گروه سیاسی: انتقادهای حسن روحانی از رسانه‌ها روز به روز بیشتر می‌شود. روحانی در تازه‌ترین انتقاد خود علیه رسانه‌ها، عملکرد آنها درباره اقتصاد مقاومتی را زیر سوال برد و گفت: رسانه‌ها به گونه‌ای درباره اقتصاد مقاومتی عمل می‌کنند که انتظارات جامعه بالا می‌رود اما امید جامعه نیز کاهش می‌یابد!
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی ریاست‌جمهوری، حسن روحانی روز چهارشنبه در جلسه هیات دولت با اشاره به فضایل فراوان ماه مبارک رمضان، به نقش ارزشمند رسانه‌ها در پیشبرد سیاست‌های اقتصاد مقاومتی  پرداخت و اظهار داشت: متاسفانه برخی رسانه‌ها در پرداختن به اقتصاد مقاومتی صرفا انتظارات جامعه را افزایش داده و در مقابل، نقش تلاش و کوشش همگانی و امید به آینده را کمرنگ می‌کنند که این اساسا خلاف سیاست‌های اقتصاد مقاومتی است. روحانی تصریح کرد: برای رسیدن به اهداف اقتصاد مقاومتی باید روحیه امید، وحدت و تلاش همگانی را در جامعه ارتقا داد و در چنین صورتی است که شرایط مناسبی برای بهبود وضعیت جامعه  و مردم به وجود می‌آید. به گزارش «وطن امروز»، این اظهارات روحانی نشان می‌دهد او از عملکرد بخشی از رسانه‌ها در حوزه روشنگری درباره اقتصاد مقاومتی ناراضی است، چراکه معتقد است انتظارات جامعه را بالا می‌برند اما همزمان نقش امید و تلاش همگانی را در تحقق اقتصاد مقاومتی نادیده می‌گیرند. این اظهارات روحانی در واقع ناظر بر نگرانی دولت از افزایش انتظارات جامعه از دولت، بدون توجه به تکالیف عمومی جامعه است. این انتقاد روحانی اکنون در حالی نسبت به اقتصاد مقاومتی مطرح می‌شود که پیش از این و در موضوع برجام، درباره نحوه رفتار دولت درباره ضرورت توافق هسته‌ای، بارها مورد انتقاد منتقدان قرار گرفته بود. هم حسن روحانی و هم دولت و حامیان او در افزایش سطح انتظارات جامعه نسبت به موضوع توافق هسته‌ای بسیار نقش داشته‌اند. شعارهای حسن روحانی در دوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری یازدهم یکی از مصادیق افزایش سطح توقعات جامعه بود و متاسفانه این افزایش انتظارات نیز بر یک بستر غیرواقعی شکل گرفت.  شعارهای معروف روحانی مبنی بر رتق‌وفتق مشکلات معیشتی در دوره‌های زمانی کوتاه در افزایش انتظارات مردم در آن مقطع بسیار موثر بود. روحانی در برنامه‌های تبلیغاتی خود از بسته‌های اقتصادی 100 روزه برای بهبودی وضعیت معیشتی جامعه گفت. موضعی که حامیان او، آن را تبدیل به شعار «حل 100 روزه مشکلات» کردند تا بتوانند با ترغیب و تهییج جامعه برای او رای کسب کنند. پس از پیروزی در انتخابات نیز عملکرد دولت به گونه‌ای بود که یک باور غیرواقعی نسبت به اثرگذاری برجام در اقتصاد و معیشت جامعه را ایجاد کرد. دولت در ابتدا با ویرانه‌نمایی وضعیت کشور، برجام را تنها راه نجات کشور از این وضعیت القا کرد. حسن روحانی بارها گفت کشور قبل از او تبدیل به یک ویرانه شده است. او برای توصیف برخی حوزه‌های اقتصادی و معیشتی از اصلاح «دهشتناک» استفاده کرد تا یک تصویر ویرانه از این حوزه‌ها در افکار عمومی شکل بگیرد. البته ترجیع‌بند این رفتار، ادعای «خزانه خالی» بود تا در نهایت تلاش شود افکار عمومی به این سمت سوق داده شود که راهی جز برجام نیست.  همزمان با سیاست سیاهنمایی وضعیت کشور، سیاست «در سبز برجام» در دستور کار دولتی‌ها و رسانه‌های آنان قرار گرفت تا مطالبه افکار عمومی برای توافق هسته‌ای افزایش یابد. آنها نه‌تنها مسائل معیشتی بلکه مسائل زیست‌محیطی و اجتماعی را نیز به برجام گره زدند به گونه‌ای که از موضوعات زیست‌محیطی مانند کم‌آبی تا مسائل اجتماعی مانند ازدواج، به برجام گره زده شد. به‌عنوان نمونه علی یونسی، دستیار ویژه حسن روحانی در اظهارنظری حیرت‌آور مدعی شد با برجام مشکل ازدواج جوانان نیز حل خواهد شد! این رفتار که البته مصادیق آن بسیار است؛ باعث ایجاد یک ذهنیت غیر واقعی نسبت به ماهیت مذاکرات هسته‌ای و میزان اثرگذاری آن بر اقتصاد، و در نتیجه افزایش انتظارات جامعه در این باره شد. این در حالی بود که  براساس گزارش مرکز بررسی‌های استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام در چند سال قبل حداکثر 20 درصد از مشکلات اقتصادی کشور مربوط به تحریم‌هاست و 80 درصد آن به سوءمدیریت در اقتصاد کشور مربوط می‌شود.
از سوی دیگر در حالتی که محتوای برجام- برخلاف وضعیت فعلی- به سود رونق اقتصاد ایران می‌بود نیز؛ براساس برآوردهای کارشناسی بین 3 تا 6 سال زمان برای مشاهده اثرات آن لازم بود اما دولتی‌ها به گونه‌ای رفتار کردند که گویی فردای برجام، باید اکسیر رونق به اقتصاد کشور تزریق می‌شد.
با این حال اما هم برخی مقامات دولتی و هم رسانه‌های حامی دولت به گونه‌ای رفتار کردند که گویی همای سعادت فردای برجام بر بازار و تولید کشور خواهد نشست! این رفتار بویژه در ماجرای نرخ ارز مشهود بود. حامیان دولت بویژه زمان آغاز التهاب بازار ارز به گونه‌ای رفتار کردند که گویی تنها با یک توافق با آمریکایی‌ها، قیمت ارز بویژه دلار فروکش خواهد کرد. به همین دلیل یکی از معیارهای قضاوت مردم درباره اثرگذاری برجام، وضعیت بازار ارز بوده است. در واقع از جمله موارد بسیار مهمی که اکنون افکار عمومی در ایران نسبت به برجام و بانیان آن کاملا بی‌اعتنا و بی‌اعتماد است؛ همین آدرس دادن‌های غلط درباره ماهیت مذاکرات هسته‌ای و نسبت آن با اقتصاد جامعه است.
البته در آن موقع به‌رغم انتقاد دلسوزان، حسن روحانی در این باره گلایه‌ یا انتقادی مطرح نکرد. با این حال اما او اکنون که نسخه اقتصاد مقاومتی برای بهبود وضعیت معیشتی، جایگزین برجام شده، خواستار دقت رسانه‌ها در واقعی نشان دادن وضعیت کشور و تبیین وظیفه و تکالیف همگانی برای تحقق اقتصاد مقاومتی است!

آرمان علوی: سال 1980 در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، جیمی کارتر و رونالد ریگان رقابت تنگاتنگی را برای راه یافتن به اتاق بیضی کاخ سفید در پیش دارند. نتایج نظرسنجی‌ها نشانگر آن است که هیچیک از 2 کاندیدا برتری محرز و مشخصی بر دیگری ندارند. 2 روز مانده به انتخابات، رسانه‌های آمریکایی خبری را ساخته و پرداخته می‌کنند که گروگان‌های آمریکایی در ایران ممکن است آزاد شوند اما پس از مدتی مشخص می‌شود این خبر صحت ندارد.
