مشاور رئیس‌جمهور و دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد و ویژه اقتصادی معتقد است که مناطق آزاد و ویژه اقتصادی سهم ناچیزی در قاچاق دارند و به جای مقصر جلوه دادن این مناطق باید راهکار اساسی اتخاذ کرد. به گزارش میزان، اکبر ترکان، دبیر شورای هماهنگی مناطق‌آزاد در برنامه تلویزیونی متن و حاشیه با اشاره به سهم ناچیز مناطق‌آزاد در میزان قاچاق کشور گفت: کل واردات از مناطق‌آزاد حدود ۴۰۰میلیون دلار است که اگر در بد‌بینانه‌ترین حالت نصف آن هم قاچاق باشد از ۱۵ میلیارد دلار قاچاق کل کشور سهم بسیار ناچیزی دارد. وی ادامه داد: پس این اشتباه است که مناطق‌آزاد را متهم به مرکز قاچاق و واردات کنیم. وی در مورد انتقادهای نعمت‌زاده، وزیر صنعت، معدن و تجارت در مورد میزان واردات از مناطق‌آزاد گفت: آقای نعمت‌زاده خیلی چیزها در مورد شما هست که من از گفتن آن اکراه دارم، اجازه بدهید من چیزی نگویم اما بی‌محابا صحبت نکنید، کسی که در داخل دولت علیه مصوبه دولت صحبت کند نشانگر دموکراسی نیست، نشانه هرج و مرج است. اگر معاون من علیه من صحبت کند، صبح عوضش می کنم. وی ادامه داد: این درست نیست که یک وزیر در مورد مصوبه ۲ فوریتی دولت نسبت به مناطق‌آزاد واکنش منفی نشان دهد و با وجود آنکه خودش مسوول واردات و ثبت سفارش‌های کالا هست، مناطق آزاد را متهم به واردات بی رویه و قاچاق کند. ترکان تاکید کرد: دموکراسی برای احزاب است و این درست نیست که عده‌ای در دولت، مصوبات و عملکرد دولت را زیر سوال ببرند. وی گفت: من خجالت می‌کشم در مورد آقای نعمت‌زاده حرف بزنم؛ به ایشان توصیه می‌کنم بی‌هوا حرف نزند تا از کوره در نروم. دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد همچنین به عملکرد مناطق آزاد و تاثیر مثبت آن بر اقتصاد کشور اشاره کرد و افزود: وجود مناطق‌آزاد می‌تواند ارزش افزوده ایجاد کرده و مسیر واردات و صادرات را سامان ببخشد. وی در پایان گفت: مناطق‌آزاد هنوز نتوانسته به جایگاه واقعی خود دست پیدا کند.

محمد عطریانفر گفت: عامه مردم نمره خوبی به دولت نمی‌‌دهند. آنها مشکلات و گرفتاری‌های خودشان را می‌بینند و توقع دارند دولت منجی آنها باشد. عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی در گفت‌وگو با فارس، عمده‌ترین دغدغه‌ مردم را بیکاری دانست و افزود: نبود فرصت‌های شغلی بزرگ‌ترین مشکل است و چون با زیرساخت توقف توسعه در اقتصاد ملی و نهادهای مولد گره‌ خورده، مثل یک دور باطل ‌شده است.  وی با تاکید بر اینکه فشار اقتصادی بر دوش مردم است، به مشکل مسکن اشاره کرد و گفت: در سبد هزینه‌ ها نرخ مسکن لحاظ نمی‌شود. اگر هزینه‌ مسکن را لحاظ کنیم، مشکلات، اساسی‌تر از این حرف‌هاست ولی اگر مسکن خارج از این معادله حساب شود، حرف آقایان قابل ‌قبول است.  
 

گروه ورزشی: کشتی‌گیر 22 ساله تیم ملی ایران با شایستگی مدال طلای المپیک 2016 ریو را به دست آورد و کشتی آزاد ایران را به نخستین طلای خود در ریو رساند. حسن یزدانی، کشتی‌گیر جوان جویباری دست به کار بزرگی زد و نام خود را برای همیشه در تاریخ کشتی ایران و جهان جاودانه کرد. این کشتی‌گیر 22 ساله که به فینال وزن 74 کیلوگرم المپیک راه یافته بود در دیدار فینال برابر حریف روس قرار گرفت و موفق شد با پیروزی‌ای که به دست آورد  در نخستین حضورش در المپیک گردن‌آویز طلا را به دست آورد. یزدانی جوان‌ترین کشتی‌گیر ایران است که موفق شده مدال طلای المپیک را از آن خود کند.  او مدال طلای المپیک را پس از ۱۶ سال نصیب کشتی آزاد ایران کرد. حسن یزدانی در دیدار فینال به مصاف انور گدویف از روسیه رفت و در حالی که تا دقایق پایانی با نتیجه 6 بر 2 از حریف خود عقب بود در لحظات پایانی 4 امتیاز شیرین  به دست آورد تا مدال خوش‌رنگ طلای المپیک را تصاحب کند.  در دیدار دیگر نماینده وزن ۵۷ کیلوگرم کشتی آزاد ایران با پیروزی در دیدار رده‌بندی مدال برنز را از آن خود کرد. حسن رحیمی در دیدار رده‌بندی رقابت‌های وزن ۵۷ کیلوگرم کشتی آزاد بازی‌های المپیک ۲۰۱۶ ریو به مصاف «بونه رودریگز» از کوبا رفت و در حالی که 7 بر صفر پیش بود توانست  با ضربه فنی بر حریف غلبه کند و صاحب مدال برنز المپیک شود. حسن رحیمی پس از استراحت در دور نخست در دور دوم «گارنیک مناتساکانیان» از ارمنستان را با نتیجه ۱۱ بر صفر شکست داد و در دور سوم نیز «ویکتورلبدف» از روسیه را با نتیجه ۶ بر یک از پیش رو برداشت. او در نیمه نهایی رودرروی «ری هیگوچی» از ژاپن قرار گرفت اما با نتیجه ۱۰ بر ۵ شکست خورد و در یکقدمی رسیدن به فینال متوقف شد.
می‌خواستم ۱۰ بر صفر برنده شوم!
آزادکار وزن ۷۴ کیلوگرم تیم روسیه بعد از ناکامی برابر حسن یزدانی در المپیک ریو، گفت: می‌خواستم با نتیجه ۱۰ بر صفر پیروز شوم اما در مقابل این کشتی‌گیر ایرانی مجازات شدم. انور گدویف دارنده مدال نقره المپیک ریو بعد از شکست مقابل حسن یزدانی با بیان این مطلب گفت: بانداژ پزشکان به دلیل مصدومیتم باعث شد نتوانم به‌درستی نفس بکشم و اتفاقات و حواشی مسابقه را ببینم. وی ادامه داد: قبول دارم در این نتیجه خودم مقصر هستم، البته مدال نقره بهتر از مدال برنز است.  هر چند می‌دانم این یک توجیه است و من مقابل کشتی‌گیر ایرانی مجازات شدم.
دارنده مدال برنز جهان درباره پیروزی مقابل باروز آمریکایی هم گفت: کشتی‌گیران آمریکایی تنها از نظر توان فیزیکی و انفجاری قدرت بالایی دارند ولی از نظر تکنیکی و تاکتیکی بسیار عقب‌تر از سایر کشتی‌گیران هستند. وی در پایان گفت: هدفم مدال طلا بود ولی گاهی در زندگی آن چیزی که می‌خواهی نمی‌شود و برای این نتیجه عذرخواهی می‌کنم.
رحیمی: باید فینالیست می‌شدم
آزادکار وزن ٥٧کیلوگرم کشورمان پس از کسب مدال برنز المپیک ریو گفت: از عملکردم راضی نیستم، اما همین که با دست پر به ایران بازمی‌گردم، خدا را شکر می‌کنم. حسن رحیمی که با غلبه بر حریف کوبایی به مدال برنز المپیک ریو دست یافت، اظهار داشت: خدا را شکر که این مبارزه را بردم و مدال گرفتم، البته در کل از عملکردم راضی نبودم اما همین که دست پر بازمی‌گردم جای  شکر دارد.
وی ادامه داد: از همه مردم تشکر می‌کنم که با دعای خیرشان ما را حمایت کردند. رحیمی با تاکید بر اینکه باید فینالیست می‌شدم، تصریح کرد: در مبارزه با حریف ژاپنی نتوانستم به نتیجه برسم، فاصله من با حریف ژاپنی کم شد، وزن هم کم کرده بود و همین باعث شد بدنم خالی کند، البته داوری هم در این مبارزه تاثیر  داشت.
یزدانی: خوشحالم طلسم‌شکنی کردم
آزادکار وزن ٧٤ کیلوگرم ایران پس از کسب مدال طلای این وزن در المپیک ریو گفت: خوشحالم که کسب این مدال با طلسم‌شکنی همراه بود.  حسن یزدانی پس از کسب مدال طلای المپیک ریو اظهار داشت: خیلی کشتی سختی بود اما عزمم را جزم کردم تا برنده شوم.  همه حریفان برای موفقیت به المپیک آمده بودند.  با این حال در کشتی اول مبارزه آسانی داشتم ولی در مبارزه دوم کمی با مشکل بدنی مواجه شدم که خدا را شکر به پیروزی رسیدم.
