«بن بردلی» سردبیر روزنامه واشنگتن پست در زمان رسوایی بزرگ کاخ سفید موسوم به واترگیت در ۹۳ سالگی درگذشت. رسوایی واترگیت به افشای شنود ماموران اف‌بی‌آی و سیا از هتلی به همین نام در واشنگتن مربوط می‌شود که مرکز انتخاباتی دموکرات‌ها بود و در نهایت منجر به طرح استیضاح و کناره‌گیری ریچارد نیکسون جمهوریخواه در سال 1974 شد. او اولین و آخرین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا بود که مجبور به استعفا شد. در حالی که ماجرای «واترگیت» را «کارل برنشتاین» و «باب وودوارد» 2 خبرنگار واشنگتن پست با شجاعت پیگیری می‌کردند، «بن بردلی» نیز به عنوان سردبیر این روزنامه نقش اصلی را در حمایت از آنان و ادامه انتشار یافته‌هایشان درباره نقش داشتن مستقیم «ریچارد نیکسون»، دستیارانش و  سازمان سیا در آن داشت که در نهایت  برنشتاین و وودوارد به‌خاطر افشای واترگیت برنده جایزه معتبر «پولیتزر» شدند. در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده آمریکا تعدادی از ماموران اف‌بی‌آی وارد ساختمان هتل واترگیت محل استقرار ستاد انتخاباتی حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا شدند و دستگاه‌های شنود کار گذاشتند و سپس اسناد و مدارکی را برای اهداف مختلف به سرقت بردند. این اقدام غیرقانونی با پیدا شدن یک نوارچسب توسط یک مأمور حراست هتل به‌طور تصادفی لو رفت و روزنامه واشنگتن‌پست آن را به اطلاع افکار عمومی رساند.ابتدا چنین تصور می‌شد این قانون‌شکنی توسط افراد دون‌پایه طراحی و هدایت شده‌است اما پس از آنکه نیکسون از تحویل نوارهای ضبط‌شده به کمیته قضایی مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا خودداری کرد پای رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا نیز به میان کشیده شد. ۴ آگوست ۱۹۷۴ کاخ سفید متن پیاده‌شده نوارها را تحویل داد. یکی از نوارها حاوی یک مدرک غیر قابل انکار بود یعنی دستور ریچارد نیکسون برای تماس با سیا به منظور متوقف کردن تحقیقات اف‌بی‌آی درباره سرقت واترگیت.  نیکسون نیز برای پرهیز از برکناری توسط کنگره ۸ آگوست ۱۹۷۴ از سمت خود کناره‌گیری کرد. در پیگیری ماجرای «واترگیت» انگیزه‌های شخصی و سیاسی بردلی بسیار تعیین‌کننده بود. به همین دلیل او را کارگردان رسوایی واترگیت می‌خواندند. او به عنوان دوست جان‌اف کندی رئیس‌جمهور مقتول، کینه‌ای عمیق از دیوید راکفلر، بانکدار یهودی و حامی اصلی جمهوریخواهان در آن زمان داشت، چرا که قاطبه دموکرات‌ها می‌دانستند نقشه ترور کندی را لابی صهیونیستی طراحی کرده است. در نهایت بردلی و روزنامه‌اش ضربه خود را به دولت و رئیس‌جمهوری که راکفلرها سر کار آورده بودند یعنی نیکسون وارد آوردند.