با معلوم شدن نتایج انتخابات، مشخص می‌شود ریگان پیروزی قاطعی را به دست آورده و غیر از 6 ایالت و حومه کلمبیا، آرای همه ایالت‌ها را کسب کرده است.
تحلیلگران بر این عقیده‌اند مانور رسانه‌ای تیم تبلیغاتی ریگان روی مساله گروگان‌ها در آستانه انتخابات، بحران گروگانگیری را که بعد از مسائلی مانند تورم، آمار جرائم، بیکاری و آلودگی در اولویت‌های  بعد بود، به یک باره به اولویت نخست مردم آمریکا تبدیل و ناتوانی دولت کارتر در حل این مساله را به نماد بزرگ ناکارآمدی و شکست مدیریت جیمی کارتر بدل کرد.
در واقع رسانه‌های همسو با ریگان با درک درست این مساله که بحران گروگانگیری تا روز انتخابات حل نخواهد شد، به یک باره با مانور رسانه‌ای و «برجسته‌سازی» این موضوع، توجه مردم آمریکا را به آن جلب و نحوه عملکرد کاندیدا‌ها در قبال آن را به فاکتوری ارزشمند و سرنوشت‌ساز در انتخابات مبدل کردند. شاید اگر جیمی کارتر اطمینان داشت که می‌تواند تا روز انتخابات گروگان‌ها را به آمریکا بازگرداند، این بار او و رسانه‌های همسویش بودند که می‌کوشیدند با برجسته‌سازی گروگانگیری، آن را به اولویت نخست مردم آمریکا بدل کنند. مساله‌ای که همیلتون جردن، رئیس ستاد انتخاباتی کاخ سفید هم به آن اذعان داشت: «کلید انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در دست کسان دیگری در آن سوی دنیاست که تصمیم و عمل‌شان تا آخرین لحظه قابل پیش‌بینی نیست. برای کار‌تر عجیب بود که سرنوشت انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور بزرگ، نه در شیکاگو یا نیویورک، بلکه در تهران تعیین می‌‏شود». این رویکرد در پرداختن به اخبار، در ادبیات رسانه‌ای دنیا «برجسته‌سازی» لقب گرفته است؛ رویکردی که در آن کوشیده می‌شود با توجه به علایق و منافع رسانه، توجه مردم به یک مساله مشخص جلب شود و دیگر مسائل در حاشیه قرار گیرند.
در رسانه‌های داخلی امروز هم به وضوح می‌توان ردپای آشکار این رویکرد را مشاهد کرد. به عنوان مثال، بی‌تردید هر ناظر بی‌طرفی در جامعه امروز ایران اقرار خواهد کرد مشکل اصلی کشور و اولویت اول مردم، «مساله اقتصاد» و فروعات آن مثل رکود و بیکاری است. رهبر انقلاب و رئیس‌جمهور و دیگر مسؤولان هم این موضوع را به رسمیت می‌شناسند که البته جای انکار نیست. اما آیا در پوشش رسانه‌ای بویژه رسانه‌های نزدیک به دولت، همین اولویت‌بندی رعایت می‌شود؟
یک نگاه اجمالی به ما می‌گوید پاسخ سوال کاملا منفی است. حتی زمانی که صحبت‌های رئیس‌جمهور و وزرا درباره مسائل اصلی چون اقتصاد و بیکاری است، تیترهای اصلی به مسائل دیگر اختصاص می‌یابد تا خدای نکرده مردم به یاد این اولویت دردناک که نگاه‌های منفی را نسبت به دولت پررنگ می‌کند نیفتند؛ سیاست خارجه- بخوانید مذاکرات هسته‌ای- ، مسائل فرهنگی مانند ممنوع‌التصویری محمدرضا شجریان، لغو کنسرت‌ها و حتی مسائل ورزشی. این روز‌ها پربحث‌ترین وزیر دولت، نه وزیر اقتصاد است و نه وزیر صنایع و نه وزیر رفاه، وزیر ورزش است و داستان نقل و انتقالات تیم‌های تهرانی و دخالت گودرزی. تیتر یک روزنامه «ایران» در روزی که رهبر انقلاب در دیدار نمایندگان مجلس بر حل مسائل اقتصادی و بیکاری تاکید کرده‌اند، مصاحبه با شجریان است و پخش نشدن «ربنا»ی شجریان از صدا و سیما. آنچه جریان خاصی از روزنامه‌ها را به یک باره همدست و همداستان می‌کند، تعطیل شدن کارخانه‌ها نیست، لغو شدن کنسرت‌هاست. اشتباه نشود، این نگاشته بر آن نیست که سوگیری مثبت یا منفی درباره لغو شدن کنسرت‌ها یا مسائل دیگر داشته باشد یا این حکم را بدهد که مسائل غیر از اقتصاد ارزش پرداختن ندارد، مساله اینجاست که اولویت پروپاگاندای رسانه‌ای اصلاح‌طلب و حامی دولت منطبق بر اولویت جامعه نیست.
به نظر می‌آید هر چه به انتخابات ریاست‌جمهوری نزدیک‌تر شویم، این رویکرد تشدید خواهد شد. تیم رسانه‌ای دولت و رسانه‌های همسو با آن بخوبی می‌دانند مشکلات اقتصادی، بیکاری و رکود براحتی قابل حل نیست و شاید این مهم، برخلاف وعده‌های 100 روزه و هزار روزه داده شده، تا روز انتخابات نیز حاصل نشود.
از سوی دیگر مشکلات دیگری در کشور وجود دارد که حل آنها به مراتب ساده‌تر است. مشکلاتی از قبیل اعزام تیم‌ملی فوتسال بانوان به جام‌جهانی و تمدید قرارداد کی‌روش و حل مشکلات مالی سرخابی‌ها. مشکلاتی که با برجسته کردن‌شان، حل‌شان را هم می‌توان دستاوردی بزرگ وانمود کرد. از سوی دیگر مشکلاتی در کشور هست که باز هم اولویت نخست جامعه نیست اما به دولت هم بازنمی‌گردد. مشکلاتی مثل لغو کنسرت‌ها و ممنوع‌التصویری هنرمندان که عموما دامنگیر قوه قضائیه و صدا و سیما می‌شود و با برجسته کردن آنها می‌توان فضای دو قطبی در کشور ایجاد کرد که دست دولت را در یافتن مابه‌ازای ناکارآمدی و سوءمدیریت در جبهه مقابل برای انتخابات آتی پر می‌کند. حتی برای این موارد پایگاه معنایی و ارزشی هم ایجاد می‌شود که یکی از مراحل اصلی «برجسته‌سازی» است. لغو کنسرت‌ها تبدیل می‌شود به مصداق قانون‌گریزی و پخش نشدن «ربنا» نمادی از مخالفت با آزادی بیان و هنرمندستیزی تلقی می‌شود.
اما نکته اصلی اینجاست که اگر چه رسانه، بخش عمده‌ای از تصویرسازی فضای جامعه را صورت می‌دهد اما مخاطبان رسانه‌ها، خود نیز در جامعه حضور دارند و تصویر جامعه مستقیما در ذهن‌شان شکل می‌گیرد. برای این مخاطب هوشمند، ولو تیتر اول تمام روزنامه‌های زنجیره‌ای «وا اسفا از غیبت ربنا» باشد، درک این موضوع آسان است که نداشتن افطار و غم نان، بر نشنیدن صدای شجریان ارجحیت دارد. نیک می‌دانند شرمندگی جوان تحصیلکرده بیکار نزد خانواده‌اش، به مراتب سنگین‌تر از غم لغو کنسرت‌هاست.
مردی که پس از 3 سال از عمر دولت، از کار بیکار شده است، هر چند تیتر «شجریان حذف‌شدنی نیست» در برابرش باشد اما صدایی که می‌گفت «اقتصاد را 100 روزه سامان می‌دهیم» در گوشش زنگ می‌زند. بر این منوال، نه از تاک نشان خواهد ماند و نه از تاک‌نشان. نه از رسانه‌هایی که اولویت‌های جامعه‌شان را نمی‌شناسند یا نمی‌خواهند بشناسند آبی برای اربابان رسانه گرم خواهد شد و نه خود ایشان آبرویی نزد مردمان خواهند داشت.