مرد طلایی کشتی آزاد ایران خاطرنشان کرد: حریف روس کشتی‌گیر کاربلد و بزرگی بود و بسیار تمارض کرد و داوری نیز دچار نقایصی بود.  روس‌ها کم‌نفس هستند و می‌دانستم که باید چگونه با وی مبارزه کنم.  پزشک مسابقات اعلام کرده بود وی نمی‌تواند مبارزه کند ولی چون داوری‌ها با روسیه بود از این حریف حمایت می‌کردند. وی درباره عدم مبارزه با جردن باروز آمریکایی هم گفت: کشتی‌گیر خوبی است اما به حریف روس باخت و در نهایت نتوانستم با وی مبارزه کنم. 2 سال سخت تلاش کردم و امروز نتیجه‌اش را گرفتم و این مدال را تقدیم به مردم ایران می‌کنم. وی ضمن قدردانی از خانواده‌اش که همیشه وی را حمایت کردند، تصریح کرد: خوشحالم که با مدالم طلسم‌شکنی کردم.  لطف خدا شامل حال من شد تا بتوانم به این موفقیت دست پیدا کنم.
جدال یزدانی و گدویف مثل فیلم‌های دوران جنگ بود!
 قهرمان نامدار روس و دارنده 4 مدال طلای المپیک، گفت: «گدویف» مقابل حسن یزدانی به عنوان یکی از بهترین مبارزان جهان شکست خورد. «بوایسار سایتی‌اف» آزادکار افسانه‌ای روس‌ها بعد از شکست هموطن خود در رقابت‌های المپیک ریو مقابل کشتی‌گیر ایرانی، افزود: گدویف نشان داد شجاعت بالایی دارد اما آسیب‌دیدگی جدی اجازه نداد مقابل حسن یزدانی، یکی از بهترین مبارزان جهان به پیروزی برسد.
وی خاطرنشان کرد: مبارزه پایانی مانند فیلم‌های قهرمانان دوران جنگ بود و گدویف یک قهرمان واقعی است. همچنین رئیس کمیته ملی المپیک روسیه نیز در این زمینه گفت: گدویف با آسیب‌دیدگی جدی مواجه بود و این باعث تاسف است که در ثانیه‌های پایانی نتیجه را واگذار کرد ولی با توجه به این مصدومیت خوب مبارزه کرد.
 

می‌گویند سخن‌تان را متناسب با شیوه و طبیعت مخاطب‌تان بیان کنید تا موثر باشد. این انتخاب مشی در گفت‌وگو از زبان علمی بین دانشمندان گرفته تا زبان گفت‌وگو با کودکان، همه را در بر می‌گیرد تا آنجا که جناب مولانا فرمود: «چونک با کودک سر و کارم فتاد/ هم زبان کودکان باید گشاد». حالا از این سوی ساده‌اش بگیرید تا آنجا که مثلا می‌گویند زبان علم، انگلیسی است! من اما احساس می‌کنم زبان گفت‌وگو با وزیر محترم صنعت، معدن و تجارت، «نامه» است. از آن جهت چنین برداشتی دارم که در 10 ماه گذشته ایشان لااقل 4 نامه سرگشاده به رئیس دولت و حتی رهبر انقلاب نگاشته‌اند و لذا امیدوار شدم شاید اگر زبان رسانه‌ها در انتقال عرایض مردم، فیت این مکالمه نبوده است، این‌بار از روش مشابه یعنی «نامه» عرایضی چند را به حضور ایشان ایفاد کنم.
جناب آقای مهندس نعمت‌زاده
وزیر محترم صنعت، معدن و تجارت
سلام علیکم
پیرو انتشار نامه اخیر حضرتعالی پیرامون شرایط جدید وام خرید کالا توجه شما را به موارد زیر جلب می‌نماید.
یک- همانطور که خود اشاره فرمودید این نامه برای احیای بخشی از طرح رونقی بود که در مهرماه سال گذشته ارائه شد که بخش اعظم اعتبار تخصیصی به آن، در قالب وام‌های خرید خودرو عرضه شد. مستحضر هستید که ما اقتصادخوانده‌ها این سیاست‌ها را سیاست‌های انبساطی پولی یا احیاناً مالی می‌نامیم و همین علم اقتصادی که خالق این سیاست‌هاست، عمر اثربخشی این سیاست‌ها را 6 ماه می‌داند. در واقع این قبیل سیاست‌ها که اکنون به تحریک تقاضا موسوم شده  است، دارای ذات کوتاه‌مدت هستند و اگر تا 6 ماه از آغاز آن اثری بر اقتصاد نگذاشتند خود دلیل بر ناکارآمد بودن و غیرقابل استفاده بودن آنهاست. از آنجا که بخش اعظم این طرح در 10 ماه پیش در قالب وام خرید خودرو به اجرا درآمد و هیچ تاثیر بسزایی در اقتصاد کشور ایجاد نکرد، اصرار بر ادامه آن محل سوال جدی است.
دو- مستحضر هستید که به دلیل پیش‌خور شدن درآمدهای ارزی حاصل از فروش نفت و عدم وصول درآمدهای دلاری دولت جهت پرداخت به بانک مرکزی، کشور ما از حیث بدهی دولت و حجم نقدینگی، بی‌سابقه‌ترین دوران خود را تجربه می‌کند تا جایی که افزایش حجم نقدینگی در 3 سال گذشته نسبت به دوران پیش از آن از ابتدای عمر اقتصاد متعارف ایران- ظهور اسکناس- به بیش از 2 برابر رسیده و با این حجم از نقدینگی، سیاست‌های انبساطی پولی، اگر مضر نباشد لااقل بی‌فایده است. اگرچه این مساله 10 ماه پیش و همزمان با اجرای این طرح مکرر از سوی اقتصاددانان ایراد شد اما اصرار مجدد بر استمرار این ایده ناموفق، یادآوری نقدهای ناشنیده اقتصاددانان دلسوز این کشور را ضرورت می‌بخشد.
سه- این طرح‌ها که به تحریک طرف تقاضا موسوم است علاوه بر لحاظ نکته فوق، زمانی می‌تواند برای اقتصاد مفید باشد که طرف عرضه (یعنی تولیدکنندگان وطنی) آمادگی پاسخ به تقاضا را داشته باشند. این آمادگی به شرطی با تحریک تقاضا بیدار می‌شود که رکود در تولید عمیق نشده باشد. وقتی می‌گوییم رکود در تولید عمیق نشده باشد یعنی کارخانه مدت کوتاهی است کار نمی‌کند و اگرچه تولید ندارد اما هنوز پرسنل خود را اخراج نکرده و تعطیل نشده است. خبر تعطیلی ارج و پارس‌الکتریک، به حکم شهرت این دو بود و مستحضر هستید که تعطیلی گسترده صنایع ما مساله‌ای نیست که منحصر به این 2 کارخانه عظیم و باسابقه باشد.
چهار- ما 2 سال پیش با جزوه‌ای مواجه شدیم که با عنوان «برنامه راهبردی صنعت، معدن و تجارت جمهوری اسلامی ایران» منتشر شد و همان زمان  برای‌مان سوال ایجاد شد که این برنامه را اصولا چه کسانی نگاشته‌اند و مبنای فلسفی و منطق تدوین این برنامه از کدام مکتب برنامه‌ریزی تبعیت می‌کرده است. نه‌تنها این ابهام، که از منظر اساسی‌تر اصلا مشخص نبود این برنامه، برنامه راهبردی وزارتخانه بود یا برنامه صنعت کشور؟! و علاوه بر اینها اساساً اشکال 2 برنامه قبلی چه بود که یکباره 2 سال پیش این جزوه نوشته شد؟! اکنون پس از گذشت 2 سال و خبر انتشار نامه‌های گاه و بیگاه شما این سوال مطرح است که اصولا نسبت وزارت صنعت، معدن و تجارت با «برنامه» چیست؟ به طور کلی مسیر این وزارتخانه از کدام بخش از همان جزوه تبعیت کرده و کدام مشکل از برنامه‌های راهبردی پیشین را در عمل اصلاح کرده است؟
پنج- عملکرد وزارت صنعت، معدن و تجارت به حکم ماموریت سازمانی‌اش علی‌الاصول باید در راستای حمایت از تولید داخل باشد.
عنایت دارید که حمایت از تولید داخل، با حمایت از مصرف داخل متفاوت است و به نظر نمی‌رسد با تحریک مصرف، مشکلات تولید ما حل شود. با این حال فارغ از این قید معترضه، مقابله با قاچاق یکی از نگرانی‌های مهم این وزارتخانه باید باشد و سوال بنده این است که اکنون پس از 3 سال برای جایگزینی «طرح شبنم» که بضاعت ناچیز کشور ما در مقابله با قاچاق بود، چه جایگزینی ارائه شده است؟ بعید است لازم به یادآوری باشد که طرح شبنم در آغاز مسؤولیت شما با این دیدگاه که ناکارآمد است تعطیل شد تا به‌جایش طرح بهتری ارائه شود. تولیدکنندگان کشور ما هنوز منتظر رونمایی از طرحی بهتر از آنی که تعطیل شد هستند.
