سخنگوی وزارت امور خارجه در پاسخ به سوالی مبنی بر دستور کار سفر علی‌اکبر احمدیان دبیر شورای عالی امنیت ملی به عراق متعاقب اقدام نظامی ایران علیه مقر موساد در اربیل اظهار داشت: روابط میان ایران و عراق دوستانه، برادرانه و سازنده است که در حوزه‌های مختلف دو طرف در چارچوب سیاست همسایگی و بر اساس اراده عالی رهبران 2 کشور بین خود دارند. ناصر کنعانی ادامه داد: ما همواره گفت‌وگوهای منظم و مستمری را میان دو طرف در سطح مقامات هیات دولت و مقامات نظامی و امنیتی ایران و عراق  داریم و سفر آقای احمدیان هم در چارچوب هماهنگی ایران و عراق در مبارزه با تروریسم، تقویت همکاری‌ها در جهت صلح، ثبات و امنیت منطقه و مرزهای دو طرف صورت گرفته است. وی افزود: طبیعتا موضوعات جاری اتفاق افتاده هم در گفت‌وگوها میان دبیر شورای عالی امنیت ملی و طرف عراقی مطرح خواهد شد. روابط دو طرف ممتاز و ویژه است و برخی اتفاقات و رخدادها نمی‌تواند بر عمق و استحکام روابط میان ایران و عراق تاثیر منفی و سلبی بگذارد و حتما این می‌تواند زمینه‌ساز روابط و همکاری‌های بهتری برای آینده میان 2 کشور همسایه و برادر قلمداد شود.

سخنگوی وزارت امور خارجه درباره روابط میان ایران و عراق تاکید کرد: روابط دیپلماتیک میان ایران و عراق روابطی قوی و مبتنی بر پایه‌های محکم و خلل‌ناپذیر است و موضوعات اخیر خللی بر مناسبات سیاسی دو طرف ایجاد نخواهد کرد و این در راستای اراده عالی رهبران سیاسی 2 کشور است. روابط قوی ایران و عراق به نفع منطقه است. وی گفت: اینکه طرف عراقی خواهان لغو توافقنامه امنیتی باشد را تایید نمی‌کنم، چرا که اجرای آن به نفع منافع امنیتی دو کشور است و در چارچوب خواست و اراده دو طرف است و طرفین به دنبال اجرایی کردن کامل آن هستند. کنعانی بیان کرد: عراق بخش‌های قابل توجهی از تعهداتش را اجرایی کرده و کمیته مشترک ارزیابی این توافقنامه‌ میان دوطرف وجود دارد و دیدارهای صورت گرفته میان مقامات امنیتی ایران و عراق از جمله آقای احمدیان در راستای پیشبرد توافقنامه امنیتی موجود است.

سخنگوی وزارت امور خارجه عنوان کرد: حاکمیت و تمامیت ارضی عراق مورد اهتمام ایران است و پایبندی و التزام ایران نسبت به وحدت سرزمینی عراق نیازی به‌ راستی‌آزمایی ندارد. در دوران سختی و در مسیر مبارزه با تروریسم، ایران اولین، مهم‌ترین و اثرگذارترین کشوری بود که در کنار دولت ملت و ارتش عراق در مسیر حفاظت از امنیت و تمامیت ارضی این کشور کوشید. وی گفت: روابط دو طرف مستحکم به اراده‌های قوی است و وجود برخی سوءتفاهمات خللی در عزم جدی 2 کشور ایجاد نخواهد کرد. ما از موضوعات اخیر به سرعت عبور خواهیم کرد و مسیر پیشرفت همکاری‌های دو طرف با قدرت ادامه خواهد داشت.

کنعانی درباره طرح برخی اتهامات از سوی محافل غربی در قبال کشته شدن نیروهای آمریکایی در منطقه و نقش داشتن ایران در این ارتباط گفت: جمهوری اسلامی ایران از ابتدای بحران غزه مکررا نسبت به خطر گسترش درگیری‌ها به دلیل ادامه حملات اسرائیل و پشتیبانی همه‌جانبه آمریکا از جنایات صورت گرفته هشدار داده و نقض پایدار و مکرر حاکمیت سوریه، عراق و یمن از سوی آمریکایی‌ها را تشدید‌کننده این بی‌ثباتی قلمداد کرده است. سخنگوی وزارت امور خارجه گفت: ما معتقدیم جنگ در غزه راه‌حل نیست و آتش‌بس فوری می‌تواند زمینه‌ساز بازگشت آرامش به منطقه باشد. گروه‌های مقاومت منطقه از ایران دستور نمی‌گیرند و ایران در تصمیمات آنها در حمایت از فلسطین یا دفاع از خود دخالتی ندارد. وی بیان داشت: تکرار اتهامات به ایران فرافکنی از سوی کسانی است که منافع خود را در کشاندن پای آمریکا به منطقه می‌بینند تا از این طریق مشکلات خود را پوشش دهند.

