غلامعلی خوشرو، سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد روز پنجشنبه نامه شکایت محمدجواد ظریف، وزیر امورخارجه کشورمان به دبیر کل این سازمان را به وی تسلیم کرد. به گزارش تسنیم، در بخشی از این نامه آمده است: «ایالات متحده آمریکا طی چند سال اخیر از طریق اجازه دادن و در واقع تحریک شکات خصوصی برای طرح دعوا در دادگاه‌های داخلی آمریکا علیه دولت‌های خارجی، از جمله جمهوری اسلامی ایران، مستمرا نظم و حقوق بین‌الملل را به چالش کشیده و به مخاطره انداخته است. محاکمه‌های غیابی تشکیل شده، احکام مطلوب شاکیان بدون حضور خوانده صادر گردیده و ادعاهایی برای دست‌اندازی به دارایی‌های مردم ایران ارائه شده است». ظریف با تاکید بر اینکه «هیچ کشوری که برای خود شأنی قائل باشد و از جمله ایران به صورت قطع و یقین، هرگز خود را در معرض قضاوت دادگاه‌های داخلی یک کشور بیگانه قرار نمی‌دهد»، آورده است: میلیاردها دلار رأی غیابی علیه جمهوری اسلامی ایران و نهادهای حکومتی آن بدون هرگونه مستند حقوقی یا مبنای واقعی صادر شده است. در پایان این نامه، ظریف از دبیر کل سازمان ملل خواسته است از دولت آمریکا بخواهد به تعهدات بین‌المللی‌اش پایبند باشد، نقض اصل بنیادی مصونیت دولت‌ها را متوقف کند، دارایی‌های مسدود شده ایران در بانک‌های آمریکا را آزاد کند و در اجرای تعهدات بین‌المللی خود و نیز در چارچوب تعهدات برجام مداخله در تعاملات مالی و تجاری ایران در خارج از آمریکا را سریعا و برای همیشه متوقف کند.

گروه بین‌الملل: تحولات روزهای گذشته حکایت از آن دارد که اردن در حال تبدیل به کریدور اصلی و زمین  تجاوز نیابتی آمریکا به شام توسط ائتلاف سعودی است. چهارشنبه گذشته پارلمان اردن در اقدامی بی‌سابقه  با تغییر قانون اساسی  و زیر پا گذاشتن اصل مشروطیت پادشاه، رای به افزایش اختیارات عبدالله دوم داد. این اتفاق در حالی رخ داد که شاه اردن همان روز در حال سفری مهم به ریاض بود؛ سفری که به نظر می‌رسد طی آن عبدالله دوم قول‌هایی به سلمان پادشاه سعودی برای باز کردن مرزهای کشورش برای حمله احتمالی به سوریه  داده است. این در حالی است که  طبق شنیده‌ها طی روزهای گذشته حجم عظیمی از تجهیزات نظامی سعودی‌ها از پایگاه خمیس مشیط در جنوب عربستان و نزدیک مرزهای یمن به فرودگاهی  در اردن منتقل شده و از آنجا به مرز با سوریه برده شده‌است. به همین دلیل تغییر تاریخی در قانون اساسی اردن در حقیقت نشان از تحولات مهم پشت‌پرده و تغییراتی در نقش این کشور به عنوان یک کشور خنثی در جنگ سوریه و مساله فلسطین دارد. براساس تعدیلی که در ماده 40 قانون اساسی اردن  ایجاد شده پادشاه می‌تواند سران ردیف اول را بدون مشورت با دولت این کشور انتخاب کند. 123 نماینده از مجموع 142 نماینده مجلس اردن  به اصلاحیه‌ای رأی دادند که براساس آن عبدالله دوم می‌تواند بدون کسب موافقت دولت، ولیعهد، جانشین ولیعهد، رئیس و اعضای شورای اعیان (سنا) را انتخاب کند.  علاوه بر این انتخاب یا پذیرش استعفای فرماندهان ارتش و سازمان اطلاعات، رئیس شورای قضایی و اعضای دادگاه قانون اساسی جزو اختیارات شاه خواهد بود. بدین ترتیب اردن به نظامی یک نفره درست همانند شیخ‌نشین‌های مرتجع عربی یعنی عربستان، امارات، قطر و بحرین تبدیل می‌شود آن هم در حالی که جامعه اردن از نظر سیاسی فعال است و به هیچ‌وجه تناسبی با جوامع این شیخ‌نشین‌ها ندارد. اما در کنار افزایش اختیارات بی‌سابقه پادشاه اردن، سفر او در همان روز چهارشنبه به ریاض هم بی‌سابقه بود. سلمان شاه سعودی که طی روزهای پیش از آن  به بهانه تغییرات در پروتکل‌های تشریفاتی حکومت عربستان، حتی به پیشواز باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا و همچنین شاه بحرین نرفته بود، ناگهان در مورد همتای اردنی‌اش این پروتکل‌ها را نادیده گرفت و با همراهی تعداد زیادی از شاهزادگان دست به استقبالی تاریخی از او در ورودی قصر خود زد. پایگاه رای‌الیوم در تحلیلی استقبال بی‌سابقه از عبدالله دوم در ریاض را سرمنشأ همکاری‌های خاصی بین سعودی و اردن دانسته است. به نوشته این روزنامه فرامنطقه‌ای در کشوری سنتی مثل عربستان که هر گام یا ژستی در استقبال از سران خارجی در قالب زبان بدن معنای سیاسی خاص خود را پیدا می‌کند، آمدن سلمان و شاهزادگان سطح بالای سعودی برای استقبال از پادشاه جوان‌تر هاشمی و سپس آذین بستن پایتخت برای ورود میهمانی که سالی چندین بار پا به عربستان می‌گذارد چیزی فراتر از یک پیام سیاسی است.  این موضوع در کنار تحولات لجستیکی نشان می‌دهد اردن سرانجام احتیاط را کنار گذشته و برای فرار از انزوای منطقه‌ای پس از توافقات سه‌جانبه مصر، عربستان و اسرائیل بر سر جزایر راهبردی دریای سرخ، حاضر شده نقش کریدور یا راهروی لجستیکی جنگ تحمیلی جدیدی به سوریه توسط عربستان را بازی کند. این کشور پس از آنکه مصر با توافق پنهان جزایر مهم تیران و صنافیر را در جنوب شبه جزیره سینا به عربستان فروخت، نسبت به بلااستفاده شدن بندر عقبه، در شمال شرقی سینا ابراز نگرانی کرده بود. حال عبدالله دوم مجبور است برای جا نماندن از این تغییرات ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک، به جنگ‌سالاران سعودی در خاک خود سواری بدهد.  انتقال نیروها و تجهیزات عربستان و متحدانش به مرزهای جنوبی سوریه آن هم در حالی که ارتش این کشور آماده عملیات بزرگ آزادسازی مناطق شرقی می‌شود که عمدتا در کنترل داعش هستند، می‌تواند به معنای احتمال حمله‌ای دیوانه‌وار از سوی ائتلاف سعودی با حمایت غرب برای جایگزینی فوری نیروهای‌شان به جای تروریست‌های داعش تحت عنوان ظاهری عملیات ضدتروریستی بین‌المللی باشد که در حقیقت معنایی جز اشغال سوریه نخواهد داشت. با همه اینها جای این سوال وجود دارد که آیا خاندان سلطنتی هاشمی و کشور کوچک اردن خود ظرفیت تحمل عواقب دخالت در چنین تجاوز آشکاری را دارند؟

مهدی طاهرخانی: باخت شوکه‌کننده به نفت آن هم در تهران و حضور بیش از
70 هزار هوادار. اینک سوال بی‌جواب هواداران پرسپولیس از یکدیگر این است؛ چرا باید در بزنگاه تاریخی بازی با نفت، تیمشان ناگهان بعد از مدت‌ها ببازد و به همین سادگی شانس قهرمانی‌اش را پایین بیاورد؟ آنقدر پایین که اینک ملتمسانه محتاج مدد قلعه‌نویی و دایی و دیگران باشد. این باخت دلایل متعددی داشت که مفصلا می‌شود درباره‌اش نوشت. مثل همیشه از اشتباه فاحش تیم داوری گرفته تا بازی ضعیف چند بازیکن خاص که هیچ امیدی به بهبودشان نیست و وداع  با پرسپولیس آخرین چاره برای رهایی از آنان است و مهم‌تر از همه تفکر محتاطانه برانکو که تفاوت بسیار زیادی با داربی داشت. از آخر شروع می‌کنیم؛ برانکو. شب بازی با استقلال سرمربی قرمزها رو در روی خبرنگاران نشست و تقریبا یکسری حرف تکراری زد اما در بین همین جملات کلیشه‌ای یک حرف بسیار مهم زد که صرفا شعار و مانیفست نبود. برانکو حرف آخر را همان اولش زد؛ فردا یا همه چیز را می‌خواهیم یا هیچ چیز. او که به درستی دریافته بود کلید فتح جام پیروزی در داربی است با شجاعت کامل اعلام کرد خبری از مساوی نخواهد بود، دست‌کم از جانب ما. خیلی‌ها این حرف او را جدی نگرفتند اما محسن ترکی که در سوتش دمید کاملا مشخص بود برانکو شعار نداده است. تیمش را به هجومی‌ترین حالت ممکن آرایش کرد و دستور حملات پیاپی را صادر کرد. نقطه فرماندهی هم جناح راست بود. مثل همیشه این رامین رضاییان بود که وظیفه داشت به همراه فرشاد احمدزاده و علی علیپور و در مواقعی محسن مسلمان آن منطقه را تبدیل به جهنم استقلال کنند. گل اول را ببینید. گل دوم را همچنین. در گل سوم باز هم مردان آن منطقه بودند که خودنمایی کردند و این بار نوبت خود رامین رضاییان بود که  70 متر نفوذ کند و دروازه رحمتی را  طی یک رفت و برگشت با ضربه سر، باز کند.  