مادران جنگ آمریکا که سازمانی غیرانتفاعی و مردم‌نهاد است ابتدا در سال 1917 تاسیس شد و اعضای آن را مادرانی تشکیل می‌دهند که هنگام جنگ، فرزندان‌شان در خدمت ارتش هستند یا زمانی در جنگ حضور داشتند و همچنین مادرانی که فرزندان‌شان در جنگ کشته شده‌اند. سپس در دوران جنگ دوم جهانی، سازمان مادران ستاره آبی آمریکا تاسیس شد و به حمایت مادرانی می‌پرداخت که پسر یا دختران‌شان در جنگ فعالانه حضور داشتند. در دوران جنگ دوم جهانی این مادران با نصب پرچمی روی پنجره خانه‌شان مشخص می‌شدند که روی این پرچم به تعداد افرادی که از آن خانواده در جنگ حضور داشتند ستاره آبی حک می‌شد. سازمان مادران جنگ بدین وسیله در نظر داشت به این مادران و اعضای خانواده‌شان که زندگی‌شان تحت تاثیر جنگ قرار گرفته بود کمک کرده و از آنها دربرابر رنج‌های احتمالی بیشتر حمایت کند. به مرور اهداف این سازمان گسترده‌تر شد و ارائه خدماتی چون توانبخشی و بیمارستانی به سربازان مجروح این خانواده‌ها در دستور کار قرار گرفت. این سازمان تا سال 2011 تمام زنانی که فرزندان‌شان در جنگ حضور پیدا می‌کردند را به عضویت می‌پذیرفت و امروزه نیز با موافقت رئیس‌جمهور وقت آمریکا – اوباما - این سازمان از میان مادربزرگ‌ها، مادرخوانده‌ها و شهروندان آمریکایی که در خارج از ایالات متحده زندگی می‌کنند و فرزندان‌شان در جنگ هستند نیز عضو می‌پذیرد. سازمان مادران ستاره آبی در بخش‌های توانبخشی فیزیکی و عاطفی، تسهیلات درمانی، حمل و نقل، آذوقه، تهیه لباس و برقرار کردن ارتباط‌های دوستی و قدردانی و عشق و محبت به این مادران رنج‌کشیده فعال است. زمان جنگ دوم جهانی این سازمان 30 هزار نفر و در دوران جنگ کره و ویتنام چندهزار نفر عضو داشت. از آوریل 2014 نیز7500 نفر از مادران عضو این سازمان شده‌اند. از طرفی انجمن مادران ستاره طلایی که همزمان با سازمان مادران ستاره آبی در سال 1917 در جنگ اول جهانی در آمریکا تاسیس شد صرفا مختص مادرانی بود که فرزندان‌شان را در جنگ از دست داده بودند. این انجمن کاملا غیرانتفاعی و سیاسی بود و به حمایت از این مادران در کاهش درد و رنج‌شان می‌پرداخت. بنیانگذار این انجمن، گریس دارلینگ سی بولد، مادری بود که پسرش را در جنگ اول جهانی از دست داده و حتی جسدش نیز به دستش نرسیده بود و آرامش خود را در کمک به سربازان مجروح و حمایت از خانواده‌هایی که برخی از اعضای خانواده‌شان را از دست داده بودند پیدا کرد. او نه‌تنها در بیمارستان به کمک مجروحان می‌پرداخت بلکه با مادرانی که پسران‌شان را در جنگ از دست داده بودند دست دوستی می‌داد و غم‌هایشان را با یکدیگر در میان می‌گذاشتند. سپس گریس، محفلی از این مادران را تشکیل داد تا با در میان گذاشتن احساسات‌شان با یکدیگر به کمک هم بیایند و درد مشترک‌شان را با کمک هم آسان‌تر بپذیرند. از معروف‌ترین مادرانی که بعدها عضو این انجمن شد آلتا سالیوان بود که 5 پسر خود را در جنگ از دست داده بود که بعدها به احترام این مادر و مادران فرزند از دست داده دیگر تمبری با نام مادران ستاره طلایی چاپ شد. امروز نیز این سازمان همچنان به قوت خود باقی است و به یاری این مادران می‌شتابد. سپس، باراک اوباما آخرین روز سپتامبر را به نام «خانواده و مادران ستاره طلایی» نامگذاری کرد.
همسران ستاره طلایی
در دوران جنگ دوم جهانی، در کنار انجمن‌های مادران ستاره آبی و طلایی، انجمن دیگری هم مشغول فعالیت شد که اعضای آن را زنانی تشکیل می‌دادند که همسران‌شان را در جنگ از دست داده بودند. این انجمن بویژه به زن‌هایی که فرزند داشتند بسیار کمک می‌کرد و با تخصیص دادن نام دختران و پسران ستاره طلایی به حمایت آنها در زمینه‌های مختلف و مشاوره و هدایت آنها می‌پرداخت که این روند را تا به امروز حفظ کرده است. کشور ایالات متحده به 8 ناحیه تقسیم شده و در هر ناحیه از این سازمان‌های حمایتی مادران، زنان و فرزندان تشکیل شده است.
قبرستان ملی آرلینگتون (بخش 60)
بخش 60 قبرستان آرلینگتون که در ویرجینیا قرار دارد مدفن کشته‌شدگان جنگ‌های عراق و افغانستان است و این مکان روزهای یکشنبه محل تجمع زنان و مادرانی است که عزیزان‌شان را در جنگ از دست داده‌اند. آنها با تعریف کردن خاطراتی از فرزند یا همسران‌شان و همچنین نحوه کشته شدن آنها و احساس خودشان نسبت به این حوادث، اندکی از بار اندوهی را که همیشه به تنهایی کشیده‌اند می‌کاهند. برخی از آنها خوشحال هستند که می‌توانند با کسانی صحبت کنند که دردشان را می‌فهمند و گاهی اوقات هم تولد عزیز از دست رفته‌شان را در این آرامگاه برگزار می‌کنند. قبرستان ملی آرلینگتون این روزها مکان مراسم هفتگی این زنان غصه‌دار است.