احداث ویلاهای سرد و بی‌روح در طبیعت سبز دیروز مازندران، جای درختان افرای پیر و چندصد ساله را تنگ کرده است و با ادامه این روند بی‌شک دنیای بی‌رنگی را برای فرداها رقم خواهد زد. به گزارش مهر، برخی زراعت‌‌پیشگان که به ناچار و از روی اجبار و به‌دلیل مشکلات مالی نظیر بالا بودن هزینه‌های بالای کشت و زرع، نهاده‌های تولید همچون کود و سم، فقدان فرصت‌های شغلی برای فرزندان، بی‌عدالتی و عدم توجه و رسیدگی به روستاییان و غفلت از حمایت و کمک دستگاه‌های مسؤول مرتبط با کشت و کار، مجبور به فروش زمین کشاورزی‌شان شده‌اند، اکنون در زمین‌های مرغوب دیروزشان، آپارتمان‌های سرد و بی‌روح سبز شده است. اغلب کشاورزان و باغداران تنکابنی اعم از برنجکاران و صاحبان باغ‌های پرتقال و کیوی قلبا راضی به فروش اراضی خود نیستند، این ادعا برگرفته از اظهارنظر کسانی است که از گذشته‌های بسیار دور تاکنون بر حرفه آبا و اجدادی خود ایستاده و همچنان به زراعت و کشاورزی مشغول هستند. برخی از این کشاورزان در گفت‌وگو با مهر به بیان حرف دل خود پرداختند، چرا که حرف این افراد، درد همه کسانی است که به تاراج رفتن ماحصل سال‌ها رنج و زحمت خود و پدرانشان می‌نگرند که چگونه به جای آن افرای پیر صدساله آپارتمان‌های چندین طبقه سر از خاک بیرون آورده است. برخی زراعت‌پیشگان به ناچار و اکثرا به دلیل مشکلات مالی نظیر بالا بودن هزینه‌های شغلی و بعضا غفلت از حمایت و کمک دستگاه‌های مسؤول مرتبط با کشت و کار، مجبور به فروش زمین تولیدی‌شان شده‌اند اما آنچه در رأس این مباحث باعث تغییرات کاربری زمین‌های کشاورزی به ویلاسازی، ساختمان‌سازی شهرک و... می‌شود بی‌قانونی نیست بلکه عدم قانون‌پذیری مجریان قانون بوده که موجب این دگرگونی‌ها شده است. یک پیرمرد تنکابنی که قامتش با کشت و کار در مزرعه اکنون خمیده و چهره‌اش پرچروک شده است، در گفت‌وگو با مهر می‌گوید: ۷۴ سال سن دارم و در سن ۳۸ سالگی و با فوت پدرم، یک قطعه زمین شالیکاری به مساحت دو هکتار به‌عنوان ارث به من رسید، من نیز همچون پدرم از راه کشاورزی و دامداری زندگی خود را اداره می‌کردم. از حرمت‌الله قنبری می‌پرسیم: در این سن وسال، هنوز هم کشاورزی و برنجکاری می‌کنید؟ می‌گوید: نه، از آن زمین 2 هکتاری تنها ۷۰۰ متر باقیمانده و بقیه را بین 3 پسر و ۲ دخترم تقسیم کردم، 2 پسر و یک دخترم زمین‌هایشان را فروختند. آنها هم در آن زمین ویلا ساختند و یک دختر و پسر دیگر خودشان در زمین‌هایشان خانه ساختند و همانجا زندگی می‌کنند. وی ادامه می‌دهد: در حال حاضر من در ۷۰۰ متر زمین باقیمانده کیوی کاشتم و الان هم می‌روم تا شاخه‌های اضافی کیوی را هرس کنم البته با برف سال قبل و این بازار راکد امسال، کیوی هم از رونق افتاده و بعید نیست من هم زمینم را بفروشم.
تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی
قنبری از زمانی سخن می‌گوید که به کمک 4 برادر دیگر به اتفاق پدرشان در زمینی به مساحت ۱۰ هکتار،  هرساله نزدیک به ۱۲۰ تا ۱۴۰ خروار برنج برداشت می‌کردند اما به گفته خودش، امروز ناچارند برای مصرف خود از بازار، برنج هندی بخرند، چرا که 2 فرزندش پس از اتمام دوره خدمت سربازی ازدواج کردند و از آنجا که در تنکابن هیچ کارخانه‌ای وجود نداشت به ناچار برای پیدا کردن کار روستا را ترک کردند و در حال حاضر در تهران زندگی می‌کنند و آن یکی دیگر هم با یک خودروی پراید در یک آژانس مشغول کار است. پیرمرد گفت: وقتی فرزندانم می‌خواستند زمین را بفروشند مدعی بودند کشاورزی کار ما نیست و من به آنها می‌گفتم، کشاورزی کار اجدادی‌مان بوده و آب و خاک، حرمت و برکت دارد. می‌گوییم در برخی شهرستان‌ها یا روستاها کشاورز به واسطه آنکه مخارج کشاورزی‌اش زیاد شده و کار صرف ندارد، مزرعه یا باغ خود را به فروش می‌گذارد که پیرمرد، آه بلندی می‌کشد و می‌گوید: قدیمی‌ها در روستا می‌گفتند کسی که با خاک و آب سر و کار دارد، اجر و حرمتش از زرفروش بالاتر است چون فواید و کارکرد مردمی‌اش بالاتر از طلاست. به گفته پیرمرد، معنی آن تعریف و مثال این است که فرد کشاورز قوت و غذای مردم را از خاک و آب نظیر گندم، حبوبات، سبزی‌ها و ده‌ها نوع دیگر که لازمه زندگی ما است، حاصل می‌کند و بعد هم کشاورز همیشه قانع بوده است مگر اینکه کارش صدمه بخورد. ناجی، کارمند بازنشسته و کشاورز روستای سیاورز تنکابن نیز به مهر می‌گوید: طی یک دهه اخیر بیش از ۵۰ باغدار بزرگ مرکبات در روستاهای قلعه‌گردن، سیاورز، امام زمین، آغوز کله، استخر سر کراجوبکنار و... زمین‌های خود را فروختند. وی افزود: زمین‌های به فروش رفته معمولا تبدیل به ساختمان‌ شده‌اند و اگر به اطراف خود نگاه کنید، همچنان آگهی و پارچه‌‌نوشته‌های فروش زمین در زمین‌های داخل و حتی خارج از بافت مسکونی را مشاهده خواهید کرد و بسیاری از باغات مرکبات و زمین‌های برنجکاری که هنوز به مرحله فروش نرسیده است از سوی صاحبان خود بدون سرکشی و مراقبت به حال خود رها شده‌اند و حجم انبوهی از علف‌های هرز این باغ‌ها و زمین‌ها را مانند جنگل‌های مخوف کرده است. این کشاورز تنکابنی ادامه داد: آن دسته از افرادی که زمین‌های تحت کشت و کار خود را می‌فروشند، به دلیل آن است که نسل جدید علاقه‌ای به رویکرد شغل پدری خود ندارند و برای دستیابی به شغل و کار بهتر و پردرآمد به شهرهای بزرگ چون تهران مهاجرت می‌کنند. در عین حال شمس‌الله شریعت‌نژاد، نماینده مردم تنکابن، رامسر و عباس‌آباد در مجلس و عضو کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی مجلس نیز معتقد است: تبدیل بافت زمین‌های کشاورزی به  مسکونی برای ساخت ویلا غیرقانونی و تخلف بوده و کار برخی گروه‌ها و تحمیل‌گران قدرتمند است. وزارتخانه‌های مربوط و نیز مسؤولان شهری تابعه باید در نگهداری اراضی کشاورزی کوشش کرده و بازرسی کل کشور، در این زمینه، زمین‌خواران، مسؤولان و کسانی که مجوز این تغییرات کاربری را می‌دهند مورد بازخواست قرار دهد. عضو کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی مجلس ادامه داد: بحث تغییر کاربری اراضی کشاورزی به مسکونی هیچ‌گونه توجیهی ندارد و از نظر قانونی ممنوع است، متأسفانه بعضی باندها و لابی‌های مختلف قدرت برخی اراضی را تغییر کاربری می‌دهند.
ساخت و ساز در زمین‌های برنج در شمال کشور
وی در همین ارتباط با بیان اینکه ما مشکل قانونی نداریم، می‌افزاید: مجریان و وزارتخانه‌های راه و شهرسازی، جهادکشاورزی و مسکن باید برای نگهداری اراضی کشاورزی تلاش کنند. نماینده مردم تنکابن، رامسر و عباس‌آباد در ادامه افزود: تأکید بر غیرقانونی و تخلف بودن تغییر کاربری اراضی زراعی و مجازات متخلفان، مبین آن است که باید اول خود مردم (منظور ذی‌نفع در موضوع موصوف) و مسؤولان مورد بازخواست قرار گیرند و سپس توسط سازمان بازرسی کل کشور تحت عنوان زمین‌خواری که پدیده شوم و ناپسندی است با افراد و مسؤولان مربوط که مجوزهای خلاف قانون را صادر می‌کنند، برخورد شود. عضو کمیسیون کشاورزی مجلس اظهار می‌کند: در نهایت توصیه می‌شود در مرحله اول جهادکشاورزی با قدرت و قوت وارد عمل شود، سپس وزارت راه و شهرسازی از دادن مجوز خودداری کند و خود مسؤولان شهرستان هم اقدام قانونی کنند. وی اظهار داشت: در موارد خاص اگر نیاز به توسعه شهر و روستا باشد و اراضی مستعد برای کشاورزی نباشد و همچنین در صورتی که مسؤولان محلی تشخیص تغییر کاربری دهند باید طبق ضوابط قانونی اعمال شود. به گزارش مهر، روند روبه رشد فروش اراضی مرغوب و کشاورزی در حالی است که بسیاری از زراعت‌پیشگان و کشاورزان دیروز، امروز به‌عنوان خدمتکار و سرایدر در ساختمان‌هایی که مزرعه‌های سابقشان سبز شده است، مشغول کار هستند و تغییر کاربری فرجام تلخی را برایشان رقم زده و شالیزار با زرق و برق اسکناس‌های کاغذی به تاراج رفته است.