در بازی با نفت این مهره کلیدی نبود و در عوض بابک حاتمی عاجز از ارسال یک توپ ساده با پای تخصصی‌اش در بازی حضور داشت. اگر چه حد فاصل گل اول تا دوم پرسپولیس، استقلال صاحب چند موقعیت عالی شد اما برانکو برخلاف دیگر بازی‌ها که تیمش پیش می‌افتاد دستور عقب‌نشینی صادر نکرد. دست آخر اینکه قرمزما 4 بار گل زدند و یک پنالتی هم مطابق معمول از دست دادند. حالا همان برانکو چند هفته بعد در همان لیگ در مصافی که از بعد امتیازی کم از داربی نداشت مرد دیگری شد. تکلیف منصوریان و تیمش مشخص بود. دفاع و دفاع و دفاع برای همان یک امتیاز. مثل همیشه چشم به ضد حملات داشت و همین موضوع باعث شد برانکو شبیه 10 سال قبل شود، آن روزهایی که فوجی از بهترین‌های تاریخ فوتبال ایران را در اختیار داشت اما تا مجبور نمی‌شد حمله نمی‌کرد. مثل همان بازی سرنوست‌ساز ایران و بحرین در تهران که با حداقل گل جواز صعود به جام‌جهانی 2006 آلمان را گرفت. در مصافی که اگر تشنه‌تر بود شاید بحرین عوض یک گل 3 یا 4 بار دروازه‌اش باز می‌شد. اما برانکو فقط 3 امتیاز می‌خواست و به آن رسید. در بازی‌های این فصل، پرسپولیس فقط در 3-2 پیکار بود که با تفاضل بیش از یک گل از حریفان گذشت و جالب‌تر آنکه داربی همان مصافی شد که شجاع‌ترین برانکو را دیدیم؛ پرگل‌ترین، جذاب‌ترین و زیباترین بازی پرسپولیس در این فصل همان نبردی بود که برانکو شب قبلش گفته بود یا همه یا هیچ. 3 گام تا قهرمانی و شکست طلسم 8 ساله باقیمانده و معادلات جام تمام قد در دست برانکو بود. منصوریان به همان تک امتیاز قانع بود اما برانکو دیگر دنبال همه چیز یا هیچ نبود. در معادلاتش یک امتیاز هم برای قهرمانی کفایت می‌کرد. اگر چه قرمزها در طول 90 دقیقه صاحب توپ و میدان بودند اما بزرگ‌ترین تفاوت‌شان نسبت به داربی این بود که با «همه توان» حمله نمی‌کردند. نهایت 3 یا 4 نفر آن جلو مقابل دست‌کم
8 بازیکن نفت بودند. پرسپولیس که در یک‌سال اخیر بدون استثنا در همه بازی‌هایش دست‌کم یک بار دروازه حریفان را گشوده این‌بار حتی به‌موقعیت گل آنچنانی هم دست پیدا نکرد. بازی‌های قبل این تیم و نفت پر از گل‌های دقایق پایانی بود که در همگی آنها نفت به پیروزی رسیده بود. همین آمار، همین گل‌های دقایق و ثانیه‌ها  پایانی که همگی ماحصل ضدحمله بود برانکو را بدجوری ترساند. از این رو برای اینکه اسیر این ضدحملات نشود، دائما
4  بازیکن را در زمین خودی حفظ کرد. تقریبا در کارش هم موفق بود و نفت هیچ موقعیت خاصی نداشت. گل اول نفت هم طبق فوتبال و قوانینش کاملا آفساید بود یعنی پرسپولیس به اندازه کافی در زمین خودش مدافع داشت و آنها به درستی وظایف خود را انجام دادند اما برانکو فکر همه چیز را کرده بود جزو اشتباه کمک‌داور. در همه باخت‌های این فصل پرسپولیس، داوران بدون استثنا مرتکب یکی، دو اشتباه بزرگ شدند که جریمه هر یک از آنها هم 4 جلسه محرومیت بود. اما اگر کمک داور دوم این نبرد تا 4 فصل هم به‌خاطر این اشتباه  بزرگ و سرنوشت‌ساز محروم شود فرقی به حال پرسپولیس و هوادارانش ندارد. اما اگر کمک داور در آن صحنه دچار اشتباه نمی‌شد در بهترین حالت با آن نوع حملات بی‌جان و کم تعداد پرسپولیس یک تساوی منتظرشان بود. شکست از همینجا کلید خورد. جایی که برانکو برخلاف همه بازی‌های قبل یک امتیار را هم سودمند می‌دانست چرا که هم صدر  را حفظ می‌کرد و هم همان یک امتیاز آینده لیگ و قهرمانی را در دست آنها نگه می‌داشت. اگر تساوی موجب از دست رفتن صدارت می‌شد و کار را برای تیم برانکو خراب می‌کرد بدون تردید پرسپولیس دیگری را شاهد بودیم. تیمی که شاید عوض باخت 2 بر صفر با نتیجه سنگین‌تری شکست می‌خورد اما قطعا گل می‌زد. از این رو نباید نقش برانکو را در این شکست و شاید متعاقب آن از دست رفتن جام، کم انگاشت. همان‌طور که در 3-2 هفته اخیر او را بسان یک قهرمان در همه رسانه‌ها بالا بردند و از معجزه‌اش نوشتند و گفتند. برنامه تلویزیونی نبود که برانکو میهمانش نباشد. اگر عمو پورنگ هم برای دل بچه‌ها از او دعوت می‌کرد بدون شک به آنجا می‌رفت و مرتب از قهرمانی تیمش حرف می‌زد. پرسپولیس جام را مال خود می‌دانست و همه از قهرمانی بی‌چون و چرا حرف می‌زدند و حالا می‌بینند که رویای‌شان در حال نابودیست. این کمترین سزا برای مجموعه‌ای است که عوض تمرکز و مناعت طبع 3 هفته زودتر لباس فرم جشن قهرمانی را سفارش داده بود و در حال عددسازی با 24 بود. اگرچه هنوز چیزی از دست نرفته اما دیگر همه چیز در دست این مردان مغرور نیست.
 

مرتضی اسماعیل‌دوست: جشنواره جهانی فیلم فجر به پایان دومین دوره مستقل خود رسید و فرصتی مناسب است تا به تحلیل کارشناسانه‌ای از این رویداد مهم بپردازیم و چه کسی شایسته‌تر از ابوالفضل جلیلی که یکی از مهم‌ترین فیلمسازان بین‌المللی ایران است و جوایز معتبری مانند صدف جشنواره سن‌سباستین، یوزپلنگ جشنواره لوکارنو و بالن جشنواره 3 قاره نانت را به دست آورده است. با جلیلی گفت‌وگویی متمایز از جشنواره فیلم فجر تا چگونگی نگاهش در فیلمسازی و مرز میان سینما و واقعیت شکل گرفت که راهگشا خواهد بود.

 ابتدا به نحوه برگزاری جشنواره جهانی فجر بپردازیم، چرا که شما بارها در جشنواره‌های مختلف درجه یک به عنوان فیلمساز و داور حضور داشتید و می‌توانیم در این زمینه گفت‌وگویی مناسب را انجام دهیم.
متاسفانه ما به همدیگر در جامعه و در زمینه‌های مختلف اعتماد نداریم و در زمینه سینما هم همینطور است. به خاطر اینکه آدم‌های عاشق در کشورمان بویژه در زمینه سینما کم هستند و همه فقط می‌خواهند به نحوی مسؤولیت را از سر خود باز کنند! درباره جشنواره هم همین طور است و این نوع رویدادی که برگزار می‌شود دیگر بین‌المللی به شکل واقعی نیست.
 البته اجرای این دوره از جشنواره و سطح کیفی آثار نسبت به گذشته پیشرفت‌هایی داشته است اما تاسف‌آور است که کارگردان و تهیه‌کننده فیلم برنده جشنواره در مراسم اختتامیه حضور نداشتند حتی فیلمسازی مانند اصغر فرهادی هم علاقه‌ای ندارد فیلم جدید خود را در اختیار مهم‌ترین جشنواره ما قرار دهد!
این مساله‌ای طبیعی است، چرا که اصلا جشنواره ما اعتباری ندارد.
 انتخاب عوامل سینما را در برگزاری پررونق‌تر جشنواره چقدر موثر می‌دانید؟ مثلا دبیر جشنواره این دوره از فیلمسازان مطرح کشور بوده است.
ما باید تکلیف خود را روشن کنیم و با این وضعیت اصلا نمی‌توانیم با جشنواره‌های الف دنیا رقابت کنیم و این یک دورهمی به شیوه خودمان است. به نظرم انتخاب‌ها براساس قواعد سینمایی نیست و بیشتر سیاسی است. در واقع همه چیز تشریفاتی است، مثلا هنرپیشه‌ها را می‌آورند و مشاور و مسؤول می‌کنند. البته جدا از رضا کیانیان که واقعا آدم فوق‌العاده‌ای است، به نوعی می‌خواهند افرادی خنثی را برای پرکردن ویترین خود بیاورند. انتخاب اهالی سینما هم تنها در راستای سیاست‌بازی‌ها و بدون هر برنامه‌ای است. من آدم سیاسی نیستم و مستقل عمل می‌کنم و کاری به این بازی‌ها ندارم.