برج 22 آمریکا، پایگاهی در  دل صحرا

حمله بامداد یکشنبه به پایگاه «برج 22» آمریکا در خاک اردن، منجر به بزرگ‌ترین تلفات آمریکا پس از جنگ غزه شد. این بیشترین میزان تلفاتی است که آمریکا پس از جنگ غزه به آن اعتراف می‌کند. آمریکا می‌گوید که حمله در پایگاه «برج ۲۲» در خاک اردن رخ داده است؛ در یک نقطه راهبردی در شمال شرق اردن و در نزدیکی مرز سوریه و عراق که فاصله اندکی نیز با پایگاه بزرگ «التنف» در سوریه دارد. اطلاعات چندانی از پایگاه «برج ۲۲» در دست نیست، جز اینکه در نزدیکی پایگاه التنف که بزرگ‌ترین پایگاه آمریکا در سوریه است، قرار دارد و تعداد کمی نیروی نظامی آمریکایی در خود جای داده است. همچنین اطلاعاتی از نوع سلاح‌های موجود و پدافند هوایی مستقر در این پایگاه در دست نیست. طبق تصاویر ماهواره‌ای، این پایگاه در خاک اردن و در نزدیکی اردوگاه «الرکبان» آوارگان سوریه قرار گرفته است. 

به ادعای شبکه «سی‌ان‌ان»، نیروهای آمریکا با هدف «ارائه مشاوره و کمک» در این پایگاه مستقر هستند و مشخص نیست چرا سامانه‌های پدافندی در زمان حمله فعال نشده‌اند. شکست پدافند هوایی در این حمله به شدت مورد توجه محافل آمریکایی قرار گرفته است و در این راستا روزنامه واشنگتن‌پست نوشت که پنتاگون در تلاش برای مشخص کردن دلیل شکست پدافند هوایی در پایگاه «برج ۲۲» برای مقابله با حمله پهپادی است. به گفته این روزنامه به نقل از وزارت دفاع آمریکا، پهپاد مهاجم، محل اقامت نیروهای آمریکایی در پایگاه را هدف قرار داده است. خبرگزاری رویترز نیز نوشته است اطلاعات کمی درباره پایگاه «برج ۲۲» وجود دارد، اما طبق بیانیه سنتکام، این پایگاه نقش پشتیبانی لجستیکی از نظامیان آمریکایی در سوریه به خصوص پایگاه «التنف» را بر عهده دارد و ۳۵۰ نیروی ارتش و نیروی هوایی ایالات متحده در آن حضور دارند. این خبرگزاری نوشت: «پایگاه برج ۲۲ در راستای استراتژی ایالات متحده برای مهار نفوذ نظامی ایران در شرق سوریه نقش‌آفرینی می‌کند».

