محمدرضا کردلو: شاید یکی از سخت‌ترین گفت‌وگوهای سینمایی گفت‌وگو با کارگردانی باشد که سال‌ها پیش از کارگردانی، در مطبوعات فعالیت می‌کرده و ژورنالیست بوده است. در روزهایی که «کن» و حواشی فراوانش به چالش و بحث اصلی سینمای ایران تبدیل شده است، برای گفت‌وگو با فریدون جیرانی که مرد خوش‌حافظه‌ای در سینماست و از پیش از انقلاب، سینما و جشنواره‌های خارجی و فیلم‌های داخلی و فستیوال‌ها را دنبال می‌کرده، به دفتر روزنامه «سینما» رفتیم. به نظرم آمد ممکن است به خاطر اینکه در میانه دوقطبی‌های سیاسی و سینمایی قرار نگیرد، سعی کند کمی ملاحظه احوال سینما را بکند. خودش هم گفت که از این دوقطبی‌هایی که در فرهنگ ایجاد شده ناراحت است و دوطرف این قطب تناقض‌هایی دارند و گفت خودش چون روشنفکر نیست، تناقض هم ندارد. متن حاصل از گفت‌وگوی «وطن امروز» با فریدون جیرانی را درباره جریانشناسی و تاریخچه سینمای جشنواره‌ای و روشنفکری و موضوعات دیگر در زیر می‌خوانید.
***
 ما در روزها و هفته‌های اخیر درگیر حاشیه‌های زیادی از «کن» بودیم. شاید حتی از آن سالی که «آبی گرم‌ترین رنگ است» که یک فیلم همجنس‌گرایانه است، جایزه گرفت هم بیشتر درباره کن و موضوع و مساله جریان سینمایی «کن» بحث می‌شود. نظر شما درباره واقعیات و تحلیل‌های مربوط به کن چیست؟
من خیلی کن‌شناس نیستم. تا این لحظه هم به کن نرفته‌ام. یک بار به خاطر «قرمز» در جشنواره نانت شرکت کردم، یک بار هم رفتم قاهره. یعنی مرد جشنواره‌ها نیستم. خیلی هم کندوکاو نکردم. دورادور جشنواره‌ها را دنبال می‌کردم. خیلی هم آدمی نبودم که از نظر نگرش سینمایی عاشق فیلم‌های جشنواره‌ای باشم. در یک برهه‌ای هم مخالف فیلم‌های جشنواره‌ای بودم اما الان مخالف نیستم و تحلیل خاص خودم را از این سینما دارم. من شاید از نسلی باشم که خیلی اسکار را دوست داشت و خیلی تمایل به اسکار داشت. جشنواره‌های اروپایی داستانش با جشنواره‌های آمریکا خیلی فرق می‌کند. اروپا داستان خودش را دارد. اروپا به طور کلی و فرانسه که خود را مهد فرهنگ و تمدن و اینها می‌داند، همیشه دلش می‌خواسته در موضوع فرهنگی از آمریکا عقب نیفتد که در یک جهاتی از نظر فرهنگی عقب افتاده و همین عقب‌افتادگی را سعی کرده با گرایش به یک نوع سینما پاسخ دهد. یعنی اینکه کن تمایل پیدا می‌کند به جنس فیلم‌های ضد داستانی آمریکایی، تمایلی است که اروپایی‌ها دارند برای پیدا کردن یک جنس سینمایی که در تقابل با هالیوود باشد. البته اگر برگردیم به دهه‌ای که ما زندگی می‌کردیم، دهه 70میلادی آنقدر چپ قدر قدرت بود و روشنفکری تحت تاثیر چپ بود که تفکر آمریکایی خود به خود در خود آمریکا هم طرفداری نداشت. یعنی در آن موقع زمانی که ما جوان بودیم سینمای ضدآمریکایی در خود آمریکا مد بود. ما آن زمان عاشق «فلینی» و «آنتونیونی» و اینها بودیم تا فیلمسازان آمریکایی. آمریکا از آخر دهه 60 در مقابل رشد کمونیسم در کشور خودش نتوانست به تقابل برسد، بویژه که در ویتنام هم شکست خورده بود و جنگ ویتنام نفرتی را در آمریکا نهادینه کرده بود. بویژه که اوج رشد ایدئولوژی‌های مارکسیستی در آمریکای لاتین هم بود و در خاورمیانه و روشنفکران همه دنیا حتی آمریکا تمایلات ضدآمریکایی داشتند. در آن برهه آمریکا هم فیلم‌هایی می‌سازد، فیلم‌هایی که از  خودش انتقاد شدید می‌کند که راننده تاکسی از دل این انتقاد بیرون می‌آید و در واقع فیلم‌هایی ساخته می‌شوند و فیلمسازان نیویورکی شکل می‌گیرند که تمایلات‌شان چپ است، اما بعدها داستان فرق می‌کند. کن هم سمبل جشنواره روشنفکران بود. برلین و ونیز به خاطر تحولات زیاد سیاسی در کشورشان، هیچ وقت مانند جشنواره‌‌ای مثل کن نبودند که شده بود معبود روشنفکران در دهه 70 و اوایل دهه 80. در کن سعی کردند به کشف سینمایی روی بیاورند که علیه هالیوود باشد. کیارستمی از دل این تفکر بیرون آمد. کن در آن مقطع می‌خواست یک سینمای ضدآمریکایی و ضدهالیوودی را تبلیغ کند. قبلا هم همین کار را می‌کرد.  به هر حال کن تا یک تاریخی معبود روشنفکران چپ بوده و از دل وقایع مه ‌1968هم عبور کرده و دچار تحولاتی شده است. تحولاتی که از یک دانشگاه کوچک شروع شد و روی آمریکایی‌ها بیشتر تاثیر گذاشت.
 اما جشنواره «کن» امروز دیگر تحت تأثیر آن وقایع نیست.
کن شاید الان در موقعیت قبلی نباشد اما در بین جشنواره‌های اروپایی به عنوان یک جشنواره معتبر مطرح است. اینکه حالا جشنواره دگرباش‌هاست یا به این قضیه جایزه می‌دهد، هر پدیده‌ای را باید با پارامترهای داخل خودش تحلیل کرد. به هر حال سبک زندگی آنهایی که در اروپا زندگی می‌کنند با ما فرق دارد. ما به سبک زندگی‌ و اخلاقیاتی معتقدیم که اروپایی‌ها در یک پروسه‌ای به یک چیزهای دیگری رسیده‌اند. خوب و بدش را کار نداریم. دموکراسی می‌گوید یک گروه کوچک هم بتوانند حرفشان را بزنند. آنها در دموکراسی معتقدند به اینها هم باید جایزه داد. این مورد تایید ما که در یک کشور با اخلاقیات خودمان زندگی می‌کنیم نیست، اما چه نتیجه‌ای می‌خواهیم بگیریم، آیا شرکت نکنیم؟!
 درباره حرف‌های افخمی و حقیقتی که گفت بحث می‌کنیم، نه شرکت کردن یا نکردن. خب در آن جشنواره پروتکل‌هایی وجود دارد که به مثلا همجنس‌بازها جایزه می‌دهند.
شرایط آنها، اخلاقیات و سبک زندگی‌شان با ما فرق می‌کند. اصلا سر این دگرباش‌ها در اروپا دعواست. این دعوای آنهاست، نه دعوای ما.
 من و شما هم می‌گوییم قابل انطباق با اخلاقیات ما نیست. قبول هم داریم اما بحث مشابهت دادن‌هاست. مثلا می‌گویند جشنواره فجر شبیه کن شود؟
بحث مشابهت دادن فجر به کن بحث محتوایی نیست. ما اصلا نمی‌توانیم شبیه آنها باشیم. نکته‌ای که درباره فجر می‌گوییم این است که فجر شبیه هیچ کدام از جشنواره‌های دنیا نیست. هیچ جای دنیا جشنواره‌ای با حدود 25 یا 30 فیلم از کشور خودش شرکت نمی‌کند که به همه این فیلم‌ها و به همه رشته‌ها جایزه بدهد. در دوره‌ای مثلا عسگرپور به این نتیجه رسید که تعداد جوایز را کم کند و تعداد را رساند به 7 جایزه که همه جشنواره‌های جهانی همین 7 جایزه را دارند. بهترین فیلم، کارگردان، فیلمنامه، بازیگر مرد، بازیگر زن، یک جایزه فنی و یک دستاورد هنری. همه جشنواره‌ها بیشتر از این تعداد جایزه ندارند. ما هستیم که صدا داریم، جلوه‌های ویژه داریم، فیلمبرداری داریم. اینها را در اسکار جایزه می‌دهند اما در جشنواره جایزه نمی‌دهند. صحبت از مشابهت، این نیست که محتوایی بشویم شبیه جشنواره‌های خارجی. یک فرم طبیعی مدنظر ماست. مردم ما و فرهنگ ما شبیه فرانسوی‌ها نیست. به آمریکایی‌ها شبیه‌تریم. علت اینکه آمریکایی‌ها از فیلم‌های مجیدی خوششان می‌آید این است که آنها یک جورایی به اخلاقیات سینمایی ایران نزدیک‌ترند.
 شما حافظه خوبی دارید. با اینکه خودتان گفتید هیچ‌گاه متعلق به سینمای جشنواره‌ای نبودید، اگر امکان دارد، کمی هم درباره سیر تحول در این سینما صحبت کنید.
سینمای جشنواره‌ای در ایران تاریخچه‌ای طولانی دارد. همیشه هم دعوا بین سینمای جشنواره‌ای و سینمای غیرجشنواره‌ای وجود داشته است. قبل از انقلاب وقتی به زمان نمایش خشت و آینه در تهران برگردیم که همزمان می‌شود با نمایش گنج قارون، تبلیغاتی که زیر آگهی‌های خشت و آینه هست، اشاره به تعریف و تمجید منتقدان خارجی از فیلم دارد. فیلمی هم هست که در 2سینما نمایش داده می‌شود. اما در همان موقع در خود فضای روشنفکری با انتقادات جدی مواجه می‌شود. شمیم بهار در نشریه روشنفکری اندیشه و هنر آقای ناصر وثوقی بشدت این فیلم را می‌کوبد. شاملو در مصاحبه با مجله فردوسی فیلم را می‌کوید.
شما متوجه می‌شوید که یک مرزبندی بین این فیلم که خودش را به سینمای روشنفکری منتسب می‌کند با آدم‌های مطرح جریان روشنفکری آن موقع وجود دارد. این اختلاف در فیلم فریدون رهنما، سیاوش در تخت‌جمشید که 3 روز نمایش داده می‌شود، شدیدتر می‌شود و منتقدان 2دسته می‌شوند، بنابراین این دعوا آن زمان هم شکل می‌گیرد. تا زمانی که قیصر و گاو ساخته می‌شوند و گاو اولین فیلم ایرانی است که وقتی به فستیوال می‌رود، مردم از رفتنش به فستیوال خوشحالند، در واقع وقتی انتظامی در شیکاگو جایزه می‌گیرد، فضای ضد روشنفکری شکسته می‌شود اما این ادامه پیدا نمی‌کند، چون بلافاصله فیلم‌های دیگری ساخته می‌شوند مثل «چشمه» که دعوا سر آن در روزنامه‌ها جدی می‌شود. از چشمه که بگذریم، به گزارش کیارستمی و کلاغ بیضایی می‌رسیم که ارتباط تنگاتنگی بین سینمای جشنواره‌ای و سینمای مردمی به وجود می‌آید. بعد از انقلاب سینما به طور کلی تغییر پیدا می‌کند. یعنی سینمای پس از انقلاب قرار است شکل دیگری داشته باشد. مدیران سینمایی از سال 62 دنبال این هستند که فیلمفارسی شکل نگیرد و سینمای سربلند ایرانی ارائه شود. بدون اینکه آنها بخواهند از دل همین فضا فیلم‌هایی مثل «دونده» و «خانه دوست کجاست» بیرون می‌آید که با خط مدیران سینمایی ساخته نشده است. امیر نادری قصه‌اش را به کانون می‌دهد، کانون می‌پسندد، کیارستمی هم همینطور اما  2 فیلم می‌شوند فیلم جشنواره‌ای. نارونی هم همینطور.
