شهادت حضرت امام جواد(ع) در بغداد(220 ق)
مأمون بعد از شهادت امام رضا (علیه‌السلام)، حضرت جواد را از مدینه به بغداد طلبید. دخترش (ام‌الفضل) را به ازدواج او درآورد که شیعیان این ازدواج را تحمیلی و با اهداف سیاسی می‌دانند. امام جواد از دختر مامون فرزندی نداشتند و فرزندان ایشان ماحصل ازدواجشان با بانوی دیگری به نام سمانه مغربیه است. در مدت اقامتش در بغداد از بدى معاشرت مأمون منزجر بود. بالاخره از مأمون اجازه خواست و به حج خانه خدا مشرف شد. از آنجا به مدینه آمده و در آن شهر منوره توقف کرد تا مأمون وفات کرد و معتصم برادر او به خلافت رسید. معتصم از شنیدن فضائل و کمالات آن بزرگوار آتش حسد در سینه‌اش مشتعل شد و آن جناب را به بغداد طلبید. امام جواد فرزندش امام على‌النقى را جانشین خود کرده و وداع کرد و با دل خونین از قبر جد بزرگوارش مفارقت کرد و روانه بغداد شد و در 28 محرم سال 220 داخل بغداد گشت. معتصم بى‌میلى ام‌الفضل را از حضرت جواد مى‌دانست زیرا امام جواد مادر امام على‌النقى را بر او ترجیح مى‌داد لذا ام‌الفضل همیشه از حضرت جواد شاکى بود. در زمان حیات مأمون مکررا از حضرت به او شکایت مى‌کرد و او گوش نمى‌داد و اذیت حضرت را به صلاح خلافت خود نمى‌دید. بالاخره معتصم ام‌الفضل را خواست و به قتل حضرت راضى کرد و زهرى براى او فرستاد که به آن مظلوم بخوراند. آن زن بى‌وفا انگور رازقى را زهر‌آلود کرد و برای آن بزرگوار آورد. حضرت میل فرمود و اثر زهر در بدن مبارک ظاهر شد.
رحلت فقیه بزرگ، آیت‌‌الله میرزاابوالقاسم کبیر قمی (1313 ش)
آیت‌‌الله شیخ ابوالقاسم کبیر قمی در سال 1262 ش (1280 ق) متولد شد و پس از طی مقدمات و سطوح در قم، از وجود آیات عظام: میرزاخلیل تهرانی‌نجفی، آخوند ملامحمد کاظم خراسانی و سیدمحمدکاظم یزدی در نجف و میرزا محمدحسن آشتیانی در تهران بهرههای وافر یافت. آیت‌‌الله قمی پس از آن، از نظر علمی در مرتبهای قرار گرفت که برخی وی را بر آیتاللهالعظمی حائری‌یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم ترجیح میدادند. با این حال ایشان فداکاری عجیبی نسبت به آیت‌‌الله حائری از خود نشان میداد، بهگونهای که میفرمود: نظر به منزل ایشان ثواب دارد. شخصیتهای برجستهای همچون آیات عظام: امام خمینی، سیدمحمدرضا گلپایگانی، آخوند ملاعلی همدانی، سیدمصطفی صفایی‌خوانساری و دهها عالم فاضل دیگر از جمله شاگردان ایشان هستند. آیت‌‌الله کبیر قمی سرانجام در سوم مهر 1313ش برابر با 15 جمادیالثانی 1353ق در 73 سالگی به رحمت ایزدی پیوست و در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه(س) مدفون شد.
سفر هیأت ایرانی به نیویورک برای انجام مذاکرات سه‌جانبه پس از پایان جنگ (1367 ش)
به درخواست دبیرکل سازمان ملل متحد و به منظور ادامه مذاکرات در نیویورک، هیات بلندپایه جمهوری اسلامی ایران به سرپرستی وزیر وقت امور خارجه، در تاریخ سوم مهر 1367 عازم مقر سازمان ملل شد. این هیات به مدت دو هفته، علاوه بر شرکت در مذاکرات سه‌جانبه وزرای خارجه ایران، عراق و دبیرکل، از فرصت حضور وزرای خارجه سایر کشورهای جهان به مناسبت برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل استفاده کرد و در ملاقاتهای متعدد، مواضع جمهوری اسلامی ایران بویژه درباره مذاکرات مربوط به اجرای قطعنامه 598 و کارشکنیهای عراق، مذاکرات قبلی نیویورک و ژنو و پیش‌شرط‌های عراق و معاهده 1975 الجزایر را تشریح کرد. در نهایت، اولین دور مذاکرات سه‌جانبه از تاریخ نهم مهرماه آن سال آغاز شد و در 20 آبان 67 پس از 7 دور ملاقات و مذاکره زیر نظر دبیرکل یا نماینده ویژه وی، پایان پذیرفت. این دور از مذاکرات نتیجهای دربر نداشت و این امر موجب نگرانی دبیرکل شد که در گزارش وی منعکس شد. دبیرکل و هیات ایرانی در عدم رضایت از برخورد عراق با مذاکرات شریک بودند زیرا در عمل ثابت شد این عراق است که فاقد علاقه و انگیزه برای اجرای قطعنامه 598 است.