بازگشت تاریخی؛ اردن در وقت‌های اضافی عراق را حذف کرد

تیم ملی فوتبال اردن در بازگشتی دیدنی مقابل عراق به برتری رسید و یکی از مدعیان جدی قهرمانی جام ملت‌ها را شکست داد. در سومین بازی مرحله یک‌هشتم پایانی جام ملت‌های آسیا از ساعت ۱۵ دیروز تیم‌های عراق و اردن در ورزشگاه خلیفه به مصاف هم رفتند. در این بازی که بین تیم اول گروه D و تیم دوم گروه E برگزار شد، در نهایت شاگردان حسین عموطه ۳ بر ۲ به پیروزی رسیدند. اردنی‌ها با تک‌گل یزان النعیمات در دقیقه ۱+۴۵ نیمه اول را برنده به رختکن رفتند اما در نیمه دوم ورق بازی به سود عراق برگشت و این تیم با گل‌های سعد ناطق(۶۸) و آیمن حسین(۷۶) به برتری رسید اما این پایان کار نبود و اردنی‌ها در دقایق ۵+۹۰ و ۷+۹۰ با ضربات یزان العرب و نزار الرشدان ۳ بر ۲ برنده شدند.‌ آقای گل فعلی جام ملت‌ها پس از به ثمر رساندن گل دوم عراق که تعداد گل‌های او را به ۶ رساند، به دلیل بی‌احترامی به هواداران اردن با کارت زرد دوم علیرضا فغانی اخراج شد تا تیمش با احتساب وقت‌های اضافی ۲۳ دقیقه ۱۰ نفره به بازی ادامه دهد. با این نتیجه اردن در مرحله یک‌چهارم ۱۳ بهمن در ورزشگاه احمد بن علی به مصاف تاجیکستان می‌رود.

حنیف غفاری: این روزها مقامات غربی بیش از هر زمان دیگری نسبت به شکست رژیم اشغالگر قدس در ابعاد متنی و فرامتنی جنگ غزه آگاه شده‌اند. اخیرا دیوید کامرون، نخست‌وزیر سابق و وزیر خارجه کنونی دولت انگلیس که اتفاقا بسیاری از محافل سیاسی در لندن وی را مهره  اصلی کابینه (حتی بالاتر از ریشی سوناک نخست‌وزیر انگلیس) می‌دانند، در حال پیچیدن نسخه‌هایی برای مدیریت بحران جاری در اراضی اشغالی است. حتی کامرون نتوانسته است نگرانی خود را بابت آغاز گردش کار حقوقی رسیدگی به شکایت آفریقای جنوبی از رژیم اشغالگر و کودک‌کش صهیونیستی کتمان کند و مدعی شده تنها راه پایان دادن به بحران جاری در جنگ غزه «راهکار سیاسی» است. در همین راستا، دولت انگلیس طرحی 5 ماده‌ای را ارائه کرده که قابل تامل است. منابع غربی می‌گویند وزیر خارجه انگلیس طی هفته جاری این طرح را با سران رژیم صهیونیستی و تشکیلات خودگردان فلسطین در میان گذاشته که طبق آن، جنگ در نوار غزه متوقف شده و گروگان‌ها نیز آزاد می‌شوند و مذاکرات برای آتش‌بس دائم نیز انجام می‌شود. طرح انگلیس شامل تعیین افق سیاسی برای تشکیل کشور فلسطینی و همچنین تشکیل کابینه‌ای شایسته برای مدیریت کرانه باختری و غزه می‌شود؛ بر اساس طرح انگلیس،‌ سران حماس از غزه خارج شده و به کشور دیگری منتقل می‌شوند.

به عبارت بهتر، انگلیسی‌ها به نوعی در صدد نابودی حماس از طریق ابزار سیاسی بوده و حتی آینده‌نگاری جنگ غزه را نیز بر همین مبنا انجام می‌دهند. لندن در صدد است هدفی را که نتانیاهو در جریان جنگ غزه به آن دست نیافته با استناد به راهکارهای سیاسی و کم‌هزینه‌تر محقق سازد. نکته مهم‌تر اینکه دولت انگلیس«آزادی کامل اسرای صهیونیست» را در ازای «بررسی آتش‌بس دائم در غزه» (!) مطرح کرده است: یعنی ستانده‌ای نقد در برابر وعده‌ای نسیه! در اینجا رژیم اشغالگر قدس می‌تواند پس از آزادی کامل اسرای صهیونیست (که بعید است تحقق یابد) مدعی شود مذاکرات برای آتش‌بس دائمی و پایان دادن به جنگ به نتیجه نرسیده و باید جنگ را این بار بدون اینکه کمترین دغدغه‌ای بابت حضور اسرای صهیونیست در غزه وجود داشته باشد، ادامه دهد. بدیهی است آنچه مقاومت فلسطین طی ۴ ماه مقاومت ترکیبی، هوشمندانه و قاطعانه در برابر صهیونیست‌ها به دست آورده مصداق عینی یک دستاورد بسیار بزرگ محسوب می‌شود و نه‌تنها در میدان جنگ، بلکه در فرامتن آن  و با استناد به راهکارهای ظاهرا سیاسی نیز نمی‌توان آن را از بین برد.

