چندی پیش یکی از روزنامه صبح خبر غرق شدن الناز شاکردوست سر صحنه آخرین ساخته خسرو معصومی را منتشر کرد. این خبر به نقل از جانشین  تولید پروژه،  امیر گرجی منتشر شد. او در گفت‌وگویی تاکید کرد: در این سکانس بهار بعد از دعوا با پدرش به دریا می‌زند اما از  آنجا که این صحنه خیلی ناگهانی به ذهن خسرو معصومی می‌رسد، گروه پیشگیری‌های لازم را انجام نداده بودند. پس از انتشار این خبر الناز شاکردوست هم در برنامه رادیویی پرانتز باز درباره چگونگی این حادثه صحبت کرد. پس از رسانه‌ای شدن گفت‌وگوی این بازیگر با رادیو، روز گذشته خسرو معصومی، کارگردان فیلم سینمایی «تابو» این خبر را یک شایعه دانست  و آن را سناریو خواند.
جزئیات حادثه‌ای که  الناز شاکردوست را تا دم مرگ برد شاکردوست درباره حادثه توضیح داد: آن روز قرار بود ما صحنه خودکشی دختر فیلم به نام بهار را بگیریم که نقشش را من بازی می‌کنم. بعد از اینکه در سکانسی دعوای سختی با پدرم یعنی کسی که نقش پدرم را بازی می‌کند، داشتم، قرار بود به دریا رفته و در دریا آنقدر پیش بروم تا جایی که کسی من را نبیند. شاکردوست افزود: در انتها هم به سمت راست بروم؛ یعنی جایی که این کشتی به گل نشسته و نتیجه اینکه از دید دوربین مخفی بمانم اما هیچ‌کدام از ما نمی‌دانستیم این کشتی به گل نشسته در انتهای پاشنه خودش پروانه‌ای دارد که این پروانه هنوز کار می‌کند و باعث می‌شود آب در گرداب جمع بشود و هر چیزی را که نزدیکش می‌شود ببلعد و تاکنون 4 نفر پیش از این به همین شکل غرق شده اند. این بازیگر ادامه داد: داستان همان‌طوری که برنامه‌ریزی کرده بودیم پیش رفت، من آنقدر شنا کردم که از دید دوربین مخفی ماندم و در گوشه راست کشتی منتظر ماندم و شروع کردم با پا شناکردن. ناگهان احساس کردم که نیروی زیادی دو پایم را به سمت پایین می‌کشد. من با اینکه شناگر خوبی هستم، با تمام قدرت فقط دست و پا می‌زدم. مدام سعی می‌کردم شنا کنم تا مقاومت کرده باشم چرا که نیروی آب زیادتر از توان من بود. به گزارش مهر، شاکردوست دنباله حادثه را اینگونه شرح داد: نکته دیگر اینکه این اتفاق همان زمانی بود که برف زیادی آمده بود. هوا بسیار زیاد سرد بود و از جایی به بعد سردی آب اجازه نمی‌داد که قلب من خون را پمپاژ کند. تمام بدن من سِر شده بود و من تمام تلاشم را برای زنده بودن می‌کردم. دقیقا در لحظه‌های آخر حتی یکی از بچه‌های صحنه که تا نزدیکی من آمده بود با صورتی گریان گفت: حلالم کن خانم شاکردوست، نتوانستم برایت کاری کنم....
وی یادآور شد: آنقدر فشار آب زیاد بود که هر کسی به دلیلی نمی‌توانست به من نزدیک شود. شاید فاصله زیاد نبود اما سردی هوا و فشار آب همه را ناچار به برگشت می‌کرد. من کم‌کم می‌دیدم که عوامل فیلم شبیه آدم‌های کوچک سیاهی می‌شوند که لحظه به لحظه محوتر می‌شدند و من حتی دیگر داد هم نمی‌زدم چرا که انرژی‌ام را بیشتر از دست می‌دادم. در لحظه آخر که من تسلیم شدم و مرگ را با تمام شکوهش پذیرفتم، تونل مرگ را رو به خورشید دیدم و هرگز خورشید را به این زیبایی ندیده بودم. از سوی دیگر خسرو معصومی، کارگردان سینما درباره حادثه ای که سر صحنه فیلم برای الناز شاکردوست رخ داد، گفت: مساله غرق شدن الناز شاکردوست در دریا، تنها یک شایعه بود که به‌خوبی توانسته بودند برای آن یک فیلمنامه هیجان‌انگیز بنویسند. کارگردان فیلم سینمایی «خرس» با بیان این مطلب که براساس فیلمنامه، الناز شاکردوست در یک سکانس باید به سمت دریا می‌رفت تا نشان دهد که می‌خواهد خودکشی کند، بیان کرد: به شاکردوست گفتم که کمی در آب جلو برود و حتی نیاز نیست که سرش هم خیس شود. او تنها 10 متر از ساحل فاصله داشت که یک موج کوچک زیرپای او را خالی کرد و باعث شد تعادل خود را از دست بدهد، در حالی که اگر روی پای خود می‌ایستاد متوجه می‌شد که آن قسمت از دریا هیچ عمقی ندارد. وی با اشاره به اینکه الناز شاکردوست تنها احساس کرده که غرق شده، ادامه داد: در کنار محلی که ما فیلمبرداری می‌کردیم، یک کشتی قدیمی وجود داشت که یک زن و شوهر به عنوان سرایدار در آن حضور داشتند، آنها زمانی که دیدند شاکردوست هول شده و دست و پا می‌زند یک نردبان برای او فرستادند تا او را بالا بکشند. کارگردان فیلم سینمایی «باد در علفزار می‌پیچد» توضیح داد: هرچند شاکردوست گفته بود که شنا بلد است اما برای اینکه نگران نباشد تعدادی از عوامل را نزدیک او در آب قرار دادیم که نگران چیزی نباشد، به‌گونه‌ای که همان لحظه که زیر پایش خالی شد، همه به سمت او رفتند تا به او کمک کنند. معصومی در پایان گفت: هنوز بخشی از بازی الناز شاکردوست در فیلم سینمایی «تابو» باقی مانده که در حال فیلمبرداری این سکانس‌ها هستیم. با توجه به توضیحات خسرو معصومی و صحبت‌های الناز شاکردوست، نمی‌دانیم باید غرق شدن این بازیگر را که براساس سهل‌انگاری گروه سازنده و تصمیم ناگهانی فیلمساز برای او رخ داده، شایعه بدانیم یا واقعیت؟!