محمدرضا   حبیبی: «جشنواره فیلم فجر». جشنواره‌ای که به اقتضای اتصافی که با انقلاب اسلامی و  تقارنی که با سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی دارد از اهمیتی خاص  نزد مردم و مسؤولان برخوردار است. طبعا به اقتضای یدک‌کشیدن پسوند «فجر»  توسط جشنواره فیلم فجر و گذشتن بیش از
3 دهه از سینمای بعد از انقلاب جای پاسخ به این پرسش باقی است که  این سینما و آن جشنواره تا چه حد توانسته است به این پسوند وفادار بماند و سویه‌های «ایدئولوژیک»، «سیاسی» و «رخدادهای تاریخی» این انقلاب را بازنمایی کند؟ در یک سوال مهم و کلی‌تر می‌توان پرسید اساساً نسبت این سینما و جشنواره با انقلاب اسلامی چیست؟ پاسخ به این سوال از این حیث مهم است که اگر این سینما قرابت و نزدیکی  بین خود و انقلاب احساس می‌کند لاجرم باید نمودهایی بیرونی و عینی برای عرضه و دفاع از خود داشته باشد و اگر نمودی نداشته است پس چه اصراری به انتساب خود به مفاهیمی دارد که نزد ملت ایران یادآور انقلاب اسلامی است؟
مقدمه منطقی این پرسش‌ها در این موضوع نهفته است که به طور کلی تمام ابزارهای فرهنگی در چارچوب نظری انقلاب‌شان وسیله دارند تا هدف و فی حد ذاته واجد موضوعیت نیستند، مگر اینکه به نسبت  قرب و بعدی که با مفاهیم و گفتمان انقلاب برقرار می‌کنند واجد اجر و منزلت گردند. در واقع وقتی این جشنواره تمام شأن و منزلت خویش را از قبل این «فجر» به دست می‌آورد  و در طول سال  و به طور خاص در دهه فجر انقلاب از تمام ظرفیت‌های مادی و رسانه‌ای  کشور بهره می‌برد علی‌القاعده برخلاف ادعای برخی افراد که آن را ویترین سینمای ایران در همان سال و به مثابه یک دورهمی 10 روزه برای راه رفتن روی فرش قرمز، گرفتن عکس‌های  یادگاری و به رخ کشیدن لباس‌های ملون خویش معرفی می‌کنند باید محمل و مجلایی باشد برای تبلور ارزش‌ها و آرمان‌های این انقلاب. نگاهی گذرا به برآیند تولیدات و محصولات سال‌های برگزاری جشنواره فیلم فجر مثبِت این واقعیت تلخ است که این انقلاب و مفاهیم درونی آن هیچگاه در کلیت خود، موضوع داستان‌پردازی واقع نشده است و این سینمای فشل هیچگاه نتوانسته همگام با تحولات این انقلاب به پیش رود و زبانی باشد برای بیان و به تصویر کشیدن انقلاب و آرمان‌های آن که البته این انقلاب و آرمان، چیزی جدا و مجزا از خواست منطقی، طبیعی و مورد مطالبه عمومی مردمی که آن را در قالب انقلاب اسلامی رقم زده و در دوران دفاع‌مقدس با بذل جان-  عزیزترین داشته‌های خویش- درصدد حفظ و حمایت از این نهال نورسته برآمده‌اند نبوده و نیست. متاسفانه آثار اکران‌شده در طول  این سال‌ها مبین این حقیقت است که  مدیوم سینما نه‌تنها در راستای موارد مذکور گام برنداشته است بلکه در غالب مقاطع، کاملا روند و رویه‌ای معکوس داشته است و با توسل به حربه‌های