حسین روزبه/ دانشجوی دکترای روابط بین‌الملل: تحریم‌ها از دیرباز به عنوان یک گزینه برای تأثیرگذاری بر مذاکرات یا تغییر رفتار یک کشور خارجی یا یک گروه مشخص، بدون نیاز به برخورد نظامی، مورد استفاده سیاستگذاران ایالات متحده بوده است. ایالات متحده طی 2 قرن گذشته ده‌ها بار از تحریم‌ها سود جسته و به بهبود بخشیدن نحوه به کار بردن آنها ادامه داده است. هدف از برقراری تحریم‌ها ایجاد هزینه برای دولت‌ها، یا افراد و نهادهایی است که به اقدامات مغایر با سیاست خارجی ایالات متحده، از جمله نقض حقوق بشر یا اشاعه سلاح‌های کشتار جمعی، مبادرت می‌ورزند. ایالات متحده از تحریم‌ها به منظور ایجاد انگیزه برای دیگر کشورها با هدف واداشتن آنها به پیروی از قطعنامه‌های سازمان ملل متحد نیز استفاده کرده است. درک این نکته شایان اهمیت است که تحریم‌ها تنها تاکتیک‌هایی هستند که در چارچوب یک راهبرد وسیع‌تر به منظور تغییر رفتار یک دولت به شمار می‌روند. آنها را به خودی خود نمی‌توان به عنوان یک راهبرد محسوب کرد. ایالات متحده همچنین از فشار دیپلماتیک، نهادهای چندملیتی و دیگر تدابیر به منظور تغییر رفتار کشور مورد نظر سود می‌جوید. تحریم‌ها بویژه هنگامی که با مشارکت جامعه بین‌المللی به کار بسته شوند ابزار نیرومندی است. 1 برنامه اقدام مشترک که سال 1392 در میان نگاه‌های بسیار طرفین به آینده پیش رو در ژنو به امضای محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران و کاترین اشتون، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی  رسید - البته با تایید جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا - امید‌ها را به توافق بزرگ زنده کرد.  در این  موارد پیدا و پنهان اختلافات گسترده طرفین، شاید محوری‌ترین و اصلی‌ترین راهبرد مد نظر جمهوری اسلامی  حفظ وسعت و تراز توان غنی‌سازی ایران و برداشتن تحریم‌های  اعمال شده علیه ایران  در این مذاکرات  بوده است. از فردای  توافق موقت ژنو  و در پس جلسات مکرر پیدا و پنهان کارشناسان و مقامات و نمایندگان طرفین «وعده برداشتن تحریم‌ها»  در  این مذاکرات  یکی از 2 خواسته اصلی ایران بوده است. این پژوهش در صدد است فارغ از هیاهو‌های  به‌وجود آمده ناشی از موضوع توافق  به یکی از اصلی‌ترین مسائل چالش‌برانگیز یعنی  موضوع تحریم‌ها و انواع مختلف آن و همچنین  امکان لغو یا تعلیق و مقام  یا نهاد دارای صلاحیت  برای این امر بپردازد.