معاون پارلمانی وزیر جهاد‌ کشاورزی با بیان اینکه واکنش من در مجلس مانند واکنش زین‌الدین زیدان در جام‌جهانی بود، گفت: موضوع درگیری سه‌‌‌‌‌شنبه گذشته در مجلس تغییر کاربری زمین ۴۰۰هکتاری مؤسسه تحقیقات برنج منطقه گاودشت حدفاصل بابل و آمل به فرودگاه بود. خلیل آقایی در گفت‌وگو با تسنیم درباره یقه‌درانی و درگیری خود با عزت‌الله یوسفیان‌ملا، نماینده مردم آمل در صحن علنی مجلس با بیان اینکه دیوانه نیستم که پیراهنم را پاره کنم و زین‌الدین زیدان نیز در جام‌جهانی واکنشی مشابه من در برابر دشنام از خود نشان داد، اظهار داشت: در مشاجره سه‌شنبه گذشته هرگز درباره واردات، تولید و کشت برنج که ایشان ادعا کرده‌اند حتی یک کلمه نیز صحبت نشد و اصل موضوع چیز دیگری است. آقایی با ابراز اینکه بهتر است اصل موضوع را خود آقای یوسفیان‌ملا مطرح کند، تصریح کرد: حرف من به وی این بود شما که با رهبر معظم انقلاب دیدار داشته‌ای و بیانات ایشان را درباره ترجیح منافع ملی بر منطقه‌ای شنیده‌ای، چرا امروز می‌آیی یقه من را پاره می‌کنی؟ حضرت آقا به‌طور صریح درباره ترجیح مصالح ملی بر منطقه‌ای برای نمایندگان مثال آوردند که متأسفانه مصداق واقعی آن(درخواست نماینده آمل) است. وی تأکید کرد: ایشان با  هماهنگی من به دفتر وزیر جهاد کشاورزی آمد و با حضور بنده، طرح موضوع کرد و معاونت مربوطه در این‌‌باره توضیحاتی ارائه داد اما ایشان توضیحات را قبول نکرد و آشفته، پرخاشگرانه و ناراحت محل را ترک کرد و زمانی که می‌خواست سوار آسانسور شود، شروع به هتاکی و دشنام دادن کرد. آقایی افزود: ایشان در مجلس پیراهنم را کشید و پاره کرد و من خطاب به ایشان گفتم، «دشنام می‌دهی، یقه پیراهن من را پاره می‌کنی، باج هم می‌خواهی؟ من باج نمی‌دهم و آبرویت را هم می‌برم و این جمله را با صدای بلند گفتم.» البته من نباید صدای خود را در صحن علنی بالا می‌بردم.
 

گروه اجتماعی: ورود ریزگردهای کشور عراق به غرب و شمال غرب کشور طی روزهای آینده سبب کاهش کیفیت هوا و دید افقی خواهد شد. امیرحسین نقشینه، کارشناس سازمان هواشناسی در این باره به میزان اظهار داشت: وجود ریزگردها طی 3 روز آینده در آسمان کشور عراق استمرار خواهد داشت و با وزش باد، این ریزگردها وارد کشور خواهند شد.
وی افزود: این توده‌ها، با حرکت باد وارد بخش‌های غربی و شمال غربی کشور خواهند شد و بر این اساس شاهد ورود ریزگردها به نوار غربی و سپس نیمه غربی کشور خواهیم بود. کارشناس سازمان هواشناسی با اشاره به وضعیت کیفیت هوا در سراسر کشور خاطرنشان کرد: در سراسر کشور شاهد کاهش کیفیت هوا و دید افقی خواهیم بود.نقشینه از غبارآلود بودن آسمان تهران خبر داد و عنوان کرد: با توجه به شرایط پیش آمده، آسمان تهران روز پنجشنبه(امروز) غبارآلود خواهد بود. وی درباره پایداری آلودگی هوا در شهر تهران تصریح کرد: در بعدازظهر پنجشنبه شاهد وزش باد شدید همراه با گرد و خاک در تهران خواهیم بود و طی
3 روز آینده، هوای پایتخت برای گروه‌های حساس ناسالم خواهد بود.
آذربایجان‌شرقی در قرق ریزگردها
این در حالی است که هجوم ریزگردها به آذربایجان‌شرقی باعث ناسالم شدن هوای بسیاری از شهرهای این استان بویژه کلانشهر تبریز شده است. روزهای میانی خرداد امسال برای مردم آذربایجان‌شرقی با حضور میهمان ناخوانده‌ای همراه شده که اکنون چند سالی است بدون دعوت بر آسمان استان ظاهر می‌شود و نفس شهروندان را بند می‌آورد. شاهین رحیم‌اوغلی، رئیس اداره نظارت و پایش اداره کل حفاظت محیط‌زیست آذربایجان‌شرقی از حاکمیت ریزگردها بر آسمان استان بویژه در تبریز خبر داد و افزود: از چند روز گذشته شاهد افزایش غلظت ذرات معلق در هوای آذربایجان شرقی هستیم.
رحیم‌اوغلی درباره کیفیت هوای تبریز طی روز چهارشنبه عنوان کرد: شاخص ریزگردها در تبریز  روی عدد 136 قرار گرفت که میزان بالایی بود و این میزان غلظت، وضعیت هوا را برای گروه‌های حساس در شرایط ناسالم قرار داد.
گفتنی است، براساس نقشه‌های جوی اداره کل هواشناسی آذربایجان‌شرقی غبار و ریزگردها تا 3 روز آینده میهمان آذربایجان‌شرقی خواهد بود.
برای تثبیت منابع گردوغبار دعاکنیم!
همچنین مدیر ملی مبارزه با پدیده گردوغبار سازمان محیط‌زیست تثبیت منابع گرد و غبار داخلی کشور را منوط به تامین 25 هزار میلیارد ریال اعتبار دانسته است که با توجه به شرایط فعلی اقتصادی باید برای بهبود وضعیت اعتبارات دولت دعا کنیم. ضیاءالدین شعاعی، مدیر ملی مبارزه با پدیده گرد و غبار سازمان محیط‌زیست در این باره گفت: از خرداد ماه منشأ گرد و غبار فعال شده و کشور را تحت تأثیر قرار داده است، این شرایط نشان می‌دهد در تیر، مرداد و شهریور از نظر گرد و غبار خارجی وضعیت قابل قبولی نداشته باشیم.  مدیر ملی مبارزه با پدیده گرد و غبار سازمان محیط زیست با بیان اینکه تثبیت منابع گرد و غبار داخلی کشور به 25 هزار میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد، خاطرنشان کرد: طبیعی است با توجه به شرایط کنونی باید دعا کنیم وضعیت اعتبارات دولت بهبود پیدا کند. شعاعی درباره کنترل منشأهای گرد و غبار داخلی کشور یادآورشد: محدوده ارزیابی شده منابع گرد و غبار بالای 5/2میلیون هکتار در کشور  است و مقابله با این پدیده حدود 25 هزار میلیارد ریال اعتبار لازم دارد. مدیر ملی مبارزه با پدیده گرد و غبار سازمان محیط‌زیست بیان داشت: با توجه به اعتبارات تخصیص داده شده از سال 93 اقداماتی را در برخی استان‌ها مانند خوزستان با نهال‌کاری، مدیریت آب و مالچ‌پاشی انجام دادیم و امیدواریم امسال برای سیستان هم تخصیص اعتبار خوبی انجام شود تا بتوانیم بخشی از کار را انجام دهیم.