شش و آخر- پرواضح است که این عرایض منحصراً معطوف به شخص حضرتعالی نیست، چه؛ در هر دولتی، اعضای کابینه  براساس دیدگاه غالبی که امور دولت را تصدی می‌کند انتخاب می‌شوند. ما اکنون با این دیدگاه مواجه هستیم که به جای آنکه «بها» را به کار و سرمایه ایرانی دهد، برای تماشای تلاش کارگران ایرانی در داخل خط تولید خودمان نیز از اتومبیل لوکس خارجی استفاده می‌کند و ترجیح می‌دهد به جای همراهی شانه به شانه با کارگران تلاشگر، آنها را از پشت  قاب پنجره اتومبیل وارداتی نظاره کند. جریان این دیدگاه در دولت محترم، اگر مسکن مهر را مزخرف می‌خواند و آن را مسکوت می‌گذارد، در عوض هیچ ایده جایگزینی را ارائه نمی‌دهد. این دیدگاه ترجیح می‌دهد به‌جای حمایت از صنایع کوچک و زودبازده، سرمایه‌های صندوق توسعه ملی را صرف پرداخت حقوق‌های 60 میلیون تومانی کند. این دیدگاه سفرهای مکرر استانی را با استدلال هزینه‌بر و انرژی‌بر بودن بیهوده می‌خواند اما حال که بعد از هرگزی گذرش به کهگیلویه‌وبویراحمد می‌افتد، همان را هم غنیمت نمی‌داند تا با یک شهروند منتظر قدوم دولت از نزدیک روبه‌رو شود و سخن او را بشنود. لهذا منحصرا درباره وزارتخانه‌ای با این وسعت اختیار در 3 حوزه عظیم و حیاتی کشور- صنعت، معدن و تجارت- که عملا نیمی از اقتصاد ایران را در بر می‌گیرد، بنده بعید می‌دانم شیوه مدیریت مبتنی بر نامه‌نگاری با مشی مدیریت جهادی مورد تاکید مکرر رهبر انقلاب تناسبی داشته باشد.  از این‌رو از محضر حضرتعالی تقاضا دارم استفاده از بدنه کارشناسی عظیم و حتی‌الامکان «جوان‌تر» آن مجموعه را در دستور کار قرار دهید.
مراتب جهت ملاحظه و اخذ تصمیم مقتضی ایفاد گردید.
با احترام مجدد
محمدرضا  مهدیار اسماعیلی

مسعود فروغی: «استفاده جنگنده‌های روسی از پایگاه هوایی نوژه همدان برای حمله به مواضع گروه تروریستی داعش در سوریه» ظاهرا نباید یک بحث جنجالی شود، موضوع آنقدر حساس و مهم است که مخاطب عادی و حرفه‌ای این خبر به‌خوبی می‌داند سطح تصمیم‌گیری برای عملی شدن حضور جنگنده‌های یک کشور دیگر در پایگاه نظامی داخلی حتما باید در قالب یک طراحی جنگی کلان روی داده باشد اما با این حال چند نماینده مجلس و برخی رسانه‌های سیاسی درباره این اقدام موضع گرفته‌اند. مهم‌ترین موضع متعلق به 20 نماینده مجلس (از جمله علی مطهری، مصطفی کواکبیان، محمود صادقی و...) است که استقرار جنگنده‌های روسی را غیرقانونی می‌دانند. در این باره چند نکته مهم و ضروری قابل بررسی است.
اول اینکه بر خلاف ادعای آن 20 نماینده مجلس «هیچ پایگاه نظامی در کشور برای روس‌ها و دیگر کشورها نیست»، بلکه فقط جنگنده‌های روسی اجازه استفاده از پایگاه هوایی نوژه برای حمله علیه داعش را دارند. وزیر دفاع طرح ادعای این نمایندگان را یک «مغلطه» عنوان می‌کند: «ما تسهیلاتی برای عملیات مورد توافق طرفین علیه داعش در سوریه در اختیار روس‌ها قرار دادیم.» اما اصرار این نماینده‌ها بر لغو مجوز استفاده روس‌ها از حریم هوایی ایران ادامه دارد، این اصرار در حالی که حتی علی لاریجانی، رئیس مجلس هم بر نکته وزیر دفاع تاکید دارد 2 معنای ویژه می‌دهد؛ یا این نمایندگان محترم مجلس تفاوت آنچه را قانون اساسی غیرقانونی اعلام کرده (مبنی بر ممنوعیت واگذاری پایگاه نظامی داخلی به بیگانگان) با استفاده موقت از برخی امکانات کشور نمی‌دانند که جای تعجب دارد یا اینکه برخی منافع گروهی و جناحی برای فرستادن پیغام به آمریکا، ایجاب می‌کند این موضوع ساده را درک نکنند!
دوم اینکه همکاری بین‌المللی برای ضربه‌زدن به گروه تروریستی داعش یک امر معقول و پذیرفته‌شده است، مخالفت با ساده‌تر کردن حمله به داعش چه معنایی دارد؟! آنچنان که وزیر دفاع تاکید می‌کند عملیات‌های مورد توافق 2 کشور از همدان انجام می‌شود، این یعنی یک عمل که به‌صورت مطلق علیه داعشی‌هاست با ایراد بنی‌اسرائیلی داخلی آن هم از تریبون مجلس نه تنها فرستادن پالس مثبت به آمریکایی‌هاست، بلکه حتی داعش هم امیدوار می‌شود می‌تواند به داخل ایران توجه کند و همراه با بی‌بی‌سی کسان دیگری هم هستند که از داعش دفاع کنند!
البته در تدبیر سیاسی این نمایندگان هم باید شک کرد، اقدام علیه لکه ننگ داعش آنقدر بدیهی است که حتی ایرادهای جزئی تاکتیکی به اجرا نباید خدشه‌ای در صدای واحد علیه داعش ایجاد کند، حالا چه منافع و سود جناحی در این اقدام انتحاری سیاسی وجود دارد که ضرر حیثیتی کمرنگ کردن خطر داعش برای کشور و جهان اسلام را به جان می‌خرند، معلوم نیست!!
سوم اینکه وقتی یک پیمان نظامی محدود و کنترل‌شده علیه یک گروه تروریستی که به‌روشنی منافع کشور را تامین می‌کند و استقلال ایران را هم مخدوش نمی‌کند با مخالفت و جنجال رسانه‌ای مواجه می‌شود، به شرطی صادقانه و غیرجناحی تلقی می‌شود که درصد کوچکی از این حساسیت ویژه به قراری طولانی‌مدت، بسیار استراتژیک‌تر و عمیقا غیرقابل کنترل مانند برجام وجود داشته باشد.
چطور می‌توان «تقریبا هیچ» برجام را دید و سکوت کرد؟ چطور می‌شود زخم مکرر بر «روح» و «جسم» برجام از سوی آمریکا را دید و چیزی نگفت؟ مگر اینکه منافع سیاسی ویژه‌ای در میان باشد، آمریکایی‌ها بشدت علیه کسانی که منافع‌شان را زیر سوال می‌برند حساس می‌شوند، شاید برای همین است که برخی «گوشت زیر دندان مانده» هسته‌ای را بی‌خیال می‌شوند.
هرچند این مقایسه عمل گروه‌های سیاسی دردناک و بی‌انصافی است وقتی یک طرف دست کشیدن از منافع عینی کشور برای «آبنبات دسته‌دار» غربی باشد و طرف دیگر همکاری نظامی برای محو داعش؛ اما برای دستیابی به عمق فاجعه راه دیگری وجود ندارد.
نکته چهارم اینکه بازی با افکار عمومی در ماجرای اخیر جنگنده‌های روسی ورق‌هایی از تاریخ را زنده‌ می‌کند، بلندگویان این جریان سیاسی امروز که ژست نگرانی از مخدوش شدن استقلال کشور را گرفته‌اند کارنامه سیاهی در فهم مسائل اساسی و منافع حیاتی جمهوری اسلامی در منطقه دارند.
یکبار در حمله آمریکا به عراق در ابتدای دهه 70 شمسی جریان اصلاح‌طلب امروز و چپ آن روز می‌گفتند با صدام دلاور(!) علیه آمریکا بجنگیم، آنچنان که صدام دیکتاتور در کلام آقایان «خالد بن ولیدی در برابر ابر قدرت‌ها» بود، یکبار می‌گفتند با طالبان علیه آمریکا بجنگیم: «جمهوری اسلامی ‌باید تشکیل دولت ملی افغانستان با مشارکت همه گروه‌های جهادی افغانستان از جمله طالبان را محور تلاش‌های دیپلماتیک خود قرار دهد.» (بیانیه سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی در ابتدای جنگ آمریکا علیه افغانستان) و بار دیگر از ترس حملات سنگین آمریکایی‌ها به عراق و افغانستان پس از نمایش 11 سپتامبر می‌گفتند باید با آمریکایی‌ها علیه این کشورها کار کنیم و حتی تا قبول تغییر ماهیت مقاومت حزب‌الله لبنان هم پیش رفتند.