 ایجاد ساختار و تعیین چارچوب‌ها لازمه هر جشنواره‌ای است، همان طور که مثلا در برلین 2016 تمرکز خود را به مساله پناهجویان و آثاری مرتبط با آن قرار دادند، ما هم می‌توانیم به منطقه و سینمایی خاص در برگزاری جشنواره معطوف شویم.
جشنواره‌های دیگر پایه‌گذاری خود را کرده‌اند و سیاست کاری‌شان کاملا مشخص است، مثلا جشنواره برلین فیلم‌هایی با نگاه سیاسی را دنبال می‌کند و از همان ابتدا هم چنین بوده است.
 مسؤولان جشنواره جهانی فجر به دنبال ایجاد الگوهایی از سینمای کشورهای هدف در انتخاب آثار بوده‌اند، مثلا وقتی عمده فیلم‌های این دوره را می‌دیدم مشخص شد نگاه جشنواره به سمت آثاری از حوزه بالکان و سینمای روسیه بوده است و حتی یکی از مسؤولان اشاره مستقیمی به سینمای استونی داشت. به نظرتان این الگوها برای کشورمان مناسب خواهد بود؟
جشنواره نباید دنبال این مسائل برود و این وظیفه تلویزیون است. جشنواره بین‌المللی باید بتواند همه نوع سینمایی در جهان را در آن سال پوشش دهد. من سال‌هاست با آقای ژان میشل فرودون، سردبیر سابق کایه دو سینما دوست هستم. او درباره جدایی جشنواره بین‌المللی از بخش ملی فجر حرف جالبی زد و اشاره به این داشت ما زمانی که به ایران می‌آییم برای این است که بیشتر آثار ایرانی را ببینیم، چرا که فیلم‌های خارجی را به راحتی در کشورمان دیده‌ایم.
 حرف درستی است. اصلا باید مشخص شود جشنواره جهانی را برای چه طیفی برگزار می‌کنیم و مخاطب هدف‌مان بیشتر ایرانی است یا خارجی؟ در همین دوره و در بخش «بازار فیلم» آثار ایرانی را برای تماشای خارجی‌ها در نظر گرفته بودند که البته عمده مخاطبانش ایرانی بودند!
به خاطر اینکه دیگر مسؤولان و فیلمسازان خارجی علاقه‌ای ندارند به جشنواره ما بیایند. در صورتی که در دهه 60 علاقه‌مندی بیشتری برای ورود فیلمسازان وجود داشت و بازار فیلم هم مشتری‌های نسبتا خوبی داشت. در آن دوره افرادی مانند اطیابی، شجاع‌نوری و اسفندیاری واقعا در حوزه بین‌الملل قوی بودند.
 این افراد حالا هم که حضور دارند!
هستند اما قدرتی ندارند و بی‌اختیارند و در واقع سایه هستند. برای من جای سوال است چرا امیر اسفندیاری با این همه سابقه نباید مدیر بخش بین‌الملل جشنواره باشد؟! البته میرکریمی هم آدم خوبی است. اما چرا نباید جشنواره‌ای داشته باشیم که فیلمسازان خارجی علاقه‌مند به شرکت در آن باشند؟!
 چرا اینگونه است؟ در صورتی که ما فیلمسازان شناخته‌شده و سینمایی معتبر در جهان داریم که حتی در همین جشنواره شاهد بودیم خیلی از سینماگران خارجی دنباله‌روی سینمای ما هستند.
چگونگی برگزاری جشنواره با اعتبار سینماگران ما در جهان متفاوت است. حقیقتش جشنواره ما اصلا مورد علاقه خارجی‌ها نیست و اعتباری برای آنها ندارد و چند نفری هم که می‌آیند بیشتر برای بازدید و تفریح در شهرهایی مانند اصفهان است! این وسط بعضا دیدارهایی هم میان برخی سینماگران ایرانی با میهمانان خارجی شکل می‌گیرد.
 با همه معضلات و دشواری‌ها راهکار شما برای برگزاری مناسب‌تر جشنواره فجر چیست؟
به نظرم مسؤولان باید تکلیف خود را روشن کنند و سیاستی روشن را در پیش بگیرند. از نظر من باید 2 فیلم ایرانی وجود داشته باشد، بقیه آثار از کشورهای مختلف باشد. اینگونه نیست که همه فیلم‌ها دارای مشکلات اخلاقی باشند حتی برخی فیلم‌های آمریکایی هم دارای نگاه معنوی هستند. این را بگویم که من از طریق فیلم «هوش مصنوعی» اسپیلبرگ معنویت را احساس کردم. به نظرم باید از همه جای دنیا فیلم‌های خوب را با توجه به شرایط اخلاقی کشورمان انتخاب کنیم و لازمه این کار اعتمادسازی است.
 یکی از مسیرها این است که جشنواره فجر بتواند از اعتبار فیلمسازان شناخته شده‌ای مانند شما برای حضور فیلمسازان و مدیران مطرح خارجی استفاده کند.
بله! به اعتبار ما می‌آیند. اگر نترسیم و اعتماد کنیم این مساله شدنی است. خاطره‌ای برایت بگویم؛ در دوران آقای شمقدری برای جشنواره فیلم کیش آقای حجت سیفی به من زنگ زد و خواست چند تا میهمان خارجی بیاورم. در حالی که تنها 3 روز به جشنواره باقی مانده بود و من 3 مدیر برای جشنواره آوردم. آنها به کیش آمدند و از وضعیت زندگی ما تعجب کردند که آن بدبختی عنوان شده را ندارد. جالب اینکه وقتی در لابی هتل مقابل آقای شمقدری قرار گرفتند و فهمیدند مشاور آقای احمدی‌نژاد است، حتی می‌خواستند آنجا را ترک کنند اما بعد از مدتی دیدم چنان با آقای شمقدری گرم گرفتند که تعجب کردم! حتی به من گفتند چه آدم خوبی است، ما را به مشهد دعوت کرده است.
 درباره تصویری که از ایران نزد خارجی‌هاست سخن گفتید. فیلمسازانی مانند شما از سوی برخی منتقدان متهم به این هستید که تصویری تاریک از ایران را در آثارتان نشان می‌دهید! پاسخ‌تان در این باره چیست؟
این حرف‌ها درست نیست. به هر حال خارجی‌ها خیلی خوب ایران را می‌شناسند و نیاز به نمایش فیلم ما نیست، در واقع سینما بخشی از زندگی است. مثلا در جشنواره‌ای مدیرش آمد و عنوان کرد این فیلم داستانی از فقر خیالی است و ما ایران را دیده‌ایم و اصلا چنین شرایطی در کلیت جامعه وجود ندارد. من اصلا دنبال سیاهنمایی نبوده‌ام و وجود این نوع سینما را نمی‌پذیرم. اتفاقا در همه جای دنیا می‌گویند فیلم‌های جلیلی، بچه‌ها را از دل سختی‌ها عبور می‌دهد و به زندگی و نور هدایت می‌کند. اگر چه قبول دارم برخی جوانان با فیلم‌های خود آبروی فرهنگ و مذهب ما را می‌برند! اما من اصلا دنبال سیاهنمایی نبوده‌ام. اتفاقا در سخنرانی‌های خود در خارج از کشور هم به دنبال تفسیر همین معنویت و دین برای خارجی‌ها هستم. خاطره‌ای بگویم؛ در فرانسه بودم و یک آقای خارجی پیش من آمد و وقتی فهمید ایرانی هستم، گفت چندی پیش ایران بودم و به مشهد رفتم. از او پرسیدم چه درخواستی از امام رضا(ع) داشتی؟ او تعجب کرد و گفت نمی‌دانست می‌تواند درخواستی داشته باشد و هنگامی که به او گفتم می‌توانی از همین جا درخواست خود را بگویی، با تمام وجود چشمان خود را بست و در میان جمعیت دعا کرد که هیچ وقت آن صحنه از یادم نمی‌رود.
 جای تعجب است که چرا آثارتان در ایران اکران نمی‌شود، چرا که هیچ ضدیتی در آنها وجود ندارد! آیا به دلیل اینکه آثارتان بسیار به واقعیت نزدیک است، این هراس برای نمایش‌شان وجود دارد؟!
بله! آن سال‌ها از آقای ارگانی که مسؤولیت داشت، پرسیده بودم چرا همه نوع فیلمی را نشان می‌دهید اما مانع اکران فیلم من می‌شوید؟ ایشان پاسخ دادند آن فیلمسازان، مشخص است که فیلم ساخته‌اند اما آثار تو واقعی است. اتفاقا در این روزها همه درباره فیلم «ابد و یک روز» صحبت می‌کنند و می‌بینم چقدر طرفدار دارد.
 فیلم را که طبق معمول ندیده‌اید؟!
من به جای فیلم، مردم را می‌بینم. «ابد و یک روز» را هم ندیدم اما آنونس آن را دیدم و مطمئنم اگر من آن را می‌ساختم، مجوز نمی‌گرفت! چرا که در این فیلم آدم‌هایی شیک را آوردند و با گریم و به شکلی تصنعی به دنبال نشان دادن بدبختی آنها هستند!
