رضا صادق‌زاده: بهاییان در تاریخ معاصر به خاطر خیانت‌هایی که در حق ملت ایران مرتکب شدند و تلاش برای ایجاد تفرقه در جامعه مسلمانان، همیشه با بدبینی و برائت مردم مسلمان و شیعه ایران مواجه بودند. این نفرت هنگامی که چنگال این فرقه استعمارساخته، به خون یکی از شریف‌ترین رجال در تاریخ معاصر ایران، یعنی «میرزا تقی‌‌خان امیرکبیر» آلوده شد، دوچندان شد.
از این دست جنایات و خیانت‌های نابخشودنی در تاریخ کوتاه این فرقه از دوران قاجار و پهلوی و حتی در دوران انقلاب اسلامی، بسیار می‌توان مثال زد. اما اخیرا این اقلیت مزدور در خدمت‌رسانی به اهداف اربابان غربی- صهیونیستی خود وارد فاز جدیدی از عملیات فرهنگی و تبلیغاتی شده‌اند. با نگاهی اجمالی به عناوینی که این روزها یا در صدر یا در حاشیه اخبار رسانه‌ها مشاهده می‌شود، می‌توان یک جریان کاملا مهندسی‌شده را شناسایی کرد. کسی که اولین حلقه از این جریان را به حرکت درآورد، طبق معمول یکی از اعضای خاندان هاشمی است که چند سالی است پرچم پیشگامی در واپس‌گرایی به سمت اسلام‌زدایی و ضدانقلابی‌گری را برافراشته‌اند. از آنجا که متاسفانه اعضای این خاندان تبدیل به سلسله‌جنبان‌ بدعت‌های نامبارک شده‌اند، می‌شد حدس زد حرکت فائزه هاشمی در دیدار با بهاییان و نشستن زیر تابلوی عبدالبهاء، باید اولین اقدام از این دست باشد.
اما این جریان جدید چیست و در غایت خود کدام هدف را نشانه‌گذاری کرده است؟ همانطور که آمریکایی‌ها بارها تصریح کرده‌اند و برخی با برساختن واژگان جدید، مانند برجام دو و سه و... بر آن صحه گذاشته‌اند، آمریکا پس از فتح سنگر دیپلماسی ایران در قضیه هسته‌ای، طبق پیش‌بینی‌ها، دست از کار نکشیده و اعمال فشار در عرصه‌های دیگر را در اولویت قرار داده است. در یک جبهه، تحت تاثیر قرار دادن سیاست‌های نظامی ایران در عرصه موشکی و جنگ با تروریسم مورد توجه آمریکا قرار گرفت که برخلاف صحنه دیپلماتیک توفیق چندانی نصیبشان نکرد. برای همین تمرکز بر پرونده حقوق بشر در ایران، با قدرت هر چه تمام‌تر کلید خورد چرا که آمریکایی‌ها هیچ زمانی را برای گشودن قفل‌های خود در ایران، از زمان حال مناسب‌تر ندیده‌اند. لذا دوباره «تقسیم وظایف» آغاز شد و این‌بار فائزه هاشمی مامور روشن کردن چراغ اول بود. پروژه جدید، طرح کردن و برجسته‌سازی بهاییت به عنوان یک اقلیت مظلوم با حقوق تضییع‌شده در جمهوری اسلامی بود.
زمانی که اوباما، «نسیم کورش»، یکی از اعضای فرقه بهاییت را به عنوان مشاور خود در امور دینی انتخاب می‌کند، قطعات این پازل تکمیل می‌شود. همانطور که مهدی هاشمی در تقسیم وظایف خانوادگی مامور پیگیری تصویب تحریم‌های جدید توسط آمریکا علیه مردم کشورش بود، اینجا نیز فائزه هاشمی احتمالا به دنبال سازماندهی فشار خارجی به مردم ایران به بهانه‌های حقوق بشری است. در واقع گام اول که آوردن بهاییان به تیتر یک اخبار بود به این ترتیب انجام پذیرفت.