 و این در حالی است که هر سه این فیلم‌ها دولتی بودند و با امکانات دولت ساخته شده بودند؟
بله! در کشورهایی مثل ایران و حتی در اروپا سینمای غیرمتعارف با سرمایه بخش خصوصی راه نمی‌افتد. بخش دولتی هزینه می‌کند. بعد از اینکه این فیلم‌ها در اواخر دهه 60 رشد کرد، فارابی متوجه این شد که آن‌طرف (بیرون از مرزها) یک سینمایی را می‌پسندد. سمت و سویی که به این سینما داده شد، یک اختلافی را شکل داد. توازن به هم خورد. یعنی سمت و سوی مدیریت رفت به سمتی که در بخش بین‌الملل فارابی گسترش پیدا کرد و از دل این اختلافاتی به وجود آمد. یک گروه هیات هنرمندان مسلمان که با ریل‌گذاری مدیر وقت فارابی مشکل داشتند و یک گروه دیگر مثل شهید آوینی که معتقد بودند نارونی، هامون و... سینمای ملی ایران را نابود می‌کنند.
بعد از این مجادلات تغییراتی در مدیریت رخ داد، مثلا لاریجانی آمد اما سینمای جشنواره‌ای به حیات خودش ادامه داد. چون سینمای جشنواره‌ای آن‌طرف برای خودش شکل پیدا کرده بود. تماشاچی پیدا کرده بود. بیضایی مصاحبه‌ای همان موقع با نشریه «گفت‌وگو» که یک مجله روشنفکری بود، انجام داد. مصاحبه خیلی مهمی بود و در آن مصاحبه گفت: تماشاچی اروپایی به ما خط می‌دهد!
تا آن تاریخ سینمای جشنواره‌ای سمت و سوی فیلم‌های کیارستمی بود. من وقتی رفتم نانت، سینمای روشنفکری آسیای میانه متاثر شده بود از کیارستمی. اما از اصلاحات به بعد تغییراتی رخ داد که جنس سینمای جشنواره‌ای شکل دیگری گرفت و وارد فاز دیگری شدیم. در دوره اصلاحات چهره شاخص سینمای روشنفکری دیگر کیارستمی نبود. نسل بعد از کیارستمی آمدند، مثل جعفر پناهی و... .
 البته یک خلأیی بود!
بله! اما فیلم‌های داستانی رفتند فستیوال‌ها. «دو زن» رفت فستیوال و یک سینمای داستانی قصه‌گو، با عنوان معترض اجتماعی جایگاه پیدا کرد!
 منشأ به فستیوال رفتن این فیلم‌ها همان «تماشاچی» پیدا کردن در آن سوی مرزها بود یا اینکه این فیلم‌ها ویژگی دیگری داشتند؟
ببینید! اروپایی‌ها متوجه تغییر در ایران شده بودند، اصلاحات که آمد آنها تحولات ما را مطالعه کردند. جنس فیلم‌هایی که در آن دوره ساخته شد و در جشنواره‌ها رفتند، هم این را نشان داد. کما اینکه خود من هم با «شام آخر» رفتم. خیلی متعجب بودند که چنین فیلم‌هایی در ایران ساخته می‌شوند. یکی از اتفاقات جالب هم این بود، من در نانت که بودم، یکی آنجا بلند شده بود و مدام از [ابوالفضل] جلیلی تعریف می‌کرد و من به او توضیح دادم که دوست عزیز! تو اگر از جلیلی به عنوان کارگردان سینمای معترض یاد می‌کنی، جالب است بدانی که جلیلی با سرمایه دولت فیلم‌هایش را ساخته است. من به او گفتم که جلیلی همه فیلم‌هایش را با سرمایه دولتی ساخته است.
سینمای سیاه و سینمای تلخ تعابیر جدیدی بود که بعد از اصلاحات وارد سینما شد. این سینما از دل شکست اصلاحات بیرون آمد و فیلم‌های اجتماعی جور دیگری شدند و الان هرچه از دوران دولت قبل فاصله می‌گیریم، باز سینما جور دیگری می‌شود. سینما معلول شرایط اجتماعی است. سینمای جشنواره‌ای دیگر کیارستمی نیست. طبیعی بود که از دل فضای سیاسی فیلم سیاسی هم در می‌آید. اما نباید بزرگنمایی کرد. اگر به طور طبیعی با پدیده‌ها برخورد کنیم و تحلیل طبیعی داشته باشیم، هیچکس الکی بزرگ نمی‌شود. ما با پدیده‌ها برخورد سیاسی می‌کنیم. فضای سیاسی 88 خیلی خاص است. فضای سال 88 را شاید الان راحت‌تر بشود تحلیل کرد و 5 سال بعد خیلی بهتر بشود تحلیل کرد بنابراین پدیده‌ها معلول شرایط‌ هستند. وقتی درباره یک فیلمی جبهه گرفته می‌شود و سیاسی و سلبی برخورد می‌شود و قبل از تحلیل مردمی، تحلیل‌های دیگری درباره فیلم مطرح می‌شود، فضای طبیعی به هم می‌خورد. نمی‌شود درباره آن فیلم اظهارنظر طبیعی کرد. خیلی‌ها نمی‌خواهند در جبهه سیاسی قرار بگیرند، اما می‌خواهند فیلم‌ها را تحلیل و نقد کنند. ما با ممنوعیت از یکسری آدم‌ها قهرمان می‌سازیم. وقتی تفکری خریدار نداشته باشد، با ممنوعیت ایجاد کردن، برایش خریدار ایجاد می‌شود. بدبختی ما این است که طبیعی نیستیم.
 همین جا بحث را نگه داریم. می‌گویید سینما معلول شرایط اجتماعی است. از سال 90-89 با شرایطی در جامعه مواجهیم که نمی‌توانیم نسبت به آن بی‌تفاوت باشیم. مساله‌ای که شاید آزادی یا چیزهای دیگر هم ردیف با آن نباشند. موضوع «امنیت» مطرح است. به نظر می‌رسد حالا هم دیگر باید اظهرمن‌الشمس باشد که هدف داعش چیست و کانون اصلی و هدف اصلی گروه‌های تکفیری، ایران است. با توجه به همین موضوع نسبت سینما با شرایط اجتماعی چرا برای این ماجرا سینما سکوت کرده است؟
اینکه «امنیت» ایران مثال‌زدنی است و همه ملت ایران هم به این اعتقاد رسیده‌اند که امنیت، مساله خیلی مهمی است، شکی نیست اما فرهنگ دوقطبی شده است. معضل بزرگی است. از قبل از سال 88 هم این دوقطبی وجود داشت. این دوقطبی بودن به رشد بالای خودش رسیده است. الان درباره «مدافعان حرم» یا مقاومت، هیچکس از جریان روشنفکری هم حتی اینها را انکار نمی‌کند. منظورم این است دوقطبی کردن در عرصه فرهنگ، بین ما اختلاف انداخته است. رفتارهای رادیکال اختلاف‌ها را تشدید کرده و این اختلاف نمی‌گذارد حرف‌ها صریح زده شود اما یک سوال مهم‌تر در واکنش به سوال شما وجود دارد؛ سینما که همه‌اش دست روشنفکری نیست. یک بخش فیلمسازان روشنفکری داریم که اصلا دنبال این موضوعات نمی‌روند، در این تردیدی نیست. یکسری فیلمساز دیگر هم هستند که کم‌اند. یک بخش وسط سینما دارد، چرا اینها نمی‌سازند؟ سینما 400 کارگردان دارد، 10نفرشان روشنفکر هستند، بقیه چرا نمی‌سازند؟ ساختن یک فیلم از این جنس اولا اعتقاد می‌خواهد، ثانیا پول می‌خواهد. چون پول هم مهم است؛ خیلی از انقلابی‌ها هستند می‌خواهند فیلم بسازند، پول ندارند. نکته دیگر اینکه برخی موضوعات هستند که حساس‌اند و ظرافت دارند. یعنی اگر کسی بخواهد وارد این موضوعات شود، از چند جا به او توجه می‌کنند. توجه یعنی اینکه ورود پیدا می‌کنند و کار را سخت می‌کنند. در واقع کارگردان حین ساخت باید به هزار نفر پاسخگو باشد. خب! کار را سخت می‌کند. آمریکا اینطور نیست. وقتی آنجا سر منافع ملی توافق می‌کنند بعد کمپانی‌ها و فیلمسازان با هم به توافق می‌رسند، دیگر کار برای کارگردان و فیلمساز راحت است. چارچوب‌ها مشخص است. ما چون سر منافع ملی توافق نداریم!  هنرمندان خودشان بر سر منافع ملی توافق ندارند. سلیقه‌هایی می‌آید وسط که بعضی وقت‌ها سلیقه‌های حاکمیتی نیستند. یعنی خیلی جاها نظر مقام معظم رهبری طور دیگری است و موافق فیلمساز است اما برخی مدیران میانی سلیقه شخصی‌شان با رهبری متفاوت است و این اشکال است، چون آن مدیر میانی یا اجرایی دیدگاه‌هایش را با حاکمیت تطبیق نداده است. آنجا آمریکا «24» می‌سازد، فیلمی که حتی فکر کرده چطور روی من ایرانی تاثیر بگذارد، اما اینجا اختلاف‌نظرها نمی‌گذارد تخصص فیلمساز بیاید در خدمت موضوع مدافعان حرم قرار بگیرد، اگرنه موضوع مدافعان حرم، سوژه من هم هست. من کاری به دیگران ندارم اما این مساله من هم هست. همین سینمای دفاع‌مقدس رشد نکرده است. علتش فقط سرمایه نیست، علتش همین نگاهی است که برخی دارند که سینمای دفاع‌مقدس باید اینطوری باشد.
 به نظرم می‌شود  گفت اینها بهانه است. حاتمی‌کیا در همین فضا فیلم دفاع‌مقدسی خوب ساخت.
حاتمی‌کیا یک استثناست. همان موقع یکسری فیلم‌هایی «رد» می‌شد که «از کرخه تا راین» جزو آنها بود. حاتمی‌کیا قدرت فیلمسازی و نفوذش استثناست. سینما با استثنا نمی‌چرخد، با قاعده می‌چرخد. ملاقلی‌پور هم استثنا بود. «سفر به چذابه» به نظر من عالی‌ترین فیلم تاریخ دفاع‌مقدس است اما زمان خودش جایزه نگرفت. بعدها تمجید شد. من اگر می‌گویم برخوردهای سلیقه‌ای و نه حکومتی، چون نظر مقام معظم رهبری درباره بسیاری از این فیلم‌هایی که توسط مدیران سلیقه‌ای رد شدند، مثبت است. مثل از کرخه تا راین، بازمانده، آژانس شیشه‌ای، آدم‌برفی  و...(مصاحبه منوچهر محمدی در این باره بسیار گویاست) همان فیلم‌ها سانسور و توقیف شدند. سینمای دفاع‌مقدس می‌توانسته رشد کند، همه دولت‌ها هم دوست دارند، بسازند، چون حداقل در گزارش کارشان اهمیت دارد تا پزش را هم بدهند. نکته اینجاست که درباره مدافعان حرم هم اگر فضای سینما طبیعی باشد، خیلی‌ها سوژه‌شان این موضوع است.
 شما خودتان در نقد روشنفکری فیلم ساختید. روشنفکری متعلق به یک طبقه اقتصادی و اجتماعی هم هست. منظورم طبقه متوسط نیست. چرا در حال حاضر در سینما به جای نقد این طبقه، تبلیغ این طبقه به سندروم تبدیل شده است؟
ببینید! طبقه متوسط با طبقه نوکیسه تازه به دوران رسیده فرق دارد. طبقه متوسط در ایران از دل سرمایه‌داری بیرون نمی‌آید. اتفاقا از دل دیوانسالاری به وجود می‌آید. از زمان رضاخان هم رشدش آغاز شده. ارزش‌هایی که طبقه متوسط دنبالش هست، با ارزش‌هایی که طبقه نوکیسه دنبالش است فرق دارد. ممکن است بخشی از سبک زندگی غربی را پذیرفته باشد، خیلی از ارزش‌ها را هم از زندگی غربی نگرفته است. چیزی که مثلا وحید جلیلی درباره طبقه نوکیسه می‌گوید، من هم قبول  دارم. من هم اعتقاد دارم طبقه نوکیسه مرفهی است که ارزش‌های خودش را دارد که دو دسته‌اند: مدرن‌ها و سنتی‌ها اما طبقه متوسط ما بحران گذار از سنت به مدرنیته را دارد. همه ما طبقه متوسطیم. اما الان طبقه متوسط به خاطر فشارهای اقتصادی به طبقه پایین نزدیک شده. ارزش‌های من و تو با ارزش‌هایی که طبقه نوکیسه دارد، فرق دارد. فیلمساز هم عضو طبقه متوسط است و خود او هم اسیر همین بحران گذار از سنت به مدرنیته است. این بحران اشکالاتی به وجود می‌آورد. او فیلمش را شکل گرفته از همین بحران می‌سازد.