رضا باقرپور: فردا شب افتتاح یورو  2016 در استاد دوفرانس پاریس، تنها به منزله آغاز نبردی داغ در فوتبال اروپا نیست بلکه یک جنگی امنیتی سراسر حوزه یورو را در برمی‌گیرد. فرانسه با بسیج 90 هزار نیروی امنیتی و نظامی میزبان پانزدهمین دوره جام ملت‌های اروپاست و جلوگیری از حملات تروریستی در این کشور طی یک ماه آتی، برای کاخ الیزه حتی بسیار حیاتی‌تر از قهرمانی خانگی خروس‌هاست. این در حالی است که فرانسه داعش‌زده از زمان حملات تروریستی
22 آبان سال گذشته که به کشته شدن 130 تن در پاریس منجر شد، همچنان در وضعیت اضطراری  به سر می‌برد و علاوه بر معضل تامین امنیت یورو 2016، با بحران سیل بی‌سابقه و فلج شدن بخشی از شبکه راه‌ها به‌خاطر اعتصاب سراسری بخش حمل‌ونقل نیز مواجه است. به این مصائب، مخالفان میلیونی تصویب قانون جدید کار در پارلمان فرانسه را بیفزایید که روز افتتاحیه جام ملت‌ها را بهترین زمان برای پا گذاشتن روی خرخره رئیس‌جمهور فرانسوا اولاند یافته‌اند و برای فردا فراخوان تظاهرات نامحدود در همه شهرها را اعلام کرده‌اند. در چنین شرایط پیچیده‌ای در سایه اختلافات اجرایی پلیس و دستگاه امنیتی فرانسه، شکاف بزرگی در نحوه تامین امنیت بازی‌ها به وجود آمده و در نتیجه تهدید تروریست‌های داعش و ناسیونالیست‌های افراطی اروپایی- که سرنخ هر دو به واشنگتن می‌رسد - همواره در یک قدمی این مسابقات خواهد بود. به همین خاطر یورو 2016  چنان ابعاد امنیتی گسترده‌ای پیدا کرده که از آن به پلیسی‌ترین رقابت ورزشی تاریخ یاد می‌شود. گفته می‌شود فردا شب در دیدار افتتاحیه میان فرانسه و رومانی، صدها تک‌تیرانداز تمام زوایای ورزشگاه استاد دوفرانس و محله سن‌دنی پاریس را زیر نظر دارند و این تازه به جز چند هزار نیروی امنیتی لباس شخصی است که در میان 80 هزار تماشاگر بازی حضور نامحسوس دارند. البته این جو پلیسی کاملا برای هواداران
23 کشور میهمان یورو 2016 محسوس است، چرا که نه‌تنها در هنگام خرید بلیت‌ها و سپس ورود به کشور میزبان، بلکه وقت ورود به ورزشگاه‌ها نیز با چندین لایه تفتیش‌های بدنی مواجه می‌شوند. با همه اینها فرانسوی‌ها از شدت وحشت مجبور شده‌اند غرورشان را بشکنند و مستقیما از همتایان انگلیس‌شان در اینتلیجنس سرویس و اسکاتلندیارد کمک بگیرند. در همان حال ولادیمیر پوتین با تحقیر هر دو کشور، در آستانه دیدار حساس گروه دوم میان تیم‌ملی روسیه و انگلیس، به بهانه رصد امنیت کاروان اعزامی روس، زیردریایی معروف خود را به آب‌های آزاد نزدیک سواحل بریتانیا و فرانسه فرستاده است. این موضوع مقامات لندن و پاریس را بشدت عصبانی کرده است. عصر سه‌شنبه بود که نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا، حضور میهمان ناخوانده روسی را نزدیک آب‌های ساحلی خود در کانال مانش رصد کرد. به گفته مقامات انگلیسی، زیر دریایی اژدرافکن روسی از کلاس «استاری آسکول» است که قابلیت حمل و پرتاب موشک‌های کروز را دارد. به‌رغم اعتراضات مقامات ناتو و دولت‌های فرانسه و انگلیس، این زیردریایی ماموریت دارد تا روز شنبه خود را به آب‌های ساحلی بندر مارسی در جنوب فرانسه برساند، جایی که قرار است تیم ملی روسیه در ورزشگاه ولودروم مقابل تیم‌ملی انگلیس صف‌آرایی کند. پوتین رسما اشاره کرده که این قدرتنمایی بهترین کار برای افزایش روحیه مردمش و همچنین قوت قلب دادن به بازیکنان و اهالی کاروان تیم‌ملی فوتبال روسیه است. حرکتی که بیش از تحریک‌آمیز بودن تحقیرآمیز است، چون پوتین پیش از این بر ناتوانی فرانسوی‌ها در برقراری امنیت در طول یورو 2016 تاکید کرده و خواستار ارائه تضمین‌های لازم به کاروان فوتبال روسیه در مدت اقامتش در این کشور شده بود که طرف فرانسوی توجهی به این نگرانی‌ها نکرد و اکنون کرملین با این اقدام نمادین سعی بر نمایش بی‌لیاقتی فرانسه در برقراری امنیت دارد.
البته آمریکایی‌ها هم در خاطرنشان کردن این بی‌لیاقتی دست‌کمی از همتایان روس خود نداشته‌اند و وزارت کشور ایالات متحده از چند روز پیش رسما به شهروندانش درباره سفر به فرانسه برای تماشای فوتبال قهرمانی اروپا هشدار داده است. آمریکایی‌ها بویژه نسبت به خطری که در محل تجمع هواداران- فن‌زون‌ها- و همچنین کافه‌های خیابانی معروف فرانسه وجود دارد هشدار داده‌اند که محلی کاملا مطلوب برای حملات انتحاری و بمب‌گذاری محسوب می‌شود. وزیر کشور فرانسه هم در پاسخ به هشدار طرف آمریکایی، آب پاکی را روی دست همه ریخت و اعتراف کرد ریسک  میزبانی چنین رویدادی صفر نیست. دولتمردان این کشور به علت ترس از اقدامات تروریستی، حلقه امنیتی در 10 شهر محل برگزاری این رقابت‌ها را تنگ‌تر کرده‌اند. فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهوری فرانسه، چند روز پیش در تایید تهدیدها علیه امنیت کشورش در جریان یورو 2016 گفت: «این خطر همچنان پابرجاست؛ متأسفانه برای مدتی طولانی». اما در حالی که همه تبلیغات رسانه‌های غربی درباره تهدیدات تروریستی جام ملت‌های 2016 پیرامون داعش و گروه‌های تکفیری ظاهرا اسلامگرا چرخ می‌زند، دستگیری یک شهروند فرانسوی در مرز اوکراین و لهستان به اتهام انجام حملات تروریستی در فرانسه همزمان با این مسابقات نگاه‌ها را به خطر دیگری معطوف کرد؛ خطری کهنه در اروپا به نام ناسیونالیسم افراطی یا همان شبه‌نازی‌گری. رئیس سرویس امنیتی اوکراین اعلام کرده  که فرانسوی 25 ساله بازداشت شده، دیدگاه‌هایی منفی درباره اقدامات دولت فرانسه، مهاجرت گسترده، گسترش اسلام در اروپا و جهانی شدن داشته و بارها نیز درباره طرح و برنامه‌ریزی برای انجام حملات تروریستی حرف زده است. به گفته واسیلی گریتساک، این ناسیونالیست افراطی بازداشت شده قصد داشته علیه اماکن مذهبی و مقدس مسلمانان و یهودیان در جریان برگزاری مسابقات فوتبال قهرمانی اروپا در فرانسه، حملات تروریستی انجام دهد. ساختمان‌های دولتی فرانسه از جمله سازمان مالیات نیز از اهداف این حملات بوده است. او که مقادیر زیادی سلاح و وسایل انفجاری و تفنگ‌های کلاشنیکف را در خودرویش به همراه داشته با گروه‌های مسلح در اوکراین در ارتباط بوده و هدفش از این تماس‌ها، خریداری سلاح و تجهیزات انفجاری بوده است.

