وزیر نفت در توجیه «نفت مفت» گفت: نفت 7 دلاری هم برای ایران توجیه اقتصادی دارد، چراکه نفت یک ثروت خدادادی است که کسی در گذشته و حال برای آن تلاش نکرده است! به گزارش «وطن امروز» بیژن نامدار زنگنه برای نخستین‌بار در 3 سال گذشته به دفتر یک رسانه رفت البته او یک رسانه دولتی را انتخاب کرد تا با هیچ سوال چالش‌برانگیز و انتقادی مواجه نشود و بتواند از مواضع 3 سال گذشته خود براحتی دفاع کند! وزیر نفت با حضور در خبرگزاری ایسنا، از این فرصت مناسب برای اظهارنظر در جاده‌ای یکطرفه استفاده کرد و با سوالات مهمی که این روزها در افکار عمومی جریان دارد مواجه نشد تا موضوع رانت و سوءاستفاده در واردات میلیون‌ها لیتر بنزین آلوده و سرطانزا به کشور در اسفند 1392 و بهار 1393 همچنان بی‌پاسخ بماند! زنگنه همچنین با هیچ سوالی درباره نقش برخی شرکت‌های ایرانی به ظاهر خارجی در واردات بنزین بی‌کیفیت به کشور مواجه نشد. وزیر نفت در این مصاحبه تلاش کرد به اظهارات منتقدان درباره ناکارآمدی شخص وزیر در حفظ ارزش نفت پاسخ دهد. بنابراین وی برای توجیه عملکرد انتقادبرانگیز خود به کلی قدرت تمام وزیران اوپک را زیر سوال برد!  زنگنه با اشاره به اینکه قدرت هر کشور به لحاظ نظری در اوپک معین بوده و تابع قدرت استدلال وزیران نیست، گفت: قدرت هر کشور در اوپک را قدرت تولید و مهم‌تر از آن ظرفیت مازاد تولید هر کشور نشان می‌دهد و این دو است که  این کشور را در اوپک قادر می‌کند تعیین‌کننده و تاثیرگذار باشد.
نفت ۷ دلاری هم توجیه اقتصادی دارد!
وزیر نفت در این مصاحبه یکطرفه، هرچه می‌خواست گفت!  او که به خاطر کاهش عجیب و غریب ارزش نفت بارها با انتقادات کارشناسان و رسانه‌ها مواجه شده است، حضور در دفتر یک رسانه دولتی را فرصت مناسبی برای فرار از حقیقت‌های تلخ دانست و در اظهارنظری قابل تامل مدعی شد نفت 7 دلاری هم برای ایران توجیه اقتصادی دارد، چراکه نفت یک ثروت خدادادی است که کسی برای آن تلاش نکرده است! وی با اشاره به اینکه در طرح‌های کلان کشور افزایش تولید نفت برای حفظ قدرت سیاسی، اقتصادی و امنیتی مورد تاکید قرار گرفته است، تصریح کرد: نفت فقط یک امر اقتصادی در کشور نیست بلکه یک امر سیاسی و اقتصادی برای ما به شمار می‌رود، بنابراین ما باید به مساله افزایش ظرفیت تولید فکر کنیم، چرا که ما ذخایر داریم و می‌توانیم ظرفیت تولید خود را افزایش دهیم اما این به این معنا نیست که حتما می‌خواهیم ظرفیت نهایی تولید خود را افزایش دهیم و به علاوه معنایش این نیست که اگر تولید خود را افزایش دادیم همه آن را در داخل کشور مصرف می‌کنیم و همچنین به این معنا نیست که ما هر آنچه را تولید می‌کنیم خام‌فروشی می‌کنیم. وزیر نفت گفت: ما اگر تولید بیشتری داشته باشیم می‌توانیم خوراک نفتی و گازی بیشتر برای پتروشیمی‌ها و صنایع پایین دست نفت تهیه کنیم، بنابراین افزایش ظرفیت تولید، پایه و اساس افزایش قدرت یک کشور است. زنگنه در ادامه با اشاره به اینکه وزارت نفت برای فروش نفت تولیدی خود مشکلی ندارد، تاکید کرد: مساله قیمت برای ما تعیین‌کننده نیست و برای ما نفت ۷ دلاری نیز مناسب است، چرا که ما از فروش نفت رانت می‌خوریم. وی با بیان اینکه نفت‌های گران‌قیمت در دنیا تعیین‌کننده قیمت نفت در بازار‌های جهانی هستند، افزود: نفت‌های گران‌قیمت و جایگزین‌ها قیمت نفت در دنیا را تعیین می‌کند، وگرنه ما نفت را ارزان قیمت تولید می‌کنیم و با هر قیمتی که بفروشیم مابه‌التفاوت آن رانتی است که به اقتصاد می‌رسد البته برای آن، نه این نسل و نه نسل‌های گذشته و آینده تلاشی نکرده‌اند بلکه این یک ثروت خدادادی به شمار می‌رود. اظهارات عجیب زنگنه می‌تواند از 2 جنبه بررسی شود؛ اول اینکه وی به دنبال توجیه دیپلماسی ناموفق خود در حفظ ارزش نفت است و دوم اینکه، او آگاهانه حرف‌هایی بر زبان جاری می‌کند که به زیان منافع ملی است! وزیر نفت با تاکید بر اینکه در چنین شرایطی خلاف تمام قوانین اقتصادی در بازار نفت عمل می‌شود، تصریح کرد: قوانین بازار می‌گوید ارزان‌ترین تولیدکننده می‌تواند سهم بیشتری از بازار را به دست آورد اما اینجا تولیدکنندگان نفت ارزان به نفع تولیدکنندگان گران‌ترین نفت‌ها عقب‌نشینی می‌کنند و این امر موضوع دعوای بزرگ بین استراتژی کوتاه‌مدت و بلندمدت اوپک است. وی با بیان اینکه سیاستمداران کشور‌های جهان سوم علاقه دارند قیمت نفت همواره بالا باشد، اظهار کرد: قیمت نفت بالا به تولید بیشتر نفت‌های گران‌قیمت علامت داده و دوباره بازار به هم می‌ریزد و این سیکلی است که مدام ادامه می‌یابد.
 پیشنهاد دولت برای تک‌نرخی شدن بنزین
وزیر نفت احتمال لغو طرحی را که مجلس نهم در آخرین هفته‌های فعالیت خود درباره ادامه استفاده از سامانه سوخت بنزین و دونرخی کردن بنزین به تصویب رسانده بود قوی دانست و در این باره اظهار کرد: ما احتمالا در بحث اصلاح بودجه تقاضای حذف این طرح را به مجلس می‌دهیم. زنگنه با تاکید بر  لازم نبودن استفاده از کارت سوخت درباره بنزین گفت: نکته جالب این است که سال گذشته در زمان مشابه ما از کارت سوخت و بنزین سهمیه‌ای استفاده می‌کردیم که الان هیچ‌کدام از آنها را نداریم و در این مدت نیز گفته می‌شود یک‌میلیون خودرو به سامانه حمل‌ونقل کشور اضافه شده است و این در حالی است که تنها 7/1 درصد مصرف بنزین رشد پیدا کرده است. این آمار به این معناست که مردم به صورت معقول بنزین مصرف می‌کنند و کارت سوخت هیچگونه تاثیری در کنترل مصرف سوخت ندارد. وزیر نفت در ادامه با اشاره به اینکه در صورت عدم تغییر لایحه دونرخی شدن سوخت سقف مصرف با نرخ اول را روی ۱۵۰ لیتر در ماه قرار خواهند داد، گفت: در این صورت دیگر نیازی به استفاده از بنزین با نرخ دوم نیست. به نظر من اجبار به استفاده از کارت سوخت باعث می‌شود این کارت به ابزاری برای معامله تبدیل شود.  وی تصریح کرد: دو قیمتی شدن سوخت معادل فساد است و من معتقدم از این راه چیزی نصیب دولت نمی‌شود.
تکمیل خط لوله صلح تا پایان 2017
گفتنی است در حالی که پروژه خط لوله صلح قرار بود تا دسامبر سال 2014 تکمیل شود، شاهد خاقان عباسی، وزیر نفت پاکستان از امضای قرارداد با شرکت چینی برای تکمیل آخرین بخش لوله‌گذاری این پروژه خبر داده که قرار است تا پایان سال 2017 تکمیل شود. به گزارش پاکستان تودی این مسیر از بندر گاودار به طول 80 کیلومتر به سمت نواب شاه خواهد بود. با تکمیل لوله‌گذاری این بخش کل لوله‌گذاری پروژه خط لوله صلح به طول 700 کیلومتر در خاک پاکستان نهایی می‌شود. وی درباره احتمال دریافت جریمه از سوی ایران به خاطر تأخیر در اجرای قرارداد گفت: هنوز طرف ایرانی درباره پرداخت جریمه از ما چیزی نخواسته است.

امیر  استکی: آخرین باری که روزنامه اطلاعات را دست گرفتم برمی‌گردد به آخرین سفرم با قطار و بیشترین توجه مرا از میان صفحات روزنامه جدول آن به خود جلب کرد؛ چیزی برای گذران وقت در قطار. اطلاعات قدیمی‌ترین روزنامه در حال انتشار ایران است و روزگاری بسیار عریض و طویل و تاثیرگذار بود اما امروز این روزنامه هم به چیزی شبیه به سرنوشت ارج نزدیک شده است. نام پرآوازه‌ای که از نفس افتاده و با همه عرض و طول و برو ـ بیایش در نهایت تبدیل شده به یک روزنامه حاشیه‌ای که فقط هست. نماد زنده‌ای از فروپاشانده شدن به دست مدیریت لایتغیر.
هر رسانه‌ای در نهایت تاسیس می‌شود که نمایندگی ایده‌هایی را داشته باشد و بزرگ و کوچک بودنش هم به نوع ایده‌هایش مربوط می‌شود. شاید ارگان رسمی یک گروه باشد برای اعلام مواضع و اطلاع‌رسانی و شاید فراتر از آن ناشی از یک منش و روش فکری ـ فرهنگی ـ سیاسی و شاید در نگاهی کلان‌تر رسالت حرفه‌ای خبررسانی گسترده و همه‌شمول را برگزیده باشد. روزنامه اطلاعات چیزی بود از جنس سوم و اکنون چیزی هست از جنس تقریبا هیچکدام و شاید در نهایت تریبونی برای ایده‌ها و روابط فریز شده اندکی پس از انقلاب.
