محسن جندقی: مصطفی کیایی با ساخت «عصر یخبندان» نشان داد که مخاطب را به‌خوبی می‌شناسد. در روزگاری که بیشتر تماشاگران ایرانی برای دیدن فیلم‌های کمدی به سینما می‌روند، ساختن یک فیلم واقعا اجتماعی با موضوعی تلخ، جسارت می‌خواهد و کیایی با یک فیلمنامه خوب ریسک این کار را می‌پذیرد. «عصر یخبندان» داستان زنی است که با بی‌توجهی همسر خود مواجه می‌شود و برای جبران این بی‌توجهی قدم در راهی اشتباه می‌گذارد و این راه اشتباه، قصه اصلی فیلم را تشکیل می‌دهد. «عصریخبندان» از داستان و خرده‌داستان و پیرنگ غنی است و تماشاگر را مجبور می‌کند که تا پایان از فیلم لذت ببرد! مدت‌هاست که در ایران فیلم اجتماعی با موضوعی تلخ و نزدیک به سیاه که تماشاگر با دیدن آن لذت ببرد ساخته نشده اما کیایی با «عصر یخبندان» نشان داد که می‌تواند با ابزاری مناسب از پس این کار بسیار مشکل برآید. فرم و نوع روایت در این فیلم تفاوت اساسی با آثار قبلی مصطفی کیایی دارد و این کارگردان با فلاش‌بک‌های بجا و قابل تحمل، پاسخ بسیاری از پرسش‌هایی که تماشاگر در ابتدای فیلم با آن مواجه می‌شود را می‌دهد. در سینمای ایران فیلم‌های زیادی وجود ندارد که روایت غیرخطی آنها برای تماشاگر قابل تحمل باشد اما ریتم تند «عصریخبندان» به تماشاگر اجازه نمی‌دهد که خسته شود! کارگردان توانسته بازی‌های خوبی از بازیگران زیاد و مطرح خود بگیرد. مهتاب کرامتی، فرهاد اصلانی، بهرام رادان، آنا نعمتی و سحر دولتشاهی به‌خوبی از پس نقش‌های خود برآمده‌اند. در این فیلم کرامتی توانسته نقش یک زن معتاد به شیشه و پریشان را با اجرای حرکاتی مانند تیک‌های عصبی - که احتمالا در فیلمنامه آمده بود- درآورد و به احتمال فراوان وی کاندیدای بهترین بازیگر زن هم خواهد شد. همچنین فرهاد اصلانی بازی‌های خوب گذشته خود را تکرار کرده و در نشان دادن مردی که به او خیانت می‌شود موفق عمل می‌کند. «عصر یخبندان» برخلاف اکثر فیلم‌های ایرانی که فقط لوکیشن آپارتمانی دارند، پرلوکیشن است چون اصولا کیایی از لوکیشن‌های داخلی بیزار است. «عصر یخبندان» بارها از آپارتمان بیرون می‌آید و تماشاگر می‌تواند شهر و موقعیت لوکیشن‌های داخلی را از نمای بیرون ببیند و این موضوع به پی بردن قصه کمک بسیاری می‌کند. قطعا «عصر یخبندان» یکی از بهترین فیلم‌ها از نظر فرم خواهد بود.
