داده شود، تنها یک تفسیر دارد که البته همه آن را می‌دانیم!
حذف از لیست جامعه روحانیت
اما ادبیات توهین‌آمیز و ساختارشکنانه هاشمی علیه نهادهای نظارتی نظام باعث شد صلاحیت او برای حضور در لیست جامعه روحانیت از بین برود. روز گذشته خبر داده شد جامعه روحانیت هاشمی را در لیست انتخاباتی خود قرار نمی‌دهد. خبرگزاری فارس در این‌باره نوشته است: «با توجه به موضع‌گیری‌های روز [دوشنبه] هاشمی‌رفسنجانی درباره شورای نگهبان، جامعه روحانیت مبارز به صورت قطعی نام وی را از لیست خود حذف کرد». جامعه روحانیت در حالی صلاحیت هاشمی برای حضور در لیست خود برای مجلس خبرگان پنجم را تایید نکرد که اظهارات رفسنجانی علیه شورای نگهبان باعث شده موضوع عدم پذیرش نهادها و ساختارهای قانونی توسط هاشمی بیشتر به چشم‌ آید. روز گذشته بسیج دانشجویی 200 دانشگاه کشور با انتشار بیانیه‌ای خطاب به هاشمی به وی یادآوری کردند که صلاحیت او توسط همان فقهایی تایید شده که هاشمی به آنها تاخته است! در این نامه آمده است: «خود شما صلاحیت‌تان را در انتخابات مجلس، ریاست‌جمهوری و خبرگان چگونه و از کجا به دست آورده‌اید؟ آیا رواست نردبانی که خود بارها از آن گذر کرد‌ه‌اید و به واسطه آن به مسؤولیت رسیده‌اید را اکنون به خاطر منافع حزبی و سیاسی بیندازید؟ برای دانشجویان سوال است که چرا حضرتعالی این میزان اصرار بر ایجاد یک فضای رادیکال و تند در آستانه تمام انتخابات‌های اخیر داشته‌اید؟ چرا عادت دارید در آستانه تمام مقاطع حساس انقلاب اسلامی به فرصت‌سوزی بپردازید؟»
غرضی: کشور را جزو اموالش می‌داند!
اظهارات هاشمی‌رفسنجانی به غیر از اصولگرایان و اصلاح‌طلبان، واکنش منفی برخی سیاسیون مستقل را نیز ایجاد کرده است. سیدمحمد غرضی که پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 1392 توجه بخشی از افکار عمومی کشور را به خود جلب کرده است؛ در این‌باره با انتقاد از نوع رفتار رفسنجانی نسبت به مسائل کشور، گفت این طرز رفتار به خاطر آن است که هاشمی کشور را جزئی از اموال خود می‌داند. او که یکی از اعضای کابینه هاشمی بوده است در این‌باره به تسنیم گفت: «آقای هاشمی شخصیتی دارد که همیشه تمایل دارد رأس جریان اجتماعی قرار بگیرد و باقی مسائل برای ایشان اهمیتی ندارد». وی تصریح کرد: قبل از پیروزی انقلاب آقای هاشمی قصد داشت رأس همه مسائل قرار بگیرد و بعد از پیروزی انقلاب تلاش کرد رأس همه امور باشد و در زمان جنگ و آتش‌بس هم سعی داشت نفر اول و همه‌کاره باشد و این مسائل جزو شخصیت آیت‌الله هاشمی است. غرضی با بیان اینکه آقای هاشمی‌رفسنجانی از همه ظرفیت‌ها و استعدادهای کشور می‌خواهد به نفع منویات خودش استفاده کند، تصریح کرد: آقای هاشمی همیشه خودش را شخص برتر مملکت می‌داند و کشور را جزو اموال خود دانسته و در تمام این سال‌ها خود را فوق جریان‌ها قرار داده؛ اظهارات آقای هاشمی علیه شورای نگهبان در اصل حمله به قانون اساسی و آرمان‌های امام بوده و نوعی انتحار سیاسی است. وزیر دولت هاشمی‌رفسنجانی افزود:‌ آقای هاشمی همواره سعی می‌کند به مخالفانش بگوید مملکت برای اوست و کسی حق نقد ندارد.

کبری آسوپار: «خمینی آمد»، همین عبارت پیچیده در شبکه‌های اجتماعی یک جریان سیاسی برای اعلام حضور سیدحسن خمینی برای فهم نمایشی که از مدت‌ها قبل پیش‌تولید آن رقم زده شده بود، کفایت می‌کرد؛ تیتری که فقط شایسته یک نفر، آن هم در قد و قامت رهبر یک انقلاب اسلامی بود، حال خرج کاندیداتوری نوه‌ ایشان می‌شد. یک آقازاده‌بازی به معنای اتم با پسوند «خمینی» خلاف مشی و منشی که حضرت آقا سیدروح‌الله خمینی داشت و به مردم ایران هم یاد داده بود که داشته باشند. اصلش مگر نه اینکه امام قیام کرده بود تا خاندان بازی‌ها وربیفتد؟ به اسم خمینی، نمایشی خلاف رسم خمینی شکل گرفت. حسن خمینی غیر از نسبت خانوادگی با بنیانگذار جمهوری اسلامی و رهبر انقلاب اسلامی 57 تقریباً هیچ ویژگی ممتاز دیگری ندارد؛ او نه از رهبران سیاسی کشور محسوب می‌شود؛ نه لیدر جناح یا حزبی خاص بوده؛ نه رئیس‌جمهور بوده که انتخاب اکثریت عنوان شود و نه هیچ فعالیت اجتماعی و سیاسی و علمی و دینی یا حتی ورزشی و هنری خاصی دارد که وجه تمایز او از دیگران شود. او تنها سمتی که دارد، تولیت حرم امام است که آن هم به دلیل نسبت فامیلی است. پس چرا درباره او مدح غلوآمیز بیان می‌شود؟ آیا صرف نسبت خانوادگی با رهبر انقلاب باید وجه تمایز او محسوب شود؟ اگر به عنوان مثال یک روزنامه اصولگرا برای فرزندان یا نوه‌های آیت‌الله خامنه‌ای جشن تولد بگیرد، آیا مدعیان اصلاح‌طلبی حس بدی از این خاندان‌گرایی نخواهند داشت؟ خود ما هم صدای اعتراض‌مان بلند می‌شود که انقلاب کردیم تا این خاندان‌بازی از بین برود و کسی صرف یک نسبت فامیلی گرامی داشته نشود. (حال، اینکه از ترس عتاب آقا کسی جرأت چنین کاری ندارد و البته مشی اصولگرایی هم با تملق فرزندان امام و رهبری جور در نمی‌آید، بحث دیگری است.) و جای امام چقدر خالی است که اگر حضرتشان بودند، قلم این تملق و سوءاستفاده از نام بنیانگذار انقلاب را می‌شکستند و اجازه نمی‌دادند نوه امام بودن را دلیل بزرگی تلقی کنند...
تن دادن به خاندان‌گرایی اولین آزمونی بود که سیدحسن خمینی در آن باخت.
تولد گرفتن‌ها در صفحه اول روزنامه برای
 سید حسن خمینی، صفحه ویژه تولد او با یادداشت‌های ویژه، آیت‌الله و علامه خطاب کردن یک استاد معمولی حوزه علمیه، پر کردن عکس‌های خانوادگی او در صفحات مجازی، پوشش اخبار خانوادگی حسن خمینی در رسانه‌های رسمی همچون خبر تولد فرزند او، تیترهایی همچون خمینی دوم و... همه و همه تکه‌های پازلی بود که بتواند بعدتر کامل شود. حسن خمینی اجازه داد مدح بی‌دلیل او در ادبیات سیاسی اصلاح‌طلبان بپیچد و او به شکل اغراق‌آمیزی بزرگ شود. روزی که یک روزنامه اصلاح‌‌طلب برای او صفحه ویژه سالروز تولدش را منتشر کرد که پر شده بود از یادداشت‌های متملقانه اهل سیاست برای «نوه» امام، انتظارها از کسی که یادگار امام نامیده می‌شود، عمل به مشی امام بود که بر دهان متملقان زند اما او نشست و نگاه کرد. سکوت حسن خمینی در برابر این غلو‌هایی که پیش‌تر حتی درباره رهبران انقلاب اسلامی نیز سابقه نداشت، آزمون دیگری بود که حسن خمینی آن را باخت.
روز آزمون خبرگان فرا رسید. در حالی که تصور می‌شد با توجه به منش امام خمینی در یکسان دانستن همه آحاد جامعه در برابر قانون، نوه ایشان نیز با تمکین به قانون و با اعتماد به درجه علمی خویش همچون سایر کاندیداهای خبرگان در آزمون خبرگان شرکت کند، او با بهانه عدم دعوت برای آزمون و در حالی که در شهر محل آزمون حضور داشت، از شرکت در آزمون علمی سر باز زد تا کانال تایید اجتهاد او مسیری غیر از سایر کاندیداها را طی کند. آیا کسی را به این دلیل که نسبت فامیلی با بنیانگذار حکومت دارد، باید به روندی غیر از روند قانونی کار سپرد؟ برخی خبرها در رسانه‌های حامی حسن خمینی نشان از آن داشت که او شأن خود را فراتر از نشستن بر صندلی آزمون علمی خبرگان می‌دید اما این کدام شأنیتی است که مافوق قانون قرار می‌گیرد و توقع یقینی برای فرد می‌آورد که باید اجتهاد من بدون آزمون علمی احراز شود، اگرنه حتماً اشتباهی روی داده است؟! خانواده امام به واسطه نسبت فامیلی با ایشان برای همه محترم هستند اما این چه تعریفی از احترام است که احترام یعنی مافوق و ورای قانون بودن؟! از قضا از خانواده امام به دلیل نسبت فامیلی با ایشان، بیشتر توقع می‌رود که قانونمدار باشند. آزمون عدالت‌ورزی، آزمون دیگری بود که  سیدحسن خمینی آن را باخت.