کثیفی چون «قلب واقعیت‌ها»، «سیاهنمایی»، «القای یاس و ناامیدی»، «تضعیف و تخریب ارزش‌های دینی»، «ترویج اباحه‌گری و دریدگی فرهنگی»، مبادرت به تولید محتوایی  مغایر با مقصود متصور از آن کرده است که البته غلظت این مغایرت  بسته به  مدیریت‌های حاکم، شدت و ضعف  داشته است. بی‌تردید در این رابطه  نقش جریان حاشیه‌ای اما مسلط شبه‌روشنفکری حاکم بر سینما، نقشی بی‌بدیل و یگانه است چراکه جریان مزبور به‌رغم بهره بردن از تمام امکانات مادی و رسانه‌ای نظام،  همواره نقش اپوزیسیون فرهنگی را ایفا کرده است و در طول این سال‌ها با ایجاد پروپاگاندای رسانه‌ای هر فیلمی که درصدد گام نهادن در راه تقویت ارزش‌های انقلابی و دینی  برآمده است را در کمال وقاحت و با  برچسب‌هایی چون «سفارشی بودن»، «حکومتی بودن» و «ایدئولوژیک بودن»، آماج هجمه خویش قرار داده است اما در عین حال،  به بدترین شکل ممکن  سبک زندگی معطوف به جزمیات نشخوارشده لیبرالی و فرهنگ همراه آن را که نمونه‌های آن در زندگی‌های آپارتمانی و بالاشهرنشین از نوع  شمال تهران بوده است به زبان تصویر ترجمه و با به تصویر کشیدن ضعف‌ها و آفات مستتر در این طبقه درصدد تعمیم‌ بخشیدن به جامعه ایران برآمده است. ضعف‌ها و آفاتی که همواره از آن به «واقعیت اجتماعی» تعبیر کرده  و با این «واقعیت بدلی» به جنگ «واقعیت حقیقی» و «حقیقت واقعی»  جاری در روح جامعه ایران که همانا «ظلم‌ستیزی»، «حق‌طلبی»، و «استکبارستیزی» و در یک کلام «استقلال»، «آزادی»، «جمهوری اسلامی»، بوده، رفته است، چنانکه در طول 4 سالی که از ظهور داعش می‌گذرد حتی قوای عاقله آنان از درک این تهدید بالقوه عاجز بوده تا چه رسد به اینکه  بخواهد سهمی از تولید سینمای ایران را به خود اختصاص دهد و مع‌الاسف همان اندک فیلم‌هایی که  به  این موضوع پرداخته‌اند را مورد بی‌مهری و بایکوت قرار می‌دهند تا مبادا  «لانتوری» و «آبنبات‌چوبی»‌ها  فرصت حضور در این جشنواره را از دست بدهند.
در کژفهمی این جریان که همواره سمت و سوی  قطب‌نمای فکری و فرهنگی آنان به وقت غرب و جشنواره‌های آن تنظیم می‌شود همین بس که فیلم‌های دفاع‌مقدس در طول این سال‌ها با چوب بی‌مخاطب بودن، داشتن تاریخ مصرف و حکومتی بودن مورد نوازش واقع شده است اما دست بر قضا پرمخاطب‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای بعد از انقلاب، متعلق به همین معتقدان به این مفاهیم بوده است و هر بار که به تکرار طوطی‌وار این انگ و برچسب‌ها روی آورده‌اند دستی از غیب با انداختن عصای اقبال به سمت این ساحران مدرن،  باطل‌السحر تمام ادعاهای ایشان شده است  اما چه سود؟ زیرا این بینه روشن نیز هیچ وقت ایشان را از توهمات مردم‌ستیزانه‌شان خارج نساخته است تا مصداقی شوند بر این مبارکه  مطهر که فرمود «صم بکم عمی فهم لایعقلون».