 باید از دل این بحران «قصه‌ها» در بیاید؟!
ببینید! بخشی از جامعه نخبگان، روشنفکرانی هستند که قواعد خودشان را دارند. نمی‌توانی نادیده‌شان بگیری، هستند. رخشان بنی‌اعتماد هست، حاتمی‌کیا هم هست، عیاری هم هست. نظر خودشان را دارند. ما هم در همین حد می‌توانیم آنها را نقد کنیم. فقط نقد کنیم.
 قبول دارید فاصله این نخبگان با فضای اجتماعی زیاد است؟
این فضا معلول شرایط حذفی است.
 سینمای روشنفکری همیشه که با حذف مواجه نبوده اما همیشه از این فیلم‌ها ساخته است.
فرض کنیم اینطور باشد اما چرا یک عده می‌خواهند جواب این فیلم‌ها را با مصاحبه بدهند. یک موقع شما نقد می‌کنید، کارتان نقد است. فیلمساز و کارگردان که نباید در جواب یک فیلم، مصاحبه کند. خب! او هم فیلم بسازد. من مطمئنم امکانات هم دارند، پس فیلم بسازند. جواب فیلم را با فیلم بدهد. مثلا درباره همین مدافعان حرم، شیخ طادی، فیلم بسازد، بهمنی فیلم بسازد، شورجه فیلم بسازد، چرا نمی‌سازند؟
خوبی ده‌نمکی همین است. حداقل فیلم می‌سازد. فیلم ساخت. داخل جامعه هم رفت، محبوب هم شد. آدمی که خود من در مصاحبه با او صریح گفتم یک عده به تو می‌گویند چماقدار! اما این آدم فیلم ساخت، در جامعه محبوب هم شد. گفتم خودت «برند» هستی! نکته ده‌نمکی این است. بقیه هم فیلم بسازند. بحثم این نیست که رسوایی 2 خوب است یا نه. بحثم فیلم ساختن ده‌نمکی است.
 و روشنفکری همین ده‌نمکی را هم تحمل نکرد.
خودم بارها بحث کردم که چرا به ده‌نمکی فحش می‌دهید. این طرف هم آدم افراطی زیاد داریم. من که طرف ده‌نمکی را می‌گرفتم.
 شما منتقد شرایط فعلی سینما هستید، مدام هم می‌گویید سیر طبیعی نیست. بر چه اساسی این حرف را می‌زنید؟
بحث زیاد است. مثلا درباره سینمای تجارتی. سینمای تجارتی اگر با سیر طبیعی خودش رشد می‌کرد، وضع اینطور نمی‌شد. عقاب‌ها وقتی در سینمای ایران فروخت و تا حالا پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران است، وقتی آنطور فروخت یک نقد مثبت راجع به آن نوشته شد. همه منتقدان دچار تعارض بودند و نمی‌دانستند چه می‌خواهند؛ نه ایدئولوژیک‌ها، نه روشنفکران.
 شما این وسط کجا بودید؟
من از اول طرفدار سینمای بدنه بودم. نه متعلق به جریان روشنفکری بودم، نه جشنواره‌ای بودم. طرفدار سینمای بدنه بودم. و پدرم را درآوردند چرا می‌گویم سینمای بدنه. آنقدر فحشم دادند که نگو!
 منظورتان از سینمای بدنه چه بود؟
سینمایی که نه روشنفکری است نه مبتذل و در میانه اینها قرار دارد. من تا اوایل دهه 70هنوز فیلم نساخته بودم از عقاب‌ها دفاع کردم، از افعی دفاع کردم. من می‌گفتم این سینما باید رشد کند، این حرف که توازن به هم خورد ناشی از تعارض‌های دوطرف بود. من روشنفکر نیستم، تناقض ندارم اما آنهایی که تناقض داشتند، نگذاشتند این سینما رشد کند.
 شما قشر روشنفکر را در «مرگ تدریجی یک رویا» نقد کردید، طبقه مرفه را هم در «من مادر هستم» نقد کردید اما یک طبقه دیگری داریم که «تازه لیبرال‌ها»ی سینما هستند. نظرتان درباره اینها چیست؟
ببینید! آدم‌ها تغییر می‌کنند، من خودم تاریخ زنده جمهوری اسلامی هستم. از سال 56که در مطبوعات بودم، انواع تغییرها را در آدم‌ها دیده‌ام. حالا نمی‌خواهم درباره این تغییرها حرف بزنم. خیلی چیزها می‌دانم اما حرفی نمی‌زنم.
 بین سینمای سیاهنمایی و سینمایی که نگاه نگران و دغدغه شرایط اجتماعی دارد چه تفاوتی وجود دارد؟
ببینید! مثلا نگاه ابراهیم حاتمی‌کیا در بادیگارد خیلی تلخ است، چون یک عنصر انقلابی از سیستم حذف می‌شود و وقتی شهید می‌شود، زمانی است که سیستم او را اخراج کرده است. این خیلی تلخ است اما چون حاتمی‌کیا خودش یک آدم معتقد است، اسم این فیلم سیاهنمایی نمی‌شود. یا مثلا نگاه ده‌نمکی در «رسوایی2» خیلی تلخ است. چون آن آدم زاهد می‌رود و جامعه با فساد می‌ماند.
 سوال آخر؛ گفتید در تلویزیون که بودید، کسی به شما دستور نمی‌داد. توضیح می‌دهید.
در هفت که بودم، هیچ وقت ضرغامی به من نمی‌گفت این کار را بکن، مشورت می‌دادند که مثلا فلانی را دعوت نکنی بهتر است اما هیچ وقت هیچ کس به من دستور نمی‌داد. هیچ کس هیچ وقت این را باور نکرد. همیشه فکر می‌کردند در تلویزیون دستور می‌گیریم. همه جا هم می‌گفتم اما هیچ وقت این را از من قبول نکردند.

امیر استکی: در دوران مدرسه و در کلاس درس تاریخ معاصر ایران همیشه برای من فضای کلاس یک فضای بهت و حسرت بود؛ چه؛ مواجه شدن با مسائلی که در تاریخ معاصر ما در رابطه با نفوذ بیگانگان مطرح می‌شد حساسیت‌برانگیز بود و از این سخت‌تر اینکه متوجه بشوی که همواره عده‌ای خودی بوده‌اند که بهترین جاده‌صاف‌کن‌های بیگانگان بوده‌اند. رشوه می‌گرفته‌اند و قراردادی بر خلاف منافع وطن منعقد می‌شده است و.... و خودتان به یک نوجوان حق خواهید داد که بهت‌زده شود و نتواند وقوع این حوادث را هضم کند.
بعدترها در دوران دانشجویی که کتاب‌های بیشتری درباره تاریخ معاصر مملکت خواندم آن بهت و حیرت جای خود را به یک شک و تردید داد که نکند آنچه از تاریخ معاصر کشور که در کودکی آزرده‌مان می‌کرد یک قرائت ایدئولوژیک از تاریخ باشد؟ که هرکسی که در زمره ایدئولوژی نمی‌گنجد را متهم می‌کند و بدبینانه تحلیلش می‌کند. این شک و تردید تلاشی بود ویژه آن روزها و برای خشوع در برابر وجدان. اما این روزها و پس از پاره کردن یک، دو، سه پیراهن بیشتر در زندگی و بیشتر زیستن در جامعه به این نتیجه می‌رسم که آن بهت و حسرت ‌بجا بود و ما کسانی را در تاریخ خود داشته‌ایم که بیگانه را بر کشور خود ترجیح می‌داده‌اند و مورد عنایت همانان نیز قرار می‌گرفته‌اند اما با یک تفاوت که معلول همان دیدگاه شکاکانه است و آن هم اینکه تلقی فقط یک انسان خائن به تنهایی نمی‌تواند آن پدیده را تحلیل کند و باید به‌دنبال منظرگاهی دقیق‌تر گشت، چرا که امروز هم ما با چنین مساله‌ای روبه‌روییم.
سازمان مجاهدین خلق پس از ناکامی در باز کردن جایگاه موثری در میان مردم و پس از برملا شدن خط فکری التقاطی و مشی منافقانه خود به دامان صدام معدوم رفت. به دامان کسی که جنگی نابرابر را به ایران اسلامی و انقلاب نوپایش تحمیل کرده بود. به دامان کسی که مسبب ریخته شدن خون‌های بسیار از مردمان این سرزمین بود. به دامان کسی که مسبب جنایت دست‌اندازی به ناموس مردمان این سرزمین بود و به دامان کسی که در اندیشه جدا کردن قسمت اعظمی از خاک ایران بود. منافقین با ادعای ساماندهی یک مبارزه(!) موثر با جمهوری اسلامی چنین کردند و خود را شریک درجه یک همه جنایاتی کردند که بر مردم این سرزمین از جانب بعثی‌ها رفت. در مواجهه با این اقدام نخستین چیزی که سراغ آدمی می‌آید بهت و حیرت است؛ بهت و حیرتی از جنس همان بهت و حیرتی که برابر تحرکات رجال قاجار برای محقق شدن امتیازات بیگانگان در کشور به آدمی دست می‌دهد. همان بهت و حیرتی که از مشاهده تقلای بسیاری سیاسیون برای ناکام ماندن نهضت ملی شدن نفت شکل می‌گیرد، همان بهت و حیرتی که تلاش‌ها برای تصویب شدن تحریم‌های بیشتر ضد ایران در سال‌های اخیر به‌وجود می‌آورد. و شوربختانه از جنس همان بهت و حیرتی که از تلاش‌های پاره‌ای ایرانیان برای انعقاد قرارداد هسته‌ای به نفع خارجی‌ها حاصل می‌شود. اینکه اتاق پژواک رسانه‌ای کاخ سفید به جهت تقویت دیدگاه خود در رسانه‌های آمریکا هزینه می‌کند از منظر منافع ملی آمریکا امری عجیب نیست، عجیب آنجایی است که قسمتی از این پول‌ها به گونه‌ای خرج حمایت از امثال حسین موسویان می‌شود، کسی که در سال‌های نه‌چندان دور سخنگوی تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران بوده است. قطعا این حمایت از این فرد صورت نگرفته است که او برای پیشبرد منافع ایران تحلیل تولید کند، بلکه به واسطه تاثیر و نفوذ آن فرد در میان دست‌اندرکاران تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای ایران و پاره‌ای نخبگان سیاسی موثر داخل ایران و برای وارد کردن انگاره‌های آمریکایی به عملکرد آنان است که چنین حمایتی صورت گرفته است. به زبان ساده همان کتاب‌های تاریخ دوران مدرسه، داستان اینگونه است که فلانی در ازای دریافت پول برای محقق شدن قراردادی تلاش کرده که یک سیلی بی‌صدا به صورت عزت و اقتدار ملت ایران است. این داستان از جنس همان شرح‌های تاریخی از تحرکات رجال دربار قاجار و پهلوی برای انعقاد قراردادهایی به نفع بیگانگان است.