(این نکته هم داخل پرانتز گفته شود که اجتهاد در 43 سالگی اتفاق خاص و ویژه‌ای در حوزه‌های علمیه نیست که فخرش را بفروشند. بزرگان حوزه به دلیل نبوغ خاص در سنین بسیار پایین و بعضاً حتی زیر 20 سال به درجه اجتهاد رسیده‌اند و حال برای اهل حوزه تقریباً عجیب هست که پیرامون درجه علمی یک استاد معمولی حوزه علمیه که در دوران طلبگی از محضر هیچ یک از علمای تراز اول حوزه بهره‌ای نبرده، چنین غلوهایی صورت می‌گیرد. فقط از باب مثال اشاره می‌شود که
امام خمینی در 21 سالگی، آیت‌الله مکارم شیرازی در 24 سالگی، آیت‌الله فاضل لنکرانی در 19 سالگی، آیت‌الله بهجت در 25 سالگی، آیت‌الله وحید خراسانی در 27 سالگی، آیت‌الله منتظری در 23 سالگی و... به درجه اجتهاد رسیدند.)
سیدحسن خمینی در روز ثبت‌نام در وزارت کشور گفت استقبال از او نشانه زنده بودن امام(ره) در میان مردم است. اینکه نسبت فامیلی را عوض از همسانی مواضع دینی و سیاسی بپنداریم، مغلطه‌ای است که حتماً استاد محترم حوزه آن را به خوبی بلد هستند. این بازتعریف‌های نادرست از امام خمینی و آرمان‌هایش و همسان‌پنداری خود با امام، جفا در حق امامی است که هیچگاه نگفته بود پشتیبان نوه‌های من باشید تا این انقلاب زنده بماند! حسن خمینی یک شخص است و امام شخصی دیگر؛ احترام او البته بر مردم ایران واجب است اما احترام گذاشتن به واسطه نوه امام بودن، به معنای یکی دانستن او و امام یا یکی دانستن استقبال از او و زنده بودن امام در جامعه نیست. همه سال‌های گذشته از رحلت حاج سیداحمد آقای خمینی، فرزند ارشد او با همه کمی سن، صرفاً به واسطه نسبت فامیلی با امام عزیز ملت ایران در تمام مراسم‌ رسمی نظام حضور داشته و در صف اول هم نشسته است. اینها نشانه‌های همان احترامی است که ملت و حکومت ایران برای نوه امام قائل بوده‌اند اما ادب مردم ایران در برابر خاندان امام نباید آنان را در شناخت جایگاه خویش دچار اشتباه کند؛ در اوج احترام هم آنها در نهایت نوه امام هستند و نه خود امام! این اشتباه باعث می‌شود او پایگاه اجتماعی امام را هم عوض از پایگاه اجتماعی خود بگیرد و تصور کند همان استقبال از او وجود دارد. «خود‌امام‌پنداری» و گره زدن احترام خود به احترام امام خمینی(ره) و پایگاه اجتماعی خود به پایگاه اجتماعی امام، آزمون دیگری بود که حسن خمینی آن را باخت.
(این بازی بعدتر توسط کسان دیگر نیز تکرار شد. روحانی احترام به امام را احترام به بیت امام دانست! هاشمی هم تنها به این امر بسنده نکرد و همه ایران را بدهکار «بیت» امام دانست! غرویان هم گفت انقلاب نباید از بیت امام فاصله بگیرد! کلاً
به ناگاه نوه امام یا همان که بیت امام نامیده می‌شود، تبدیل به یکی از اصول انقلاب شد!)
و کلام آخر اینکه، سیاست‌ورزی آزمون دیگری بود که حسن خمینی آن را هم باخت. او بازیگر نمایشی شد که کارگردانی‌اش را کسی دیگر بر عهده داشت و در این راه آنچه زیر پا رفت، حرمت نوه امام بود. او مع‌الاسف ابزار دست سیاست‌زدگان شد تا آنها به آنچه خواستند برسند. اگر او تایید صلاحیت می‌شد که مهره آنان در خبرگان بود و حالا که نشده، ابزار تسویه حساب آنها با شورای نگهبان... از سویی حسن خمینی با عدم شرکت در آزمون خبرگان، تا سال‌های سال صلاحیت علمی و اجتهادی خود را مورد تشکیک منتقدانش قرار داد. حال انتقادات به او به دلیل خاص‌پنداری و عدم شرکت در آزمون بماند. از سویی او ورودی سیاست‌زده و همراه با هیاهوی سیاسی به انتخابات خبرگان داشت. انتخابات مجلسی که کوشیده از غوغای سیاست‌زدگی دور بماند. جامعه علما و بزرگان دینی اگرچه اهل سیاست است اما سیاست‌زدگی را نمی‌پسندد.
می‌بینید؟ حسن خمینی باخت‌‌های زیادی دارد که برای جبرانش باید نگاهی عمیق‌تر و سیاست‌ورزانه‌تر به آنچه کرده بیندازد. او برای مستقل بودن، باید مسیرهای زیادی را برگردد و دوباره بپیماید.

نخستین کنگره سرداران و 5 هزار شهید ورزش کشور در حضور شمار زیادی از مسؤولان ورزش ایران و عموم مردم در استادیوم 12 هزار نفری آزادی آغاز شد.  در ابتدای این همایش بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در دیدار دست‏‌اندرکاران برگزاری کنگره‏ شهدای ورزش کشور که در تاریخ 21 دی ماه 94 برگزار شده بود صبح دیروز در همایشی که به همین منظور در سالن 12 هزار نفری ورزشگاه آزادی برگزار شد منتشر شد.  حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار با تقدیر از ابتکار جالب بزرگداشت شهدای ورزشکار کشور، تاکید کردند: لازم است جامعه بداند که فداکاری در راه دین و انقلاب، مخصوص یک قشر خاص نیست و همه‏ اقشار در این مسابقه‏ عظیم و معنوی شرکت دارند. ایشان بزرگداشت شهدای ورزشکار کشور را تقویت روحیه و اعتلای فکر انقلابی خواندند و افزودند: جوان ورزشکار، به ‏طور طبیعی برای بخش مهمی از جوان‌ها الگوست و اخلاق، رفتار و کیفیت و سبک زندگی او می‌تواند تاثیرگذار باشد و جامعه را به‏ سوی دین، اخلاق و معنویت سوق بدهد.  رهبر معظم انقلاب اسلامی واژه «پهلوان» را لقبی دارای امتیاز در ادبیات بومی و ملی برشمردند و با تجلیل از ورزشکارانی که در محیط‌های ورزشی رفتار شایسته انجام می‌دهند، تاکید کردند: افتخارِ بالاتر از خواندن سرود ملی‏ یا بالا رفتن پرچم در سکوی قهرمانی، اقدام آن ورزشکاری است که حاضر نمی‌شود با حریف صهیونیست کشتی بگیرد یا بانوی ورزشکاری که با چادر یا حجاب کامل اسلامی روی سکوی قهرمانی می‌ایستد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای این قبیل رفتارها را همانند رفتن به میدان جنگ و جلوه‌ای از روحیه‏ قوی ایرانی مسلمان خواندند و افزودند: این نشان‌دهنده هویت یک ملت و استحکام عنصر و فلز مقاوم آنان است که در مقابل موج توهمات و احساسات توهم‏‌آمیز شکست نمی‌خورند و مغلوب نمی‌شوند و باید کاری کرد که محیط ورزش به این سمت حرکت کند.  رهبر معظم انقلاب تجلیل از ورزشکارانی را که به‏ طور علنی در میدان قهرمانی از ارزش‌ها پاسداری می‌کنند، باارزش خواندند و گفتند: یکی از کارهای لازم، تجلیل از ورزشکارانی است که اسم خدا را می‌آورند یا بعد از آنکه در رقابت پشت حریف را به خاک می‌رسانند، سجده می‌کنند.  ایشان این رویکرد را نمادی از هویت و شخصیت ایران اسلامی دانستند و با تأکید بر ضرورت تقویت آن اظهار امیدواری کردند روز به‏ روز محیط ورزش پاکیزه‏‌تر و روشن‏‌تر شود.
آغاز نخستین دوره کنگره شهدای ورزشکار
در مراسم افتتاحیه این همایش سردار نقدی رئیس سازمان بسیج مستضعفان، محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان، کیومرث هاشمی رئیس کمیته ملی المپیک، نصرالله سجادی معاون ورزش حر‌فه‌ای و قهرمانی وزارت ورزش و جوانان، مناف هاشمی، امیررضا خادم، غلامرضا شعبانی بهار، رباب شهریان (معاونان وزیر ورزش)، بهرام افشارزاده، شاهرخ شهنازی دبیر کل کمیته ملی المپیک، علی کفاشیان رئیس فدراسیون فو‌تبا‌ل، داوود آذرنوش رئیس سازمان بسیج ورزش و شمار دیگری از مسؤولان حضور داشتند. طبقه نخست استادیوم 12 هزار نفری آزادی کاملا پر شده بود و در طبقه دوم نیز تصاویری از شهدای ورزشکار نصب شده بود.  در ابتدای این مراسم فیلمی از دیدار رهبر معظم انقلاب با ورزشکاران پخش شد و پیام ایشان به این کنگره به نمایش درآمد. در بخش دیگری از این مراسم داوود آذرنوش، رئیس سازمان بسیج ورزش، اظها‌ر کرد: تاریخ همواره شاهد غلبه خون بر شمشیر بوده و آنچه سبب پیروزی ایران در جنگ تحمیلی شده، شهامت و رشادت رزمندگان ایران بوده است. مطمئن باشید ما می‌توانیم بزودی شاهد پیروزی ایران در عرصه‌های مختلف باشیم. او ا‌دا‌مه‌ داد: از جمله برنامه‌هایی که ما برای شهدای ورزشکار در نظر گرفته‌ایم برگزاری 260 یادواره در فدراسیون‌های ورزشی، چاپ کتاب‌های مختلف، ساخت فیلم، موسیقی و دیگر آثار هنری است. همچنین وزیر ورزش و جوانان با اشاره به برگزاری کنگره شهدای ورزشکار، گفت: همان طور که می‌دانید امروز جهت بزرگداشت
 5 هزار شهید ورزشکار در اینجا جمع شده‌ایم. این کنگره به همت وزارت ورزش و جوانان، بسیج، کمیته ملی المپیک، فدراسیون‌ها و علاقه‌مندان به ورزش برگزار شده است. برگزاری این کنگره‌ها باعث ایجاد فضای معرفتی در ورزش شده است و امیدواریم شاهد موارد بیشتری از این دست باشیم.