در آخرین دست از این نمونه‌ها می‌توان به برخورد‌ها و گاردهای  فاشیستی و در عین حال طنزی اشاره کرد که این جریان با فیلم «بادیگارد» اثر حاتمی‌کیا انجام داده و به اذعان مسؤولان جشنواره به عنوان یکی از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های جشنواره 34 از نگاه مردمی شناخته می‌شود. اما این جریان، سالوس‌وار درصدد است با ایجاد زمینه برای پذیرش و تثبیت ادعاها و شعارهایی  مثل «دوره ساخت چنین فیلم‌هایی تمام شده است» و « فیلم‌های آرمانی و ارزشی مخاطب ندارد» اندک فیلم‌ها و فیلمسازان متعهدی را که  موفق به عبور از فیلترهای سانسور، بایکوت خبری و چشم‌تنگی ایشان شده‌اند در جبهه مقابل «مردم» به جامعه معرفی کنند و به طور مشخص با خلق دوگانه‌هایی کاذب نظیر «مردم – حکومت»  حاتمی‌کیا را  فیلمسازی «حکومتی و غیرمردمی» معرفی کنند تا از رهگذر تهی کردن حافظه تصویری و تاریخی یک ملت از مفاهیم آرمانی و تزریق همزمان اندیشه‌های لیبرالی بتوانند در درازمدت و در ایام نیاز، مقدمات  دست شستن مردم این دیار از انقلاب و آرمان‌های‌شان که تعبیری شیک و کادوپیچ‌شده از «غلط کردم» است را فراهم کنند و از این طریق زمینه هضم و اضمحلال این انقلاب در نظام مستقر جهانی و پذیرش ولایت طاغوت‌های معاصر را فراهم کنند. پس حاشا که این آتش برافروخته عداوت و لجاجت شبه‌روشنفکران با انقلاب اسلامی بر ابراهیم، گلستان نشود و حقیقت این انقلاب و آرمانخواهی ملازم با آن با تبر ابراهیم‌ها بر تن بت‌های جزمی و ایدئولوژیک اندیشه‌های نشخوارشده  لیبرالی این جماعت فرود نیاید و آنان را درهم نشکند.   
 

نوید نظری: در جهان کنونی، نطق‌ها و پیام‌های رهبران و رؤسای دولت‌ها یکی از بارزترین و اصلی‌ترین منابع تبیین و فهم راهبردها و استراتژی‌های نظام‌های سیاسی است. معمولاً دولتمردان مهم‌ترین سخنان یا به تعبیر اهل فن دیپلماسی عمومی خود را در دیدارهای عمومی، نطق‌های سالانه و... بیان می‌کنند. لذا تحلیلگران کلان مسائل سیاسی با مطالعه عمیق و علمی نطق‌ها و سخنرانی‌های عمومی دولتمردان، بیش از هر منبع دیگری خط‌مشی‌ها و هدف‌گذاری‌های بلندمدت ملت‌ها و دولت‌ها را استخراج می‌کنند.  در این بین نقش سخنرانی‌های عمومی در جمهوری اسلامی علاوه بر دارا بودن مؤلفه‌های مذکور به خاطر ماهیت مردمی نظام بیش از سایر دولت‌ها حائز اهمیت است. باور مالکیت و ایفای نقش مردم در سرنوشت کشور و تعلق خاطر همیشگی آنها در حراست از نظام، بویژه در سخنرانی‌های مقام معظم رهبری عمیقاً‌ مشاهده می‌شود. ایشان مهم‌ترین نظرات و تدابیر راهبرانه خویش را در دیدارهای مردمی سالانه یا مناسبتی بیان می‌کنند. به همین خاطر همواره سخنرانی‌های رهبر معظم انقلاب مورد توجه جدی تحلیلگران بویژه خارجی بوده است. یکی از روش‌های کارآمد و علمی این تحلیل‌ها وزن‌کشی و شمارش واژه‌ها و تعابیر کلیدی مرتبط است. نقطه کلیدی و بااهمیت در این روش، دریافت دقیق از عمق نگاه،‌ دغدغه‌ها و افکار بنیادین سخنران است. در این یادداشت بیانات و سخنان رهبر معظم انقلاب در بازه زمانی ۸ تا ۳۰ دی‌۹۴ مورد بررسی قرار گرفته است. معظم‌له در 3 سخنرانی مهم در مدت ‌زمان ۲۲ روز نکاتی را پیرامون حیات و ثمره انقلاب اسلامی، ریزش‌ها و رویش‌ها، ماهیت تمدن‌سازی آن، دشمنی آمریکا و استکبار و تنوع روش‌های آن، انتخابات، چشم طمع آمریکا به فرآیند و نتایج آن، و... فرمودند. مطالعه جامع و عمیق این فرمایشات و تطبیق آن با منظومه فکری- اندیشه‌ای معظم‌له نتایج و برکات مهمی در پی خواهد داشت که از دایره ادراک این حقیر خارج است. مع‌الوصف نکات مهمی نیز در اولین نگاه به ذهن نویسنده رسیده ‌است که بیان آن خالی از لطف نیست.
