رهبر معظم انقلاب در دیدار اعضای هیأت دولت توصیه‌های مهمی را خطاب به رئیس‌جمهور و دولتمردان بیان کردند. در بین توصیه‌های ایشان یکی از نکات مهم، تأکید بر لزوم همکاری و هماهنگی بیشتر بین اعضای دولت و کار تیمی دولتی‌هاست. به نظر می‌رسد دلیل اصلی‌ای که موجب شد رهبر انقلاب در همین ابتدای کار دولت دوم آقای روحانی بر مسأله هماهنگی و همکاری بین اعضای دولت تاکید کنند به عملکرد و در واقع به تجربه دولت یازدهم در این زمینه مربوط می‌شود.  این مسأله‌ای است که حتی یکی از وزرای دولت یازدهم هم در پایان کارش به آن اذعان کرد. «علی طیب‌نیا» در مراسم تکریم خود و معارفه «مسعود کرباسیان» در سمت وزارت اقتصاد که چندی قبل برگزار شد، گفت: «ما با چالش‌های عمده‌ای روبه‌رو هستیم که عبور موفق از این چالش‌ها نیاز به هماهنگی دارد. ما نیازمند سازوکار برای ایجاد هماهنگی هستیم. همانطور که گفتم دولت یازدهم و رئیس‌جمهوری گام‌هایی را برداشتند ولی هنوز با یک نظام حکمرانی هماهنگ شده فاصله داریم. در ٤ سال گذشته در مواردی به دلیل همین کاستی‌ها فرصت‌ها را از دست دادیم و از فرصت‌های راهگشا استفاده نشد. مثلا در سال 92 فرصت مناسبی برای اصلاح وضعیت هزینه‌های دولت و هدفمندی یارانه‌ها وجود داشت ولی فرصت را از دست دادیم».  هرچند حسن روحانی در برهه‌های مختلف بر انسجام بین اعضای دولت تأکید کرده بود اما در طول 4 سال دولت یازدهم عملا شاهد درگیری‌ها و بگومگوهای متعدد اعضای دولت بودیم؛ بگومگوهایی که در مواردی رسانه‌ای شد و حتی به آنتن زنده صداوسیما هم رسید.  «عباس آخوندی» از جمله وزرای پرحاشیه دولت یازدهم بود که در دولت دوازدهم نیز حضور دارد. وی که برخوردهای به دور اخلاق با خبرنگاران و حتی با مردم عادی را در کارنامه خود دارد، یکی از افرادی است که در دولت یازدهم بگومگوهایش با دیگر اعضای دولت رسانه‌ای شده بود. زمانی که آخوندی طرح مسکن‌مهر را «مزخرف» خوانده بود، این سخنانش با واکنش «اکبر ترکان» همراه شد و وی در واکنش به آن گفت: «این حرف‌ها برای مردم مسکن نمی‌شود. باید پروژه مسکن‌مهر را به سرانجام برسانیم». افزون بر این، اکبر ترکان یک‌بار دیگر نیز به سخنان آخوندی واکنش نشان داده و با انتقاد از دستور آخوندی مبنی بر ممنوعیت شرکت دوشغله‌ها در انتخابات نظام مهندسی گفته بود: «من فقط یک شغل دارم». وزیر راه‌وشهرسازی در ارتباط با واردات واگن از خارج با نعمت‌زاده نیز وارد بگومگو شده بود. وزیر صنعت در واکنش به بحث واردات واگن از خارج، تهدید کرده بود: «روی ریل می‌ایستم و از ورود این واگن‌ها به کشور جلوگیری می‌کنم». چند هفته بعد از این مواضع نعمت‌زاده، آخوندی به رئیس‌جمهور نامه نوشت و ضمن غیرقانونی خواندن اقدام وزارت صنعت در منع واردات واگن‌های باری، خواستار دستور آزادسازی واردات واگن‌ها شد. یکی از موارد اختلاف‌ها بین وزرای دولت اول روحانی به بگومگوها بین وزیر بهداشت و وزیر رفاه مربوط می‌شود. اختلاف این دو وزیر در دولت یازدهم تا حدی بود که حتی در جریان معرفی اعضای کابینه دوازدهم برخی رسانه‌ها مطرح کردند قاضی‌زاده‌هاشمی حضورش در دولت دوازدهم را منوط به عدم حضور ربیعی کرده است. وزیر بهداشت در روزهای آغازین دی‌ماه سال 95، وزارت رفاه را مورد حمله قرار داد و اظهار داشت: «12 سال پیش سلامت مردم را دست بنگاه اقتصادی دادیم. وزارت رفاه چه چیز برایش مهم است؟ برای او حقوق و سرمایه‌گذاری مهم است و بعد هم می‌گوید حقوق باید به دست کارگران و بازنشستگان برسد، زیرا پزشکان وضعیت مالی خوبی دارند». سخنانی که البته از سوی وزیر رفاه بی‌پاسخ نماند و «علی ربیعی» در واکنش به اظهارات وزیر بهداشت گفت: «این حرف درست نیست. روزی که من به وزارتخانه کار آمدم بودجه تامین اجتماعی 8  هزار میلیارد تومان بود و امروز به 18 هزار میلیارد رسیده که این رقم بسیار قابل‌توجه است». وی همچنین اظهار داشت: «پول درمان کجا می‌رود؟ برخی می‌گویند پول درمان را سرمایه‌گذاری کردیم؛ که باید بگویم حتی ما پول سرمایه‌گذاری را به بخش درمان پرداخت کردیم». یکی دیگر از وزرایی که در دولت یازدهم بارها شاهد درگیری‌های لفظی او بودیم، «محمدرضا نعمت‌زاده» بود. دی‌ماه 95 «بیژن نامدارزنگنه» از تریبون مجلس علیه نعمت‌زاده موضع‌گیری کرد! او با انتقاد از دخالت‌های وزیر صنعت در حوزه مسائل پتروشیمی و با تأکید بر اینکه نعمت‌زاده مسؤولیتی در حوزه پتروشیمی ندارد، گفت: آیا خدا را خوش می‌آید 16 میلیارد دلار از دهان مردم بگیریم و به جیب یک عده بریزیم؟! وی با بیان اینکه بنده مسؤول بخش پتروشیمی هستم و وزیر صنایع قانونا مسؤولیتی در این حوزه ندارد، افزود: اما اینکه آقای نعمت‌زاده زمانی مدیر پتروشیمی بوده و علاقه‌مند است در این زمینه اظهارنظر کند، بحث دیگری است. نعمت‌زاده همچنین در برهه‌ای با اکبر ترکان، مشاور اقتصادی رئیس‌جمهور و دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد  تجاری- صنعتی و رئیس سازمان نظام مهندسی وارد بگومگو شده بود. وزیر صنعت، تیرماه 95 در مراسم روز صنعت با انتقاد از «واردات‌محور» شدن مناطق آزاد گفته بود: «مناطق آزاد یکی از گلوگاه‌های واردات و قاچاق است. اینکه مردم کالایی را به عنوان سوغاتی از این مناطق وارد کنند، مسأله‌ای نیست اما وقتی برخی افراد نیسان را پر می‌کنند و تریلی‌های مملو از کالا را روانه سرزمین اصلی می‌کنند، دیگر روشن است که هدف، واردات و به عبارت دیگر قاچاق کالاست. هر روز از صفحات روزنامه‌ها تبلیغات خرید املاک تجاری در مناطق آزاد دیده می‌شود که نشان می‌دهد خبری از تولید در آن مناطق نیست». جملات نعمت‌زاده عصبانیت شدید ترکان را به دنبال داشت و او روی آنتن زنده تلویزیون، نعمت‌زاده را مورد حمله قرار داد. ترکان در برنامه «متن/ حاشیه» در واکنش به وزیر صنعت گفت: «نعمت‌زاده مواظب حرف زدنش باشد اگرنه از کوره در می‌روم و چیزهایی می‌گویم. بنده خجالت می‌کشم یکسری مسائل را درباره ایشان به زبان آورم».  