چطور می‌شود روی حرف جریانی حساب کرد که اینگونه تغییر رنگ می‌دهد و در بهترین حالت قدرت تحلیل سیاسی‌اش به اندازه موارد بالاست؟! این تصور که جریان مذکور به دلیل ضعف تحلیل سیاسی به نفع آمریکایی‌ها موضع می‌گیرد قابل تحمل‌تر از این است که فکر کنیم کاسه‌ای زیر نیم کاسه‌شان است.

 

در حالی که پرونده فساد نفتی کرسنت با سوالات و ابهامات اساسی درباره نقش دولتمردان وقت و شخص بیژن نامدارزنگنه در این قرارداد یکطرفه و پرضرر، در ایران از سوی نهادهای امنیتی و قضایی به درستی بررسی و تبیین نشده است، خبرها از قراردادهای محرمانه جدید نفتی وزارت نفت زنگنه با همان شیوه سابق حکایت دارد. نگرانی از عقد قراردادهای جدید نفتی که تبعات آن تا چند دهه دیگر گریبانگیر کشور می‌شود، باعث شد 139 بسیج دانشجویی دانشگاه‌های کشور و اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور در 2 نامه جداگانه به علی لاریجانی، رئیس مجلس، از وی بخواهند مجلس به قراردادهای نفتی ورود و آن را فارغ از نگاه‌های سیاسی بررسی کند.
در نامه بسیج 139 دانشگاه کشور با احساس خطر از قراردادهای جدید نفتی موسوم به «IPC» آمده است: متأسفانه این قراردادها به‌صورت محرمانه شکل گرفته و همین مساله خود نگرانی‌های فراوانی را فراهم آورده است. بی‌شک اطلاع یافتن ملت ایران که خود برای استقلال صنعت نفت و عدم وابستگی به غرب تلاش کرده و خون دل‌ها خورده‌اند از این قراردادها امری ضروری است.در ادامه تأکید شده است: آنچه امروز موجب نگرانی شده است عدم روشنگری و پاسخگویی مسؤولان ذی‌ربط نسبت به مساله قراردادهای نفتی است و باید مجلس شورای اسلامی بنا بر وظیفه قانونی خود و با توجه به اصول 76 و 77 قانون اساسی که حق تحقیق و تفحص در تمام مسائل کشور را به‌عهده دارد و نیز تأکید بر این نکته که تمام عهدنامه‌ها و قراردادهای خارجی در جمهوری اسلامی باید به تایید مجلس شورای اسلامی برسد، با بررسی صحیح و جامع این پرونده، مانع بروز اتفاقات و خسارات غیر قابل جبران به منافع ملی و استقلال نفتی کشور شود. فعالان دانشجویی در ادامه تصریح کرده‌اند: متأسفانه بعضاً با غفلت مسؤولان، تجربه استات‌اویل‌ها و برجام‌ها نمونه واضح فریبکاری‌هایی است که با غفلت و عدم توجه مسؤولان شاهد وقوع آن بوده‌ایم. امروز انتظار جنبش دانشجویی و آحاد مردم آن است در شرایطی که مسؤولان دولتی و وزارت نفت پاسخی نسبت به این مهم ابراز نمی‌دارند، مجلس شورای اسلامی به‌عنوان زبان گویای ملت که باید تنها و تنها مردم را در نظر بگیرد، مانع ضایع شدن حقوق ملی و پاسخگو به مردم باشد. تجربه نزدیک به یک دهه حضور در کرسی ریاست مجلس شورای اسلامی قطعاً اهمیت این بررسی و پاسخگویی به این مهم را برای شما حل کرده است.
در پایان این نامه آمده است: از آنجا که اشکالات و ایرادات صاحبان نظر و اساتید محترم و صاحبنظر درباره این قراردادها از جمله در نظر نگرفتن دقیق اولویت‌های علمی و توان داخلی، ابهاماتی در شیوه داوری در زمان بروز اختلافات، نقض حاکمیت ملی بر منافع نفتی، از بین رفتن توان داخلی و نیروهای درونی و دیگر اشکالات موجود همچنان باقی است، لازم می‌نماید این قراردادها به‌صورت کارشناسانه و فراجناحانه مورد مداقه قرار گیرد. از همین‌رو از جنابعالی به‌عنوان ریاست محترم مجلس شورای اسلامی  درخواست می‌شود این قراردادها را به‌صورت مشخص در صحن علنی و با نظر کارشناسان این حوزه مورد بررسی قرار داده و مردم شریف ایران را در جریان این بررسی قرار دهید. از شما انتظار می‌رود در این‌باره نیز همانند موارد مشابه گذشته با رویکردهای جناحی نظر نمایندگان ملت به بازی گرفته نشود.
اجازه ثبت قراردادهای ننگین را ندهید
اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل نیز در نامه خود از رئیس مجلس خواستند به مسؤولانی که در سابقه خود تعهدات ننگینی همچون کرسنت را به یادگار گذاشته‌اند، اجازه عقد قراردادهای ننگین دیگری را ندهد.
در این نامه با اشاره به دیدار دانشجویان با مقام معظم رهبری و تاکید ایشان مبنی بر نحوه ورود جریان دانشجویی به ماجرای قراردادهای نفتی آمده است: جنبش دانشجویی و بویژه اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل موضوع را به‌دقت دنبال کرد و در نتیجه ابهامات بسیاری در این ‌زمینه ملاحظه شد. نخستین نقیصه ملاحظه شده در روند مذکور، بی‌توجهی به هامش مقام معظم رهبری بر نامه ریاست محترم جمهور بود که ایشان ضمن برشمردن 15 بند ایراد اصلی مدل جدید، خواستار بررسی دقیق نقطه نظرات منتقدان و کارشناسان امر شدند، ولیکن متأسفانه با وجود تذکر ایشان، مجدداً این موضوع مورد بی‌توجهی وزارت نفت و مع‌الاسف ستاد اقتصاد مقاومتی قرار گرفته و مصوبه دوم ‌هیات دولت درباره قراردادها صادر شد که بنابر نظر تمام کارشناسان موضوع ایرادات جدی آن همچنان به‌قوت خود باقی مانده است (10 ایراد از 15 ایراد گزارش رهبری). اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل ادامه داد: پس از آن با توجه به ضرورت موضوع و تبعات خطرناک آن برای کشور، منتقدان متخصص و نیز تشکل‌های انقلابی دانشجویی موضوع را دنبال کرده و در نهایت با بیداری و تدبیر نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و هیات تطبیق به‌عنوان بازوی مشورتی جنابعالی، موضوع در دستور کار بررسی مجلس قرار گرفت. در قسمتی دیگر از این نامه آمده است: از جنابعالی انتظار می‌رود با توجه به تأکیدات مقام معظم رهبری و همچنین نامه دفتر ایشان خطاب به جنابعالی و تأکید مجدد بر رعایت یک به یک مفاد اعلام شده پیشین، حامی و پشتیبان ولایت در این گلوگاه خطیر باشید. همچنین انتظار می‌رود مجلس با توجه به اهمیت قراردادهای نفتی و کلان کشور نسبت به بازنگری قراردادهای این حوزه اقدام کند و تصویب نهایی این موضوعات در اختیار نمایندگان خانه ملت قرار گیرد.

قراردادهای جدید نفتی مغایر مصالح کشور است
سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی قراردادهای جدید نفتی را مغایر با مصالح نظام دانست و گفت ابهامات این قراردادها باید برطرف شود. قره‌خانی در گفت‌وگو با تسنیم، با اشاره به موضوع قراردادهای جدید نفتی، اظهار کرد: با توجه به نظر کارشناسان در بخشی از این قراردادها ابهاماتی وجود دارد از جمله اینکه رهنمودهای رهبر معظم انقلاب رعایت نشده و باید این ابهامات رفع شود. وی افزود: کمیسیون انرژی مجلس در کنار نظرات کارشناسی کمیته‌ای مستقل از منتقدان، دبیر هیات تطبیق مجلس، وزیر نفت و مدیران نفتی تشکیل داده تا این موارد را پیگیری کنند. سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس تصریح کرد: طی نامه‌ای از سازمان بازرسی کل کشور، دیوان محاسبات و مرکز پژوهش‌های مجلس هم درخواست شده نظرات کارشناسی خود را درباره قراردادهای جدید نفتی به این کمیته ارائه دهند. قره‌خانی تأکید کرد: در این قراردادها مواردی که با رهنمودهای رهبر معظم انقلاب یا مصالح نظام مغایرت داشته باشد باید اصلاح شود. نگرانی‌هایی در این قراردادها احساس می‌شود که امیدواریم آنها نیز بزودی مرتفع شود. وی با بیان اینکه کمیسیون انرژی مجلس تا اصلاح ابهامات قراردادهای جدید نفتی موضوع را پیگیری خواهد کرد، گفت: شورایعالی انرژی، کمیسیون انرژی و وزارت نفت چندین جلسه برگزار کردند و برای تکمیل این جلسات و روند اصلاح قراردادها، از وزیر نفت دعوت شد در صحن علنی مجلس درباره موارد مبهم توضیحات لازم را ارائه دهد.