محتوای تامل برانگیز
آخرین فیلم مصطفی کیایی مانند دو فیلم قبلی وی (خط ویژه و ضدگلوله) فیلمنامه بسیار خوبی دارد و مشخص است که روی این فیلمنامه زمان صرف شده؛ موضوعی که در بسیاری از آثار سینمایی مغفول می‌ماند. قطعا برای فیلمنامه «عصر یخبندان» هزینه مناسبی شده چراکه نگارش داستانی تلخ و اجتماعی و در عین حال لذت‌بخش کار طاقت‌فرسایی است. نویسندگان امروزی با چالش بزرگی به نام باهوش‌تر شدن تماشاگر مواجه هستند و این چالش یکی از علل اصلی کم‌تماشاگر بودن اغلب فیلم‌هاست. تماشاگر امروزی به‌خوبی قصه‌ها را درک می‌کند و به سرعت خلأهای فیلم برایش آشکار می‌شود. اوج داستان را می‌فهمد کجاست و انتظار دارد نویسنده یا کارگردان برای ادامه قصه دلایل منطقی به او نشان دهد اما بسیاری از فیلمنامه‌های ما نمی‌تواند گرهی را باز کند یا اصلا در به وجود آوردن گره ناکام می‌ماند اما «عصر یخبندان» این مشکلات را حل می‌کند و چالش «تماشاگر باهوش» را هم پشت سر می‌گذارد. روایت قصه‌ای درباره روابط نامشروع، خیانت، اعتیاد، قتل و بزهکاری‌های دیگر و در عین حال نشان دادن نتیجه بی‌توجهی به خانواده کار دشواری است. در این فیلم تماشاگر به سرعت متوجه قصه می‌شود اما در زمانی که ابهامی برطرف می‌شود، ابهامی دیگر به آن اضافه می‌شود. همچنین مخاطبان حتی در اوج غمبار بودن سکانس‌ها با دیالوگ یا حرکتی کمدی مواجه می‌شوند تا آن تلخی و زهر فیلم خنثی شود و محسن کیایی به‌عنوان یکی از بازیگران خوب فیلم نقش زیادی در به‌وجود آمدن این فضا دارد. مصطفی کیایی در این فیلم به‌خوبی علل به وجود آمدن برخی از آسیب‌های اجتماعی امروزی را عنوان می‌کند و با گنجاندن برخی از دیالوگ‌ها به تماشاگر هشدار لازم را می‌دهد. مثلا در یکی از صحنه‌ها وقتی از یکی از شخصیت‌های فیلم پرسیده می‌شود که چرا ماهواره مردم را جمع کردی؟ اینگونه پاسخ داده می‌شود که می‌خواستم مردها حداقل برای یک شب هم که شده به جای زنان حریم سلطان به صورت زنشان نگاه کنند. کیایی در این فیلم مانند «خط ویژه» باز هم سراغ گردن‌کلفت‌هایی می‌رود که قانون به سختی درباره آنها اجرا می‌شود. نقش «پسر یکی از این گردن‌کلفت‌ها» را بهرام رادان به‌خوبی بازی می‌کند و این شخصیت در فیلم به‌راحتی دست به جرم و جنایتی که قابل اثبات نیست می‌زند و نویسنده خود در فیلم حکم آن را اجرا می‌کند! این فیلم درباره ترس از حقیقت و مواجه شدن با واقعیت است؛ ترس از یک لحظه خاص که هیچ کس نمی تواند آن را تحمل کند! با توجه به اینکه «عصر یخبندان» دیده نشده و نگارنده برای نوشتن قصه و بحث کردن درباره آن محدودیت دارد نمی‌توان آنگونه که شایسته است درباره آن نوشت، با این وجود می‌توان به‌راحتی گفت مصطفی کیایی در نقل آسیب‌های اجتماعی و تحلیل آن در «عصر یخبندان» موفق بوده و توانسته با زبان سینما حرف خود را بزند. این فیلم پایان‌های بسیاری دارد بدان معنا که تماشاگر بارها در طول فیلم تصور می‌کند فیلم به پایان رسیده اما این اتفاق رخ نمی‌دهد و همچنان فیلم مشغول باز کردن گره‌های میانی فیلم است. با توجه به حضور فیلم‌های بشدت متوسط و ضعیف در سی‌وسومین جشنواره فیلم فجر، «عصر یخبندان» را می‌توانیم یکی از موفق‌ترین فیلم‌های این دوره بدانیم.