وزیر صنعت دولت یازدهم زمانی نیز با «ولی‌الله سیف» رئیس کل بانک مرکزی وارد بحث شده بود. محمدرضا نعمت‌زاده اسفند 95 در چهاردهمین همایش تعالی سازمانی با بیان اینکه بانک‌ها در ایران فلج هستند، اظهار کرد: «در همه جای دنیا بانک‌ها بر اساس خدمات ارائه شده سود می‌گیرند اما ما می‌خواهیم از طریق نزول‌خواری و دریافت بهره کار را پیش ببریم و به همین دلیل نیز کارمان برکت ندارد». یک روز بعد از اظهارات نعمت‌زاده، سیف واکنش تندی به این سخنان نشان داد و گفت: از ایشان انتظار دارم به وظایف اصلی خودشان بپردازند و از بیان چنین اظهاراتی که عمدتا قدرناشناسی نسبت به تلاش‌های گذشته بانک‌ها از آن استنباط می‌شود، بپرهیزند. رئیس بانک مرکزی یک بار هم از سوی اکبر ترکان- عضو پرحاشیه دولت یازدهم- مورد هجمه قرار گرفت. زمانی که ترکان پیرامون عدم تاسیس بانک‌های خارجی در مناطق آزاد گفته بود: آیین‌نامه تاسیس بانک‌های آفشور در مناطق آزاد با پیگیری‌های بسیار زیاد و برگزاری نشست‌های کارشناسی با بانک مرکزی تصویب و ابلاغ و پس از آن موجی از درخواست‌ها برای تاسیس این بانک‌ها در مناطق آزاد ایجاد شد اما جریان‌های پولی و ارزی مستقل در مناطق آزاد به دلیل سختگیری‌های بانک مرکزی و افزایش سرمایه بانک‌های خارجی و آفشور عملا شکل نگرفت و متقاضیان ایجاد بانک‌های خارجی عقب‌نشینی کردند. این در حالی است که وزیر اقتصاد دولت یازدهم نیز از حمله ترکان بی‌نصیب نماند. دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد  تجاری- صنعتی دی‌ماه 95 در برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری گفته بود: با احترام به وزیر محترم امور اقتصادی و دارایی باید بگویم آیا از این به بعد وزارتخانه می‌تواند بر کار سایر دستگاه‌هایی که در منطقه آزاد فعالیت می‌کنند و هم‌عرض همان وزارتخانه هستند نظارت کند؟ وزارت اقتصاد به سایر دستگاه‌ها مشرف نیست بلکه فردی که در یک رتبه بالاتر یعنی منصوب رئیس‌جمهور است می‌تواند بر کار سایرین مدیریت و نظارت داشته باشد. علاوه بر آنچه بیان شد، در دولت یازدهم در برهه‌هایی شاهد آن بودیم که خود رئیس‌جمهور نیز به یکی از طرفین بگومگوها با اعضای کابینه تبدیل می‌شد. به عنوان مثال می‌توان به مباحثی که بین روحانی و صالحی در رابطه با برجام پیش آمده بود، اشاره کرد.  روزهای پایانی سال 94 «علی‌اکبر صالحی» رئیس سازمان انرژی اتمی در گفت‌وگو با وبگاه «العربی الجدید» با انتقاد از کوتاهی طرف غربی در اجرایی کردن تعهدات خود گفته بود: «تهران به آنچه باید، متعهد است اما تأخیری در طرف مقابل هست که مسؤولیتش هم با خودش است». وی در ادامه «رفع تحریم به موجب توافق»‌ را از مصادیق این تأخیر برشمرده و گفته بود: «تا الان برخی بانک‌های بزرگ اروپایی تحریم‌های‌شان را به‌طور کامل پایان نداده‌اند، چرا که قبلا تعهد داده‌اند که با ایران مراوده تجاری نداشته باشند». این سخنان صالحی اما برآشفتگی رئیس‌جمهور را به دنبال داشت و حسن روحانی چند روز بعد در نشست خبری در واکنش به این مواضع صالحی گفت: «صالحی، وزیر امور خارجه، وزیر اقتصاد یا رئیس بانک مرکزی نیست».  