 شما به دلیل اینکه آثارتان در ایران مورد بی‌مهری قرار گرفت به سمت جشنواره‌های خارجی رفتید یا اینکه از ابتدا اهدافی خاص را دنبال می‌کردید؟
این را بگویم که اگر انقلاب نمی‌شد، اصلا فیلمساز نمی‌شدم چون که سینمای آن دوران را به دلایل مذهبی اصلا قبول نداشتم. در آن دوران می‌گفتم اگر سینما حلال شود و فیلمساز شوم، دوست دارم در 35 سالگی، فیلمساز جهانی شوم. آن موقع خیلی از اطرافیان به من می‌خندیدند و می‌گفتند چه ادعاهای بزرگی دارم! اما من در سن 32 سالگی جهانی شدم. پدرم همیشه می‌گفت به آرزوهای بزرگ فکر کنم و من همیشه بلندپرواز بودم. درست نیست این را بگویم اما خارجی‌ها می‌گفتند تنها من و کیارستمی در ایران صاحب ژانر و امضای مشخصی هستیم.
 اگر بخواهیم سینمای شما را مورد بررسی قرار دهیم، می‌توان آن را به تفکر نئورئالیسم که به دنبال دلالت‌های زندگی است، نزدیک دانست و نشانه‌هایی در فرم و شکل اجرا بر آن می‌توان یافت. چگونه به سینمایی رسیدید که در عین ساختاری بی‌قید و بند، می‌تواند به واقعیتی پذیرفتنی تبدیل شود؟ مانند نگره گریگوری کوری که اعتقاد به همانندی در تصویر سینمایی داشت.
من در زندگی همه نوع کاری کردم، فقط نتوانستم آواز را دنبال کنم، چون مادرم در آن دوران مخالفت می‌کرد و می‌گفت در قیامت به آتش کشیده می‌شوم! برای همین دنبال خواندن قرآن با صوت رفتم. با توجه به اینکه از 14 سالگی کار کردم و پدرم هم در دادگستری کار می‌کرد باعث شد خیلی از زندگی افراد مطلع شوم و این مساله باعث باورپذیری آثارم شد. یادم می‌آید در فرانسه آمدند دنبالم تا مرا به جشنواره‌ای ببرند. در بین راه ماشین خراب شد و من تعمیرش کردم. جالب اینکه راننده به مسؤولش زنگ زد و گفت مطمئنی که این شخص همان فیلمساز است؟!
 پس همه چیز براساس نگاهی مبتنی بر زندگی حاصل شد و چندان منطبق بر نظریه‌ها و جریان‌های سینمایی نبود. مثلا آشنایی با نظریه کراکوئر نداشتید که به دنبال وفاداری به واقعیت در فیلم بود؟
خیر! نمی‌شناسم. البته این را هم در نظر بگیر که برخی چیزها در آن دوران بر اثر جبر زمانه به دست آمد، مثلا قرار نبود از ابتدا در گونه سینمای کودک کار کنم.
 عمده فیلم‌هایتان مبتنی بر فضای بصری است و کمتر از دیالوگ استفاده شده است، این از سلیقه‌تان می‌آید؟
اولین باری که فیلمنامه نوشتم، به دوستی دادم تا نظر بدهد. گفت چقدر دیالوگ‌هایت ضعیف است! بعدها به این نتیجه رسیدم که بیشتر به دنبال فضای بصری در آثارم بروم، چرا که هم دیالوگ‌نویسی‌ام ضعیف است و هم اینکه به خاطر حضور در جشنواره‌های خارجی بیشتر خواستم که فیلم‌هایم کم‌دیالوگ و براساس تصویرسازی باشد.
 شما به شکلی شهودی به دنبال فیلمسازی رفتید و در فیلمی مانند «یک داستان واقعی» چنان به واقعیت نزدیک شدید که نقطه تلاقی میان سینما و زندگی شکل گرفت و خودتان جزئی از روایت شدید.
بله! من تا پلانی را باور نکنم نخواهم گرفت و آن لحظه کشف واقعیت برایم خیلی مهم است. می‌خواهم فیلمی بسازم که مردم باور کنند که واقعی است و فراتر از سینما است، برای همین از همان اول در فیلم‌هایم گریم نمی‌کردم تا تصنعی نشود. دوست ندارم زیاد از عنوان من استفاده کنم اما باید بگویم تنها فیلمسازی در دنیا بودم که در فیلم «یک داستان واقعی» از واقعیت گذر کرده و به حقیقت رسیدم. اما آن کسی که موجب ایجاد این شرایط شد، خداوند بود. چون اصلا من داشتم فیلم دیگری می‌ساختم. حتی ساخت فیلم «رقص خاک» هم دست من نبود و از جایی دیگر شکل گرفت.
 درباره «رقص خاک» باید مفصل صحبت کرد، چرا که به نظرم بهترین فیلم شماست و اثری بسیار ارزشمند است اما در ادامه بحث‌مان درباره نسبت سینما و حقیقت باید عنوان کنم می‌توان حتی مستندسازان را هم نقد کرد که به دنبال این هستند تا واقعیت را به شکل دلخواه خود درآورند و در واقع از واقعیت سوءاستفاده کنند!
 چه اشکالی دارد؟ حتی من به عکاسان پیشنهاد می‌کنم تصاویر را بازسازی کنند.
 با این نگاه می‌توان به آن حقیقت مورد نظر رسید؟!
حقیقت را باید در وجود و نگاه فیلمساز پیدا کرد، همه چیز از طریق تصویر به دست نمی‌آید. من در زمان ساخت فیلم «یک داستان واقعی» با خدا معامله کردم و او کمکم کرد. همیشه نمی‌توان به چنین جایگاهی رسید، مثلا حالا دیگر نمی‌توانم فیلمی به قدرت «رقص خاک» بسازم. به نظرم فیلمسازی مانند رسیدن به عالم معرفت است، همه نمی‌توانند به آن دست پیدا کنند. برای مثالی دیگر باید به نماز خواندن اشاره کنم که من بارها از خدا خواستم حالی در من ایجاد کند تا با تمام وجودم نماز بخوانم. البته نمی‌توان به جایگاه شخصی مانند حضرت علی(ع) رسید که تیر را از پایش هنگام نماز در آوردند اما می‌توانیم به اندازه خودمان در خدمت خداوند حاضر شویم. برای همین بارها به دنبال رسیدن به حالی مناسب برای عبادت تلاش کردم.
 و برای همین ارادت خاصی به عرفان و علامه طباطبایی دارید؟
همیشه به عرفان علاقه داشتم و عاشق علامه طباطبایی هستم و برخی اوقات برای اینکه تمرکز به نماز خواندن پیدا کنم، فکر می‌کنم که او
پیشنماز من است.
 با این همه علاقه چرا فیلمی از ایشان نمی‌سازید؟
واقعا نمی‌توانم. من به آن تطهیر نرسیدم که درباره مرد بزرگی چون علامه طباطبایی فیلم بسازم. ایشان همیشه در محضر خداوند بوده است و من جرات ساخت فیلمی درباره مقامش را ندارم.
 با سیدمرتضی آوینی هم در آن دوران ارتباط داشتید.
یک روز حالم گرفته بود و از سازمان صداوسیما داشتم بازمی‌گشتم که ناگهان دیدم یک موتوری از کنارم رد شد. بدون اینکه آن شخص را ببینم همچون هاله‌ای در وجودم نشست. انگار چیزی از او به من رسید که حالم را دگرگون کرد و بدون اینکه بشناسمش، عاشق او شدم و حدود 2 سال به دنبالش بودم، حتی به خاطرش به گروه جهاد و سپاه تلویزیون رفتم تا اینکه بعد از فیلم «گال» از مجله حوزه هنری به من زنگ زدند، آنجا بود که سیدمرتضی آوینی را شناختم. بعد از آن بارها با هم صحبت کردیم. نمی‌دانم چگونه عاشقش شدم، با وجودی که بعد از رفتنش ناراحت شدم اما خوشحال شدم با شهادت از دنیا رفت.