 

گروه بین‌الملل: تصویر کودک مجروح بهت‌زده سوری در حلب که به سوژه تبلیغاتی شبکه‌های تلویزیونی شرکتی غربی علیه نظام سوریه و متحدانش تبدیل شده و قاب‌هایی مشابه از آن روز جمعه روی جلد اغلب روزنامه‌های «ناتومحور» در اروپا و آمریکا رفت، توسط یک شرکت رسانه‌ای انگلیسی تحت پوشش سازمان جاسوسی بریتانیا صحنه‌آرایی شده است. این در حالی است که ژنرال «ایگور کناشینکف» سخنگوی وزارت دفاع روسیه، بمباران مناطق مسکونی حلب را رد کرده و این کار را عمل مداوم و متداول اتحاد تروریست‌های فتح‌الشام به منظور بهره‌برداری مشترک سیاسی با حامیان رسانه‌ای‌شان دانسته است تا ارتش سوریه و متحدانش به محاصره تروریست‌ها در این شهر پایان دهند.
شبکه ولتر فرانسه که در افشای شبکه شرکت‌ها و موسسات و سازمان‌های وابسته به نهادهای اطلاعاتی غربی معتبر است، دیروز نوشت: «شرکت اینکواسترات (نوآوری‌های ارتباطاتی و راهبردی) که توسط بخش جاسوسی خارجی سرویس مخفی انگلیس یعنی ام‌آی6 تاسیس شده تا برای تبلیغات دستگاهی ناتو علیه سوریه خوراک ایجاد کند، ویدئو و عکس منسوب به «عمران دغنیش» کودک 5 ساله سوری را که توسط گروه امدادی «وایت هلمتز» یا «کلاهخود سفیدها» نجات داده شده و در آمبولانسی در شهر حلب نشانده شده تولید کرده است». از طرف دیگر گروه امدادی «وایت هلمتز» یا «کلاهخود سفیدها» که تصاویر «عمران دغنیش» در آمبولانس آنها گرفته شده یک «ان‌جی‌او»ی ظاهرا بشردوستانه است که پیوندهای آشکاری با سازمان‌های اطلاعاتی سیا، اینتلیجنس سرویس و ‌ای‌دی‌بی(هلند) دارد.
تصاویر کودک سوری توسط رسانه‌های همسو با آمریکا در سراسر جهان به صورتی گسترده منتشر شده‌ است تا نمادی تبلیغاتی از «قتل‌عام کودکان در محاصره نظام بشار اسد و متحدان روسی‌اش‌» را برای افکارعمومی ایجاد کند. این پایگاه همچنین فاش می‌کند که تصویر مرگ کودک سوری «آیلان کردی» در سواحل مدیترانه‌ای ترکیه نیز محصول دیگری از شرکت انگلیسی «اینکواسترات» بود. اما آنچه باعث می‌شود به شوی تبلیغاتی رسانه‌های شرکتی غربی- عربی شک کنیم، جای خالی تصاویر دلخراش شهادت کودکان مظلوم غزه، یمن و دیگر بخش‌های خود سوریه در ویترین آنهاست. از جمله صحنه سر بریدن کودک بی‌گناه فلسطینی که ماه پیش توسط تصویربردار قاب فعلی «عمران دغنیش» ثبت شد. یکی از خدمات اینکو استرات، آموزش شهروند - خبرنگارانی است که اخیرا توسط شبکه‌هایی مثل بی‌بی‌سی، فرانس 24 و الجزیره استخدام می‌شوند. در پیشانی تارنمای اینکواسترات،  این شرکت بدون هیچ ابایی از نقش خود در تبلیغات سیاسی دستگاه‌های غربی، شعارش را به شکل دیاگرامی اینگونه منقش کرده است: «ما معتقدیم موفقیت هر حربه سیاسی در ارتباطاتش نهفته است: بیان کردن، مفهوم ساختن و عمل کردن».
به نظر می‌رسد صحنه‌سازی و تولید تصاویر و تمام ارجاعات و گزارش‌های مربوط به زخمی شدن و نجات این کودک توسط بازوهای مخفی سازمان مخفی انگلیس انجام شده است. تصاویر ویدئویی شرکت انگلیسی نشان می‎دهد یکی از خدمه آمبولانس«وایت هلمتز» این پسر را از میان خرابه‌های ساختمانی که افرادی شبیه تکفیری‌ها پیرامون آن فریاد می‌زنند بیرون می‌کشد و بغل کرده و در صندلی آمبولانس عقب می‌نشاند. سپس دوربین آرام به این پسربچه که بدون حرکت نشسته نزدیک می‌شود و عمران کوچک پس از چند لحظه دستش را روی صورت خون‌آلودش می‎کشد، بعد دستش را با صندلی پاک می‌کند و به دوربین خیره می‌شود.  آسوشیتدپرس، خبرگزاری معروف انگلیسی و بی‌بی‌سی، رسانه دولتی بریتانیا به همراه شبکه الجزیره که به عنوان شبکه حامی تروریسم تکفیری شناخته می‌شود و مدیر آن یک اسرائیلی است، نخستین خبرها و تصاویر را از این کودک 5 ساله منتشر کردند و مدعی شدند او از بمباران چهارشنبه محله قطرجی حلب نجات یافته که معارضان می‎گویند طی آن ۳ نفر کشته و ۱۲ نفر زخمی شده‌اند. سپس همین منابع به نقل از مرکز رسانه‌ای حلب مستقر در لندن- که آن هم تحت نظر ام‌آی6 است- اعلام کردند این کودک به دلیل جراحت از ناحیه سر تحت مداوا قرار گرفته و به گفته پزشکان، حالش خوب است و از بیمارستان مرخص شده است، آن هم در حالی که گفته شده بود خبری از سرنوشت پدر و مادرش در دست نیست. در حقیقت «عمران دغنیش»-اگر اسم حقیقی‌اش این باشد- یکی از هزاران کودک سوری اسیر دست داعش و جبهه النصره و تروریست‌هاست که نمی‌توانند سرنوشت خود را تعیین کنند و معصومیت‌شان ملعبه مظلوم‌نمایی کسانی شده که خود کودکان را سر می‌برند و مثله می‌کنند. بزرگ‌ترین گواه این موضوع عکاس مشهور ثبت‌کننده تصاویر این کودک 5 ساله سوری است. او کسی نیست جز «محمد رسلان»، فعال رسانه‌ای گروه تروریستی «حرکت» موسوم به گروه «نورالدین الزنکی»، همان گروهی که صحنه‌های شنیع چند هفته پیش را حین تمسخر و سر بریدن کودک بیمار فلسطینی که در ادلب به گروگان گرفته شده بود ثبت کرد.(عکس بالا) تصاویری که باعث شد حتی آمریکا خود را از گروهی که آن را میانه‌رو می‌خواند اعلام برائت کند. نه‌تنها رسلان، همدست گروه جنایتکاری است که توسط سیا به موشک‌های ضد تانک مجهز شده و از لیست گروه‌های تروریستی در سوریه خارج شده، بلکه او خود خبرنگار و عکاس رسمی 2 شبکه مهم خبری یعنی آسوشیتدپرس و الجزیره در شمال سوریه محسوب می‌شود. با نگاهی به صفحه فیسبوک «محمد رسلان» خبرنگار الجزیره، شاهد پست‌های بسیاری هستیم که وعده کشتن رافضی‌ها (شیعیان) را می‌دهد و سرشار از تصاویر و ویدئوهای نفرت‌پراکن است. خبرگزاری فارس دیروز اقدام به انتشار تصاویر سلفی «محمد رسلان» خبرنگار یا به عبارت بهتر دلال خبری تروریست‌ها و شبکه الجزیره با فرماندهان گروهک «نورالدین الزنکی» کرد. تطبیق این تصویر با تصاویر رفقای گرمابه و گلستانش حین سر بریدن نوجوان فلسطینی برداشته بود بخوبی همدستی او را با جنایتکاران نشان می‌دهد. در حقیقت ما با پدیده‌ای به نام جنایت‌نگارها در رسانه‌های وابسته به غرب مواجه هستیم که به دلالی درد، رنج و مصیبت‌های مردم سوریه و دیگر مناطق جنگ‌زده جهان مشغول هستند.
 

مرتضی اسماعیل‌دوست: فعالیت رسانه‌ای جدا از همه نقاط فراز و فرودی که در این کشور دارد، برای من به شخصه از این بابت دلنشین است که می‌توانم با برخی افرادی ارتباط یابم که هنرمند به معنای واقعی هستند. یعنی جهان زیست و کارنامه کاری‌شان در مسیری زیبا واژه‌های عمیق زیستن را به ترنم نشسته است.  عزیزالله حمیدنژاد، کارگردان کهنه کار سینمای ایران از آن جنس است. با توجه به این نگاه و به بهانه سریال «چرخ فلک» با فیلمسازی به گفت‌وگو نشستم که کمتر اهل گفت‌وگوی رسانه‌ای است.