سخنانی که دلخوری رئیس سازمان انرژی اتمی را موجب شد و وی در پاسخ به سوالی درباره بدعهدی‌های آمریکا در اجرای برجام در واکنش به اظهارات روحانی گفت: «می‌بینیم که طرف مقابل برجام چه کاری انجام می‌دهد، حالا ببخشید من نباید وارد این موضوع شوم چون ممکن است یک عزیزی ناراحت شود». وی گفت: «در برجام آنها متعهد شدند کاری نکنند که با روح برجام در تضاد باشد اما به یکباره قانون ویزا را در کنگره وضع کردند و من این را می‌توانم بگویم و دوستی نمی‌تواند به من بگوید شما وزیر اقتصاد، رئیس بانک مرکزی و وزیر امور خارجه نیستی؛ حداقل ۴۰ سال استاد دانشگاه هستم که این را می‌توانم بگویم». یقینا صرف انرژی اعضای اصلی دولت به اختلاف‌های داخلی و دامن زدن به آن، بیش از هر چیز آنها را از انجام وظایف اصلی و حل و فصل مشکلات کشور دور می‌کند. این در حالی است که در شرایط فعلی شاهد مشکلات قابل توجهی در کشور هستیم و حسن روحانی نیز با وعده حل‌ و فصل این مشکلات و تأکید بر عزم راسخ‌تر نسبت به گذشته جهت رفع این معضلات توانست برای بار دوم در رأس دولت قرار بگیرد. افزون بر این، حتی اگر بتوان با برخی از مسائلی که در دولت یازدهم وجود داشت با اغماض برخورد کرد، در دولت دوازدهم حتی امکان چنین اغماضی هم وجود ندارد، چرا که دیگر مدت‌هاست زمان آزمایش و خطا برای دولتمردان معتدل گذشته است.

سعید رضایی: مراسم تحلیف ریاست‌جمهوری یکی از مهم‌ترین برنامه‌های روزهای نخستین آغاز به کار یک رئیس‌جمهور در ایران است که کیفیت و کمیت برگزاری آن می‌تواند نقش بسزایی در آغاز به کار جدی و خوب یک رئیس‌جمهور داشته باشد. از همین رو برگزارکنندگان این مراسم تلاش می‌کنند با دعوت از چهره‌های مختلف سیاسی از یک سو و تلاش برای حضور چهره‌های بین‌المللی از سوی دیگر، نهایت تلاش خود را به کار برند تا این مراسم به نمادی برای وحدت و عزت ملی و ایجاد وجهه‌ای در حد و تراز ایران تبدیل شود. در مراسم تحلیف رئیس‌جمهور دوازدهم نیز مجلس شورای اسلامی به‌عنوان میزبان این برنامه ملی از تمام ظرفیت‌های خود بهره برده و برنامه‌ای در شأن ایران اسلامی  را به اجرا درآورد که متأسفانه حادثه و حاشیه‌های ناگوار موجب شد حواشی بر متن برگزاری مراسم غلبه کند و تمام منافع آن تحت‌الشعاع قرار گیرد. شوق و اشتیاق زائدالوصف برخی نمایندگان
- که عمدتاً از لیست امید و حامیان دولت بودند- برای گرفتن یک سلفی با فدریکا موگرینی چنان مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت که بزودی در صدر اخبار رفت و همگان متعجب شدند که علت این شور و شوق برای یک سلفی چیست و عجیب‌تر آنکه از معاون کنسولی وزیر امور خارجه تا نمایندگان شهرهای مهم کشور در این تصویر به چشم می‌آمدند.  هرچند این تصویر بیشتر به‌عنوان یک خبر زرد و کم‌ارزش میان رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی دست‌به‌دست شد اما تصویری که از نمایندگان مجلس بر خروجی رسانه‌ها قرار گرفت پیش از آنکه نشان از شخصیت حاضران در آن داشته باشد، غرور و عزت ملی را نشانه رفته بود، چرا که این عمل در تقابل و تعارض با اصول و مبانی اصلی انقلاب اسلامی مردم ایران و همچنین اصول سیاست خارجی ما قرار داشت. «عزت» همان گمشده‌ای است که این روزها باید آن را در رفتار سیاستمداران خود جست‌وجو کنیم و به آنها یادآور شویم این اصل چه جایگاهی در سیاست خارجی کشور ما دارد.