فاز دوم طبق معمول در شبکه‌های مجازی کلید خورد. داستان‌سرایی کاربران بی‌نام و نشان یا نشان‌دار شبکه‌های مجازی درباره دوستان بهایی‌شان که اتفاقا چقدر مهربان و بی‌آزار و دوست‌داشتنی هستند! شبکه اجتماعی توئیتر که در جامعه ایران به دلیل ماهیت فنی و محتوایی با اقبال چندانی مواجه نیست و غالبا محل تجمع بهاییان و مخالفان نظام است، عمده‌ترین محتوای حقوق بشری را علیه ایران و به نفع بهاییان تولید کرد.
رسالت انتقال اخبار بهاییان از توئیتر به فضای مجازی عمومی، مانند شبکه تلگرام را برخی کاربران مزدبگیر مقیم واشنگتن برعهده گرفته و پوشش آن را تکمیل کردند. اینکه توئیتر را محل تجمع عناصر ضدانقلاب دانسته‌ایم به این خاطر است که برخلاف مشی شبکه‌های اجتماعی که فراهم کردن بستر مبادله اطلاعات و نظرات به طور آزاد است، توئیتر بارها و با سوگیری به داغ شدن اخبار طیف ضدانقلاب کمک کرده یا از داغ شدن اخباری مانند نامه رهبر معظم انقلاب به جوانان غربی به هر نحوی (از جمله معلق کردن شناسه‌های کاربری که به این نامه اشاره می‌کردند) جلوگیری کرده است.
اما فاز سوم مرحله علنی کردن بهاییت است. این همان مرحله‌ای است که غرب در آن مهارت بسیاری دارد، یعنی همراه کردن افکار عمومی از طریق همذات‌پنداری با چهره‌های معروف (یا به‌اصطلاح همان ستاره‌ها). آمریکا به طور خاص، در پیشبرد اهداف فرهنگی خود روی فرش قرمز، به اندازه پیشبرد اهدافش روی پرده نقره‌ای موفق عمل می‌کند. گلشیفته فراهانی، بازیگر شکست‌خورده‌ای که در چند سال گذشته از نبود نقش و عدم دریافت پیشنهاد کاری شکوه سر داده بود، ناگهان طی یکی- دو سال به اوج حضور خود در فیلم‌ها، تئاترها و جشنواره‌ها رسیده و به اخبار سینما بازمی‌گردد، به طوری که نمی‌تواند ذوق‌زدگی خود از حجم پیشنهادات را در مصاحبه با بی‌بی‌سی فارسی پنهان کند.  از قضا پس از دیدار فائزه هاشمی با بهاییان، گلشیفته فراهانی در مصاحبه‌ای با خبرنگار سابق روزنامه «کارگزاران» و فعلی اتاق خبر «من و تو»، روی فرش قرمز کن، از درس‌هایی سخن می‌گوید که از مادر بهایی خود آموخته است. اهمیتی ندارد گلشیفته فراهانی چه میزان در جامعه ایران مورد اقبال باشد، همین مقدار کافی است که شنونده خبر پس از فهمیدن اصل و نسب بهایی چهره‌ای که سال‌ها می‌شناخته از خود بپرسد: «دیگر چه کسی بهایی است؟» به محض آنکه این سوال به ذهن متبادر شود به دنبال آن این توهم شکل می‌گیرد که شاید جمعیتی کثیر از بهاییان «نهان روش» بین ما زندگی می‌کنند. این مرحله که احتمالا ابعاد دیگری از آن، در روزهای آینده آشکار خواهد شد (علنی کردن بهاییت برخی چهره‌ها) برای آداپته و بی‌تفاوت کردن افکار عمومی در مواجهه با بهاییت است. اما چه نیازی به این کار است؟ از آنجا که جمهوری اسلامی بر معتقدات اسلام ناب شیعی بنا شده است، ضربه زدن به آن به سست شدن بنیان‌های انقلاب اسلامی می‌انجامد. حمایت از بهاییان در 3 محور این هدف را محقق می‌کند.