دکتر رضا شجیع*: اروپا در فاصله‌ای کوتاه دچار چنان تحولات سیاسی و امنیتی شده که باور کردنش دشوار است. 4 سال پیش در چنین روزهایی بزرگ‌ترین دغدغه پلیس اوکراین و لهستان در آستانه یورو 2012، هولیگانیسم و درگیری هواداران تیم‌های ملی برخی کشورها بویژه انگلیسی‌ها بود اما حالا در یورو 2016 فرانسه کار به جایی رسیده که هولیگانیسم آخرین دغدغه است. سطح امنیتی یورو 2016 در تاریخ ورزش جهان کم نظیر و چه بسا بی‌سابقه قلمداد می‌شود. دلایل آن هم مشخص است؛ حادثه تروریستی‌ای که 22 آبان ماه سال گذشته در دیدار دوستانه فرانسه ـ آلمان رخ داد و به طور مشخص، ورزشگاه سن‌دنی را با حضور 80 هزار نفر هدف حمله قرار داد،  صرفا به خاطر تمهید  چندین لایه امنیتی ناکام ماند. حضور شخص فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور فرانسه در آن شب در ورزشگاه نشان از بالا بودن سطح امنیتی داشت. با این حال شنیده شدن صدای انفجار در داخل ورزشگاه و در حین بازی، به خودی خود مثل بمب در جهان صدا کرد. این نشان می‌دهد بازتاب بین‌المللی گسترده و ضریب نفوذ اجتماعی بالای ورزش می‌تواند آن را به چه هدف مهمی برای داعش و سازمان‌های تروریستی تبدیل کند.
پیش‌بینی می‌شود طی یک ماه آینده  5/2میلیون نفر برای تماشای 51  بازی از 24 تیم یورو 2016 به فرانسه بیایند. این جمعیت هوادار از سراسر اروپا و چه بسا جهان و از طیف‌های کاملا مختلفی هستند و تروریست‌ها می‌توانند با پوشش هواداری فوتبال در لباس‌های مختلف تهدیدات‌شان را عملی کنند. در نتیجه، این  بحث، کنترل امنیت این آدم‌ها را سخت‌تر می‌کند. کنترل شامل بسیاری از  افرادی می‌شود که پیشینه فعالیت‌های مرتبط با تروریسم دارند یا شائبه حضور در کشورهای حامی یا درگیر تروریسم  و حتی محله‌های خاصی درباره آنها می‌رود.
همین انفجار اخیر ایرباس 320 هواپیمایی مصر که در دریای مدیترانه سقوط کرد و داعش هم مسؤولیت آن را پذیرفت، پیامی آشکار بود برای تهدید امنیت یورو 2016 چرا که این هواپیما از فرودگاه شارل دوگل پاریس بلند شده بود و این درست به مثابه این است که عامل انتحاری داعش که در فرانسه سوار هواپیما شده، در خود پاریس هواپیما را منفجر کرده است.
براساس آمار رسمی سرویس اطلاعاتی فرانسه، حدود  400 فرانسوی در جمع تروریست‌های تکفیری داعش در سوریه شناسایی شده‌اند و خطری که وجود دارد این است که آنها همزمان با یورو 2016 به فرانسه بازگردند. به  این مساله  باید حمایت قشری از جوانان فرانسوی از داعش را هم افزود. اما تهدید‌ها به داعش محدود نمی‌شود و خطر دیگری که نباید آن را دست کم گرفت معضل ناسیونالیست‌های افراطی خود فرانسه است که فرصت خیلی خوبی پیدا کرده‌اند اعتراض‌شان را به سیاست‌های دولت اولاند نشان دهند. اعترافات یکی از همین‌ها که چند روز  پیش توسط  پلیس اوکراین بازداشت شده بود و برنامه حمله به 13 نقطه فرانسه را داشت گویای همین موضوع بود.
بعد از حادثه تروریستی 22 آبان پاریس، بودجه امنیتی مسابقات جام ملت‌های اروپا 15 درصد افزایش پیدا کرده است.90 هزار نیروی امنیتی در این تورنمنت به کارگرفته می‌شوند که به این ترتیب هستند؛ 42 هزار پلیس با یونیفورم‌های رسمی حضور دارند که نمایش آنها همراه با سلاح‌ها و خودروهای پیشرفته باعث تلقین فضای نظم و آرامش و امنیت به تماشاگران می‌شود. آنها در قالب مانور نظم و در لایه‌های مختلف امنیتی از کیلومترها دورتر از ورزشگاه‌ها مستقر می‌شوند و به طرق مختلف بازرسی‌هایی را انجام می‌دهند. همچنین 10 هزار نیروی ویژه ضد تروریسم برای این مسابقات آماده شده‌اند که آموزش‌های خاصی مثل رفتارشناسی و چهره‌شناسی دیده‌اند و یکی از کارهای‌شان این است که افراد دارای شواهد یا پیشینه مشکوک به فعالیت تروریستی را شناسایی و دستگیر کنند. طبق گزارش‌های امنیتی، وزارت کشور فرانسه ادعا کرده حتی افرادی که کوچک‌ترین شائبه‌ای در این زمینه درباره‌شان وجود دارد تحت بازداشت قرار گرفته و تا پایان مسابقات در کمپ‌های خاص نگهداری می‌شوند. 30 هزار نیروی ارتشی نیز به عنوان پشتوانه پلیس و نیروهای ضدتروریسم در نظر گرفته شده‌اند که البته فقط در مواقع خاص و بحرانی به صورت  ضربتی وارد عمل خواهند شد. اما آنچه شاید برای فوتبالدوستان عجیب باشد، حضور 13 هزار پلیس مخفی یا لباس شخصی بویژه روی سکوها و بین تماشاگران خواهد بود. براساس آخرین اخبار در کنار همه این نیروها، فرانسه از پلیس انگلستان نیرو قرض کرده است.
در آستانه آغاز یورو 2016، قانون ورزشگاه‌های این رقابت‌ها در 12 بند ابلاغ و منتشر شده است. این قانون به طور مشترک توسط یوفا (فدراسیون فوتبال اروپا)، اف‌اف‌اف (فدراسیون فوتبال فرانسه) و دستگاه‌های امنیتی این کشور تدوین شده است و شامل نحوه حضور تماشاچی‌ها در ورزشگاه‌ها، نحوه برخورد پلیس با آنها، نحوه بازرسی و نظارت بر آنها، نحوه کنترل بلیت‌ها  و چگونگی نصب دوربین‌های امنیتی می‌شود. یک نکته  جالب در رابطه با این قانون، نقش هماهنگ‌کننده آن بین نیروهای برگزارکننده، داوطلبان و پلیس است که هر کسی بداند کار خود را باید به چه شکل انجام دهد. این نشان می‌دهد یکی از فرصت‌های تروریست‌ها عدم هماهنگی و بی‌نظمی بین نهادهای اجرایی و امنیتی کشور میزبان است. یکی از نگرانی‌های پلیس فرانسه بحث تظاهرات و آشوب‌هایی است که به نوبه خود می‌تواند فضا را برای انجام حملات تروریستی  مهیا کند. این آشوب‌ها فقط مختص اعتراضات سیاسی و اعتصابات داخلی نیست بلکه معضل آشوب هولیگان‌ها در حین مسابقات فوتبال را نیز شامل می‌شود. لایه‌های امنیتی در اطراف ورزشگاه‌های یورو 2016 شامل گیت‌هایی می‌شود که از کیلومترها دور‌تر تماشاگران، بلیت‌ها و کارت شناسایی‌شان را مرتبا مورد بازرسی قرار می‌دهند. بلیت‌ها از نظر امنیتی دارای مشخصاتی بوده و حاوی اطلاعاتی از دارنده‌شان هستند که خود به نوعی کارت شناسایی محسوب می‌شوند با این حال این اطلاعات با کارت شناسایی فرد مطابقت داده می‌شود. در لایه‌های دیگر بازرسی‌هایی درباره لباس انجام و وارد کردن هر وسیله‌ای به ورزشگاه کنترل می‌شود. در نهایت  در حلقه امنیتی آخر که محدوده‌های پیرامون ورزشگاه‌ها و محل تجمع هواداران محسوب می‌شود، پلیس‌های مخفی حتی با لباس خود هواداران حضور دارند و به محض اینکه موضوع مشکوکی را احساس کنند وارد عمل شده و افراد را دستگیر می‌کنند. علاوه بر این در این دوره رکورد نصب دوربین‌های مداربسته شکسته شده و حدود 10 هزار دوربین تنها در محوطه ورزشگاه‌ها کوچک‌ترین حرکتی را کنترل می‌کنند.