«عزت» و منابع آن در اسلام و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
متأسفانه در عین‌حال که این روزها برخی مقامات کشوری ما عزت را در برقراری رابطه با غرب و تأمین خواسته‌های آنان می‌دانند و در دنباله همین مهم حتی از گرفتن عکس یادگاری با ایشان نیز دریغ نمی‌کنند اما بر اساس آموزه‌های دینی و اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران، عزت و عوامل به دست آوردن آن نه در برقراری رابطه با اغیار بلکه عنصری درونی است که از استحکام پایه‌های داخلی پدید می‌آید. بر همین اساس اگر نگاهی کوتاه به متن آیات و روایات اسلامی داشته باشیم درمی‌یابیم سرچشمه اصلی عزت، خداوند است و تمام عزت‌ها از آن اوست (فلله العزه جمیعا). علاوه بر این عواملی چون طاعت و بندگی، تقوا و خودنگهداری، تمسک به قرآن و اسلام، پیوند با مؤمنان، جهاد و شهادت، بصیرت و آگاهی، عدم وابستگی و طمع‌ورزی در مال دیگران، توکل، همت بلند و.. به‌عنوان مهم‌ترین عوامل به دست آوردن عزت شمرده ‌شده‌اند.(1)
دقیقاً همین مبانی دینی بود که در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز با تکیه بر مکتب سیاسی- الهی امام خمینی(ره) تبلور یافت. «عزت‌اندیشی» در نگاه اسلامی و به‌تبع آن، سیاست خارجی دولت اسلامی جایگاهی ویژه دارد، چرا که در اندیشه دینی، عزت تنها با تمسک به اسلام و مجاهدت در راه آن فراهم می‌شود. بر اساس همین تعابیر، مقام معظم رهبری در تعریف عزت می‌فرمایند: «عزت به معنای ساخت مستحکم درونی یک فرد یا یک جامعه است که او را در مقابله با دشمن و در مقابله با موانع، دارای اقتدار می‌کند و بر چالش‌ها غلبه می‌بخشد». در عرصه سیاست خارجی نیز چشم‌انداز 20 ‌ساله کشور اینگونه است که «دارای تعامل سازنده و مؤثر با جهان براساس اصول عزت، حکمت و مصلحت» باشد.(2) به همین ترتیب اصل «عزت» در چارچوب سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، جایگاهی والا به خود اختصاص داده به‌طوری‌که در سرفصل دهم قانون اساسی به نام «سیاست خارجی»، از آن تحت عنوان «نفی هرگونه سلطه‌گری و سلطه‌پذیری و عدم تعهد» یاد شده است. اصل 152 اشعار می‌دارد: «سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر اساس نفی هرگونه سلطه‌جویی و سلطه‌پذیری... و عدم تعهد در برابر قدرت‌های سلطه‌گر... استوار است». همچنین در بند ج اصل دوم نیز هرگونه ستمگری، ستم‌کشی، سلطه‌گری و سلطه‌پذیری نفی‌ شده و در اصل 153 نیز «هرگونه قرارداد که موجب سلطه‌ بیگانگان بر منابع طبیعی و اقتصادی، فرهنگ، ارتش و دیگر شؤون کشور گردد، ممنوع است». انقلاب اسلامی نیز این اصل را بارها پیشه‌ خود ساخته و از آن تبعیت کرده است. به‌عنوان ‌مثال، پس از فتح خرمشهر در سال 61، با اینکه اوضاع برای صلح تا اندازه‌ای مساعد بود و به‌رغم تلاش‌های گروه غیرمتعهدها و سازمان کنفرانس اسلامی و 8 قطعنامه‌ شورای امنیت سازمان ملل متحد، چون شرایط صلح تأمین‌کننده‌ منافع ملی و عزت ملت‌مان نبود، تصمیم به ادامه‌ جنگ گرفته شد تا به بازپس‌گیری تمام سرزمین‌های ازدست‌رفته‌مان منجر شود.