***
 چه شد که از پس سال‌ها فعالیت در سینما سراغ مدیوم سریال‌سازی رفتید؟
هنگامی که مجموعه «چرخ فلک» به من پیشنهاد شد و فیلمنامه‌اش را خواندم، به دلیل قصه انسانی و جذابش علاقه‌مند به ساخت آن شدم. به هر حال «چرخ فلک» به دنبال ارائه داستان‌هایی از انسان‌های دور و بر ماست و فکر می‌کنم از طریق این مجموعه می‌توانم با مخاطبان ارتباط برقرار کنم.
 چه مشخصه خاصی در داستان «چرخ‌فلک» وجود داشت که عزیزالله حمیدنژاد را پس از سال‌ها از پیله بیکاری بیرون آورد؟ آیا معضل بیکاری دلیلی برای پذیرش این سریال بود؟
من در همه این سال‌ها پیشنهادات بسیاری برای کار در تلویزیون داشتم و واقعا بیکاری دلیلی برای قبول همکاری در مجموعه «چرخ فلک» نبوده است. طی این سال‌ها انگیزه‌ای برای فعالیت در تلویزیون نداشتم، چرا که اعتقاد داشتم یا نباید کار کنم یا اینکه باید کار متفاوتی انجام دهم. حتما «چرخ فلک» آن ویژگی را داشته که قبول کردم، چرا که معتقدم رسانه ملی مدیوم مهمی است که شما با طیف گسترده‌ای از مردم ارتباط دارید و از این جهت مسؤولیت سنگینی روی دوش‌تان است و باید حرفی برای گفتن داشته باشید. کارگردان نباید باری به هر جهت کار کند و مخاطب را دست کم بگیرد. توجه و احترام به مخاطبان تلویزیونی مساله مهمی است. من با توجه به این نگاه قبول کردم که برای اولین بار در تلویزیون مجموعه بسازم. البته پیش از این هم طرح‌هایی برای سریال‌سازی داشتم که حتی جامع‌تر و همراه با اندیشه‌ها و دغدغه‌های حرفه‌ای‌تری بود، منتها به دلایلی شرایط ساخت آنها به وجود نیامد! به هر حال «چرخ فلک» هم نزدیک به سلیقه‌ام در حوزه اجتماعی بود و تجربه جدیدی در کارنامه من به حساب می‌آید و امیدوارم مخاطبان هم با دیدن آن احساس خوبی پیدا کرده باشند.
 به دنبال این بودید که جذب مخاطب در اپیزودهای «چرخ فلک» را از چه زاویه‌ای شکل دهید و آیا می‌توان ردپای اندیشه حمیدنژادِ سینما را در این سریال هم یافت؟
موضوع مجموعه «چرخ فلک» به لحاظ اپیزودیک بودن برایم تازگی داشت، چرا که در هر اپیزود می‌توان با شخصیت‌های متفاوت به داستان‌هایی متنوع پرداخت. همین تنوع شخصیت‌ها و داستان‌ها برایم جالب بود. آدم‌های این مجموعه باری به هر جهت زندگی نمی‌کنند و هر کدام دغدغه‌ها و هدفمندی‌هایی دارند. این هدفمندی کاراکترها در سینما هم برایم مهم بود. در این مجموعه هم شخصیت‌های داستانی از یک نقطه به نقطه دیگر حرکت می‌کنند. برای من به طور کلی در فیلمسازی وجود شخصیت‌هایی که دور و بر خود را با دقت می‌بینند و تلاش می‌کنند به اطرافیان خود کمک کنند، مهم است.
 از چه طریقی مجموعه تلویزیونی «چرخ فلک» با وجود کارگردان‌های مختلف و اپیزودهای متفاوت در نگره‌ای کلی ساختاری یکپارچه یافت؟
نخ تسبیح اپیزودها از طریق نویسنده ایجاد شده بود. سعی می‌کردم با وجود تغییرات نسبی که می‌دهم در نهایت براساس متن فیلمنامه پیش بروم. من با علم به اینکه شخصیت‌هایی که در داستان‌های مختلف وجود دارند از طریق فیلمنامه‌نویس به هم متصل می‌شوند، تلاش کردم به فیلمنامه وفادار بمانم تا مبنای مناسبی برای پیگیری مخاطب به وجود آید. واقعیتش این است که بنده به عنوان کارگردان تلاشم بر این بود که در اپیزودهایی که می‌سازم براساس دانش و تجربه کاری‌ام بتوانم مخاطب تلویزیونی را جذب کنم. یعنی دوست داشتم در این مجموعه تماشاگر احساس کند پلان‌های خوبی می‌بیند. در واقع چه در اجرای کارگردانی و چه در سطح بازی‌ها مخاطب این مطلب را دریابد که به او احترام گذاشته شده است و این دغدغه من بود. حالا اینکه نخ تسبیح میان اپیزودهای مختلف چگونه توانسته بیننده را جذب کند برعهده نویسنده بوده است.
 سال‌ها عدم فعالیت در سینما تنها به دلیل نبود حمایت لازم بوده است یا اینکه سلیقه سختگیرانه‌ای برای فعالیت دارید؟!
این قصه سر دراز دارد و اگر بخواهیم وارد این مقوله شویم داستانی طولانی را باید شرح دهیم، البته این مسائل را در خاطراتم ثبت کرده‌ام.
 بخشی از این قصه دراز را باز کنید! چون مخاطبان جدی سینما این سوال را دارند که با وجود فعالیت بسیاری از فیلمسازان، چرا کارگردان «هور در آتش» و «اشک سرما» باید قید فیلمسازی را بزند! موانع اصلی بیکاری شما در این سال‌ها چه بوده است؟
این را به شما بگویم که من به عنوان فیلمساز همه تلاش خود را برای کار کردن انجام دادم و پیش وجدان خودم بابت این مساله شرمنده نیستم که دست روی دست گذاشته باشم. بارها طرح و فیلمنامه ارائه دادم و تا مرحله پیش‌تولید و حتی تولید هم رفت اما متاسفانه شرایطی که کار می‌طلبید فراهم نشد.
 محتوای آثارتان با خط قرمزهای رایج نسبتی ندارد و کارنامه کاری شما هم با آثاری ارزنده کاملا مشخص است. با این شرایط چرا نمی‌توانید فیلم دلخواه‌تان را بسازید؟ آیا مسؤولان با حمیدنژاد مشکل دارند؟! یا به این دلیل که عضو باندهای خاص و گعده‌های سینمایی نیستید، سال‌هاست که از گردونه دور مانده‌اید؟
واقعا دلیل عدم فعالیت برای خودم هم جای سوال دارد. دامنه خط قرمزها هم با اعمال سلایق شخصی بسیار وسیع شده است، در شرایط حاضر دیگر نمی‌توان فیلم‌هایی مانند «هور در آتش» و «اشک سرما» ساخت. چون انگیزه و سرمایه لازم دیگر نزد مسؤولان فرهنگی وجود ندارد! اگر سرمایه‌ای هم باشد هزینه سلایق شخصی و آدم‌های خاص خواهد شد. من که از جیب خودم نمی‌توانم فیلمی با وسعت دفاع مقدسی بسازم. قطعا هر موضوعی مختصات خاص خودش را دارد. من 3 فیلمنامه مصوب داشتم که ساخته نشد. فیلمنامه «سوته زار» دارای پروانه ساخت هم حتی یک درصد شامل تسهیلات فارابی نشد! به هر حال شرایط برای ساخت فیلمنامه‌هایی که دوست داشتم، پیش نیامد. الان مناسبات تولید با زمانی که «ستارگان خاک» و «اشک سرما» ساخته شد خیلی فرق دارد.
 به هر حال در آن دوران به لحاظ امکانات شرایط محدودتری نسبت به امروز وجود داشت و تعداد نهادهای دولتی علاقه‌مند به فعالیت‌های فرهنگی چندان زیاد نبود اما حالا نهادهای بسیاری وجود دارند که مبالغ گزافی هم برای تولید آثار هنری هزینه می‌کنند. به این موسسات و ارگان‌های فعال در زمینه ساخت آثار ارزشی هم مراجعه کردید؟
ببینید، من نمی‌خواهم کسی را محکوم کنم، چون اصلا فیلمسازی ارزشی ندارد که بخواهم علیه دیگران حرف بزنم. اینگونه به شما بگویم که من به هیچ قیمتی نمی‌خواهم مطابق سلیقه فلان مدیر فرهنگی که سلیقه‌اش را قبول ندارم و فلان عضو شورا که سرشار از عقده‌های روانی است فیلم بسازم. بنده می‌گویم فیلم‌هایی با سلیقه و زاویه دید خودم در کارنامه دارم و اگر اجازه بدهند آنچه را می‌خواهم مطابق با نگاهم در سینما بسازم، این کار را خواهم کرد و اگر شرایطش فراهم نشد هم ترجیح می‌دهم کار نکنم تا اینکه سلیقه خود را مطابق سلیقه فرمایشی بعضی مدیران پایین بیاورم. هیچ وقت افکار و آرمان‌ها و سلایق خود را تعدیل نمی‌کنم تا فیلم فلان مدیر را بسازم.
 پس فراتر از مسائل مالی، معضل اساسی در عدم همخوانی اندیشه‌های شما با مدیران فرهنگی است!