سردار نقدی: ورزشکاران شهدا را الگو قرار دهند
سردار محمدرضا نقدی که دیروز در کنگره شهدای ورزشکار شرکت کرده بود، در این خصوص گفت: اگر روز به روز در ورزش قوی‌تر می‌شویم، به این دلیل است که الگوی ما شهدای ورزشکار هستند. اسلام می‌گوید نه مظلوم واقع شو و نه ظلم بکن و این دقیقاً همان چیزی است که اسلام می‌خواهد در سطح جهان بسط دهد.  وی ادامه داد: ما امثال پوریای ولی را در کشورمان داشته‌ایم که می‌توانند الگوهای خوبی باشند. او در حالی که برنده کشتی بود اما زمانی که مشاهده کرد فرزندان حریفش دارند حریف را تشویق می‌کنند، از وی شکست خورد تا آنها خوشحال شوند. در واقع عظمت چنین افرادی بوده که امروز 5 هزار شهید را در کشور ساخته است. نقدی گفت: خوب است که ورزشکار بداند اگر قدرت و ثروت پیدا کرد، حواسش به همه چیز باشد و شهدا را الگو قرار دهد.  وی درباره اینکه چه برنامه‌ای برای تداوم این همایش‌ها تدوین شده است، گفت: هنرمندان زیادی در این خصوص دست به کار شده‌اند و آثاری را در دستور تولید دارند که در صورتی که این آثار به حد قابل قبولی برسد، این کنگره‌ها را ادامه خواهیم داد تا یاد شهدا را زنده نگه داریم و چنین الگوهایی را قدردان باشیم.  سردار نقدی در مورد ترویج فرهنگ ایثار و شهادت در ورزش گفت: تربیت بدنی ستاد کل نیروهای مسلح در این مورد برنامه‌های خوبی را ارائه می‌دهد ضمن اینکه ما روی ورزش‌های رزمی نیز تأکید ویژه‌ای داریم، البته بسیج ورزش را هم داریم که اگر ورزشکاری بخواهد روی نوار قهرمانی حرکت کند، می‌تواند یاد شهدا را زنده نگه دارد.  وی درباره اینکه چقدر در روز یا هفته ورزش می‌کند، یادآور شد: من برای ورزش کردن بسیار ضعیف هستم.

دبیرکل جامعه روحانیت مبارز گفت: اگر می‌خواهیم بیت امام(ره) را از هر نقطه ضعفی منزه کنیم، باید سخنان امام(ره) را عملیاتی کنیم. امام به شورای نگهبان فرمودند محکم بایست و رهبری هم همین را می‌گویند. به گزارش تسنیم، آیت‌الله محمدعلی موحدی‌کرمانی در همایش «عزت ملی» با اشاره به جوسازی‌های اخیر که علیه شورای نگهبان صورت گرفته، گفت: همواره باید توجه و حواس ما به بیانات رهبر باشد چه رهبر دیروز که امام(ره) بود و چه رهبر امروز که مقام معظم رهبری هستند. امام به شورای نگهبان می‌گفتند قاطعانه بایست و رهبری هم همین را می‌گویند. اگر می‌خواهیم بیت امام را از هر نقطه ضعفی منزه کنیم باید سخنان امام را عملیاتی کنیم. خود امام به شورای نگهبان می‌فرمودند محکم بایست و رهبری هم همین را می‌گویند. وی افزود: آگاه‌سازی جامعه نه تنها وظیفه ماست، بلکه از وظایف اجتماعی ما محسوب می‌شود و باید دیگران را نیز هدایت کنیم تا افراد اصلح را انتخاب کنند. امتحان سختی در پیش داریم، زیرا این ما هستیم که مجلس خبرگان و مجلس شورای اسلامی را با حضور افراد تشکیل می‌دهیم. دبیرکل جامعه روحانیت مبارز با اشاره به نقش مهم مجلس خبرگان رهبری گفت: رهبری اعلام کردند کلید نظام دست رهبری است، بنابراین این مجلس در انتخاب رهبر نقش موثری دارد و اگر در انتخاب افراد اشتباهی رخ دهد در چنین شرایطی فاتحه انقلاب خوانده می‌شود.
 

حسین قدیانی : این کشور و آن کشور ندارد؛ بدیهی‌ترین منطق انتخابات در هر نظامی این است که به عنصر فتنه‌گر علیه سازوکار آن انتخابات، اذن نامزدی ندهد. حال اگر آن عنصر فتنه‌گر، در فتنه‌آفرینی علیه سازوکار انتخابات، مسبوق به سابقه هم باشد و علاوه بر این، در فتنه علیه نتیجه انتخابات هم سابقه‌دار باشد که دیگر هیچ! یعنی حداقلش این است که در سایر نظام‌ها به چنین عنصری هرگز اذن نامزدی نمی‌دهند، اینکه حالا با او چه کار می‌کنند و چگونه او را به سزای رفتار و گفتارش می‌رسانند، محل بحث این یادداشت نیست. محل بحث این یادداشت، همان‌طور که از تیتر آن پیداست، با کمال عذرخواهی نقدی است به نظام جمهوری اسلامی. این نقد البته می‌توانست در مدح نظام نوشته شود اما از آنجا که زیادی هر چیزی بد است، لاجرم این متن هم زاویه نقد پیدا کرده است.
تا چند بار اولی که طرف، علیه سازوکار انتخابات شکلک درآورد و نظام تحمل کرد و از درِ گذشت وارد شد، این را ما همان زمان نوشتیم به پای کرامت نظام و مصلحت‌سنجی درست و تلاش حکیمانه برای حفظ، اما به راستی تا چند بار؟! و تا کی؟! آیا اوجب واجبات، حفظ نظام است یا حفظ طرف در مجموعه نظام؟! و گیرم همین دومی اوجب واجبات باشد، آیا با این همه اغماض و ملاحظه، مثلا حفظ شده در مجموعه نظام؟! وقتی تندتر از هر اپوزیسیونی علیه نظام موضع می‌گیرد،  بی‌منطق‌تر از هر خودخواه خودمحوری علیه نهاد قانونی ناظر بر انتخابات حرف می‌زند، معلوم است که اولا  لیاقت این همه تلاش برای حفظ در بدنه نظام را ندارد، ثانیا نظام باید تجدیدنظر کند در نحوه مواجهه با وی. گفت: «خوبی که از حد بگذرد، نادان خیال بد کند». راقم این سطور، آنقدر در تعریف از شورای نگهبان نوشته که حق این یک فقره نقد برایش محفوظ باشد! من ضمن احترام به هر تصمیمی که این نهاد قانونی بگیرد و فقط من‌باب روشن شدن، از اعضای معزز شورای نگهبان می‌پرسم که براساس کدام منطق، فلانی را تایید صلاحیت کرده‌اید، آن هم برای مجلسی به اهمیت مجلس خبرگان؟! اگر منطق این بوده که با دیدن یک ملاطفت دیگر، دست از رفتار و گفتار فتنه‌آفرین بردارد، حرف‌های سابقه‌دار لیکن بی‌سابقه ایشان نشان داد این خوبی‌ها و این لطف‌ها اصلا و ابدا به طرف نیامده! مع‌الأسف هر بار نظام در مواجهه با ایشان کوتاه آمده، با ادبیاتی بدتر، تندتر و افراطی‌تر طرف شده، آنقدر افراطی‌تر که گاه حتی رسانه‌های دشمن حیرت می‌کنند از این همه افراط در دشمنی با انقلاب، از درون انقلاب!  فتنه خاطره از امام اما علیه خط امام، فتنه عکس با امام اما بر عکس راه امام، فتنه اسم خمینی اما علیه رسم خمینی و هزار و یک فتنه ریز و درشت دیگر! بخواهیم یا نخواهیم سخنان سراسر فتنه اخیر نشان داد هر چه خوبی در حق ایشان بیشتر شود، با بدی بیشتری، آن را جواب می‌دهد! وقتی با فردی طرفیم که جزای احسان را جز به بدی نمی‌دهد، آیا کجاست حد و مرز این همه احسان و بزرگواری؟! بگذارید جور دیگری سوالم را مطرح کنم: این جناب دقیقا و مشخصا با چه هزینه‌ای باید در نظام حفظ شود؟! آیا با این هزینه که هم نامزد انتخابات باشند و هم علیه شورای نگهبان حرف‌ بزنند! که تا به حال، هیچ دشمنی و هیچ ضدانقلابی بدین عریانی نزده؟! آیا با این هزینه که مادر رزمنده ۸۸ یعنی همان شهید مدافع حرم امروز با خود بپرسد: «اگر اوضاع این است، اصلا جگرگوشه من برای تأمین امنیت کدام قانون و کدام انتخابات جانش را تقدیم کرد؟!» آیا جز این است که تقریبا همه شهدای مدافع حرم، سال ۸۸ در میدان دفاع از انتخابات و رأی جمهور هم رزمنده و مدافع حریم آرای میلیونی ملت ایران بوده‌اند و سخت است برای بازماندگان ایشان، وقتی می‌بینند بعضی‌ها از سویی با تایید شورای نگهبان روبه‌رو می‌شوند، از دیگر سو، همین نهاد قانونی را به باد توهین و افترا می‌گیرند؟! آیا این عنصر بدسابقه فتنه‌گر باید در نظام حفظ شود حتی به بهانه شکستن دل شیربچه‌های میدان جنگ با لعین داعشی؟!
