گروه بین‌الملل: هیچ ملتی نیست که شور و شوق میزبانی تورنمنت‌های عظیم ورزشی را نداشته باشد اما تحقیقات علمی نشان می‌دهند میزبانی جام‌های جهانی یا مسابقات المپیک همانقدر که برای کشورهای توسعه یافته دستاورد دارند، برای کشورهای نوخاسته یا در حال توسعه آفت‌های اقتصادی به مراتب بیشتری به همراه خواهند داشت. پس از آنکه برگزاری  المپیک 2004 آتن و جام‌جهانی 2010 آفریقای جنوبی هزینه‌های سرسام‌آور و بدون بازگشتی را به کشورهای میزبان تحمیل کرد و حتی روند به اغما رفتن اقتصاد یونان را شتاب بخشید، حالا یک نظریه جدید در حال شکل‌گیری است که میزبانی تورنمنت‌های بزرگ آنقدر که برای ملت‌های مربوطه افتخار می‌آفریند، در حیات آینده‌شان تاثیرگذار نیست، بویژه که این کشورها با گرفتن وام‌های کلان برای تکمیل پروژه‌ها، ورزشگاه‌ها و زیرساخت‌های لازم برای میزبانی رویدادهایی مثل جام‌جهانی و جام ملت‌های قاره‌ای در فوتبال یا المپیک و پارالمپیک‌های تابستانی و زمستانی تا سال‌ها به بانک‌ها و شرکت‌های عمدتا غربی مقروض می‌شوند. آخرین نمونه از این دست، کشور برزیل است که برگزاری جام‌جهانی تابستان گذشته به جای آنکه چرخ در حال رکود اقتصادش را دوباره به حرکت درآورد، باعث شده هزینه‌های عمومی بسیار به مردم فقیرش تحمیل شود. طبق آخرین تحقیقات 2 موسسه دولتی برزیل IPGE و IPEA  از زمان میزبانی جام‌جهانی 2014 درصد مردم زیر خط فقر در بزرگ‌ترین کشور آمریکای لاتین افزایش یافته است. در بررسی مشترک موسسه آمار و جغرافی برزیل و موسسه اقتصادی که هر دو تحت نظر ریاست‌جمهوری اداره می‌شوند، در فاصله سال‌های 2012 و 2013 درصد افراد زیر خط فقر در برزیل کاهش یافته بود اما از 2013 به این سو یعنی زمانی که برزیلی‌ها درگیر مسائل مربوط به میزبانی جام کنفدراسیون‌ها و جام جهانی و همچنین تکمیل پروژه‌های المپیک 2016 شده‌اند، افراد زیر خط فقر 7/3 درصد(حدود 11 میلیون نفر) افزایش یافته‌اند.این یافته‌ها کاملا عکس موضع تبلیغاتی دولت چپگرای برزیل است که مدعی است از زمان روی کار آمدن در 11 سال پیش همواره هر ساله میزان فقر در اثر برنامه‌های اجتماعی دولت کاسته شده است. در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ماه گذشته، دولت دیلما روسف اعلام کرد در دوران ریاست‌جمهوری 11 ساله او و سلفش لولا داسیلوا مجموعا 40 میلیون نفر در این کشور 220 میلیونی از زیر خط فقر- یعنی درآمد ماهانه 30 دلاری به ازای هر فرد- بیرون آمده‌اند. مبارزه با فقر علاوه بر این شامل کمک‌های برنامه‌های غذایی و بهداشتی تحت نظر سازمان ملل هم می‌شود چرا که بسیاری از افراد تحت پوشش خانواده‌ها قادر نیستند برای خود غذا و امکانات بهداشتی مناسب پیدا کنند اما با وجود اهمیتی که دولت سوسیالیست حاکم برای فقرزدایی از جامعه قائل است هنوز 26 میلیون برزیلی در فقر نسبی یا مطلق زندگی می‌کنند.