(3) از 2 سطح اندیشه‌ای و قانونی نیز که بگذریم، به‌دفعات در رفتار سیاسی رهبران جمهوری اسلامی نیز دیده می‌شود که رعایت اصل عزت بویژه در مقابل دیگران از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است چنانکه امام خمینی(ره) خاطره خود از نوع برخورد یکی از رؤسای جمهوری آمریکا با شاه ایران را «خجالت‌آور» عنوان کرده و بیان می‌کنند: «جانسون گمان می‌کنم بود. جانسون بود. او آنجا ایستاده بود و او[شاه] اینجا ایستاده بود. او اصلاً توی صورت او نگاه نکرد. از شأن خودش، عینکش را برداشته بود، چشمش را از آن‌طرف دوخته بود، این هم مثل یک بچه مکتبی که مقابل آن معلم‌های سابق بود نه حالا، معلم‌های سابق، این‌طور ایستاده بود. من خجالت می‌کشیدم از اینکه، خب، ما در مملکت‌مان یک نفر مقامی که عالم او را شناخته‌اند به اینکه او مثلا شاه ایران است. او در مقابل یک رئیس‌جمهور آنطور ذلیل هست. چرا باید باشد؟ برای اینکه می‌خواهد از آنجا اجازه حکومت بگیرد و اینجا بچاپد. همان کاری که خود آن سلاطین سابق هم می‌کردند و نخست‌وزیرهای آن‌وقت و-نمی‌دانم- فرمانفرماهای آن‌وقت می‌کردند که به تیول می‌دادند کشور را، حکومت‌های تکه‌تکه را. همین کار را می‌خواهد او بکند که آنها اجازه غارت بدهند. بیاید هر کاری بکند آنها هم نگذارند کسی صدایش دربیاید».(4)
بی‌عزتی؛ از استقبال ایرباس تا سلفی حقارت
با نگاه به موارد فوق کاملا روشن است که برای به دست آوردن عزت و بالندگی در مقابل ملل دنیا باید از درون خود را قوی کنیم تا دیگران شوق عکس گرفتن با ما را در سر داشته باشند و این در حالی است که نوع رفتار جریان مدافع دولت تدبیر نشان می‌دهد آنها عزت را در جای دیگری جست‌وجو می‌کنند که می‌توان آن را در چند اتفاق عادی جست‌وجو کرد. هنوز هم افکار عمومی به یاد دارد که تنها برای ورود یک هواپیمای ایرباس- آن‌هم از جیب مردم ایران- چه مراسمی به پا شد و چند وزیر برای گرفتن عکس یادگاری به استقبال آن ایرباس رفتند تا شاید بدقولی غربی‌ها در انجام تعهدات برجامی جبران و همه‌چیز فراموش شود. آن عکس یادگاری نیز ملت ایران را به یاد حرکتی ذلت‌بار در مواجهه قاجاری‌ها با نخستین هواپیمای واردشده به ایران انداخت که بنا بر نقل‌های تاریخی «در ماه صفر سال 1332 هجری قمری (دی‌ماه 1292)، طیاره‌ای در آسمان تهران نمودار شده و در میدان مشق فرود می‌آید و فردای آن روز احمدشاه با جماعتی از درباریان و خدمتگزاران دستگاه کشوری و لشکری از آن دیدن کرده و در کنار آن عکسی به یادگار می‌گیرند».