در این میان و از رهگذر این نگاه به این روزنامه باید پرسید روزنامه‌ای با 10 طبقه ساختمان در خیابان میرداماد تهران چرا اکنون اینچنین بی‌شاخ و برگ است و تبدیل شده به جایی شاید برای سلیقه مدیرمسؤول آن. البته هر رسانه‌ای حق دارد روند دلخواه خود را طی کند و به علایق و دغدغه‌های خود بپردازد فقط به این شرط که موسسه‌ای باشد مستقل از ایده‌های کلی حاکمیت. در حالی که روزنامه اطلاعات وابسته به نهاد ولایت فقیه است و در عمق مساله جمهوری اسلامی و رهبری قرار دارد و باید جایی باشد برای پیگیری همان ایده‌های کلی انقلاب اسلامی در قرائتی هماهنگ با ساختار ولایت فقیه و رهبری انقلاب اسلامی.
سیدمحمود دعایی، سرپرست روزنامه اطلاعات و نماینده ولی‌فقیه در آن روزنامه از سال 59 تاکنون است و عملکرد وی در این روزنامه سوای بحث پیشین ما- که از افول وجهه رسانه‌ای این موسسه حکایت می‌کرد- نشانگر پیگیری روندی بر مبنای تمنیات شخصی وی است. روندی با زوایای معنادار از رهبری انقلاب. این ادعای گزافی نیست چرا که برای مثال دعایی همین چند روز پیش پیشانی فتنه‌گری چون تاج‌زاده را می‌بوسد و چندی پیش‌تر اقدام به چاپ تصویر کسی در صفحه اول روزنامه‌اش کرده بود که به خاطر تلاش مسجل شده‌اش برای براندازی نظام جمهوری اسلامی و تضعیف رهبری، ممنوع‌التصویر بود. دعایی پس از اعتراض رسانه‌های انقلابی به این عملش در یادداشتی در روزنامه‌اش به گونه‌ای به دفاع از این اقدام پرداخت و مدام اظهار می‌کرد کاکایش اینکاره نبوده است و... و همین استفاده از لفظ صمیمی کاکا برای آن شخص نشان‌دهنده این مساله است که بافتی قدرتمند درون نظام جمهوری اسلامی وجود دارند که در عین حال که به لطف نظام انقلابی برتری یافته‌اند اما روابط دوستانه و قدیمی خود را بر نظام ارزشی آن ترجیح می‌دهند و رسما ابایی ندارند که اینگونه به نوعی قلدری نیز بپردازند. قشری که از صحبت رهبری درباره انقلابی‌گری امام ناراحت می‌شوند و یادداشت می‌نویسند که امام را نباید محدود در یک صفت کرد، حال آنکه خود هم می‌دانند همه ویژگی‌های امام ذیل انقلابی‌گری او بالا آمده است! یا اینکه زمانی هم که رهبری در جلسه با اعضای هیات دولت، به دولتمردان یادآور می‌شوند «نباید سخن، سکوت، اقدام و حتی نوع نگرش، موجب تقویت فتنه شود» و «باید به‌گونه‌ای عمل کرد که هیچ بهره‌ای به نفع فتنه ایجاد نشود» که در نگاه اول درباره دولتمردانی است که وقتی تاج‌زاده از زندان آزاد می‌شود به ملاقاتش می‌روند یا در برابر دفاع برخی از فتنه‌گران دست‌کم سکوت می‌کنند یا در جلسه فلان تشکل دانشجویی دولت ساخته، دولت‌زنی به حمایت از سران فتنه می‌پردازد، در پله دوم منظورشان با آن آقای مدیرمسؤول روزنامه هم هست که حواست باشد، چه می‌کنی!
خطاب به کسانی که با مواجهه‌شان به نوعی اعلام می‌کنند از سیستم ارزشی انقلاب اسلامی قرائتی شخصی دارند و هر جا نیاز باشد و بخواهند به دلخواه و براساس همان قرائت عمل می‌کنند. قدرتی که این بافت-که ما بارها به عنوان الیگارشی از آن نام برده‌ایم- دارد مرهون همین مداومت‌های سی و چند ساله در جایگاه‌های گوناگون است. هر کسی هم اگر 36 سال رئیس یک موسسه عریض و طویل باشد به چنین تحلیلی از ذی‌حق بودن می‌رسد و معنا و مفهوم جایگاهی که در آن قرار دارد دیگر تحت تاثیر دست نیرودهنده به آن نیست بلکه خود را از این رابطه مستقل احساس می‌کند و همین می‌شود که بر مبنای تحلیل خود هنوز بسیاری براندازان و تجدیدنظرطلبان کاکاهایش به شمار می‌روند و بر خود فرض می‌بیند که در این سیستم دوستی و خویشاوندی حق رفاقت را به خرج جیب مردم و با رسانه عمومی‌شان به جای آورد. و ابدا هم کسی از امثال ما پابرهنه‌های غیرخودی حق ندارد از این سیستم بدوی توزیع منافع سوالی بپرسد، چرا که لشکر رسانه‌های رنگارنگ متهمش می‌کنند به همان چیزی که منتقدش هست، چرا که سال‌هاست این رفقای گرمابه و گلستان، رنگ عوض کرده‌اند و با فریبی مبتذل خود را- بسان قورباغه‌هایی رنگ شده- در نقش گنجشکک آزادی‌خواهی و دموکراسی جا زده‌اند. جماعتی که هم از توبره انقلاب اسلامی می‌خورند و هم از آخور پیوندهای خویشاوندی و دوستانه خود و چنین معتقدند که هر طوری هم که بشود و هر لگدی هم که به صورت انقلاب و ارزش‌هایش پرانده شود باز هم همه اعضای یک خانواده‌اند و باید در قبال غیرخودی‌ها و غریبه‌ها (یعنی ما ملت دست از همه جا کوتاه) متحد و منسجم باشند.
بالاخره همه کاکایند و رسم برادری، وفاداری است!

مهدی محمدی: اعلام خبر توافق نهایی ایران و FATF (کارگروه اقدام مالی) تنها در صورتی اهمیت واقعی خود را نشان خواهد داد که در چارچوب راهبرد بزرگ‌تر آمریکا در پسابرجام دیده شود. هدف اصلی FATF اعمال استانداردهایی است که تضمین کند ریسک پولشویی، تامین مالی تروریسم و تامین مالی سلاح‌های کشتار جمعی در یک کشور به نحو اطمینان‌بخشی کاهش پیدا کرده است. اینکه FATF ریسک یک کشور را چقدر ارزیابی کرده باشد یک عامل مهم – و نه البته تنها یا حتی مهم‌ترین عامل- در شکل‌دهی به روابط بانکی آن کشور با شبکه بانکی جهان است. FATF  نخستین‌بار در سال 2007 ایران را به عنوان یک کشور پرخطر برای نظام مالی جهان شناسایی کرد. آخرین بیانیه FATF در فوریه 2016 همچنان ایران را در کنار کره‌شمالی 2 کشوری معرفی می‌کرد که دارای بیشترین ریسک مالی در جهان هستند و این وضعیت ادامه داشت تا اینکه در بیانیه
 انتهای هفته گذشته این گروه اعلام شد
این گروه به مدت 12 ماه اقدامات تقابلی (counter-measures) علیه ایران را تعلیق اما همچنان نام آن را در فهرست کشورهای پرخطر حفظ می‌کند تا پس از یک سال بتواند در این باره به طور کامل داوری کند.
حقیقت این است که این جزئیات چندان مهم نیست و به کار خواننده عادی هم نمی‌آید. مساله اصلی که باید به آن توجه کرد این است که می‌دانیم – و بزودی به تفصیل به این مساله خواهیم پرداخت - که استراتژی اصلی آمریکا در حال حاضر وادار کردن ایران به توقف یا کاهش رفتار مقاومتی در منطقه از طریق فعال کردن مجموعه‌ای از ابزارهای اطلاعاتی، مذاکراتی و... است که به طور مشخص از حیث سازمانی، سپاه و حزب‌الله و از حیث جغرافیایی، سوریه را در بر بگیرد. در حال حاضر، هیچ هدفی برای آمریکا مهم‌تر از آن نیست که در چارچوب پروژه برجام2، ایران را درگیر مجموعه فرآیندهایی کند که خروجی آن کاسته شدن از نقش ایران در محور مقاومت و کاسته شدن از نقش محور مقاومت در منطقه باشد.
از این نظرگاه، آنچه میان دولت آقای روحانی و کارگروه اقدام مالی رخ داده، حاوی تهدیدهای بسیار مهمی است که فراتر از ظواهر بروکراتیک باید درباره آن بشدت حساس بود. سوال اصلی این است: «آیا تفاهم با FATF یک گام در جهت رسیدن به برجام منطقه‌ای است؟»
برای پاسخ، ابتدا لازم است چند مقدمه را در نظر بگیریم.