در این مختصر گفت‌وگو نمی‌شود به تحلیلی جامع از چرایی اینگونه رویدادها پرداخت و نمی‌شود همانگونه که در ابتدای امر هم گفتیم به‌سادگی فقط ویژگی‌های منفی شخصی این افراد را عامل اصلی دانست ولی به نظر نگارنده نوعی فقدان همبستگی در سطح کلان مابین نخبگان سیاسی، اقتصادی و فرهنگی با آمال و آرزوها و منافع ملت ایران به چشم می‌خورد. آنجا که میثاق کلانی وجود نداشته باشد نخبه سیاسی به طمع تضعیف رقیب خود حاضر است حتی در صورت پامال شدن منافع کلان ملتش وارد عمل شود، مانند منافقین و به خاطر ضربه زدن به انقلاب اسلامی ایران به تاراج خون و ناموس ملتش یاری برساند یا مانند همین داستان حمایت 70 هزار دلاری از فعالیت‌های حسین موسویان، به‌خاطر تبلیغ معاهده‌ای که می‌توانست بسیار شیرین‌تر بسته شود یا مانند آن نخبگان اقتصادی که به جای به‌کار انداختن سرمایه خود در امر تولید
درون کشور به راحتی و سهل‌انگارانه به کار واردات و از اعتبار انداختن تولید داخل می‌پردازند یا در عرصه فرهنگ با حمایت خواهر پادشاه کنونی قطر(دختر پادشاه سابق آن) به ساخت فیلمی در عرصه نقد ساختارهای خشن سنت در جامعه ایران بپردازند. و در این ورطه پارادوکس‌های رفتاری بسیاری وجود دارد که این عنصر فرهنگی هم به مصیبت‌دیدگان حادثه پاریس تسلیت می‌گوید و هم از حامیان اقدام تروریستی در پاریس پول می‌گیرد که فیلمی بسازد تا در پاریس جایزه هم بگیرد. حمایت مالی قطری که یکی از رقبای جدید منطقه‌ای ایران است. کشوری که یکی از حامیان داعش در منطقه است و خود دارای عتیقه‌ترین ساختار حکمرانی سیاسی است. کشوری که اگر نخواهیم دشمن قلمدادش کنیم حداقل باید به عنوان رقیب نوظهور و گستاخ کشورمان در عرصه منطقه بدانیمش.
به قول معروف و در زبان عامیانه بسیاری از نخبگانی که مختصرا شرح‌شان کردیم دانه خود را در این مملکت می‌خورند و تخم خود را در جایی دیگر می‌گذارند و در مقام حرف و ادعا نیز همواره اشکشان برای مام وطن جاری است! اما آنچه بیش از همه امروز برایم بهت‌انگیز و تعجب‌آور است بی‌تفاوتی نسبت به این مساله است، در هیچ کجای کتاب‌های تاریخ معاصر ندیدم که فرد یا گروهی اینگونه منافع ملت را به پول بفروشد و رسانه‌های داخلی بی‌تفاوت از کنار آن رد شوند که چه بسیار بودند وکیل و وزیر که بعد از این رسوایی در زیر فشار رسانه‌های زمان خود و خطابه‌های وعاظ و راهپیمایی‌های ملت، مجبور به استعفا شدند و آنقدر تحقیر شدند که نامشان ننگ تاریخ ایران شد، آنچه خطرناک است این پول گرفتن‌ها نیست که دیر یا زود تشت رسوایی آن از بام خواهد افتاد اما خطرناک بی‌تفاوتی یا شاید هم سانسور عمدی برخی نسبت به این مساله باشد که این جای مداقه بسی بیشتر از چند دفتر شرحه‌شرحه از درد دارد.

گروه سیاسی: نمایندگان مجلس دهم در سومین نشست علنی خود، هیأت‌رئیسه دائم مجلس را برای یک سال انتخاب کردند. اگر چه در هیأت‌رئیسه دائم، ریاست مجلس همچنان در دست علی لاریجانی باقی ماند اما هیأت‌رئیسه مجلس نسبت به هیأت‌رئیسه موقت تغییراتی پیدا کرد.
به گزارش «وطن امروز»، دستور کار سومین نشست بهارستان‌نشینان ارائه گزارش شعب پانزده‌گانه بررسی اعتبارنامه‌ها و انتخابات هیأت‌رئیسه دائم مجلس بود. وکلای ملت، پس از استماع گزارش شعب پانزده‌گانه، تمام 282 اعتبارنامه منتخبان ملت را تایید کردند تا انتخابات هیأت‌رئیسه دائم مجلس دهم برگزار شود. بر همین اساس نیز هیأت‌رئیسه موقت مجلس از کاندیداهای ریاست هیأت‌رئیسه دائم خواست نام خود را اعلام کنند. علی لاریجانی منتخب مردم قم و رئیس موقت مجلس دهم یکی از کاندیداهای ریاست دائم مجلس شد. او روز یکشنبه با محمدرضا عارف کاندیدای جریان اصلاح‌طلب برای ریاست موقت مجلس دهم به رقابت پرداخت و با اختلاف 70 رای رقیب اصلاح‌طلب خود را شکست داد. پس از این شکست بود که عارف اعلام کرد در انتخابات هیأت‌رئیسه دائم کاندیدا نخواهد شد. او همین کار را نیز کرد و برای ریاست دائم مجلس کاندیدا نشد اما به جای او، مصطفی کواکبیان که پیش‌تر گفته بود در صورت عدم کاندیداتوری عارف برای ریاست مجلس، وی قطعا اعلام کاندیداتوری می‌کند، خود را کاندیدا کرد. پس از آغاز فرآیند اخذ رای از نمایندگان برای ریاست دائم دهمین دوره مجلس شورای اسلامی، کواکبیان که می‌دانست شانسی برای رقابت ندارد و نمی‌تواند تاثیر زیادی بر آرای لاریجانی بگذارد، از رقابت انصراف داد اما علی لاریجانی که اداره جلسه را به عهده داشت، اظهار داشت: پس از آغاز رای‌گیری نمی‌توان از کاندیداتوری اعلام انصراف داد. لاریجانی در واکنش به فریادهای مکرر کواکبیان که بر اعلام انصراف خود پافشاری می‌کرد و دست خود را بالا می‌گرفت، گفت: ایشان می‌خواهد تا آخر با ما «بای‌بای» کند. پس از پایان رای‌گیری و شمارش آرا، علی لاریجانی گزینه فراکسیون ولایت با کسب 237 رأی از 276 آرای مأخوذه توانست برای بار سوم بر کرسی ریاست پارلمان تکیه بزند. مصطفی کواکبیان هم 11 رأی(!) نمایندگان مجلس را از آن خود کرد،
28 رأی سفید هم به صندوق انداخته شد.
لاریجانی پس از انتخاب به عنوان رئیس دائم قوه مقننه گفت: آقای کواکبیان در میانه رأی‌گیری گفتند من از کاندیداتوری منصرف شدم اما چون اعلام رأی کرده بودیم، دیگر نمی‌شد انصراف داد. وی تاکید کرد: براساس آیین‌نامه، وقتی اعلام رأی می‌شود دیگر کسی نمی‌تواند انصراف دهد. رئیس مجلس دهم ضمن تشکر از وکلای ملت برای انتخاب مجدد وی برای ریاست مجلس، گفت: از ابراز محبت، لطف و حسن‌ظن شما تشکر می‌کنم و ان‌شاءالله مجلسی آرام و کارآمد داشته باشیم.
تغییر در ترکیب نواب رئیس
در ادامه نشست علنی مجلس دهم، نمایندگانی که کاندیدای نواب رئیس بودند، اسامی خود را به هیأت‌رئیسه اعلام کردند. بر این اساس، محمد دهقان، حمیدرضا حاجی‌بابایی، مسعود پزشکیان و علی مطهری کاندیدای تصدی نواب رئیس مجلس دهم شدند. این 4 نفر در انتخابات هیأت‌رئیسه موقت نیز کاندیدای تصاحب نواب رئیسی بودند که در نهایت مسعود پزشکیان با 154 رای و محمد دهقان با 136 رای توانستند نواب اول و دوم مجلس شوند.  در نشست روز گذشته، پس از رأی‌گیری، از مجموع 273 آرای مأخوذه، مسعود پزشکیان، گزینه فراکسیون امید با کسب 158 رأی و علی مطهری گزینه فراکسیون امید با کسب 133 رأی به ترتیب به عنوان نواب اول و دوم هیأت رئیسه دائم مجلس دهم انتخاب شدند تا نخستین تغییر در هیأت‌رئیسه دائم نسبت به هیأت‌رئیسه موقت شکل گیرد. همچنین محمد دهقان 118 رأی و حمیدرضا حاجی‌بابایی نیز 123 رأی را به خود اختصاص دادند. نمایندگان مجلس دهم پس از انتخاب نواب هیأت رئیسه دائم، وارد انتخاب دبیران (منشی‌ها) و کارپردازان (ناظران) هیأت‌رئیسه مجلس شدند.
12 کاندیدای دبیری هیأت‌رئیسه
نمایندگان مجلس در ادامه، وارد انتخابات ‌دبیران هیأت رئیسه شدند.علی سبحانی‌فر، عبدالکریم حسین‌زاده، محمدعلی وکیلی، سهیلا جلودارزاده، علیرضا رحیمی، علی‌اصغر یوسف‌نژاد، احمد امیرآبادی‌فراهانی، غلامرضا کاتب، سیدامیرحسین قاضی‌زاده‌هاشمی، اکبر رنجبرزاده، عباس پاپی‌زاده و سیدناصر موسوی‌لارگانی کاندیدای تصدی پست دبیری هیأت‌رئیسه دائم مجلس دهم شدند. از میان این 12 نفر، غلامرضا کاتب با 146 رأی گزینه فراکسیون ولایت، سیدامیرحسین قاضی‌زاده‌هاشمی با 146 رأی گزینه فراکسیون ولایت، اکبر رنجبرزاده با 140 رأی گزینه فراکسیون ولایت، علی‌اصغر یوسف‌نژاد با 135 رأی گزینه فراکسیون امید، احمد امیرآبادی‌فراهانی با 128 رأی گزینه فراکسیون ولایت و محمدعلی وکیلی با 124 رأی گزینه فراکسیون امید از مجموع 275 آرای مأخوذه به عنوان دبیران هیأت‌رئیسه دائم مجلس دهم انتخاب شدند تا در ترکیب دبیران هیأت‌رئیسه نیز تغییر ایجاد شود. سیدناصر موسوی‌لارگانی و عبدالکریم حسین‌زاده دبیران موقت هیأت‌رئیسه به ترتیب با کسب 121 و 106 رای نتوانستند به هیأت‌رئیسه راه یابند. همچنین علیرضا رحیمی 122 رأی، عباس پاپی‌زاده 110 رأی، سهیلا جلودارزاده 107 رأی و علی سبحانی‌فر 105 رأی به خود اختصاص دادند.
انتخاب ناظران هیأت رئیسه
به گزارش فارس، نمایندگان پس از انتخاب رئیس، نواب رئیس و دبیران هیأت‌رئیسه دائم، وارد انتخاب ناظران (کارپردازان) هیأت‌رئیسه دائم مجلس دهم شدند که بر این اساس بهروز نعمتی، مجید ناصری‌نژاد، محمد آشوری‌تازیانی، پروانه مافی، محمدقسیم عثمانی و مهدی شیخ برای تصدی پست نظارت (کارپردازی) هیأت رئیسه دائم مجلس دهم داوطلب شدند. پس از رأی‌گیری در صحن مجلس، محمد آشوری‌تازیانی با 165 رأی گزینه فراکسیون ولایت، بهروز نعمتی 154 رأی گزینه فراکسیون ولایت و محمدقسیم عثمانی با 138 رأی گزینه فراکسیون امید از مجموع 278 آرای مأخوذه به عنوان ناظران (کارپردازان) هیأت‌رئیسه دائم مجلس دهم برگزیده شدند. همچنین مجید ناصری‌نژاد 123 رأی، پروانه مافی 100 رأی و مهدی شیخ 80 رأی به خود اختصاص دادند.  براساس این گزارش، در ترکیب هیأت‌رئیسه دائم مجلس،  7 عضو فراکسیون ولایت و 5 عضو فراکسیون امید حضور دارند.
پس از برگزاری انتخابات هیأت رئیسه، مراسم تحلیف 12 عضو این هیأت ‌طبق آیین‌نامه داخلی برگزار شد و اعضای منتخب سوگند یاد کردند.