محور نخست که بسترهای آن از اوایل انقلاب با تهاجم فرهنگی فراهم آمده، سعی بر آن داشته تا با نهادینه کردن مؤلفه‌های سکولاریزم و لامذهبی بین مردم، آنها را نسبت به معتقدات و آرمان‌های انقلاب اسلامی و شیعه بی‌تفاوت کند. در این صورت است که عکس‌العمل درخور و مناسب با فعالیت‌های ضداسلامی و ضدشیعی بهاییان اتفاق نخواهد افتاد.
با گسترش بهاییت یا حداقل القای تکثر پیروان این فرقه، تساهل و تسامح نسبت به اعضای آن تحت عنوان دفاع از آزادی بیان قوت می‌گیرد. در این مرحله اعضای فرقه بهاییت، توهین به مقدسات و ارزش‌های اسلام بویژه شیعه را به شکل سازماندهی‌شده و گسترده آغاز می‌کنند. از جمله این تحرکات موهن و نفرت‌انگیز می‌توان به اقدام بی‌شرمانه شادی صدر که مدعی فعالیت برای حقوق بشر (بخوانید حقوق بهاییان) و از همکاران سابق فائزه هاشمی در روزنامه «زن» است اشاره کرد که به نمادهای عاشورایی در صفحه رسمی اینستاگرام خود توهین می‌کند و تقدس‌زدایی از دین (امر مقدس) را جوهره مدرنیته می‌داند. هر چند بسیاری سعی کردند او را متقاعد کنند توهین به امر قدسی جوهره مدرنیته نیست ولی او به‌درستی به جوهره راستین مدرنیته پی برده است.
تنها یک مشکل اساسی در این بین مطرح است: باید پرسید آیا تقدس «فرقه بهاییت» برای شادی صدر، از شمول مدرنیته خارج است؟ چطور است که او برای تحقق روح مدرنیته روی تصویر «عبدالبهاء» نمی‌نشیند؟ اگر مدعی هستند بهاییت اقلیتی است با حقوق تضییع‌شده که نیاز به حمایت دارد چطور است نظرشان را به اقلیت شیعه در جهان اسلام جلب کنیم که روزانه عربستان و کارگزاران سلفی و داعشی‌اش به فجیع‌ترین شکل و با بمب‌های آمریکایی آنها را مظلومانه به خاک و خون می‌کشند و این جنگ دامن اهل سنت را نیز در سایر ممالک اسلامی گرفته است. نمی‌توان پذیرفت امثال شادی صدر به تقدس‌زدایی ایمان داشته باشند، چرا که خود مدرنیته یک «دین» با خط قرمزهای مقدس است. این خط قرمزها را در مواضع و سخنان رهبران غربی آنجا که درباره رژیم صهیونیستی و هولوکاست سخن می‌گویند می‌توان دید.  آمریکایی که اکنون تفکر لیبرال- سرمایه‌داری در آن یکه‌تازی می‌کند، در دوران جنگ سرد و عصر مک‌کارتیسم معارضانی داشته که سرکوب شدند و شعار آزادی بیان، تقدس لیبرال- سرمایه‌داری را چاره‌ نکرد. از این رو آزادی بیان در حمایت از بهاییان را نمی‌توان چیزی بیش از یک شعار رسوا و نخ‌نما و بی‌مفهوم دانست که تنها با هدف ضربه زدن به اعتقادات شیعیان مطرح می‌شود.
آمریکا در تلاش است افکار عمومی مردم ایران را در یکی از این دو جهت متقاعد کند تا به هدف خود نائل آید:
الف- اینکه مردم ایران نسبت به معتقدات خویش و توهین به آن بی‌تفاوت باشند.
ب- اینکه آزادی بیان یعنی سکوت در مقابل توهین به تشیع و احترام به معتقدات بهاییان، سکولارها و در یک کلام غربگرایان و صهیونیست‌ها. این مشابه همان جریانی است که در اروپا و در نسبت با مقدسات مسیحی به وجود آمده و اقلیتی از صهیونیست‌ها با رسانه‌ها و فیلم‌های تولیدی خود، مسیح و دیانت مسیحی را مورد هجمه و توهین قرار داده و می‌دهند.