 البته اشتباه نشود! من هرگز بنا ندارم بگویم که اگر شورای نگهبان، طرف را رد صلاحیت می‌کرد، وی متنبه می‌شد و دیگر این همه رادیکال و افراطی موضع نمی‌گرفت! هر چند به جد بر این باورم که در امر تربیت حتی حفظ افراد، اگر تشویق هست، تنبیه هم هست! حرف من این است که «تحلیل» به معنای سبک‌ سنگین کردن اتفاقات آینده، کار سیاستمدار است اما شورای نگهبان، به‌عنوان مفسر قانون اساسی، کاری ندارد الا عمل به مر قانون! اساسا و اصولا دخلی به شورای نگهبان ندارد که رد صلاحیت، فلانی را در دایره نظام نگه می‌دارد یا تایید! اگر طبق قانون یعنی منطق انتخابات، فتنه خط قرمز است و اگر سخنان کذا نشان داد هیچ مصلحتی حتی مصلحت حفظ بعضی‌ها، بالاتر از مصلحت عمل به مر قانون نیست، فرض است بر شورای نگهبان که دفاع خود از حریم حق‌الناس را کامل کند و ضمن قلم قرمز کشیدن روی نام این فتنه‌گر سابقه‌دار، اجازه ندهد عرصه سیمرغ انتخابات، بیش از این، جولانگه خط‌دهنده به ضدانقلاب باشد. روی سخن این نوشتار اما فقط شورای نگهبان نیست! دیگر ارکان نظام هم باید بدانند که اوجب واجبات، حفظ افراد به هر قیمتی درون مجموعه نیست! همین را کم داشتیم که طلبکار از مردم و رأی مردم، بشود متذکر بدهی پابرهنه‌ها به امام و اسلام و  انقلاب! جوری علیه انقلاب موضع می‌گیرد که گویی به ضدانقلاب بدهی دارد، که گویی به دشمن بدهی دارد، که گویی مدیون BBC است! خوب است این را هم بفرماید که چند بار بر گوش صندوق آرا سیلی بزند مردم شهید داده با او بی‌حساب می‌شوند؟! و بفرماید نام آقازاده‌هایش در چند قرارداد فاسد نفتی بیاید بدهی این ملت به خاندان پرداخت شده؟! و بفرماید چند بار دیگر به دشمن گرای تحریم بدهد خیالش راحت می‌شود؟! من که باورم هست خمینی کبیر، اول بدهکار خاندان است! آنجا که گفت: «ما آمریکا را زیر پا می‌گذاریم» و از قرار نباید می‌گفت! آنجا که گفت: «من بوسه بر دست و بازوی رزمنده‌ها می‌زنم» و از قرار نباید می‌گفت! آنجا که نباید علیه حکام آل سعود، آن حرف‌ها را می‌زد! آنجا که نباید ضد اسلام اشرافیت، سخن می‌گفت! آنجا که نباید به «جنگ عقیده» اشاره می‌کرد! آنجا که نباید یک تار موی کوخ‌نشینان را به تمام دنیای کاخ‌نشینان برتری می‌داد! و آنجا که نباید می‌گفت: «غلط می‌کنی! قانون تو را قبول ندارد!» واجب است بر شورای نگهبان که ضمن تجدیدنظر در رأی صادره، بیش از پیش و بویژه برای این عنصر غیرملتزم به ساز و کار انتخابات، ثابت کند که حقیقتا بدهکار خمینی است، نه ضدانقلابی که هم از توبره می‌خورد، هم از آخور! شورای نگهبان، صلاحیت خود را از قانون اساسی گرفته، از امام راحل عظیم‌الشأن. واقعا کسی که این امر بدیهی را هم نمی‌داند، صلاحیت تایید صلاحیت توسط شورای نگهبان را دارد؟! حرمت امامزاده اما در وهله اول با متولی آن است. گاه هست که باید به خدا پناه برد از بد بودن متولی لیکن چو امروزی مجبوریم خوبی از حد گذشته متولی را منتقد باشیم و حرف‌هایی بزنیم که علی‌القاعده خودمان هم نمی‌پسندیم!
برای هر معصیت کبیری راهی به استغفار هست اما امان از «استکبار» این «گناه اکبر». انسان مستکبر از بس خود را بزرگ می‌بیند، اساسا نمی‌تواند توبه کند! توبه یعنی «بازگشت به خدا»، همچنان که توبه انقلابی یعنی «بازگشت به روح خدا» اما عنصر مستکبر متکبر، آنجا هم که شورای نگهبان در بستر تایید صلاحیت زمینه توبه را فراهم می‌آورد، مستکبرتر می‌شود، متکبرتر می‌شود! و دقیقا همین‌‌جاست که من مجبور می‌شوم تا در اوج اعتقاد به نظام، انتقاد کنم از نظام! ملاک گیرم نه حال فعلی افراد که سابقه ایشان باشد! در فتنه علیه انتخابات، سیاه‌ترین سابقه از آن کیست؟! در قربانی کردن آدم‌ها به نفع مطامع خود، سیاه‌ترین سابقه از آن کیست؟! در دروغ بستن به امام، سیاه‌ترین سابقه از آن کیست؟! در هم‌نوایی با دشمن، سیاه‌ترین سابقه از آن کیست؟! این تیتر یکی از نوشته‌هایم بود در اوج فتنه هشتاد و اشک: «کشتی انقلاب، مسافرکشی می‌کند، منت‌کشی نمی‌کند!» کسی که با انقلاب ضدیت می‌کند، مصلحت آن است که جز به عدالت با او رفتار نشود! دیروز خوب نوشته بودند بچه‌های روزنامه: «حقیقتا یک سوال بسیار مهم در افکار عمومی وجود دارد و چه بهتر آنکه رسانه‌های انقلابی و تا بن‌ دندان معتقد به نظام اسلامی، این سوال را مطرح کنند. سوال این است: وقتی فتنه ۸۸ به‌عنوان یک خط قرمز در نظر گرفته می‌شود، باید نگاهی کاملا قانونی و انقلابی نسبت به تکیه‌گاه این فتنه داشت! وقتی به درستی کاندیدایی در یک شهرستان دورافتاده به خاطر علقه به فتنه رد صلاحیت می‌شود، چرا باید تکیه‌گاه فتنه ۸۸ تایید صلاحیت شود؟! آن کاندیدای شهرستانی به خاطر فتنه‌ای که طرف به پا کرد رد صلاحیت شده است! در این شرایط چرا باید خود آن فرد تایید صلاحیت شود؟» عجبا که درباره او مدام می‌گویند سابقه! کی بود آخرین بار که دشمن علیه او موضعی گرفت؟! اصلا یادتان می‌آید؟! اتفاقا بیم من از چیز دیگری است! من بیم از آن فردایی دارم که آیندگان، ناظر بر رفتار و گفتار طرف، جمهوری اسلامی را نه چون حقیر که جور دیگری نقد کنند! که بگویند: «فردی با این همه سابقه فتنه علیه انتخابات، صلاحیتش توسط شورای نگهبان تایید شد!» که بگویند: «هر کاری دلش خواست کرد و هر حرفی دلش خواست زد اما هرگز به عدالت با او رفتار نشد!» که بگویند: «اگر می‌گویید با نظام زاویه داشت، پس چرا فلان؟!» که بگویند: «مادر شهید مدافع حرم دلش شکست اما شما باز هم نگران حفظ طرف بودید؟!» که هم‌الان بگویند: «به راستی و با وجود همه اعتقادم به نظام، چرا باید در انتخاباتی شرکت کنم که حتی فلانی هم با این شرح مشروح در آن نامزد است؟! خودم را دست انداخته‌ام یا رأیم را؟! حضرات بفرمایند چه شورای نگهبان و چه مجلس و چه انتخاباتی می‌خواهند، همان را هم عملی کنند! دیگر چرا انتخابات؟!»