عارف: عضو کمیسیون آموزش می‌شوم
محمدرضا عارف، کاندیدای اصلاح‌طلب و اصلی‌ترین گزینه این جریان سیاسی برای رقابت با علی لاریجانی، پس از شکست در انتخابات هیأت‌رئیسه موقت، در انتخابات هیأت‌رئیسه دائم کاندیدا نشد. او گفته می‌خواهد عضو کمیسیونی شود که جاذبه کمتری دارد. رئیس فراکسیون امید در مجلس دهم درباره کاندیداتوری مصطفی کواکبیان برای هیأت‌رئیسه مجلس گفت: فراکسیون ما تصمیم گرفت کاندیدایی برای ریاست نداشته باشد، اما هر نماینده یک جنبه فردی دارد و یک جنبه فراکسیونی که باید به تصمیمات فراکسیون خود عمل کند. آقای کواکبیان از جایگاه حق و حقوق فردی خود استفاده کرد. از این جایگاه مجاز بود کاندیدا شود و دیدیم سریع انصراف هم دادند؛ منتها چون وارد پروسه رای‌گیری شده بود، نتوانستند کاری بکنند.
وی ادامه داد: بنا نیست هر کار فردی که یک نفر انجام داد، بلافاصله به فراکسیون ربطش دهیم. ما باید بتوانیم از هر تصمیمی که فراکسیون می‌گیرد، دفاع کنیم. عارف درباره کمیسیون‌های مجلس نیز گفت: باید در کمیسیون‌هایی که کمتر جاذبه دارد، حضور پیدا کنیم و از همین رو من به کمیسیون آموزش و تحقیقات می‌روم.
 

مرتضی اسماعیل‌دوست: نخستین دوره جشنواره فیلم مدافعان حرم با هدف نزدیکی نگاه‌های مردمی با حماسه‌سازی‌های مردان مدافع زینبی برگزار شد و با اعلام برگزیدگان بخش‌های فیلم مستند، کلیپ و نماهنگ به کار خود پایان داد. این جشنواره با اهداف کلانی چون نمایش چهره زیبای شهدای مدافع حرم و نیز نمایان‌سازی چهره گروه‌های تروریستی منطقه نظیر داعش و جبهه النصره و نمایش مقاومت مردم سوریه، عراق، یمن و فلسطین در برابر گروه‌های تروریستی و اشغالگران و نیز ترسیم چهره حامیان تروریست‌ها نظیر آمریکا، ترکیه، رژیم صهیونیستی، انگلیس و عربستان و نقش ایران و حزب‌الله در محور مقاومت و نقش تاثیرگذار رهبر معظم انقلاب در هدایت محور مقاومت با همت خبرگزاری فارس و با همکاری موسسه فرهنگی - هنری کتیبه نوای فاطمی و مرکز بسیج سازمان صداوسیما از بهمن‌ماه سال گذشته کار خود را آغاز کرد و با اعلام فراخوان انجام‌شده در اسفندماه 94 در حدود 400 اثر به دبیرخانه ارسال شد تا آغاز کار جشنواره همراه با استقبالی قابل توجه از سوی فیلمسازان جوانی باشد که در داخل و بیرون از مرزهای کشور در پی ارائه تصاویری از جانفشانی قهرمانانی واقعی اما گمنام هستند.
تشویق‌های ممتد سردار سلیمانی
در مراسم اختتامیه نخستین جشنواره فیلم مدافعان حرم که دوشنبه‌شب در سالن همایش‌های صداوسیما برگزار شد، پس از پخش یک کلیپ از پشت صحنه برگزاری جشنواره و روند داوری آثار که شامل فیلمسازانی شناخته‌شده چون ابراهیم حاتمی‌کیا، علیرضا رضاداد، مسعود ده‌نمکی، مصطفی رزاق کریمی و محمد خزاعی بود، حجت‌الاسلام گلپایگانی، رئیس دفتر مقام معظم رهبری در سخنرانی خود با بیان تقارن گرانقدر ایام برگزاری جشنواره با رحلت امام(ره)، خاطرنشان کرد: امام شخصیت والایی است که با قیام خود ارزش‌های فراموش‌‌شده اسلام را احیا کرد. ارزش‌هایی که در طول تاریخ فراموش شده بود که یکی از آنها مکتب شهادت است. در این مراسم، تمبر شهدای مدافع حرم توسط حجت‌الاسلام والمسلمین محمدی‌گلپایگانی رونمایی و ممهور شد. این مراسم همچنین با حضور خانواده‌های شهدای مدافع حرم و سخنان مادر شهید محمدرضا خاوری همراه بود تا به رشادت‌های مردانی آسمانی در حضور شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی حاضر در مراسم بپردازد. در مراسمی که فرمانده‌ای استوار چون قاسم سلیمانی مورد تشویق ممتد حضار قرار گرفت. همچنین بخشی از مراسم اختتامیه نخستین جشنواره فیلم مدافعان حرم اختصاص به اجرای علیرضا افتخاری داشت و در بخشی دیگر داریوش ارجمند، هنرمند برجسته سینمای ایران طی سخنانی همراه با توصیف واژه‌هایی هنرمندانه گفت: این حرم حرم هستی و شرف و ایمان و خاک و فرهنگ ماست و متبلور شده در بانوی دینی ما حضرت زینب با آن درایت که  جمله بزرگ ما رایت الا جمیلا را پرتاب می‌کند به قلب تاریخ در حضور سران کفر و زر و زور و تزویر.
انتظار خورشید در بیانیه حاتمی‌کیا
 در مراسم اختتامیه نخستین جشنواره فیلم مدافعان حرم که شخصیت‌های برجسته‌ای چون حجت‌الاسلام والمسلمین محمدی‌گلپایگانی، محمدجواد ایروانی معاون نظارت و حسابرسی دفتر مقام معظم رهبری، سردار پاسدار حسین سلامی جانشین فرمانده سپاه پاسداران، سردار بهمن کارگر رئیس بنیاد حفظ و نشر آثار دفاع‌مقدس، ابراهیم حاتمی‌کیا رئیس هیات داوران جشنواره و مسعود ده‌نمکی داور جشنواره حضور داشتند، کارگردان فیلم «بادیگارد» بیانیه هیات داوران را قرائت کرد که در بخشی از آن آمده است: داوری در ایامی که هنوز خون گرم شهیدان مدافع حرم در جوش و شیدایی است، قضاوت ساده‌ای نیست. داوری با چشمان همیشه بارانی تجربه تازه‌ای بود. آخر مگر می‌شود فرزندان مظلوم زینب را دید و مانع جوشیدن این احساسات شد. واقعا قضاوت ساده‌ای نیست. آرزو داشتیم تصویری نزدیک‌تر و شفاف‌تر از فرزندان زینب ببینیم ولی می‌دانیم که آداب غربت غریبان این پهلوانان قافله، در سایه بودن آنهاست و باید تا فجر پیروزی منتظر خورشید بمانیم. آرزو داشتیم پرداختی نخبه‌تر و تحلیلی‌تر از این کارزار که جنگی نیابتی است، ببینیم ولی می‌دانیم که تک‌تیراندازان کج‌اندیش سفیانی فرصتی برای این تامل نمی‌دهند و عرصه همچون دوران مقدس بر جوانان تازه‌نفس و باغیرت و شیدا هموارتر است. آرزو داشتیم رنگین‌کمان طیف‌های مدافع حرم را می‌دیدیم ولی بعضی را غریبانه غایب دیدیم. خدا کند آنها ثبت شده باشد و روزی از گنجه مصلحت خارج شود. ما می‌دانیم مدافعان سلحشور حرم دلمشغولی‌های زیادی دارند، ولی بارها خودشان درباره تجربه مدافعان حرم دوران مقدس اذعان به کم‌بهایی کرده‌اند. عزیزان مدافع حرم، نسل فرزندان مدافع حرم فردا تصویر می‌خواهند و نه صرفا خاطره‌نگاری. باید ثبت کرد ولو در قاب‌های کوچک تلفن‌های همراه. هیات داوران اولین جشنواره مدافعان حرم بر آستان عزم همه فیلمسازانی که در این مسیر گام نهادند، بوسه می‌زند و ان‌شاءالله این حرمت‌گذاران مصور عزم‌شان مقبول حضرت حق قرار گیرد.
انتخاب بهترین‌های نخستین جشنواره مدافعان حرم
پایان‌بخش مراسم اختتامیه اعلام برندگان نخستین دوره جشنواره فیلم مدافعان حرم بود که در بخش کلیپ‌ دیپلم افتخار بهترین کلیپ به «موج دریا» به کارگردانی جواد مزدآبادی اهدا شد. تندیس جشنواره برای بهترین کلیپ نیز به «لبیک» به کارگردانی محمد و حسین بوشهری اعطا شد. همچنین لوح تقدیر دبیرخانه جشنواره بنا به پیشنهاد هیات داوران به حامد زمانی تعلق گرفت. هیات داوران در بخش آثار مستند نیز 5 اثر زیر را جهت تقدیر معرفی کردند. دیپلم افتخار جشنواره به روح‌‌الله رفیعی کارگردان فیلم «خالد و مجتبی» اهدا شد. دیپلم افتخار دیگر جشنواره نیز به ناصر نادری، تهیه‌کننده و کارگردان فیلم «رد پای فرشته» تعلق گرفت. همچنین جایزه ویژه هیأت داوران به محمدهادی نعمت‌‌اللهی، کارگردان فیلم «فرمانده» داده شد. تندیس جشنواره برای بهترین کارگردانی نیز به وحید فراهانی، کارگردان فیلم «بی‌ جی» اهدا شد. تندیس بهترین فیلم جشنواره به فیلم «پل» به تهیه‌کنندگی مرتضی شعبانی و کارگردانی امیرحسین نوروزی اعطا شد. همچنین تندیس جشنواره و جایزه ویژه دبیر جشنواره بنا به پیشنهاد هیات داوران به مجموعه آثار محسن اردستانی‌رستمی تعلق گرفت.

گروه بین‌الملل: پلیس فدرال عراق اعلام کرد که بیش از 28 منطقه از زمان آغاز عملیات آزادسازی فلوجه آزاد شده است، علاوه بر اینکه راه‌های امدادرسانی به داعش بسته و حلقه محاصره آن تنگ‌تر شده است. رائد شوکت جودت تصریح کرد، تمام شهرها، روستاها و شهرستان‌های اطراف شهر فلوجه پاکسازی شده که تعدادشان به 28 منطقه می‌رسد و عروس این مناطق الکرمه است. جودت افزود: حلقه محاصره شهر صد در صد تنگ‌تر شده و هیچ راه امدادرسانی به داعش وجود ندارد و بسیاری از افراد آن روحیه شکست‌خورده‌ای دارند. اطلاعات ما نشان می‌دهد که اعضای داعش دیگر نمی‌توانند برخورد تندی با شهروندان داشته باشند چون تسلط بر افراد خود را از دست داده‌اند و تنها تعداد اندکی شبه‌نظامی عرب و غیرعرب برای آنها باقی مانده و بزودی در زمان آزادی شهر آنها نیز نابود خواهند شد. وی خاطرنشان کرد: اعلامیه‌هایی در شهر انداخته شده و از شهروندان خواسته شده است که از نزدیک شدن به مناطق درگیری اجتناب کنند و ما تلاش می‌کنیم هیچ خسارتی به شهروندان وارد نشود. پیشروی ارتش عراق در چند محور ادامه دارد و مسیرهای آزاد شده به نیروهای مبارزه با تروریسم اجازه می‌دهد که به مرکز شهر حمله کنند. در همین حال، نیروهای بسیج مردمی (الحشد الشعبی) اعلام کردند که توانسته‌اند بیش از 40 منطقه در اطراف و داخل شهر فلوجه را در چندین محور آزاد کنند که بدین شرح است: محور الکرمه: مرکز الکرمه، مناطق اطراف آن از جمله مخازن الکرمه، روستای الرشاد، روستای آل‌بو خلیفه، جنابین، اللهیب، الصبیحات، العبادی، الشهابی الاول، جمیله، الشهابی دوم، روستای السرابله، الروفه و البو عیسی آزاد شده‌اند. محور السجر: السجر، روستاهای آل‌بو سیفی، اللیفیه، آل‌بو عوده، المقبره الاسلامیه، البو حدید البو ناصر آزاد و مسیر چهارراه السلام به سمت السجر تامین امنیت شده است. محور البکاره: روستاهای آل‌بو سیفی، آل‌بو جاسم، آل‌بو سدیره، آل‌بو جمیل، آل‌بو خنفر، الجعیفی، آل‌بو خنفر، الدوایه، الشیحه، غینان، منطقه العریمیه و العوینات نیز تحت کنترل است. محور صنعتی در شرق فلوجه: کارخانه‌های سیمان، گچ، رنگ‌سازی، لاستیک‌سازی و چرم‌سازی آزاد شده‌اند. محور شرق الفلوجه: حویجه البو شجل، منطقه الزغارید (شمال شرق الصقلاویه) و روستای المزرعه (جنوب شرق الفلوجه) آزاد شده‌اند. محور جنوبی: آزادسازی النعیمیه، الزیدان، روستای سلیمان خلف و منطقه الشهدا. همچنین نیروهای عراقی روز دوشنبه مرکز پلیس النعیمیه در جنوب فلوجه را آزاد کرده و پرچم عراق را بر فراز این مرکز به اهتزاز درآوردند. نیروهای واکنش سریع توانستند پرچم عراق را بر فراز مرکز پلیس نعیمیه واقع در محور جنوبی فلوجه به اهتزاز درآورند.