1- در این بیانات کلمه «آمریکا» حدود ۵۰ بار از سوی معظم‌له تکرار شده است. یعنی در هر سخنرانی ۱۷ مرتبه که اگر بازه زمانی ۲۲ روزه در نظر گرفته شود می‌توان گفت به ازای هر روز ۲ بار و با در نظر گرفتن زمان ایراد بیانات ایشان (۴۰ تا ۵۰ دقیقه) در هر ۳ دقیقه یک‌بار موضوع آمریکا و دشمنی آن مورد مداقه قرار گرفته‌ است. علاوه بر این مجموع کلمات «دشمن» و «استکبار» نیز در ۵۰ نقطه مورد استفاده قرار گرفته ‌است. یعنی ایشان در 3 سخنرانی مجموعاً ۱۰۰ بار به ماهیت دشمن، خوی استکباری و مصداق اتم آن یعنی آمریکا اشاره داشته‌اند. کلیدواژه‌های «توطئه و کودتای رنگی»، «نفوذ»، «تخریب جوانان انقلابی و مؤمن با برچسب تندروی» ۲۰ بار مورد توجه ایشان قرار گرفته ‌است که می‌توان آنها را معابر و راهکارهای دشمنی آمریکا و استکبار در برهه‌های زمانی مختلف قلمداد کرد.
2- «انقلاب اسلامی» و مشتقات فکری و عملیاتی آن در همین سخنرانی‌ها حدوداً ۷۰ بار مورد اشاره رهبری عظیم‌الشأن آن بوده است. «تحلیل و مطالعه تاریخ» به عنوان ابزار فهم عمیق از پشتوانه انقلاب، مقایسه با انقلاب‌های بزرگ، تحلیل درست از ریزش‌ها و رویش‌ها، شناخت امتیازات منحصربه‌فرد انقلاب اسلامی ایران و همچنین «تمدن‌سازی و الزامات آن» در قالب مهم‌ترین رویکرد و رسالت انقلاب اسلامی در جهان معاصر، ماهیت رایحه‌ای و گسترش‌پذیری فزاینده آن، مهم‌ترین علت هراس استکبار در مواجهه با انقلاب و... مجموعاً در ۳۰ نقطه بیانات ایشان مشاهده می‌شود. بنابراین «انقلاب اسلامی» و منظومه فکری و راهبردی مرتبط با آن تقریباً در وزن و اهمیتی مشابه در ازای تشریح و تبیین ماهیت دشمنی استکبار و در رأس آن آمریکا در بیانات ایشان مشاهده می‌شود که می‌توان راهکارهای دشمن‌شناسی فراوانی از آن استخراج کرد.
3- دیدار گرم، تقدیر صمیمانه فرماندهی کل قوا از عملیات حماسی و تحسین‌برانگیز نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و تأکید بر لزوم الگوبرداری مسؤولان سیاسی کشور در مواجهه با تجاوزات دشمن در عرصه‌های بین‌المللی از نکات مهم این بیانات بود که با یادآوری نامه تاریخی ایشان به رئیس‌جمهور پیرامون اجرایی شدن برجام و تأکید بر رصد رفتار ددمنشانه استکبار و عدم غفلت از بدعهدی آمریکا در عمل به تعهدات حداقلی معنای دقیق‌تری می‌یابد. مقام معظم رهبری شهامت، توکل بر خدا و تلاش مجاهدانه را عناصر ماندگاری انقلاب معرفی می‌کنند که از بین رفتن بذر ترس و نومیدی نتیجه عمل به آن است.