مرتضی اسماعیل‌دوست: اولین روز از نمایش فیلم‌های جشنواره فجر برخلاف فضاسازی‌های امیدبخش از طلیعه‌ای سرخوش، به حالی ناخوش از آثاری بی‌ساختار از روایت و بی‌بهره از معنا و بی‌نگاه از فرم به پایان رسید و هریک از چهار فیلم بخش‌های سودای سیمرغ و نگاه اول، دیدگان مشتاق را حواله به بستری از خستگی داد. با این مقدمه، نقدی کوتاه از فیلم‌های به نمایش درآمده در آسمان تماشای میلاد پیش روی شماست.
قول (محمدعلی طالبی)
فیلم با نمایی زیبا از درون رودخانه شروع و با همین نگاه آرزومندانه پایان می‌یابد اما جدای از همین سکانس شکل‌یافته با دوربین زیر آب که با پیچش عناصر جنبنده بسیار زیبایی همراه است، نمی‌توان هیچ مولفه مناسب ساختاری را در این اثر ردیابی کرد. محمدعلی طالبی، فیلمساز کهنه‌کاری که در شاخه فیلم‌های کودکانه به سال‌ها ممارست در اجرا دست یافته بود، در «قول» به دور باطلی از روایت و در جهان سردرگم و ایستایی به لحاظ خلق رخدادهای اثرگذار بسر برده است و از این حیث مخاطب نمی‌تواند به سرچشمه مقصود کارگردان نزدیک شود، چرا که نازایی حادثه موجب عدم کشش‌مندی لازم شده و پژواک عدم رعایت اخلاق از سوی پسر نتوانسته است به نماهایی بیرونی و فضایی باورپذیر درآید و از این رو همه اتفاقات کشدار فیلم به نتیجه‌ای کسالت‌بار منتهی می‌شود. فیلم قول، داستانی است از سفر کوتاه 2 دوست نوجوان با نام‌های پوریا و دانیال که در رویایی نادیده به سوی قلعه‌ای دورافتاده رهسپار می‌شوند اما در مسیر رخ داده با پیشنهاد لجبازانه دانیال و سودای رقابت پوریا، حادثه‌ای تلخ از غرق شدن دانیال رخ می‌دهد و از این پس با پنهان‌کاری ناشی از ترس پوریا برمی‌خوریم که سکوت و دروغ را تنها راه ممکن در مواجهه با چنین مرگ ناخواسته‌ای قرار می‌دهد. اما فیلمنامه چنان به لکنت در روایت داستانی غلتیده و چنان محصور در عدم خلاقیت فضایی مشوش از سوی پسر و غم نهفته در سینه خانواده است که به کل از رعایت همه عناصر فیلمنامه‌نویسی غافل می‌شود و بیننده را به فضایی گمراه‌کننده از معنای مرگ و رجعت به جهانی بهشت‌گونه برای پوریا می‌برد که نتیجه رخ‌داده نه‌تنها موجب تاثیر در نزد مخاطب نمی‌شود، بلکه حتی به سوی صحنه‌هایی مضحک از ادای دیالوگ‌ها نیز کشیده می‌شود. فیلم قول با توجه به اقتباس داستانی از ماریون دین بائر شکل یافته است که البته فیلمساز سعی کرده در مقام طراح صحنه و لباس به سمت فضایی بومی‌گرایانه در منطقه شمال کشور رود که استفاده مناسب از فضای بکر شمال و قاب‌هایی چشم‌نواز به اجرای مناسبی ختم شده است. همچنین نماهایی همذات با هویت شاعرانه مکان شکل یافته است که می‌تواند به عنوان زایشی خلاقانه مطرح شود که برای نمونه می‌توان به همپوشانی موهای طلایی رنگ دختر بچه با رقص سبزینه‌های دشت اشاره داشت. اما در فیلم قول، یکی از نقصان‌هایی که موجب بی‌رنگی روایت شده است، نحیف بودن پیرنگ داستانی است که از ایده‌ای یک خطی و کلیشه‌ای زاییده شده و بدون وجود خرده‌روایت‌هایی موثر، با همان پریشان احوالی ساختاری به حیات خود ادامه می‌دهد. همچنین وجود نشانه‌هایی که بی‌اساس از کاشت و بی‌بهره از برداشت به جا مانده است، نتیجه‌ای سخره‌گرایانه در فیلم یافته تا سنجاقک و زنبور و کلید به عنوان یک شوخی بی‌مزه در فیلم تعبیر شوند، عناصری دیداری که نه حکم پیش‌برنده دارند و نه سخن از زایش رخدادی تازه می‌دهند.