1- ما هنوز نمی‌دانیم در مذاکرات نمایندگان دولت و FATF دقیقا چه گذشته و روی چه مدالیته‌ای توافق شده است. اگر آنطور که مقام‌های دولتی می‌گویند موضوع صرفا به اجرای قانون مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم مصوب مجلس در اسفند 94 محدود می‌شود، بنابراین قاعدتا دولت نباید برای انتشار متن اصلی توافق مشکلی داشته باشد، ضمن اینکه مساله اصلی در این صورت این خواهد بود که FATF قرار است با چه میزان دسترسی، براساس کدام موازین و با چه ابزارهایی، انجام قانون «خودمان» در ایران را راستی‌آزمایی کند؟
2- فکر می‌کنم ما به طور معقولی حق داریم توافق با کارگروه اقدام مالی را یکی از «خرده‌توافق»‌هایی در نظر بگیریم که در مذاکرات برجام درباره آن تفاهم شده است. به این ترتیب، این فرضیه تقویت می‌شود که برجام بخشی از یک بسته بزرگ‌تر از تفاهمات مالی، سیاسی، دیپلماتیک و... است که تنها یک بخش از آن رونمایی شده و بخش‌های دیگر بی‌آنکه درباره آنها حرفی‌ زده شود در حال اجراست. سوال مهمی که دولت باید به آن پاسخ دهد این است که اجزای دیگر این پازل چیست و چند ماه دیگر از کدام توافق جدید پرده‌برداری خواهد شد؟ اگر بپذیریم آنچه در واقع تفاهم شده «بیش از برجام» بوده، لاجرم باید این را هم بپذیریم که هدف اصلی هم «بزرگ‌تر از مهار برنامه هسته‌ای ایران» است. آن وقت این سوال مهیب رخ می‌نماید: هدف اصلی که روی آن تفاهم شده چیست؟
پس از این دو مقدمه، نوبت به طرح چند سوال کلیدی درباره تفاهم با FATF می‌رسد که سرچشمه تهدیدهای ناشی از درگیر شدن در این فرآیند است.
1- سوال اول این است: وقتی نهادی مانند FATF از تامین مالی تروریسم سخن می‌گوید، قاعدتا تعریف کاملا ویژه‌ای از تروریسم در نظر دارد. یکی از اصلی‌ترین سوال‌هایی که دولت باید به آن جواب بدهد این است که آیا درباره تعریف تروریسم با FATF به دیدگاهی مشترک رسیده است؟ اگر رسیده یعنی پذیرفته است مراوده مالی و بانکی با جریان مقاومت در منطقه یا حتی سپاه جزو مراودات «دارای ریسک» است و باید از آن احتراز کرد و اگر نرسیده، یعنی FATF تعریف خاص خود از تروریسم را دارد و ایران تعریفی دیگر؛ آن وقت سوال این خواهد بود که تفاهم با این نهاد چه معنا و چه ارزشی می‌تواند داشته باشد؟ مساله تعریف تروریسم در کار با FATF دارای تبعات تعیین‌کننده‌ای است. توصیه شماره 4 کارگروه تحت عنوان «مصادره و اقدامات موقت» می‌گوید کشورها باید اموال مرتبط با اقدامات تروریستی را مسدود، مصادره یا توقیف کنند. توصیه شماره 5 تصریح می‌کند باید تامین مالی گروه‌های تروریستی در قوانین داخلی کشور جرم و منشأ پولشویی معرفی شود. ملاحظه می‌کنید که تعریف از تروریسم می‌تواند کل محتوای همکاری با FATF را دگرگون کند.
2- مساله دوم این است که مکانیسم نظارت و راستی‌آزمایی FATF در ایران چگونه خواهد بود؟ در مقدمه دستورالعمل‌های چهل‌گانه FATF آمده است کشورها «باید» الزامات این کارگروه را اجرا کنند. وقتی از چنین الفاظ الزام‌آوری استفاده می‌شود قاعدتا پایبندی یا عدم پایبندی ایران یک عمل دلبخواهی یا مبتنی بر خوداظهاری نخواهد بود و این FATF است که باید از طریق ابزارها و مکانیسم‌های خاصی پایبندی ایران به توصیه‌هایش را راستی‌آزمایی کند. مهم‌ترین ابهام در توافق ایران و کارگروه اقدام مالی همین است که ابزارهای نظارت، راستی‌آزمایی، شفافیت و گزارش‌گیری FATF از ایران و در ایران، دقیقا چه چیزهایی هستند و قرار است چگونه در محیط داخلی ایران تعبیه شوند؟ برخی نگرانی‌های اصلی امنیتی در اینجا شکل می‌گیرد. می‌دانیم که دولت آمریکا حذف واسطه‌های کلیدی ایران در منطقه را به عنوان گام نخست پروژه برجام 2 تعریف کرده است. در این صورت، سوال بسیار کلیدی این است که FATF چه اطلاعاتی را و چگونه از ایران جمع‌آوری خواهد کرد و چه تضمینی وجود دارد این اطلاعات در خدمت سرویس‌های غربی قرار نگیرد؟ به تعبیر فنی‌تر، یک مساله بسیار مهم و کاملا مبهم این است که مکانیسم جمع‌آوری اطلاعات FATF از ایران چیست و مصرف‌کننده نهایی این اطلاعات چه کسی است؟ به عنوان نمونه، می‌دانیم که در توصیه‌هایFATF مساله شناسایی ذی‌نفع نهایی یا مالک ذی‌نفع
 (Beneficial Owner) یا شناسایی کافی مشتریان (Customer Due Diligence (CDD یک موضوع اصلی است. سوال این است که چه مکانیسم‌های شفاف‌ساز و آشکار‌سازی قرار است در این حوزه مستقر شود؟ آیا قرار است غربی‌ها به هویت واقعی همه مشتریان نظام بانکی ایران – یا هر مشتری که اراده کنند - پی ببرند؟  فرآیند گزارش‌دهی در این باره که جزو الزامات FATF است چگونه اجرا خواهد شد؟ توصیه‌های FATF می‌گوید این امر باید روی مشتریان فعلی هم اعمال شود. آیا این به معنای دسترسی کارگروه اقدام مالی به بانک اطلاعات تراکنش‌های بانکی در ایران است؟ کدام کشور چنین اطلاعاتی را در اختیار یک نهاد خارجی که دارای ارتباطات شناخته شده با «دشمن» است قرار می‌دهد؟ و اگر این اطلاعات از کشور خارج شود، یا دسترسی آنلاین به آن وجود داشته باشد، از طریق اعمال روش‌های داده‌کاوی، چه میزان اطلاعات فوق‌العاده حساس در اختیار دشمن قرار خواهد گرفت؟ یکی از توصیه‌های کارگروه اقدام مالی به صراحت می‌گوید کشورها باید مطمئن شوند رازداری (Secrecy Laws) مانع اجرای استانداردهای FATF نمی‌شود. اطلاعات پراکنده‌ای موجود است که در بخش IT بانک مرکزی تصمیماتی برای استفاده از برخی نرم‌افزارهای خاص گرفته شده که این نرم‌افزارها می‌تواند یک کپی از همه تراکنش‌های بانکی ایران را در اختیار FATF یا نهادهای خویشاوند آن مانند صندوق بین‌المللی پول قرار بدهد. اگر این تصمیمات با تفاهمات ایران و FATF مرتبط باشد، باید گفت تهدید بسیار بزرگی پیش روی کشور قرار گرفته است که با تهدید ناشی از دسترسی کم و بیش آزادانه دشمن به تاسیسات هسته‌ای ایران در برجام مساوی یا شاید از آن هم بزرگ‌تر است. ارائه چنین اطلاعاتی به نهادی مانند کارگروه اقدام مالی که دیوید کوهن، معاون وزیر خزانه‌داری آمریکا در سال 2012 به صراحت آن را «یکی از مهم‌ترین ابزارهای پیاده‌سازی تحریم‌های بانکی علیه ایران» خوانده، دقیقا به معنای برداشتن یک گام بلند در جهت تحقق برجام 2 است. آمریکا به سادگی می‌تواند با استفاده از این اطلاعات ضرباتی حیاتی به «شبکه تامین مالی محور مقاومت» وارد آورد در حالی که برخی خوش‌خیالانه در داخل تصور می‌کنند در حال اعتمادسازی با جامعه بین‌المللی و پایین آوردن ریسک تعامل بانکی با ایران هستند! گذشته از این، همانطور که بیانیه نایاک در تجلیل از اقدام FATF می‌گوید این اقدام گامی در جهت فرورفتگی بیشتر ایران در نظام مالی جهانی است که نایاک معتقد است به دلیل ایجاد نوعی مکانیسم خودکنترلی در ایران «بهترین راه برای تامین منافع آمریکاست».
اجازه بدهید نتیجه‌گیری کنیم.
اولا- رفتارهای نیمه‌پنهان دولت در انجام تفاهماتی از این دست که حداقل می‌توان گفت سوال‌هایی جدی درباره آن وجود دارد این نگرانی را ایجاد می‌کند که چه فعالیت‌های پنهان دیگری در جریان است و آیا پازل پسابرجام در یک روند «شتابان و خودسرانه» در حال تکمیل است؟
ثانیا- درگیر شدن در فرآیندهایی مانند همکاری FATF نگرانی‌های اطلاعاتی و امنیتی جدی تولید می‌کند بویژه زمانی که مساله منطقه و محور مقاومت، اصلی‌ترین موضوع روی میز آمریکایی‌هاست.
ثالثا - گام نهادن در مسیر تفاهم با نهادهایی مانند کارگروه اقدام مالی عموما اگر نگوییم بازگشت‌ناپذیر، لااقل بسیار به سختی قابل بازگشت است و تعهداتی ایجاد می‌کند که هم اجرا و هم عدم اجرای آنها هزینه‌های هنگفتی برای ایران خواهد داشت.
رابعا - حتی اگر FATF ایران را در فهرست سفید قرار بدهد – که نداده و به این سادگی‌ها هم نخواهد داد - باز هم مشکل ارتباطات بانکی با ایران حل نخواهد شد، چرا که ریشه اصلی این مشکلات مربوط به ساختار برجام، حفظ تحریم‌های تروریستی و باقی ماندن تحریم‌های اولیه بویژه ممنوعیت تراکنش‌های دلاری است.
خامسا - دستکاری‌های زیرساختی در نهادهایی مانند بانک مرکزی به بهانه همکاری با نهادهایی مانند FATF به معنای سرایت پروژه نفوذ به زیرساخت‌های حساس کشور است که تبعات آن غیرقابل تصور خواهد بود.
سادسا - و مساله آخر اینکه هیچ‌کس نمی‌داند حد یقف این فرآیندها کجاست و آیا اساسا پایانی برای درخواست‌های باج‌خواهانه از ایران وجود خواهد داشت یا نه. من فکر می‌کنم بهترین کار این است که دولت صادق باشد و یک بار به مردم بگوید واقعا دنبال چیست و برای رسیدن به هدفی که در ذهن دارد چه امتیازهایی را آماده واگذاری کرده است. اجازه بدهید مردم یک بار دورنما را ببینند و آن وقت قضاوت کنند.  
