گروه بین‌الملل: از دیرباز، از آسیا تا اروپا و آمریکا، مناطق مختلفی بوده‌اند که به خاطر تاثیرپذیری بسیار از فرهنگ ایرانی به لقب «ایران کوچک» مفتخر شده‌اند. از جامعه پارسیان هند و نخستین جوامع مسلمان جنوب شرق آسیا (مالزی، اندونزی و هندوچین) گرفته تا شیعیان عراق و لبنان یا اقوام قفقازی مسیحی و مسلمان و حتی اجتماع نوین ایرانی‌های لس‌آنجلسی در غرب ایالات متحده. با همه اینها واژه «ایران کوچک» بیش از هر جای دیگری برازنده سرزمین کشمیر است. کشمیری‌ها ملتی کهن هستند که سال‌هاست زیر چکمه‌های نظامیان هندو و پاکی از کشور بودن محروم مانده‌اند. شمالی‌ترین سرزمین شبه‌قاره هند، با جمعیتی بالغ بر 10 میلیون نفر و وسعتی معادل 220 هزار کیلومترمربع قاطبه‌ای 90 درصدی از مردم مسلمان را در خود جای داده است. از جمعیت تقریبا 10 میلیونی مسلمانان کشمیر، چیزی معادل یک‌میلیون نفر را پیروان مکتب اهل بیت تشکیل می‌دهند که به‌عنوان اقلیت سیاسی-اجتماعی شناخته می‌شوند.  ارتباط میان ایران و منطقه کشمیر تا جایی است که کشمیر در شعر علامه «اقبال لاهوری» و دیگران «ایران صغیر» معرفی شده است و مردم این منطقه به ایرانیان علاقه خاصی دارند. «ایران صغیر» بودن کشمیر، علل و اسناد تاریخی نیز دارد. کشمیر 2 بعد مهم از هویت خود را مدیون ایران است: نخست، دین و دوم، فرهنگ. حسین قلبی رضوی، از فعالان فرهنگی کشمیر به خبرنگار مشرق‌نیوز در شبه‌قاره می‌گوید: «سنی‌ها ما را متهم به آتش‌پرستی می‌کنند، که علت آن هم گرامی داشتن نوروز است. مردم کشمیر از لحاظ رنگ و نسل شبیه ایرانی‌ها هستند. از لحاظ دین و مذهب نیز بسیار به هم نزدیک هستیم. ساداتی که از ایران به کشمیر رفته‌اند، نزد شیعه و سنی به یک اندازه مورد احترام هستند. بسیاری از سنی‌های اینجا هم از سادات هستند. فامیلی‌های «کرمانی، سمنانی و گیلانی» و نظیر اینها در کشمیر زیاد داریم که اصالتاً ایرانی هستند. کل سادات کشمیر هم بلااستثنا ایرانی هستند. لذا از لحاظ دین و فرهنگ، کشمیر به «ایران صغیر» معروف شده است». نکته اینجاست که پس از انقلاب اسلامی 1357 رشته پیوندهای کشمیریان با تحولات نوین ایران نگسسته است. مشرق‌نیوز در گزارش مبسوط خود آورده است که از حدود 15 هزار روحانی که در کشمیر هستند، تعداد زیادی از روحانیان حوزه قم هستند. تعدادی از این روحانیون نیز در ایران مشغول تحصیل هستند. مردم کشمیر عاشق انقلاب اسلامی ایران، امام خمینی و رهبر معظم انقلاب هستند و با گذاشتن عکس امام و رهبری در مغازه‌ها و دیوارها و برافراشتن پرچم ایران، عشق و علاقه خود را به انقلاب ایران نشان می‌دهند. حتی در محکومیت جنایت‌های آمریکا و اسرائیل با ایرانیان همراه می‌شوند و تصویر «سیدحسن نصر‌الله» را هم بالا می‌برند.  اما تابستان گذشته در پی بارش شدید باران از روز نخست ماه سپتامبر (10 شهریور) به مدت قریب به یک هفته، رودخانه اصلی این منطقه طغیان کرد و سیلی بی‌سابقه را در تاریخ 100 ساله اخیر این منطقه رقم زد. شهر «سرینگر» مرکز این منطقه با جمعیتی بالغ بر یک‌میلیون نفر، عملا به زیر آب رفت و تنها بخش‌های کوچکی از این شهر از سیل در امان ماند. ارتفاع آب در برخی مناطق شهر به 3 متر رسید و مردم بی‌پناه برای نجات جان خویش ناچار به طبقه‌های فوقانی منازل خود رفتند و بعضا روزهای متمادی را گرسنه و تشنه در انتظار کمک ماندند.  سیل ناگهانی باعث شد زیرساخت‌های شهری به طور‌ کامل از کار افتاده و قریب به مدت 2 هفته هیچگونه ارتباط مخابراتی میان کشمیر و دنیای خارج وجود نداشته باشد. ورود سیل به برخی بیمارستان‌های مرکزی باعث شد دستگاه‌ها و تجهیزات بیمارستانی در مراکز درمانی متعدد، عملا از کار افتاده و جان هزاران بیمار را به خطر بیندازد. مرگ ده‌ها هزار رأس احشام و انتشار لاشه‌های این حیوانات در فضای شهری منجر به آلودگی شدید آب سیل شد که عملا سیستم آب شهری را نیز تحت تاثیر خود قرار داد. در برخی مناطق ورود سیل به قبرستان‌ها، برخی جنازه‌های تازه دفن شده را از زیر زمین بیرون آورد. مراکز درمانی و بهداشتی نسبت به شیوع بسیاری از بیماری‌های عفونی اعلام وضعیت اضطراری کردند.  اوضاع در مناطق روستایی و دورافتاده بویژه مناطق محروم شیعه‌نشین به مراتب بدتر و حتی شاید فاجعه‌بار است.   2600 روستا به زیر آب رفته و هزاران نفر مفقودالاثر شده‌اند. راه‌های ارتباطی عمدتا کوهستانی هم قطع شده‌اند. دولت هند که در حالت عادی نیز این منطقه را در محرومیت قرار داده، ایالت «جامو و کشمیر» را در تا 6 ماه دیگر، ایالت بحران‌زده اعلام کرده است، یعنی درست زمانی که سرمای زمستانی طاقت‌فرسای منطقه هیمالیا بر کشمیری‌های سیل‌زده و بی‌پناه مستولی می‌شود.  در حالی که دولت دهلی‌نو توجهی به مردم عادی منطقه ندارد شاید برای ما ایرانی‌ها خجالت‌آور باشد که سفیر آمریکا یا رئیس هلال‌احمر امارات یا فلان گروه تبشیری مسیحی در گرفتن دست مردمان ایران کوچک پیشقدم شده باشند. نگاه کشمیریان در این دنیای خاکی پیش از همه به دستان ما ایرانیان است.