طرح انگلیس برای پایان دادن ظاهری به جنگ غزه را می‌توان ترجمان همان اهداف سه‌گانه اعلامی نتانیاهو یعنی «نابودی حماس»، «اشغال نوار غزه توسط رژیم صهیونیستی» و «آزادی اسرای  صهیونیست» قلمداد کرد. این طرح را می‌توان پروژه نجات نتانیاهو و رژیم اشغالگر قدس از سوی دولت انگلیس تلقی کرد. ماموریت صهیونیست‌ها به لندن در این صحنه مشخص است: مدیریت ابعاد متنی و فرامتنی شکست در جنگ غزه به سود تل‌آویو. بهتر است لندن به جای ایده‌پردازی‌های وقیح و هدفمند درباره آینده غزه، به فکر محاسبه هزینه‌های اجتناب‌ناپذیر  شکست مشترک خود و صهیونیست‌ها در این آوردگاه باشد. 

درست است پشت درهای بسته ممکن است فشارهایی به اسرائیل بیاورند که دیگر تحمل ما تمام شده و افکار عمومی ادامه جنگ را نمی‌پذیرد اما متاسفانه در سیاست علنی، آمریکا حمایت 100 درصدی از اسرائیل انجام می‌دهد و این حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل برای دولتمردان آمریکا هم هزینه‌‌ساز شده است. 

می‌بینیم که ترامپ با وجود اینکه در دوره ریاست‌جمهوری خود دربست در اختیار اسرائیل بود اما الان به آن شکل و شدت از رژیم صهیونیستی دفاع نمی‌کند و حتی انتقادهای جدی از نتانیاهو درباره روشی که نخست‌وزیر اسرائیل در دوره ترامپ به کار گرفت، کرده و اینها نشان‌دهنده واقعیات افکار عمومی است.

* به نکته خوبی اشاره کردید. شاید در نگاه اول اینطور به نظر برسد که جمهوری‌خواهان طرفدار سینه‌چاک اسرائیل هستند، ترامپ هم همین‌طور بود ولی بایدن دموکرات هم به خصوص در جنگ غزه به صورت ویژه و عجیب از رژیم صهیونیستی حمایت کرد. در جنگ 1982 لبنان، ریگان که جمهوری‌خواه بود، وقتی دید صهیونیست‌ها جنایات زیادی انجام داده‌اند وکشته‌های زیادی روی دست‌شان مانده، به  اسرائیلی‌ها فشار آورد کشتار را متوقف کنند یا به تعبیری هلوکاست را متوقف کنند. ۱۰ روز بعد شارون از جنوب بیروت عقب‌نشینی کرد اما الان دولت بایدن با وجود اجماع جهانی، از قبول آتش‌بس سر باز می‌زند. چرا بایدن تا این حد و به صورت انتحاری از جنایات صهیونیست‌ها حمایت می‌کند؟ همان‌طور هم که گفتید داخل آمریکا مسلمان‌ها، سیاهپوست‌ها، جوان‌ها و بسیاری از آمریکایی‌ها، اسرائیل را محکوم کرده‌اند. حتی ۵۷ درصد جوانان آمریکا اسرائیل را محکوم کردند. اینها چطور کنار هم قرار می‌گیرد؟ حتی در سیستم دولتی و وزارت خارجه آمریکا به دلیل این قضیه موجی از استعفا در این دپارتمان دولتی شکل گرفت.

ببینید! حمایت از اسرائیل، اجماع دستگاه سیاست خارجی آمریکا شده و خیلی ربطی به جمهوری‌‌خوا‌هان و دموکرات‌ها ندارد. اتفاقا در گذشته دموکرات‌ها بیشتر از جمهوری‌خواهان از اسرائیل حمایت می‌کردند و رای یهودیان آمریکا هم عموما دموکرات بوده است. این قضیه در دوره بوش پسر و ترامپ تغییر کرد و شاید یک‌دوره‌ای شدن ریاست جمهوری بوش پدر (جرج هربرت واکر بوش) هم به خاطر فشار لابی صهیونیسم بود که دیده شد به اندازه کافی طرفدار اسرائیل نیست اما دیدیم بوش پسر در دوران ریاست جمهوری تمام تلاش خود را کرد تا در جهت منویات اسرائیل گام بردارد و هیچ‌گاه با اسرائیل درنیفتد، چون بوش پسر سال 1992 رئیس کارزار انتخاباتی پدرش بود که از بیل کلینتون شکست خورد و این موضوع همیشه به عنوان یک خاطره در ذهن جرج دبلیو بوش مانده بود. 