***
تلاش برای حفظ هر فردی در دایره انقلاب اسلامی، صدالبته عملی مأجور است و حکیمانه اما بدان شرط که در مقام عمل تبدیل نشود به تلاش برای حفظ منویات ضدانقلاب، آن هم از درون انقلاب، آن هم در نخستین‌ روز دهه فجر، آن هم در یوم‌الله دوازدهم بهمن، آن هم دوشادوش «امام آمد»، آن هم سینه به سینه آن سرود بهشتی در بهشت زهرا. شک ندارم اسلام جماعت، آمریکایی است! واقعا اگر قرار است طرف را حفظ کنیم که در اولین روز دهه فجر، کام شیطان بزرگ را شیرین کند، نخواستیم این حفظ کردن را! کینه‌ها دارند از خمینی کبیر! از امام جنگ فقر و غنا! از روح‌الله پابرهنه‌ها! و تمام سعی‌شان این است که در آستانه انتخابات، مخاطب شعار «برخیزید، برخیزید!» را از شهدای انقلاب برگردانند طرف ضدانقلاب! حال تا کی و تا کجا باید این فرد را تحمل کرد بلکه حفظ شود؟! به فرموده امام شهدا، اوجب واجبات برای ما حفظ نظام مقدس جمهوری اسلامی است! اگر قرار است حفظ بعضی‌ها، مخل حفظ خود نظام شود، اگر قرار است هزینه حفظ عناصر فتنه، خدشه بر شعائر انقلاب باشد و اگر قرار است بهای حفظ مدعیان وقیح، حذف رسم خمینی از اسم خمینی باشد، حذف اسلام ضد ظلم و ضد سازش باشد، حذف ولی‌نعمتان امام باشد، قسم به خون شهدا، به اجرای مر عدل و داد در حق این جماعت ضدانقلاب راضی‌تریم تا ماندن‌شان درون انقلاب! صدسال سیاه نخواستیم خانواده انقلاب چنین خاندان متفرعنی داشته باشد! بگذریم که تلاش برای حفظ سرپناه آن پیرمرد جنوب شهری هم عملی مأجور و حکیمانه است! ولی‌نعمت خمینی همین پیرمرد است! همین پیرمرد معمولی! نظام، یاران را حفظ کند! اغیار به سلامت! آری! به سلامت… که خمینی فقط یک بیت نسرود! بیت امام یعنی خانه مادر چند شهید! خمینی در برابر هیچ سیاستمداری احساس حقارت نکرد، لیکن با آن همه عظمت، در برابر چهره نورانی و گریه شوق بچه‌های جبهه و جنگ احساس حسرت و حقارت می‌کرد! هر کجا بسیجی هست، بیت امام همان‌جاست! هر کجا رزمنده هست، بیت امام همان جاست! زحمت بیهوده می‌کشید! «تا خون در رگ ماست، خمینی رهبر ماست»! خمینی هدیه خدا بود به ما! روح‌ خدا جز خدا صاحبی نداشت! امام ما را نمی‌توان به نام زد! بسی بزرگ‌تر از این حرف‌هاست! ما دست از دامان خمینی برنمی‌داریم! و امام بیدار خود را به مشتی خواب و خاطره نخواهیم فروخت! امام بزرگوار ما عاشق این بود که آمریکا را زیر پا بگذاریم و مثل این دریادلان سپاهی، کاری کنیم کارستان، بلکه در تقابل تاریخی و ماندگار جمهوری اسلامی و آمریکا، این عکس ذلت و زبونی یانکی‌ها باشد که مخابره شود! لذا اشبه‌الناس به خمینی، همان عزیز فرزانه‌ای است که به وقت، «نشان فتح» می‌دهد! این ملت شهیدپرور، این امت حزب‌الله، همه «یادگار خمینی» هستند! «من یادگار خمینی هستم» شعار همه این مردم است! تمام این کشور، متعلق به خمینی و یادگار خمینی است! پوسیده بودیم ما در پستوی تاریخ، اگر نهیب روح‌الله بیدارمان نمی‌کرد! ما به خمینی بدهکارتر از آنیم که بعضی‌ها فکر می‌کنند! ما با خمینی زندگی می‌کنیم، خواب نمی‌بینیم! ما از آرمان‌های امام، کوتاه نمی‌آییم! مسیر حرکت ما را خمینی معین می‌کند! خمینی را نمی‌توانید از ما بگیرید! خمینی را نخواهید توانست از ما بگیرید! ما سطر سطر صحیفه را از بریم و خوب می‌دانیم «مبارزه با رفاه‌طلبى سازگار نیست و آنها که تصور مى‌کنند مبارزه در راه استقلال و آزادى مستضعفان و محرومان جهان، با سرمایه‌دارى و رفاه‌طلبى منافات ندارد، با الفباى مبارزه بیگانه‌اند و آنهایى هم که تصور مى‌کنند سرمایه‌داران و مرفهان بى‌درد، با نصیحت، پند و اندرز متنبه مى‌شوند و به مبارزان راه آزادى پیوسته یا به آنان کمک مى‌کنند، آب در هاون می‌کوبند! بحث مبارزه و رفاه و سرمایه، بحث قیام و راحت‌طلبى، بحث دنیاخواهى و آخرت‌جویى، مقولاتی هستند که هرگز با هم جمع نمى‌شوند و تنها آنهایى تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند».

دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: ضرورت انتخابات قانونمداری و آرامش است. برخی به جای شورآفرینی، تنش‌زایی را برگزیده‌اند. به گزارش تسنیم، محسن رضایی در حاشیه تشییع پیکر امیر سرافراز ارتش اسلام مرحوم محمد سلیمی، در اظهاراتی که بیشتر به حمله بی‌سابقه هاشمی به نهادهای نظارتی انتخابات اشاره داشت، گفت: ضرورت انتخابات قانونمداری و آرامش است. برخی به جای شورآفرینی، تنش‌زایی را برگزیده‌اند. ایجاد هیجان کاذب و تنش، آرامش روانی جامعه را به هم می‌زند. شکایات و اعتراضات باید مسیر قانونی را طی کند. وی افزود: ما باید از گذشته درس بگیریم. در سال 88 هم چنین اظهارنظرهایی به التهابات بعدی منجر شد و یک فتنه بزرگی را در کشور به وجود آورد. نیاز فعلی و فوری کشور آرامش و قانونمداری است که ترجمه بیرونی آن باید برای منطقه و جهان امنیت و اقتدارملی باشد.
 

گروه اقتصادی: آیین تجلیل از فعالان راه‌اندازی فازهای 15 و 16 پارس‌جنوبی (صف‌شکنان تحریم) روز گذشته در خبرگزاری فارس برگزار شد. در این مراسم فرمانده قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا با تاکید بر ضرورت صرفه‌جویی و اولویت‌بندی در اجرای پروژه‌های نفتی گفت: بخش EC تولید نفتا در پروژه پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس از 2 هفته پیش آماده بهره‌برداری قرار گرفته است. سردار عبداللهی در آیین تجلیل از فعالان راه‌اندازی فازهای 15 و 16 پارس جنوبی گفت: راه‌اندازی این پروژه عظیم ناشی از همت جمعی و تلاش مهندسان و متخصصان جوان کشور بوده که چند روز مانده به اجرای برجام به بهره‌برداری رسیده است. وی با اشاره به تلاش‌های صورت گرفته در اجرای این پروژه از سوی قرارگاه خاتم‌الانبیا افزود: در این زمینه علاوه بر یاری زحمتکشان مختلف از مجموعه وزارت نفت و مشاوران و زحمتکشان سپاه پاسداران، وزیر نفت فعلی نیز از پروژه پشتیبانی کرد تا بالاخره به ثمر رسید. به طور حتم مقام معظم رهبری نیز از این عملکرد خیر راضی است و خداوند نیز این عمل خیر را تایید خواهد کرد. سردار عبداللهی با اشاره به ابعاد فازهای 15 و 16 پارس جنوبی عنوان کرد: تنها یک بخش از این پروژه عظیم می‌تواند ابعاد و حجم سنگین این پروژه را بر همگان روشن سازد، از جمله کابل‌گذاری 6 هزار کیلومتری در پروژه فازهای 15 و 16 پارس‌جنوبی با دقت بالا که هر یک در چند رشته مختلف گسترش یافته و باید این میزان کابل‌گذاری را در چند هزار رشته دیگر ضبط کرد که چنانچه کارها در هر یک از کابل‌گذاری‌ها درست انجام نگیرد تمام پروژه به هم می‌ریزد. فرمانده قرارگاه سازندگی خاتم با اشاره به فنی بودن مختصات احداث و اجرای پروژه‌های پالایشگاهی عنوان کرد: زمانی شرکت‌های خارجی میدان پارس جنوبی را به بهانه تحریم‌ها ترک می‌کردند که ما از این بابت خوشحالیم. گاهی عنوان می‌شد کسانی که هم اکنون در پارس جنوبی کار می‌کنند غیرفنی، عوام یا موجی هستند اما همین موج گرفته‌ها با نداشتن هیچ سلاحی در دوران جنگ توانستند مقابل تمام دنیا ایستادگی کنند و با توکل به خدا موفق شوند. وی با اشاره به تصدیق مدیران و مهندسان با تجربه کشور از جایگاه بی‌بدیل قرارگاه خاتم‌الانبیا در خاورمیانه عنوان کرد: قرارگاه خاتم نه از حیث تجهیزات یا ماشین‌آلات بلکه از حیث فعالیت 150 هزار نیروی متخصص و با تجربه در این مجموعه که حدود 40 درصد از آنها مهندسان و دانش‌آموختگان سطوح فوق ‌لیسانس به بالا هستند اکنون در جایگاه برترین مجموعه‌های فنی ـ مهندسی قرار گرفته است. عبداللهی با بیان اینکه خداحافظی خارجی‌های همزمان با اعمال تحریم‌ها مساوی با انجام نشدن کارها شده بود، گفت: با ایثار و از خودگذشتگی جوانان این کشور این پرچم برافراشته و با فعالیت‌های اینچنینی تحریم‌‌ها شکسته شد.