ناهید (آیدا پناهنده)
فیلم ناهید، روایتی است از ترس و تنهایی کاراکتری با همین نام و با نقش‌آفرینی ساره بیات که از شوهر معتاد خود جدا شده و با تنها پسرش با نام علیرضا زندگی می‌کند. فرزندی که با توجه به توافق صورت‌یافته در صورت ازدواج مجدد زن، از او جدا خواهد شد. در این میان عشقی رخ داده با شخصی به نام مسعود (پژمان بازغی)، روایت را به سمت تعلیقی از بیم و حسرت می‌کشاند، چرا که احمد، شوهر سابق‌اش همچنان امید به بازگشت زندگی شکسته‌اش دارد و دلبستگی جدید برای ناهید می‌تواند همراه با حکمی از جدایی فرزند باشد. فیلمساز سعی داشته تا با طراحی فضایی روایی از حسی عاشقانه به سمت غلظت خاطر مخاطب برود و در سایه نیز به سمت مطرح‌سازی حق حضانت فرزند نزد پدر یا مادر رفته که این مساله همچون نقطه‌ای پرسش‌برانگیز در انتهای فیلم عنوان می‌شود. اگر از بازی به اندازه نوید محمدزاده در نقش مردی فروافتاده چون احمد بگذریم، این فیلم در بیان معضل واماندگی و علاقه مادرانه ناهید دچار سرگیجه بوده و در پایان نیز به اجرایی باسمه‌ای از نحوه اطلاع مرد سابق مبنی بر ازدواج موقت زن گذشته‌اش می‌رسیم که راحت‌ترین راه ممکن با نحوه واکاوی موضوع است. مادر نیز در نقش تعیین شده نمی‌تواند به تعریف عاشقانه‌ای ناب و کامل در پرداخت تبدیل شود و در نهایت بغضی به نمایش درمی‌آید که ابزاری دم‌دستی برای مطرح شدن آن دوخته شده است.
ارغوان(کیوان علیمحمدی و امید بنکدار)
فیلم جدید کیوان علیمحمدی و امید بنکدار را می‌توان از منظری ساختاری به عنوان ضعیف‌ترین ساخته این فیلمسازان فرم‌گرا از زمان ساخت فیلم کوتاه تا بلند و سریال‌سازی دانست و تنها یادگار مانده از این فیلم را می‌توان نمایی ابتدایی و انتهایی از بازشدن تدریجی چترهایی نشسته در خیالی خام از نجوای رسیدن دانست که با زاویه‌ای شاعرانه بیان می‌شود. فیلم در 3 مقطع زمانی از تیرماه 1354 و شهریور 1386 و اسفند 1392 روایت می‌شود و داستانی است از تلفیق دنیایی خودخواسته از خیال و ناخواسته از واقعیت جهانی ناپایدار که این بحران واقعیت، جدای از شکست زمانی به سمت تقاطعی روایی تمایل می‌یابد که این شاخه‌های منفک از رویکردی انتزاعی سرچشمه می‌گیرد و به تبعیت از سبک‌های نقاشی هریک حکایتی جدا در خاطره‌نگاری می‌دهد. این نوع تغییر نامحسوس به نوعی تداعی‌گر شیوه فوتوریسم بوده که حرکت اشیا در فضا، موجب تغییر شکل آنها می‌شود. از این نظر هر بار نگریستن فرهاد به چهره منعکس در طرح لی لی به دریافتی تازه از دلبستگی هدایت می‌شود. اما فیلم ارغوان نمی‌تواند از پس ایده‌ای مماس از خیال و واقعیت حرکت کند و چنان در لحنی غایب از روایت فرو می‌افتد که قدرت اجرای هدف را نداشته و محصولی بی‌هویت را می‌سازد که در این میان، بازی تصنعی کاراکترها هم بر نازایی پرداخت تاثیر گذاشته است.