با همه اینها مساله‌ای که این روزها نگرانی‌های زیادی درباره‌اش وجود دارد، فن‌زون‌ها
(Fan Zone یا محدوده‌های هواداری) است. نقاطی در نزدیک ورزشگاه‌ها که تلویزیون‌های عظیم در آنها نصب می‌شود و هواداران تیم‌ها جمع می‌شوند تا مسابقات را تماشا کنند. پیش‌بینی شده در این مسابقات حدود 90 هزار نفر در فن‌زون‌ها جمع شوند آن هم در حالی که پلیس فرانسه رسما اعلام کرده توانایی تامین امنیت این محدوده‌های پر از جمعیت را ندارد. در نتیجه براساس تحقیقی که صورت گرفته،64 درصد مردم فرانسه گفته‌اند بازی‌ها را از این محدوده‌های هواداری دنبال نخواهند کرد. این موضوع نشان‌دهنده نقطه ضعف لایه‌های امنیتی این مسابقات است چون پلیس تمرکز خود را بر محدوده خود ورزشگاه‌ها می‌گذارد و از مناطقی مثل فن‌زون‌ها که در فواصل بعید‌تر از ورزشگاه‌ها هستند غافل می‌شود. در نتیجه از همین حالا پیش‌بینی می‌شود بهترین نقاط برای انجام حملات تروریستی در فرانسه طی مسابقات جام ملت‌های اروپا، همین فن‌زون‌ها باشند که جمعیت زیادی را به سوی خود می‌کشند.
در میانه چنین تهدیدهایی اختلاف نظری هم بین پلیس و مجمع امنیت ملی فرانسه به وجود آمده درباره قانون اضطراری کنترل انتقال مالکیت و حمل سلاح در این کشور که پلیس خواهان تصویب و اعمال فوری این قانون بوده اما امنیتی‌ها مخالف این کار بودند.
در مجموع باید گفت سطح تهدید در یورو 2016 بسیار بالاست و می‌توانیم بگوییم شاهد فوتبالی با طعم ترس و دلهره خواهیم بود.
این دوره از مسابقات نمایشی کامل از همه تمهیدات امنیتی است، چرا که کوچک‌ترین اتفاقی می‌تواند هم بر اوضاع بین‌المللی تاثیر بگذارد و هم بر مسابقات پیش رو بویژه المپیک ریودوژانیرو.
*دبیر شورای راهبردی وزارت ورزش و جوانان

گروه فرهنگ و هنر: کمترین انتظار از کسی که مسؤولیتی را بر عهده می‌گیرد، این است که نسبت به امور جاری حوزه تحت نظارت و مسؤولیتش اطلاع داشته باشد. اینکه مسؤولیت اتفاقات را بپذیرد، پاسخگو باشد، منابع انسانی آن حوزه را مدیریت کند و انتظاراتی از این دست را برآورده کند، توقعاتی فراتر است که این روزها متاسفانه برخی از مدیران نمی‌توانند آن را برآورده کنند. قطعا یکی از این برخی، وزیر ارشاد دولت یازدهم است. در حالی که نزدیک به 3 سال از عمر کاری دولت حسن روحانی می‌گذرد، وزیر ارشاد هنوز با بسیاری از حوزه‌های تحت مدیریتش آشنایی ندارد.
خبرنگاران، علی جنتی و زور بیشتر بادیگاردها
وزیر ارشاد در مهم‌ترین برنامه‌های فرهنگی کشور حضور ندارد. جنتی حتی در جشنواره‌ها و مراسمی که وزارتخانه متبوعش به عنوان برگزارکننده آن شناخته می‌شود و نقش دارد هم شرکت نمی‌کند. این روزها هم «نبودن» وزیر ارشاد آنقدر «عادی» شده است که گویی انتقاد به این موضوع هم بی‌فایده تلقی می‌شود. در روزهای «غربت فرهنگ» و در حالی که تذکرات و نگرانی‌های حوزه فرهنگ، کار را به اعتراض‌های علنی دلسوزان کشور کشانده است، وزیر فرهنگ درباره هر سوالی که از او می‌شود، به «اطلاع ندارم» بسنده می‌کند! و قابل تامل آنکه دیگر مجالی برای خبرنگاران هم باقی نمی‌گذارد که در واکنش به این «اطلاع ندارم» بگویند: آقا، شما وزیر ارشاد هستید، یعنی چه اطلاع ندارم؟! یا در جای دیگر، مثلا در جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، حجم «بادیگارد»‌ها آنقدر دور آقای وزیر را می‌گیرد که خبرنگاران را از او دور می‌کند.
وقت وزیر ارشاد از وقت رهبری عزیزتر است؟
مرثیه وزارت ارشاد، آنجا دردناک‌تر می‌شود که علی جنتی به عنوان متولی دولتی فرهنگ کشور به یکی از غایبان اصلی برنامه‌های فرهنگی تبدیل می‌شود. عدم حضور وزیر ارشاد در جلسه قاریان و حافظان قرآن کریم با رهبر انقلاب در نخستین روز ماه مبارک رمضان در حالی که آقای وزیر در مراسم مسابقات بین‌المللی قرآن کریم هم حضور نیافته است را در خوشبینانه‌ترین حالت، چگونه می‌توان تحلیل کرد؟ در هفته‌های اخیر، سی‌وسومین دوره مسابقات بین‌المللی قرآن کریم درحالی با موفقیت به پایان رسید که خبری از حضور رئیس‌جمهور و وزیر ارشاد نشد. مسابقاتی که در همه دوره‌ها، با حضور اقشار مختلف مردم، رؤسای‌جمهور و سخنرانی آنها و با حضور بالاترین مقام‌های رسمی کشور برگزار می‌شد، امسال در کمال ناباوری در غیبت معنادار وزیر فرهنگ و ارشاد و همین‌طور رئیس‌جمهور و معاونانش به پایان رسید. در واقع مواجهه چندین و چند ساله جمهوری اسلامی با مسابقات بین‌المللی قرآن کریم آن را از هرجهت در میان کشورهای اسلامی ممتاز کرده بود. امسال نیز اگرچه عدم حضور علی جنتی و حسن روحانی در این مسابقات به عنوان ضعفی غیر قابل چشم‌پوشی در کارنامه وزارت فرهنگ و مجموعه دولت یازدهم ثبت شد، اما مسابقات با استقبال قابل توجه مردم مواجه شد و قاریان و حافظان برتر شرکت‌کننده‌ در مسابقات بین‌المللى قرآن کریم به دیدار رهبر انقلاب رفتند و از صحبت‌های ایشان نیز بهره بردند. مواجهه ضعیف وزیر ارشاد با مسابقات بین‌المللی قرآن کریم، این  سوال را نیز به وجود می‌آورد که آیا وقت آقای وزیر از وقت رهبر جمهوری اسلامی عزیزتر است؟ در حالی که وزیر ارشاد در جلساتی کم‌اهمیت‌تر حضور پررنگ‌تری داشته، این غیبت چگونه توجیه می‌شود؟ و در حالی که این رفتار غیرمسؤولانه از آقای وزیر سر می‌زند، از مدیران پایین‌دستی در ارشاد چه انتظاری می‌توان داشت؟ غیبت وزیر ارشاد در برنامه‌های وزارتخانه‌های متبوع خود نیز کم‌سابقه است. وزیر ارشاد در مراسمی که برگزارکننده آن خود وزارت فرهنگ و ارشاد است نیز حضور ندارد. عدم حضور در افتتاحیه و اختتامیه برخی جشنواره‌ها در نوع خود عجیب و قابل تامل است. جشنواره‌های این وزارتخانه بدون حضور وزیر برگزار می‌شود. اگرچه خنده‌دار به نظر می‌رسد، اما علی جنتی و حجت‌الله ایوبی حتی در جلسه ضیافت افطاری سال گذشته هنرمندان با حسن روحانی جزو غایبان بودند. در این جلسه نه‌تنها هیچ سخنی از رئیس‌جمهور درباره سینما عنوان نشد بلکه غیبت شخص علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد و رئیس سازمان سینمایی نیز تعجب‌برانگیز بود. آقای وزیر به طریق اولی در برنامه‌های فرهنگی که مستقل از وزارتخانه برگزار می‌شود نیز حضور پیدا نمی‌کند. علی جنتی در حالی که در مراسم ختم والده یکی از اصلاح‌طلبان شرکت کرده بود، در پاسخ به چرایی عدم شرکت در جشنواره عمار گفته بود: وقت نکردم که در این جشنواره شرکت کنم.
