امین ابطحی: آنخل دی ماریا به سرعت خود را در منچستریونایتد انطباق داده و توانسته با حضور خود علاوه بر گلزنی تغییرات مثبتی نیز در روند تیمی ایجاد کند، آیا او می‌تواند به تنهایی شیاطین‌سرخ را به مدعی قهرمانی رقابت‌های لیگ برتر تبدیل کند؟ با رفتن لوئیز سوارز از لیگ برتر، این رقابت‌ها بازیکنی حاشیه‌ساز و جنجالی را از دست داد که همواره موافقان و مخالفان زیادی داشته اما در زمین فوتبال او بی‌تردید همواره باارزش‌ترین بازیکن بوده است اما چنین عنوانی در این فصل فوتبال جزیره باید به آنخل دی‌ماریا داده شود. دی‌ماریای آرژانتینی از زمان پیوستن به منچستریونایتد تنها 5 بازی برای این تیم انجام داده اما موفق شده کیفیت و تاثیرگذاری خود را حتی در این مدت کوتاه نیز به اثبات رساند. به نظر می‌رسد که جذب دی‌ماریا تاثیر بسیار زیادی بر تیمی که در زمان دیوید مویس بشدت ضعیف شده و در ابتدای این فصل موفق به برآوردن توقعات نشده بود، داشته است. به همین دلیل از نظر شیاطین‌سرخ پرداخت مبلغ 75 میلیون یورو برای نایب قهرمان جام‌جهانی و اهدا کردن پیراهن شماره 7 مقدس به او که همیشه بر تن بزرگان این باشگاه بوده، منطقی است. دی‌ماریا با استعداد و غرور خود به تیم شادابی، طراوت و درخشش خاصی بخشیده که در زمان مویس از تیم کاملا گرفته شده بود و در اواخر حضور سرالکس فرگوسن بویژه بعد از خروج کریس رونالدو از تیم نیز به تدریج کمرنگ‌تر شده بود. در 3 بازی از 5 بازی اخیر که دی‌ماریا در لباس منچستریونایتد انجام داده، موفق به به‌ثمر رساندن 3 گل و همچنین ارسال 3 پاس گل شده است. به عبارت دیگر در 400 دقیقه حضور در زمین او 3 گل و 3 پاس منجر به گل داشته است. دی‌ماریا از جمله بازیکنانی است که تماشاچی می‌تواند لذت بردن او از فوتبال را حس کند، به خصوص هنگام حرکات سریع و انفرادی او، انسان ناخودآگاه یاد فیلم «اگر می‌تونی منو بگیر» (Catch Me If You Can) می‌افتد. بازیکنان اتلتیکومادرید در فینال لیگ قهرمانان سال گذشته به تلخ‌ترین شکل ممکن چنین موضوع و حرکتی را از دی‌ماریا تجربه کرده‌اند، حرکتی که دی‌ماریا در فینال لیسبون در محوطه جریمه اتلتیکومادرید انجام داد تا پاس گل پیروزی‌بخش مادریدی‌ها را برای گرت بیل ارسال کند و ژابی آلونسو از آن به عنوان «زیگزاگ» یاد کرده است. همانند لوئیز سوارز، دی‌ماریا نیز از جمله بازیکنانی است که در طول بازی مدام در حال حرکت بوده و به دنبال جست‌وجوی راهی برای نفوذ به دیواره دفاعی حریف است و تاثیر و کارآمدی او برای تیم و فوتبال مدرن امروزی غیرقابل چشم‌پوشی است و می‌توان بازی او را اختلاطی از فوتبال موثر و جذاب دانست. در فصل جاری رقابت تنگاتنگی در صدر جدول لیگ جزیره وجود دارد؛ چلسی که فصل گذشته با اختلاف کمی قهرمانی را از دست داده بود با ایجاد تغییراتی اندک و جذب ستارگانی نظیر دیگو کاستا و سسک فابرگاس به قدرتمندترین تیم جزیره تبدیل شده و منچسترسیتی نیز با اعتماد به ستاره‌های قبلی خود و درخشش دوباره سرخیو آگوئرو از مدعیان اصلی قهرمانی به حساب می‌آید. با این وجود دی‌ماریا همانند مبارزی تنها بار سنگینی را در منچستریونایتد بویژه در فاز تهاجمی این تیم به دوش می‌کشد. او از فابرگاس، هافبک خلاق چلسی موقعیت‌های بیشتری را برای گلزنی خلق می‌کند اما مهاجمان شیاطین‌سرخ نسبت به همتایان لندنی خود کمتر توان استفاده از چنین موقعیت‌هایی را دارند، برای نمونه دیگو کاستا در این فصل 47 درصد از شانس‌های خود را به گل تبدیل کرده در حالی که وین رونی تنها از 25 درصد از شانس‌های خود کمال بهره را برده است. با همه این تفاسیر از دی‌ماریا انتظار می‌رود که تاثیرات بیشتری در تیم داشته باشد. جذب ستاره سابق باشگاه رئال‌مادرید که تاکنون مثبت ارزیابی شده و به روند پیشرفت شیاطین‌سرخ سرعت صعودی بخشیده است اما آیا در ادامه نیز وی موفق خواهد بود؟ به نظر می‌رسد ایده‌ها و برنامه‌های لوئیز فان‌خال، سرمربی جدید شیاطین‌سرخ نیز دچار تغییراتی شده باشد. لوئیز فان‌خال که در جام‌جهانی 2014 توانست تیم متوسط هلند را با تکیه بر سیستم 2-5-3 به مقام سومی برساند در منچستر هم به خاطر برخی کمبودها و عدم تعادل لازم در تیم، تا پیش از جذب دی‌ماریا مایل به استفاده از روش مشابهی بوده است.