4- رصد تحولات، موضع‌گیری‌های جهانی، آمد و شدهای هیئات سیاسی و اقتصادی و... کمک شایانی به فهم مصادیق و دغدغه‌های محوری بیانات ناخدای کشتی انقلاب است. ادعای انحلال انقلاب اسلامی در جمهوری اسلامی و پایان آن از سوی برخی دولتمردان، حمله همه‌جانبه به شورای نگهبان در فرآیند انتخابات، تحرکات ضدفرهنگی در دانشگاه‌ها، عرصه‌های کتاب، سینما و...، کم‌کاری دولت یازدهم در ارائه لایحه بودجه، رویکردهای اقتصاد مقاومتی برنامه ششم توسعه و موکول کردن آن به روزهای بعد از اجرایی شدن برجام، تأکید دولتمردان به توفیق چشمگیر توافق برجام و کتمان هزینه‌های گزاف پرداخته‌شده، ادعای دولت در مدل‌سازی حل مسائل جهانی و منطقه‌ای با بهره‌برداری از برجام، رکورد جهانی مذاکرات دیپلماتیک ایرانی- آمریکایی به‌رغم تأکیدات فراوان رهبری بر مجوز مذاکرات تنها در موضوع هسته‌ای (در شرایطی که تنها دست ‌دادن اتفاقی با مقامات ایرانی در راهروهای سازمان ملل سال‌ها آرزوی رسانه‌ای برای آمریکایی‌ها بود)، کاهش شدید قیمت جهانی نفت با توطئه آمریکا، رفت و آمد هیات‌های اقتصادی اروپایی بعد از برجام و هیجان مسؤولان دولتی برای عقد قراردادهای تجاری، نگرانی فعالان اقتصادی عرصه تولید از لطمات پردامنه این معاهدات و بی‌توجهی دولت به الگوی صحیح تعامل با غرب و بی‌توجهی به تولید داخلی،‌ پیشرفت‌های جبهه مقاومت در عراق، سوریه و یمن، تشدید اختلافات داخلی جبهه ارتجاع منطقه‌ای و استکبار جهانی، دستگیری تفنگداران آمریکایی در اولین لحظات تجاوز به آب‌های سرزمینی و مقایسه آن با موضع منفعلانه و اسف‌انگیز وزارت امور خارجه در توقف کشتی کمک‌های انسانی ارسالی به یمن در پی تماس تلفنی وزیر خارجه آمریکا و... تنها بخشی از موضوعاتی است که ضرورت توجه به‌هنگام و بابرنامه به راهبردهای عملیاتی رهبری نظام را دوچندان می‌کند.  پذیرش حیات مجاهدانه و شکوفایی آرمان‌های ناب انقلاب اسلامی در سایه سنن و امدادهای الهی و مبارزه خستگی‌ناپذیر در برابر استکبار و مصداق اتم آن، جان‌مایه سخنان رهبری معظم انقلاب است. ماهیت تمدن‌سازی و گسترش رایحه خوش اسلام ناب از درخت انقلاب، علت اصلی این دشمنی است. دشمنی آمریکا با انقلاب اسلامی و نه نظام اسلامی به بلندای عمر انقلاب و به عمق آرمان‌ها و به گستره افق‌های آن است. دولتمردان کاخ سفید با توجه به ذات استکباری و طاغوتی خود اساساً چنین پدیده پویا و بانشاط، ضداستکباری و توانمند در تسخیر قلوب ملل مسلمان و آزاده را تحمل نخواهند کرد. امام خامنه‌ای در فرازی از بیانات‌شان به توصیف حجم عظیم و چندبرابری دشمنی‌ها با انقلاب در روزهای پیروزی و