گروه سیاسی: «اگر امنیت خلیج‌فارس به هم بخورد، امنیت نقاط دیگر جهان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع اینجا منطقه‌ای است که اگر آتش بگیرد کسانی که خادمان دشمن هستند نیز آسیب خواهند دید». این بخشی از پاسخ آیت‌الله سیدمحمد خامنه‌ای رئیس بنیاد ایران‌شناسی به تلاش‌های اخیر کشورهای حوزه خلیج‌فارس و همپیمانان غربی آنان علیه ایران است. همسایگان جنوبی ایران در سفر رئیس‌جمهور آمریکا به ریاض که با هدف شرکت در نشست شورای همکاری خلیج‌فارس صورت گرفت، تلاش داشتند بر سر همکاری دفاع موشکی جدید با آمریکا علیه تهران به توافق برسند و از این کشور برای مقابله با کشورمان «تضمین جدی» بگیرند. تحرکات کشورهای کوچک عربی برای مقابله  با ایران و  تلاش آنان برای جعل نام خلیج‌فارس، باعث شد آیت‌الله سیدمحمد خامنه‌ای، رئیس بنیاد ایران‌شناسی در همایش «خلیج فارس، فرصت‌ها و چالش‌های
پیش رو» بگوید: خلیج‌فارس متعلق به ایران است و زمانی که از خلیج‌فارس صحبت می‌کنیم در واقع از حقی مسلم و پاره‌ای از کشورمان حرف می‌زنیم. وی با اشاره به لزوم شناخت جایگاه خلیج فارس گفت: متأسفانه ما کمتر حقوق خود را درباره خلیج فارس شناخته‌ایم و کمتر این حقوق بیان شده است. به گزارش فارس، وی ادامه داد: مهم‌ترین مساله در زمینه خلیج‌فارس وضع حقوقی خلیج است. بر حسب مقررات بین‌المللی مورد قبول در دنیا این خلیج یک جایگاه متعلق به ایران است و نه‌تنها مردم و حاکمان فعلی ایران اسلامی بلکه تاریخ 2500 سال گذشته نیز این منطقه را خلیج فارس نامیده است. رئیس بنیاد ایران‌شناسی با اشاره به تلاش‌های برخی حکام ناآگاه منطقه برای ایجاد ناامنی در خلیج‌فارس، گفت: ملت ایران در خلیج‌فارس انتظار امنیت دارد و اگر امنیت خلیج‌فارس به هم بخورد امنیت نقاط دیگر جهان را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و در واقع اینجا منطقه‌ای است که اگر آتش بگیرد کسانی که خادمان دشمن هستند نیز آسیب خواهند دید. آیت‌الله محمد خامنه‌ای با تأکید بر اینکه اقدامات نظامی دشمن دامن خود آنها را گرفته است، گفت: اگر دشمنان نگذارند جمهوری اسلامی ایران کار خود را انجام دهد نتیجه آن شکل‌گیری شجره منحوس و مسمومی مثل داعش خواهد بود که خود غربی‌ها آن را ایجاد کردند. وی ادامه داد: متأسفانه در نظام سابق پای ناوگان کشورهای دیگر به خلیج‌فارس باز شد و منطقه به جایی رسیده که برخی فکر می‌کنند اینجا حیاط خلوت آنهاست. رئیس بنیاد ایران‌شناسی تصریح کرد: دفاع از خلیج‌فارس به‌عنوان حق مسلم ما ایرانیان، باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد و اقدام درست و صحیح در دفاع از نام و عنوان خلیج‌فارس سبب می‌شود هیچکس دیگر حتی اجازه جعل عنوان این آبراه را به خود ندهد. آیت‌الله سیدمحمد خامنه‌ای با بیان اینکه خلیج‌فارس خواهان همدلی است، اظهار داشت: ایران اسلامی هیچگاه به دنبال ایجاد اختلاف و درگیری در منطقه نبوده و نیست. وی در ادامه افزود: متاسفانه برخی حاکمان بی‌اطلاع منطقه با  تلاش‌های  بیهوده که البته با هدایت استکبار جهانی است به دنبال جعل عنوان و تغییر نام این خلیج ایرانی هستند. رئیس بنیاد ایران‌شناسی خواست اصلی تمام ایرانیان را امنیت خلیج‌فارس دانست و تصریح کرد: نیرو‌های نظامی همیشه بیدار جمهوری اسلامی ایران اولویت خود را در دفاع از تمایت ارضی و تامین امنیت منطقه به کار بسته‌اند. وی با  اشاره به هوشیاری و حضور نیروی دریایی سپاه در منطقه خلیج‌فارس و جدیت این نیرو در برقراری  امنیت خلیج‌فارس اظهار داشت: دخالت در امور داخلی ملت‌های منطقه هیچگاه در دستور کار ایران اسلامی نبوده و نیست. رئیس بنیاد ایران‌شناسی گفت‌وگو را تنها راه‌حل منطقی مشکلات و چالش‌های پیش آمده در منطقه خلیج‌فارس دانست و گفت: با استفاده از اقدامات غیر اصولی نتیجه منطقی، مطلوب و پایدار حاصل نمی‌شود. وی با اشاره به راه‌حل حفظ آرامش خلیج فارس، خاطرنشان کرد: بهترین راه این است که دشمنان وسایل نظامی خود را از منطقه خلیج‌فارس جمع کرده و منطقه را بیش از این درگیر نکنند. آیت‌الله محمد خامنه‌ای در ادامه با اشاره به وضعیت ملت مظلوم یمن و بحرین و فشارهای وارد شده از سوی حکومت‌های دیکتاتوری دست‌نشانده غرب بر آنها تصریح کرد: حکومت ایران هرگز در کار ملت‌های دیگر دخالت نکرده است و به‌عنوان مثال در ابتدای انقلاب در همین خلیج‌فارس با توجه به شور انقلابی آن زمان کارهای نظامی و شبه‌نظامی بسیاری می‌توانست انجام شود ولی ایران دست به چنین اقداماتی نزد چون حرف ما حرف انتقال
فرهنگ است.

مرحله دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی روز گذشته در 55 حوزه انتخابیه با حضور پرشور مردم برگزار شد تا از بین 136 کاندیدای نمایندگی مجلس، با آرای مردم، 68 تن به بهارستان راه یابند.  به گزارش «وطن امروز»، دور دوم انتخابات در استان‌های آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، اصفهان، ایلام، شهرستان‌های استان تهران، چهار محال و بختیاری، خراسان رضوی، خوزستان، زنجان، فارس،‌ کردستان، کرمانشاه،‌ گلستان، گیلان، لرستان، مازندران، مرکزی، هرمزگان، همدان و یزد برگزار ‌شد.  عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور صبح روز گذشته پس از دستور آغاز اخذ رای دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی در 21 استان کشور در جمع خبرنگاران اظهار داشت: ما تمام تلاش خود را می‌کنیم تا نتایج را تا ساعت 8 صبح روز شنبه اعلام کنیم. وزیر کشور در ادامه این نشست در پاسخ به این سوال که برخی عنوان کردند مسؤولان دولتی در جریان انتخابات و قبل از آن دخالت‌هایی داشتند، گفت: در مسیر برگزاری انتخابات در مرحله نخست و حتی بعد از شمارش از سوی تعدادی از کاندیداها تخلفاتی گزارش شد و هیات‌های اجرایی نظارت به تمام این مسائل رسیدگی کردند. وی افزود: حتی بعد از ابلاغ صحت انتخابات اگر دوستان مواردی دارند که می‌تواند این موارد در چگونگی روند انتخابات تاثیرگذار باشد ما و شورای نگهبان مطمئنا بررسی می‌کنیم و حتی اگر در تایید نمایندگان تاثیرگذار باشد در مرحله اعتبارنامه گزارش آن را به مجلس می‌فرستیم تا بررسی شود.
حسینعلی امیری، سخنگوی وزارت کشور نیز با بیان اینکه برای دور دوم انتخابات مجلس 17 میلیون نفر واجد شرایط رای دادن بودند،‌گفت: ستاد انتخابات کشور حدود 19 میلیون تعرفه به چاپ رساند که برای هر کدام از 21 استان که انتخابات در آن برگزار ‌شد رنگ تعرفه‌ها از یکدیگر متمایز است و امکان تخلف را به صفر می‌رساند. سخنگوی وزارت کشور با اشاره به گزارش ارائه شده از سوی معاون امنیتی این وزارتخانه در جلسه ستاد انتخابات کشور گفت: با توجه به گزارشی که آقای ذوالفقاری معاون امنیتی وزارت کشور ارائه کرد، در هیچ جای کشور مشکل امنیتی وجود نداشت و انتخابات در امنیت کامل برگزار شد.
 

معاون فرهنگی مجمع جهانی بیداری اسلامی گفت: چون جنس انقلاب اسلامی ایران ذاتاً فرهنگی بود، عموماً دشمنی و ستیزها با جریان انقلاب هم ماهیتی فرهنگی دارد بنابراین دشمن‌شناسی فرهنگی با تاکید بر نفوذ فرهنگی در شناخت راهبردهای دشمن موضوع بسیار مهمی است.
به گزارش تسنیم، حمیدرضا مقدم‌فر در نشست «بررسی ابعاد نفوذ فردی و جریانی» از سلسله نشست‌های فرهنگی بزم‌اندیشه که در محل مؤسسه خدمات مشاوره‌ای، جوانان و پژوهش آستان قدس رضوی برگزار شد، با بیان اینکه تمام دشمنی‌ها بر این اساس که انقلاب اسلامی ایران یک انقلاب فرهنگی و در مقابل تفکر مارکسیسم و لیبرالیسم قرار داشت، پایه‌گذاری شد، اظهار داشت: باید دشمن را از نگاه عمیق فرهنگی شناخت و بنیان و مبانی دشمن‌شناسی فرهنگی در قرآن و نهج‌البلاغه است.
مشاور فرهنگی و رسانه‌ای فرمانده کل سپاه پاسداران با اشاره به اینکه در مسیر
38 ساله انقلاب اسلامی همواره متناسب با حرکت ما، دشمنی‌ها نیز به همان شکل در تکنیک، تاکتیک و راهبرد‌ها از سوی دشمن طراحی شده است، گفت: نخستین گام حرکت ملت ایران در مسیر تمدن‌سازی، پیروزی انقلاب اسلامی بود که در تأسیس با مقابله روبه‌رو شد پس از آن دشمنی‌های بعدی در قالب‌های سخت، نیمه‌سخت و نرم با هدف مقابله با استقرار نظام اسلامی اعمال شد.
وی تصریح کرد: از کودتای نوژه و ایجاد دشمنی‌های قومی تا حمله صدام، همگی با هدف جلوگیری از استقرار نظام اسلامی انجام شد اما نظام جمهوری اسلامی شکل گرفت و هم‌اکنون در دوران و گام سوم یعنی دولت‌سازی و شکل‌گیری حاکمیت اسلامی هستیم.
مقدم‌فر با اشاره به اینکه این نظام باید مبتنی بر قواعد، ارزش‌ها، اصول و مبانی اسلامی باشد، افزود: طبق فرمایشات مقام معظم رهبری، تا زمانی که حاکمیت اسلامی شکل نگیرد به مرحله جامعه‌سازی و امت‌سازی و بعد تمدن اسلامی نخواهیم رسید و در مسیر دشمن‌شناسی فرهنگی باید به این مهم توجه شود.
