شهادت حضرت امام محمدباقر(ع) به دست هشام‌بن عبدالملک اموی (114 ق)
امام پنجم، حضرت امام محمدباقر(ع) در هفتم ذیالحجه سال صد و چهارده هجری قمری به دست هشام‌بن عبدالملک‌اموی در مدینه مسموم شد و در قبرستان بقیع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد. آن حضرت به هنگام شهادت، پنجاه وهفت سال داشته و از امامت ایشان، در حدود 20 سال میگذشت. در دوران امامت آن حضرت، فرصتهایى برای نهضت فکری به دست آمده بود که امام باقر(ع) کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی نمود. امام باقر(ع) در فرصت کوتاه و مناسبی که به دست آمده بود، یکسره به تعلیم و نشر علوم اسلامی پرداخت و پایههای یک مرکز بزرگ علمی را که مملو از دانشپژوهان برجسته بود، پیریزی کرد. این موقعیت حساس، سرفصل بزرگی در تاریخ تمدن اسلامی گشود و رشد اسلام در دورههای بعد، تاثیر فراوانی از آن پذیرفت.
وقوع درگیری شدید بین نیروهای بعثی و مدافعان خرمشهر (1359 ش)
با آغاز جنگ و پیشروی دشمن به سمت شهرهای خوزستان، خرمشهر نیز در آستانه جنگی خونین قرار گرفت. جمعبندی نیروهای مهاجم و مواجه شدنشان با مقاومت اندک نیروهای خودی در مرز خرمشهر، این تصور را برای آنان به وجود آورده بود که دستیابی به شهر، آسان خواهد بود و مقاومتی از جانب مردم صورت نخواهد گرفت. بدین ترتیب، نیروهای عراقی، حمله خود را به بندر خرمشهر آغاز کردند. عدم حضور مدافعان خرمشهر در بندر، موجب سهولت پیشروی نیروهای دشمن در ابتدای حمله در این محور شد. مدافعان خرمشهر نیز بلافاصله پس از اطلاع از ابعاد و گسترش تحرکات جدید دشمن، بخشی از نیروهای خود را به داخل بندر اعزام و به حمله و مقاومت در برابر دشمن مبادرت کردند. با این حال نیروهای تقویت شده دشمن، پیشروی خود را به داخل شهر ادامه دادند. روز دهم مهر برای مدافعان خرمشهر، بهرغم سختی و دشواری فراوان، روز موفقی محسوب میشد. در این روز جنگ تانک و نفرات در آستانه خرمشهر در گرفت. مدافعان شهر، بر تانکهای دشمن حمله کرده و با پرتاب نارنجک و کوکتل مولوتف، آنها را یکی پس از دیگری منهدم کردند. در این حال دشمن که با تقویت نیروهایش، در نظر داشت شهر را تصرف کند، بهرغم تصرف قسمتی از شهر، مجدداً متحمل شکست شد و اقدام به عقبنشینی کرد. هرچند شهامت رزمندگان اسلام در تمام دوران مقاومت در خرمشهر، ستودنی و غیرقابل وصف بود اما روز دهم مهر 59 جلوه دیگری داشت و با شکست ناگوار دشمن، در جمع رزمندگان، جشن و سرور معنوی حاکم شد.
آغاز حمله گسترده ارتش آلمان نازی برای تصرف مسکو پایتخت شوروی (1941م)
پس از حمله بزرگ و سراسری آلمان به شوروی در 22 ژوئن 1941، نیروهای آلمان به سرعت در داخل خاک شوروی پیشروی کردند به طوری که در پایان ماه اول این نبرد، بیش از 280 هزار کیلومتر مربع از خاک شوروی به تصرف نیروهای نازی درآمد. در ماههای دوم و سوم جنگ، پیشروی آلمانیها کندتر شد ولی در این دو ماه هم بیش از 300 هزار کیلومتر مربع از خاک شوروی به دست آلمان افتاد. با این پیشرویها، قوای آلمان در اوایل اکتبر 1941م، به مسکو رسیدند و عملیات فتح پایتخت شوروی را آغاز کردند. پیشروی نیروهای آلمانی در جبهه مسکو، استالین را به هراس افکند و روز پانزدهم اکتبر، پایتخت شوروی را به طور موقت به شهر کویبیشف در یکهزار کیلومتری شرق مسکو انتقال داد. استالین در عین حال، قسمت عمده نیروی خود را در این جبهه برای دفاع از مسکو متمرکز ساخت و سرانجام با فرا رسیدن زمستان، مسکو از خطر سقوط نجات یافت. با آغاز سرمای زمستان، عملیات تهاجمی نیروهای آلمان نیز متوقف و حملات متقابل ارتش سرخ نیز شروع شد. از این پس نیروهای آلمان نه‌تنها موفق به پیشروی یا حفظ مناطق اشغالی نشدند بلکه با ضربات پی در پی از طرف شوروی، پس از مدت کوتاهی، عقبنشینی کردند و اولین شکست بزرگ جنگ دوم جهانی برای آلمان به ثبت رسید.