بهاییت به خاطر ماهیت استعمارساخته آن از دیرباز یک ابزار برای اعمال سیاست‌های خصمانه غرب در قبال دین، آزادی، تمامیت ارضی و استقلال ایران بوده است. تسلط بهاییان بر افکار عمومی، مراکز تصمیم‌سازی و حتی پایگاه قدرت در زمان پهلوی، می‌توانست اهداف غرب را در کامل کردن حلقه تسلط خود بر جهان محقق کند. اندیشه بلند و افق نگاه امیرکبیر که با قدرت در مقابل این بدعت ایستاد و جان خویش را تقدیم این راه کرد، آگاهی تاریخی ایرانیان در تقابل با این فرقه دروغین و گمراه را اثبات می‌کند.  هر چند اقدام فائزه هاشمی در تجلیل از بهاییت یا علنی کردن بهاییت توسط چهره‌های شناخته‌شده، امیدی موقت به توفیق این فرقه در بین خودشان ایجاد می‌کند ولی از 3 منظر دارای برکات است:
اول آنکه نقاب نفاق را از چهره‌ها برمی‌دارد و مهره‌هایی را که سال‌ها از درون نظام تیشه به ریشه آن می‌زدند، نزد مردم بی‌آبرو می‌کند.
دوم طرح عقاید بهاییت فرصت مغتنمی را برای نقد علمی آن فراهم می‌آورد و دیگر نیازی نیست افکار عمومی برای شناخت بهاییان به داستانسرایی بهاییان درباره خوبی خودشان اکتفا کند.
سوم آنکه حماقت بهاییان در توهین به مقدسات شیعه بویژه واقعه عاشورا، هر چند بسیار دردناک و غیرقابل تحمل است اما تاریخ اسلام نشان داده هر زمان دشمنان شیعه کمر به هدم و نابودی واقعه کربلا بستند، با روسیاهی از صفحه تاریخ پاک شده یا در زمره اشقیا در تاریخ جاودانه شدند.
اکنون که بهاییان در تلاش هستند خود را بیش از پیش بشناسانند بهترین زمان است تا مورخان و دین‌شناسان به تحلیل ابعاد تاریخی شکل‌گیری این گروهک پرداخته و کارکردهای آن را برای پیشبرد اهداف غرب تبیین کنند.

حسن روانشید*: برای شرکت در یک جلسه مهم با اولین پرواز به مسقط رفتم و پس از پایان کار و امضای قرارداد مهم صادراتی، 24 ساعت بعد به‌ تهران مراجعت کردم، ساعت ۵ صبح هواپیما در فرودگاه بین‌المللی امام به زمین نشست و من باید ساعت ۱۱ صبح در جلسه هیأت مدیره شرکت در اصفهان حاضر می‌شدم و گزارش سفر را برای تصمیم‌گیری نهایی ارائه می‌دادم، فرودگاه در آن ساعت از صبح به خاطر ورود و خروج پروازهای خارجی بسیار شلوغ بود. فرصت زیادی نداشتم، باید سریع حرکت می‌کردم، به یکی از آژانس‌های کرایه فرودگاه رفتم و تقاضای تاکسی برای رفتن به اصفهان را کردم، مسؤول دفتر کارتی به من داد و شماره‌ای را صدا زد، مرد میان‌سالی که همه موهایش سفید شده بود از اتاق انتظار رانندگان به‌طرف من آمد و کارت را از من گرفت، به‌سوی پارکینگ راهنمایی‌ام کرد. یک دستگاه زانتیای مشکی‌رنگ انتظارم را می‌کشید. در را باز کرد تا سوار شوم و پس از بستن آن گفت: لطفاً کیف‌تان را روی صندلی عقب بگذارید و کمربندتان را ببندید. خیلی مؤدب و متین بود. قیافه و رفتارش نشان می‌داد جهان‌دیده و در این کاری که می‌کند حرفه‌ای شده است. بلافاصله پشت فرمان نشست و بعد از بستن کمربند و میزان کردن آیینه و گذاشتن عینک و گفتن بسم‌الله حرکت کرد. پرسید عجله دارید؟ به سن و سالش نگاه کردم و ترسیدم بگویم بله ولی چون باید ساعت ۱۱ صبح در جلسه باشم گفتم نه زیاد. سه- چهار ساعتی وقت دارم. گفت بسیار خب! ان‌شاءالله می‌رسانم‌تان. اشاره به جلوی داشبورد کرد و گفت فلاسک‌ چای، لیوان یک‌بار مصرف، ظرف پسته و قند و پولکی آنجاست. هر وقت میل داشتید بفرمایید. گفتم نه! در هواپیما صرف شده، اگر اجازه دهید می‌خواهم یک‌ساعتی بخوابم. رادیو را خاموش کرد و گفت، حتما بخوابید من هم در کمال سکوت رانندگی می‌کنم. پس از یک‌ساعت خواب خوب، نزدیکی‌های دلیجان از خواب بیدار شدم. مجدداً از من خواست چای میل کنم، گویا خودش هم دلش چای می‌خواست، فلاسک را برداشتم و
2 لیوان چای خوشرنگ و عطرریخته روی داشبورد گذاشتم، پرسید عمان تشریف داشتید. گفتم: بله! برای کار اداری رفته بودم. گفت خوش به حال‌تان، این فرصت‌های طلایی کشورمان را از دست ندهید. پرسیدم منظورتان چیست؟ گفت: منظوری ندارم اما در چهره شما خودم را در دهه 60 می‌بینم که بر اثر غفلت و ندیدن فرصت‌های داخلی به دامن بیگانه پناه بردم. برایم جالب بود، پرسیدم: فرصت‌های داخلی؟ گفت: بله! اگر خسته نیستید برای اینکه حوصله‌تان سر نرود می‌توانم تعریف کنم که تجربه‌ای باشد تا خدای ناخواسته مسیر را اشتباه نروید. گفتم: بسیار خب! گوشم با شماست. لیوان چای را از روی داشبورد برداشت و بدون قند یک‌نفس نوش جان کرد و گفت: ببخشید! من دیابت دارم، شیرینی نمی‌خورم و ادامه داد: دهه 60 من تازه از سربازی آمده بودم و چون کاری نداشتم به کمک یکی از دوستان پدر مرحومم به جزیره کیش رفتم تا در بازسازی تنها هتل باقیمانده و ویران‌شده آن کار کنم، جوان بودم و کار هم بسیار سخت و پیچیده، پس از 2 سال هتل تکمیل و افتتاح شد و این جوان خام بر اثر تلاش شبانه‌روزی به مردی باتجربه در ایجاد هتل و هتلداری مدرن تبدیل شد. قرارداد پیمانکار خاتمه یافت و من به تهران بازگشتم. حالا یک حرفه فراگرفته بودم. یکی از تجار که در این مدت چند بار به کیش آمده بود تا سرمایه‌گذاری کند، با من آشنا شد و از من خواست در صورت تمایل به دفترش در تهران سری بزنم، با مشورت و به‌اتفاق پدرم به دفتر او رفتم و با استقبال فراوان روبه‌رو شدم. مالک یکی از هتل‌های ۴ ستاره تهران بود که بر اثر عدم مدیریت در حال تعطیل شدن بود. گفت می‌خواهد این هتل را راه‌اندازی کند و از من خواست کمکش کنم و در سود آن نصف نصف شریک باشم. قبل از من پدرم قبول کرد و من هم ناچار پذیرفتم. قرارداد نوشته و به شهادت پدرم به امضای طرفین رسید و از صبح روز بعد کار شروع شد. هتل پس از یک ‌سال کار شبانه‌روزی من به‌عنوان مدیر، شهره عام و خاص شد تا جایی که اکثر اوقات حتی یک اتاق خالی چارترنشده هم نداشت. همه بازرگانانی که بعد از قبول قطعنامه بین ایران و عراق به تکاپو و تلاش برای ارتباط اقتصادی با دنیا افتاده بودند، اتاق‌های هتل را برای اقامت نمایندگان خارجی پیش‌خرید می‌کردند. در این روزها، مردی ایرانی چند بار از ترکیه به این هتل آمد و مرتب از من می‌خواست تا به ترکیه