انحصار غربی‌ها شکسته شد
همچنین رئیس کمیسیون عمران مجلس در این مراسم  با اشاره به اینکه دوره‌ای صنعت نفت و گاز در اختیار کشورهای غربی و آمریکا بود، تصریح کرد: امروز متخصصان ایرانی این انحصار را شکسته‌اند. سیدمهدی هاشمی با اشاره به اینکه دوره‌ای سپاه پاسداران نقش مؤثری در دفاع مقدس داشت، تصریح کرد: امروز شاهدیم مجموع سپاه نقش مؤثری در سازندگی ایفا می‌کند و باید از این مجموعه تقدیر و تشکر کرد. وی گفت: آنچه امروز شاهد هستیم در واقع نشان می‌دهد توانسته‌ایم صنعت نفت و گاز را که دوره‌ای در انحصار کشورهای غربی و آمریکا بود، خارج کنیم و بتوانیم روی پای خود بایستیم و کار توسعه این فازها را توسط متخصصان داخلی انجام دهیم. مدیرعامل خبرگزاری فارس نیز در این مراسم گفت: تلاش‌های مهندسان جوان ایرانی در سپانیر و قرارگاه خاتم‌الانبیا برای راه‌اندازی فازهای 15 و 16 پارس جنوبی در شرایط سخت تحریم به طور قطع کمتر از غنی‌سازی 20 درصدی هسته‌ای نبود. سیدنظام‌الدین موسوی افزود: سال‌های سال خام‌فروشی می‌کردیم. موضوعی که رهبر انقلاب بارها از آن انتقاد می‌کردند و می‌فرمودند «در چاه‌های نفت را ببندید» اما امروز فرزندان انقلاب از دل نهادهایی که در دوران جنگ امتحان خود را پس داده‌اند این کار بزرگ را انجام دادند که حقیقتا جای تقدیر و تشکر بسیار دارد. امروز در کشور نیاز به امنیت داریم، چرا که نفوذ و اقتدار سیاسی جمهوری اسلامی ایران در منطقه بزرگ وجود دارد اما باید یک گام جدید برای نفود تمدنی برداریم که این کار جز با کارهایی از این قبیل (افتتاح فازهای 15 و 16 پارس‌جنوبی) امکانپذیر نیست.

گروه بین‌الملل: آیا باراک اوباما رسما به جمع دروغگویان بزرگ تاریخ پیوسته است؟ پیمانکار سابق دستگاه شنود ایالات متحده در ادامه افشاگری‌های خود درباره اسرار اطلاعاتی آمریکا گفت که « اسامه بن‌لادن» بر خلاف آنچه رئیس‌جمهور آمریکا مدعی شده، زنده است و احتمالا در یکی از جزایر دریای کارائیب تحت‌الحفظ کاخ سفید زندگی می‌کند. گفته‌های جدید ادوارد اسنودن از آن جهت اهمیت دارد که او تمام افشاگری‌های پیشین خود را با ارائه اسناد اطلاعاتی محرمانه‌ای که در سال 2013 از سازمان امنیت ملی آمریکا به سرقت برد مستند کرده است. جالب اینکه اسنودن این موضوع را حدود 6 ماه پیش در گفت‌وگویی با روزنامه مسکوتریبون در میان گذاشته بود اما تازه مورد توجه رسانه‌های بین‌المللی قرار گرفته است. روزنامه انگلیسی‌زبان «اکسپرس نیوز» چاپ پاکستان اخیرا با انتشار مجدد  مصاحبه افشاگر آمریکایی با نشریه روسی به بهانه آغاز اکران یک فیلم کمدی هندی درباره بن‌لادن، زنده بودن او را دوباره سوژه مطبوعات کرد. در گفت‌و‌گوی مزبور که ماه آگوست سال 2015 منتشر شده بود، این نابغه رایانه‌ای که تحت تعقیب سازمان سیا بوده و حدود
2 سال است به صورت مخفیانه در روسیه زندگی می‌کند، می‌گوید: «من نمی‌توانم بگویم اسامه بن‌لادن در حال حاضر کجاست اما وی در سال ۲۰۱۳ در مجمع‌الجزایر «باهاماس» همراه با 5 تن از همسران و بچه‌هایش زندگی می‌کرد». اسنودن که یکی از منابع اسناد محرمانه آمریکایی در ویکی‌لیکس نیز هست، همچنین می‌گوید که رهبر سابق القاعده ماهانه بیش از ۱۰۰ هزار دلار از آمریکا حقوق می‌گیرد. او دوباره تاکید می‌کند که خبر کشته شدن اسامه بن‌لادن توسط آمریکا دروغی محض است: «اسامه بن‌لادن» در سال ۲۰۱۳ به جزایر «باهاماس» منتقل شد و در آنجا با همسران و بچه‌هایش زندگی می‌کند. من در این‌باره شواهد و مستنداتی در دست دارم و درباره آن نیز کتابی خواهم نوشت».  آمریکا در سال ۲۰۱۱ میلادی با انجام عملیاتی در شهر «ابیت‌آباد» در نزدیک اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان مدعی شد که رهبر القاعده را به هلاکت رسانده و بعد اوباما در توجیه اینکه چرا خبری از جسد بن‌لادن نیست ناشیانه گفت که آن را به دریا انداخته‌اند تا از حساسیت‌های احتمالی جلوگیری شود. همان زمان شبکه تلویزیونی جئوی پاکستان با انتشار بیانیه‌ای از سوی طالبان اعلام کرد که رهبر القاعده همچنان زنده است و گزارش‌ها درباره مرگ وی بی‌پایه و اساس هستند. همچنین روزنامه انگلیسی گاردین  یک هفته بعد از دروغ بزرگ اوباما، به کمک کارشناسان خود اقدام به انتشار عکس‌هایی کرد که مونتاژ بودن تصاویر منتشر شده توسط کاخ سفید از نحوه حمله به اقامتگاه بن‌لادن را ثابت می‌کرد. پیش از اسنودن هم برخی نزدیکان بن‌لادن از زنده و سالم بودن او خبر داده بودند از جمله پسرش سامی. او در سال  2011 بلافاصله پس از ادعای باراک اوباما مبنی بر اینکه تیم ویژه عملیاتی پنتاگون (نیوی سیل) رهبر القاعده را در پناهگاهش در پاکستان کشته است با عموهای خود در عربستان تلفنی تماس گرفته و  گفت که پدرش زنده و حالش نیز خوب است و ادعای کاخ سفید و رسانه‌ها دروغ است. البته روزنامه مصری الوفد در آن زمان نوشت که 2 برادر بن‌لادن به نام‌های خالد و عبدالعزیز گفته‌اند که سامی بن‌لادن طی تماس تلفنی کوتاه خود با آنها به‌دلایل امنیتی عجله داشت و وارد جزئیات نشد اما به صراحت نیز نگفت که آیا پدرش دستگیر شده و اصل ماجرای حمله آمریکا دروغ است یا نه؟ بدین ترتیب مشخص می‌شود همان‌طور که پاکستانی‌ها هم نسبت به حمله تیم آمریکایی به ابیت‌آباد شکایت کرده بودند، هدف از آن حمله نه کشتن بن‌لادن بلکه انتقال این مامور سعودی کهنه‌کار سازمان سیا در افغانستان و پاکستان - با نام سازمانی تیم عثمان- به یک جای امن بوده است. البته زنده بودن بن‌لادن به این معنی نیست که او همچنان رهبری القاعده را بر عهده دارد، چرا که او طی 4سال اخیر در حصر آمریکایی‌ها در باهاماس
بوده و نمی‌توانسته ارتباطی ارگانیک با فرماندهان این گروه در  پاکستان و افغانستان داشته باشد.

مرتضی اسماعیل‌دوست: سخنرانی‌های متعدد از سوی مسؤولان سینمایی و دبیر جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر پیش از آغاز این رویداد، سرشار از بیان جشنواره‌ای متفاوت بود اما اجرای اولین روز از برگزاری جشنواره نتیجه‌ای جز سهل‌انگاری به همراه نداشت تا شاهد فقدان هرگونه مدیریت منسجم در مهم‌ترین رویداد هنری سال باشیم.  اوج این بی‌نظمی هنگامی رخ داد که صف طویل تشکیل‌یافته از سوی هنرمندان و منتقدان و اهالی رسانه با آماده نبودن فیلم «گیتا» برای پخش از هم پاشید و در نهایت بدون هرگونه اعلام قبلی و به شکلی ناگهانی، فیلم یادشده با 75 دقیقه تاخیر با نواقص بسیار فنی و همراه با پرش‌های تصویری به اکران درآمد. این بی‌نظمی غیرقابل تصور که حتی رکورد تاخیر در اجرای نمایش‌های جشنواره تئاتر فجر را هم پشت سر گذاشت، نقص موجود در فایل‌های دیجیتالی فیلم عنوان شد!  از سویی باند صوتی سینمای برج میلاد به دلیل عدم تنظیم صحیح، صدای فیلم‌ها را همراه با انعکاسی عذاب‌آور به گوش می‌رساند و همه این معضلات که در نهایت با سطح نازل کیفی آثار تکمیل می‌شود وقتی با پدیده لذتبخشی چون سینما قرین می‌شود دردی مضاعف را ایجاد می‌کند، چرا که اصولا تماشای فیلم آن هم در جشن سالانه سینمای ایران باید همراه با لذت باشد و نه عذابی جانکاه! درباره کیفیت فیلم‌ها هم به تفکیک در ادامه خواهد آمد که اگر آن را برآیند سال پیش روی سینما بدانیم، افسوسی بسیار از شدت بیماری سینمای ایران را به دنبال خواهد داشت.