این روایت تاریخی است که از سال 1967 به بعد آمریکا تماما آمد و جایگزین انگلیس و فرانسه در حمایت از اسرائیل شد. شما می‌بینید که سال 1956 در جنگ سوئز، آمریکا موضع متفاوتی اتخاذ کرد. انگلیس و فرانسه بودند که همراه با اسرائیل حرکت می‌کردند. در مورد سلاح هسته‌ای اسرائیل هم همین‌طور است؛ بیشترین کمک به سلاح هسته‌ای اسرائیل را فرانسه انجام داد تا آمریکا ولی از 1967 به بعد کاملا مشخص است که آمریکایی‌ها تمام‌قد در کنار اسرائیل برای سرکوب مردم فلسطین ایستادند و این را ادامه دادند. همان‌طور که فرمودید این به ضرر بایدن تمام می‌شود، چون بایدن در حال از دست دادن رایی است که در برابر ترامپ به میدان آمده بود و به سبد او ریخته شد. انتخابات قبلی یکی از پرحضورترین و پرمشارکت‌ترین انتخابات آمریکا بود، به خاطر نوع دوقطبی‌ای که در جامعه آمریکا ایجاد شده بود. یک قسمتی از گروهی که به بایدن رای دادند، امروز از او جدا شده‌اند و نمی‌دانند کجا بایستند. به نظرم این سیاست حمایت بی‌حد و حصر بایدن از اسرائیل برایش هزینه‌‌ساز شد. این را هم عرض کنم که ریگان هم به اسرائیل فشار چندانی نیاورد و کسی که به اسرائیل فشار آورد، مقاومت بود. یعنی حمله شارون به لبنان در سال 1978 تا رود لیتانی و سال 1982 تا بیروت باعث ایجاد مقاومت شد. یعنی اشتباهی که اسرائیل کرد و الان هم می‌کند این است که با اقدام نظامی نمی‌تواند مقاومت مردمی را از بین ببرد. امروز حماس در غزه و کرانه باختری محبوب‌ترین گروه‌ است و در کل فلسطین با فاصله زیاد از بقیه جلوتر است. ممکن است اسرائیل «حماسِ اداری» را در غزه برچیده باشد و مدیریت غزه الان در دست حماس نیست اما «حماس سیاسی و مقاومتی» قدرت پیدا کرد. کما اینکه حمله اسرائیل به لبنان اگرچه باعث شد جنبش فتح به تونس اخراج شود و به آنجا مهاجرت کند اما همزمان باعث شد جهاد اسلامی، حزب‌الله و حماس تشکیل شوند. یعنی در فاصله سال‌های 1982 تا 1990 شاهد شکل‌گیری ۳ گروه اصلی مقاومت در برابر اسرائیل بودیم؛ جهاد اسلامی، حزب‌الله و بعد با فاصله‌ای حماس. نتیجه این شد که سال 2000 رژیم صهیونیستی به خاطر مقاومت از لبنان خارج شد و سال 2005 به خاطر مقاومت از غزه خارج شد، لذا این حرکت‌ها باعث می‌شود مقاومت مردم در برابر اشغال خارجی یک واقعیت شود و غربی‌ها باید این را بپذیرند. هر قدر اسرائیل بیشتر حماس را سرکوب کند، مقاومت بیشتر می‌شود. پیش از 7 اکتبر در فلسطین بویژه کرانه باختری حمایت از حماس  در مقابل دولت محمود عباس حمایت نسبتا برابری بود ولی امروز حماس با فاصله بسیاری از بقیه جلوتر است.