بروم و آنجا کار کنم یا مرا به آمریکا بفرستد. این مرد از هوش و استعداد و تلاش من زیاد تعریف می‌کرد و بالاخره موفق شد زیر پوست من نفوذ کند. سراغ صاحب هتل یعنی همان شریک کاری رفتم و از او خواستم با من تسویه‌‌حساب کند. پدرم و شریک کاری‌ام خیلی تلاش کردند مرا از انجام این کار منصرف کنند اما نشد. ناچار پای میز محاسبه رفتم و شریک و صاحب هتل 50 هزار دلار در 5 دسته یکصد عددی بابت نصف سود یک‌ساله درآمد هتل به من داد. با اولین پرواز در حالی‌که 50 هزار دلار پول در کیف‌دستی خود داشتم به استانبول رفتم. آن دوست ایرانی در فرودگاه منتظر من بود، مرا به هتلی 3 ستاره برد، سوئیتی در اختیار من گذاشت و از من خواست شب‌هنگام برای صرف شام و مذاکره پیرامون برنامه به رستوران مقابل هتل بروم. من هم برای اینکه پولی برای مخارج ضروری همراه داشته باشم یک بسته از 100 دلاری‌ها را در جیبم گذاشتم و به وعده‌گاه رفتم. یک‌ساعتی معطل شدم اما از او خبری نشد. به شماره‌ای که از او داشتم زنگ زدم اما کسی گوشی را برنداشت. ‌ناچار به هتل برگشتم اما با کمال تعجب دیدم در اتاقم باز است. وارد شدم. هیچ‌کس نبود؛ کیف دستی‌ام را هم ندیدم. سراغ رزروشن هتل رفتم و موضوع را گفتم. تابلویی را بالای سرش نشان داد که به زبان انگلیسی و ترکی روی آن نوشته‌ شده بود: امانات خود را به صندوق بسپارید والا هتل هیچ مسؤولیتی درباره مفقود شدن آن ندارد. تا صبح ده‌ها بار تلفن آن مرد را گرفتم اما کسی جواب نداد. تنها سرمایه من همان دسته 10 هزار دلاری بود که در جیب کتم داشتم. همه اسناد و مدارک، حتی گذرنامه‌ام در آن کیف‌دستی بود که حالا مشخص شد به سرقت رفته است. هزینه یک هفته اقامت در هتل را قبل از ورود پرداخت کرده بودم و از این نظر خیالم راحت بود. برای مخارج ضروری مقداری نیز از ایران آورده بودم که در جیبم بود. صبح فردا سراغ کارمند شیفت روز هتل که یک جوان ایرانی بود رفتم و ماجرا را برایش تعریف کردم و از او خواستم کمکم کند تا شکایت کنم. لبخندی زد و گفت: از شکایت و پیگیری بگذر که چیزی دستت را نمی‌گیرد. بهترین راه برای تو خارج شدن از این کشور است. گفتم: اما به کجا بروم، دیگر روی بازگشت به ایران را ندارم، با همه خداحافظی کرده‌ام. تازه گذرنامه و حتی کارت شناسایی هم ندارم. آن جوان گفت من یک نفر را می‌شناسم که می‌تواند تو را به هرکجای دنیا که خواستی ببرد. پرسیدم چطور؟ گفت نمی‌دانم ولی خیلی‌ها به این هتل آمدند و وضعیت تو را داشتند و هم‌اکنون در اروپا و آمریکا زندگی می‌کنند. گفتم: این یک نفر را که می‌گویی ایرانی نیست؟ گفت: نه ترک است و کارش هم حرف ندارد. اگر بخواهی می‌توانم به دفترش زنگ بزنم که به اینجا بیاید. قبول کردم و همان شب این ترک که فارسی را بخوبی صحبت می‌کرد به هتل آمد و آن جوان ایرانی رزروشن که حالا وقت استراحتش بود ما را به رستوران مقابل هتل به شام دعوت کرد. آن مرد ترک از من پرسید به کدام کشور می‌خواهی بروی؟ گفتم اگر بشود آمریکا. پرسید: چقدر پول‌ داری؟ گفتم همه موجودی و اسناد و گذرنامه‌ام را برده‌اند ولی اگر نیاز شد می‌توانم از ایران درخواست کنم برایم بفرستند. گفت: 10 هزار دلار می‌گیرم، تو را به خاک مکزیک در مرز ایالت تگزاس می‌رسانم. گفتم: ولی گذرنامه. حرفم را قطع کرد و گفت: همه‌ چیز با من است. ما قاچاق می‌بریم نه رسمی. حواسم را جمع کردم و گفتم مسیر حرکت کجاست؟ گفت اول با قایق موتوری به قبرس جنوبی می‌رویم و بعد از آنجا با کشتی باری در لباس جاشو حرکت کرده و در نهایت از طریق مکزیک به نوادای آمریکا می‌رسیم. گفتم: حرفی ندارم اما پول را هزار دلار هزار دلار پرداخت می‌کنم. قبول کرد و گفت: اولین هزار دلار در قبرس و بقیه در طول مسیر. نمی‌خواهم شرح 3 ماه دربه‌دری تا رسیدن به نوادا را بدهم اما به قولش عمل کرد و یک گروه 15 ‌نفری را به آنجا رساند. 24 سال در آمریکا بودم اما آخرین شغلی که توانستم داشته باشم رانندگی شیفت شب یک تاکسی در هوستون تگزاس بود. سال 90 با خودم خلوت کردم و دیدم هیچ ‌ندارم، نه زن، نه بچه، نه پول، نه کار، نه وطن، جنون وجودم را گرفته بود. خودم را به نیویورک رساندم و سراغ دفتر حافظ منافع ایران رفتم و ماجرا را گفتم و از آنها خواستم با دادن برگه خروج مرا به وطنم بازگردانند. به ایران آمدم و سراغ دوست و شریک هتلدارم که امروز چند هتل در سراسر کشور دارد رفتم و از او کمک خواستم، از من استقبال کرد و گفت هنوز هم می‌توانیم در کنار هم باشیم اما از او خواستم کمکم کند تا به‌عنوان راننده سرویس در فرودگاه امام مشغول کار شوم و بقیه عمر از دست‌رفته خود را اینگونه بگذرانم و این شریک قدیمی و هم‌میهن همیشگی، سخاوتمندانه این اتومبیل نو را برایم خرید و مرا در فرودگاه مشغول به کار کرد. خوشحالم که در این 4 سال صدها نفر را بیدار و هشیار کرده‌ام تا فریب بهشت آرزوها را نخورند که بدانند همین‌جا هم می‌شود کار کرد و بهترین زندگی‌ها را داشت و بهشت آرزوها را ساخت!
*روزنامه‌نگار پیشکسوت

محمدحسن اقتصاد: براساس سابقه و شناخت از سیاست‌های آمریکا، مقاله‌ای را دی‌ماه 94 راجع به برجام که هنوز وضعیت آن واضح نبود در سایت رویش نوشتم که آمریکا مراقب است بعد از برجام بهبودی در اقتصاد کشورمان از این ناحیه به وجود نیاید اما رئیس‌جمهور محترم و مذاکره‌کنندگان با خوشبینی بسیار و بدون توجه به سابقه و عملکرد این دشمن دیرین اسلام و مخالف جدی پیشرفت کشورمان، امید بسیاری به آمریکا داشتند.
اکنون عرض می‌کنم اینکه به گفته مسؤولان به زمان نیاز است تا برجام اجرایی شود، سخنی بی‌پایه و منطق است. گفته‌ها و سیگنال‌های مسؤولان آمریکایی و عمل آنها حاکی از عدم اجرای تعهدات‌شان در برجام است. به چند مورد دقت فرمایید.
1- جان کری، وزیر خارجه آمریکا در جمع کارکنان سفارت‌شان در وین گفت برای نوه‌های‌تان تعریف کنید چطور با ظریف در یک اتاق نشستید و با قدرت متقاعد‌کننده موجب تسلیم او شدید.
2- نمایندگان کنگره آمریکا مدیران بوئینگ را احضار و به آنها گفتند حق معامله با ایران را ندارید.