متاسفانه همین طور شده است و سلایق مدیران حکم می‌کند به منِ فیلمساز که چگونه فیلم بسازم! آن مدیر فرهنگی دولت که مسؤولیت انتخاب شورایش را دارد تعیین می‌کند که به من تسهیلات تعلق می‌گیرد یا نه؟! فیلم‌های من همسو با خیل فیلم‌هایی که هر سال تولید می‌کنند هست یا نه؟ من هم برایم مهم نیست و چرا باید تلاش کنم که با هر قیمتی فیلم بسازم؟
 اما حرفه شما فیلمسازی است و حق طبیعی شماست که براساس نگاه خود فیلم بسازید!
من اگر می‌خواستم براساس نگاه دیگران یا گروه‌گرایی موجود که آفت سینمای ایران شده است فیلم سینمایی بسازم قطعا سالی یک فیلم را می‌توانستم بسازم اما در آن شرایط دیگر نمی‌توانستم از ساخته‌ام دفاع کنم. پس فیلمی می‌سازم که بتوانم از آن دفاع کنم. من پس از گذشت 30 سال از ساخت «زندگی در ارتفاعات» حالا می‌توانم از آن دفاع ‌کنم. هنوز هم از «هور در آتش» و «اشک سرما» و «ستارگان خاک» دفاع می‌کنم.
 از فیلم متفاوت «آناهیتا» هم که منتقدان بسیاری داشت، دفاع می‌کنید؟
بله! ممکن است «آناهیتا» مورد استقبال یکسری منتقدان قرار نگرفته و از طرف خیلی‌ها درک نشده باشد، اما برای من کار هدفمندی بود که باید ادامه می‌یافت و به یک تکامل می‌رسید. «آناهیتا» برایم شروع یک پروژه برای ساخت فیلمی عرفانی و فلسفی بود، نه نهایت آن.
 در واقع از  فیلم «آناهیتا» می‌توان دوره تازه‌ای از نوع نگاه‌تان به سینما را  دید؟
بنده با این کار دنبال آغاز ساخت آثاری جدی‌تر و درونی‌تر در سینما بودم. به دنبال جهانی شگفت‌انگیزتر و انسانی‌تر در سینما بودم. البته در همه کارهایم مسائل انسانی مهم بوده است اما از «آناهیتا» به بعد می‌خواستم به شکلی عمیق‌تر این اندیشه را دنبال کنم که عجولان روزگار این فرصت را از سینما گرفتند تا سینما جولانگاه سطحی‌ترین فیلم‌ها شود. شاید برخی‌ در آینده متوجه شوند که در «آناهیتا» به دنبال چه سمت و سویی بودم.
  اما در سینما کشف‌های فرمی و موضوعی چندان به مذاق سرمایه‌گذار و مدیر دولتی خوش نمی‌آید!
سینما موضوع حساسی است که فیلمساز و مدیر فرهنگی باید در آن جرات ریسک‌پذیری داشته باشند. در غیر این صورت کارها به روزمرگی و تکرار خواهد افتاد و به عقیده من ارزشی ندارد. منِ فیلمساز مگر چند سال قرار است عمر کنم که بابتش تن به هر کاری بدهم. فیلمساز با هر فیلمی باید دنیای جدیدی را به روی مخاطب باز کند.
  بسیاری از آثار امروز فاقد اندیشه و خنثی هستند. حتما مسؤولان از شما هم توقع ساخت فیلم‌هایی خنثی دارند!
دقیقا همین طور است و من ترجیح می‌دهم کار نکنم تا اینکه فیلمی خنثی بسازم. وقت آزادی که بابت مطالعه کردن دارم، ارزش بسیار بیشتری دارد تا اینکه کار خنثی و بی‌هویتی بسازم. معتقدم هنر و سینما در دوران معاصر زبانی جذاب، ارزشمند و موثر برای بازگویی اندیشه انسان‌هاست و نباید به شکلی سطحی با آن برخورد کرد، در حالی که 99 درصد فیلم‌ها در دنیا اینچنین است.
 غم نان باعث نشد وسوسه شوید و این تفکر ارزشمند را پس بزنید؟!
اگر غم نان مرا تحت تاثیر قرار می‌داد که فیلم‌های زیادی در این سال‌ها می‌ساختم. البته مشکلات مالی بسیار زیادی داشتم و هنوز هم دارم و چند سال اخیر سیاه‌ترین سال‌های اقتصادی خانواده‌ام بود اما به یاری خدا این باعث نمی‌شود از اهدافم دست بردارم. بنده حاضرم کارگری کنم و معضل غم نان را از آن طریق حل کنم ولی در حد سعه وجودی خودم فیلمی نسازم که افکار و اندیشه کسی را منحرف کند. من به سینما صرفا به عنوان سرگرمی نگاه نمی‌کنم. سینما یکی از شاخصه‌هایش سرگرمی است اما نباید تنها این مساله هدف فیلمساز باشد. باید از طریق سرگرمی حرف‌های جذابی به تماشاگر زد و در روند شکل‌گیری زندگی مخاطب تاثیر گذاشت، اگرنه مراکز سرگرمی زیادی مانند سیرک وجود دارد! سینما باید در لایه‌های مختلفی که دارد، ایجاد اندیشه کند.
  سینمای ما در این سال‌ها توانسته به اندوخته فکری مخاطب چیزی بیفزاید؟
سینمای ما دارد به قهقرا می‌رود و تمام دغدغه‌اش ایجاد سرگرمی کاذب است. معتقدم فیلمساز باید در اثری که ارائه می‌دهد نسبت به مخاطب احساس مسؤولیت کند البته این نظر شخصی من است و به آن پایبندم. فیلم‌های بسیاری هستند که ساخته می‌شوند اما نمی‌توانند با مخاطب ارتباط برقرار کنند و دل مخاطب را نمی‌لرزانند. هنرمند باید با احساسات و فرهنگ مردم در ارتباط باشد و مردم را بشناسد و بتواند در افکار مخاطبان تاثیر بگذارد و در آنها ایجاد آرامش و آگاهی کند. اما هنگامی که فضای فرهنگی کشور سیاسی شود، نتیجه‌اش همین می‌شود که می‌بینیم؛ شرایطی که تنها تعدادی از فیلمسازانی که از جناح خاصی طرفداری کرده‌اند، می‌توانند فیلم بسازند و با وجود میلیاردها هزینه، ساخته‌شان با مردم ارتباط برقرار نمی‌کند.
 در میان افرادی که شرایط فیلمسازی را ندارند شما بیشتر مظلوم واقع شدید، چون نه رسانه‌ای پشتیبان شماست، نه اهل جنجال‌سازی هستید و نه به دسته‌ای وابسته‌اید!
حاشیه‌سازی را دوست ندارم، ولو اینکه از این بابت ضربه خورده باشم ولی اگر لازم باشد با تمام توان از حرفه‌ام دفاع می‌کنم. این شرایطی که می‌گویید متاسفانه وجود دارد و باید عضو دسته‌ای و باندی باشید تا شرایط بهتری برای‌تان رقم بخورد! برخی فیلمسازان از این حربه استفاده می‌کنند اما بنده این را مناسب نمی‌دانم و این سوءاستفاده از شرایط است. چون معتقدم مقوله هنر آنقدر قابل احترام است که اگر بخواهی با حاشیه‌سازی و زد و بند و باندبازی کار کنی، آن اثر اصلا موفق و ماندگار نخواهد شد. با قاطعیت معتقدم فیلمساز باید با خودش و مخاطب روراست باشد و به موضوعی که کار می‌کند یقین داشته باشد. آن وقت است که اثرش جایگاهش را ولو در درازمدت پیدا می‌کند. برای همین اعتقادی به نام بردن و کوبیدن این و آن ندارم و وظیفه‌ام این است که برای ساخت فیلم تلاش کنم، حالا اگر موفق شدم که فبها المراد و اگر هم نشد پیش وجدانم راضی‌ام که به جامعه‌ام ادای دین کرده‌ام. من دنبال این نیستم که امتیاز بدهم تا امتیاز بگیرم.
 شما از جمله فیلمسازانی بودید که با تغییر شرایط دچار دگردیسی نشدید و همچنان پایبند آرمان‌های‌تان باقی ماندید.
معتقدم فیلمساز نباید از اعتقادات بحق خود دست بکشد و باج دهد. فیلمسازی که بله‌قربان‌گوی این و آن شود اصلا هنرمند نیست و یک مجری است. کارنامه کاری حمیدنژاد مشخص است. حالا اینکه چرا نمی‌توانم فیلم بسازم یا بین فیلم‌هایم فاصله‌های طولانی می‌افتد را باید مسؤولان پاسخ دهند. من فیلمنامه‌های آماده‌ای داشتم که ساخته نشد و از فیلمسازانی نیستم که ساعت‌ها پشت در فلان مدیر منتظر بنشینم. دیگر نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم چون مشکلات بسیاری وجود دارد!
 به هر حال جای پرسش از مسؤولان فرهنگی دارد که چرا فیلمسازانی ارزشی مانند شما به شکلی واهی خانه‌نشین می‌شوند و خیلی‌ها راحت می‌توانند به طور مدام فیلم بسازند!