 

نیما علیپور: فوتبال روی زشت خود را به مسی نشان داد. این رشته سراسر هیجانی نشان داد که چه بی‌عدالت است. 3 فینال پیاپی بدون جام برای بازیکنی که بهترین چهره تاریخ فوتبال به شمار می‌آید ثابت می‌کند که این رشته در حق مسی چه ظالم بوده است. برای نخستین‌بار بود که چنین صحنه‌های خاصی در فوتبال رقم می‌خورد. اسطوره و چهره تکرار نشدنی فوتبال جهان اشک می‌ریخت و فوتبال یک بار دیگر نشان داد که عدالت را رعایت نکرد و جام را به کسی که شایسته آن بود، نداد. این چه عدالتی است که مسی را به نخستین جام خود با تیم‌ملی فوتبال آرژانتین نرساند؟ چگونه بازیکنی که یک‌تنه تیمش را به 3 فینال پیاپی رساند اما از بالا بردن جام بازماند؟ چگونه منطق بی‌منطق فوتبال مسی را بعد از این نمایش خیره‌کننده‌ای که در کوپا‌آمه‌ریکا داشت گریان و ناراحت به خانه می‌فرستد؟ چرا هیگوآین بهترین فرصت بازی را به راحتی از دست می‌دهد اما مسی باید سرزنش شود؟ چرا دی‌ماریا به شرایط بازی بازمی‌گردد و کابوس‌وار ظاهر می‌شود اما باز باید آرژانتینی‌ها از مسی انتقاد کنند؟ چرا بهترین مهاجم لیگ جزیره در آلبی سلسته حرفی برای گفتن ندارد اما باز هم باید مسی جوابگو باشد؟ مسی 3 گل را از دست نداد بلکه 3 فینال بزرگ را طی 2 سال از دست داد آن هم در شرایطی که تا قبل از این 3 فینال بهترین بازی‌ها را به نمایش گذاشت. این عدالت نیست. فوتبال روی خوش خود را به موزیسین خود نشان نداد. چه بی‌رحم است این بازی قشنگ. چه ظالم است فوتبال! با کدام عدالت مسی باید گریان از آمریکا خارج شود، این درحالی است که باید چمن ورزشگاه به خاطر آنکه دوباره این جادوگر را نبیند به گریه افتد. با کدام منطق بازیکنی که همه دنیا تا صبح برای دیدن هنرنمایی او به خواب نرفتند باید گریان و سرافکنده زمین را ترک کند؟ مسی با اصرارش برای بازی کردن در تیم‌ملی فوتبال آرژانتین به خود ظلم کرد. او به خود و دوستدارانش ظلم کرد چرا که برای مردمی بازی می‌کند که ارزش او را نمی‌دانند و درک نمی‌کنند که چه جواهری بازوبند کاپیتانی تیم محبوب آنها را بر بازو می‌بندد. انگار مسی در آرژانتین محبوب نیست و همه منتظرند تا او را بزنند و چهره‌اش را مخدوش کنند. امروز دیگر کسی به گل‌هایی که مسی به ثمر رساند و به نمایش خیره‌کننده او توجه نمی‌کند بلکه همه روزنامه‌ها اشک‌های او را به تصویر خواهند کشید؛ اشک‌هایی که همه ناشی از فشاری است که روی دوش او است. در فوتبال عدالتی وجود ندارد و مسی با اصرارش برای ماندن در تیم‌ملی آرژانتین به خود ظلم کرد. «اگر آنها جام را بالای سر نبردند حق ندارند به خانه بازگردند» این جمله‌ای بود که دیگو مارادونا قبل از دیدار برابر شیلی بر زبان آورد. مارادونا الان تنها مرد خوشحال آرژانتینی است چرا که ناکامی مسی او را اسطوره آرژانتین باقی خواهد گذاشت. مسی، گریه کن و اشک بریز. سرت را بالا نگیر. تو باید برای فوتبال گریه کنی نه برای ناکامی که بهره‌ات شده است. تو با دور شدن از جام بازنده نیستی بلکه این فوتبال است که با ندادن جام به تو بازنده شد.
مسی از تیم‌ملی خداحافظی کرد
ستاره تیم‌ملی فوتبال آرژانتین بعد از ناکامی در رقابت‌های کوپا آمه‌ریکا تصمیم گرفت از بازی‌های ملی خداحافظی کند. تیم‌ملی فوتبال آرژانتین در فینال رقابت‌های کوپاآمه‌ریکا برابر شیلی به میدان رفت که این دیدار در وقت‌های اصلی و اضافی برنده نداشت تا کار به ضربات پنالتی کشیده شود و در نهایت این شیلی بود که توانست با نتیجه
4 بر 2 بازی را به سود خود به پایان رساند و جام قهرمانی را بالای سر برد. لیونل مسی نتوانست در این دیدار ضربه پنالتی خود را تبدیل به گل کند تا ناکام بزرگ بازی لقب گیرد. این بازیکن بزرگ فوتبال جهان و آرژانتین همه را شوکه کرد و تصمیم گرفت از بازی‌های ملی خداحافظی کند. او گفت: بازی کردن برای تیم‌ملی بسیار استرس‌زا است و دیگر نمی‌توانم تحمل کنم. در رختکن به این نتیجه رسیدم که همه چیز برای من به پایان رسیده است و چاره‌ای جز خداحافظی ندارم. فوق‌ستاره آلبی سلسته ادامه داد: تلاش بسیاری کردم تا با تیم‌ملی موفق شوم و دل مردم را شاد کنم اما متاسفانه نتوانستم. دیگر تیم‌ملی برای مسی به پایان رسیده است. 4 فینال را از دست دادم. به نظرم برای همه بهتر است که من خداحافظی کنم. مسی سومین فینال پیاپی با آرژانتین را از دست داد. او در 2
کوپا آمه‌ریکای پیاپی برابر شیلی در ضربات پنالتی تن به شکست داد همچنانکه در جام‌جهانی 2014 برزیل هم در فینال برابر آلمان بازی را واگذار کرد و دستش از جام بازماند.
 

گروه سیاسی: ماجرای حقوق‌های نجومی صدای اعتراض همه قشرهای جامعه را بلند کرده است. پس از افشاگری رسانه‌ها و پیگیری آن توسط مردم، مقامات عالی نظام نیز به این موضوع واکنش نشان دادند.
به گزارش «وطن امروز»، انتقاد مقام معظم رهبری نسبت به حقوق‌های نجومی و دستور ایشان مبنی بر برخورد سریع با متخلفان باعث شد فرآیند قانونی برای برخورد با متخلفان تسریع شود. موج اعتراضی نسبت به حقوق‌های نجومی مدیران آنقدر گسترده و فراگیر شده است که صدای اعتراض مراجع تقلید را نیز به دنبال داشته است. به گونه‌ای که در مراسم احیای شب قدر نیز این موضوع در میان موضوعات مطرح شده توسط مراجع عظام تقلید گنجانده شد. در این میان آیت‌الله‌العظمی مکارم‌شیرازی بیانی صریح در انتقاد از این رفتار تبعیض‌آمیز داشت. این مرجع تقلید دریافت حقوق‌های چندصد میلیونی را ناشی از نبود تقوا دانست و اظهار داشت این قبیل رفتارها به خاطر دوری از سیره علوی است. آیت‌الله ناصر مکارم‌شیرازی سحرگاه دیروز دوشنبه در مراسم احیای شب قدر در مدرسه علمیه امام کاظم(ع) با اشاره به نگاه امام علی(ع) به دنیا اظهار کرد: زمانی که خداوند در نگاه انسان بزرگ باشد، دنیا در نگاهش کوچک خواهد شد. دنیا در نظر امیرالمؤمنین(ع) بسیار کوچک بود، ایشان فرمودند دنیا در نظر من از برگ درختی که ملخ آن را جویده باشد، پست‌تر است. به گزارش فارس، مرجع تقلید شیعیان ادامه داد: در زمان معاویه، یکی از فرمانداران او به مردم ظلم می‌کرد، زنی به نام سوده همدانی برای شکایت نزد معاویه در شام رفت، آن زن در نزد معاویه گفت سلام به آن مولایی که زمانی که مرد، عدالت و حق با او دفن شد، معاویه پرسید چه کسی را می‌گویی، سوده جواب داد علی را می‌گویم، در زمان او فرمانداری به طایفه ما آمد که اول خوب بود ولی در ادامه مقام او را مغرور کرد. متاسفانه بعضی وقت‌ها، مقام به گونه‌ای انسان را تغییر می‌دهد که دیگر حتی والدین و اطرافیانش را هم نمی‌شناسد. وی افزود: سوده گفت من برای شکایت از این فرماندار به کوفه رفتم و امام علی(ع) را در راه مسجد دیدم، زمانی که داستان ظلم فرماندار را گفتم، ایشان دست به آسمان برد و گفت من این فرماندار را نفرستادم که به مردم ظلم کند و من از او بیزار هستم. امام علی(ع) در همان جا حکم عزل فرماندار را نوشت و به دست سوده داد. یعنی ایشان به این سرعت حکم عزل را نوشت و راضی نشد ظلم آن فرماندار لحظه‌ای دیگر ادامه داشته باشد، در حالی که برخی پرونده‌ها اکنون در دادگستری موجود است که 20 سال ادامه دارد. آیت‌الله مکارم‌شیرازی درباره واکنش معاویه به رفتار امام علی(ع) گفت: معاویه که از شنیدن داستان سوده شرمنده شد، حکم عزل فرماندار خودش را نوشت، سوده هم گفت سلام بر آن آقایی که در ایام حیاتش، موجب عدالت بود و پس از مرگش هم، سبب عدالت شد. استاد برجسته حوزه علمیه قم ادامه داد: شیعیان امیرالمؤمنین(ع) باید از ایشان یاد بگیرند، اگر تقوای الهی وجود داشت، این اوضاع به وجود نمی‌آمد و ما اکنون شاهد حقوق‌های سرسام‌آور در جامعه نبودیم. در حالی که برخی از فقرا به دلیل ندادن اجاره، از خانه‌های‌شان بیرون انداخته می‌شوند و آواره خیابان‌ها می‌شوند، برخی مدیران حقوق‌های 100 میلیونی و 200 میلیونی در این کشور می‌گیرند.