«اهالی خیابان یک‌طرفه» به کارگردانی مهدی باقری
اولین اثر به نمایش درآمده در جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر، طبق برنامه اعلام‌شده مستندی ساخته‌شده توسط مهدی باقری با نام «اهالی خیابان یک‌طرفه» بود که داستان خاطرات و فراموشی‌هاست.  روایت غریب دورماندگی انسان از اصالت جان و جان‌نمایانی که پژواک زندگی بودند و روح زیستن را در نگاه انسان به نقش درمی‌آوردند؛ هویت معماری که از خاستگاه سنت و حقیقت برمی‌خاست اما با هجوم مدرنیته به اسکلت‌هایی بی‌ریشه در این دیار بدل شد و «اهالی خیابان یک‌طرفه» داستان آدمی گمشده در همین چرخه نارواست، اگرچه فیلم تنها به انعکاس خاطرات مُردگی بسنده کرده و به کالبدشکافی چرایی آن نمی‌پردازد و برخلاف طرح اولیه اثر که تحقیق درباره پیشینه خیابان قوام‌السلطنه سابق و سی تیر کنونی بوده است، با طی مسیری متفاوت به تداعی خاطرات اهالی مطرح این خیابان می‌پردازد؛ از لوون هفتوانِ بازیگر تا سعید خاک‌نگارمقدمِ کاشی‌کار که هر یک مسیر مماس‌یافته زندگی‌شان را با خیابانی که حال غبار یافته از غارت مدرنیته شده، حکایت می‌دارند. از این رو تناقض میان زبان حکایت و بیان روایت که یکی ریشه در تاریخچه خیابانی قدیمی داشته و دیگری اندر احوال مردمانی خاطره‌نگار می‌چرخد، شکلی دوگانه به اثر داده است.
از سویی فیلم قابلیت طرح پدیده تمدن‌گرایی در تغییر بافت شهر و تفکر برخاسته از سوی آن را نزد مردمان عصر آهن داشته است اما تمرکز فیلمساز بر بیان زندگی افراد موجب غفلت از پرداخت مسائل مهم پیرامون رخداد چون حادثه تقابل سنت و مدرنیته شده است.
 «برداشت دوم از قضیه اول» به کارگردانی پویان باقرزاده
حضور برخی فیلم‌ها در جشنواره فیلم فجر، ماهیت و اصالت هیات انتخاب را با پرسشی بزرگ همراه می‌کند که از مهم‌ترین نمونه‌های آن می‌توان به فیلم «برداشت دوم از قضیه اول» اشاره کرد که حتی فاقد اجرای اصول اولیه فیلمسازی است و برخی نماهای آن اشتباه گرفته شده است!
فیلمی که در سطح تصاویر آماتور خانوادگی قابل قیاس است و اگر بتوان بر آن عنوان فیلم گذاشت، درباره دور همی چند جوان برای ساخت فیلم بوده که در نهایت مشخص می‌شود خود آنها بازیگر فیلمی دیگر هستند. فیلم در فیلمی که ظاهرا می‌خواهد پرسش‌مدار از مرز و دایره حقیقت بر صحنه نمایش باشد اما به دلیل نبود هرگونه فیلمنامه و اجرایی سطحی هیچ‌گونه رغبتی برای تماشا باقی نمی‌گذارد و از سویی بی‌مایگی فیلم موجب دور شدن شوق نوشتن نزد منتقد خواهد شد.  نکته تاسف‌برانگیز دیگر برای هیات انتخاب و متولیان جشنواره فیلم فجر، گنجاندن هر فیلم جدا مانده از بخش‌های مختلف جشنواره در بخش «هنر و تجربه» بوده که ماهیت این بخش را دچار شکافی عمیق کرده است، این در حالی است از عنوان این بخش برمی‌آید که فیلم‌های اکران شده در آن باید در فرم و زبان روایت دارای نشانه‌هایی متفاوت از شکل مرسوم فیلمسازی باشند و قالبی فرم‌گرایانه و اندیشه‌ای تجربه‌ورزانه را به اجرا درآورند و نمی‌توان هر جنس بنجل و ساخته نابالغی چون « برداشت دوم از قضیه اول» را بدون وجود هرگونه مختصات هنر و تجربه بودن در آن قرار داد. فیلمی که بخش اعظمی از آن به شکل پلان سکانس اجرا شده و تئاتری بودن میزانسن‌ها و شکل ارائه‌اش یادآور فیلم «قاعده تصادف» ساخته بهنام بهزادی است. همچنین فیلمساز در نامگذاری و تم در نظر گرفته شده برای اثرش، گوشه چشمی به فیلم اکران نشده عباس کیارستمی با نام «قضیه شکل اول، شکل دوم» دارد و در پی آن بوده برداشتی از مفهوم پنهانکاری در جامعه را نمایان کند اما قضیه مهم این است که اصلا مساله‌ای در فیلم جان نگرفته که قابلیت رونمایی هم داشته باشد!
«گیتا» به کارگردانی مسعود مددی
«گیتا»، فیلم حسرت‌هاست؛ غصه پردرد مادرانگی و بلوغ شاعرانگی که نفس آدمی را به تنفس آگاهی می‌رساند. حادثه محرک فیلم با مرگ متین، پسری جوان که از کودکی نزد گیتا و امیر بزرگ شده، روی می‌دهد و شوک مرگ پسر به دریچه پنهانکاری گیتا که سال‌ها رازی نگفته از بیان حقیقت داشته، درهم می‌پیچد تا ترازوی وجدان خود را نمایان کند که چه میزان سرشار از حسرت ناگفته‌هاست. اگرچه فیلم «گیتا» به لحاظ روایت‌پردازی دارای معضلاتی است اما در اجرای مسعود مددی به اثری گرم و گیرا بدل شده است. فیلم 3 پرده‌ای که در برخی مواقع قواعد سینمای کلاسیک را نادیده انگاشته و سراغ خرده‌پیرنگ‌ها می‌رود. در این میان ارتباط دوسویه مادرانگی و تمامیت‌خواهی نزد زنی چون گیتا که برای از دست ندادن متین، سال‌ها راز مهمی را از پسر پنهان کرده بود با بازی درست مریلا زارعی به‌خوبی نمایان می‌شود و جنین در حال رشدی که در درون گیتا وجود دارد با بلوغ فکری وی در رسیدن به راز مادرانگی ‌قرین می‌شود. فیلم هر چند دقیقه براساس انتقال اطلاعات به صورت قطره چکانی مواردی تازه برای مخاطب نمایان می‌کند. از ورود نسترن، مادر واقعی متین پس از سال‌ها زندگی در خارج از کشور گرفته تا ارائه فیلمی درباره آخرین لحظات تصادف و مرگ متین که البته این اطلاعات بدون توجه رها می‌شود. با این حال فیلم «گیتا» در برابر ساخته‌های بی‌هویت از انگاره سینما دارای تشخصی در بیان بوده و مهم‌ترین مزیتش در این جشنواره غیرقابل تحمل، قابلیت تحمل آن است.
«نیمه‌شب اتفاق افتاد» به کارگردانی تینا پاکروان
تینا پاکروان برای دومین ساخته سینمایی‌اش مناسب‌ترین نام را انتخاب کرده است البته نباید از سهم بایسته برگزارکنندگان زحمتکش جشنواره سی‌وچهارم که با یک ساعت تاخیر، زمان پخش فیلم را دقیقا به اولین دقایق از نیمه‌شب رساندند، در این همسوسازی یادی به عمل نیاورد! از طرفی عنصر اتفاق در متن نگاشته شده توسط طلا معتضدی نقش برجسته‌ای دارد، چرا که با فیلمنامه بی‌در و پیکری مواجهیم که هر کاراکتر و رویدادی براحتی در آن آمد و شد دارد و نیاز به هیچ گونه اصولی هم در آن وجود نخواهد داشت! البته سازنده برای نامگذاری فیلم انتخاب مناسب‌تری هم می‌توانست داشته باشد و بهتر بود با این شاهکار هنری‌اش(!) عنوان می‌کرد «نیمه‌شب عذاب افتاد»! چرا که عذابی دشوارتر از این نیست که تا ساعاتی بعد از نیمه‌شب به تماشای تصاویری نشست که اوج خلاقیتش رد و بدل شدن عشق‌ورزی پسری جوان با زنی در سن و سال مادرش در وانت نیسان باشد و نقطه عطف فیلمنامه با رنگ کردن موی زن که زیبا نام دارد، رقم بخورد!  واقعا باید حیران ماند از گزینش‌گری هیات انتخاب جشنواره و حال و روز سینمای ایران که چنین اثر رها شده و سطحی، سودای سیمرغ دارد.