بوفالو(کاوه سجادی‌حسینی)
اثری سرد و کسل‌کننده که نه در فرم به تجربه‌ای تازه دست می‌زند و نه در بیان قصه‌ای همراهی‌بخش به توفیقی می‌رسد و شاید تنها دلخوشی سازندگان می‌تواند وجود نماهایی در آب با استفاده از تجهیزات تکنولوژیک باشد که در هنگام تجسس بهرام بوفالو و زمان تخیل وی شکل می‌یابد. فیلم در روایتی ایستا و بی‌هدف زمان را هدر می‌دهد و در این درجا زدن‌های پی‌درپی نه شخصیتی شناسایی می‌شود و نه رویایی رنگ دلبستگی نزد مخاطب می‌گیرد. در این میان حتی نمی‌توان به داستانی یک خطی از این فیلم ناراستا دست یافت و هر چه هست، تعدادی نماهای بی‌قاعده و گفته‌های مجهولی است که تنها برای اشغال زمان فیلم گفته و از آن گذر می‌شود. وضعیت به هم ریخته فیلمنامه چنان است که برای هیچ یک از کاراکترهای موجود در آن نمی‌توان به تعریفی مشخص رسید و به علل انجام رخدادها توسط آنها متصل شد. به طور نمونه اصلا مشخص نیست که دغدغه شکوفه(سهیلا گلستانی) از یافتن کیف پول گمشده در مرداب است یا جسدی که البته بی‌هیچ دلیل روشنی ناگهان غرق شده است. از طرفی حضور تصنعی هومن سیدی با پرداختی مبهم از فیلمنامه‌نویس همراه شده تا با کاراکتر «پیمان» مواجه شویم که هیچ تعلیقی از بابت کشف یا عدم کشف جسدش در مرداب انزلی نخواهیم داشت. از طرفی حضور بی‌دلیل پوسترها و خاطراتی از آپارات سینما نیز همچون مابقی موارد موجود در فیلم، بی‌منطق و بی‌قوام لحاظ شده است. از طرفی به کاراکتری به نام بهرام بوفالو با نقش‌آفرینی پرویز پرستویی برمی‌خوریم که فیلمنامه‌نویس، نگاهی کاریکاتورمآبانه از شخصیت وی فرض کرده و از این رو اقدامات به ظاهر خیرخواهانه‌اش برای شکوفه تنها به مانند یک عمل مضحک قلمداد می‌شود. نوشتن از کاستی‌های فیلم بوفالو چنان زیاد است که نیاز به صفحاتی مجزا و حوصله‌ای بسیار دارد. مثلا برای اشاره این ناراستی‌های شخصیت می‌توان به زنی ناشنوا به نام تارا خادم‌بیگی اشاره کرد که هر لحظه بی‌هیچ دلیلی مشخص از او واکنشی مانند به آتش کشیدن خانه و افتادن در رودخانه و بسیاری موارد دیگر را می‌توان مشاهده کرد.