دفاع‌مقدس در مقایسه با وضعیت کنونی پرداخته و با بیان اینکه مسؤولان آمریکایی گفته‌اند «روزهای بعد از برجام روزهای سختگیری بر ایران است»، بر کارکرد محوری آمریکا در نقشه‌های دشمنی استکبار جهانی و همراهی ثانویه سایر قدرت‌ها تأکید کردند و فرمودند: «راز بی‌اثر بودن دشمنی‌ها در حیات مبارک انقلاب عمل به تکلیف و ایمان به نصرت‌های الهی بود.» این رهنمون نقطه مقابل تحلیل افرادی است که با بزک‌ کردن چهره آمریکا سعی در عادی‌سازی روابط و زمینه‌سازی پروژه نفوذ در کمترین زمان ممکن دارند. نفوذ در مراکز تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی اولویت کنونی دشمن است که در قالب برنامه کلی انتخابات رقم خورده است. در کلام مقام معظم رهبری «مواضع خوب مجلس فعلی در قبال مسائل جهانی»، «اهمیت مجلس خبرگان در انتخاب رهبری که با توکل و شجاعت در مقابل هجمه‌های دشمنان بایستد»، «اعتماد به فهرست انتخاباتی که ارائه‌دهندگان آن دنباله‌رو آمریکا نباشند»، تبیین انگیزه آمریکا از کودتای رنگی سال ۸۸ درست بعد از نامه مصالحه‌جویانه به رهبری نظام، با تعبیر «سرنگونی دولتی که منافع آمریکا را تأمین نمی‌کرد» و... گزاره‌هایی است که افق نگاه جامع ایشان را برای ما روشن می‌سازد. خط مبارزه دائمی انقلاب اسلامی با مصداق اتم استکبار و توجه به تغییر نقاب و تنوع روش‌های دشمنی، از طریق رصد دقیق و هوشمندانه تحرکات دشمن و اقمار داخلی و منطقه‌ای آن و در نهایت واکنش‌های مجاهدانه با توکل بر خدا و امید به تحقق سنن نصرت و یاری الهی شاهراه رشد و بالندگی انقلاب اسلامی و پایه‌ریزی تمدن نوین جهانی بر مبنای تعالیم ناب محمدی(ص) است. انقلابی که در سی‌‌و هفتمین بهار حیات مبارک خود در اوج شکوفایی و بالندگی است و در برابر دشمن پیر و فرتوت در اوج اقتدار و قدرت قرار دارد.

محسن لطفی*: عمار کبیر انقلاب در روزهای اولیه انقلاب اسلامی، سازمان صداوسیما را که اثرگذاری آن بر هیچکس پوشیده نیست «دانشگاه عمومی» نامیدند، حسب این نامگذاری و ابلاغ وظایف محوله مهم‌ترین وظیفه این سازمان فرهنگسازی عمومی و انتقال پیام صحیح و دقیق در راستای اهداف انقلاب اسلامی بوده است. سازمان صداوسیما بر حسب مولفه‌های گوناگون و وظایف محوله و گستردگی شاخص‌هایش، باید در جبهه‌های مختلف هم اثرگذاری کند و هم در مقابل ترفندهای گوناگون دشمن آگاهسازی نموده و حمله‌های آنان را خنثی کند. در جهت محقق کردن وظایف محوله سازمان صداوسیما باید دارای نیروی انسانی آگاه، به‌روز و انقلابی و مجهز به جدیدترین تکنولوژی‌های دنیای رسانه باشد تا بتواند در مقابل دشمنان  بایستد و خودی نشان دهد.