(5) اما این حرکت و  نشان دادن اشتیاق در گرفتن یک عکس یادگاری با موگرینی شاید نمونه تاریخی مشابهی- بویژه در روزگار نه شرقی نه غربی- نداشته باشد. آنها تصویری را به دست تاریخ این کشور دادند که جز بدنامی چیزی در پی نخواهد داشت. کسب آبرو و عزت اگر درونی نباشد لاجرم به توسل به بیگانگان ختم خواهد شد که آن نیز پوشالی خواهد بود و تاریخ معاصر ایران بخوبی نشانگر آن است که بیگانگان هیچ منفعتی را برای مردم ما خواستار نبودند که عکس با آنها بخواهد آن منفعت را دنبال کند. متأسفانه از جمله مشکلات مهم جریان غربگرا این است که به یکی از اصلی‌ترین مبانی انقلاب اسلامی که آن‌هم ساخت از درون است توجه چندانی ندارند و همواره در پی آن هستند که با برقراری روابطی نیکوتر و بهتر با غرب، بر مشکلات اقتصادی کشور فائق آیند، حال ‌آنکه درمان این دردها تنها از درون سرچشمه می‌گیرد و تا زمانی که این نگاه تصحیح نشود، پرداخت هزینه تنها دستاورد ملت ایران از برقراری روابط سازشکارانه با غرب خواهد بود. امید است هیات نظارت بر رفتار نمایندگان ضمن برخورد روشن و دقیق با این مساله راه را بر اتفاقات اینچنین در آینده بسته و عزت انقلاب اسلامی را از بازیچه قرار گرفتن حفظ کند، عزتی که به‌پای آن خون شهدایی چون محسن حججی‌ها ریخته شده، شهیدانی که گدایی عزت نکرده بلکه خود عزت‌ساز شدند.
----------------------------------
پی‌نوشت
1- جهت مطالعه بیشتر رک: عوامل عزت در روایات معصومین علیهم‌السلام، نشریه مبلغان، فروردین 82، شماره 39.
2- عزت‌اندیشی و منافع ملی در سپهر سیاست خارجی، http://www.borhan.ir/NSite/FullStory/News/?Id=9296.
3 - عزت، حکمت یا مصلحت/کدام‌یک اولویت سیاست خارجی است؟ http://kayhan.ir/fa/news/70563.
4 - صحیفه امام خمینی، ج 13، ص 385.
5  - استقبال تحقیرآمیز؛ تکرار رفتار حقارت‌بار شاهان قاجار، http://yon.ir/nRgV1.
منبع: برهان

زینب طاهری: به انتخابات که نزدیک می‌شویم، کمپین‌هایی برای دعوت از افراد تشکیل می‌شود. کسانی که به این کمپین‌ها می‌پیوندند، به کاری که انجام می‌دهند می‌گویند «کنش سیاسی». رجل سیاسی به همراه افراد شوخ (شوخی حتی با دموکراسی و انتخابات!) برای ریاست‌جمهوری ثبت‌نام می‌کنند. کسانی برای حمایت از فرد مورد نظرشان دوباره کمپین راه می‌اندازند و به هواداری‏شان می‌گویند «کنش سیاسی». افراد تایید صلاحیت و به طور رسمی کاندیدای ریاست‌جمهوری اعلام می‌شوند. کسانی برای حمایت از کاندیدای مورد نظرشان ستاد تشکیل می‌دهند و باز به فعالیت‌هایشان می‌گویند «کنش سیاسی». در هر کدام از این مراحل به اصطلاح کنشگران سیاسی با به اصطلاح کنشگران سیاسی مخالف خود، رو به رو می‌شوند. جدلی که بین آنها بر سر انتخاب شدن یا نشدن، بهتر بودن یا نبودن کاندیدا‌ها در می‌گیرد به هیچ عنوان بحث سیاسی نیست و اشتباه شاهدان ماجرا اینجاست که برای خاتمه دعوا می‌گویند «بحث سیاسی ممنوع» در حالی که هیچ بحثی؛ آن هم از نوع سیاسی انجام نشده است. به نظر می‌رسد بحث سیاسی در معنای حقیقی خود به کار نرفته باشد. برای فهم بهتر منظورم از  بحث سیاسی، بیایید کمی به عقب برویم؛ به دهه 50 خصوصا سال‌های منتهی به انقلاب. اگر در آن زمان فردی از مردم عادی ایران تصمیم می‌گرفت کنش سیاسی داشته باشد، چه می‌کرد؟ کنش سیاسی آن سال‌ها قطعا به معنای پیوستن به جریان‌های انقلابی آن سال‌ها مثل اکثریت اسلامگرایان یا اقلیت مارکسیسم بود. به هر کدام از این دو جریان که می‌پیوست یعنی ایدئولوژی آن را پذیرفته بود و معتقد بود سر کار آمدن جریان فکری خودش، راه‌حل مشکل‌هاست (حتی اسلامگرایان هم که پیرو امام بودند و خواستار بازگشت ایشان بودند و به رهبری و در واقع به ولایت فقیه و نظام ولایی اعتقاد داشتند و اینکه در حال حاضر بهترین فرد برای رهبری امام است) بنابراین هر کسی متعلق به هر جریان به روش خودش کنش سیاسی انجام می‌داد. تالیف کتاب، سخنرانی و تفهیم وضع موجود برای جامعه، کار ایدئولوگ‌ها و ترور، تظاهرات و اعتراض هم کار اهالی عمل بود. جدل بین یک اسلامگرا و مارکسیست، بحث سیاسی نام دارد. شاید بحث درباره به «قدرت» رسیدن یا نرسیدن یک مدیر در «سازوکار نفت و دولت و ملت» هم بخش کوچکی از بحث سیاسی باشد اما قطعا همه آن نیست. متاسفانه جامعه ما امر سیاسی را به انتخابات و بحث سیاسی را به هیاهو برای جنگ قدرت دیگران تقلیل داده است. هیچ‌وقت بحث بر سر اینکه کدام فرد باید انتخاب شود راه به جایی نمی‌برد اما جدل ایدئولوژی‌ها راهگشاست. انتخابات اینقدر مهم نیست. قطعا مشارکت و رای دادن وظیفه همه ملت ایران است و ملت این کار را انجام می‌دهد اما ملت باید بداند وظیفه دیگری هم دارد. این توقع همیشگی از مسؤولان، مردم را منفعل کرده و این بی‌نظارتی مسؤولان را...
چرا نباید برنامه‌ها به وزارت کشور فرستاده شود و برنامه‌های قابل اجرا در کشور تایید صلاحیت شود؟
چرا افراد ثبت‌نام می‌کنند و افراد تایید می‌شوند؟
چرا نباید در مناظرات انتخاباتی از برنامه دفاع شود و کاندیدای ریاست‌جمهوری فقط کاندیدای اجرای برنامه ارائه‌شده‌اش باشد؟ چرا به فرد رای می‌دهیم و بحث می‌کنیم که می‌تواند یا نمی‌تواند؟ اصلا توانایی با کدام برنامه؟ چرا دیگر بر سر آرمان و ایدئولوژی بحث نمی‌کنیم؟ چرا فکر می‌کنیم نباید بحث سیاسی کرد؟ چرا گفت‌وگو بلد نیستیم و سریع کار به دعوا می‌کشد؟ چرا امر سیاسی و کنش سیاسی را نفهمیده‌ایم؟ مشخص است در وضعیت کنونی مساله را گم کرده‌ایم، اینکه باید دنبال مسیری برویم که کارآمدی را حاصل کند یا برای مشکلات راه‌حل مشخص و قابل قبول و واقع‌گرا داشته باشد اما همه اینها امروز در عرصه سیاست‌ورزی کشور یا در همان به اصطلاح کنش سیاسی گروه‌های سیاسی کمترین اهمیتی ندارد!