* به ۷ اکتبر بازگردیم. این روز‌ها این تعبیر را زیاد می‌شنویم که عملیات توفان الاقصی  از آن دست رخداد‌هایی است که تاریخ را به قبل و بعد از خودش تقسیم می‌کند. شما به دکترین بن‌گورین؛ «اتحاد پیرامونی» اشاره کردید که یکی از پایه‌هایش است صدور بحران به خارج از مرزهای اسرائیل، به این معنا که موضوع فلسطین به حاشیه رانده شود تا در نهایت خاتمه یابد ولی ۷ اکتبر یک بک‌گراند هم دارد. یک هفته پیش از ۷ اکتبر  نتانیاهو در سازمان ملل از نقشه جدید منطقه رونمایی کرد که در آن فلسطین حذف شده بود و نخست وزیر اسرائیل از توافق تاریخی با اعراب به عنوان صلح فرزندان اسحاق و اسماعیل صحبت کرد. نتانیاهو حتی مدعی شد درباره این موضوع با 98 درصد اعراب توافق کرده است. یعنی نتانیاهو خواست تصریح کند موضوع فلسطین برای همیشه خاتمه یافته است و آن ۲درصد فلسطینی‌ها اهمیتی ندارد ولی ۷ اکتبر گویی مساله فلسطین در جهان را پربسامدتر کرد و توجهات را به کانون بحران بازگرداند.

این بحث بسیار مهمی است. همه ما دل‌مان از اینکه این همه فلسطینی قربانی جنایات و نسل‌کشی رژیم صهیونیستی شدند، می‌سوزد؛ اما مردم فلسطین هستند که باید تصمیم بگیرند 7 اکتبر به نفع‌شان بوده یا به ضررشان. خیلی از روشنفکران ما می‌آیند و می‌گویند 7 اکتبر به کشتار انجامید و از این قبیل حرف‌ها می‌زنند. ما می‌توانیم همدردی کنیم اما تصمیم اینکه ۷ اکتبر درست بوده یا نه با مردم فلسطین است. مردم فلسطین تایید کرده‌اند تصمیم 7 اکتبر درست بوده است، چون تمام نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد فلسطینی‌ها بعد از ۷ اکتبر از حماس بیشتر حمایت کردند. اگر معتقد بودند اقدام حماس غلط بوده که حمایت نمی‌کردند، لذا مردم فلسطین رای داده‌اند که ۷ اکتبر درست بوده و این حق آنهاست که رای بدهند. ما حق داریم همدردی کنیم اما حق نداریم به جای مردم فلسطین تصمیم بگیریم که حماس کار درستی کرده یا نه. مردم فلسطین بارها تصمیم خودشان را در نظرسنجی‌ها اعلام کرده‌اند اما اینکه چرا این تصمیم را گرفتند، می‌توانیم تحلیل کنیم، نمی‌توانیم تصمیم بگیریم. تحلیل بنده این است که مردم فلسطین با یک «انتخاب» مواجه نبودند، با یک «اضطرار» مواجه بودند. موضوع فلسطین در حال حذف شدن از صحنه روزگار بود. مردم غزه در یک زندان رو‌باز ۲ میلیون نفری زندانی بودند و کم کم داشتند زندانیان فراموش شده تاریخ می‌شدند. همان‌طور که شما گفتید در سازمان ملل متحد نتانیاهو در نقشه‌ای فلسطین را حذف‌شده نشان داد. او در آن نقشه، فلسطین را به شمول کرانه باختری و غزه به عنوان اسرائیل نشان داد و گفت ما با ۹۸ درصد جهان عرب ارتباط داریم و آن ۲ درصد هم خودشان مشکل‌شان را حل کنند. در این شرایط برای مردم فلسطین دعوا بر سر انتخاب نبود، بلکه بر سر مرگ و زندگی بود. به خاطر همین است که مردم فلسطین با درصد رای بالا از حماس حمایت می‌کنند. ممکن است کسانی با برخی اتفاقات ۷ اکتبر موافق نباشد. خود حماس هم گفت عملیات نامنظمی در اسرائیل انجام شد و عملیات منظم نبوده، حماس اهدافش مشخص بوده، اهداف نظامی بودند، نظامیان سابق بودند، زنان و کودکان جزو اهداف حماس نبودند اما اینها حواشی قضیه است. واقعیت قضیه تصمیم راهبردی حماس و خود مردم فلسطین بوده است. از سوی دیگر ما نباید یک تصمیم ملی را به تصمیم نیابتی تبدیل کنیم. اگر نیابتی بود که مردم فلسطین حمایت نمی‌کردند و می‌گفتند اینها گروهی مزدور هستند و به نیابت از دیگران این کارها را کرده‌اند. چرا مردم فلسطین از ۷ اکتبر حمایت کردند؟ چون حماس یک اقدام اصیل انجام داد؛ اقدامی با خواست فلسطینی، با دلایل فلسطینی و با زمینه‌های فلسطینی. جنایات اسرائیل بعد از سال 2005 روزانه در غزه ادامه داشته است. درست است اسرائیل از سال 2005 از غزه خارج شده اما محاصره غزه و اینکه آنجا به یک زندان بزرگ تبدیل شده بوده برای یک روز و ۲ روز نبود، بلکه برای دهه‌ها و سال‌ها ادامه داشت، لذا ۱۸-۱۷ سال مردم غزه زندانی بودند و اسرائیلی‌ها هر جنایتی می‌خواستند در فلسطین انجام می‌دادند. حتی در کرانه باختری هم همین‌طور است. بنده به کرانه باختری می‌گویم «بانتوستان»؛ اگر خاطرتان باشد در رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی، تکه‌هایی بود که سیاهپوستان زندگی می‌کردند و می‌گفتند شما اینجا خودمختاری دارید و هر جوری که می‌خواهید زندگی کنید که به آن بانتوستان می‌گفتند. آیا دنیا به بانتوستان رضایت داد؟ مردم در فلسطین حتی از این دهکده به آن دهکده که می‌خواهند بروند باید از زیر نظر سربازان اسرائیلی عبور کنند؛ اینها واقعیت علی‌الارض است؛ چند بانتوستان در کرانه باختری و غزه و یک زندان بزرگ در غزه که اینها هم تازه بعد از پروسه توافقات مادرید و اسلو در دهه 90 میلادی است.