ولنگاری وزیر ضعیف!
ضعف وزیر ارشاد در حوزه مدیریت فرهنگی، تقریبا برای همه طیف‌های فرهنگی و هنری با سلایق مختلف، مشهود شده است. حتی هنرمندانی که در انتخابات به روحانی رای داده‌اند، دیگر تساهل و تسامح را کنار گذاشته‌اند و هر روز نامه‌هایی را به روحانی و وزیر ارشاد گسیل و از ضعف جنتی و ناتوانی او در اداره وزارتخانه عریض و طویل ارشاد گلایه می‌کنند. تناقض و دوگانگی رفتارهای علی جنتی در حوزه سینما داد سینماگران را درآورده است. حضور کم‌تعداد علی جنتی در برنامه‌های فرهنگی حالتی نمادین به خود گرفته است، به طوری که او بعد از سخنرانی خود از سالن خارج می‌شود. چندی پیش این رفتار در مراسم نشست کتابخوان از علی جنتی سر زد. در آن مراسم داریوش ارجمند با اشاره به خروج وزیر ارشاد از سالن مراسم، از این رویه انتقاد کرد و گفت: آقای وزیر ارشاد چشم دیدن ما را ندارد، رفت، مهم هم نیست. بسم‌الله می‌گویم و آغاز کلام می‌کنم تا متهم به کفر نشوم. خراسانی‌ام، شاگرد شریعتی‌ام و دغدغه‌ام فرهنگ و هنر است و به اینها افتخار می‌کنم، اما همیشه نگران گنجینه فرهنگی خودمان هستم. همه هنرمندان دنیا با اتکا به ادبیات خود رشد کرده‌اند، اما ما کاملاً از تاریخ و ادبیات بریده‌ایم. در جایی به زور می‌ایستانندمان و زینت مجالس می‌شویم و عکس می‌گیرند حتی پشت کارت دعوت این مراسم هم آرم ما نیست در حالی که این مؤسسه را ما با خون دل به‌وجود آورده‌ایم. همه فرهنگ را رها کردند. چون ما از حسنک وزیر تا امیر کبیر نخبه‌کشی کردیم! رهاکردن فرهنگ نکته‌ای بود که رهبر انقلاب در دیدار اخیر خود با نمایندگان مجلس نسبت به آن هشدار داده و گفتند: در مساله‌ فرهنگ، بنده احساس یک ولنگاری می‌کنم؛ در دستگاه‌های فرهنگی-اعم از دستگاه‌های دولتی و غیردولتی- یک نوع ولنگاری و بی‌اهتمامی در امر فرهنگ وجود دارد؛ چه در تولید کالای فرهنگی مفید که کوتاهی می‌کنیم، چه در جلوگیری از تولید کالای فرهنگی مضر که کوتاهی می‌کنیم. اهمیت کالای فرهنگی از کالای مصرفی جسمانی کمتر نیست، بیشتر است... باید مراقبت کرد! وظیفه‌ ما تولید کالای فرهنگی مفید و جلوگیری از کالای فرهنگی مضر است. بنده در این زمینه احساس یک ولنگاری‌ای می‌کنم؛ باید این را شماها در نظر داشته باشید و اهمیت بدهید.

مجتبی اصغری: بحث تامین مالی لابی رسانه‌ای ـ تبلیغاتی برجام توسط صهیونیست‌ترین سرمایه‌داران جهانی شامل «برادران راکفلر» و «جورج سوروس» به اندازه‌ای مهم است که در نوع نگارش روایت ایران از نحوه تثبیت سیاسی تجربه تلخ برجام نیز لازم است ثبت شود. اما مهم‌تر از آن تبیین نحوه موفقیت دشمن در عضوگیری از داخل مرزها به نفع پروژه تامین‌کننده منافع غیرخودی است.
رهبر انقلاب در مراسم بزرگداشت رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران پس از جلب توجه مردم و مسؤولان به موضوع مهم «برجسته بودن و پررنگ ماندن خطوط فاصل با دشمنان»، ضمن اشاره به احترام به «تجربه مذاکرات هسته‌ای» و ضرورت بی‌اعتمادی به آمریکا تاکید کردند: برخی جریان‌های داخلی با غفلت از این ضرورت، خطوط مرزی را حفظ نکردند و فاصله‌گذاری‌ها، تضعیف و کمرنگ شد اما باید مراقب باشیم خطوط مرزی با دشمنان انقلاب و امام و ملت کمرنگ نشود.
  شوخی با توانمندی دشمن
«حفظ فاصله با دشمن» از معدود راهکارهای علمی شکست «برنامه دیپلماسی عمومی» دشمن در خاک حریف است. با این وجود ناباورانه شاهدیم آنچه در کشورمان تبلیغ می‌شود ارتباط‌گیری مضاعف برای تاثیرگذاری بر دشمن با حفظ کانال «روابط» و در معرض قراردادن عوامل خودی به واسطه دست‌کم گرفتن دشمن است! مستندات حاکی از آن است که عوامل گرفتار در پروژه دیپلماسی عمومی دشمن از مروجان جدی این گمانه هستند و حتی پیشنهاد «تشکیل شورایعالی دیپلماسی عمومی» را در محضر رهبر انقلاب مطرح کردند که با تذکر «دست‌کم نگرفتن دشمن» در همان جلسه، صرفا در حوزه کلامی خاتمه یافت!
متاسفانه در طول 20 سال اخیر جامعه ایرانی از بازگذاشتن مسیر نفوذی «دیپلماسی عمومی» در اختیار عوامل آمریکایی و منتسبان ایرانی، متحمل خسارات قابل توجهی شده است. صحبت از همان دیپلمات‌ها و عواملی است که به علت از میان بردن عامدانه خطوط فاصل با دشمنان در طول سالیان متمادی، بتدریج احساس کردند تفاوتی میان اهداف «راکفلرها»، «سوروس‌ها» و کلان‌سرمایه‌داران صهیونیست و خواسته‌های نظام جمهوری اسلامی ایران در مذاکره با  دشمن وجود ندارد و احساسات مشترک‌شان در موضوعات پنهان تا توجیه دریافت وجوه چند ده هزار دلاری از دشمن به شکل رسمی پیش رفت!
  اصرار بر همکاری با دشمن
همه عوامل مذکور حتی به شرط «نقض مساله جاسوسی»، کار با دشمن صهیونیست را احتمالا با حضور در اتاق فکر دشمن به بهانه «تاثیرگذاری بر دیپلماسی حریف» آغاز کردند و به علت از میان رفتن خطوط فاصل و دست‌کم گرفتن رقیب، خود در دام افتادند. به طور مثال درباره پرونده مشهور «صندوق پلاشرز»، دیپلمات ایرانی در دام افتاده، به محض محاکمه در ایران به جرم «اخلال در امنیت ملی»، راهی آمریکا شده و در ادامه موضوع پرونده امنیتی به همکاری با عوامل تغذیه‌شونده توسط راکفلرها ادامه می‌دهد!
در توجیه پرونده چنین فردی جز اصرار بر همکاری با عوامل تابلودار دشمن چه می‌توان گفت؟
حسین موسویان در حالی که به علت ارتکاب جرائم امنیتی به 2 سال حبس و 5 سال محرومیت از خدمات دولتی محکوم شده بود، مستقیما سراغ «عماد کیایی»، شاگرد ارشد گری سیک- مدیر پرونده «ایران پروجکت»- می‌رود و وی را به‌عنوان «معاون تحقیقاتی» خود در نگارش کتب مرتبط با پرونده هسته‌ای ایران در آمریکا انتخاب می‌کند!