با گذشت چند روز از رای بریتانیا به خروج از اتحادیه اروپایی، نه‌تنها جو وحشت و اختلاف در اروپا و جزیره فرو ننشسته بلکه هر روز عواقب این تصمیم تاریخی، ابعادی جدی‌تر پیدا می‌کند. زلزله سیاسی در
2 حزب سنتی انگلیس یعنی احزاب کارگر و محافظه‌کار و همچنین ایجاد چند دستگی در نحوه مواجهه با بحران کوچک شدن اتحادیه اروپایی میان برلین، پاریس، بروکسل و حتی برخی کشورهای شرق اروپا مثل مجارستان تنها پس‌لرزه‌های زلزله 23 جولای در غرب نیست. با وجود سقوط 10 درصدی بهای پوند انگلیس متعاقب بریگزیت  که گرانی مواد غذایی و نگرانی اجتماعی در جزیره و افت قابل توجه یورو و خسارت‌های چند تریلیارد دلاری در بازارهای مالی و سهام جهانی را به همراه داشته است، اظهارات مضحک جورج آزبورن،  وزیر دارایی بریتانیا مبنی بر آرام کردن بازارها  توسط دولت انگلیس آن هم از موضع قدرت به سوژه طنز رسانه‌ها و مردم اروپا تبدیل شده است. در همین حال واکنش مشترک مقامات اسکاتلندی و اروپایی مبنی بر دور زدن رای خروج بریتانیا از اتحادیه، نشان از فروپاشی فوری اقتدار سیاسی حکومت لندن دارد. در همین حال با آنکه مخالفان بریگزیت با ادامه جمع‌آوری 3 میلیون امضا برای برگزاری همه‌پرسی مجدد تلاش می‌کنند، یک تحلیلگر سیاسی اسکاتلندی می‌گوید تکرار همه‌پرسی خطرناک است، چرا که شدت اختلاف‌ها در جامعه بریتانیا را تشدید می‌کند. کریس بامبری، از اعضای برجسته گروه سوسیالیست بین‌المللی به پرس تی‌وی گفت «هیچ سازوکاری» برای برگزاری مجدد همه‌پرسی وجود ندارد. او تلویحا به این موضوع اشاره کرد که تکرار همه‌پرسی روز پنجشنبه گذشته به معنای تکرار همه‌پرسی 2 سال پیش استقلال اسکاتلند از بریتانیا نیز خواهد بود که در شرایط فعلی قطعا رای خواهد آورد، چرا که 60 درصد رای‌دهندگان اسکاتلندی خواسته‌ای مخالف اکثریت انگلیسی‌ها دارند. اگرچه مخالفان خروج از اتحادیه اروپایی آینده انگلیس و نفوذش بر امور جهانی را در خطر دیده و افزون بر این به ایجاد موانع تجاری بین انگلیس و اتحادیه اشاره می‌کنند اما بامبری معتقد است رای خروج ریشه در شکاف طبقاتی جامعه بریتانیا داشته است: «در حالت کلی، هرچه افراد فقیرتر باشند احتمال (رای دادن آنها) به خروج از اتحادیه اروپایی بیشتر است و هر چه افراد ثروتمندتر باشند، احتمال (رای دادن آنها) به ماندن در اتحادیه اروپایی قوی‌تر است».
سقوط پوند،گرانی غذا
بر پایه آخرین گزارش‌ها سقوط آزاد پوند استرلینگ که از سحرگاه جمعه گذشته با اعلام نتیجه همه‌پرسی جدایی بریتانیا آغاز شده بود کماکان ادامه دارد به شکلی که دیروز در نخستین روز کاری هفته جدید، واحد پول انگلیسی‌ها با کاهشی 3 درصدی نسبت به روز جمعه، به قیمت 3365/1 دلار در بازار معامله شد. بدین ترتیب پوند که زمانی باثبات‌ترین واحد پول جهان تصور می‌شد در مجموع ظرف 4 روز 10 درصد ارزشش را از دست داده است که در دهه‌های اخیر بی‌سابقه بوده است. اما  کاهش ارزش پوند و همچنین وابستگی انگلیس به واردات، قیمت مواد غذایی را در این کشور افزایش داده است. مایرگ ریموند، رئیس اتحادیه ملی کشاورزان انگلیس (NFU) با اشاره به این گرانی که در 3 دهه اخیر و از زمان صدارت مارگارت تاچر بی‌سابقه بوده،  نتیجه همه‌پرسی بریگزیت را «یک تصادف سیاسی» توصیف کرد و گفت بدین ترتیب، کشاورزان انگلیسی که هر ساله حدود 3 میلیارد پوند از اتحادیه اروپایی یارانه دریافت می‌کردند، به حال خود رها می‌شوند.
زلزله سیاسی لندن و استقلال اسکاتلند
با اعلام استعفای دیوید کامرون از مقام نخست‌وزیری و طبعا ریاست توری‌ها (حزب محافظه‌کار)، این انتظار در حزب رقیب کارگر هم به وجود آمده بود تا ریاست آن جرمی کوربین که به عنوان رئیس دولت سایه (اپوزیسیون) شناخته می‌شود نیز در اقدامی مشابه کنار رود. مخالفان کوربین با این بهانه که او موضع رسمی حزب برای باقی ماندن در اتحادیه اروپایی را چندان جدی نگرفته، کودتایی درون‌حزبی علیه او راه انداختند اما کوربین تسلیم نشد. «هیلاری برن» از اعضای کابینه سایه که کوربین را ناکارآمد خوانده و عامل تماس با دیگر وزرا برای خروج از کابینه بود توسط رهبری حزب برکنار شد و متعاقب آن نیز او برای 10 وزیر مستعفی جایگزین‌هایی معرفی کرد. با این وجود نشانه‌های ادامه  تزلزل سیاسی در هر 2 حزب اصلی دیده می‌شود که بیش از هر چیز بر افول اقتدار حکومت مرکزی لندن تاثیر می‌گذارد. نشانه این افول پیام‌های آشکاری است که مستقیما میان مقامات اسکاتلندی و همتایان اروپایی‌شان خارج از کانال قدرت مرکزی بریتانیا مبادله می‌شود. نیکولا استرجن، وزیر اول اسکاتلند گفته است به دنبال مذاکرات فوری با اتحادیه اروپایی برای حفظ موقعیت اسکاتلند در این اتحادیه است. او همچنین نه‌تنها از وتوی رای همه‌پرسی اخیر بریتانیا توسط حزب ملی اسکاتلند در وست مینیستر(پارلمان بریتانیا) صحبت به میان آورده است بلکه اعلام کرده برگزاری همه‌پرسی جدید استقلال اسکاتلند را بسیار محتمل می‌داند. کابینه اسکاتلند رسماً با برگزاری همه‌پرسی دوم برای استقلال این کشور موافقت کرده است.
تفرقه اتحادیه
اما اتفاق مهم‌تر آنکه یکی از مقامات ارشد اتحادیه اروپایی و آلمان در واکنش به حرف‌های استرجن، از احتمال پیوستن اسکاتلند به اتحادیه اروپایی پس از خروج بریتانیا استقبال کرده است. گانتر کریچ‌بام، یکی از اعضای حزب محافظه‌کار مرکل و رئیس کمیسیون امور اروپا در بوندستاگ (پارلمان آلمان) گفت: «اتحادیه اروپایی همچنان 28 عضو خواهد داشت، چرا که من انتظار دارم همه‌پرسی جدیدی درباره استقلال اسکاتلند (از بریتانیا) برگزار شود و نتیجه آن مثبت باشد». او سپس در مصاحبه با یک روزنامه آلمانی گفت: «ما به سرعت باید به درخواست پذیرش یک کشور دوستدار اتحادیه اروپایی- اسکاتلند- پاسخ دهیم». چنین پیامی بسیار حیاتی است، چرا که می‌تواند تبدیل به رویه‌ای برای دور زدن حکومت‌های مرکزی درباره سایر مناطق استقلال‌طلب اروپا نظیر کاتالونیا شود. در عین حال تفرقه  قطب‌های اروپایی در قبال بحران خروج انگلیس از اتحادیه خود به تضعیف مواضع دیپلماتیک آن انجامیده است. با وجود تشکیل نشست فوری سران اتحادیه اروپایی و همچنین دیدار اضطراری آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان با فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور فرانسه، شنیده می‌شود هر یک از کشورهای اصلی در حال برنامه‌ریزی مستقل برای مواجهه با پیامدهای سیاسی و اقتصادی این بحران هستند به طوری که جورج سوروس، صهیونیست آمریکایی- به عنوان دلال مالی و سیاسی انقلاب‌ها و فروپاشی‌ها در سراسر جهان- از بقای اتحادیه اروپایی در آینده نزدیک ابراز ناامیدی کرده است. اقدام عجیب جلسه محرمانه مشترک اولاند و  وزرای اقتصادی‌اش با  پیر موسکویچی، کمیسیونر فرانسوی امور اقتصادی و مالی اتحادیه اروپایی در کاخ الیزه پاریس، باعث نگرانی‌های بسیاری میان دیگر اعضا شده، چرا که چنین جلسه‌ای طبق پروتکل‌های اتحادیه باید در بروکسل و با حضور سایر سران کشورها تشکیل می‌شد.