هلاکت چندین سرکرده داعش
از سوی دیگر، فرماندهی عملیات مشترک عراق از کشته شدن به‌اصطلاح «امیر گردان نفوذی‌های عرب» و یکی از «مهم‌ترین» دستیاران ابوبکر البغدادی، سرگرده گروه تروریستی داعش و دوست نزدیک وی در حمله هوایی در بخش القائم در غرب استان الانبار این کشور خبر داد. فرماندهی عملیات مشترک عراق، شامگاه دوشنبه در بیانیه‌ای اعلام کرد: نیروی هوایی عراق با هماهنگی فرماندهی عملیات مشترک عراق یکی از مخفیگاه‌های مهم جنایتکاران داعش در بخش القائم را هدف قرار داد. این بیانیه افزود: در این عملیات تعدادی از تروریست‌ها از جمله وزیر جنگ و والی سابق به‌اصطلاح ولایت فرات داعش و مسؤول امنیت و اطلاعات کل و یکی از مهم‌ترین دستیاران بغدادی که ناظر بر بسیاری از عملیات‌های تروریستی بود و نیز فرمانده گردان تبوک داعش در سوریه و عراق کشته شدند. در این بیانیه آمده است: مسؤول قضایی داعش در به‌اصطلاح ولایت فرات و ولایت برکه نیز از دیگر کشته‌شدگان است. او یک عراقی است که به علت وابستگی به القاعده در زندان بوکا در بازداشت بود و با ابومصعب الزرقاوی سرکرده کشته‌شده القاعده در عراق تماس داشت و دوست نزدیک ابوبکر البغدادی بود. این فرد فتوای سر بریدن بسیاری از شهروندان عراقی و سوری را صادر کرده بود.
مهاجرت صدها خانوار از فلوجه
نیروهای بسیج مردمی نیز اعلام کردند، مسیرها برای خروج غیرنظامیان از داخل فلوجه و تحویل آنها به ارتش و پلیس فدرال تامین شده و بیش از 2هزار خانوار از این شهر خارج شده‌اند و به آنها کمک‌های انسانی شده و اکنون در مدرسه الکرمه اقامت دارند. همچنین یکی از سران عشایر در فلوجه اعلام کرد که داعش 100 از جوانان ساکن فلوجه را به مکانی نامعلوم برده است. مجید الجریصی، یکی از سران عشایر شهر فلوجه گفت:‌ بیش از 20 خودروی داعش که در آن 150 نیروی داعشی بودند به منازل حمله و 100 جوان را اسیر کرده و به مکانی نامعلوم بردند. این در حالی است که وزارت مهاجرت عراق اعلام کرد: ‌573 خانواده طی یک هفته از فلوجه گریخته‌اند.
تداوم پیشروی‌ها در اطراف موصل
به موازات پیشروی‌های ارتش و دیگر نیروهای عراقی در فلوجه، نیروهای کرد عراق که عملیاتی را در اطراف شهر موصل با هدف آمادگی برای حمله به این شهر آغاز کرده‌اند، مرحله نخست عملیات خود را با موفقیت پشت سر گذاشتند. در تازه‌ترین پیشروی نیروهای کرد، آنها موفق شدند کنترل
9 روستا را در اطراف موصل به دست بگیرند. نیروهای کرد اکنون کنترل منطقه‌ای را در محور الخازر در دست دارند که مساحت آن به 120 کیلومتر می‌رسد و در نزدیکی مسیر اصلی موصل، مقر داعش در عراق قرار دارد. به گفته مسؤولان کرد عراق، طی این عملیات 140 تروریست کشته و 14 خودروی بمبگذاری شده منهدم شد. نیروهای کرد اکنون در کمتر از 28 کیلومتری مرکز شهر موصل هستند. هدف حمله کردها به مناطق اطراف موصل، آمادگی جهت آغاز عملیات آزادسازی این شهر است که از سال 2014 در کنترل
داعش قرار دارد.
 

رئیس قوه‌قضائیه با اشاره به مشکلات دستگاه قضا برای تامین بودجه، گفت: متاسفانه به‌رغم ضرورت‌هایی که از سوی دستگاه قضا شناسایی شده بود، دولت بودجه قوه‌قضائیه را ۲ هزار میلیارد تومان کمتر از کف نیازها در نظر گرفت. به گزارش تسنیم، آیت‌الله صادق آملی‌لاریجانی عصر دیروز(سه‌شنبه) در دیدار با قضات و کارکنان دادگستری استان تهران درباره پیشنهادهای مطرح شده از سوی قضات و کارکنان مبنی بر تامین نیروی انسانی و بودجه دستگاه قضا اظهار کرد: دستگاه قضا در تامین بودجه مورد نیاز خود با مشکل مواجه بود اما جالب این است که بودجه پیشنهادی دولت 2 هزار میلیارد تومان از آنچه که دستگاه قضایی ضرورت می‌دانست و کف نیازهایش بود، کمتر بود. آملی‌لاریجانی ادامه داد: به همین خاطر مجبور شدیم یک راهی پیشنهاد کنیم و آن راه افزایش تعرفه‌های مربوط به قوه‌قضائیه است. البته سعی کردیم در افزایش تعرفه‌ها طوری عمل کنیم که به مراجعان فشار نیاید. وی با بیان اینکه افزایش تعرفه‌های مربوط به قوه‌قضائیه فی‌الجمله مورد پذیرش دولت قرار گرفته بود، افزود: متاسفانه نماینده دولت در کمیسیون تلفیق بشدت با این مساله مخالفت داشت. در صورتی که دستگاه قضا یک نهاد حکومتی و حاکمیتی است و این نهاد حاکمیتی رکن نظام است. رئیس قوه‌قضائیه تاکید کرد: اگر دستگاه قضا نتواند وظایف خود را انجام دهد با مشکلات فراوانی در کل نظام مواجه می‌شویم.
 

اسدالله خسروی: با وجودی که در شرایط رکود اقتصادی قیمت‌ها باید کاهش یافته یا به صورت ثابت بماند اما نبود نظارت دقیق و کنترل بر بازار باعث شده نرخ‌ها بویژه بهای کالاهای اساسی در بازار آشکارا بالا برود.  به گزارش
«وطن امروز»، دولت که کاهش نرخ تورم و ثبات قیمتی را از دستاوردهای خود می‌داند اما متاسفانه قیمت‌ها همچنان در بازار سیر صعودی را می‌پیماید. در همین حال، در برخی محصولات چون لبنیات، با وجودی که دولت دست آنها را برای افزایش قیمت باز گذاشته است اما خود تولیدکنندگان راضی به افزایش قیمت نیستند، چرا که کاهش مصرف به موجب گرانی فرآورده‌های لبنی باعث کاهش فروش و عودت محصولات آنها شده است.  تامین کالاهای اساسی سبد مصرفی خانوار در آستانه ماه مبارک رمضان نگرانی‌هایی را برای مردم ایجاد کرده است که امید است دستگاه‌های نظارتی با بررسی و کنترل قیمت‌ها به جد مانع از رشد قیمت‌ها در بازار شوند. عضو هیات‌مدیره اتحادیه بنکداران کشور درباره وضعیت قیمت‌ها در بازار در آستانه ماه مبارک رمضان به «وطن امروز» گفت: قیمت کالاها و محصولات در سال 95 بدون منطق و ضابطه سیر صعودی به خود گرفت بدون اینکه نظارتی بر نحوه قیمت‌گذاری‌ها صورت گیرد.  قاسم‌علی حسنی با بیان اینکه در سال 95 قیمت‌ بیشتر اقلام مصرفی خانوارها به یکباره افزایش یافت، افزود: قیمت شکر 10 درصد، حبوبات 10 تا 12 درصد، چای‌ بسته‌بندی شده 10 درصد، دخانیات 20 تا 23 درصد، خرما 30 تا 60 درصد و برنج 15 درصد (از دی‌ماه 94) بدون توجیه گران شده است.  وی با بیان اینکه سازمان حمایت و نهادهای نظارتی باید قیمت‌ها را کنترل کنند و با بررسی و نظارت مانع افزایش بی‌منطق کالاها شوند، تصریح کرد: اگر بازار به حال خود رها شود قیمت‌ها همچنان بالا می‌رود که افزایش قیمت اخیر چای نمونه‌ای بارز است.  وی تصریح کرد: با وجودی که بازار اکنون در شرایط رکود قرار دارد اما در برخی ایام چون ماه مبارک رمضان تقاضا برای تامین نیازها بیشتر می‌شود و از آنجا که قدرت خرید مردم اکنون تا حدی کاهش یافته است بنابراین مردم چون گذشته ماهانه خرید نمی‌کنند و خرید‌ها به صورت هفتگی، روزانه و حتی جزئی انجام می‌شود.  بنا به این گزارش، امسال هم برای سومین سال پیاپی، رکود سختی بر اقتصاد کشور حاکم است و بدنه بازار نیز از آن بی‌نصیب نمانده است. اهالی بازار هم از کسادی کسب‌وکار خود ناراضی بوده و همیشه منتظر این هستند بازار تکانی بخورد بلکه بتوانند شرایط را برای یک رونق هر چند موقتی، مهیا ببینند.  حال این رونق مهیاست و ماه مبارک رمضان، خود کاتالیزوری برای سرعت‌بخشی به خریدها در بازار شده است. مردم خواه ناخواه برای تامین بخشی از مایحتاج خود به فروشگاه‌ها و مغازه‌های خرده‌فروشی مراجعه می‌کنند. نانوایی‌ها شلوغ‌تر از قبل می‌شود و در هر گوشه و کناری از شهر، بساط فروش‌ آش و حلیم مهیا می‌شود. قنادان و خشکبارفروشان هم از فضای ماه رمضان استفاده کرده و تلاش می‌کنند در این ماه، تقاضای مردم را پاسخ گویند. در این میان البته برخی فروشگاه‌ها نیز درصد تخفیف‌های خود را کم کرده‌اند. برخی دیگر نیز برای جذب مشتریان، کالاهایی را که برندهای جدیدی داشته یا برندهایی که محصولات جدیدی را تولید می‌کنند در سبدهای تخفیفی خود قرار داده‌اند تا بلکه مشتری بیشتری جذب کنند و برخی دیگر هم با پافشاری روی قیمت، تلاش دارند جبران کسادی ماه‌های گذشته خود را از رونق موقتی که در ماه رمضان حاکم خواهد شد، داشته باشند.  هنوز هم دولت هیچ برنامه‌ای برای کمک به مردم و تامین بخشی از نیازهای خانوارها اعلام نکرده است، سیاستش هم این نیست که بخواهد بساط سبد کالا و ارزاق ویژه ماه مبارک رمضان را دوباره پهن کند. پس این بازار است که باید یک بار دیگر خودش فکری به حال تقاضا بکند و البته تلاش کند بخشی از رکودی که ماه‌های گذشته گریبانگیرش بوده است را جبران کند.  حال دیگر برخی مغازه‌دارها به دنبال فروش پرسود اجناس‌شان نیستند بلکه می‌گویند فقط می‌خواهند از شر اجناسی که ماه‌هاست در انبارهایشان مانده است، خلاص شوند. به هرحال تولیدکنندگان در این سال‌های رکود یاد گرفته‌اند چطور با هیجانات مردم در ایام پرمصرف بازی کنند و اتفاقا بازی را هم به نفع خود رقم زنند اما دولت هم به هرحال هیچ برنامه‌ای برای حمایت از بنگاه‌های تولیدی ندارد.