زهرا حیدرزاده: حتی اگر پوستر فیلم را ندیده و بی‌هیچ اطلاعات قبلی روی صندلی سینما بنشینید تیتراژ فانتزی فیلم سینمایی «فرار از قلعه رودخان» خواهد گفت این فیلم کودک و نوجوان است. حوزه بسیار مهمی که سال‌هاست از آن غافلیم و یکی از دلایل این امر سختی کار در این حوزه است. برخلاف ظاهر اینگونه فیلم‌ها کار رسانه‌ای برای کودک و نوجوان بویژه در سینما به علت حساسیت‌های این سن کار مشکلی است. بویژه در سال‌های اخیر که جلوه‌های ویژه و داستان‌های تخیلی اساس کار سینمای جهان شده است کار بر فیلمسازان داخلی مشکل‌تر شده است. شاید یکی از علت‌های اینکه در سال‌های اخیر فیلم‌های این حوزه فقط نام کودک را یدک می‌کشند اما دنبال حرف‌های بزرگسالانه خود هستند، همین امر باشد اما جای خوشحالی دارد که این فیلم نه به بهانه کودک و نوجوان بلکه برای آنهاست بنابراین وقتی می‌شنویم غلامرضا رمضانی، پروانه زرین بهترین کارگردانی را برای این فیلم بیست و هشتمین جشنواره بین‌المللی جشنواره کودکان و نوجوانان اصفهان از آن خود کرده متعجب نمی‌شویم.
هرچند فیلم فرار از قلعه رودخان برای گروه سنی نوجوان ساخته شده است اما به‌خوبی می‌تواند لحظات خوشی را برای بزرگسالان نیز رقم زند، بویژه برای هر شخصی که زمانی محصل بوده حس نوستالژیک خوبی پدید می‌آورد. اما این فیلم ماجراجویانه فقط سرگرم‌کننده نیست و  فیلمساز با قاب‌های زیبایش از طبیعت چشم‌نواز شمال ایران بویژه قلعه تاریخی و دیدنی رودخان همچنین لهجه دلنشین نوجوانان میبدی، زیبایی‌های وطنش را به رخ می‌کشد. نماهای هوایی از این قلعه تاریخی، حرکت در پیچ و خم جاده میان جنگل، مردان کوچک با لباس‌های نصفه و نیمه ‌رنگارنگ در میان درختان چندصد ساله جنگل، حرکت آهسته پرش آنان در دریا و حس خنکای آب روی پرده سینما از جاذبه‌های بصری این اثر است.
هرچند کل فیلم خارج شهر می‌گذرد و شخصیت‌ها اکثراً شهرستانی و دارای لهجه‌اند اما استفاده از تکنولوژی یکی از پایه‌های فیلم است چه آنجا که فیلم گرفتن با تلفن همراه خود یکی از نقاط عطف می‌شود و چه کافی‌نت داخل روستا. ویژگی مثبت دیگر فیلم قهرمان‌سازی بدون سوپر است، فیلم بدون قهرمان نیست اما قهرمانان ضدکلیشه‌اند، نوجوانانی کنشگر، سرزنده و پویا که امید را به دل بیننده هدیه می‌دهند. جز نوجوانان فیلم یک کاراکتر دیگر که لحظاتی تبدیل به قهرمان می‌شود صاحب کافی نت است، یک قهرمان غیرمعمول که کمک او ربطی به حوزه فناوری اطلاعات و هک کردن جایی ندارد بلکه اتفاقاً او هم کنشگر می‌شود و از دیوار بالا رفته و عملا فعایت انجام می‌دهد. جز شخصیت‌های اصلی بقیه تیپ هستند و حتی کلیشه دزد چاق و لاغر رعایت شده ولی به علت بازی خوبشان و جای مناسبشان در خدمت درام فیلم هستند.
سیر داستانی این درام قابل قبول است و مولفه‌های لازم برای جذب مخاطب را داراست. معرفی کاراکترها و فضاسازی را از همان اولین قاب شروع می‌کند و با مختصرو مفید کردن این بخش می‌تواند بموقع سراغ‌ گره‌افکنی رود و فرصت مناسب برای نقاط عطف گره‌افکنی‌های بعدی و در نهایت گره‌گشایی پیدا می‌کند. البته گره‌گشایی‌ها ساده‌اند و نقطه اوجش اتفاق ویژه‌ای ندارد که با توجه به گروه سنی مخاطب قابل قبول است.