 

پیروزی بی‌فایده محافظه‌کاران اسپانیا
حزب محافظه‌کار حاکم بر اسپانیا به‌رغم پیروزی مجدد در انتخابات پارلمانی تکراری روز یکشنبه در این کشور، باز هم از تشکیل دولت عاجز ماند. حزب راستگرای مردمی به رهبری ماریانو راخوی، نخست‌وزیر موقت با کسب ۱۴ کرسی بیشتر نسبت به انتخابات پاییز گذشته و کسب ۳۳ درصد آرا، تعداد کرسی‌های خود را به ۱۳۷ کرسی افزایش داد. در مقابل اگرچه حزب سوسیالیست کار در ادامه سقوط خود ۵ کرسی دیگر را از دست داد همچنان با ۸۵ کرسی، قدرت اول جناح چپ باقی ماند. ائتلاف پودموس(می‌توانیم)  به رهبری پابلو ایگلاسیاس هم همان ۷۱ کرسی خود را حفظ کرد و جایگاه خود را در جناح چپ تثبیت کرد. راخوی در سخنرانی جشن پیروزی محافظه‌کاران مدعی شد باید به عنوان رهبرحزب پیروز از سوی پادشاه اسپانیا مامور تشکیل کابینه جدید شود اما با توجه به لزوم کسب دست‌کم ۱۷۶ کرسی، محافظه‌کاران حتی در صورت ائتلاف با  حزب راست میانه سیودادانوس (شهروندان) نیز نخواهند توانست اکثریتی پارلمانی برای به دست گرفتن دولت تشکیل دهند و ابهام قدرت در اسپانیا ادامه خواهد یافت.
 

گروه فرهنگ و هنر: وقتی از عنوان اثر فاخر سخن به میان می‌آوریم، منظورمان مجموعه مولفه‌هایی است که در یک فیلم، نمایش، اثرهنری یا یک موسیقی مورد توجه و رعایت قرار گرفته است. مجموعه‌های فاخر تولید شده در همه این سال‌ها، همواره جزو ماندگارترین کارها در اذهان و افکار عمومی بوده‌اند اما چرا مدت زیادی است تولید این آثار تقریبا متوقف شده است؟
مشکل اساسی سازمان
تردیدی نیست که مساله بودجه، جزو لاینفک و مهم در تولید پروژه‌های الف سینمایی و تلویزیونی است اما کم‌تعداد نیستند آثاری که با هزینه بالا و از محل بودجه تولید آثار فاخر ساخته شده‌اند و نه در سینما و نه در تلویزیون با اقبال مخاطب مواجه نشده‌اند. با این همه تا وقتی هزینه و بودجه تولید اثر فاخر وجود نداشته باشد، نمی‌شود درباره مسائل دیگر سخن به میان آورد. مهرماه گذشته بود که پورمحمدی که معاونت وقت سیما را برعهده داشت، در پاسخ به سوالی درباره چرایی ساخته نشدن آثار فاخر گفته بود: مشکل اساسی سازمان صداوسیما، بودجه است. ما در حال حاضر هیچ بودجه‌ای برای ساخت سریال‌های الف ویژه نداریم و به دنبال مشارکت بودیم و هستیم تا از بخش‌های خصوصی مشارکت بگیریم. پروژه‌های الف ویژه نیازمند بودجه‌های بالایی هستند و حتی برخی از این سریال‌ها به اندازه کل بودجه معاونت سیما بودجه می‌خواهند که ما الان چنین پولی را نداریم. امیدواریم رابطه دولت با ما خوب شود و ما را در ساخت سریال‌های الف ویژه کمک کند.
پخش تکراری‌ها
از این اظهارنظر مدت زیادی می‌گذرد. تغییر و تحولاتی در سازمان اتفاق افتاده است و پس از استعفای سرافراز، علی‌عسگری، ریاست سازمان صداوسیما را برعهده گرفته است. پورمحمدی نیز این روزها عهده‌دار ریاست شبکه سوم سیماست. با این همه گویا اتفاق تازه‌ای در مساله تولید آثار فاخر رخ نداده است. وضعیت نامناسب مدیریت مخاطب در صداوسیما، شرایطی را به وجود آورده که جز فوتبال و یکی، دو برنامه گفت‌وگو‌محور و استندآپ کمدی نمی‌توان عنوان «پرمخاطب» را روی برنامه‌ای گذاشت. اگرچه به واسطه تکرار برخی آثار فاخر قدیمی از شبکه‌هایی مانند «ifilm»، مخاطبان بسیاری پای تلویزیون می‌نشینند اما رویه تکرار تا کجا می‌تواند ادامه داشته باشد؟
«پوریای ولی» در اولویت نیست!
مرحوم فرج‌الله سلحشور، داوود میرباقری، مسعود جعفری‌جوزانی و یکی، دو کارگردان دیگر با وعده‌های ابتدایی تلویزیون به دنبال ساخت مجموعه‌های «حضرت موسی(ع)»، «سلمان فارسی» و «پوریای ولی» بودند. این روزها اخباری درباره «حضرت موسی(ع)» از سوی جمال شورجه در رسانه‌ها منتشر شده است، امرالله احمدجو هم اخیرا گفته است در حال نوشتن دیالوگ‌های «سلمان فارسی» است اما«پوریای ولی» جزو اولویت‌های سازمان نیست. مجموعه‌هایی که حتی پس از آغاز روند تولید، در بهترین حالت پس از 3-2 سال به پخش خواهند رسید.  مسعود جعفری‌جوزانی که قرار بود کارگردانی مجموعه «پوریای ولی» را عهده‌دار شود، کمی بعد از مصاحبه تفصیلی پورمحمدی درباره نبود بودجه برای آثار فاخر گفته بود: گویا پروژه «پوریای ولی» در اولویت سازمان صداوسیما نیست. ما هم به این تصمیم احترام می‌گذاریم. «پوریای ولی» دیگر برایم مهم نیست، چرا که من قرار بود 3 سال پیش این پروژه را بسازم.  من پروژه‌ام را رها نکرده‌ام ولی اصلا اصراری به ساختن کاری در فکر من نیست. من 3 سال پیش با همه وجودم تلاش کردم که کارهای تحقیق و پژوهش «پوریای ولی» را انجام بدهم و حدود 850 صفحه فیلمنامه نوشته شد و در نهایت این پروژه، پروژه الف ویژه شناخته شد و حتی برایش زمین دادند، قرارداد منعقد شد و برای طراحی لباس و اینکه ساختار دیجیتالی چطور انجام شود کلی خرج شد و در عین حال با تعداد زیادی از بازیگران صحبت و رفت و آمد انجام شد اما «پوریای ولی» خوابیده است و این اصلا در حیطه اختیار ما نیست.
سلمان فارسی به روایت میرباقری و احمدجو
ساخت سریالی درباره زندگی سلمان فارسی، صحابه حضرت رسول(ص)، تقریبا از 3 سال پیش در دستور کار تلویزیون قرار دارد و این روزها روند نگارش فیلمنامه را طی می‌کند.  میرباقری خیلی پیش‌تر در اظهارنظری درباره مجموعه «سلمان فارسی» گفته بود: ساخت «سلمان فارسی» 4 برابر «مختارنامه» گستردگی دارد و کار سختی است. من به زندگی سلمان علاقه‌مندم. او به من کمک کرد و در پاره‌ای اوقات از پرتاب‌ها و سقوط‌هایی نجاتم داد. گفته شده است، این سریال که در 40 قسمت قرار است تولید شود، از سال آینده جلوی دوربین خواهد رفت. بتازگی امرالله احمدجو که نگارش دیالوگ‌های «سلمان فارسی» را برعهده دارد، گفته است: داوود میرباقری قصه سلمان را از زمان تولد این شخصیت آغاز کرده است. البته از آنجا که از آن تاریخ اطلاعات جزیی در دسترس است بخشی از فیلمنامه باید دراماتیزه شود. به طور مثال پدر سلمان از ملاکان جی در اصفهان بوده و ثروت زیادی داشته است ولی ما از پدر او اطلاعات دیگری نداریم و بخشی از داستان درباره شرایط زندگی وی در ایران و همچنین مسائل پیرامونی او به صورت داستانی در فیلمنامه وارد می‌شود. مسائلی در ذهن سلمان ناهموار است و او با قوانینی از سوی موبدان مواجه می‌شود که به نظرش بعضی از آنها تعجب‌آور است. آنچه در زمان او امری رایج است سلمان را به شک وامی‌دارد و او شروع می‌کند به پرسیدن سوالات ممنوع و بعد از آن سفری را آغاز می‌کند.
شورجه فیلمنامه سلحشور  را کارگردانی می‌کند
«حضرت موسی(ع)»، سریالی که فیلمنامه آن توسط مرحوم فرج‌الله سلحشور به نگارش درآمد، این روزها با پیگیری‌های جمال شورجه به عنوان کارگردان در فرآیند تولید است، چندروز پیش جمال شورجه طی گفت‌وگویی از تکمیل فیلمنامه طی 2ماه آینده و آغاز فیلمبرداری این سریال سخن گفته بود. شورجه عنوان کرده بود:  از سال گذشته فیلمنامه موسی (ع) برای بررسی و کارشناسی به مرکز گسترش فیلمنامه‌نویسی ارجاع و پس از جلسات متعدد مقرر شد از تعداد قسمت‌ها کاسته شود. در حال حاضر مراحل نگارش متن سریال به پایان رسیده و فیلمنامه تحویل مرکز شده و در حال اعمال اصلاحاتی هستیم که درباره متن اعمال نظر کرده‌اند. پیش‌بینی‌مان این است که این نظرات حداکثر تا 2 ماه آینده بر متن اعمال شده و آماده شروع مرحله پیش‌تولید شویم.