معاون فرهنگی مجمع جهانی بیداری اسلامی با بیان اینکه امروز دشمن از راهبرد‌های سخت مثل جنگ و کودتا و فشارهای نیمه‌سخت نظیر تحریم و ترور ناامید شده است، خاطرنشان کرد: نفوذ دشمن در شرایط پسابرجام را نه به‌عنوان تاکتیک و عملیات بلکه به‌عنوان راهبرد نهایی دشمن پس از یأس در آزمودن تمام روش‌ها و راهبردهای سخت و نیمه‌سخت او باید مورد توجه قرار داد.  نفوذ امنیتی و اقتصادی تکنیک و عملیات است، اما نفوذ فرهنگی راهبردی است چون مبانی و پایه‌های نظام را هدف قرار داده است.
مقدم‌فر با تاکید براینکه نفوذ از ابتدای انقلاب بوده و افرادی نظیر کلاهی و کشمیری در وقایع 7 تیر و 8 شهریور 60 و ترور شهید قدوسی مصادیق نفوذ در سال‌های گذشته هستند، افزود: اما آنچه سبب تفاوت و اهمیت ویژه نفوذ در زمان حاضر شده، این است که نفوذ دشمن پیش از این گاهی به‌عنوان تکنیک، عملیات یا تاکتیک به‌کارگیری می‌شد اما پس از برجام نفوذ به عنوان یک راهبرد در دستور کار دشمن قرار گرفته است.
وی افزود: نفوذ اقسام متعددی نظیر اقتصادی، امنیتی، فکری و... دارد اما
2 عرصه نفوذ فرهنگی و سیاسی اهمیت ویژه‌ای دارد زیرا راهبرد دشمن تمرکز بر نفوذ فرهنگی و سیاسی است. مشاور فرهنگی- رسانه‌ای فرمانده کل سپاه پاسداران با بیان اینکه نفوذ فرهنگی و سیاسی ذیل جنگ نرم قرار دارد که پس از جنگ تحمیلی گرفتار آن شدیم، تصریح کرد: گاهی جنگ روانی، عملیات روانی یا نفوذ معادل جنگ نرم در نظر گرفته می‌شود؛ در حالی که جنگ نرم اعم و مجموعه‌ای از این روش‌هاست که اساسش دگرگونی و نابودی نظام از درون و به‌شکل نرم است و نفوذ فرهنگی و سیاسی به‌دلیل حجم و میزان تاثیر آن در سیرت و بنیان‌های نظام امروز در شکل تمرکز راهبردی دشمن به‌کارگیری شده است.
مقدم‌فر تاکید کرد: با جنگ سخت نمی‌توان نظام را دگرگون کرد، اما تهدیدهای فرهنگی انقلاب ایران را دچار مشکلات اساسی می‌کند که به معنای ضربه‌زدن به بنیان‌های نظام است، در واقع نفوذ امنیتی و اقتصادی اهمیت دارد، اما راهبردی نیست ولی نفوذ فرهنگی پایه‌های نظام را مضمحل می‌کند.
   برجام آخرین حربه آمریکا
وی با بیان اینکه در جامعه امروز لزوماً عامل نفوذی دست‌نشانده سرویس‌های اطلاعاتی غرب یا سازمان منافقین نیست بلکه گاهی دانش‌آموختگان مکاتب غربی هستند که همان خواست آمریکا را در کشور دنبال می‌کنند، ادامه داد: شاکله فکری آنها در دانشگاه‌های غرب شکل گرفته و حقیقتی جز این نمی‌بینند.
مشاور فرهنگی و رسانه‌ای فرمانده کل سپاه پاسداران با بیان اینکه نفوذ فرهنگی و سیاسی پسابرجام معادلات دوستی و دشمنی را می‌خواهد تغییر دهد، گفت: برجام آخرین حربه آمریکا برای تغییر الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت به الگوی توسعه غربی است. مقدم‌فر 4 بُعد عقلانی، اخلاقی، عاطفی و اعتقادی را برای نفوذ فرهنگی متصور دانست و گفت: در بعد عقلانی، منطق محاسبات تغییر می‌کند، از منظر اخلاقی دشمن قصد تغییر در رفتار انقلابی مردم را دارد و در ابعاد دیگر عواطف، احساسات، ارزش‌ها و اعتقادات دینی ما را نشانه می‌گیرد. مقدم‌فر با بیان اینکه علوم انسانی در دانشگاه‌ها زمینه‌ساز نفوذ فرهنگی و سیاسی است، ادامه داد: در حقیقت متون ترجمه‌ای غربی شاکله ذهنی جوان ایرانی را طوری شکل می‌دهد که از مبانی دینی و دیدگاه انقلابی فاصله گیرد. وی با بیان اینکه تغییر در باور‌ها و نگاه مردم نسبت به ماهیت شیطانی آمریکا هدف نفوذ فرهنگی و سیاسی است، خاطرنشان کرد: بزک‌کردن چهره آمریکا همان اجرای دیپلماسی عمومی آمریکایی در ایران است.  وی درباره روش‌های مقابله با نفوذ فرهنگی با تاکید بر اینکه عرصه نفوذ یک عرصه پنهان است، افزود: ممکن است خود عامل نفوذی نداند دارد چه می‌کند و فکر کند مصلحت کشور را دنبال می‌کند ولی نادانسته ماموریت و خواست دشمن را دنبال می‌کند پس نخستین اقدام برای مقابله با نفوذ، شناسایی و کشف ماهیت نفوذ است.
مقدم‌فر با بیان اینکه توسعه و تقویت تشکل‌های فرهنگی و هویت‌بخشی به تشکل‌های مردم‌نهاد راه دیگر مقابله با نفوذ فرهنگی است، تصریح کرد: جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی باید فعالیت هماهنگ، هم‌افزا و هم‌پوشان داشته باشد.

شهاب‌الدین سینایی: کشور ما ایران به دلیل موقعیت استراتژیک و منابع طبیعی متنوع، همواره مورد توجه جهان غرب قرار داشته است. شاید آن زمان که برای نخستین‌بار پرتغالی‌ها پا به جزایر ایران در جنوب گذاشتند، هیچ ایرانی‌ای تصور نمی‌کرد این تازه‌واردها روزی بلای جان ایران و به طور کلی جهان شرق شوند. قطعا زمانی که صفویان با کمک انگلیسی‌ها، پرتغالی‌ها را از مناطق دریایی جنوب ایران بیرون می‌کردند، گمان نمی‌بردند روزگاری انگلیسی‌ها آنچنان پاگیر این آب و خاک شوند که بیرون کردن‌شان امری سخت و دشوار باشد. همچنان که وقتی برای نخستین‌بار آمریکایی‌ها به عنوان نیروی سوم برای مقابله با قدرت‌گیری روس و انگلیس با اشتیاق ما به این سرزمین پا گذاشتند، کمتر کسی تصوری امپریالیستی از آن دولت داشت.
اما به راستی این مساله مهم است که بدانیم تعامل و نزدیکی به قدرت‌های غربی چه پیامدهایی برای کشور ما داشته است. آیا همپیمانی با قدرت‌های غربی با منافع ملی ما سازگار است و در درازمدت به اقتدار، مشروعیت و استقلال دولت‌های ایران منجر شده است؟ برای پاسخ به این سوال می‌توان برش‌های متعددی از تاریخ معاصر ایران را مورد بازخوانی قرار داد. یادداشت حاضر تلاش می‌کند تنها 2 مقطع از این تاریخ پرفرازونشیب را مورد واکاوی قرار دهد- و ان‌شاءالله در آینده موارد دیگر را مورد بررسی قرار می‌دهیم- یکی زمانه
«انقلاب مشروطیت» و دیگری دوره «ملی شدن صنعت نفت».
  انگلستان و انقلاب مشروطیت ایران
در گیر و دار اعتراضات علما به حکومت «مظفرالدین‌شاه» و در شرایطی که بسیاری از روحانیون خواستار تاسیس عدالتخانه در ایران بودند، طی حرکت‌های مشکوکی در تهران حدود 14 هزار ایرانی در حیاط سفارت انگلیس در تهران بست نشستند. آنجا بود که برای نخستین‌بار خواسته‌های جنبش، از عدالتخانه به مشروطه‌خواهی تغییر کرد و عده‌ای مشروطه‌خواه شدند! جالب آنکه در این زمان انگلستان کشوری مشروطه بود و منافع آن در مقابل روسیه تزاری که اقتصاد و سیاست ایران را در قبضه خود قرار داده بود و البته دولتی استبدادی بود، قرار داشت. انگلیسی‌ها به دنبال آن بودند که به منافع روسیه در ایران ضربه بزنند؛ امری که با وقوع انقلاب مشروطه و شدت گرفتن آن ممکن شد و روس‌ها با همه تلاش‌های خود نتوانستند به مقابله با آن برخیزند.(1)
اما آن زمان که با ظهور آلمان‌ها در عرصه جهانی، منافع انگلیسی‌ها  به خطر افتاد، این کشور حمایت از انقلاب مشروطه را رها کرد و تلاش کرد با نزدیک شدن به روس‌ها به مقابله با دشمنان جهانی خود برخیزد. از این رو بود که با انعقاد معاهده محرمانه 1907، ایران را میان خود و روسیه تقسیم کرد.(2)  انتشار این خبر در ایران، آبی سرد بود بر کالبد مشروطه و مشروطه‌خواهان. انقلابی که به امید حمایت انگلیس به جریان افتاده بود، اکنون باید حمایت یک بازیگر دیگر(بازیگر سوم) را می‌طلبید. اینچنین بود که انقلابی که می‌توانست نتایج عمیقی بر زندگی ایرانیان بگذارد، به حکومت «رضاخان میرپنج» در ایران منتهی شد.