قیمت کالاهای اساسی در بازار
بررسی‌های میدانی نشان می‌دهد هم‌اکنون قیمت هر کیسه ۱۰ کیلویی برنج پرمحصول ۷۲ هزار تومان، برنج شیرودی ۱۰ کیلویی ۱۰۸ هزار تومان و برنج طارم فریدون‌کنار ۱۰ کیلویی ۱۳۸ هزار و ۵۰۰ تومان است. همچنین در بخش حبوبات،  قیمت هر بسته لپه ۹۰۰ گرمی با ۱۰۰۰ تومان افزایش نسبت به هفته‌های گذشته به ۱۱ هزار و ۸۰۰ تومان رسیده و هر بسته لوبیا قرمز نیز از ۸۵۰۰ تومان به ۹۹۰۰ تومان افزایش یافته است. همچنین عدس هم با ۱۰۰۰ تومان افزایش قیمت ۱۱ هزار و ۷۰۰ تومان و نخود ۹۲۰۰ تومان به فروش می‌رسد. در این میان هر بسته ۹۰۰ گرمی لوبیاچیتی ۱۲ هزار و ۹۰۰ تومان و نخود و لوبیا سفید ۹۰۰ گرمی ۸۴۰۰ تومان عرضه می‌شود. قیمت هر بطری روغن مایع ۱۳۵۰ گرمی آفتابگردان ۷۴۱۰ تومان، روغن جامد ۳۸۰۰ گرمی ۲۲ هزار و ۵۰۰ تومان، روغن سبوس برنج 2 لیتری ۴۵ هزار و ۵۰۰ تومان، روغن مایع ۸۱۰ گرمی آفتابگردان ۴۹۰۰ تومان است. همچنین قیمت هر بسته 2 کیلوگرمی ران گوساله ۶۷ هزار و ۸۳۰ تومان و چرخکرده گوساله یک کیلویی ۲۶ هزار و ۵۰۰ تومان است. همچنین قیمت هر ماست ۱۵۰۰ گرمی پروبیوتیک با 5/1 درصد چربی ۵۳۵۰ تومان و ماست ۱۴۰۰ گرمی ۶ درصد چربی ۵۵۰۰ تومان است. براساس گزارش میدانی مهر، قیمت هر بطری شیر 1/2 درصد چربی و ۹۴۶ سی‌سی ۲۴۰۰ تومان و شیر تتراپک ۱۲۵ سی‌سی با 5/1 درصد چربی ۶۰۰ تومان است. قیمت هر بسته شکر ۹۰۰ گرمی با برندهای مختلف بین ۲۴۰۰ تومان تا ۳۳۰۰ تومان در نوسان است ضمن اینکه قند شکسته ۷۰۰ گرمی نیز ۳۶۰۰ تومان به فروش می‌رسد.

مهدی عرفاتی: پیش‌بینی «تکرار» ریاست لاریجانی بر مجلس شورای اسلامی زیاد سخت نبود. شاید همان موقع که فراکسیون اصولگرایان [ولایت] با 188 عضو تشکیل شد و در پس آن بعضی یاران لیست امید که میثاق «عارف»انه بسته بودند، زنبیل‌هایشان را در صف بیعت با لاریجانی گذاشتند [به گفته کواکبیان]... می‌شد حدس زد کار عارف باز هم به ناکامی ختم خواهد شد تا کار به جایی رسد که رقیب مغبون، لحظاتی پیش از اعلام نتایج رای‌گیری، خودش را به نزدیکی صندلی لاریجانی برساند و ناغافل به‌عنوان اولین نفر به «رئیس» شادباش بگوید! به هر حال لاریجانی رئیس شد [ماند] بی‌آنکه هزینه‌ زیادی بپردازد. او و یاران نزدیکش، برای برداشتن گام اول در مجلس دهم [کسب کرسی ریاست] عادی‌ترین سطح لابی [که در آن تخصص و مهارت ویژه‌ای دارند] را به کار گرفتند و توانستند کرسی ریاست را «بی‌دردسر» تصاحب کنند.  اتفاق مجلس [انتخاب مجدد لاریجانی] – جدا از اینکه چه تاثیری بر صحنه سیاست ایران [تا انتخابات96] خواهد گذاشت – از حیث معناشناسی و ریشه‌یابی [چه شد و چگونه شد] قابل توجه است.
1-لاریجانی بر کرسی ریاست نشست چون نشستن بر چنین جایگاهی نیاز به «اهرم لابی» دارد که او و یارانش- در بالاترین سطح- استاد این فن هستند آن هم در مجلسی که جذب اقلیت مستقل تازه‌کار، کار پیچیده و سختی برای کارکشته‌های لابی‌گری نیست. درست همان زمان که فراکسیون امید- سرمست از پیروزی لیست پایتخت– رای صندوق «تهران» را باد می‌کرد و بر سر «ایران» می‌کوفت و جلودار لیست‌شان چشم به به‌به و چه‌چه «پدرخوانده‌ها» و «برادربزرگ‌ها» و دوپینگ‌های تبلیغاتی – رسانه‌ای دوخته بود، «لابی‌جانی» [همان لابی لاریجانی] داشت کار خودش را می‌کرد، که کرد! این شد که مصطفای کواکبیان داد سر دهد که امیدی به فراکسیون امید نیست وقتی یارانش با عارف عکس یادگاری می‌گیرند و زنبیل‌هایشان را در صف بیعت با «آقای رئیس» می‌گذارند!
2-لاریجانی از باند «امید» به صدر بهارستان نرسید. چه؛ هم خود او پیش از این حسابش را از آنها جدا کرده و در پاسخ به یک خبرنگار اصلاح‌طلب درباره قرار گرفتن نامش در لیست امید قم گفته بود که «من تقاضایی نکردم کسی من را در لیستی قرار بدهد... بنابراین ما در هیچ زمینه‌ای با هم حسابی نداریم» و چه آنکه باز در جایی دیگر، منکر هرگونه تعامل و مذاکره با اصلاح‌طلبان درباره ریاست مجلس شده و آن را «داستانسرایی» خوانده بود. لاریجانی خود نیز فهمیده است شراکت با اینها سودی که نداشته هیچ بلکه ریزش رأی و دوم شدنش در قم هم محصول شراکت با روحانی و حمایت یکطرفه لیست امید از وی است.
در آن سوی میدان هم، در اوج دوره رقابت «لاریجانی- عارف» اصلاح‌طلبان بارها با شعار «هویت اصلاح‌طلبی» برای همقطاران خود خط و نشان کشیدند که رفتن به سمت لاریجانی خطای نابخشودنی و خیانت به امید است. تا آنجا که احمد غلامی، سردبیر روزنامه شرق در یادداشتی، برخی نمایندگان فراکسیون امید متمایل به لاریجانی را به باد انتقاد گرفت که «حمایت برخی اصلاح‌طلبان از لاریجانی، ذات تفکر اصلاح‌طلبی را مخدوش می‌کند» و این سوال را از «همرهان سست فراکسیون امید» پرسید که «آیا می‌شود برای نقد بیرحمانه گذشته و طرح‌ریزی آینده اصلاح‌طلبانه روی لاریجانی حساب کرد؟ فارغ از تعارف‌های سیاسی، مرزبندی جدی بین تفکر او و اصلاح‌طلبان وجود دارد. کسانی که این مرزبندی‌های فکری را نادیده می‌گیرند و آن را به مصافحه‌های رفاقتی در صحن مجلس تقلیل می‌دهند، نگاهی ابزاری به اصلاحات و حتی لاریجانی دارند». یا اینکه عبدالله ناصری در هفته‌نامه «صدا» بر لزوم رقابت عارف [به عنوان گزینه هویت‌دار اصلاحات] با لاریجانی تاکید کرد و نوشت: «بهترین راه این است که آقای عارف را سوار بر اسب کرد و به میدان رقابت[با لاریجانی] فرستاد...»
حرف سردبیر روزنامه شرق را برای آن جماعت متوهم خیالاتی که ناکامی بزرگ 9 خرداد را «بُرد امید» تعبیر کردند و لاریجانی را به صرف درج نامش در لیست امید قم، اصلاح‌طلب راستین جا زدند، [دوباره که نه] چندباره باید تکرار کرد که «بین تفکر لاریجانی و اصلاح‌طلبان مرزبندی جدی وجود دارد...»
3- ترکیب هیات رئیسه و بالانشینان بهارستان خود گویای واقعیت محض رویداد خرداد است؛ هم از حیث رای‌آورندگان و ناکامان، هم از جهت تعداد و کیفیت آرا. انتخاب چهره‌هایی که برچسب «افراطی» و «دلواپس» و... بر پیشانی‌شان خورده آن هم در جایگاه هیات رئیسه و... توسط مجلسی با اکثریت «امید»وار[؟!] چگونه تحلیل می‌شود؟ رای محدود سرلیست امید و اختلاف فاحش 70 رایی با رقیب و در ادامه، انصراف او از کاندیداتوری برای هیات رئیسه دائم نشانه چیست؟
آنچه در این چند روز در مجلس اتفاق افتاد، اگرچه حاوی پیام‌ها و نشانه‌هایی برای افکار عمومی، دولت، اصولگراها و خود مجلس بود اما بیشترین و عمیق‌ترین پیام را برای اصلاح‌طلبان داشت. اینکه دوری از واقعیت سیاست و مخفی کردن حقایق در پشت حباب‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی [مرور کنید حجم تبلیغات رسانه‌ای اصلاح‌طلبان در روزهای پس از انتخابات 7اسفند] نه تنها در میان‌مدت و بلندمدت گرهی از کار اصلاح‌طلبان باز نمی‌کند بلکه بیش از پیش بدنه اجتماعی آنها را سرگردان و سرخورده خواهد کرد. حضور یک مجلس فاقد اکثریت، با اقلیت‌هایی از اصولگراها و امیدها و «مستقل‌های تاثیرگذار اما لرزان» و برگ برنده‌ای به نام «لابی» [که لاریجانی و اصولگراها در گام اول از آن خوب بهره برده‌اند و «امید»ها با جلوداری عارف نشان دادند فعلا از آن بی‌بهره‌اند] از واقعیت‌های مجلس دهم است.

مهدی محمدی: اکنون در موقعیتی قرار داریم که داوری درباره نتایج انتخابات 7 اسفند را می‌توان بر داده‌های واقعی استوار کرد. ادعای غالب پس از انتخابات 7 اسفند این بود که اصلاح‌طلبان و حامیان دولت انتخابات را با قاطعیت و در سراسر کشور برده‌اند. اصولگرایان از همان آغاز تاکید کردند این ادعا در انتخابات رئیس و هیات‌رئیسه مجلس به آزمون گذاشته خواهد شد. جریان چپ رادیکال -که خود عملیات روانی خویش را باور کرده بود - با کاندیدا کردن محمدرضا عارف برای ریاست مجلس و حمایت تمام‌قد هاشمی و خاتمی از وی، همه چیز را برای ترتیب دادن این آزمون بزرگ مهیا کرد. در نهایت و در روز رقابت روشن شد عارف به عنوان نماد رادیکالیسم دوم خردادی و در شرایط قطبی شدن فضا میان این تفکر و اصولگرایان، بیش از 103 رای در مجلس ندارد. از این جهت، مهم‌ترین پرسش درباره انتخابات 7 اسفند پاسخی غیرقابل بحث پیدا کرده است: آیا اصلاح‌طلبان برنده انتخابات بوده‌اند؟ قطعا خیر.
با این حال نتایج 2 انتخابات 9و 11 خرداد هیات‌رئیسه مجلس نشان‌دهنده پیچیدگی‌های مهمی است.