موانع سر راه قهرمانان کوچک، بیرونی‌اند که اتفاقا مناسب کودک و نوجوانی است که بر حسب فطرت خود دوست دارد خیر و شر را به‌راحتی از هم تفکیک داده و طرفدار خیر شود. هرچند چالش‌های کوچکی بین اعضای گروه می‌بینیم که در روابط نوجوانان طبیعی است و در نهایت به تحکیم دوستی‌هاشان کمک می‌کند.
طبیعی است که دوستان حوزه تعلیم و تربیت نگرانی‌هایی بابت بخش‌های مختلف فیلم که دانش‌آموزان با همکاری هم با رای اولیای مدرسه مخالفت می‌کنند و دست به اعمال خطرناکی می‌زنند، داشته باشند. همچنین متن اثر همانطور که انتظار می‌رود سراسر شوخی‌هایی ریز و کل‌کل‌های کودکانه است که هرچند جاهایی پا از حریم ادب عرف مدرسه بیرون می‌گذارد اما همواره حریم‌های اخلاق را رعایت می‌کند.
این فیلم نشان می‌دهد که طنز و سرگرمی می‌تواند بدون زیر پاگذاشتن مرزهای حریم و اخلاق عمومی جامعه و اهانت به قومیت یا طبقه خاصی از مردم بلکه بسیار ساده و بی‌آلایش با اعتماد و احترام به فرهنگ عامه مردم و نگاه استیلایی به نوجوانان کشور به‌عنوان امیدهای آینده کشور همراه باشد.
 

انتشار یک‌کتاب با موضوع حضرت مهدی(عج) در آمریکا
کتاب « هدایتگر قدس» با هدف معرفی مهدی موعود(عج) به مخاطبان آمریکایی با همکاری رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد و انتشارات آمریکایی GPS در 177 صفحه در ژانویه 2015 چاپ و منتشر شد. به گزارش تسنیم، کتاب «هدایتگر مقدس» که با همکاری مولفان و اساتید دانشگاهی ایران و آمریکا نوشته شده، درصدد است تا نگاهی نو و صحیح از مفهوم منتظر و مهدی موعود(عج) را به مخاطبان ارائه کند. رهیافت مقایسه‌ای انتظار در ادیان ابراهیمی و نگاه‌های عدالت‌خواهانه حضرت مهدی(عج) از جمله دیگر ویژگی‌های این کتاب است. انتشار مقاله آیت‌الله صافی‌گلپایگانی، مرجع تقلید شیعیان در باب مهدی موعود(عج) و پاسخ ایشان به شبهات مهدویت به جذابیت‌های کتاب می‌افزاید. این کتاب در فوریه 2015 وارد بازار نشر آمریکا خواهد شد.