فیلم درباره گروهی از زنان خدمتکار مستقر در باغی است که مجالس عروسی و عزا در آن برگزار می‌شود، در این میان به شکلی اتفاقی سر و کله جوانی خواننده با نام حسین پیدا می‌شود که به شکل کاملا اتفاقی شیفته سینه‌چاک زنی بیوه می‌شود تا نهال عشقی ناگهانی در وسط باغ جوانه بزند! دنباله داستان را هم می‌توان نادیده تا پایان خواند که مخاطب بخت‌برگشته باید شاهد انواع عشق‌ورزی جنون‌آمیز به روش حامد بهدادی(!) باشد که همراه با چاشنی مقادیر زیادی لودگی و بازی به شیوه همیشگی کاملا اغراق‌آمیز در شکل و اجرای حرکات صورت، دست، پا و چشمان و سرشار از جنونی است که در نهایت به روش فیلمی چون «پرتقال خونی» به مرگ تبدیل می‌شود؛ آن هم به شکلی کاملا ناخواسته و اتفاقی که ‌ای‌کاش پسر زیبا که حسین نام دارد این حرکت قابل ستایش را زودتر از دقیقه 85 فیلم انجام می‌داد تا تماشاگر بخت‌برگشته دقایق زیادی شاهد رد و بدل شدن عشق به شیوه نوجوانان دهه شصتی در فیلم نباشد. البته فیلم «نیمه‌شب اتفاق افتاد» حتی پس از مرگ گذری مرد عاشق‌پیشه و صداپیشه! سودای پایان نداشته و بارها انتظار پیدا شدن تیتراژ پایانی با داستان‌های بیهوده و وصله‌دوزی‌هایی همراه می‌شود.  فیلمساز در گفت‌وگوهای آتشین خود با رسانه‌ها اشاره به این داشته که فیلم در ستایش زن است اما آنچه در فیلم مشاهده شد، حاکی از ستایش انواع خوانندگان پیش از انقلاب بوده که بارها روح بسیاری از آنها با صدای بهدادخان زنده می‌شود! حتی این ارادت‌ورزی منتهی به این می‌شود که زنان خدمتکار حدس می‌زنند آهنگ کدام خواننده در حال خوانده شدن است!  با این همه فیلم «نیمه‌شب اتفاق افتاد» در رقابت برای کسب تمشک طلایی جشنواره از اولین روز جزو کاندیداها در میان رقبایی آماده در این بخش خواهد بود، چرا که کارگردان فیلم که شاید به شکلی اتفاقی تهیه‌کننده هم درآمده تنها با ثبت قرارداد با حامد بهداد، ساخت فیلم و توجه به فیلمنامه را کاملا رها کرده و همه چیز را به دست هنرنمایی(!) این بازیگر بخشیده است و از این رو کاراکتر حسین در فیلم «نیمه‌شب اتفاق افتاد» همه کار می‌کند؛ از رانندگی با وانت نیسان تا خوانندگی، عاشق‌پیشگی، گلکاری، ظرفشویی و... و این شمایل تاسف‌برانگیز جشنواره و سینمای امروز ایران است.

محمدرضا  حبیبی: از فردای اعلام کاندیداتوری سیدحسن خمینی برای مجلس خبرگان، رفتار، گفتار و آرای سیدحسن خمینی، یکی از مطالب ثابت نشریات اصلاح‌طلب بوده است. هرچند این حجم حمایت رسانه‌ای با توجه به رفتارها و سکوت‌های توأم با معنای ایشان در ایام نیاز که موید قرابت فکری وی با جریان مزبور است دور از ذهن نبود اما روی سخن نگارنده با آن نیست بلکه نکته اساسی که  در این بین دستخوش غفلت و فراموشی واقع می‌شود شعارها، تحلیل‌ها و گزارش‌های رنگارنگی است که در دوره حاکمیت اصلاح‌طلبان بر مناصب اجرایی، به طور مستمر و روزانه نقل محافل و نشریات این جریان بود. تحلیل‌هایی که نقطه محوری آن معطوف به آرایی بود که
«ماکس وبر»  در چارچوب جامعه‌شناسی سیاسی خود به بررسی انواع رهبری سیاسی  از جمله رهبری کاریزماتیک می‌پرداخت. وبریست‌های اصلاحات با طرح این آرا و انطباق آن با جامعه ایران درصدد بودند با معرفی امام خمینی به عنوان رهبری کاریزما، رهبری ایشان را فاقد عنصر قانونمندی و غیرعقلانی معرفی کنند تا از رهگذر این امر پایه‌های مشروعیت رهبری بنیانگذار انقلاب را متزلزل و انقلاب اسلامی را نظامی غیرعقلانی توصیف و در نهایت با پاشیدن بذر تردید و شبهه در بین مردم، موجبات دلسردی مردم از انقلاب را فراهم و رفته‌رفته زمینه هضم و اضمحلال آن در نظام سلطه جهانی را به وجود آورند. آن ایام، تئوریسین‌های اصلاحات با وام گرفتن اندیشه‌های وبری،  امام خمینی را رهبری «کاریزما» معرفی می‌کردند که این کاریزما، مفهومی جز تصمیم‌ها و رفتارهای هیجانی، غیرعقلانی، غیرقانونی و فراقانونی نداشت. مفهومی که با وجود موارد متعدد مثال نقض درباره امام خمینی بلاموضوع بود. در نتیجه  این تحلیل‌ها، رهبری امام خمینی بیشتر از اینکه  معلول خواسته‌های منطقی و عقلانی مردم  و در پاسخ به یک مطالبه عمومی از سنخ عقلانیت محسوب شود ناشی از کم‌خردی و عدم بلوغ سیاسی آنان توصیف و تبیین می‌شد که البته با رحلت امام خمینی دوره گذار از رفتارهای هیجانی و رسیدن به رفتارهای عقلانی از سوی حاکمیت نیز فراهم می‌شد. این تفسیر چیزی نبود جز تخفیف رای و نظر مردم و متهم کردن آنان به رفتارهای غیرمنطقی وغیرعقلایی از سوی کسانی  که شعار دموکراسی‌خواهی و احترام به رای مردم آنان  همواره گوش فلک را کر کرده است.  
امروز هرچند دولت اعتدال بر مصدر امور تکیه زده و از آن هجمه‌ها و تردید افکنی‌های معرفتی کاسته شده است اما سوال اساسی اینجاست. این رسانه‌ها و صاحبان «وبریست» آنان که روزگاری بر طبل عقلانی کردن حکومت و پرهیز از «کاریزماگرایی» در کنش‌های سیاسی و جایگزینی اقتدار بروکراتیک و شایسته‌سالاری بدون توجه به فاکتورهای نظام موروثی  می‌کوبیدند، چگونه است که امروز درمواجهه با «موضوع کاندیداتوری سیدحسن خمینی» همه این شعارها را با تاکیدات مضاعف و مکرر به بستن القاب و عناوین پیشینی و پسینی و انتساب‌های خانوادگی و وراثتی  به امام راحل به طاق نسیان سپرده و مهم‌ترین شایستگی و صلاحیت ایشان را در «نوه امام» بودن
خلاصه می‌کنند و نه در تخصص و صلاحیت سیاسی ـ علمی وی؟!
این رویکرد به‌خوبی تناقضی را که در اندیشه و عمل این جریان نهفته است آشکارکرده و می‌تواند معیار و میزانی باشد بر صدق گفتار و ثبات رفتار این جریان در بزنگاه‌های تاریخی. درحقیقت این چرخش مواضع بیشتر از اینکه ریشه در اندیشه اصلاح به معنی واقعی داشته باشد، ریشه در تذبذب گفتمانی دارد که  اصلاح‌طلبی از همان آغاز به دلیل تبیین نشدن مفهوم و حدود و ثغورش با آن دست و پنجه نرم می‌کند  تا بتواند از ظرفیت مادی و معنوی تمام جریاناتی که مخرج مشترک آنان در تغییر رژیم خلاصه می‌شود کامجویی کند. موید این مطلب، حضور پررنگ جریان‌های معاند و مخالف با نظام از آمریکا، اسرائیل و  بهایی  گرفته تا  سلطنت‌طلب و گروهک‌های تروریستی مثل منافقین  است که همگی  ذیل چتر این گفتمان جمع و مشغول سمپاشی علیه نظام  هستند. برخلاف بدنه هوادار این جریان، اندیشه ورزان آن  به‌خوبی به این موضوع واقفند چراکه  این  عدم شفافیت تعمدی، به آنان امکان مانور بیشتری را می‌دهد تا بتوانند از یکسو  با لعاب «اصلاح‌طلبی» و برای جذب آرا از وجهه کاریزماتیک امام هزینه کرده و به نام «بیت امام»  بر «راه امام»  بشورند  و از سوی دیگر با رسوخ در نهادهای استراتژیک نظام و با دادن کمترین هزینه، پروژه عرفی کردن حکومت و سکولاریزاسیون نظام را اجرایی و عملیاتی کنند. پروژه‌ای که در طول دوران حاکمیت اصلاح‌طلبان هر بار به سد محکمی چون ولایت فقیه برخورد و آنها را در اجرای منویاتشان ناکام گذاشت.
 از قضا این نفاق مستتر در جریان فوق برای پیشبرد اهداف تجددگرایانه محدود به دوره اصلاحات نیست  و در تاریخ معاصر ایران نیز نمونه‌های فراوان و دست اولی دارد. کلام میرزا ملکم خان، منورالفکر دوره مشروطه  که سلف وبریست‌های امروز محسوب می‌شود  هنوز در حافظه تاریخ ثبت است که  در مواجهه با سایر منورالفکرانی که بدون توجه به غلبه عامل «مذهب» در جامعه ایران  مبادرت به ترویج اندیشه‌های تجدد در بین مردم می‌کردند، آنان را از بیان عریان اندیشه‌های تجددگرایی و رویارویی مستقیم با اندیشه‌ها و اعتقادات مذهبی انذار و با بیان این عبارت که: «من تشخیص دادم که باید عقاید اومانیستی غرب را در لفافه اسلام مطرح کنم تا قابل قبول باشد» آنان را به پوشاندن ردای مذهب بر تن اندیشه‌های تجددگرایانه، تبشیر می‌کرد.
 از توفیقات و برکات اجباری حضور سیدحسن  در عرصه  انتخابات را شاید بتوان در این نتیجه خلاصه کرد که هرکجا منافع  حزبی و سیاسی  اصلاح‌طلبان اقتضا کند حاضرند بسیار شیک و دوست‌داشتنی دست توسل به دامن همان اندیشه‌هایی بزنند که روزگاری در رسای فقدان آنها،  در رسانه‌های زنجیره‌ای خویش داد سخن سر می‌دادند، غافل از اینکه  نه دست عقل عقلانیت وبری و نه هیچ عقل قیراندود فطرت بشر غربی دیگری را بر فهم حقیقت «انقلاب  اسلامی» راهی نیست و این غبار سکوت امروز وبریست‌های اصلاحات و رسانه‌های زنجیره‌ای آنان گلی خواهد شد تا در هنگامه سر دادن «شعارهای وبری»  افواه آنان را به انتظار بنشیند.