پخش سرزمین کهن از نیمه دوم امسال
در این میان یکی، دو سریال دیگر که جزو پروژه‌های الف تعریف شده‌اند، در ایستگاه آخر هستند. «سرزمین کهن» کمال تبریزی یکی از آنهاست. گویا پخش این سریال از نیمه دوم امسال آغاز خواهد شد. بعد از مدتی که به خاطر اعتراض‌ها پس از پخش 4 قسمت ابتدایی و توقف این مجموعه، فرآیند تولید در سکوت خبری پی گرفته می‌شد، از ابتدای امسال تصویربرداری این سریال و اصلاح بخش‌های مورد اعتراض آغاز شد و این روزها تصویربرداری فاز سوم آن در تهران ادامه دارد. گفته شده است پخش سریال زمانی شروع خواهد شد که تصویربرداری فاز سوم نیز به پایان رسیده و سریال به‌طور کامل آماده باشد. جواد شمقدری دیگر کارگردانی است که این روزها به دنبال ساخت یکی از پروژه‌های الف است. این سریال که در یک ملودرام خانوادگی، حوادث پس از انقلاب اسلامی ایران را بررسی می‌کند، داستان «مهناز» و «مهدی» است که از خاستگاه اعتقادی و اجتماعی متفاوتی برخوردارند. آنها بعد از انقلاب ناگزیر به سفر می‌شوند و در این سفرهاست که رازی برای‌شان آشکار می‌شود. فیلمنامه سریال الف ویژه «انقلاب دوم» به قلم جواد شمقدری و سیدناصر هاشم‌زاده در مرکز امور نمایشی سیما بازنویسی شده و بعد از برآورد بودجه، به کارگردانی جواد شمقدری و تهیه‌کنندگی محمد خزاعی تهیه و تولید خواهد شد. پرویز شیخ طادی هم البته مشغول کار است. او نیز در حال نگارش فیلمنامه یکی دیگر از پروژه‌های الف ویژه درباره زندگینامه و شخصیت شهید باکری است. گفته شده است این سریال در 30 قسمت و با همکاری استانداری آذربایجان غربی تولید خواهد شد.  
بودجه هنوز در گروگان دولت است؟
 این روزها جز سریال‌های مناسبتی که البته به هیچ‌وجه نمی‌توان آنها را همردیف سریال‌های متوسط هم در نظر گرفت، اتفاق تازه‌ای در سیما رخ نداده است. تکرار مکررات سریال‌های کره‌ای و بازپخش سلیقه‌ای و بی‌ربط برخی سریال‌های متوسط ایرانی سال‌های اخیر از تلویزیون، عادی شده است و هیچ سریال و مجموعه درگیرکننده تازه‌ای از تلویزیون پخش نمی‌شود. با این روند «حالی به حالی» و وضع بودجه «نزار» در صداوسیما، امیدی به اتفاقات تازه در ماه‌های آتی هم نیست. در نیمسال دوم ممکن است فضای متفاوت‌تری را در تلویزیون شاهد باشیم اما حتی اقبال مخاطب و موفقیت مجموعه‌های پیش رو هم قابل پیش‌بینی نیست.  در این بین با گذشت 3 سال از عمر دولت یازدهم، قطعا می‌توان در میان مقصران اتفاقات امروز سیما، از دولت روحانی نام برد. بودجه‌ای که به تعبیر برخی مسؤولان صداوسیما توسط دولت به گروگان گرفته شده است، می‌توانست در این سال‌ها ساخت مجموعه‌های فاخر یا به تعبیری الف ویژه را تسریع ببخشد اما کوتاهی‌های دولت در مساله بودجه و به واسطه اعمال رویکردهای سیاسی تا جایی پیش رفت که پورمحمدی در جلسه تودیع و معارفه رئیس جدید سازمان زبان به کنایه و طنز گشوده و بگوید: آقای آشنا در ردیف سوم نشسته و این خیلی مهم است، چرا که بر تصویب بودجه صداوسیما تاثیرگذار است، چرا نباید این مسائل را رعایت کنیم، همین رعایت نکردن‌ها مشکل ایجاد می‌کند.
 

در پی افشای فیش حقوقی نجومی مدیرعامل بانک رفاه کارگران، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از معرفی مدیرعامل جدید این بانک در روز دو‌شنبه خبر داد.
به گزارش مهر، علی ربیعی در جمع خبرنگاران در پاسخ به پرسشی درباره فیش حقوقی مدیرعامل بانک رفاه کارگران اعلام کرد: روز دو‌شنبه مدیرعامل جدید این بانک معرفی می‌شود. هفته گذشته برخی رسانه‌ها، فیش حقوقی نجومی مدیرعامل بانک رفاه کارگران را منتشر کرده بودند. در پی آن خبر برکناری صدقی را همه خبرگزاری‌های کشور حتی خبرگزاری دولتی ایسنا منتشر کرده بودند اما شنبه گذشته علی صدقی، مدیرعامل بانک رفاه در گفت‌وگو با ایرنا اعلام کرد در دفتر کارم نشسته‌ام و جایی هم نمی‌روم! وی توضیح داده بود: «بانک رفاه یک بانک خصوصی و مشمول قوانین مربوط به موسسه‌های خصوصی است؛ از این‌رو هر نوع تصمیم‌گیری درباره پرداخت حقوق و مزایای مدیرعامل و هیات‌مدیره آن از طریق مجمع عمومی صورت می‌گیرد. من همه مسائل را به صورت مکتوب به مقام‌های قانونی کشور ارسال کرده‌ام و هیچ شبهه‌ای در این زمینه وجود ندارد». در همین حال تسنیم خبر داد، محمدعلی سهمانی، مدیرعامل بانک توسعه تعاون به عنوان مدیرعامل بانک رفاه معرفی می‌شود. گفته شده قرار بوده مظفری (مدیرعامل سابق بانک شهر) به عنوان مدیرعامل بانک رفاه معرفی شود که به‌دلیل تغییر در این تصمیم، سهمانی به جای وی منصوب خواهد شد. البته سهمانی به فارس گفته این موضوع فعلا در حد مذاکره و پیشنهاد بوده و هنوز حکمی ابلاغ نشده است.  شنیده‌ها بیانگر این است که قرار بوده سوابق کاری سهمانی به عنوان گزینه مورد نظر برای مدیرعاملی بانک رفاه در هیأت مدیران شستا بررسی و با لحاظ کردن نظر وزیر اقتصاد و بانک مرکزی تصمیم نهایی برای این مدیریت گرفته شود.

اسدالله خسروی: تعیین نرخ سود بانکی متناسب با کاهش نرخ واقعی تورم اگرچه رویکردی درست و اصولی است اما تصمیم‌گیری درباره این شاخص مهم اقتصادی بدون در نظر گرفتن سایر مولفه‌های اقتصادی آثار نامطلوب و زیانباری را در سایر بخش‌ها به جا می‌گذارد، به طور مثال کاهش نرخ سود بانکی موجب می‌شود سپرده‌ها از بانک‌ها خارج و به طور سیل‌آسایی وارد بازارهای موازی و سفته‌بازی که به زیان اقتصاد کشور است شود، ازطرفی چون بخش عمده‌ای از مردم به موجب هزینه‌های بسیار بالای تامین خانه مستاجر هستند بنابراین با کاهش نرخ سود بانکی، صاحبان خانه نیز اکنون رغبتی به دریافت پول پیش ندارند و درصدد دریافت اجاره‌بها به جای پول پیش هستند. رئیس انجمن انبوه‌سازان مسکن و ساختمان استان تهران درباره تاثیر کاهش نرخ سود بانکی بر بخش مسکن به «وطن امروز» گفت: کاهش نرخ سود بانکی به دنبال کاهش نرخ تورم ضرورتی اجتناب‌ناپذیراست تا بخشی از پول‌های بلوکه شده از بانک‌ها خارج و در مسیر تحرک اقتصادی قرار گیرد. حسن محتشم با بیان اینکه تصمیم‌گیری درباره کاهش نرخ سود بانکی باید همراه با بسترسازی برای ورود پول‌ها به بخش تولید بویژه بخش اشتغالزای مسکن انجام شود، افزود: از آنجایی که سالانه حدود 600 هزار تقاضای تامین مسکن در کشور اضافه می‌شود، بنابراین توجه به نیاز انباشته برای ساخت مسکن، احتیاج به برنامه‌ریزی درست برای تحرک بخش تولید دارد. وی خاطرنشان کرد: کاهش نرخ سود بانکی به موجب پایین بودن سطح درآمد و نبود قدرت خرید مردم نمی‌تواند در افزایش قیمت مسکن تاثیر‌گذار شود اما با توجه به اینکه نرخ سود بانکی به 15 درصد رسیده است مالکان ترجیح می‌دهند به جای دریافت رهن از مستاجران اجاره بگیرند. این کارشناس بازار مسکن اضافه کرد: هر تصمیم‌گیری در بازار آزاد تبعات خود را درپی دارد اما چنانچه سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها در تصمیم‌گیری‌های مهم اقتصادی همچون تعیین نرخ سود بانکی با بی‌توجهی به موضوع اشتغال و تولید بویژه در بخش مسکن انجام شود خروجی آن با تبعات منفی همراه خواهد بود. رئیس انجمن انبوه‌سازان مسکن و ساختمان استان تهران تصریح کرد: توجه به بخش تولید مسکن چون با صنایع تولیدی کشور مرتبط است می‌تواند در اقتصاد کلان کشور که تولید و اشتغالزایی را در پی دارد موثر واقع شود. در چنین شرایطی مسؤولان و دست‌اندرکاران باید در راستای رونق بخش مسکن مسیر را هموار کنند.