نمی‌خواهم درباره دیگر فیلمسازان صحبت کنم. معضلات هم تک‌بُعدی نیست که به طور مشخص عنوان کنم. شاید افق فکری آن مسؤول آنقدر با من فاصله دارد که به او اجازه بررسی این مسائل را نمی‌دهد! بروند کارنامه مرا ببینند. اگر مثلا «اشک سرما» فیلم بدی است، من دیگر نباید فیلم بسازم و اگر خوب است پس چرا نباید  کار کنم؟! اگر می‌گذاشتند، «اشک سرما 2» را هم می‌توانستم بسازم اما وقتی نمی‌شود یعنی یک جای کار اشکال دارد و بنده باید عرصه جدیدی برای فعالیت خود کشف کنم!
 در جایی گفته بودید امکان بیان مفاسد اقتصادی در سینما وجود ندارد! دلیلش چیست؟
این برمی‌گردد به شرایط دشوار ممیزی که نمی‌توان درباره برخی مسائل کار کرد. این همه پرونده‌های مفسدان اقتصادی وجود دارد اما چند فیلم درباره‌شان ساخته شد؟
 اگر سینما نتواند تصویرگر حقایق باشد، پس چه مدیومی خواهد توانست؟
هیچ جا. شما ببینید انواع اخباری که درباره مفاسد اقتصادی وجود دارد را نمی‌گذارند ساخته شود. منِ فیلمساز مقصرم؟ قطعا آن کسی که مفاسد اقتصادی را شکل می‌دهد آنقدر نفوذ در وزارت ارشاد دارد که شما نتوانید فیلم بسازید! من چون می‌دانم که نمی‌توان در این باره فیلم ساخت اصلا سراغش نمی‌روم. شما تضمین کنید مجوز می‌گیرد، همین فردا می‌نشینم درباره‌اش فیلمنامه می‌نویسم! موضوع مفاسد اقتصادی برای مخاطب هم جالب خواهد بود، چون از فضای جامعه‌اش می‌آید و باید به اینگونه معضلات برای روشن‌سازی حقایق پرداخته شود.

گروه بین‌الملل:‌  مردم یمن روز گذشته تظاهراتی میلیونی را در حمایت از شورایعالی سیاسی یمن به ریاست صالح الصماد برگزار کردند. این تظاهرات در میدان السبعین با حضور میلیون‌ها یمنی برگزار شد و شرکت‌کنندگان پرچم‌های یمن و دست‌نوشته‌هایی را در حمایت از شورایعالی سیاسی یمن در دست داشتند. صالح الصماد در این راهپیمایی تجمع گسترده مردم یمن را برابر با ضعف 4 کشور حوزه خلیج فارس که در جنگ علیه یمن مشارکت دارند دانست و گفت: مردم یمن همانند صخره‌ای سخت در برابر همه توطئه‌چینی‌های دشمنان ایستادند. وی افزود: شورایعالی سیاسی «عصایی سحرآمیز» دارد که می‌تواند فورا بر تمام خطرات فایق آید. طی روزهای آینده «دولت» را تشکیل می‌دهیم. همچنین در این تجمع بیانیه‌ای صادر و از تمام ملت‌ها خواسته شد با اعمال فشار بر کشورهای جهان، آنها را به احترام به شورایعالی سیاسی یمن فرابخوانند. در ادامه این بیانیه از نقش ارتش و کمیته‌های مردمی قدردانی شد.
 

علی‌اکبر عباسی: 1- براساس یک اصل روانشناسی، برخی مواقع ممکن است افراد منویات درونی خود را با یک جمله‌ به ظاهر اشتباه بیان کنند. جمله‌ای که شاید در حالت عادی فرد نخواهد آن را بیان کند، یا مثلا بعدا که در مورد آن تفکر می‌کند از اینکه چنین حرفی زده، پشیمان شود و در واقع آن موقعیت خاصی که در آن قرار گرفته موجب بیان چنین جمله‌ای از سوی او شده است.
2- «کاری نکنید که بگویم بیرون‌تان کنند، آدم باشید، گوش بدهید...» این یک نمونه‌ از جملاتی است که هر چند یک بار بیشتر بیان نشد و گوینده آن شاید بعدا حتی از اینکه بعد از مدت‌ها مجبور شده بود اعتقادات واقعی‌اش را بلند بلند فریاد بزند، پشیمان شده باشد اما جملاتی نیست که صرفا اشتباهی بیان شده باشد، بلکه اینها واقعیت‌های شخصیتی گوینده‌ای است که قبل از آن، تلاش می‌کرد ژست مودب بودن و شکیبا بودن و انتقادپذیر بودن بگیرد که البته ژست گرفتن در رسانه‌ها کار سختی نیست. لکن آنگاه که در فضای واقعی قرار گرفت، حجاب‌ها برداشته و تصویرسازی‌های تصنعی خدشه‌دار شد.
3- «بروید به جهنم»، «خب! گوش نمی‌کنید به حرف من» و... اینها نیز نمونه‌ای دیگر از همین جملاتی است که گوینده آن ممکن است بعدا که به آن و تبعاتی که به دنبال دارند، فکر ‌کند، از بیان‌شان پشیمان شود اما خود گوینده بهتر از هر کسی می‌داند که اینها بیش آنکه بیان یک جمله در موقعیتی خاص باشد، بیانگر شخصیت واقعی گوینده است. یا مثلا آنکه منتقدانش را به کلاغ تشبیه می‌کند یا آشکارا روستاییان را به سخره می‌گیرد، نه اینکه اشتباه کرده باشد، بلکه اشتباهش در بیان علنی و رسانه‌ای این نوع سخنان است، چرا که خبر داده است از سرّ درون.
4- شاید او که چند روز قبل خود را مخالف حکومت دینی معرفی کرده بود، هنوز هم بگوید از گفته‌ خود پشیمان نیست ولی این سخن وی بیش از آنکه یک ابراز نفرت معمولی باشد، توصیف‌کننده واقعیت یک جریان سیاسی است. جریان سیاسی‌ای که سال‌هاست تلاش می‌کند خود را صاحب همین حکومت دینی معرفی کند. اگر گوینده این سخنان خودش هم از گفتن این جمله ابراز پشیمانی نکند بعید است هم‌کیشان او بیان چنین سخنی را-که در واقع اعترافی به ماهیت اصلی آنهاست- به مصلحت بدانند. حکومت دینی میراث اصلی و برجسته حضرت امام(ره) و شاه‌بیت اندیشه‌های ایشان است. اینکه فردی به طور علنی از مخالفتش با حکومت دینی سخن می‌گوید در حالی که جریان متبوع او تمام تلاشش این است که خود را اصلی‌ترین حامی امام و پیرو خط امام معرفی کند؛ این یعنی افتادن پرده نفاق. یعنی فرد یاد‌شده به واقعیتی اذعان کرده که هم‌کیشانش سال‌هاست سعی می‌کنند خود را از آن مبرا بدارند.
علاوه بر این، این سبک اظهارنظر درباره دین و حکومت دینی، شاخصه برجسته‌ آن نحله فکری است که جناب هاشمی رفسنجانی سال‌هاست تلاش می‌کند خود را پرچمدار مخالفت با آن معرفی کند و وی حتی برای بیرون راندن منتقدانش از میدان و خلع ید ایشان نیز ابایی ندارد که آنها را به همین نحله فکری نسبت دهد.
5- از گوینده این سخنان نباید انتظار پس گرفتن حرفش را داشت و نه باید این سخنان را حرف عجیب و تازه‌ای از سوی او عنوان کرد. او سخنانی را به زبان رانده است که قبلا به آنها عمل کرده بود. در واقع اظهار مخالفت با حکومت دینی از سوی کسی که در بحبوحه‌ فتنه سال 88، خود میدان‌دار عرصه بوده و در هماورد بزرگ بین مخالفان و حامیان حکومت دینی، او نقشی برجسته ایفا کرده، چیز عجیب و تازه‌ای نیست.
6- آنچه گوینده‌ این سخنان و هم‌کیشان او با آن مشکل دارند حکومت دینی است نه حکومت. اتفاقا برای این جریان حکومت اگر دینی نباشد خیلی هم دوست‌داشتنی و لذت‌بخش است. این جریان با حکومت دینی مخالف است و نیازی هم به بیان نبود اما با حکومت مخالف نیست، اگر حکومت مثلا چیزی باشد شبیه آنچه در عربستان سعودی دایر است. حکومت دینی نیاز به جانفشانی و هزینه‌دادن و سختی کشیدن دارد و بدیهی است چنین حکومتی نمی‌تواند باب میل جریان اشرافی باشد اما حکومت مانند آنچه در عربستان دایر است، نه‌تنها نیازی به جانفشانی ندارد که اتفاقا بارزترین مشخصه‌ آن خوشگذرانی و بهره‌برداری از بستر حکومت است. برای جریانی که ثابت کرده در عرصه‌ داخلی بستن صدای منتقد و در عرصه‌ خارجی تعظیم مقابل استکبار، بارزترین مشخصه‌اش است؛ بدیهی است عربستان سعودی نیز برایش الگوی خوبی باشد.