  جبهه ملی و اشتیاق به آمریکا
اشتباه مشروطه‌خواهان، یک بار دیگر در جنبش ملی شدن صنعت نفت تکرار شد. همان طور که می‌دانیم پیروزی جنبش ملی شدن صنعت نفت مرهون ائتلاف 2 طبقه مهم متوسط سنتی به رهبری روحانیون و شخص مرحوم آیت‌الله «کاشانی»(ره) و طبقه متوسط جدید به رهبری جبهه ملی و شخص «محمد مصدق» بود. اما پس از پیروزی‌های اولیه در ملی شدن صنعت نفت و مقابله با انگلیس، مصدق و جبهه ملی تلاش کردند در یارگیری خود تغییر ایجاد کنند و به جای ائتلاف با نیروهای داخلی و روحانیان و بازار، به سوی آمریکا گرایش یابند. آنان در صدد بودند با گسترش نقش‌آفرینی آمریکا در ایران و حذف انگلستان، تغییر مهمی در روابط خارجی و یارگیری بین‌المللی ایران ایجاد کنند.
آمریکایی‌ها اگرچه در ابتدای امر به برخی خواسته‌های مصدق توجه کردند اما بتدریج و با امتیازاتی که از سوی انگلیس به این بازیگر جدید عرصه بین‌المللی اعطا شد، به مصدق و جبهه ملی پشت کردند و دست در دست انگلیس، زمینه‌های سقوط او را فراهم کردند.
 جالب آنکه طبق اسناد آمریکایی منتشرشده از کودتا، مصدق ماه‌ها قبل از 28 مرداد از احتمال کودتا مطلع بوده است اما با این حال به مقابله با کودتاچیان نپرداخت. او حتی در پاسخ کوتاه خود به نامه آیت‌الله کاشانی که او را از احتمال کودتا برحذر می‌داشت، نوشت: «... اینجانب مستظهر به پشتیبانی ملت هستم»؛ بدون آنکه بداند از آن روز که به ایالات متحده نزدیک شده، خواه‌ناخواه مشروعیت خود را در جامعه از دست داده است، اگر نه به مقابله با فدائیان اسلام برنمی‌خاست و دست توده‌ای‌ها را در کشور باز نمی‌گذاشت.
  گذشته، چراغ راه آینده
تجربه 2 برش تاریخی که بدان اشاره شد و همچنین نزدیکی شاه به ایالات متحده، به خوبی می‌تواند 2 نکته را برای‌مان روشن کند.
1- در رابطه دولت و ملت هرگز نمی‌توان یک دولت خارجی را جایگزین ملت کرد.
 2- نزدیکی به قدرت‌های خارجی مشروعیت دولت را کاهش می‌دهد؛ بویژه آنکه عمدتا در این شرایط دولت‌ها سخت‌تر صدای مردم را می‌شنوند چون شنیدن خواسته‌های دولت‌های غربی اولویت می‌یابد.
از این رو لازم است هرگونه سیاست‌گذاری در عرصه سیاسی و اقتصادی کشور، درون‌زا و براساس نیازها و خواسته‌های جامعه بروز یابد. اینکه بخواهیم در سیاست‌گذاری‌های‌مان به سیاست خارجی به عنوان مهم‌ترین ابزار بنگریم، قطعا نتیجه‌ای غیر از آنچه بارها و بارها در تاریخ معاصر ایران برای‌مان پیش آمد، روی نخواهد داد. گذشته چراغ راه آینده است؛ آیا زمان آن نرسیده که از گذشته درس بیاموزیم؟
----------------------------------
پی‌نوشت
1- روس‌ها به استناد یک بند از قرارداد ترکمنچای که در آن تسلسل جانشینی در خاندان عباس‌میرزا را تضمین می‌کرد، به مقابله با انقلاب مشروطه که محدودکننده قدرت این خاندان بود می‌پرداختند.
2- طبق این قرارداد محرمانه، ایران به 3 بخش شمالی(منطقه تحت نفوذ روسیه)، جنوبی(منطقه تحت نفوذ انگلستان) و منطقه حائل مرکزی تقسیم شده بود.

روح‌الله عبادی: «سازمان تحریم ترک برداشت». این پیامی بود که رئیس‌جمهور محترم بلافاصله پس از امضای برجام در کنفرانس زنده تلویزیونی آن را برجسته و از محوطه کاخ ریاست‌جمهوری به دنیا مخابره کرد (سوم آذر 92). اما آنچه این روزها دیپلمات‌های مدال‌آور بویژه محمدجواد ظریف را بشدت نگران کرده، روی دیگری از واقعیت است: «آنچه ما از آمریکا درخواست داریم آن است که در فعالیت بانک‌ها مداخله نکند و آنها را از آمدن به ایران دلسرد نکند».(30 فروردین 95) علاوه بر رویکرد «خواهش و تمناگونه» ظریف از آمریکا، اعترافات ولی‌الله سیف نیز بر «تقریباً هیچ بودن» دستاوردهای برجام دلالت دارد. همچنین دلایلی که این دو مقام مسؤول در اجرای برجام را طی روزهای قبل به نیویورک کشاند تا با همتایان خود در پشت درهای بسته به رایزنی بپردازند، به وضوح نشان داد عباراتی که روحانی 2 سال و نیم قبل با عجله و هیجان ابراز کرد، عاری از واقعیت بیرونی بوده و بیشتر در قالب نمایشی تبلیغی به منظور بسترسازی انتخاباتی، اجرای کم‌هزینه‌تر برجام، بستن دهان منتقدان و اثرگذاری بر فضای روانی جامعه بوده است.  به عبارت دیگر در دوره پس از برجام آنچه را که روی زمین قابل محاسبه و رؤیت است، می‌توان اینگونه معنی کرد؛ رژیم تحریم‌ها مرتفع نشده، تهدیدها ابعاد تازه‌ و گسترده‌تری یافته است، دایره باج‌خواهی حریف توسعه یافته و وعده‌های طرف مقابل عملی نشده است. این در شرایطی است که ایران فراتر از تعهدات خود در محدودسازی توان هسته‌ای عمل کرده اما تجارت خارجی و رونق اقتصادی وعده شده از سوی دولت کماکان گروگان وزارت خزانه‌داری کدخداست. در داخل نیز طی ماه‌های گذشته علاوه بر مسدودسازی راه‌های بیان نقد دلسوزانه از طریق به لجن کشیدن منتقدان به‌وسیله لشکر رسانه‌های زنجیره‌ای و البته با حمایت خارجی، برجام و دستاوردهای آن را تا سرحد «آفتاب تابان»، «عامل دور شدن سایه شوم جنگ از سر کشور»، «بزرگ‌ترین دستاورد دیپلماسی و افتخار قرن»، «عامل رفع همه مشکلات قبل و بعد کشور در ابعاد اقتصادی، علمی و تکنولوژی»، «مدلی برای عملیاتی کردن برجام‌های داخلی و منطقه‌ای»، «جلوگیری از ضرر میلیاردها دلار در روز»، «زمینه‌ساز اشتغال و گردش چرخ اقتصاد» و... تبلیغ کردند و در شرایطی که دلسوزان کشور، حتی شرکای اروپایی دولت و برادران مؤدب(!) آمریکایی‌ بر رفع نشدن مشکلات اجرای برجام اعتراف و تأکید دارند، اعضای تیم مذاکره‌کننده و هواداران آنها در توجیهاتی عجیب، این مواضع را «دیپلماسی بانکی»، «با هدف مصرف داخلی»، «با مصارف تبلیغاتی درون‌حزبی» و «تفاوت لحن در مباحث دیپلماتیک» می‌دانند و تغییری در روش قبلی خود نمی‌دهند؛ روشی که منتقدان دلسوز را که- براساس ارزیابی کارشناسی از دست‌فرمان دولت در مواجهه با آمریکا- این اتفاقات را با افقی کاملاً روشن پیش‌بینی می‌کردند، با چوب بی‌اطلاعی، بی‌سوادی، دلواپسی و سنگ‌اندازی در روند گشایش امور ملت می‌راندند. به مرور که ابعاد این خسارت محض و اثرات سوء ناشی از توافقی یکطرفه و بدون رعایت شروط ابلاغی رهبر انقلاب هویدا می‌شود، شرایط به گونه‌ای در حال رقم خوردن است که حتی هواداران سینه‌چاک برجام نیز در برائت‌جویی از شاهکار تاریخی دولت گوی سبقت می‌ربایند. اظهارات دکتر مجتهدزاده، آصفی و... مصادیقی بارز برای این موضوع است. در یک محاسبه سرانگشتی و ساده براساس آنچه در حال وقوع است، به طور قاطع می‌توان گفت برجام برخلاف ادعاها نه «آفتاب تابان» که «خورشیدی کسوف‌زده» است که در پس امضای آن نه‌تنها سایه شوم جنگ از ایران دور نشده که منطقه در بدترین وضعیت جنگی در دهه‌های اخیر خود قرار گرفته است. دیپلماسی پیشران این توافق به قدری لنگ می‌زند که شاهد آن را باید در بالا کشیدن 2 میلیارد دلار از پول‌های این ملت مظلوم درست بعد از خواهش و تمنای وزیر امور خارجه از آمریکا و دست دادن او با کری زیر پرچم دشمن یا تهدید به جنگ بحرین فزرتی علیه ایران جست‌وجو کرد. تا اینجای کار این بازی نه‌تنها در چارچوب معادله «برد-برد» قابل تحلیل نیست بلکه از هر طرف که نگاه کنی یک طرف این معاهده خسارتبار را بازنده اصلی آن خواهی یافت. این دست‌فرمان تیم دیپلماسی همچنین تا اینجای کار نه به گشایش اقتصادی روی زمین انجامیده و نه زمینه‌ساز انتقال تکنولوژی و رفع مشکلات بیکاری شده است.