تغییر رفتار مالکان پس از کاهش نرخ سود بانکی
نیمه‌های تابستان سال گذشته بانک مرکزی در گزارشی از افزایش 4/11 درصدی اجاره‌بهای مسکن در پایتخت خبر داد. براساس این گزارش در تیر 94  شاخص کرایه مسکن اجاری در شهر تهران و در کل مناطق شهری نسبت به ماه مشابه سال قبل به ترتیب 4/11 و 4/13 درصد رشد  داشت و بانک مرکزی تاکید کرد در مجموع نرخ رشد اجاره‌بها طی ماه‌های اخیر، همسو با تحولات نرخ تورم از روند کاهشی برخوردار بوده است. در همان روزها بود که فصلنامه اقتصاد مسکن اعلام کرد: نرخ اجاره‌بهای مسکن در 3 ماه اول سال 94 (بهار پارسال) نسبت به فصل قبل از آن (زمستان 93) با شیب ملایم 16 درصدی رشد داشته است. مطابق گزارش این فصلنامه که بازار اجاره‌بهای مسکن را از ابتدای سال 90 تا بهار 94 مورد بررسی قرار داده بود، نرخ اجاره‌بها با یک شیب ملایم صعودی در هر فصل به طور متوسط 16 درصد نسبت به فصل مشابه سال قبل افزایش داشته است. در سال‌های گذشته میزان نرخ اجاره‌بها همواره چند درصد از نرخ تورم بیشتر و طبق آمار رسمی روند افزایشی آن سالانه و در فصل نقل‌وانتقالات 10 تا 20 درصد بوده است. امسال اما سلسله اتفاقاتی باعث شده زمینه رشد اجاره‌بها خیلی بیشتر از متوسط سالانه فراهم شود. صحبت از سود سپرده بانکی است. در حقیقت اقدام بانک‌ها در کاهش نرخ سود به‌طور غیرمستقیم بازار اجاره‌بهای مسکن را دچار تغییر و تحولاتی کرده که مهم‌ترین آنها تمایل موجران به دریافت اجاره‌بها به جای پول پیش یا همان رهن است. این مساله نیز در تابستان پیش‌رو بی‌شک باعث رشد نرخ اجاره‌بها خیلی بیشتر از نرخ تورم مورد ادعای دولتی‌ها خواهد شد. یکی از فعالان بازار مسکن در این‌باره به تسنیم، گفت:‌ به‌طور طبیعی از نیمه‌های خردادماه هر سال با تعطیلی تدریجی مدارس بازار اجاره‌بها وارد دوره به اصطلاح رونق می‌شود و این رویه تقریبا تا نیمه‌های شهریور ادامه می‌یابد. وی با بیان اینکه معمولا هر سال موجران با توجه به نرخ تورم و رشد هزینه‌ها اجاره‌بها را 10 تا 20 درصد افزایش می‌دهند، افزود: امسال اما مالکان با توجه به کاهش سود سپرده بانکی تغییر رفتار داده‌اند و دیگر تمایل چندانی به دریافت پول پیش (رهن) ندارند و از مستاجران اجاره‌بها می‌خواهند. وی با اشاره به اینکه افزایش نرخ اجاره‌بها نیز فشار مضاعفی را به مستاجران وارد می‌کند، خاطرنشان کرد: بهتر بود در آستانه فصل نقل‌وانتقالات برنامه کاهش سود سپرده بانکی اجرا نمی‌شد و برای مدتی به تعویق می‌افتاد تا به این ترتیب مستاجران با خیالی آسوده به دنبال سرپناهی متناسب به درآمدهای خود می‌گشتند. وی همچنین بیان کرد:‌ مقایسه نرخ اجاره‌بها با مدت مشابه سال گذشته تا این لحظه حکایت از افزایش حدود 20 درصدی در ابتدای فصل نقل و انتقالات دارد.
افزایش 7/9 درصدی شاخص اجاره بهای مسکن در تهران
متوسط قیمت خرید و فروش یک مترمربع زیربنای واحد مسکونی معامله شده از طریق بنگاه‌های معاملات ملکی شهر تهران در خردادماه سال جاری 2/42 میلیون ریال بود که نسبت به ماه قبل و ماه مشابه سال قبل به ترتیب به میزان 2/1 و 5/3 درصد افزایش نشان می‌دهد. به گزارش روابط عمومی بانک مرکزی، تحولات بازار مسکن شهر تهران در خرداد ماه سال 1395 که برگرفته از آمارهای خام سامانه ثبت معاملات املاک و مستغلات کشور است، توسط اداره بررسی‌ها و سیاست‌های اقتصادی بانک مرکزی تهیه و منتشر شد.

محمدرضا کردلو : عصر 28 مرداد 32، روز کودتا، مصدقی که هر لحظه ضعف می‌کرد و از حال می‌رفت، با سرعت از چندین نردبان و درخت و تخت کنار دیوار بالا رفت و پایین آمد! موقعی هم که روی پشت‌بام بودند شایگان گفت: «خیلی بد شد.» و مصدق به‌ تندی گفت: «خیلی هم خوب شد! به‌جای اینکه رجاله‌ها ما را ببرند، دو ابرقدرت ما را بردند!»
یکی از طنزهای تلخ تاریخ، اسطوره شدن‌های بی‌مورد و مقطعی است که گاهی اوقات مایه ننگ تاریخ هم می‌شود. آنجا که ضعیف‌ها و متکبرها، جور دیگری تصور می‌شوند. آنجا که آگاهی‌های جمعی محدود می‌شود و اطلاعات ناقصی در اختیار مردم قرار می‌گیرد. این فضا «ایده‌آل» فرصت‌طلب‌هاست. آنهایی که می‌کوشند از فرصت برای تبلیغ و تقویت خود استفاده کنند و  افکار عمومی را در اختیار بگیرند. «خود» را نماینده اکثریت تلقی ‌کنند و مدام بگویند:«یک اقلیتی با «من» مخالف است»!
ابوالحسن بنی‌صدر، در تاریخ معاصر ایران یکی از همین عناصر کم‌ظرفیت است، آنجا که با پشتوانه 11میلیون رای و استقبال عموم و حتی برخی بیوت صالحه، روی کار می‌آید اما بعدتر آنچنان می‌کند که به عنوان اصلی‌ترین «اپوزیسیون» جمهوری اسلامی، حتی در جایگاه ریاست‌جمهوری، شناخته می‌شود. شاید فحاشی‌هایی که بنی‌صدر در روزهای ریاست‌جمهوری به جمهوری اسلامی کرده، اپوزیسیون‌های فعال و ضدانقلاب هنوز جسارت نکرده باشند نمونه آنها را بر زبان بیاورند.
بنی‌صدر پروپاگاندایی داشت که می‌توانست دورویی و نفاق وی را بپوشاند تا آن اندازه که حتی از عاشورا و قیام امام حسین(ع) برای اهداف و آمالش بهره ببرد. مردم انقلاب کردند که عقیده اسلام بر این کشور حکومت کند اما بنی‌صدر براحتی می‌توانست با تبلیغات و فضاسازی علیه این و آن، هرج و مرج به راه انداختن و مدیریت فضا در آشوب، عقیده و اسلام را «وسیله» حکومت خود کند!
برای بسیاری هنوز راز 11میلیون رای بنی‌صدر محل چالش است؛ چطور می‌شود او را «صددرصد» لقب می‌دهند.
بنی‌صدری را که بعدها در اسناد لانه جاسوسی معلوم می‌شود با اسم رمز «SD lore» با سازمان سیا ارتباط برقرار کرده بود و از قرار ماهی 1000 دلار وعده مشورت به این سازمان جاسوسی را آن هم به عنوان رئیس‌جمهور یک کشور، داده بود. پشت کردن بنی‌صدر به 11میلیون رای را نمی‌شود نادیده گرفت اما این اساس جامعه مبتنی بر رای مردم است که روزی، دور یا نزدیک، آرای خود را بازپس گیرد.
بنی‌صدر ظرفیت نداشت. شاید به مثابه چهره مورد علاقه ملی‌گرایان که حتی در عصر کودتای 28 مرداد، آنجا که قرار است تاریخ 25ساله‌ای-پس از کودتا- از سیاهی و تباهی دامان ملت را بگیرد، به این نمی‌اندیشد که «مردم» را چه می‌شود و عاقبت مملکت به دست موزردهای آمریکایی چه خواهد شد، پیشوای بیمار ملی‌گرایان که جلوتر از همه در روز 28مرداد، از روی در و دیوار این‌طرف و آن‌طرف می‌پرید، تنها از این گمانه خرسند بود که «من»اش را 2 «ابرقدرت» بردند نه به تعبیر او «رجاله‌ها»!
ظرفیت کم بنی‌صدر، غرور و تکبر و شخصیت سازمان‌نیافته‌اش، از او یک چهره کوتاه‌مدت ساخته بود که خطاب‌های مستقیمش به امام را با ادبیاتی حرفه‌ای و با استفاده عنوانی از «امام» مطرح می‌کرد. ادعاهای مضحکش علیه انقلاب را هم با ترفند پیش می‌برد و شاید تا اواخر دوران ریاست‌جمهوری و عزلش از فرماندهی کل قوا و حتی تصویب عدم کفایتش، به استفاده عنوانی از امام ادامه می‌داد تا بدنه اجتماعی را نزدیک خود نگاه دارد اما کیست که نداند بیشترین جفای بنی‌صدر در حق امام(ره) صورت گرفت.
بنی‌صدر خطاب‌های توهین‌آمیز فراوانی علیه امام و انقلاب و یاران انقلاب در سخنرانی‌ها مطرح می‌کرد، آنها را «تندرو»، «خشک‌سر» و «افراطی» خطاب می‌کرد تا خود را به عنوان جریان میانه معرفی کند.
بنی‌صدر با «ژست روشنفکری» خوی «اشرافی» در پیش گرفته بود و «ساده‌زیستی» را تمسخر می‌کرد. براحتی «دروغ» می‌گفت و آمارسازی می‌کرد، در اظهارات متعدد و مصاحبه‌هایش با نشریات خارجی، از انقلاب مردم لطیفه‌های موهن می‌ساخت و تعریف می‌کرد. بنی‌صدر را تکبر به زمین گرم کوبید، آنگونه که فرار را شبیه پیشوای ملی‌گرایان به «قرار» ترجیح داد و اما تفاوتش این بود که بنی‌صدر همراه «رجاله»‌ها فرار کرد و «ابرقدرت»‌ها به نوکری‌اش پذیرفتند.
خوب که نگاه می‌کنم، حالا جریان غربگرا، همان ناسزاهایی را که بنی‌صدر نثار «حزب‌الله» می‌کرد، نثار «حزب‌الله» می‌کند. «تندرو» و «افراطی» خطاب‌های جدیدی نیستند اما «از نظر آنها، من از همه تندروترم» کلام تازه‌ای است. شبه‌روشنفکرها همیشه دهان‌شان برای توهین باز است اما کیست که نداند این جماعت فقط دهان‌شان را باز می‌کنند و چشم‌های‌شان را می‌بندند و گوش‌های‌شان را می‌گیرند که نشنوند و به قول مرحوم سیدحسن حسینی: روزی که روشنفکر، در کوچه‌های شهر پرآشوب، دور از هیاهوها عرق می‌خورد، با جانفشانی‌های حزب‌الله تاریخ این ملت ورق می‌خورد.