بهروز افخمی از فیلم جدید خود سخن گفت
سینمای داستان‌گو هیچ وقت کهنه نمی‌شود
بهروز افخمی درباره اتفاقات فیلم جدید خود و زندگی‌اش سخن گفت. به گزارش تسنیم، افخمی در گفت‌وگوی صورت‌یافته درباره سفر خود به سوریه چنین گفت: سفر به سوریه همان چیزی را به من نشان داد که از قبل آن را حدس زده بودم البته بعد از اینکه رفتم یاد انقلاب و زمان جنگ خودمان افتادم و به این فکر کردم که وقتی مردم یک شهر شجاع باشند چقدر اتفاقات و وضعیت عجیب و جذابی به وجود می‌آید، یعنی آدم آنجا که می‌رود متوجه می‌شود که اینجا چقدر بد شده است. علاوه بر اینکه 6 ماه قبل از اینکه به سوریه بروم تقریبا مطمئن بودم  فیلم‌هایی را که بی‌بی‌سی و رادیوآمریکا می‌سازند و در برنامه‌های خبری خود پخش می‌کنند، ساختگی است، زیرا خودم فیلمبردار خبر بودم و معنای فیلم ساختگی را می‌فهمم. احساس می‌کردم که آنها سناریونویسی می‌کنند و می‌خواهند جنگی را پیش ببرند و تمامش هم بکنند و سفر سوریه درستی این ادعاها را به من اثبات کرد. افخمی درباره فیلم روباه که در جشنواره خواهد بود، چنین گفت: من 20 سال پیش «روز شیطان» را ساختم که تقریبا در همین سبک «روباه» است با این تفاوت که اکشن روباه بیشتر و عامه‌پسندتر است. اشکال اصلی فیلم‌های جاسوسی این است که در آن زن نیست و فقط ماموران مردی هستند که با یکدیگر جنگ پنهان می‌کنند به همین دلیل معمولا تماشاگران خانم به دیدن فیلم‌های جاسوسی علاقه‌مند نمی‌شوند اما فیلم‌هایی که درباره آدم‌های عادی باشد که در یک ماجرای جاسوسی گیر کرده‌اند به نظرم احتمال عامه‌پسند شدن و جذابیتش بیشتر باشد. فکر می‌کنم فیلم روباه نسبت به فیلم روز شیطان پرفروش‌تر باشد. افخمی درباره سینمای داستان‌گو گفت: سینمای داستان‌گو هیچ‌وقت کهنه نمی‌شود، بلکه برعکس فیلم‌هایی که در آن با دوربین حرکات عجیب و غریب می‌کنند یا کارهای دیگری می‌کنند که فکر می‌کنند با آن مدرن می‌شوند، آن فیلم‌ها هستند که کهنه می‌شوند.

تمایل به سیاهنمایی معضل سینمای ایران
محمدحسین لطیفی، کارگردان مطرح کشور در یادداشتی ایراد بزرگ سینمای اجتماعی ما در سال‌های اخیر را عدم تمایل به سوی امید دانست. به گزارش تسنیم، لطیفی معتقد است اکثر فیلم‌های اجتماعی ما رنگ و بوی سیاهی داشته و این در شرایط خاص اجتماع امروز ایران یعنی یک آسیب اجتماعی دیگر. از طرفی اکثرا کارهای اجتماعی ما تک‌لوکیشنه شده است، همه هم دغدغه بازگرداندن سرمایه دارند و این بشدت جای تاسف دارد که چرا سینمای اجتماعی ما به این وضع افتاده است. در عین حال سینمای اجتماعی بشدت هم دچار سوءتفاهم است. لطیفی اعتقاد دارد سینمای اجتماعی در ایران که قرار بود بخشی از منازعات اجتماعی را حل کند، خودش تبدیل به یک منازعه جدید شده است. لطیفی در ادامه اشاره داشت: خب پس جای این سیاهی‌ها، این کثیفی‌ها و این معضلات کجاست؟ در فیلم. این تفکیک در سینمای ما وجود ندارد. من فیلمساز می‌توانم فیلمی بسازم که هم مخاطب را جلب کنم، هم آن درد و معضل اجتماعی را مطرح کنم و هم راهکارهایی را به این ماجرا اضافه کنم و مردم را سرگردان نکنم اما وقتی فیلمی می‌سازم که دوباره همانی که مردم می‌دانند را به آنها یادآوری می‌کنم، راهکاری هم ندارم، آخرش هم تلخی مضاعفی به مخاطب می‌دهم پس مردم برای چه به سینما بیایند؟ قطعا فیلمی که راهکار بدهد بیننده خودش را خواهد داشت. من مطمئنم مردم، خیلی بهتر از ما این درد‌ها را می‌دانند و درک می‌کنند، اگر قرار باشد سینمای اجتماعی ما هم در نهایت منتهی به اعلام و طرح و نمایش این درد‌ها شود، عملا کارکردی ندارد و کاری نکرده است.