چند نکته تعیین‌کننده در این باره اینهاست:
1- مجلس دارای اکثریتی سیال است که بسته به موضوع تغییر می‌کند. رای صُلب اصولگرایان و اصلاح‌طلبان را با اندکی خطا می‌توان به اندازه رای عارف در روز یکشنبه (103 رای) و رای محمد دهقان در روز سه‌شنبه (118 رای) محاسبه کرد. الباقی نمایندگان، افرادی لابی‌پذیر محسوب می‌شوند که بنا به مورد و تحت تاثیر ملاحظات فراوان شخصی، سیاسی و... تصمیم خواهند گرفت که موقعیت خود را چگونه تعریف کنند.
2- آقای لاریجانی همچنان تعیین‌کننده‌ترین فرد از حیث تعیین جهت‌گیری‌های کلی مجلس است. با این حال، بر خلاف مجلس گذشته لاریجانی دیگر یک قدرت فائقه نیست و در هر مورد برای پیشبرد دیدگاه خود، نیازمند لابی‌های گسترده خواهد بود. اگر علی لاریجانی بتواند میان رای اصولگرایان و اکثریت کسانی که به طور مستقل انتخاب شده‌اند یک ائتلاف نصفه و نیمه ایجاد کند، در موقعیتی خواهد بود که در مسائل کلیدی رای صُلب فراکسیون امید را نادیده بگیرد. این اتفاق کم و بیش شبیه وضعیتی است که فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین گاهی با آن مواجه می‌شد.
3- اکنون روشن شده است لیست امید در مجلس لزوما مساوی فراکسیون امید نیست. عضویت در لیست امید در انتخابات 7 اسفند بیشتر یک روش برای رای‌آوری بوده تا اینکه شاخصی باشد از گرایش‌های سیاسی واقعی انتخاب‌شوندگان. به این نتیجه‌گیری، یک مطلب دیگر را هم می‌توان اضافه کرد و آن اینکه فراکسیون امید هم لزوما مساوی اصلاح‌طلبی خالص نیست. شکاف میان اولویت‌ها، مواضع و تحلیل‌های سیاسی محمدرضا عارف با سران اصلاحات در بیرون مجلس امری نیست که کسی بتواند آن را انکار کند. اصلاح‌‌طلبی دوم‌خردادی،  حتی در معنای 7 اسفندی آن دیگر یک جریان جمهوری‌خواه یا حتی مشروطه‌خواه نیست بلکه در بدترین حالت، در سیاست‌ورزی روزمره سلایقی متفاوت از اصولگرایان دارد.
بنابراین در این باره که تشکیل این فراکسیون به معنای پیشرفت یا حتی احیای پروژه اصلاح‌طلبی در ایران باشد تردید جدی وجود دارد. اصلاحات در سال 88 تعریفی کاملا اپوزیسیونی از خود ارائه داد و 7 اسفند - یا شاید هم پیش از آن، زمانی که عارف در انتخابات 92 با نفی مشی فتنه‌گران کاندیدا شد (و برخی ممکن است بگویند حتی پیش‌تر؛ زمانی که محمد خاتمی در انتخابات مجلس پیشین رای داد) ـ آن تعریف را پس گرفت. این اما به معنای پایان بحران اصلاحات نخواهد بود. اینکه اصلاح‌طلبان تعریفی ظاهرا متفاوت از خود ارائه کنند لزوما به این معنا نیست که نظام هم این تعریف را از آنها پذیرفته است. مسیر اعتمادسازی جریان اصلاحات با نظام پیچیده‌تر و دشوارتر از آن است که به این سادگی‌ها قابل پیمودن باشد. اگر فرض کنیم، تیپ عارف در حال تبدیل شدن به تیپ استاندارد در میان اصلاح‌طلبان است، آن وقت نتیجه این خواهد بود که این سران اصلاحات در بیرون مجلس هستند که باید خود را با مشی عارف هماهنگ کنند نه برعکس و در نتیجه پروژه اصلاحات دوم خردادی در حال پسرفت است نه پیشرفت.
4- برخی چهره‌های تندرو اصلاح‌طلب همچون غلامحسین کرباسچی پس از رویارو شدن با شکست‌های پی در پی که راهی برای توجیه آنها وجود نداشته، ادعا کرده‌اند هدف اصلی آنها در انتخابات اساسا نه تشکیل اکثریت و تعیین رئیس مجلس بلکه جلوگیری از انتخاب برخی چهره‌های انقلابی مجلس پیشین بوده و به این هدف هم دست یافته‌اند. این ادعایی است که نباید آن را جدی گرفت. اگر از تیم آقای لاریجانی صرف‌نظر کنیم، اصولگرایان حداقل 118 رای قطعی در این مجلس دارند و این نسبت به تعداد اعضای فراکسیون اصولگرایان در مجلس پیشین اگر بیشتر نباشد کمتر نشده است.
5- آخرین نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که دولت مسلما به میزانی که توقع داشت از مجلس نصیب نبرده است. تا امروز، دولت‌هایی که در 4 سال اول مسؤولیت خود قرار داشته‌اند، قاطعانه نخستین انتخابات مجلس در دوران کاری خود را برده‌اند و دولت آقای روحانی شاید تنها دولت پس از انقلاب است که در این کار به‌وضوح ناکام مانده است. با این حال، دولت اصرار دارد بگوید اکثریت مجلس از آن اوست. حتی اگر این ادعا را جدی بگیریم، مهم‌ترین پیام آن این است که در برخی حوزه‌های انتخابیه مردم به کسانی رای داده‌اند که تصور می‌کرده‌اند از طریق همکاری با مقام‌های دولتی محلی می‌توانند برخی گره‌های کور معیشتی- خدماتی را بهتر و سریع‌تر باز کنند. تخمین‌ها نشان می‌دهد در واقع، رای به کاندیدای حامی دولت بیشتر به معنای «تقاضای کار بیشتر از دولت» و «گرفتن بهانه‌ها از آن» بوده تا حمایت خالص از ایده‌های سیاسی دولت که در برخی شهرستان‌ها مسلما بی‌معناست. بنابراین اگر دولت مدعی است اکثریت مجلس را در اختیار دارد باید لوازم این ادعا را که از جمله آنها سرعت گرفتن روند حل مشکلات مردم است نیز بپذیرد.

 

گروه سیاسی: محموله 32 تنی آب سنگین ایران به آمریکا ارسال نشد. این محموله که در راستای برجام و برای اطمینان یافتن آمریکایی‌ها از انسداد تمام مسیرهای منتهی به سلاح هسته‌ای، قرار بود به آمریکا ارسال شود؛ گویا به دلیل ماجرای اخیر دستبرد به 2 میلیارد دلار اموال ایران در سیتی‌بانک نیویورک، از ارسال آن جلوگیری شده است. علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی در این‌باره گفته است دلیل جلوگیری از ارسال این محموله این بوده که ممکن بود آمریکایی‌ها بدعهدی کرده، محموله آب سنگین را مصادره و از پرداخت پول آن به ایران امتناع کنند. این در شرایطی است که عباس عراقچی مدعی شده بود پرداخت پول آب سنگین ایران در شرف انجام است. اما اظهارات علی‌اکبر صالحی این گمانه را مطرح کرده که ایران در پاسخ به دستبرد
2 میلیارد دلار از اموال ایران، مانع ارسال محموله آب سنگین خود به آمریکا شده است. جلوگیری از ارسال محموله آب سنگین ایران در شرایطی است که وندی شرمن، مذاکره‌کننده ارشد آمریکایی‌ها در مذاکرات ایران و 1+5 اخیرا در گفت‌وگویی تصریح کرد خرید آب سنگین ایران، آمریکا را از بسته شدن تمام مسیر‌های احتمالی برنامه هسته‌ای ایران به سمت سلاح هسته‌ای مطمئن کرده است.
اما خبر علی‌اکبر صالحی از ماندن این محموله تا اطلاع ثانوی خبر می‌دهد. در واقع شاید ایران به دنبال آن است ابتدا پول خرید این محموله را دریافت کرده و سپس آن را به آمریکایی‌ها تحویل دهد. علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی دوشنبه هفته جاری در حاشیه امضای قرارداد همکاری این سازمان با پژوهشکده صنعت نفت در پاسخ به پرسش خبرنگار خبرگزاری صداوسیما درباره زمان تحویل محموله آب سنگین به آمریکایی‌ها گفت: پس از دستبرد آمریکایی‌ها به دارایی
2 میلیاردی کشورمان از همکارانم خواستم از ارسال محموله آب سنگین به آمریکا خودداری کنند و جلوی آن را بگیرند تا تکلیف روشن شود. وی افزود: ممکن بود محموله آب سنگین به آمریکا برود و هم محموله را مصادره کنند و هم پولش داده نشود و این می‌توانست مشکلی را بویژه برای افکار عمومی ایجاد کند. صالحی تصریح کرد: به علت بی‌اعتمادی که به آمریکایی‌ها بود و پس از دستبرد آنان به دارایی 2 میلیارد دلاری ما این بی‌اعتمادی بیشتر شد گفتیم تا تکلیف واریز شدن پول خرید این محموله و بقیه امور روشن نشود محموله را ارسال نخواهیم کرد. وی گفت: ما طبق برجام تعهد داریم مازاد بر 130 تن آب سنگین تولیدی خود را برای فروش پیشنهاد دهیم و اگر کشوری آماده است بخرد، اما این بدان معنی نیست که اگر کسی نخرد دیگر چاره‌ای نداریم بلکه مانند سابق فرض می‌کنیم خریداری نیست و آب سنگین را تولید و ذخیره می‌کنیم.  صالحی افزود: خودشان می‌دانند اگر بخواهند ما آمادگی داریم مازاد بر 130 تن آب سنگین تولیدی خود را بفروشیم و اگر هم نخواستند ما مانند قبل آب سنگین را تولید و ذخیره می‌کنیم.
عراقچی: معامله تمام شده است!
این اظهارات صالحی در حالی است که همان روز دوشنبه، عباس عراقچی درباره مذاکرات برای فروش آب سنگین به آمریکا گفت این معامله تمام شده است! به گزارش فارس، او گفت: درباره آب سنگین، ما مازاد آب سنگین خود را در بازارهای بین‌المللی به فروش می‌رسانیم که این هم فروش یک کالای بسیار ویژه است که هر کشوری قدرت تولید آن را ندارد و هم اینکه بدین وسیله رسمیت توانمندی‌ ایران در تولید آب سنگین شناسایی می‌شود. وی افزود: کشور آمریکا متقاضی 32 تن آب سنگین است و با کشور روسیه هم در حال مذاکره برای فروش تقریبا همین مقدار آب سنگین هستیم. کار معامله با آمریکایی‌ها به اتمام رسیده و همانطور که سازمان انرژی اتمی ایران اعلام کرده است درباره نحوه پرداخت منتظر هستیم اطمینان کامل حاصل شود و اول پول به حساب سازمان انرژی اتمی واریز شود و بعد کالا تحویل خواهد شد تا در این زمینه اطمینان پیدا کنیم، چون منشأ پول آمریکایی است، گرفتار بحث‌های مربوط به استرداد، مصادره و اینها نشود. معاون وزیر امور خارجه ادامه داد: وقتی پول به حساب سازمان انرژی اتمی واریز شود و تا جایی که من خبر دارم در شرف انجام است، انتقال صورت می‌گیرد. رئیس ستاد پیگیری اجرای برجام اضافه کرد: طبق برجام متعهد هستیم مازاد آب سنگین خودمان را برای فروش به بازارهای بین‌المللی عرضه کنیم و اگر خریداری پیدا شد به آن خریدار تحویل خواهیم داد، اگر هم پیدا نشود به هر حال کالایی است که نزد خودمان باقی خواهد ماند تا وقتی که مشتری برای آن پیدا شود. وی گفت: کارخانه آب سنگین ما همچنان به تولید آب سنگین ادامه می‌دهد، این کالای بسیار ویژه‌ای است و خریدار هم در دنیا زیاد دارد. همان‌طور که تا الان 32 تن از آن را فروخته‌ایم و برای فروش 40 تن دیگر نیز در حال مذاکره هستیم، در آینده نیز ان‌شاءالله با کشورهای دیگر اگر لازم باشد درباره فروش آب سنگین مذاکره می‌کنیم.