3- در سفر وزیر نفت هند به ایران که مدتی قبل صورت گرفت، آقای زنگنه گفتند طرف هندی بزودی بدهی 5/6 میلیاردی خود را پرداخت می‌کند حال نخست‌وزیر هند می‌گوید بانک‌های اروپایی راه را برای بازپرداخت بدهی هموار نمی‌کنند. اگرچه اخیراً معاون آسیایی وزیر امور خارجه گفته حدود یک‌میلیارد پرداخت کرده‌اند و تا پایان سال 2016 تمام بدهی را تأدیه می‌کنند اما از این سو رئیس‌جمهور محترم بدون ذکر دستاوردها از برجام تعریف و تمجید می‌کند.  سخنگوی دولت می‌گوید پس از برجام 5/3 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی در 41 طرح انجام شده و سفر 9 رئیس دولت را از برکات برجام برشمرده‌اند. به جای کلی‌گویی بهتر نیست از این 41 طرح چند تا از مهم‌ترین‌شان را برای ملت بیان کنید. به جای تعریف در خلأ، چرا به دستاوردهای ملموس و مهم برجام اشاره نمی‌کنید؟ ضمناً قرار بوده همراه کالا و قراردادهای خود تکنولوژی آن نیز وارد شود لطفاً بفرمایید تا به حال کدام تکنولوژی را اینها وارد کشور کرده‌اند جز کالاهای مصرفی و آرایشی! رئیس کل محترم بانک مرکزی می‌گوید تمام قراردادهای منعقدشده با کشورها قابل اجرا نیست تا موانع بانکی برطرف شود. تمام توان دیپلماسی دولت اعتدال در برد- برد خلاصه می‌شود یعنی امتیاز عملی بده و امتیاز روی کاغذ بگیر.  آقای روحانی در گزارش برجام گفتند در روز اجرای توافق تمام تحریم‌ها لغو می‌شود و نه تعلیق، حال با همان بیان بفرمایند تحریم‌های پولی و بانکی که از عمده‌ترین تحریم‌ها بودند، چرا لغو نشدند؟ در زمان بحث برجام دلسوزان و آگاهان هشدارهای لازم را می‌دادند که دلواپس خطاب شدند! بالاخره آشی که خود پختید و برخی خطوط قرمز نظام را رعایت نکردید و جایزه و مدال و تعریف چاشنی آن کردید نتیجه‌اش نابودی قسمت اعظم برنامه هسته‌ای و خوشبینی بیش از حد به آمریکا بود. شعار مهارت در دیپلماسی با قدرت‌های بزرگ کلاه گشادی بود که بر سر دیپلمات‌ها گذاشتند.  به گفته آقای سیف، به دلایل سیاسی ایران در لیست پولشویی قرار دارد بنابراین هر اقدام برای گشایش امور بانکی تا خارج شدن از این لیست امکانپذیر نیست. تحریم دلاری از سوی آمریکا از این جهت مهم است که مثلاً برای تبدیل دینار به یورو، دینار اول باید به دلار تبدیل شود سپس به یورو، با این طرح عملیات بانکی در حد صفر است. خوشبینی غیرقابل انکار دولت اعتدال به آمریکا  تا این حد است که پرچم آمریکا را در اجلاس مناطق آزاد چابهار افراشته می‌کند به‌رغم اینکه آمریکا نماینده‌ای در آن اجلاس ندارد و خوب است دولت توضیح دهد انگیزه او از این کار چه بوده؟ کوتاه آمدن در مقابل استکبار و تضعیف هسته‌ای و برنامه فضایی و تغییر آرم هسته‌ای از روی اسکناس به میل آمریکا نبوده است؟ اعلام برجام‌های 2 و3 تامین خواست آمریکا نبوده است؟ عقب‌نشینی در مقابل استکبار یعنی ده‌ها قدم جلو آمدن او. ملت ما فهیم، آگاه و شجاع است و اجازه نخواهد داد دوباره خفقان و دیکتاتوری در کشور حاکم و بنیادهای دینی نابود شود و اگر صبر می‌کنند چون رهبرشان بر حفظ وحدت امر کرده‌اند و الا هر چیزی آستانه‌ای دارد.