هزینه‌های تولید برنامه‌های فاخر (ترکیبی و نمایشی)، هزینه‌های ستادی، هزینه اجاره ماهواره‌های بین‌المللی، هزینه خرید تجهیزات به‌روز، هزینه نگهداشت ابزار و تجهیزات تولید، هزینه نیروی انسانی و غیره هر کدام در جای خود قابل بررسی و تامل است که قابل چشم‌پوشی نیست. علی‌ایحال لایحه بودجه دولت یازدهم برای سال 95 و تقسیم‌بندی بودجه، سازمان را موظف کرده 53 درصد بودجه خود را از طریق آگهی اخذ کند و 47 درصد بودجه سازمان از طریق دولت تامین و تخصیص شود. تبعات آگهی‌فروشی و اختصاص مدت زیادی از زمان پخش شبکه‌ها که باید صرف فرهنگسازی این مرز و بوم شود، به پخش آگهی تبلیغاتی شرکت‌های تولیدی و بانک‌ها، در نهایت به ترویج مصرف‌گرایی در جامعه ختم می‌شود. آیا دولتمردان و برنامه‌ریزان فکر نمی‌کنند درگیر کردن سازمان صدا‌وسیما به درآمدزایی و فروش زمان آنتن به آگهی‌های تبلیغاتی و همچنین مشارکت دادن شرکت‌ها در برنامه‌های ترکیبی و نمایشی، سازمان را از وظایف اصلی دور می‌کند.
در شرایط حساس کنونی بین‌المللی و منطقه‌ای که همه چشم به عملکرد کشورمان دوخته‌اند، آیا صحیح است که تنها رسانه ملی کشور به سمت درآمدزایی سوق داده شود؟ چند درصد بودجه کلی فرهنگ کشور به صداوسیما اختصاص یافته است و در مقابل چه مقدار این سازمان در فرهنگ کشور اثرگذار است؟ اگر این سوال را برنامه‌ریزان در تخصیص بودجه لحاظ کنند، در وضعیت کنونی بهبود حاصل می‌شود.
معمار کبیر انقلاب اسلامی در متن اولین حکم ریاست سازمان صداوسیما بعد از انقلاب، وظیفه ایجاد رشد «فکری»، «فرهنگی»، «سیاسی» و «تبیین اسلام» و «مقابله با توطئه‌های تبلیغاتی» را از اهم وظایف سازمان دانسته و فرمودند صدا و سیما باید استقلال فکری و عملی ملت ایران را با فرهنگ و اندیشه و هنر انقلابی و اصیل ترویج و تحکیم کند.
همچنین با عنایت به گسترش روزافزون فناوری‌های نوین و گسترش و ارائه فرهنگ غربی از راه‌هایی غیر از تلویزیون، سهم صداوسیما در مقابله و خنثی‌سازی چنین تهدیداتی در مقابله با سازمان‌های فرهنگی بسزاست که باید خود را به ابزار و فناوری‌های نوین مجهز کند تا به پاسداری فرهنگ انقلابی و اسلامی اقدام و آنها را ترویج و تبلیغ نماید. اما اثرگذاری و ضریب نفوذ تلویزیون با توجه به همگانی بودن آن در بین اقشار مختلف مردم را نمی‌توان نادیده گرفت.  نبرد رسانه‌ای و جنگ نرم وارد فضای تازه‌ای شده است که بیشترین مسؤولیت به دوش صداوسیما است، مقام معظم رهبری، اهمیت و جایگاه این موارد را مکررا در سخنرانی‌های‌شان متذکر شده‌اند. سازمان صداوسیما برای محقق کردن صحیح و بموقع وظایف محوله حسب منویات معظم‌له باید ابزار، تجهیزات و سلاح رسانه‌ای خود را به‌روز کند تا به همراه محتوای غنی بتواند با توطئه‌ها و ترفندهای دشمنان نظام و انقلاب مقابله کند.  همه موارد فوق مستلزم تامین هزینه‌ها در شرایط خود است که ان‌شاءالله دولتمردان با تغییر نگرش خود به سازمان صداوسیما در این امر برای محقق کردن وظایف آن یاریگر فرهنگ در کشور باشند.
* کارشناس رسانه