* در تحولات جنگ غزه ۲ دور مبادله اسرا با زندانی ها انجام شده، مذاکراتی هم در حال انجام است. جنگ هم ادامه پیدا کرده است. همان‌طور که گفتید، بحث تشکیلاتی حماس که به قول شما همان صورت اداری است، شاید کمرنگ شده باشد اما می‌بینیم اسرائیل به لحاظ نظامی هر روز تلفات می‌دهد. شما تحولات غزه را چطور می‌بینید؟ به نظر شما مسیر به سمت مذاکره می‌رود یا این جنگ فرسایشی خواهد شد و ادامه خواهد یافت؟ آیا این احتمال وجود دارد اسرائیل از غزه فارغ شده و به سمت لبنان برود؟

اسرائیل حداکثر تلاشش این است که جنگ را گسترش دهد؛ به این امید که آمریکا را هم وارد جنگ کند اما مقاومت تا به حال با هوشیاری مانع این اتفاق شده است. ضمن اینکه حزب‌الله توان دفاع از خودش را دارد، لبنان توان دفاع از خودش دارد و اسرائیلی‌ها هم این را به‌خوبی می‌دانند. اسرائیل می‌خواهد بدون اقدام نظامی و با فشار یک امتیازی در لبنان بگیرد تا حداقل از بی‌آبرویی‌ای که در غزه برایش ایجاد شده فرار کند یا بتواند پای دیگران را نیز به جنگ بکشاند. خب! سیاست‌های عاقلانه‌ای توسط جبهه مقاومت اتخاذ شده و کماکان هم ادامه دارد ولی این به آن معنا نیست که جبهه مقاومت آمادگی دفاع از خودش را در لبنان نداشته باشد. 