عماد کیایی در آن زمان، مدیر داخلی «شورای ایرانیان آمریکایی» به ریاست هوشنگ امیراحمدی بود که مطابق وظایف فعلی نایاک برای «سازش ایران و آمریکا» دلالی می‌کرد. این تشکیلات نیز به صورت رسمی از کیسه مالکان صهیونیست صندوق برادران راکفلر و انستیتو جامعه باز (جورج سوروس)، بنیاد یهودی استار و مجموعه‌ای از شرکت‌های نفتی شامل شورون، اینترمارین، اگزون موبیل، چیس و... حمایت مالی می‌شد و  پس از افشای نمایه کریه نفتی- صهیونیستی آن، به قول تریتا پارسی-وی نیز مدتی مدیر تشکیلات امیراحمدی بود- به حکم گری سیک، «نایاک» به وجود آمد که منابع ارتزاق سیاسی آن محدود‌تر و به قولی «ایرانی‌تر» بودند.
بی‌سوادی یا دروغگویی؟
در حقیقت هدف از جانمایی «نایاک» به جای «شورای ایرانیان آمریکایی» زنده کردن خط سوخته صهیونیست‌ها در ارتباط‌گیری با عوامل ایرانی با چهره‌های دارای رزومه امن‌تر و تمیز‌تر بود. حال اینکه چطور موسویان با چنین رزومه فاشی، می‌کوشد موضوع دریافت وجه از راکفلرها به واسطه پلاشرز و پرینستون به‌عنوان مرکز دیپلماسی عمومی آمریکا و انگلیس در ذیل جلسات رسمی سیاسی با حضور عوامل کارنگی، نایاک، پاگواش و دیپلمات‌های رقیب را با «انگ تحقیقات علمی» پوشش دهد، حقیقتا موضوعی قابل تامل است! بویژه که در حوزه دیپلماسی عمومی بحث «TRACK II» یا تماس از مسیر غیررسمی، مستقیما توسط عوامل دانشگاهی و نیروهای بازنشسته از خدمات دولتی یا اندیشکده‌ها و مراکز غیردولتی تعریف می‌شود و اصالت این موضوع به دوره جهان دوقطبی و آغاز ارتباط‌گیری با دیپلمات‌های روس به بهانه «مسائل هسته‌ای» و «حذف خطوط فاصل با دشمن» بازمی‌گردد.
اکنون سوال اصلی این است: آیا موسویان و دیگر دیپلمات‌های گرفتار در پازل «دیپلماسی عمومی دشمن» هرگز تاریخ نحوه ارتباط‌گیری آمریکایی‌ها با بودجه همین عوامل فعلی فعال در پروژه راکفلرها را مطالعه نکرده بودند و نمی‌دانستند مسیر انجام «TRACK II» مراکز دانشگاهی و اندیشکده‌های به ظاهر غیردولتی تعریف شده ‌است؟!
«وطن امروز» یا راکفلرها؟
آیا دیپلمات سابق ایرانی هنوز مطلع نشده که گزارش پسابرجامی راکفلرها با موضوع سرمایه‌گذاری 10 ساله بر گروهی از دیپلمات‌های ایرانی با ذکر نام برخی از آنها و افشای رقم دقیق هزینه‌کرد صندوق پلاشرز و راکفلر را ابتدا «عماد کیایی»، دستیار خود وی و رسانه‌های فعال در «ایران پروجکت» با سابقه همکاری خبری با موسویان همچون رویترز و بلومبرگ، فاش کردند؟ اسناد همکاری مالی با نهادهای رسمی دشمن برخلاف خبرسازی کذب روزنامه متعلق به دیگر دیپلمات قدیمی ایرانی، ساخته و پرداخته «وطن‌امروز» یا منابع داخلی نیست، بلکه این راکفلرها به‌عنوان مدیران پروژه «سازش» هستند که اصرار دارند با ارائه جزئیات همکاری‌های افراد و ارقام فصول مالی دریافتی، «تاریخ انعقاد برجام» را به روایت خود جهانی کنند.
مردم باید بدانند چرا در اسناد ویکی‌لیکس نام «سعیده لطفیان» یکی دیگر از دیپلمات‌های ایرانی که به مدیریت شورای خلع سلاح پاگواش نیز نائل آمد به‌عنوان مجری برنامه «TRACK II» آمریکا در ایران ذکر شده است و اتفاقا این فرد به همراه حسین موسویان دو دوره کنفرانس خلع سلاح پاگواش را در ایران برگزار کرده است!
کنفرانس‌هایی که در سال‌های 2005 و 2006 در تهران و اصفهان برگزار شد و در سکوت نهادهای اطلاعاتی؛ معاون بنیاد کارنگی، گری سیمور عضو ارشد مرکز بین‌الملل مطالعات استراتژیک لندن، کلیفورد کویچان عضو ارشد اندیشکده نیکسون، ویلیام میلر رئیس سازمان صهیونیستی جست‌وجوی زمینه‌های مشترک و پائولو کوتا راموسینو رئیس پاگواش در آن شرکت کردند و جزئی‌ترین برنامه برگزار‌شده در ذیل آن بازدید عوامل آمریکایی- صهیونیستی از مجتمع یوسی‌اف اصفهان بود! آیا غیر از این است که از ابتدا نیز هدف تیم دیپلمات‌های نفوذی «از بین بردن خطوط فاصل با دشمن» و «عادی سازی روابط» با عوامل عالیرتبه و تابلودار مروج برنامه دیپلماسی عمومی آمریکا و اسرائیل بوده است؟
وزارت علوم می‌داند؟!
سعیده لطفیان براساس اسناد قابل بررسی فاش شده در ویکی لیکس که به قلم رامین عسگرد «مدیر دفتر منطقه‌ای آمریکا در دوبی» نگارش شده از کسب مجوز از وزارت خارجه برای حضور در «کمیسیون تبادلات ایران و آمریکا» در دانشگاه پرینستون در سال 2009 می‌گوید و تاکید می‌کند از سال 2008 پیشنهاد افزایش تبادلات دانشگاهی ایران و آمریکا در ذیل برنامه «TRACK II» را مطرح کرده ولی هنوز برنامه، شتاب مورد نظر را نیافته است! به گفته عسگرد، لطفیان شگفت‌زده است که چرا هیچ کس در وزارت خارجه آمریکا برای پیگیری درخواست وی و افزایش تبادلات بین‌المللی وجود ندارد و از نیازهای جدید آگاه نیست.
 به ادعای سند ویکی لیکس، لطفیان تاکید می‌کند که در وزارت امور خارجه ایران،  دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام عوامل بسیاری وجود دارند که بشدت حامی تعامل با همتایان آمریکایی خود هستند و در این بین به نام چند نفر از جمله مدیر سابق دانشکده مطالعات جهان و دو دیپلمات ارشد نیز اشاره می‌کند.
جالب اینجاست که لطفیان به عسگرد تاکید می‌کند در ایران هیچ چیز در طولانی‌مدت پنهان نمی‌ماند، به همین دلیل توصیه می‌کند برای جلوگیری از بروز تبعات بعدی، کل مسیر دیپلماسی عمومی با عوامل آمریکایی «شفاف» صورت بگیرد و از تعاملات پاگواش به‌عنوان نمونه‌ای از مسیر اجرایی شده که حاکمیت حتی به نسخه‌ای از لیست شرکت‌کنندگان در جلسات دسترسی یافت، نام می‌برد.
خطوط امن دشمن!
اکنون در شرایطی که موسویان می‌کوشد در گفت‌وگو با رسانه‌های داخلی مسیر «دیپلماسی عمومی» با عوامل دشمن حتی با افشای دریافت وجه از صندوق وابسته به بودجه راکفلرهای صهیونیست را «عادی» جلوه دهد، همکار قدیمی وی «سعیده لطفیان» به‌عنوان «سرپرست مرکز همکاری‌های بین‌المللی وزارت علوم دولت یازدهم» معرفی شده است!
پر واضح است که هدف از این انتصاب چیست؛ مهم این است که «خطوط فاصل با دشمن» از میان برود.
در چنین شرایطی بهره‌مندی از قوی‌ترین دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی نیز ناکارآمد خواهد بود، چرا که مرزی میان جبهه خودی و جبهه دشمن وجود ندارد.