در مقابل آنچه طبق وعده‌های روی کاغذ «باید می‌شد و نشد»، «شده‌ها»ی ناشی از برجام نیز به وضوح قابل رویت است: «اعتبار جهانی و منطقه‌ای جمهوری اسلامی به‌عنوان ملتی مقاوم، مستحکم و پیشرو در مقابله با استکبار عملاً مخدوش شد»، «تراز علمی ایران در سراشیبی نزول قرار گرفت»، «موضوع هسته‌ای به عنوان محور اتحاد ملی به عاملی برای تشتت تبدیل شد»، «جسارت و وقاحت دشمن و نوچه‌های منطقه‌ای آن در تهدید ایران اسلامی روزبه‌روز افزون شد»، «عرصه برای نفوذ و اعمال خواست و اراده دشمنان انقلاب اسلامی فراهم شد»، «ملت‌های مقاوم دنیا که به انقلاب اسلامی به چشم پدر معنوی خود نگاه می‌کردند نگران شدند»، «بساط رکود و بیکاری در اقتصاد کشور گسترده‌تر شد»، «عزت انقلاب به دلیل تداوم و عادی شدن ملاقات‌های ایران و آمریکا و لبخند به دشمن خدشه‌دار شد»... .
اما ریشه همه این مسائل چیست؟ ریشه این روند را باید در نگاه برادران‌مان در دستگاه دیپلماسی کشور و در تعریف یا مواجهه آنان با پدیده‌هایی چون «دشمن»، «اقتدار»، «پیشرفت» و «آرمان» جست‌وجو کرد. در تعریف ارائه شده متأثر از این طرز تفکر، «هیچ دشمنی‌ای دائمی نیست و می‌توان حتی با دشمنی که خلاف اصول تو می‌اندیشد و رفتار می‌کند نیز به تفاهم رسید»، «عامل اقتدار نه متکی به ظرفیت‌های درونی و جوشیده شده از متن ملت که ناشی از تعامل بین‌المللی و قرار گرفتن در لیست دوستان ابرقدرت‌های جهانی است»، «پیشرفت به اتکای ظرفیت های داخلی و بدون هضم شدن در هاضمه مناسبات جهانی اتفاق نخواهد افتاد» و در نهایت اینکه «آرمان‌ها اصول ثابتی نیستند و به مرور دچار کهنگی شده و قابلیت تغییر دارند» و تا این نگاه عوض نشود، پی‌جویی و اصرار بر مدل‌های خسارتبار و دور از واقع‌گرایی در قبال واقعیت‌های عرصه بین‌الملل ادامه خواهد داشت و البته در میان این سهل‌اندیشی‌ها، آنچه مایه امیدواری است به‌روز شدن و ارتقای تجربه و فهم ملی از ماهیت و واقعیت استکبار و انتخاب، تصمیم و اقدام‌هایی است که براساس این تجربه و فهم ارتفاع گرفته، شکل خواهد گرفت.

گروه سیاسی: اگر تا چند ماه پیش منتقدان داخلی تعهدات ایران در مقابل تعهدات 1+5 در برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) را نابرابر و ناهمگون می‌خواندند، اکنون طرف غربی با گذشت بیش از صد روز از آغاز انجام تعهداتش، از زیر بار همان تعهدات نیز شانه خالی کرده است. همین مساله نیز انتقادات بسیاری را در ایران به دنبال داشته است. در تازه‌ترین این انتقادات آیت‌الله‌العظمی جوادی‌آملی، از مراجع عظام تقلید با اشاره به روایات دینی گفت: اگر کشور ما به تعهدات خود عمل کند و آنها به آنچه گفته بودند عمل نکنند، این بردگی است. وی که در بیست و دومین اجلاس سالانه جامعه المصطفی العالمیه در سالن قدس مجتمع آموزش عالی امام خمینی(ره) قم  سخن می‌گفت، افزود: داشتن رهبر خوب یکی از عوامل حفظ نظام است و برای پایداری حکومت باید مردم در صحنه حضوری فعال داشته باشند. این مرجع تقلید با اشاره به اینکه دعا کردن برای سلامتی رهبر معظم انقلاب و حفظ نظام خوب است، افزود: دعا به تنهایی کافی نیست بلکه مردم باید در صحنه‌های مختلف حضوری فعال داشته باشند و در این زمینه مسؤولان وظیفه دارند سطح فکری و اعتقادی افراد جامعه را تقویت کنند.  به گزارش تسنیم، وی بیان کرد: مردم از ارکان سیاست هستند و اگر فهم و درک آنها در حوزه‌های مختلف گسترش پیدا نکند، حتی اگر امام علی(ع) هم حاکم جامعه اسلامی باشد، خطر در کمین است و نمی‌توان جامعه را به هدف‌های خود رساند.  وی ادامه داد: حوزه‌های علمیه نقش تاثیرگذاری در افزایش حضور مردم در صحنه‌های اجتماعی دارند و در این راه استفاده از سفارش‌های قرآن کریم بسیار راهگشاست.  آیت‌الله جوادی آملی گفت: دشمنان در طول تاریخ با هجمه‌های مختلفی همچون جنگ تحمیلی و جنگ‌های نیابتی در فکر نابودی انقلاب اسلامی بودند که به دلیل حضور مردم در صحنه در رسیدن به هدف خود ناکام ماندند و حیف است به خاطر کوتاهی‌ها به این نظام خدشه‌ای وارد شود.  وی ادامه داد: رهبر معظم انقلاب درباره پیمان با غرب فرمودند تا جایی به تعهدات خود عمل کنید که طرف مقابل عمل می‌کند چرا که براساس روایات اگر کشور ما به تعهدات خود عمل کند و آنها به آنچه گفته بودند عمل نکنند، این بردگی است.  به گزارش «وطن امروز»، برنامه جامع اقدام مشترک 23 تیرماه سال گذشته به امضای طرف ایرانی و 1+5 رسید. براساس این سند، ایران باید در ابتدا اقدامات اجرایی همچون کاستن از ظرفیت غنی‌سازی، پر کردن قلب رآکتور  اراک با بتن و... را انجام می‌داد. پس از انجام این اقدامات و راستی‌آزمایی آن از سوی آژانس، تعهدات اجرایی طرف غربی آغاز می‌شد. زمستان سال گذشته آغاز فاز اجرایی تعهدات طرف غربی بود. از آن روز بیش از یکصد روز گذشته است اما در حوزه عمل اتفاق ملموسی نیفتاده و براساس آنچه جان کری وزیر خارجه آمریکا گفته است، ایران تنها به 3 میلیارد دلار از دارایی‌های خود دست یافته است. این رقم در حالی است که به‌تازگی دادگاه عالی آمریکا طی حکمی 2 میلیارد دلار از دارایی‌های کشورمان را به بهانه کشته شدن سربازان آمریکایی در لبنان، مصادره کرده است. با کارشکنی طرف غربی در انجام تعهداتش براساس برجام، دولت یازدهم در وضعیت ناپایداری قرار گرفته است. طی 3 سال گذشته دولت تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد مذاکرات هسته‌ای گذاشت و با اعتماد به طرف غربی، به دنبال توسعه برون‌زا بود. در همان ایام بسیاری از دلسوزان نظام به دولت توصیه کردند در مذاکرات نسبت به خدعه طرف غربی هوشیار باشد. یکی از این افراد، آیت‌الله جوادی‌آملی بود. وی کمتر از یک هفته پس از امضای توافق ژنو، در دیدار محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه که برای ارائه گزارش توافق ژنو به قم سفر کرده بود، از تجربه‌های تلخ مردم ایران از آمریکا همچون کودتای 28 مرداد 32 گفت و افزود: آمریکایی‌ها خیال نکنند اگر ما با آنها مذاکره کردیم و دست دادیم یعنی اینکه به آنها اعتماد داریم بلکه این از ادب، درایت و عقلانیت ماست که انسان مذاکره کند، دست بدهد و بعد انگشتانش را بشمرد! وی افزود: این نظام، نظامی الهی است لذا هرگز زیر بار ظلم نمی‌رویم و آزادانه زندگی می‌کنیم و در عین حال که حقوق دیگران را به رسمیت می‌شناسیم دنیا نیز باید حقوق ما را به رسمیت بشناسد. استاد عالی حوزه علمیه قم به بیان حدیثی از حضرت امیر علیه‌السلام پرداخت و تصریح کرد: حضرت امیر علیه‌السلام می‌فرمایند: اگر کسی حق دیگری را به رسمیت بشناسد و آن دیگری حق او را به رسمیت نشناسد، این بردگی است و دین با بردگی موافق نیست. آیت‌الله جوادی آملی تصریح کرد: ما در 8 سال دفاع‌مقدس به جهان ثابت کردیم هیچ ترسی از دنیا نداریم، لیکن رعایت ادب یک وظیفه بین‌المللی و از دستورات رسمی دین مبین اسلام است لذا ما با دنیا با رعایت ادب و در عین حال عاقلانه و عالمانه تعامل می‌کنیم. استاد عالی حوزه علمیه قم تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای را به هوشیاری در برابر دشمن توصیه و خاطرنشان کرد: در جریان مذاکرات هسته‌ای همواره با مسؤولان دلسوز نظام بویژه مقام معظم رهبری مشورت کنید و همواره یک گروه از دانشمندان و متخصصان هسته‌ای را در کنار تیم مذاکره‌کننده داشته باشید.