موضوع بعدی آینده فلسطین و غزه است. به نظر بنده آنچه مهم است این است که منافع فلسطین و منافع مردم فلسطین باید در هر روندی در آینده حفظ شود. جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک کشور مهم که نقش تاثیرگذاری در منطقه دارد و همه هم به آن اذعان دارند، باید نقش فعالی ایفا کند. بالاخره هر جنگی تمام‌شدنی است. این یک واقعیت تاریخی است. جنگ‌ها یک هفته، یک سال یا 10 سال طول می‌کشند و بالاخره تمام می‌شوند. جنگ یک برآیندی دارد و شما باید در آن‌ برآیند حضور داشته باشید و به نظر بنده جمهوری اسلامی باید حضور فعال داشته باشد در اینکه قرار است چه اتفاقی بیفتد، نباید جمهوری اسلامی نقش حاشیه‌ای ایفا کند، بلکه باید نقش مستقیم در هر روندی که می‌خواهد شکل بگیرد ایفا کند. به نظر بنده این یک تصمیم راهبردی است. جمهوری اسلامی بزرگ‌ترین حامی مقاومت است. جمهوری اسلامی بزرگ‌ترین حامی مردم افغانستان بود و سال 2001 نقشی مستقیم به نفع مردم افغانستان ایفا کرد. سال 2003 بزرگ‌ترین حامی مقاومت عراق بود و به نفع مردم عراق نقش مستقیم ایفا کرد. به نظر بنده جمهوری اسلامی نقش مستقیمی هم باید به نفع مردم و آینده فلسطین ایفا کند. الان در یک برهه حساس هستیم؛ اینکه تصمیم بگیرند در آینده برای فلسطین چه اتفاقی خواهد افتاد. غربی‌ها حتما نمی‌توانند تصمیم‌شان را به مقاومت تحمیل کنند اما می‌توانند برای مقاومت هزینه ایجاد کنند. جمهوری اسلامی می‌تواند مانع شود که نه تنها آنها هزینه ایجاد کنند، بلکه مقاومت بتواند از این وضعیت دستاورد داشته باشد.

* اگر موافق باشید اشاره‌ای هم به انتخابات آمریکا داشته باشیم. با توجه به شناختی که از ساختار سیاسی ایالات متحده دارید، همین‌طور که می‌بینیم به نظر می‌رسد صحنه سیاسی و انتخاباتی آمریکا بسیار پیچیده شده است و جنگ غزه  هم به عنوان یکی از مولفه‌های تأثیرگذار بر انتخابات پیش رو مطرح است. آیا نیکی هیلی را رقیبی جدی برای ترامپ می‌دانید و اینکه آیا پرونده‌های قضایی ترامپ به سرانجام می‌رسد؟ آیا دموکرات‌ها با بایدن ادامه خواهند داد؟

اینها سوالاتی است که هیچ‌کس برایش جوابی ندارد. به نظر بنده ترامپ به‌راحتی می‌تواند نامزد حزب جمهوری‌خواه شود، ضمن اینکه باید بپذیریم در واقع مساله این است که ریشه‌داران جمهوری‌خواه نمی‌خواهند ترامپ نماینده آنها شود. ترامپ استاد عوام‌فریبی است و با حرکات عوام‌فریبانه‌ای که توانسته ایجاد کند، معلوم نیست روسا و سردمداران که استخوان‌بندی حزب جمهوری‌خواه هستند بتوانند در برابر ترامپ مقاومت کنند. می‌گویند ترامپ، حزب جمهوری‌خواه را مال خودش کرده، لذا اتفاقاتی داخل حزب می‌افتد. اتفاقی که در حزب دموکرات می‌افتد این است که آیا بایدن نامزد دموکرات‌ها می‌شود؟ قاعده‌اش این است که رئیس‌جمهور کنونی نامزد دوره بعدی شود ضمن اینکه الان داخل حزب دموکرات رقابتی ایجاد نشده است. برخی پیش‌بینی‌ها می‌گوید قبل از مجمع سراسری حزب دموکرات که کنوانسیون حزب دموکرات گفته می‌شود، آنجا اتفاقی می‌افتد که فعلا در حد گمانه‌زنی است اما آنچه ظاهر امر نشان می‌دهد، معادله بسیار پیچیده است. با توجه به پیچیدگی معادله و با توجه به اهمیت موضوعاتی که در این معادله وجود دارد، تحولات غزه تاثیرگذار خواهد بود. اینجا نقش‌آفرینی جمهوری اسلامی حتی اهمیت بیشتری می‌یابد. یعنی در این پیچیدگی معادله، جمهوری اسلامی می‌تواند نقش مهمی در حمایت از مقاومت داشته باشد. این را تاکید می‌کنم؛ هر جا جمهوری اسلامی وارد صحنه بین‌المللی شده، در حمایت از مردم بوده و این به جمهوری اسلامی قدرت می‌دهد، چون مقاومت نیابتا از سوی جمهوری اسلامی عمل نمی‌کند، بلکه اصالت دارد و حمایت جمهوری اسلامی هم حمایت نیابتی نیست، بلکه حمایت اصالتی است. جمهوری اسلامی در حمایت از مقاومت در صحنه سیاسی و مذاکراتی می‌تواند نقش‌آفرینی کند.